ထို ခရီးက ၾကမ္း၏၊ မိုင္ ၄၀ ခန္႔ရွည္၏။ မိမိတို႔လို ေျမျပန္႔သားမ်ားအ တြက္ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ သြားရသည္။ ထို ခရီးကား နာဂေတာင္တန္း က ေလရွီးၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္သည္။ ပိန္ေသးေသးရဟန္းငယ္ကိုၾကည္႔ကာ လာ ႀကိဳႏွင္႔ေသာ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳတို႔က အရွင္ဘုရား၊ တက္ႏိုင္ပါ႔မလား ဟုပင္ ေမးၾကသည္။ ႀကိဳးစားၿပီးတက္မယ္ဟု မယုတ္မလြန္ ေျဖမိသည္။
ယခုေရးလိုသည္က ခရီးၾကမ္းအေၾကာင္းမဟုတ္၊ ပထမဆုံးေတြ႔ ႀကဳံလိုက္ ရသည္႔ ေလရွီးၿမိဳ႕ ပႏၷက္ခ်ထားပုံျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေလရွီးၿမိဳ႕သည္ အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာပင္ မျပည့္။ ထိုၿမိဳ႕ကို ပႏၷက္ခ်သြားသူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ျဖစ္ သည္။ အံ႔ဩခ်ီးမြမ္းစရာေကာင္းသည္က ၿမိဳ႕တည္သည္ဆိုကတည္းက ၿဗိတိသွ်တို႔မူအရ
ျမန္မာအစိုးရက ထိုေဒသကို ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ား သြားေရာက္ေန ထိုင္ေစလိုသျဖင္႔ စီမံကိန္းခ်ခဲ႔သည္။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသားမက ရဟန္း သာသနာျပဳမ်ားကိုလည္း လႊတ္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ စနစ္ မက် သျဖင္႔ ေရရွည္မခံခဲ႔။ အားလုံး ျပန္ေျပးလာၾကသည္။ အရာရွိတို႔က မေနႏိုင္သူတို႔ကို အျပစ္တင္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ေလာက္ ေခါင္းမရွိ၊ စိတ္ေကာင္းမရွိ၊ မရွိမျဖစ္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည္႔ဆည္းမေပးခဲ႔။ စစ္တိုက္ခိုင္း၏၊ လက္နက္ မေပးလိုက္။
ေလရွီးမွာ ၿမိဳ႕ႏွင္႔တူတာဆို၍ ထို အေဆာက္အဦ သုံးခုသာရွိသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔သျဖင္႔ ယေန႔တိုင္ အဆုံးမသတ္ႏိုင္ သည္႔ ကိစၥက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးျဖစ္သည္။ ေငြကုန္ၿပီး ခရီးမေပါက္။ ရယ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။ မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ စက္ႀကီးမ်ားသုံး ကာ လမ္းခင္း၊ လမ္းျပင္ေတာ႔သည္။ ေဆာင္းရာသီတစ္ခု ဂ်စ္ကားမ်ား၊ စစ္ကားမ်ားတက္လို႔ရသည္။ မိုးရြာၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ ေတာင္က်ေရတိုက္စားၿပီး ထိုလမ္းလည္း ပ်က္ေလေတာ႔သည္။ ေနာက္ႏွစ္ေရာက္လည္း ဤအတိုင္း ထပ္ခင္း၊ ဤအတိုင္း ထပ္ပ်က္ သံသရာျဖင္႔ ႏိုင္ငံ႔ဘ႑ာကို လူစား၊ ေရေကၽြး လုပ္ေနၾကသည္။ အလြန္ ဦးေႏွာက္နည္းသည္႔ ခန္႔ခြဲမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈျဖစ္သည္။
သြားလာေရး မလြယ္ကူျခင္းေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈ သိပ္မရွိၾက၊ ထို႔ေၾကာင္႔ တစ္ရြာ ႏွင္႔တစ္ရြာ၊ တစ္အုပ္စုႏွင္႔ တစ္အုပ္ ဘာသာစကားလည္း မတူၾက။ တစ္ရြာထဲသာ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားရွိသည္။ ကမၻာက ရြာျဖစ္ခ်ိန္ ထို နာဂရြာတို႔က ကမၻာျခားေနၾကဆဲပင္။
ကိုယ္တိုင္လည္း နာဂေတာင္ေပၚမွာ တစ္သက္လုံး မေနႏိုင္ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္မိၿပီး ငါ ဘာလုပ္ေပးခဲ႔ရမလဲဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိခဲ႔ဖူး သည္။ ကိုယ္မွလည္းမဟုတ္၊ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေျမျပန္႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ ေဝးလံသီေခါင္လွေသာ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထူေျပာလွေသာ ထိုေဒသ တို႔၌ တစ္သက္လုံးေနရန္က ခက္ခဲလွ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ နာဂ စစ္စစ္ လူ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ နာဂေရာက္ ျမန္မာေလးတစ္ေယာက္ကို ရဟန္းခံ၊ ရွင္ျပဳေ ပးၿပီး ရန္ကုန္ကို ပို႔ေပးခဲ႔သည္။ သူ႕လူမ်ိဳးႏွင္႔သူ သာသနာျပဳႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမွ ေရရွည္တည္မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္။ ကိုရင္ကို စာသင္တိုက္၊ ရဟန္းကိုေတာ႔ မဟာစည္ရိပ္သာထဲ အဝင္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူတို႔ကို တာဝန္ယူ ပို႔ေပးခဲ႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္က ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ ( ေျခသလုံး ေက်ာင္းတိုင္ ဆို ပိုသင္႔မည္) ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ အရပ္က ရန္ကုန္ရွိ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းကို အပူကပ္ရသည္၊ ကူညီေစာင္႔မ ရန္ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ကိုရင္ကိုေတာ႔ အမေတြက ရဟန္းခံေပးထားသည္။
