နား၀င္မခ်ိဳ (၄) "စင္ကာပူရဲ႕ လားရာ"

လီကြမ္းယုရဲ့ Hard Truths (to keep Singapore going) ထဲက သင့္ေတာ္မယ့္ အပိုင္းေတြကို ေရြးၿပီးဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔အေတြးအေခၚ၊ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အရင့္အရင္ စာအုပ္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ၿပီး အေမးအေျဖပံုစံဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသြက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလုိ႔ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္

ေမး။          ။ မစၥတာလီ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္းအတြက္ ဒါေတြကို ႀကိဳတင္စိုးရိမ္ေနတာလား။

ေျဖ။           ။ ငါေသၿပီးတဲ့ေနာက္ကို ဆိုလိုတာလား။

ေမး။          ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ဒီခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳေတြကိုပါ။

ေျဖ။           ။ မစိုးရိမ္ပါဘူး။ ဒီျပႆနာကို ငါတို႔ အထပ္ထပ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးၿပီ။

ေမး။          ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက မစၥတာလီဆီက အစျပဳခဲ့တာေတြပဲ။

ေျဖ။           ။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကက္ဘိနက္အဖြဲ႔ဝင္တိုင္း၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးတိုင္းနဲ႔ အေရးပါတဲ့ဝန္ႀကီးတိုင္း ဒါေတြကို သေဘာေပါက္လက္ခံထားၾကတယ္။

ေမး။          ။ ျပင္ပကမာၻက ေျပာင္းလဲေနမွာပဲ။ စိန္ေခၚမွဳအသစ္၊ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳအသစ္ေတြ လိုအပ္ေနမွာပဲ။ အေျခခံက်က် ေတြးေခၚမွဳေတြ လိုအပ္ေနမွာပဲ။

ေျဖ။           ။ သူတို႔မွာ ေတြးႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ရွိပါတယ္။ အရည္အခ်င္းေတြအားလံုး တစ္ေယာက္တည္းဆီမွာေတာ့ စုေပါင္းၿပီးရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့တုန္းကလည္း ငါတစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေတြးေပါင္းစံု၊ အျမင္ေပါင္းစံု၊ ပူးေပါင္းထားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ငါလုပ္ခဲ့ရတာပါ။

ေမး။          ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အရည္အေသြးက စစ္တမ္းမထုတ္ၾကရေသးဘူး။

ေျဖ။           ။ ဘာလို႔ မင္းကဒီလိုေျပာႏိုင္တာလဲ။ စီးပြါးေရး အက်ပ္အတည္းကေန သူတို႔ေကာင္းေကာင္းႀကီး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ပညာသားပါပါ ေျဖရွင္းႏိုင္ခ့ဲၾကတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ဖက္ကေန ရပ္တည္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ အေျဖရေအာင္ရွာၾကတယ္။ ဘ႑ာေရးနဲ႔ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ စီးပြါးေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ဘုတ္အဖြဲ႔အရဲ့ အခ်က္အလက္ေဒတာေတြအားလံုး အေသးစိတ္ ငါလည္း မတြက္ခ်က္ တတ္ပါဘူး။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘဝတုန္းကေတာ့ ဒါေတြကို အေသးစိတ္ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ငါကေတာ့ ဒီထက္ပိုေဝးတဲ့ ျပႆနာတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ အခြင့္အေရးတစ္ခ်ိဳ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။

ငါၾကည့္တယ္ဆိုတာ တရုတ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ဖို႔၊ အိႏၵိယနဲ႔ ဆက္ဆံေရးလုပ္ဖို႔၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ပူးေပါင္းေရးပိုအားေကာင္းလာဖို႔ စတာေတြပါ။ ရုရွားက တို႔နဲ႔ေဝးတယ္။ သူနဲ႔ နီးဖို႔လည္း ငါတို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ရုရွားမွာလည္း ေရနံရွိတယ္။ ဒါေတြဟာ ငါတို႔ႏိုင္ငံ ေရွ႕ခရီးအတြက္ အပိုဆုစြမ္းအားေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အခု ေလာေလာဆယ္ေလးတင္ပဲ မေလးေတြကို ငါေျပာျပခဲ့တယ္။ အခု ငါတို႔အခြင့္အေရးေတြရွိေနၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ မေလးရွားမွာပဲ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရတဲ့ဘဝ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔။ မေလးရွားထဲမွာ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံေစခ်င္ရင္ အခုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး လုပ္လို ႔ေတာ့မရဘူး။ ဒါေတြက ေရရွည္စီမံကိန္းနဲ႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြလို႔ သူတို႔သေဘာေပါက္ၾကတယ္။

