နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၂ )

လီကြမ္းယုရဲ့ Hard Truths (to keep Singapore going) ထဲက သင့္ေတာ္မယ့္ အပိုင္းေတြကို ေရြးၿပီးဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔အေတြးအေခၚ၊ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အရင့္အရင္ စာအုပ္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ၿပီး အေမးအေျဖပံုစံဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသြက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလုိ႔ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္

ေမး။          ။ အရင္ စင္ကာပူခြဲထြက္ၿပီးစကနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ဒီေန႔ မေလးရွားက သူတို႔ျပည္တြင္းေရးကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ဖို႔ အာရံုက်လာေတာ့ စင္ကာပူအေပၚမွာထားတဲ့ သူတို႔သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား။

ေျဖ။           ။ ဒါကို မင္းတို႔ယံုၾကည္သလား။ ငါတို႔ေလယာဥ္ကြင္းရဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ထိပ္တန္းအဆင့္ကို ေက်ာ္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ကမာၻ႕ခံုရံုးရဲ့ အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ စင္ကာပူက ပက္ဒရာ ဘရန္ကာကိုရလိုက္ၿပီး မေလးရွားက Middle Rocks ကို ရလိုက္တယ္။ ဒီႏွစ္ခုရဲ႕ နယ္ျခားစည္း မခတ္ရေသးဘူး။ ၁၉၄၁- ခု ရပ္ဖဲ(လ္) ေကာလိပ္မွာ တက္ေနတုန္းက ေကဒါက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေျပာတာကို ငါမေမ့ေသးဘူး။ မင္းတို႔ တရုတ္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္ တဲ့။ တကယ္က တရုတ္ေတြက ေစ်းဆိုင္ေတြကို ပိုင္ဆုိင္ၾကတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ၊ သူေနတဲ့ ေကဒါမွာ တရုတ္ကကနည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္။

မေလးရွားနဲ႔ ပူးေပါင္းလိုက္ရင္ အဲသလုိ လူမ်ိဳးစြဲစိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့မိတယ္။ ငါမွားသြားတယ္။ တန္ကု က တရုတ္ဆို လံုးဝအလိုမရွိတာ။ သူက လူေကာင္းပဲ။ သူ႔မွာ တရုတ္မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေလးရွားလူမ်ိဳးက အျမဲတမ္း နံပါတ္တစ္ဆိုတဲ့ဝါဒ။ အဲဒါ သူ႔ရဲ႕ လူမ်ိဳးေရးအျမင္ပဲ။

ေမး။          ။ ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးသေဘာထားေတြ မေျပာင္းေသးဘူးေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေျပာေနၾကတာကေတာ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြလက္ထက္မွာ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္တဲ့။

ေျဖ။           ။ မေလးရွားရဲ႕ ဘယ္မ်ိဳးဆက္က ဒီလိုအေျခခံေျပာင္းလဲမႈကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသလဲ။

ေမး။          ။ ဒါဆို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲဘူးေပါ့။

ေျဖ။          ။ “ဘယ္ေတာ့မွ ” ဆိုတဲ့စကားက အခ်ိန္သိပ္ၾကာလြန္းေနမယ္။ လတ္တေလာ ေျပာင္းလဲဖို႔ အလားအလာေတာ့ မျမင္မိဘူး။ စင္ကာပူမွာ လံုးဝမတူညီတဲ့ အေျခခံသေဘာတရားေတြရွိတယ္။ ငါတို႔က လူမ်ိဳးေပါင္းစံု မဲရစ္တိုကေရစီ။ လူမ်ိဳးစုေတြရဲ့ၾကား၊ လူမႈေရးနဲ႔ စီးပြါးေရး မတူညီမႈေတြၾကားမွာ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခု ငါတို႔ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့တယ္။

ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ ကြာလာလမ္ပူမွာရွိတယ္။ သူတို႔ မေလးရွားကေန အၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားၿပီး ၾသစေတးလ်မွာ အေျခခ်ေနၾကေတာ့တယ္။ ငါတုိ႔မွာက စင္ကာပူရွိတယ္။ ဒီမွာ ရိုးေျမက်ေနထိုင္သြားၾကဖို႔လည္း ဆႏၵရွိၾကတယ္။ ငါတို႔ခိုင္မာေနသေရြ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေနသေရြ႕ စင္ကာပူက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေအးေဆးပဲ။

အခုဆိုလိုတာက မတူညီတဲ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ေတြေၾကာင့္ အတူလက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္လို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ မေလးရွားနဲ႔ အာဆီယံနဲ႔ အတူလက္တြဲ အလုပ္လုပ္လို႔ရတယ္။ မဟာသီယာနဲ႔ ငါနဲ႔ဆိုရင္ အခုထိ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ေတြ လက္မွတ္ထိုးေနၾကတုန္းပဲ။

