ေခတ္မီတဲ့ၿမိဳ႕တိုင္းက အရြယ္ေရာက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဝက္ဟာ (အျမဲတမ္း) ဝိတ္ခ်ေနၾကတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲလား၊ ငါအံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူးလို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ညေနစာစားေနၾက ရွီလာက ဒီစကားကို လက္မခံဘူး။ “ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ကြန္မန္႔ပဲ၊ နင္သိေအာင္ ငါေျပာထားမယ္၊ အခု ငါဝိတ္ခ်ေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔” သူမက ေျပာတယ္။
တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဝိတ္ခ်ေနၿပီး အခုမွ ဝိတ္ခ်ေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူမကေျပာတယ္။ ေျပာမွေတာ့ရမယ္၊ စားပြဲထိုးႏွစ္ေယာက္ဝိုင္းၿပီး သယ္လာရတဲ့ ခ်ိ(စ္)ကိတ္ကုိ သူမစားေနတာ ထက္ဝက္ပဲ ကုန္ေသးတယ္။ သူမဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ႀကိတ္ၿပီးအၾကံထုတ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ ခံစားလို႔ရတယ္။
အခ်ိဳပြဲမစားဘဲရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းမလား။
ဝိတ္က်ေစတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို ေမ့ထားၿပီး ခ်ိ(စ္) ကိတ္ ဆက္စားမလားဆိုတာေလ။
သူဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ခ်ိ(စ္)ကိတ္ ဆက္စားေနတယ္။
ဝိတ္က်ေစတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို ေမ့ထားၿပီး ခ်ိ(စ္) ကိတ္ ဆက္စားမလားဆိုတာေလ။
သူဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ခ်ိ(စ္)ကိတ္ ဆက္စားေနတယ္။
တကယ္ဆို သူမေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြတင္ မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ိဳးသားေတြပါ ဝိတ္ခ်ေနၾကတယ္။ စက္ခ်ဳပ္သမားဆိုင္ကိုမသြားခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၈) လေလာက္က ကြ်န္ေတာ္လည္း ဝိတ္ခ်ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဝိတ္ခ်ပံုက ဒီလိုပါ။
ပထမေန႔။ ။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္ၾကည့္။ ဘုရား….ဘုရား၊ ေပါင္ခ်ိန္ေတြ တသက္မွာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေနပါလား။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ဆံုုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဘရိတ္ဖတ္။ ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ႏို႔ သၾကား လံုးဝမပါ။
မနက္ပိုင္း ဘရိတ္။ ။ ေယာဂတ္ တစ္ခြက္။
လန္႔္(ခ်္)။ ။ အသီးအရြက္နဲ႔ အရည္မပါတဲ့ ငါးတစ္ပြဲ။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္) ၊ ပန္းသီးတစ္လံုး။
ဒင္းနား။ ။ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ဖရန္႔ (စ္) ဖရိုင္းကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြ ပန္းကန္ျပားထဲက ယူစားလို႔။
အခ်ိဳပြဲဲ။ ။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး၊ ေခ်ာကလက္တစ္ခုကိုလည္း ေရတြက္လို႔မရဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ စားတာဆိုေတာ့ ကယ္လိုရီဓာတ္မပါလို႔။
ဒုတိယေန႔။ ။ မနက္ပိုင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္။ လံုးဝ ဝိတ္မက်၊ စိတ္ပ်က္။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)။ ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ သၾကားမပါ၊ ႏို႔ အနည္းငယ္။
မနက္ခင္း ဘရိတ္(ခ္)။ ။ ေယာဂတ္ ႏွစ္ခြက္။
