ျဖစ္ရေလ အယ္ဒီတာရယ္

လူၫံ႔ဟာ ႏွစ္မ်ိဳးပဲရိွတယ္။
တစ္မ်ိဳးက ေမြးရာပါ ၫံ႔သူနဲ႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက လူတတ္ႀကီး ဝင္လုပ္လိုက္ မွ ၫံ႔သြားတဲ႔သူ တဲ႔။

"အယ္ဒီတာ၊ အယ္ဒီခ်ာ၊ အယ္ဒီညာ၊ အယ္ဒီျပာ၊ အယ္ဒီငါ၊ အယ္ဒီဆာ၊ အယ္ဒီဝါ၊ အယ္ဒီဟာ၊ အယ္ဒီနာ၊ အယ္ဒီသာ၊ အယ္ဒီခါ " စတဲ႔ အယ္ဒီတာဂိုဏ္းဝင္ေတြကို ဆရာ သစၥာနီက စာရင္းျပဳေပးထားပါတယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္အထဲပါတယ္ဆိုတာသိခ်င္ရင္ သူ႔ကို လက္ဘက္ရည္ တိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး လာေမးဖို႔လည္း ဆရာ သစၥာနီက ေၾကာ္ျငာ ဝင္ထား ပါတယ္။ သစၥာနီက အရက္မေသာက္တတ္ပါဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ေဈးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ အေျဖရႏိုင္ပါတယ္။

စကားၾကီးသံုးခြန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုတဲ႔ အယ္ဒီတာ အာေဘာ္ တစ္ခုကို ဖတ္မိတယ္။ အယ္ဒီတာ ခပ္နာနာေဝဖန္ထားတာက ေဒၚစုရဲ႕ ဘဂၤါလီကေလးႏွစ္ေယာက္ ဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လူ႕အခြင္႔အေရးအရ အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ႔ မွတ္ခ်က္ကိုပါ။ ယဥ္ေက်းမႈ စီးေမ်ာပံု (သို႔) အရပ္စကားနဲ႔ ဥပေဒကို အယ္ဒီတာ မကြဲရွာဘူး။ ဖတ္ၾကည္ပါ။

"ဘဂၤလားေဒ့ရွ္လို မူဆလင္အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံမွာေတာင္ သားဖြားႏႈန္း ကန္႔သတ္မႈေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတ့ဲအခ်ိန္မွာ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီကိစၥကိုေဆာင္ရြက္တာဟာ မတရားဘူးလို႔ စြပ္စြဲလို႔ မရ ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက သားသမီး တစ္ဦးစႏွစ္ဦးစ ထက္ ပိုယူတာမ်ိဳး စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ဒီဖက္ေခတ္မွာ အရမ္းနည္းပါ တယ္။
ဘဂၤါလီမိသားစုေတြရဲ႕ သားဖြားႏႈန္းဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျမင့္တက္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ဒါကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔မၾကိဳးစားရင္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္ေပၚလာမ ယ့္ ျပႆနာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါကို လူ႔အခြင့္အေရးရႈေထာင့္ကေန ကြက္ကြက္ေလးၾကည့္တာက ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့အျမင္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တရားမ၀င္ဘဂၤါလီေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံ သားေတြထက္ ပိုတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳး ေပးသင့္ပါသလား။ အဲဒီလိုေပးလို႔ျဖစ္ လာတဲ့ ျပႆနာေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြပဲ ရင္စီးခံစားရမယ္ ဆိုတာ ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မစဥ္းစားမိေလေရာ့သလား။ တတိယစကားအဆံုးမွာ ၀ုန္းခနဲခုန္ဆင္းသြားတယ္လို႔ စာေရးသူသံုးသပ္ရင္ မွားတယ္လို႔ ျငင္းမလား သိခ်င္ပါတယ္။" တဲ႔။

