“စင္ကာပူကိုလာသင့္ မလာသင့္နဲ႔ လြင့္ေမ်ာျပာစမ်ား” (ကမ္းလက္ ၁၁ လျပည့္ အမွတ္တရ)

ကမ္းလက္ ( ၁၁ ) လေျမာက္မွာ အမွတ္တရေလး တစ္ခုခု တင္ဖို႔႐ိွေပမယ္႔ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါလည္းပဲ အမွတ္ တရ လို႔ေတြးမိလို႔ပါ။ က်ေနာ္တိ႔ု ေဖ႔စ္ဘြတ္ နဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ မွာ လီကြမ္းယုရဲ႕ စာအုပ္ ဘာသာျပန္ တင္ရာက စလု႔ိ စာဖတ္သူ အေရအတြက္ဟာ သိသိသာသာ တက္လာခဲ႔ၿပီး " စကၤာပူကို လာသင္႔ မလာသင့္ " လည္းတင္လိုက္ေရာစာဖတ္သူ အေရအတြက္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တက္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ႔ ဒီစာမူေတြဟာ ကမ္းလက္အေပၚ တာဝန္ေတြ ပိုေပးလိုက္သလို ျဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။ က်ယ္ဝန္းတဲ႔ လူမႈေရး၊ႏိုင္ငံေရး ဒိုင္မင္း႐ွင္းေတြဟာ ေဆာင္းပါးတို တစ္ပုဒ္နဲ႔ လုံးဝ မကာမိႏိုင္ပါဘူး။ ဒီ " စကၤာပူကို လာသင္႔ မလာသင္႔ "စာမူ ေရးျဖစ္ဖုိ႔ က်ေနာ္တို႔ ေပ႔ဂ်္ အေပၚမွာ ကြန္မင္႔ ေရသြားတဲ႔ ညီမငယ္ တစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးစကား ဆိုပါတယ္။ အခု " လြင္႔ေမ်ာ ျပာစ " မ်ားအတြက္လည္း ေနာက္ထပ္ ညီမငယ္ တစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးစကား ဆိုပါရေစ။
ဇင္ေ၀ေသာ္

ဒီေဆာင္းပါးကို လူစိတ္ဝင္စားတဲ့ပမာဏက ကြ်န္ေတာ္ခန္႔မွန္းတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုသြားတယ္။ လူပိုဖတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အႏၱရာယ္လည္း ပိုရွိလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တည္းမွာ ခ်ဳပ္ၿပီးေရးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မရွိတာေတြ ပါေကာင္းပါသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြင့္ေမ်ာျပာစ အနည္းငယ္လည္း ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္ၿပီးေရးလိုပါေသးတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဆြဲခဲ့တဲ့ ေကာက္ခ်က္ေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ လီကြမ္းယုေရးတဲ့ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းေတြရယ္၊ အခု ကြ်န္ေတာ္ဘာသာျပန္ေနတဲ့ “ နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕( Hard Truth : To Keep Singapore Going) ရယ္၊ သူပံုမွန္ သတင္းစာမွာေရးတတ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြရယ္၊ ႀကံဳေတြ႔ရတာေတြကို အေျခခံၿပီးဆြဲခဲ့တဲ့ ေကာက္ခ်က္ေတြပါ။ ဘာလို႔ လီကြမ္းယုလဲ…။ ဒီအဖိုးႀကီး ဒိတ္ေအာက္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုေျပာသူေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က လီကြမ္းယုကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္လိုက္ပါတယ္။

၁။ ပစၥဳပၸန္ကေန အတိတ္ကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ လီကြမ္းယု နဲ႔
၂။ ပစၥဳပၸန္ကေန အနာဂတ္ကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ လီကြမ္းယုပါ။

ပစၥဳပၸန္ကေန အတိတ္ကိုၾကည့္ရင္း ခ်မွတ္တဲ့ သူ႔သံုးသပ္ခ်က္ေတြက ရက္စက္တယ္။ ဒီေခတ္လူေတြနဲ႔ သဟဇာတသိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မွားပါတယ္လို႔လည္း ျငင္းဖို႔ေတာ့အခက္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလီကြမ္းယုကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေရွာင္ပါတယ္။