ေရစက္ဆိုတာ ရွိ၏။ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ႀကဳံဆုံမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္ ။ ေမလက ရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႔ကိုမို႔ မည္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးမိ။ တည္းခိုေနသည္႔ ေက်ာင္းမွာပင္ လုပ္စရာရိွတာေလးေတြ လုပ္ေနမိသည္။
ထိုအခိုက္ ဦးေဝေရာစန ေရာက္လာသည္။ နာဂေတာင္မွ ကေလးေတြ ရန္ကုန္ပို႔ရင္း ဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ သူပင္ ရဟန္း ၁၄ ဝါ ရေနေပၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းသာမိသည္။ လူခ်င္းမေတြ႔တာ ၁၀ ႏွစ္ ေ က်ာ္ေနၿပီ။ ယခု သူက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းပင္ ၿပီးလို႔ ရြာမွာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္ပင္ ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသည္။
"ဦးေဝေရာစန၊ ဘာလိုေသးလဲ" ဆိုေတာ႔
" ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခရီးစရိတ္ကုန္က် တာေပးခဲ႔ပါ (စုစုေပါင္း ၇ ေသာင္း ဟုဆိုသည္) ၿပီးေတာ႔ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ဟန္းဖုန္းလည္း ရရင္ေကာင္းမယ္" ဟုဆိုသည္။
ၿပဳံးလိုက္မိ၏။ ယေန႔ေခတ္က နာဂရဟန္းလည္း ဟန္းဖုန္းလိုသည္။ ဂလို ဘယ္ကမၻာက နာဂရြာေလးကို ခ်န္မထားခဲ႔။
သို႔ေသာ္ ဒီလူ ဒီမူနဲ႔ဆိုလ်င္ ေလရွီးကားလမ္းကေတာ႔ ?????
ယခုေရးလိုသည္က ခရီးၾကမ္းအေၾကာင္းမဟုတ္၊ ပထမဆုံးေတြ႔ ႀကဳံလိုက္ ရသည္႔ ေလရွီးၿမိဳ႕ ပႏၷက္ခ်ထားပုံျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေလရွီးၿမိဳ႕သည္ အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာပင္ မျပည့္။ ထိုၿမိဳ႕ကို ပႏၷက္ခ်သြားသူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ျဖစ္ သည္။ အံ႔ဩခ်ီးမြမ္းစရာေကာင္းသည္က ၿမိဳ႕တည္သည္ဆိုကတည္းက ၿဗိတိသွ်တို႔မူအရ
၁။ ေဆး႐ုံ
၂။ ရဲစခန္း ႏွင္႔
၃။ စာသင္ေက်ာင္း
တို႕ကို ပထမဆုံး အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၾကသည္။ ယေန႔ အထိ ျပည္မထဲ မွာ ဤအေျခခံအေဆာက္အဦမ်ား လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိေသးျခင္းကို ၾကည္႔လွ်င္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဘယ္ေလာက္ စနစ္ႀကီးသည္၊ လူ၏ အေျခခံ လိုအပ္ ခ်က္ကို ဘယ္ေလာက္ အေလးထားႏိုင္သည္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ႏိုင္ သည္။ ယေန႔ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာကိစၥက ထိမ္းမရ၊ သိမ္းမရျဖစ္ေနသည္။ျမန္မာအစိုးရက ထိုေဒသကို ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ား သြားေရာက္ေန ထိုင္ေစလိုသျဖင္႔ စီမံကိန္းခ်ခဲ႔သည္။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသားမက ရဟန္း သာသနာျပဳမ်ားကိုလည္း လႊတ္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ စနစ္ မက် သျဖင္႔ ေရရွည္မခံခဲ႔။ အားလုံး ျပန္ေျပးလာၾကသည္။ အရာရွိတို႔က မေနႏိုင္သူတို႔ကို အျပစ္တင္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ေလာက္ ေခါင္းမရွိ၊ စိတ္ေကာင္းမရွိ၊ မရွိမျဖစ္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည္႔ဆည္းမေပးခဲ႔။ စစ္တိုက္ခိုင္း၏၊ လက္နက္ မေပးလိုက္။
