ငွက္ေပ်ာအူစားသူမ်ား

နားမလည္ေသာတပည့္ထက္ နားမလည္သည္ကို နားလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာ၊ တနည္းေသာ္ မရိုးသားေသာတပည့္သည္ ပို၍မိုက္မဲ၏ဟု ယံုၾကည္သျဖင့္ ဥာဏ္ထူးေသာတပည့္ထက္ ရူးမိုက္ေသာတပည့္မျဖစ္ေရးကို ေရွးရွဳကာ ရိုးသားစြာပင္ ဆိုရေခ်ဦးေတာ့အံ့။

            ေဒသနာကား ဤသုိ႔လာ၏။

            ေဖကာ ပိ႑ဴပမံ ရူပံ။ ရူပကၡႏၶာသည္ ေရျမဳပ္ဆိုင္ႏွင့္တူ၏။

            “ ေရျမဳပ္၏ သေဘာသည္ အစုတ္စုတ္၊ အေပါက္ေပါက္၊ အတြင္းတြင္းရွိသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ဤ ရူပကၡႏၶာသည္လည္း ခံတြင္းေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္၊ မ်က္ကြင္းေပါက္အစရွိသည္တို႔ျဖင့္ အစုတ္စုတ္၊ အတြင္းတြင္း၊ အေပါက္ေပါက္ရွိရကား ေရျမဳပ္ႏွင့္တူ၏။ ( ဂမၻီရတၳေဒသနာ၊ သီးလံုးဆရာေတာ္ႀကီး၊ ႏွာ-၂၁၇)

            ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ႏွင့္ အလွမ္းေဝးၿပီး “ ေရငံေသာက္၊ ျမက္ေျခာက္စား” ဆိုသည့္ အညာေက်းလက္၌ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ သီဟနာဒသည္ ေရျမဳပ္၏သဘာဝကို နားလည္သိ မသိ၊ ခံစားသိသာ သိ၏။ ျမစ္ေခ်ာင္းထဲမွ ေရျမဳပ္ကိုမသိေသာ္လည္း ေရခ်ဳိးသည့္အခါ၊ ခြက္ေဆးသည့္အခါ အသံုးျပဳ႕သည့္ ေဖာ့တံုးဟု ေခၚလွ်င္ရသည့္ ေရျမဳပ္ကိုေတာ့သိသည္။

            ထိုေရျမဳပ္ကား လြန္စြာအသံုးက်၏။ ဆပ္ျပာကုန္သက္သာ၏။ မႏၱေလးေနစဥ္ကတည္းကပင္ ဤကိစၥကို သိခဲ့သည္။ ေရျမဳပ္မသံုးပဲ ဆြမ္းဟင္းခြက္မ်ားေဆးလွ်င္ ဆပ္ျပာက သိပ္မခံ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရျမဳပ္ကို သံုးခဲ့ရ၏။ ထိုစဥ္ကတဲက ေဒသနာေတာ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ေနသည့္သေဘာကို ေတြးမိကာ ျပံဳးမိ၏။

            ယခု ေခတ္မီလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ အေပါက္ေပါက္၊ အတြင္းတြင္းတို႔ႏွင့္ ေရျမဳပ္ကိုသံုးကာ ေရခ်ိဳးလာတတ္ၿပီျဖစ္၏။ ထိုအေပါက္ေပါက္၊ အတြင္းတြင္းတို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆပ္ျပာအနည္းငယ္မွ် သံုးေသာ္လည္း ေရခ်ိဳး၊ ဆပ္ျပာတိုက္ျခင္း ကိစၥၿပီး၏။

            ရြာမွာရွိစဥ္က အမဲသားဝယ္လွ်င္ အရြတ္ကိုေရြးဝယ္ဟု ေျပာေသာလူတစ္ေယာက္ကို သတိရသည္။ သူက ဆို၏။ အရြတ္ဖတ္ကား ဝါးရခက္သျဖင့္ ပို၍အစားခံသည္။ အရြတ္ဖတ္ကို မ်ဳိခ်လွ်င္ အရြတ္ဖတ္တစ္တံုးျဖင့္ ထမင္းတစ္နပ္လံုးၿပီးေတာ့၏ဟူသတတ္။

            ထိုပုဂၢိဳလ္ကိုလည္းေကာင္း၊ သီဟနာဒကိုလည္းေကာင္း လူညံ့မ်ားဟုဆိုေခ်ေသာ္ ခံရေပေတာ့အံ့။

            ရူပကၡႏၶာကို ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ သမုဒၵရာထဲက ေရျမဳပ္ထက္ ခြက္ေဆး၊ ကိုယ္တိုက္ေသာ ေရျမဳပ္၏အဓိပၸါယ္က ပိုထင္ရွားေနျခင္းကား ဝိပႆနာဥာဏ္ပါးလ်မႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ဆက္လက္ႀကိဳးစားရန္မွတပါး အျခားမရွိေတာ့ေလၿပီ။