ပစၥဳပၸန္ကေန အနာဂတ္ကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့ လီကြမ္းယုကို မ်က္ကြယ္ျပဳရင္ေတာ့ မွားတာပါပဲ။ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ေန႔တုိင္းပံုမွန္ ေရကူးဆဲ၊ အိုင္က်ဴအဆင့္ တစ္ရာေက်ာ္တဲ့ လီကြမ္းယုရဲ့ အနာဂတ္ေကာက္ခ်က္ေတြက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျပင္သစ္က တိုတယ္(ေရနံ) ကုမၸဏီ၊ ဂ်ာမဏီက မာဆီးဒီး (ကား) ကုမၸဏီေတြမွာ အႀကံေပးအဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။

ဒါေတြအထဲက သံုးခ်က္ေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ျပပါ့မယ္။

၁။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကေန ကူးစက္လာႏိုင္တဲ့ ဘာသာေရးျပႆနာေတြ။
၂။ လူမွဳေရးထဲမွာ ေျပာစရာေတြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ လိင္တူဆက္ဆံမွဳ၊ လိင္တူအိမ္ေထာင္ျပဳမွဳေတြ။
၃။ စီးပြါးေရးမွာ ႏိုကီယာ(ဆဲလ္ဖုန္း) ကုမၸဏီကို ဂ်ပန္ (သို႔) ကိုရီးယားကုမၸဏီတစ္ခုုခုကျဖဳတ္ခ်လိမ့္မယ္ဆိုတာေတြဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေနတဲ့ အနာဂတ္ေဟာစာတမ္းေတြပါ။

ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ဆိုင္တာက ဘာလဲ။

ဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ရွင္းပါမယ္။

ပထမဆံုး စင္ကာပူအားကိုးတဲ့ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗီယက္နမ္ေတြပါ။ ေယဘုယ်ကိုၾကည့္ရင္ ဗီယက္နမ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျမန္မာေတြထက္ ပိုေတာ္ပါတယ္။ (မႀကိဳက္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါက စင္ကာပူနဲ႔ အေမရိကတို႔က လက္ခံထားတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ အယူအဆမဟုတ္။) ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေျပလည္သြားၾကတဲ့ေနာက္ ဗီယက္နမ္ေတြကလည္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ အေမရိကကူးဖို႔နဲ႔ ဗီယက္နမ္ျပန္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စဥ္းစားလာၾကတယ္။ ဒါကို စင္ကာပူအစုိးရ (အဓိက) လီကြမ္းယုက သိတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ထိန္းတယ္။ ထိန္းလို႔မရရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဆိုတဲ့အေျဖကို ထုတ္တယ္။

ဒီမွာ လီကြမ္းယုရဲ့ ဆိုလူးရွင္းက - “ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ထုတ္မယ့္ပစၥည္းေတြမွာ ငါတို႔ သူတို႔ကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ပစၥည္းအရည္အေသြးကိုျမွင့္ၿပီး ေစ်းႀကီးႀကီးပစၥည္းေတြ သူတို႔နဲ႔မတူေအာင္ထုတ္ႏိုင္မွ အဆင္ေျပမယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ရုိးရုိးေခါင္းကေလးပဲ သံုးပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားစုဟာ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားႏုိင္ငံကို လာခ်င္ၾကတာလဲ။

၁။ ပညာေရး အဆင့္မမွီေသးလို႔ -
၂။ ႏိုင္ငံေရး မလြတ္လပ္လို႔ -
၃။ စီးပြါးေရး၊ က်န္းမာေရးစတာေတြ အားနည္းလို႔ - ။

ဒါပါပဲ။ (တစ္ခ်ိဳ႕ (လူနည္းစု) ကေတာ့ ပင္ကိုယ္ကကိုပဲ နယ္ျခားေျမျခားသြားရ၊ ပညာရွာရ၊ အလုပ္လုပ္ရတာကို သေဘာက်တတ္ပါတယ္။ ဒါက လူနည္းစုပါ။)