သူ႔ေစတနာနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ေလးစားပါတယ္။

" ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက သားသမီးတစ္ဦးစႏွစ္ဦးစထက္ ပိုယူတာမ်ိဳး စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ဒီဖက္ေခတ္မွာ အရမ္းနည္းပါတယ္" ဟာ ယဥ္ေက်းမႈ စီးေမ်ာပံုပါ (သို) အရပ္စကားပါ။ ဥပေဒ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတို႔ ကေလးမယူၾကတာ၊ ဥပေဒေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး။

ဒါကို ထပ္ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ "ဒီေနရာမွာ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ" ဆို သလိုပဲ၊ နဂိုက ေဆးလိပ္မေသာက္ရင္ ဒီဥပေဒေၾကာင္႔ ဘာမွမထူးျခားဘူး၊ ဒီဥပေဒက လက္ရွိ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြအတြက္႔ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီ ဥပေဒ ထဲမွာ ေဆးလိပ္ မေသာက္သူေတြလည္း အႀကဳံးဝင္ေနရမယ္။ ဒါမွ ဥပေဒ။ သူတို႔ကို ဖယ္ထားလို႔ မရဘူး၊ ငါတို႔ လက္ရွိလူေတြထဲမွာေတာ႔ ေဆးလိပ္ေ သာက္သူ မရွိေသးဘူး၊ ရွိရွိ မရွိရွိ ဒီေနရာဟာ ေဆးလိပ္ လုံးဝမေသာက္သင္႔ တဲ႔ ေနရာမို႔ ဒီ ဥပေဒရွိေနရမယ္။ ဒါမွ ဥပေဒ။ ဟိုဟာက အရပ္စကား။

"တရားမ၀င္ဘဂၤါလီေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြထက္ ပိုတဲ့အခြင့္ အေရး မ်ိဳး ေပးသင့္ပါသလား"
ဒီ စကားကလည္း ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ ယူခြင္႔ရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ ဥပေဒမ်ိဳးရွိေနမွ ( ႐ိုဟိန္ဂ်ာေတြေတာ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူၾကေစ ဆိုသလို ျဖစ္ေနလို႔ ) ေျပာလို႔ ေဘာင္ဝင္မယ္႔ စကားပါ။

ေဒၚစုက ဒီ ဥပေဒအေၾကာင္း သူမ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ မသိတာ ေကာင္းသြားတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းရွိတဲ႔လူ ဒီ ဥပေဒမ်ိဳးမထုတ္ဘူး။ ရိုဟိန္ဂ်ာ ျပႆနာဟာ ဒီဥပေဒေၾကာင္႔ ေသးမသြားတဲ႔အျပင္ ပိုေတာင္ ဆိုး လာမယ္။
ရိုဟိန္ဂ်ာ ျပႆနာဟာ မေသးလွေၾကာင္း သိေပမဲ႔ ဒီထက္ ပညာသားပါတဲ႔ အႀကံျပဳခ်ကေတြနဲ႔မွ အလုပ္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ "ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပၚလစီနဲ႔ ေမးခြန္းမ်ား" ေရးခဲ႔ ၿပီးၿပီမို႔ ဒီကိစၥကို ဒီမွာ နားပါေတာ႔မယ္။
ေဒၚစုကိုေဝဖန္လို႔ ေရးမိတာ မဟုတ္ဘူး။ အယ္ဒီတာဆရာ အရပ္စကားနဲ႔ ဥပေဒ မကြဲဘူးထင္လို႔ ေရးမိတာပါ။

ဦးေဝေရာစနေၾကာင္႔ စိတ္နဲ႔ ျပန္ေလွ်ာက္မိတဲ႔ ခရီး

         ထို ခရီးက ၾကမ္း၏၊ မိုင္ ၄၀ ခန္႔ရွည္၏။ မိမိတို႔လို ေျမျပန္႔သားမ်ားအ တြက္ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ သြားရသည္။ ထို ခရီးကား နာဂေတာင္တန္း က ေလရွီးၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္သည္။ ပိန္ေသးေသးရဟန္းငယ္ကိုၾကည္႔ကာ လာ ႀကိဳႏွင္႔ေသာ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳတို႔က အရွင္ဘုရား၊ တက္ႏိုင္ပါ႔မလား ဟုပင္ ေမးၾကသည္။ ႀကိဳးစားၿပီးတက္မယ္ဟု မယုတ္မလြန္ ေျဖမိသည္။