            ေဒသနာကား လာျပန္၏။

            ေဝဒနာ ပုဗၺဳလူပမာ။

            “ ေဝဒနာသည္ ေရပြက္ႏွင့္ အဘယ္သုိ႔တူသနည္းဟူမူကား မိုးေပါက္၊ ေရျပင္၊ ေရ၌ထိက်ေသာ အစဥ္၊ မိုးေပါက္ႏွင့္အတူတကြပါလာေသာ ေလအဟုန္၊ ဤေလးပါးေသာ အေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ပတၱျမားလံုးႏွင့္တူေသာ ေရပြက္ျဖစ္၏။ ထိုေရပြက္ကို မ်က္စိအျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေယာက်ၤားသည္ ကမ္းနား၌ရပ္၍ အဖန္တလဲလဲ ၾကည့္ရွဳဆင္ျခင္သည္ရွိေသာ္ အႏွစ္သာရမွ ဆိတ္သည္ျဖစ္၍ ရိတၱ၊ တုစၦ အျဖစ္ကိုသာ ထင္ျမင္ေလ၏။ ( ဂမၻီရတၳေဒသနာ၊ သီးလံုးဆရာေတာ္ႀကီး၊ ႏွာ-၂၁၈)

            ဤေရပြက္ကိစၥကို အနည္းငယ္ သေဘာေပါက္သလိုလို ရွိ၏။ အနည္းငယ္ဟူသည္ မဆိုသေလာက္ကိုသာ ဆိုလို၏။ သို႔ေသာ္-

            ေဝဒနာကိုေက်ာ္ရန္ကား အခက္ဆံုးပင္။ အဘိဓမၼာက ေဝဒနာကို စိတ္အားလံုး ျဖစ္တိုင္းပါေသာ ေစတသိက္ဟုဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွာင္၍မရ။ လူသည္၊ တိရိစာၦန္သည္၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ ဘုရား ရဟႏၱာသည္ ေဝဒနာႏွင့္တြဲေန၏။ တနည္း ေရပြက္ႏွင့္ တြဲေန၏။ တခ်ိဳ႕က ထံုေပေပေနတတ္သူမ်ားကို ခံစားမႈမရွိဟု ဆိုၾက၏။ အမွန္မူ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ၿပီး၊ ေမာဟႏွင့္ယွဥ္ေနေသာ ေဝဒနာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္၏။

            ေဝဒနာသည္ျခင္းတူေသာ္လည္း ေဝဒနာကို လက္ခံျခင္း၊ ရႈျမင္ျခင္း၌ကား ကြဲျပား သြားေလေတာ့၏။ ေယာဂီစစ္စစ္တစ္ေယာက္အတြက္ ေဝဒနာကိုမွီ၍ သတိ၊ သမာဓိျဖစ္၏။ ဥာဏ္ထူးသူမ်ား ပညာအထိပင္ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေယာဂီမစစ္တစစ္ႏွင့္ ရႈမွတ္မႈမရွိဘူးေသးသူမ်ား၌ ေဒါမနႆ၊ ေသာမနႆတို႔ျဖစ္ဖို႔မ်ား၏။

            ေရခ်ိဳးစဥ္ ဤေဒသနာကို သတိရခိုက္ ေရပန္းမွက်လာေသာ ပူေႏြးေႏြးေရေပါက္မ်ား ခႏၶာကိုယ္ေပၚက်လာ၏။ ေရပြက္ေတာ့မဟုတ္၊ ေရေပါက္မွ်သာ။

            ေဝဒနာသည္ ေရေပါက္ႏွင့္ေကာ တူ၍ရသလားဘုရား…။

            ဘုရားေရွ႕ ငမိုက္သားက်ဴး၍ ေမးမိ၏။

            ဘုရားက မည္သို႔ေျဖမည္မသိ။ အရွင္အာနႏၵာကလည္း ေမးေတာ္မမူခဲ့။

            (……………………………………………………………………………………………..)