မဟာသီယာက အၾကံတစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ ဝန္ႀကီးေတြကေတာ့ ငါေျပာတာကို သေဘာေပါက္လက္ခံၾကပါတယ္။ မဟာသီယာက ေျပာတယ္။ အစ္ကန္ဒါေဒသကို စင္ကာပူလက္ကေနၿပီး တရုတ္ကို ေျပာင္းေပးမယ္တဲ့။ စင္ကာပူဆိုရင္ မေလးေတြကို ကန္ထုတ္လိမ့္မယ္တဲ့။ သိပ္အဓိပၸါယ္မရွိလွဘူး။

ငါတို႔ၿမိဳ႕ျပျပန္လည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔ရဲ့(Urban Redevelopment Authority) အစီအစဥ္ေတြ ကိုၾကည့္။ ေနာက္လာမယ့္ (၁၀) ႏွစ္မွာ အက်ိဳးအျမတ္ေတြရလာမယ္။ မရီနာ၊ စင္ကာပူျမစ္၊ Collyer Quay, Boat Quay, ေအာခ်ာ့ထ္ လမ္း၊ F 1 ၊ ကာစီႏိုႀကီးႏွစ္ခု၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမယ့္သူေတြက ငါတို႔ကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒီေနရာဟာ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတယ္။ အစိုးရက တည္ၿငိမ္တယ္။ အလုပ္သမား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြကလည္း စိတ္ခ်ရတယ္။ ဒါကို သူတို႔သိၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လာမယ့္ဆယ္ႏွစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ငါကႏွစ္ဆေလာက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ခုန္ေက်ာ္တက္သြားႏိုင္တယ္။ အေနာက္မီဒီယာေတြကလည္း စင္ကာပူကို ၿမံဳေနတဲ့ေနရာလို႔ မေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး။ စင္ကာပူဟာ စီးပြါးေရးအခ်က္အျခာေနရာတစ္ခု ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေနရာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ငါတို႔ဟာ အရင္ကထက္ပိုၿပီး လူမ်ိဳးေပါင္းစံုတဲ့ေနရာ ျဖစ္လာမယ္။ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ၾသစေတးလ်၊ နယူးဇီလန္၊ လူမ်ိဳးစံုပဲ။ ဒါသည္ပင္ စင္ကာပူရဲ႕ အနာဂတ္လားရာပဲ။

ေမး။          ။ ႏိုင္ငံေရးမူဝါဒ ပံုေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ မစၥတာလီက အဓိကေနရာကရွိခဲ့တယ္။ ဒါေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘယ္လိုစတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ရသလဲ။

ေျဖ။           ။ ၿဗိတိသွ်ေတြ ရုတ္သိမ္းၿပီး ပါလီမန္ကို ငါတို႔လက္ကို အပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ သမိုင္းတစ္ေကြ႔ရဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ အဲဒီရဲ့ေနာက္ ရလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္မွန္သမွ်ကေတာ့ စင္ကာပူအတြက္ ဘယ္အရာက အေကာင္း ဆံုးျဖစ္လာႏုိင္သလဲ ဆိုတာကို ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္ႏိုင္ခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ပဲ။ အစေတာ့ ၿဗိတိသွ်ဖြဲ႔စည္းပံုအတိုင္း ငါတို႔ ဆက္လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္မွ ဘယ္အခ်က္က စင္ကာပူနဲ႔ပိုၿပီး ကိုက္ညီမလဲဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ျပင္ဆင္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။