         ယခုေရးလိုသည္က ခရီးၾကမ္းအေၾကာင္းမဟုတ္၊ ပထမဆုံးေတြ႔ ႀကဳံလိုက္ ရသည္႔ ေလရွီးၿမိဳ႕ ပႏၷက္ခ်ထားပုံျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေလရွီးၿမိဳ႕သည္ အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာပင္ မျပည့္။ ထိုၿမိဳ႕ကို ပႏၷက္ခ်သြားသူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ျဖစ္ သည္။ အံ႔ဩခ်ီးမြမ္းစရာေကာင္းသည္က ၿမိဳ႕တည္သည္ဆိုကတည္းက ၿဗိတိသွ်တို႔မူအရ
၁။ ေဆး႐ုံ
၂။ ရဲစခန္း ႏွင္႔
၃။ စာသင္ေက်ာင္း
တို႕ကို ပထမဆုံး အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၾကသည္။ ယေန႔ အထိ ျပည္မထဲ မွာ ဤအေျခခံအေဆာက္အဦမ်ား လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိေသးျခင္းကို ၾကည္႔လွ်င္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဘယ္ေလာက္ စနစ္ႀကီးသည္၊ လူ၏ အေျခခံ လိုအပ္ ခ်က္ကို ဘယ္ေလာက္ အေလးထားႏိုင္သည္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ႏိုင္ သည္။ ယေန႔ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာကိစၥက ထိမ္းမရ၊ သိမ္းမရျဖစ္ေနသည္။

         ျမန္မာအစိုးရက ထိုေဒသကို ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ား သြားေရာက္ေန ထိုင္ေစလိုသျဖင္႔ စီမံကိန္းခ်ခဲ႔သည္။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသားမက ရဟန္း သာသနာျပဳမ်ားကိုလည္း လႊတ္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ စနစ္ မက် သျဖင္႔ ေရရွည္မခံခဲ႔။ အားလုံး ျပန္ေျပးလာၾကသည္။ အရာရွိတို႔က မေနႏိုင္သူတို႔ကို အျပစ္တင္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ေလာက္ ေခါင္းမရွိ၊ စိတ္ေကာင္းမရွိ၊ မရွိမျဖစ္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည္႔ဆည္းမေပးခဲ႔။ စစ္တိုက္ခိုင္း၏၊ လက္နက္ မေပးလိုက္။

         ေလရွီးမွာ ၿမိဳ႕ႏွင္႔တူတာဆို၍ ထို အေဆာက္အဦ သုံးခုသာရွိသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔သျဖင္႔ ယေန႔တိုင္ အဆုံးမသတ္ႏိုင္ သည္႔ ကိစၥက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးျဖစ္သည္။ ေငြကုန္ၿပီး ခရီးမေပါက္။ ရယ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။ မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ စက္ႀကီးမ်ားသုံး ကာ လမ္းခင္း၊ လမ္းျပင္ေတာ႔သည္။ ေဆာင္းရာသီတစ္ခု ဂ်စ္ကားမ်ား၊ စစ္ကားမ်ားတက္လို႔ရသည္။ မိုးရြာၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ ေတာင္က်ေရတိုက္စားၿပီး ထိုလမ္းလည္း ပ်က္ေလေတာ႔သည္။ ေနာက္ႏွစ္ေရာက္လည္း ဤအတိုင္း ထပ္ခင္း၊ ဤအတိုင္း ထပ္ပ်က္ သံသရာျဖင္႔ ႏိုင္ငံ႔ဘ႑ာကို လူစား၊ ေရေကၽြး လုပ္ေနၾကသည္။ အလြန္ ဦးေႏွာက္နည္းသည္႔ ခန္႔ခြဲမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈျဖစ္သည္။
သြားလာေရး မလြယ္ကူျခင္းေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈ သိပ္မရွိၾက၊ ထို႔ေၾကာင္႔ တစ္ရြာ ႏွင္႔တစ္ရြာ၊ တစ္အုပ္စုႏွင္႔ တစ္အုပ္ ဘာသာစကားလည္း မတူၾက။ တစ္ရြာထဲသာ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားရွိသည္။ ကမၻာက ရြာျဖစ္ခ်ိန္ ထို နာဂရြာတို႔က ကမၻာျခားေနၾကဆဲပင္။