၈၈- အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ စင္ကာပူအာရံုက်လာတာက ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးသား ဘြဲ႔ရေတြပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္။ အဲဒီ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို အမ်ားဆံုးရလုိက္တာက စင္ကာပူပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အညာက အင္ဂ်င္နီယာေတြႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တၿပိဳင္နက္ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က မာစတာ တက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အခ်ိန္ပိုင္း မာစတာ တက္၊ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဒါက္တာဘြဲ႔ယူဖို႔ သုေတသနလုပ္ေနၾကတယ္။

အခုေျပာမွာက ကြ်န္ေတာ့္ေကာက္ခ်က္ပါ။ မွန္ႏိုင္၊ မွားႏိုင္ပါတယ္။

ဗီယက္နမ္ေတြအၿပီး စင္ကာပူရဲ့ပစ္မွတ္က ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြပဲ။ ႏိုင္ငံထဲမွာ ဝင္ေငြမရွိ။ အလုပ္မရွိ။ အဖမ္းအဆီးက မ်ား။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူက ရက္ရက္ေရာေရာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ (စင္ကာပူက စက္မွဳတကၠသိုလ္အဖြဲ႔ႀကီးခင္ဗ်ား။ ၈၈- ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိပါသလဲ။ စာသင္ခန္းလိုက္ ေရာက္လာၾကတယ္ ၾကားမိသလားလို႔ပါ။) ၈၈- ေနာက္ပိုင္း ဘာလုိ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ထြက္ေျပးလာၾကတာလဲ။ ထပ္ေျပာပါရေစ။

ႏိုင္…………ငံ…………..ေရး……….ေၾကာင့္။

ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေရးေျပာင္းလဲလာေနတယ္။

စင္ကာပူအစိုးရ မရူးဘူး။ ဗီယက္နမ္ေတြေပးတဲ့သင္ခန္းစာ သူတို႔ ယူထားၿပီးၿပီ။ ညီမေလးေရ။ စင္ကာပူအစုိးရက မရူးဘူးကြဲ႔။

စင္ကာပူမွာ လူမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံအေပၚမူတည္ၿပီး ခ်မွတ္တဲ့သီးသန္႔ေပၚလစီ မရွိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ မရွိဘူး။ မဲရစ္တုိခေရစီ။ မင္းစြမ္းရင္ မင္းရမယ္။ ဒါက ေယဘုယ် “စံ”။ ရာႏွဳန္းျပည့္ေတာ့ မမွန္ေသးဘူး။

“အိမ္ျပန္မယ့္ ေက်ာင္းသားမွန္း ၇၅ ရာႏွံဳးေသခ်ာရင္ ပိုက္ဆံေတြအကုန္ခံၿပီး ဘာလို႔ သူ႔ကို ပညာေတြသင္ေပးေနမွာလဲ” ဒါက ေလာ့ဂ်စ္။ ေသခ်ာတယ္။ ၈၈- အၿပီး အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေလာက္ ဒီေန႔ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးမရဘူး။ ဒီေတာ့ လက္ရွိဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္ဘူး။ စြမ္းရင္ ရ၊ မစြမ္းရင္ က်။

ဒါေပမယ့္ အခုလာတက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ စင္ကာပူက “ဒီေကာင္ေတြ သူတို႔ႏုိင္ငံက ပညာေရးမစြံလို႔လာတာ။ စိတ္ထဲက အိမ္ျပန္ဖို႔ပဲေတြးေနတဲ့ေကာင္ေတြ” ဆိုၿပီး သံသယစိတ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး စေကာလားေပးဖို႔ ေတာ္ေတာ္စိစစ္လိမ့္မယ္။ ရေလာက္ၿပီ။ မရလည္း ရွိေစေတာ့။