ငါတို႔ အဓိကကိုင္တြယ္ထားတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့-

တစ္- ျဗဴရိုကေရစီ၊ ပါလီမန္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ခြဲျခားထားဖို႔ပဲ။
ႏွစ္- ငါးႏွစ္ျပည့္တိုင္း လြတ္လပ္တဲ့ေရြးေကာက္ပြဲရွိမယ္။
ပါတီအသစ္ဝင္လာၿပီဆိုရင္ အဲဒီပါတီကလည္း လုပ္ေဆာင္ရမယ့္မူဝါဒေတြ ရွိေနရမယ္။ ငါတို႔ မူဝါဒေတြကို စင္ကာပူလူထုက မယံုၾကည္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ကိုကန္ထုတ္လို႔ရတယ္။ ဒါ သူတို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ပဲ။ စင္ကာပူေနာက္ဆုတ္သြားရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး ငါတို႔ဖန္တည္းသင့္သလား။

ငါ့လက္ထက္တုန္းက ႏိုင္ငံအတြက္ ေကာင္းမယ္ထင္တာေတြဆိုရင္ အျမဲတေစ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးခဲ့တာပဲ။ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ မပါဝင္တဲ့ ပါလီမန္အမတ္ (Non- Constituency MPs) ဆိုတာ ငါစတင္ခဲ့တာ။ ပါလီမန္အမတ္ ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္တာ( Nominated MPs) ကို ဂိုေခ်ာက္ေတာင္က စခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ လီရွန္လြန္းနဲ႔ သူ႔လူငယ္အမတ္ေတြက အႀကံၿပဳခဲ့တာ။ (ႏိုင္ငံေရး ေပၚလစီေျပာင္းလဲပံုမွာ ဆက္ဖတ္ပါ)

တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲယူခဲ့ရတယ္။ အစိုးရရဲ့တာဝန္ဆိုတာက မူလပံုသ႑ာန္လည္း မေပ်ာက္၊ ႏိုင္ငံလည္း ေနာက္ေကာက္က် မေနရစ္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ေနဖို႔႔ပဲ။

ေမး။          ။ မစၥတာလီက အစပိုင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေနာ္၊ ေနာက္ ရီယယ္လစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္အခ်က္ကမ်ား ႏိုင္ငံေရးုယံုၾကည္မႈကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ ဖန္တည္းလိုက္တာလဲ။

ေျဖ။           ။ ပင္ကိုယ္သဘာဝအရကိုပဲ ငါကိုယ္တိုင္က သီအိုရီေတြနဲ႔ တြဲေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ သီအိုရီနဲ႔ လက္ေတြ႔က ေပါင္းစပ္ေနမွရတယ္။ သီအိုရီဟာ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဆိုတာ အေကာင္းဆံုး ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္လည္း တစ္ကမာၻလံုးျပန္႔ႏွ႔ံသြားလိ္မ့္မယ္လို႔ ငါမယံုၾကည္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံ အစိုးရေတြက ဘာေၾကာင့္လူထုကို အင္အားသံုးႏွိမ္နင္းမႈေတြ ရွိေနတာလဲ။

တကယ္လို႔ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးလုိ အေကာင္းဆံုးဆိုရင္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရး ကမာၻကိုျပန္႔သြားသလို ဒီမိုကေရစီစနစ္က ဘာေၾကာင့္ ျပန္႔မသြားရတာလဲ။