Novices in Red by Aung Kyaw Htet
Source: www.dhammaweb.net

         ကိုယ္တိုင္လည္း နာဂေတာင္ေပၚမွာ တစ္သက္လုံး မေနႏိုင္ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္မိၿပီး ငါ ဘာလုပ္ေပးခဲ႔ရမလဲဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိခဲ႔ဖူး သည္။ ကိုယ္မွလည္းမဟုတ္၊ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေျမျပန္႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ ေဝးလံသီေခါင္လွေသာ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထူေျပာလွေသာ ထိုေဒသ တို႔၌ တစ္သက္လုံးေနရန္က ခက္ခဲလွ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ နာဂ စစ္စစ္ လူ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ နာဂေရာက္ ျမန္မာေလးတစ္ေယာက္ကို ရဟန္းခံ၊ ရွင္ျပဳေ ပးၿပီး ရန္ကုန္ကို ပို႔ေပးခဲ႔သည္။ သူ႕လူမ်ိဳးႏွင္႔သူ သာသနာျပဳႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမွ ေရရွည္တည္မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္။ ကိုရင္ကို စာသင္တိုက္၊ ရဟန္းကိုေတာ႔ မဟာစည္ရိပ္သာထဲ အဝင္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူတို႔ကို တာဝန္ယူ ပို႔ေပးခဲ႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္က ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ ( ေျခသလုံး ေက်ာင္းတိုင္ ဆို ပိုသင္႔မည္) ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ အရပ္က ရန္ကုန္ရွိ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းကို အပူကပ္ရသည္၊ ကူညီေစာင္႔မ ရန္ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ကိုရင္ကိုေတာ႔ အမေတြက ရဟန္းခံေပးထားသည္။

         ေရစက္ဆိုတာ ရွိ၏။ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ႀကဳံဆုံမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္ ။ ေမလက ရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႔ကိုမို႔ မည္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးမိ။ တည္းခိုေနသည္႔ ေက်ာင္းမွာပင္ လုပ္စရာရိွတာေလးေတြ လုပ္ေနမိသည္။

         ထိုအခိုက္ ဦးေဝေရာစန ေရာက္လာသည္။ နာဂေတာင္မွ ကေလးေတြ ရန္ကုန္ပို႔ရင္း ဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ သူပင္ ရဟန္း ၁၄ ဝါ ရေနေပၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းသာမိသည္။ လူခ်င္းမေတြ႔တာ ၁၀ ႏွစ္ ေ က်ာ္ေနၿပီ။ ယခု သူက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းပင္ ၿပီးလို႔ ရြာမွာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္ပင္ ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသည္။
           "ဦးေဝေရာစန၊ ဘာလိုေသးလဲ" ဆိုေတာ႔
          " ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခရီးစရိတ္ကုန္က် တာေပးခဲ႔ပါ (စုစုေပါင္း ၇ ေသာင္း ဟုဆိုသည္) ၿပီးေတာ႔ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ဟန္းဖုန္းလည္း ရရင္ေကာင္းမယ္" ဟုဆိုသည္။     
         ၿပဳံးလိုက္မိ၏။ ယေန႔ေခတ္က နာဂရဟန္းလည္း ဟန္းဖုန္းလိုသည္။ ဂလို ဘယ္ကမၻာက နာဂရြာေလးကို ခ်န္မထားခဲ႔။
သို႔ေသာ္ ဒီလူ ဒီမူနဲ႔ဆိုလ်င္ ေလရွီးကားလမ္းကေတာ႔ ?????