လန္႔(ခ်္)။ ။ ဆလပ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ ငါးေၾကာ္။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္)၊ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး၊ ကြတ္ကီတစ္ထုတ္။ စားတာ ဘယ္သူမွ မျမင္လုိ႔ ေရတြက္တဲ့အထဲေတာ့ မပါဘူး။
ဒင္းနား။ ။ ဆလပ္နဲ႔ ေဆာ္လမြန္ငါး။ ေဆာ့(စ္) နဲ႔ စားခဲ့တဲ့ အာလူးကင္ကိုေတာ့ ပန္းကန္ေတြေဆးရင္း မတ္တပ္ပဲစားခဲ့ရလုိ႔ မေရတြက္ေတာ့ဘူး။
အခ်ိဳပြဲ။ ။ ဒုတိယေန႔ကို ေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းႏိုင္လို႔ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခ်ာကလက္တစ္ေတာင့္။
ဆပ္ပါး။ ။ ေရခဲမုန္႔ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ပြဲ ေရခဲေသတၱာထဲကယူၿပီး အျမန္စား။
တတိယေန႔။ ။ ေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္။ တစ္ကီလုိ တက္လာတာေတြ႔ရ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)။ ။ ေယာဂတ္အေသး ရွစ္ခြက္။ ႏြားႏို႔ သၾကားသံုးဇြန္းနဲ႔ ေကာ္ဖီသံုးခြက္။
မနက္ပိုင္း ဘရိတ္(ခ္)။ ။ ေခ်ာကလက္ႏွစ္ေတာင့္၊ ကပူခ်ီႏိုတစ္ခြက္။ ခံတြင္းမရွင္းလို႔ ေနာက္ထပ္ ကပူခ်ီႏိုတစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္။
လန္႔(ခ်္) ။ ။ အသီးအရြက္နည္းနည္းနဲ႔ ဝက္သားဘာဘီက်ဴး။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္)၊ ပန္းသီး၊ ေခ်ာကလက္ႏွစ္ေတာင့္။
ဒင္းနား။ ။ စူပါဆိုက္ ပစ္ဇာတစ္ခု။
အခ်ိဳပြဲ။ ။ ၁.၅ ကီလုိရွိတဲ့ ခ်ိ(စ္)ကိတ္တစ္လံုး။
စတုတၳေန႔။ ။ ေပါင္ခ်ိန္။ ဘုရား….ဘုရား။ ႏွစ္ကီလို ထပ္တိုး၊ ဒါနဲ႔ ေဒါသတႀကီး မိတ္ေဆြဆီ အီးေမးပို႔။ “မင္းနည္းက မစြံပါဘူး။ ဘာသာေရးဆန္ဆန္ သံုးရက္တိတိ္ ငါႀကိဳးစားၿပီးၿပီ၊ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး” လုိ႔ အျပစ္တင္။
ဘရိတ္ဖတ္။ ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ႏို႔ သၾကား လံုးဝမပါ။
မနက္ပိုင္း ဘရိတ္။ ။ ေယာဂတ္ တစ္ခြက္။
လန္႔္(ခ်္)။ ။ အသီးအရြက္နဲ႔ အရည္မပါတဲ့ ငါးတစ္ပြဲ။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္) ၊ ပန္းသီးတစ္လံုး။
ဒင္းနား။ ။ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ဖရန္႔ (စ္) ဖရိုင္းကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြ ပန္းကန္ျပားထဲက ယူစားလို႔။
အခ်ိဳပြဲဲ။ ။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး၊ ေခ်ာကလက္တစ္ခုကိုလည္း ေရတြက္လို႔မရဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ စားတာဆိုေတာ့ ကယ္လိုရီဓာတ္မပါလို႔။
ဒုတိယေန႔။ ။ မနက္ပိုင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္။ လံုးဝ ဝိတ္မက်၊ စိတ္ပ်က္။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)။ ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ သၾကားမပါ၊ ႏို႔ အနည္းငယ္။
မနက္ခင္း ဘရိတ္(ခ္)။ ။ ေယာဂတ္ ႏွစ္ခြက္။
လန္႔(ခ်္)။ ။ ဆလပ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ ငါးေၾကာ္။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္)၊ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး၊ ကြတ္ကီတစ္ထုတ္။ စားတာ ဘယ္သူမွ မျမင္လုိ႔ ေရတြက္တဲ့အထဲေတာ့ မပါဘူး။
ဒင္းနား။ ။ ဆလပ္နဲ႔ ေဆာ္လမြန္ငါး။ ေဆာ့(စ္) နဲ႔ စားခဲ့တဲ့ အာလူးကင္ကိုေတာ့ ပန္းကန္ေတြေဆးရင္း မတ္တပ္ပဲစားခဲ့ရလုိ႔ မေရတြက္ေတာ့ဘူး။
အခ်ိဳပြဲ။ ။ ဒုတိယေန႔ကို ေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းႏိုင္လို႔ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခ်ာကလက္တစ္ေတာင့္။