ေလရွီးမွာ ၿမိဳ႕ႏွင္႔တူတာဆို၍ ထို အေဆာက္အဦ သုံးခုသာရွိသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔သျဖင္႔ ယေန႔တိုင္ အဆုံးမသတ္ႏိုင္ သည္႔ ကိစၥက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးျဖစ္သည္။ ေငြကုန္ၿပီး ခရီးမေပါက္။ ရယ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။ မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ စက္ႀကီးမ်ားသုံး ကာ လမ္းခင္း၊ လမ္းျပင္ေတာ႔သည္။ ေဆာင္းရာသီတစ္ခု ဂ်စ္ကားမ်ား၊ စစ္ကားမ်ားတက္လို႔ရသည္။ မိုးရြာၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ ေတာင္က်ေရတိုက္စားၿပီး ထိုလမ္းလည္း ပ်က္ေလေတာ႔သည္။ ေနာက္ႏွစ္ေရာက္လည္း ဤအတိုင္း ထပ္ခင္း၊ ဤအတိုင္း ထပ္ပ်က္ သံသရာျဖင္႔ ႏိုင္ငံ႔ဘ႑ာကို လူစား၊ ေရေကၽြး လုပ္ေနၾကသည္။ အလြန္ ဦးေႏွာက္နည္းသည္႔ ခန္႔ခြဲမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈျဖစ္သည္။
သြားလာေရး မလြယ္ကူျခင္းေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈ သိပ္မရွိၾက၊ ထို႔ေၾကာင္႔ တစ္ရြာ ႏွင္႔တစ္ရြာ၊ တစ္အုပ္စုႏွင္႔ တစ္အုပ္ ဘာသာစကားလည္း မတူၾက။ တစ္ရြာထဲသာ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားရွိသည္။ ကမၻာက ရြာျဖစ္ခ်ိန္ ထို နာဂရြာတို႔က ကမၻာျခားေနၾကဆဲပင္။
 | |
| Novices in Red by Aung Kyaw Htet Source: www.dhammaweb.net |
ကိုယ္တိုင္လည္း နာဂေတာင္ေပၚမွာ တစ္သက္လုံး မေနႏိုင္ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္မိၿပီး ငါ ဘာလုပ္ေပးခဲ႔ရမလဲဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိခဲ႔ဖူး သည္။ ကိုယ္မွလည္းမဟုတ္၊ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေျမျပန္႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ ေဝးလံသီေခါင္လွေသာ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထူေျပာလွေသာ ထိုေဒသ တို႔၌ တစ္သက္လုံးေနရန္က ခက္ခဲလွ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ နာဂ စစ္စစ္ လူ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ နာဂေရာက္ ျမန္မာေလးတစ္ေယာက္ကို ရဟန္းခံ၊ ရွင္ျပဳေ ပးၿပီး ရန္ကုန္ကို ပို႔ေပးခဲ႔သည္။ သူ႕လူမ်ိဳးႏွင္႔သူ သာသနာျပဳႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမွ ေရရွည္တည္မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္။ ကိုရင္ကို စာသင္တိုက္၊ ရဟန္းကိုေတာ႔ မဟာစည္ရိပ္သာထဲ အဝင္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူတို႔ကို တာဝန္ယူ ပို႔ေပးခဲ႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္က ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ ( ေျခသလုံး ေက်ာင္းတိုင္ ဆို ပိုသင္႔မည္) ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ အရပ္က ရန္ကုန္ရွိ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းကို အပူကပ္ရသည္၊ ကူညီေစာင္႔မ ရန္ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ကိုရင္ကိုေတာ႔ အမေတြက ရဟန္းခံေပးထားသည္။
ေရစက္ဆိုတာ ရွိ၏။ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ႀကဳံဆုံမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္ ။ ေမလက ရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႔ကိုမို႔ မည္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးမိ။ တည္းခိုေနသည္႔ ေက်ာင္းမွာပင္ လုပ္စရာရိွတာေလးေတြ လုပ္ေနမိသည္။
ထိုအခိုက္ ဦးေဝေရာစန ေရာက္လာသည္။ နာဂေတာင္မွ ကေလးေတြ ရန္ကုန္ပို႔ရင္း ဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ သူပင္ ရဟန္း ၁၄ ဝါ ရေနေပၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းသာမိသည္။ လူခ်င္းမေတြ႔တာ ၁၀ ႏွစ္ ေ က်ာ္ေနၿပီ။ ယခု သူက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းပင္ ၿပီးလို႔ ရြာမွာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္ပင္ ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသည္။
"ဦးေဝေရာစန၊ ဘာလိုေသးလဲ" ဆိုေတာ႔
" ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခရီးစရိတ္ကုန္က် တာေပးခဲ႔ပါ (စုစုေပါင္း ၇ ေသာင္း ဟုဆိုသည္) ၿပီးေတာ႔ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ဟန္းဖုန္းလည္း ရရင္ေကာင္းမယ္" ဟုဆိုသည္။
ၿပဳံးလိုက္မိ၏။ ယေန႔ေခတ္က နာဂရဟန္းလည္း ဟန္းဖုန္းလိုသည္။ ဂလို ဘယ္ကမၻာက နာဂရြာေလးကို ခ်န္မထားခဲ႔။
သို႔ေသာ္ ဒီလူ ဒီမူနဲ႔ဆိုလ်င္ ေလရွီးကားလမ္းကေတာ႔ ?????