အဟင္႔ အဟင္႔ ယင္းလပ္တို႔ အိမ္ျဖဴေတာ္ မေရာက္ဖူးေသးဘူး

ေနးရွင္းက အယ္ဒီတာ ဆရာကဝိရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ဒုန္႔ ခ႐ိုင္း ေဖာ္ မီ ထိုင္းလန္႔ဒ္ (Don't cry for me Thailand) လို႔ပဲ မက္ေဒါနား အသံနဲ ေအာ္ ဆိုရမလိုလို။ ဒီေဆာင္းပါးကို ( အဟင္႔ အဟင္႔ စြက္ၿပီး) အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပန္ ထားပါတယ္။

အရင္တပတ္ ၾကာသပေတးေန႔က ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင္းလပ္က ဂ်ပန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အေဘနဲ႔ ဂ်ပန္မွာေတြ႔ဆုံၿပီး ဒါးဝယ္ ပေရာဂ်က္မွာ ရင္းႏွီးျမွတ္ႏွံဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ႔တယ္။
ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္ထဲက သတင္းေခါင္းစဥ္က ေနာက္ေန႔ ဂ်ပန္ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္ ျမန္မာျပည္လာမယ္တဲ႔။ ဂ်ပန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ ဒါးဝယ္ ပေရာ ဂ်က္ ရွိမေနဘူး၊ သီလဝါပဲ ရွိေနခဲ႔တယ္။ (အဟင္႔ အဟင္႔)
ေရာက္ၿပီး ေရတို၊ ေရရွည္ စီမံကိန္းေတြနဲ႔ အေႂကြးေတြေလ်ွာ္ ဝမ္း ဘီလီယံ ရင္းႏွီးမႈေတြ ကတိျပဳခဲ႔တယ္။ တကယ္က ဂ်ပန္ေရာ ျမန္မာပါ ထိုင္း ရင္းႏွီး မႈပါတဲ႔ ဒါးဝယ္ ပေရာဂ်က္ကို အာရုံမက်ၾကေသးပါဘူး။



ေစာေစာကပဲ ျမန္မာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ အေမရိက အိမ္ျဖဴေတာ္ကို သြားေရာက္ အိုဗားမားနဲ႔ေတြ႔ဆုံၿပီး အေျခခံ စီးပြား၊ ကုန္သြယ္မႈ သေဘာတူ ညီခ်က္ေတြ ရယူႏိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။ မိတ္ေဆြေဟာင္း ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ ကာလ အေတာ္ၾကာက ရွိေနခဲ႔တဲ႔ ေဆြးေႏြးမႈေတြကိုေတာ႔ အေမရိကန္ေတြက မီးစိမ္း မျပေသးဘူး။ (အဟင္႔ အဟင္႔)

တကယ္ဆို ယင္းလပ္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ျဖဴေတာ္ထဲ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ (အဟင္႔ အဟင္႔)။ ဗုဒၶဟူးေန႔က ထိုင္းအေမရိကန္ ဆက္ဆံေရး ႏွစ္ ၁၈၀ ျပည္႔ပြဲ က်င္းပခဲ႔တယ္။ ဒါကလည္း မႏွစ္ကေဆြးေႏြခဲ႔တာေတြ နဲ႔ ႏႉိင္း စာရင္ ၾကက္ပြဲေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
ျမန္မာအခ်က္ ထိုင္းအခက္ပဲ။ အခု ကမၻာမွာ " ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အိုက္ ကြန္း၊ ဦးသိန္းစိန္၊ ဒီမိုကေရစီ ခ်န္ပီယံ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္" တဲ႔။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ပါတီကြဲေနေပမဲ႔ ႏိုင္ငံအတြက္ တညီတၫြတ္ရွိေနတယ္။