ဆပ္ပါး။ ။ ေရခဲမုန္႔ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ပြဲ ေရခဲေသတၱာထဲကယူၿပီး အျမန္စား။
တတိယေန႔။ ။ ေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္။ တစ္ကီလုိ တက္လာတာေတြ႔ရ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)။ ။ ေယာဂတ္အေသး ရွစ္ခြက္။ ႏြားႏို႔ သၾကားသံုးဇြန္းနဲ႔ ေကာ္ဖီသံုးခြက္။
မနက္ပိုင္း ဘရိတ္(ခ္)။ ။ ေခ်ာကလက္ႏွစ္ေတာင့္၊ ကပူခ်ီႏိုတစ္ခြက္။ ခံတြင္းမရွင္းလို႔ ေနာက္ထပ္ ကပူခ်ီႏိုတစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္။
လန္႔(ခ်္) ။ ။ အသီးအရြက္နည္းနည္းနဲ႔ ဝက္သားဘာဘီက်ဴး။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္)၊ ပန္းသီး၊ ေခ်ာကလက္ႏွစ္ေတာင့္။
ဒင္းနား။ ။ စူပါဆိုက္ ပစ္ဇာတစ္ခု။
အခ်ိဳပြဲ။ ။ ၁.၅ ကီလုိရွိတဲ့ ခ်ိ(စ္)ကိတ္တစ္လံုး။
စတုတၳေန႔။ ။ ေပါင္ခ်ိန္။ ဘုရား….ဘုရား။ ႏွစ္ကီလို ထပ္တိုး၊ ဒါနဲ႔ ေဒါသတႀကီး မိတ္ေဆြဆီ အီးေမးပို႔။ “မင္းနည္းက မစြံပါဘူး။ ဘာသာေရးဆန္ဆန္ သံုးရက္တိတိ္ ငါႀကိဳးစားၿပီးၿပီ၊ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး” လုိ႔ အျပစ္တင္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဝိတ္ခ်နည္းေတြဟာ သဘာဝျဖစ္စဥ္အရကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ လမ္းမျမင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တစ္လမ္းသြား ဝိတ္ခ်နည္း (One-way-Dieting) ဥပေဒသေပါ႔။
အခ်ိဳပြဲဆယ္ခါ မစားပဲေနျခင္းအားျဖင့္ တစ္ကီလုိဝိတ္က်ႏိုင္တယ္။
အခ်ိဳပြဲတစ္ပြဲစားရင္ ႏွစ္ကီလိုဝိတ္တက္တယ္။
ဒီျပႆနာက ကြမ္တန္ဖီးစစ္နဲ႔မွ ရွင္းျပလို႔ရတယ္။
အခ်ိဳပြဲတစ္ပြဲစားရင္ ႏွစ္ကီလိုဝိတ္တက္တယ္။
ဒီျပႆနာက ကြမ္တန္ဖီးစစ္နဲ႔မွ ရွင္းျပလို႔ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ မိန္းမေတြၾကားမွာ အျငင္းပြါးစရာမလိုတဲ့ ျခားနားခ်က္တစ္ခုရွိတယ္လို႔ ရွီလာကေျပာျပပါတယ္။
“အမ်ိဳးသမီးေတြက သူတို႔တကယ္ရွိတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုေလးတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကၿပီး ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သူတို႔အမွန္ရွိတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုေလ်ာ့တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္” တဲ့။
ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ခံပါတယ္။
“ငါသိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတိုင္း ဝိတ္ခ်ၾကတယ္။ ပိန္ကပ္ကပ္မိန္းမေလးေတြ အပါအဝင္ပဲ။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သူတို႔ဘီယာဗိုက္ႀကီးကိုပဲ မာဆယ္ေတြ တက္လာတာလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္” လို႔။ ေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ့္ဗိုက္ကို ပုတ္လိုက္ေတာ့ လွဳပ္ေနတဲ့ဗိုက္ႀကီးရပ္ေအာင္ စကၠန္႔အေတာ္ႀကာ အခ်ိန္ယူရတယ္။ သတင္းေကာင္းကေတာ့ “Hunger-free” အာမခံခ်က္တစ္ခုနဲ႔ လန္႔(ခ်္) အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေစႏိုင္တဲ့ နည္းကိုေပးလိုက္တယ္။
“ေနာ္ရု(Nauru) လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ပစိဖိတ္ကြ်န္းကိုသြားေန။ အဲဒီကြ်န္းက အရြယ္ေရာက္သူ ၉၄.၅ ရာခိုင္ႏံႈးက အိုဗာဝိတ္ေတြ၊ အဲဒီကိုေရာက္ရင္ နင္ပိစိေကြးေလးျဖစ္သြားမယ္”
ေျပာလည္းေျပာလိုက္ေရာ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ခ်ိ(စ္) အပိုင္းအစတစ္ခု ေခါင္းေပၚကို ပ်ံတက္လာလုိ႔ မနည္းေခါင္းငံု႔လုိက္ရတယ္။
By- Nury Vittachi
By- Nury Vittachi
ဇင္ေ၀ေသာ္
Post a Comment