ငါ့အေျခခံယံုၾကည္မႈက ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ ဘက္ကေရာင္းက ဘာပဲျဖစ္ေနေန ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးစတဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြမွာ တန္းတူအခြင့္အေရးေတြ ရွိေနရမယ္။ ဒီေတာ့ လူခ်မ္းသာကိုပဲ အစားအေသာက္၊ ဗီတာမင္ေတြ နင္းကန္ေကြ်းၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ အစာေရစာ မေလာက္ငတဲ့ဘဝကို မေရာက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္တိုင္အလုပ္ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆီ လူတိုင္းသြားေရာက္ႏုိင္တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုး တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ဒီနည္းတစ္နည္းပဲရွိတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အရည္အေသြးကို အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ပို႔မေပးႏိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ငါမလိုခ်င္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမြးရာပါဇာတ္က သူ႔ကို ေနရာေပးထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ အေကာင္းဆံုး ဥပမာကေတာ့ အိႏိၵယရဲ့ ဇာတ္စနစ္ပဲ။ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုလံုးက ေနရာတက် ခ်ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းဟာ ျဗဟၼဏမ်ိဳး၊ မင္းဟာ ဟိႏၵဴတရားေဟာဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ျဗဟၼဏကေလးေတြက ျဗဟၼဏေတြကို ျပန္ၿပီးလက္ထပ္။ အလုပ္ေတြ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ရမွာက ဇာတ္နိမ့္ေတြ။ မင္းဟာ ဇာတ္နိမ့္မိသားစုက ေမြးဖြားလာလို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဇာတ္နိမ့္အေနနဲ႔သာေနေပေတာ့။ အဲဒါ ဘဝပဲ။

တရုတ္ရဲ့ အေနအထားက မတူဘူး။ တိရိစာၧန္ေလာကမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာဝကို လက္ခံတယ္။ ငါေအာင္ျမင္တယ္၊ ငါ့မွာ ပါဝါရွိတယ္၊ ငါလိုတာ အကုန္ရတယ္။ မင္းက အားနည္းတယ္၊ မစြံဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းငတ္ေပေတာ့။ မင္းမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ငါ့မွာ ေမာင္းမေဆာင္တစ္ေဆာင္လံုး ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အက်ိဳးဆက္က ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ပဲ။ အဲဒီ ေမာင္းမေဆာင္က အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဥာဏ္ရည္ေကာင္းၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြရွိတဲ့ မ်ိဳးရုိးဗီဇေတြ ရသြားၾကတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ စာေမးပြဲစစ္ၿပီးတိုင္း အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားကို တရုတ္အင္ပါယာက ေရြးၿပီး သူ႔သမီးနဲ႔ လက္ထပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီပညာရွင္က တျခားေမာင္းမေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ လက္ထပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ အင္ပါယာလိုခ်င္တာက သူ႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ ဗီဇေကာင္းရဖုိ႔ပဲ။

လူေတြ ဖြင့္မေျပာတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုရွိတယ္။ ဒူးရင္းအေကာင္းစားကိုလိုခ်င္ရင္ အေကာင္းဆံုး ဒူးရင္းက မ်ိဳးပြါးယူရတယ္။ လူေတြမွာလည္း ဒီအတုိင္းပဲလို႔ ငါယံုၾကည္တယ္။ ဒါက အေနာက္လစ္ဘရယ္သမားေတြအဖို႔ေတာ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေပါ့ကြာ။ သူတို႔က လူသားအားလံုး အတူတူပဲလို႔ ဟန္ေဆာင္ထားၾကတဲ့လူေတြပဲ။

မင္းက ဂ်နက္တစ္မဟုတ္သလို ဗီဇကိုလည္း ေျပာင္းမေပးႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို ငါေျပာလို႔ရတာက “ က်ဳပ္ဟာ ေဂါ့(ဒ္) မဟုတ္ဘူး။ ေဂါ့(ဒ္) ကသာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဖန္ဆင္းႏိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္လာႏိုင္ဖို႔ေတာ့ အကူအညီေပးႏိုင္ပါတယ္” လို႔။

ဘဝမွာ လူတိုင္းအခြင့္အေရး အတူတူ ရေနသင့္တယ္။ အခြင့္အေရး အတူတူေပးလုိ႔ အက်ိဳးရလဒ္လည္း တူလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ မရဘူး။

နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၁ )
နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၂ )
နားဝင္မခ်ိဳ ( ၃ ) "စင္ကာပူ ( သို႔ ) ႐ႊံ႕ေျမေပၚေဆာက္တ႔ဲ အထပ္ ( ၈၀ ) တိုက္တစ္လုံး"

ဇင္ေ၀ေသာ္