အလားတူပဲ ထိုင္း ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးနဲ႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးတို႔ မဟာဗ်ဴဟာဆိုင္ရာေတြ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူတို႔ေဆြးေႏြးတာကို ထုတ္ျပန္ေတာ႔ စာပိုဒ္ ႏွစ္ပိုဒ္ထဲ။

တခ်ိန္က "အၿပဳံးၿမိဳ႕ေတာ္" ဘြဲ႔ကို ျမန္မာက ထိုင္းဆီက လုယူသြားၿပီ။ ေဂ်ာ႔ဂ်္ ဘုရွ္ လက္ထက္ကဆို ျမန္မာဟာ "axis of evil" အကုသိုလ္ မ႑ိဳင္တဲ႔။ အခု ေျပာင္းလဲလို႔ လ ၂၀ ပဲရွိေသးတယ္ စူပါႀကီးေတြ စုၿပဳံဝင္လာလိုက္တာ လူ႔အခြင္႔အေရး၊ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ၊ ရိုဟိန္ဂ်ာအသံေတြပါ တိတ္ဆိတ္ေ နပါေရာ။ ဆိုပါေတာ႔၊ ရိုဟိန္ဂ်ာျပႆနာက ရွိဆဲပဲ၊ ဒါေပမဲ႔ အျခား သတင္းေတြက ဒါကို ဖုံးသြားၿပီ။

ဒီၾကားထဲ ဓါးစာခံက ထိုင္းပဲ။ ထြက္ေျပးလာတဲ႔ ရိုဟိန္ဂ်ာေတြကို ဗီဇာ ၆ လ ေပးထားရတာ။ အခု ၆ လ ျပည္႔ေတာ႔မယ္။ ေခၚမယ္႔ တတိယႏိုင္ငံ လည္းမရွိ။ တကယ္႔ျပႆနာ။ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ အဲ ထိုင္းကိုက်ေတာ႔ ရိုဟိန္ဂ်ာေတြကို ဘယ္လိုဆက္ဆံသလဲဆိုၿပီး မ်က္ေစ႔ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည္႔ေနၾကျပန္တယ္။ (အဟင္႔ အဟင္႔)

သံတမန္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အင္တာဗ်ဴးေတာ႔ သူတို႔ အျမင္ေတြ တူေနၾကတယ္။
၁။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ျမန္မာဟာ တကယ္ ဆီးရီးယပ္စ္ျဖစ္တယ္။
၂။ သူတို႔အားလုံး အစိုးရ၊ ပုဂၢလိ ဆက္ဆံေရးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံသြားမယ္။ အဓိက က အဓိက မူနဲ႔ တဲ႔။

ျမန္မာအစိုးရက ပါးတယ္။ တရုတ္နဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဝးခ်င္တယ္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေနာက္က အၿမဲ ေျပာေနတဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ေပး တယ္၊ ေျမာက္ကိုရီးယားနဲ႔ အႏုျမဴကိစၥကို ရပ္ပစ္တယ္။ အံ႔ဩစရာက ဦးသိန္းစိန္ အိမ္ျဖဴေတာ္ ေရာက္သြားတာ ႏွစ္ ႏွစ္ပဲ အခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္ (ယင္းလပ္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ျဖဴေတာ္ထဲ မေရာက္ဖူးေသးဘူး)။ အခု အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အေမရိက မဟာဗ်ဴဟာ ဌာနခ်ဳပ္က ျမန္မာပဲ။ လုံၿခဳံေရး၊ အတူစစ္ေလ႔က်င္႔ေရးေတြလုပ္မယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ အရည္ အေသြး ျမင္႔လာမယ္။