ေဒသနာကို ခုန္ရေပေတာ့အံ့။

သခၤါရာ ကဒလူပမာ။

            သခၤါရကၡႏၶာတို႔သည္ ငွက္ေပ်ာတံုးႏွင့္ တူ၏။

            အဘယ္သို႔ သခၤါရကၡႏၶာတို႔သည္ ငွက္ေပ်ာတံုးႏွင့္ တူေလသနည္းဟူမူကား အႏွစ္ကို အလိုရွိေသာ ေယာက်္ားသည္ ထက္လွစြာေသာဓါးမကို စြဲကိုင္၍ ငွက္ေပ်ာပင္၏ အရင္းအဖ်ားကို ျဖတ္ၿပီးေသာ္ အေပၚထပ္ကိုခြါ၍ အႏွစ္ကို ရွာေလရာ၏။ အလယ္ထပ္ကိုခြါ၍ အႏွစ္ကို ရွာေလရာ၏။ အတြင္းထပ္ကိုခြါ၍ အႏွစ္ကို ရွာေလရာ၏။ အႏွစ္ကိုရွာေသာ္လည္း အကာကိုမွ်မရသည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုေယာက်္ား၏ ငွက္ေပ်ာတံုးကို မ်က္စိအျမင္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ေယာက်္ားသည္ အနီး၌ရပ္၍ အဖန္တလဲလဲ ၾကည့္ရွဳဆင္ျခင္သည္ရွိေသာ္ အႏွစ္သာရမွဆိတ္သည္ျဖစ္၍ ရိတၱ၊ တုစၦအျဖစ္ကိုသာ ထင္ျမင္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ သခၤါရကၡႏၶာကို ပညာစကၡဳျဖင့္ အဖန္တလဲလဲ ၾကည့္ရႈဆင္ျခင္ေသာသူအား အႏွစ္သာရမွ ဆိတ္သည္ျဖစ္၍ ရိတၱ၊ တုစၦအျဖစ္ကိုသာ ထင္ျမင္ေလ၏ ” ( ဂမၻီရတၳေဒသနာ၊ သီးလံုးဆရာေတာ္ႀကီး၊ ႏွာ-၂၁၉)

            ငွက္ေပ်ာပင္ကို ခုတ္လိုက္ၾက၏။ ငွက္ေပ်ာပင္ကိုျဖတ္၍ ငွက္ေပ်ာတံုးကို ခြါၾက၏။ အေပၚယံအလႊာ၊ အလယ္အလႊာ၊ အၾကမ္းစားအလႊာတို႔ကို ဖယ္ၾက၏။ ေတြ႔ရပါေလၿပီ။ ေဖြးေဖြးဥဥ၊ ႏုႏုထြက္ထြက္ အလယ္က ငွက္ေပ်ာအူကေလး။

            သူတို႔ေကာက္ယူလိုက္ၾက၏။ လိုခ်င္တာ ရၾကေလၿပီ။

            ထိုငွက္ေပ်ာအူကေလးကို အပိုင္းပိုင္းစိတ္ကာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားရန္ ျပင္ၾကေတာ့၏။ (မဝါဝါလြင္ႏွင့္ သူမ သူငယ္ခ်င္းကို မဆိုလို)။

            ဘုရားရွင္က ငွက္ေပ်ာတံုး၌ အႏွစ္သာရမရိွဟု မိန္႔ထားေသာ္လည္း၊ လူကား အႏွစ္မပါလည္း ကိစၥမရွိ၊ အူတိုင္ကိုလည္း ယူၾက၊ စားၾကေလေသာေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာတံုးမ်ားလည္း မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္တိုင္း အသံုးဝင္ေလေတာ့၏။

            ဤသို႔ ဤသို႔ျဖင့္ပင္

            ေဝေနယ်တို႔ကို သနားတတ္ေသာ မဟာပုရိသမ်ားလည္း ရွိေနျခင္း၊ သခၤါရကၡႏၶာက အႏွစ္ ကင္းေသာ္လည္း သခၤါရကၡႏၶာအူတိုင္ကိုစားလိုေသာ ပုထုဇဥ္မ်ားရွိေနျခင္း။

            ဗုဒၶ အဆက္ဆက္ကလည္း အူတိုင္ကို အူတိုင္ဟု အသိေပးလိုျခင္း။

            လူကလည္း အူတိုင္မွန္းသိလွ်က္ စားလိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးထဲ၌ ဘုရားရွင္မ်ားလည္း အေႏွးအျမန္သာကြာၿပီး ပြင့္ေတာ့ ပြင့္ၾကလိမ့္ဦးမည္။

            သီဟနာဒကား ထုိငွက္ေပ်ာအူျဖင့္ခ်က္ရေသာ မုန္႔ဟင္းခါးကို တမ္းတဆဲပင္ ျဖစ္၏။ ရသတဏွာတည္း။ မတတ္ႏိုင္။ ဟမ္ဘာဂါ မႀကိဳက္၊ ဟမ္ဘာဂါအေပၚ၌ ရသတဏွာမရွိ။ ငွက္ေပ်ာအူတဏွာကား အားေကာင္းေမာင္းသန္ရွိဆဲတည္း။

            မဆိုင္ေသာ္လည္း ေျပာခ်င္၏။ ငွက္ေပ်ာတံုးႀကီးကိုကား မႀကိဳက္။

သီဟနာဒ

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.