အတူလက္တြဲ အလုပ္လုပ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနစရာမလိုဘူး။ အက်ိဳးအျမတ္ရယူလိုမႈက ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ပယ္ဖ်က္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားပိုေကာင္းေအာင္ေတာ့ ေမာင္းႏွင္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာဂ်စ္ ရာဇတ္ဆိုရင္လည္း ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ပဲ။ သူက ငါတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဘာလို႔ထင္သလဲ။ မေလးရွား အက်ိဳးအျမတ္ရႏိုင္လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ႏိုင္ငံထဲက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလိုလူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ကို သူေကာင္းေကာင္း ကိုင္တြယ္ႏိုင္မွ ရလိမ့္မယ္။ မေလးရွားအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ရႏိုင္မယ့္ ပေရာ့ဂ်က္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အထိ သူတို႔စိတ္လိုလက္ရရွိၾကသလဲဆိုတာနဲ႔ စင္ကာပူအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ကိုေရာ သူတို႔ဖက္က ကူညီဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီလား ဆိုတာကို မေလးရွားေခါင္းေဆာင္တိုင္း စဥ္းစားထားသင့္တယ္။ ဒီေမးခြန္းကို ငါတို႔က ေမ့သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေမး။          ။ စင္ကာပူနဲ႔ မေလးရွားတို႔ ျခားနားခ်က္ ဒီထက္ပိုကြာသြားမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပိုအားေကာင္းတဲ့ ေဆြရင္းမ်ိဳးရင္းေတြလိုျဖစ္လာၿပီး ဆက္ဆံေရး ပိုအဆင္ေျပမလာႏိုင္ဘူးလား။

ေျဖ။           ။ အေျဖက “ရက္စ္” နဲ႔ “ႏိုး” ပဲ။ ဒါဆို သူတို႔ ငါတို႔အေပၚ ဗိုလ္က်လုိ႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပိုၿပီးခံရခက္ေနလိမ့္မယ္။ “စင္ကာပူကို ခြဲထြက္ခြင့္ မျပဳခဲ့သင့္ဘူး” ဆိုတာ သူတို႔အျမဲတမ္းေျပာေနက်စကား။ မေလးရွားသတင္းစာေတြကို ဖတ္ၾကည့္။ တန္ကုက စင္ကာပူကို ခြဲထြက္ခြင့္မျပဳခဲ့သင့္ဘူးဆိုတာ အခုအထိ ေရးေနၾကတုန္းပဲ။

အစက ဒါေတြကို ငါႀကိဳသိခဲ့တယ္ထင္သလား။ ၁၉၅၂- ခုႏွစ္တုန္းက ငါ့ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေပါ့သြားလို႔ ဟုတ္ၿပီ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးထဲကို ငါဝင္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ရွိတဲ့ေငြေလးေတြကို တရားေရးဘက္မွာ ရင္းႏွီးလိုက္တယ္။ အဲသလုိနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိလိုက္ရတာက ငါကိုယ္တိုင္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒရဲ့ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီဆိုတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ မႀကီးစိုးႏုိင္တဲ့ မေလးရွားဆီကို ငါေရာက္သြားတယ္။ မေလးရွားေရာက္ေတာ့ မေလးဗိုလ္က်စိုးမိုးေရးနဲ႔သြားၿပီး ထိပ္တိုက္တုိးေနျပန္ေရာ။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ငါတိုု႔ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႔လုပ္စရာရွိတာက စင္ကာပူ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ပဲ။

ဒီျပႆနာေတြကို အစကတည္းက ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံေရးထဲကို ငါေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၅၉- ခုကေနစလို႔ အသစ္ျပန္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါလားလို႔ မင္းတို႔ကေျပာၾကည့္။ ငါကေတာ့ “လံုးဝ” ပဲ။ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ရလဒ္ေတြရဖို႔ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတြေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးပဲကြ။

၁၉၇၁- ခုႏွစ္မွာ ငါနဲ႔ ၿဗိတိသွ်ေလဘာအစိုးရရဲ့ ဆက္ဆံေရး၊ ၿပီးေတာ့ ၿဗိတိသွ်တပ္ေတြ ရုတ္သိမ္းသြားတဲ့ ၁၉၇၅- ခုအထိ ကြန္ဆာေဗးတစ္အစိုးရနဲ႔ ဆက္ဆံေရး၊ စံုလို႔ပဲ။ သတိရမိတယ္ကြာ။ အဲဒီေနာက္ သမၼတဆူဟာတိုနဲ႔လက္တြဲၿပီး စင္ကာပူကုိ အေျခက်ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဆူဟာတိုက ရွဥ့္လဲေလွ်ာက္၊ ပ်ားလဲစြဲဝါဒကို သေဘာေပါက္တယ္။ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ စင္ကာပူ ပူးေပါင္းအလုပ္လုပ္ရင္ ပိုအဆင္ေျပႏိုင္မယ္။