သံတမန္ေရးအရ စကားလုံးခ်ိဳခ်ိဳေတြ ေျပာေနၾကေပမဲ႔ ထိုင္းေတြဟာ သူတို႔ ေနာက္ေကာက္က်ေနရစ္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ၾကရၿပီ။ (အဟင္႔ အဟင္႔ )

အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ဂ်ပန္တို႔ ျမင္ေနတာက ထိုင္းဟာ ပရိုခ်ိဳင္းနား ျဖစ္ တယ္ ။ ျမန္မာက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တရုတ္နဲ႔မေပါင္းခ်င္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔က မေပါင္း လို႔ ေပါင္းေနရတာလို႔ လက္သိပ္ထိုး ေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ သူတို႔က ေရြးစရာ ရွိသြားၿပီ။ ေရြးမယ္ေရြး ပရိုခ်ိဳင္းနား ထိုင္းကို ဘယ္ေရြးေနေတာ႔မလဲ။

Ref: Myanmar gains affection in US, Thailand loses out
By Kavi Chongkittavorn. ST, The Nation, Asia News Network.

အကိုႀကီး ဂ်ပန္

ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈမွာ အဆင္႔ေလးဆင္႔ ရွိတယ္လို႔ မွတ္သားရဖူးပါ တယ္။ ဒါေတြကေတာ႔..
၁။ Athletic stage ( ေျပးခုန္ပစ္ အဆင္႔)
၂။ warrior stage (တိုက္ခိုက္ေရး အဆင္႔ )
၃။ big brother stage (အကိုႀကီး အဆင္႔) နဲ႔
၄။ intellectual stage (ပညာရွင္အဆင္႔) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ warrior stage (တိုက္ခိုက္ေရး အဆင္႔ )

တိုက္ခိုက္ေရး အဆင္႔ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈက
၁။ ပိုၿပီး ျပင္းထန္သလို ကမၻာ႔အလယ္မွာ လူရာအရမ္းဝင္ခ်င္ေနေတာ႔ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈက အမ်ားအားျဖင္႔ (No matter what, by any mean) ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္နည္းနဲ႔ ရရဆိုတဲ႔သေဘာတရားေတြ ရွိနိုင္ပါတယ္။
၂။ ေအာင္ျမင္မႈရလာတာေလးေတြ၊ ဂုဏ္ယူစရာေလးေတြကို ဂုဏ္ယူ ဝင္႔ႂကြားတတ္ၿပီး ေမာက္မာစိတ္လည္း ရွိေနတတ္တယ္။ မရင္႔က်က္ေသး တဲ႔အဆင္႔လို ယူဆၾကပါတယ္။

ဒီ warrior stage (တိုက္ခိုက္ေရး အဆင္႔ ) ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ၿပယုဂ္ကေတာ႔ တ႐ုတ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တရုတ္ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ပါဝါတည္ေဆာက္ေ နပုံဟာ တကယ္ကို (No matter what, by any mean) ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္နည္းနဲ႔ ရရ ဆိုတဲ႔သေဘာတရားအတိုင္းပါပဲ။ တစ္ဖက္သား၊ သဘာဝ ဝန္းက်င္ဆိုတာေတြ လုံးလုံးထည္႔မတြက္ပါဘူး။ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ ျမန္ မာျပည္ထဲက တရုတ္စီးပြားေရးေတြဟာ လက္မခံႏိုင္စရာ ထိခိုက္မႈေတြ ရွိတယ္လို႔ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရေပမဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြမွာဆိုရင္ လည္း ေလထုျငစ္ျငမ္းမႈက အသက္ရဲရဲ မရွဴရဲေလာက္ေအာင္ပါ။ ဒါေတြဟာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ျပန္ေပးရတဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေတြပါ။ တိုးတက္ေနပုံဟာ စနစ္မက်ေသးဘူး၊ မရင္႔က်က္ေသးဘူးေပါ႔။