ပိုက်ယ္တဲ့နယ္ပယ္ကို ထပ္ေျပာၾကည့္မယ္။

မေလးရွားကေန စင္ကာပူလာၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ဘယ္လုိလူေတြလဲ။ မေလးတရုတ္ေတြ။အင္ဒိုနီးရွားကေန စင္ကာပူကိုလာၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ အင္ဒိုတရုတ္ေတြ။ မေလးစစ္စစ္၊ အင္ဒိုစစ္စစ္က ခဏပဲလာမယ္။ ေရရွည္မေနဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခြင့္ထူးခံခြင့္ စင္ကာပူမွာ မရွိလို႔။

ျမန္မာျပည္ကေန ႔ စကၤာပူကို လာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသူေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္ဖြား တရုတ္ စစ္စစ္ေတြ ပါတယ္။ ၅၀၊၅၀ ေတြ ပါတယ္၊ အညာေဒသ ကုန္း ေခါင္ေခါင္က အသားၫိုၫို ျမန္မာေတြ၊ အသား လတ္လတ္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းက ျမန္မာေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါတယ္။ ရာႏႈန္းျပည္႔ ျမန္မာစစ္၊ တိုင္းရင္းသားစစ္ေတြ။ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ေနာက္ ျမန္မာေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပါက္ေလာက္ ဘူးလား။ မေလးစစ္၊ အင္ဒိုစစ္ေတြလို။ ျမန္မာေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြက ဘာေၾကာင္႔ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္ရတာလဲ။

ဘာသာတရားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင္႔။

ဒီေတာ႔ က်ေနာ္ ေမးမယ္။
၁ ။ဒီႏွစ္ ပီအာ တင္တဲ႔ ျမန္မာေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ ဘယ္ႏွေယာက္ ပီအာ ရၿပီး ဘယ္ႏွေယာက္ ရီဂ်က္ ထိသလဲ။ ( က်ေနာ္႔ ဝန္က်င္မွာေတာ႔ ရီဂ်က္ ထိသူေတြပဲ မ်ားေနတယ္ )
၂။ စီတီဇင္ ေလ်ွာက္လႊာ တင္တဲ႔ ျမန္မာေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ ဘယ္ႏွေယာက္ စီတီဇင္ ရၿပီး ဘယ္ႏွေယာက္ ရီဂ်က္ ထိသလဲ။ ( အတြင္း သတင္း သဲ႔သဲ႔ ၾကားရတာကေတာ႔ ျမန္မာေတြ အတြက္ ကိုယ္တာ ကုန္ၿပီ တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ မွန္မလဲေတာ႔ မသိဘူး ။ ရီဂ်က္ ထိတယ္ ဆိုတဲ႔ အသံေတြပဲ ၾကား ၾကားေနရတယ္ )

ဒါေပမယ္႔ ..ဒါေပမယ္႔ ..... ဒါေပမယ္႔ ... ဒါေပမယ္႔......

က်ေနာ္သိတဲ႔ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသား ( ႀကီး ) ကိုေတာ႔ စီတီဇင္ ဘာလို႔ မယူေသးတာလဲ၊ စီတီဇင္ျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လို အခြင္႔အေရးေတြ ရမယ္ စသျဖင္႔ ေျပာေနပါသတဲ႔။ ေျပာမွေပါ႔။ အိုင္တီနဲ႔ ပီအိတ္ ( ခ်္ ) ဒီ ႀကီးကိုး။ စကၤာပူႀကိဳက္။ သူ႔က်ျပန္ေတာ႔ " စကၤာပူ " က ရင္မခုန္ေလာက္ပါဘူး တဲ႔။ သူ႕ကို လိုခ်င္တာ၊ ျပန္သြားမွာ စိုးတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး အေနာက္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခု မွာ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနတဲ႔ ျမန္မာ မေလး တစ္ေယာက္။ စကၤာပူရဲ႕ ထိပ္သီး ( တက္သစ္စ )မိန္းကေလး ဆယ္ေယာက္ထဲမွာ ပါတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ျပန္သြားမွာ စိုးတာေပါ႔။ ( ဒါေၾကာင္႔ ေယဘုယ် " စံ " ရာႏႈန္းျပည္႔ မမွန္ဘူးေျပာတာ။ ) အဲသလို ေအာက္စတန္းဒင္း မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ...... အားနာတယ္။