အဲဒီေနာက္ ရာဇက္နဲ႔ေပါင္းခဲ့တယ္။ သူက ဆံုးသြားျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဟူစိန္ အုန္း။ သူလည္း ၾကာၾကာမခံျပန္ဘူး။ အဲဒီေနာက္ မဟာသီယာ။ သူက ငါဟာ ႏွိမ္လို႔မရဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ငါတို႔ မေလးရွားပါလီမန္ထဲမွာ အတူတူေတြ႔ၾကတုန္းက ငါက ဘာကိုမွ အေၾကာက္အလန္႔မရွိတဲ့ေကာင္ဆိုတာ သူသိထားတယ္။

ဂိုေခ်ာက္ေတာင္တက္လာေတာ့ မဟာသီယာက ငါနဲ႔သေဘာတူထားတာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္လိုေၾကာင္း ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ကို ငါေျပာတယ္။ သူေျပာင္းခ်င္တာေတြသာ ေျပာင္းေပးလုိက္ရင္ မင္းေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့လို႔။ သေဘာတူထားတယ္။ ဒါပဲ။ ၿပီးၿပီေပါ့။ မဟာသီယာက ဒါကိုလံုးလံုးမေက်နပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ “ခင္ဗ်ားက ဟုိဟာေျပာင္းခ်င္၊ ဒီဟာေျပာင္းခ်င္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါေတြကို လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး” တဲ့။ ငါတို႔ NEWater ပေရာဂ်က္ မေအာင္ျမင္ခင္က ေရအေရာင္းအဝယ္အတြက္ ႏွစ္တစ္ရာတိုးၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ မဟာသီယာက ေရဂါလံတစ္ေထာင္ကို သံုးရင္းဂစ္ပိုေတာင္းတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေဟာင္ေကာင္က တရုတ္ဆီက ေရဝယ္ရာမွာ ဂါလံတစ္ေထာင္ကို ႏွစ္ရူပီးေတာင္ေပးရလို႔တဲ့။

နည္းပညာေတြ တိုးတက္လာတယ္။ ေသာက္ေရသန္႔ရရွိေရးအဖြဲ႔ကလည္း မေနမနား အားထုတ္ၾကတယ္။ အခု ငါတို႔ ေရေသာက္ဖို႔ အလံုအေလာက္ရွိေနၿပီ။ မဟာသီယာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ သူက ငါတို႔ကို ေရနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ေငြပိုရႏိုင္သေလာက္ရေအာင္ ႀကိဳးစားေနခဲ့တာ။

ေမး။          ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့ မေလးတိုင္းကေတာ့ စင္ကာပူက စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာ၊ သူတို႔အစိုးရနဲ႔ မီဒီယာကလည္း ဘယ္ေတာ့မဆို မေလးဆိုရင္ ကန္ထုတ္ပစ္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေၾကာင့္ေတာ့ မေလးရွားနဲ႔ စင္ကာပူ စစ္ျဖစ္စရာမလိုပါဘူး- တဲ့။

ေျဖ။           ။ ေအး ဒါဆိုေကာင္းတာေပါ့။

ေမး။          ။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ေအးစရာပဲေပါ့။

ေျဖ။           ။ တကယ္ေတာ့ စင္ကာပူက သူ႔ကိုယ္သူကာကြယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္- ။

ေမး။          ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ မေလးရွားရဲ့ ကမာၻ႔အျမင္မွာ စင္ကာပူက အက်ံဳးမဝင္ပါဘူး။ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာ အနည္းငယ္သေဘာေလာက္တင္ပါ။

ေျဖ။           ။ ဒါဆို မေလးရွားအလုပ္သမားဝန္ႀကီးေျပာတာကို နားေထာင္ၾကည့္။ “စင္ကာပူကေန ျပန္လႊတ္ခံလိုက္ရတဲ့ မေလးလူမ်ိဳးသံုးသိန္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြ ဖန္တီးေပးထားၿပီးသားပါ” တဲ့။ ကဲ အလုပ္အကိုင္ေတြက ဘယ္မွာလဲ။ “ငါတို႔က ႏုိင္ငံႀကီး ျပႆနာမရွိ၊ ငါတို႔လူမ်ိဳးကုိ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေခၚႏိုင္တယ္” ဆိုတာ ျပခ်င္ရံုပဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔က ႏိုင္ငံႀကီးဗိုလ္က်စိုးမိုးေရးဝါဒရွိေနရတာလဲ။

ေမး။          ။ သူတို႔အဆိုအရကေတာ့ မေလးရွားက စင္ကာပူအေၾကာင္း စဥ္းစားတာထက္ စင္ကာပူက မေလးရွားအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာက ပိုေနတယ္ဆိုလားပဲ။

ေျဖ။           ။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္း ငါတို႔မေျပာခဲ့၊ မႀကံစည္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုုယ္ပဲ စဥ္းစားတယ္။ ဒါက သူတို႔ေျပာေနတာပါ။ မေလးဘာသာနဲ႔ သတင္းစာေတြကို ဖတ္ၾကည့္။ တစ္ခါတစ္ခါ အဂၤလိပ္လို သတင္းစာမွာေတာင္ပါေသးတယ္။

နားဝင္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ ( ၁ )

ဇင္ေ၀ေသာ္