original photo

ဒီလို ပီအာေတြ စီတီဇင္ေတြ ရီဂ်က္ထိတာ႐ဲ႕ အေၾကာင္းက ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ။
၁ ။ စကၤာပူကိုယ္တိုင္ ေျခလြန္ လက္လြန္ တရုတ္၊ အိႏၵီယန္းေတြကို လက္ခံမိတာ။ အခုမွ လူျပန္ေ႐ြးၿပီး လက္ခံခ်င္တာ။ ဒါက ေယဘုယ် " စံ "။ ( ငါတို႔ေတာ႔ လက္လြန္သြားၿပီ၊ မစြံတဲ႔ေကာင္ေတြ ျပန္လႊတ္မယ္ လို႔ အစုိုးရက ေျပာေနပါ႔မလား။ ဒါထက္ အ တဲ႔လူေတြ ယုံ၊ ၾကားလုိ႔လည္းေကာင္း စကၤာပူက မဲရစ္တို ခရက္တစ္ ဆိုဆိုက္တီ လို႔ပဲ ေျပာမွာေပါ႔။ မတရားဘူးေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ၊အဲဒါ ႏိုင္ငံေရး ။)
၂။ ျမန္မာေတြကို ထိတာက်ေတာ႔ တစ္ အခ်က္ေၾကာင္႔ ေရာ ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင္႔ ေရာ ပဲ။

ဒါေတြဟာ ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေပးရတဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေတြလို႔ ခံယူပါတယ္။ ဒီ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ိဳးကိုေတာ႔ ရက္ရက္ ေရာေရာ ေပးပါရဲ႕။ ေပးရတာ တန္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡေရာက္စဥ္ အလုပ္ေပး၊ ထမင္းေကၽြခဲ႔တဲ႔ စကၤာပူကို မုန္းလို႔၊ နာက်ည္းလို႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္ေတြ သုံးသပ္ႏုိင္ဖို႔ပါ။ က်ေနာ္႔ထက္ ပညာႀကီး၊ အသက္ႀကီး၊ ဆရာႀကီး ၊ ဆရာမႀကီးေတြ ဖတ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ ၿပီးရင္ စကၤာပူကို အခ်စ္ဆုံး၊ ေက်းဇူး အတင္ဆုံးပါ။ ဒါေပမယ္႔ ေရးစရာ ရိွလာရင္ေတာ႔ ( သူတိ႔ုကို ပုတ္ခတ္တာ မပါဘဲ ) ေရးရမွာပါ။ ေဘာလုံးပြဲ တစ္ပြဲမွာ ျမန္မာက ႐ွံဳးထြက္၊ ႏိုင္လည္းထြက္။ စကၤာပူက ျမန္မာကို ႏုိင္ရင္ တက္ ဆိုရင္ အဆဲခံၿပီး စကၤာပူကို အားေပးရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စကၤာပူ နဲ႔ ျမန္မာ ႏိုင္သူတက္ ဆုိရင္ေတာ႔ " ေဆာရီးပဲ စကၤာပူ " ပါ။ ႏွလုံးသား နဲ႔ ထမင္းခြက္ တန္းတူေတာ႔ မထားႏိုင္ပါဘူး။

ဒီေဆာင္းပါး ေရးရလို႔ တန္ခိုး႐ွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား အလိုခ်င္ဆုံး ဆု ႏွစ္ဆုေတာင္းပါ ဆိုခဲ႔ရင္ ( ႏွစ္ဆုထက္လည္း ပိုလို႔ မရဘူး ဆိုခဲ႔ရင္ ) ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ေတာင္းခ်င္ပါရဲ႕

╰⊰⊹✿ သမၼတႀကီး က်န္းမာပါေစ ✿⊹⊱╮
╰⊰⊹✿ ေဒၚစု (အန္တီစု ၊ အေမစု ) က်န္းမာပါေစ ✿⊹⊱╮

စကၤာပူကို လာသင့္ မလာသင့္

ဇင္ေ၀ေသာ္