ေအာင္ျမင္မႈကလည္း ရစျပဳေနၿပီဆိုေတာ႔ ေမာက္မာစိတ္လည္း အျပည္႔ပဲ၊ မင္းတို႔လုပ္ႏိုင္တာမွန္သမ်ွ ငါတို႔လည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္ၿပီးရင္လည္း ငါတို႔လုပ္ၿပီးၿပီလို႔ ဝါဝါႂကြားႂကြား ရင္ေကာ႔ေနတတ္ျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး တ႐ုတ္ဟာ ဒုတိယအဆင္႔က ေျပာတာေတြနဲ႔ တစ္ ထပ္တည္းက်ေနတယ္။

၃။ big brother stage (အကိုႀကီး အဆင္႔)

ဒီအဆင္႔ကေတာ႔ ရင္႔က်က္လာတဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေတြပါ။ သူတို႔ ကို ႏိုင္ငံငယ္ေလးေတြက အထင္ႀကီး အားက်ေနၾကရတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြ ကဆိုရင္ေတာ႔ အေမရိကနဲ႔ ဆိုဗီယက္တို႔ကို ဥပမာေပးၾက တယ္။ အခုေတာ႔ ဆိုဗီယက္လည္း ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ မျဖစ္ဖို႔ပဲ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ အဓိကထင္ရွားတဲ႔အခ်က္ေတြက (အကိုႀကီး အဆင္႔ ဆိုတဲ႔အတိုင္း)
၁။ သူမ်ားကို စာနာနားလည္ေပးတယ္။
၂။ သူတို႔စကားကို နားေထာင္ေစခ်င္တယ္။ ငါတို႔တုန္းက ဘယ္လို ဘယ္ညာ ဆိုတဲ႔ ဩဝါဒဆန္ဆန္ေတြ ေပးတတ္ၾကတယ္။

အေမရိက က အခု သူတို႔က်င္႔သုံးေနတဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ တံခါးဖြင္႔စီးပြားေရး ဘယ္္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္းစတာေျပာဆိုၿပီး သူတို႔စကားကို နားေထာင္ မယ္ဆိုရင္လည္း ကူညီေဖးမေပးေနတယ္။ သူတို႔အဓိကလိုခ်င္တာက ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးဩဇာျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ႔ ေျပးခုန္ပစ္အဆင္႔ ႏိုင္ငံေတြဟာ တတိယ (အကိုႀကီး အဆင္႔) ေတြ နဲ႔ေပါင္းရင္ ဘူလီအက်ခံရတာ သက္သာမယ္၊ သူမ်ားကလည္း ကိုယ္႔ကို ဘူလီသိပ္မက်ရဲေတာ႔ဘူး။



ကမၻာမွာ ဂ်ပန္ဟာ ဘယ္အထဲပါမယ္ဆိုတာ ေျပာရခက္ေပမဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အ တြက္ေတာ႔ ဂ်ပန္ဟာ တကယ္႔ကို big brother stage (အကိုႀကီး အဆင္႔) နဲ႔ ဆက္ဆံေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေႂကြးေတြ ေလ်ာ္ေနရတာလည္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ သူ႔ ပေရာဂ်က္ေတြက လူထုေကာင္းက်ိဳးကို ဦးတည္တယ္။

ေနာက္ဆုံး intellectual stage (ပညာရွင္အဆင္႔) ကေတာ႔ ႏိုင္ငံ အ လိုက္ ျပစရာမရွိေသးဘူးဆိုေတာ႔ ေရးစရာလည္း မလိုေတာ႔ဘူး။

ျမန္မာ႔အေပၚမွာေတာ႔ (ဖက္စစ္လြန္) ဂ်ပန္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္း အဆန္ဆုံး၊ အကိုႀကီးအဆန္ဆုံးပါပဲ။ သူတို႔က တရုတ္လို No matter what, by any mean မဟုတ္ၾကဘူး။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပၚလစီနဲ႔ ေမးခြန္းမ်ား ( ေမာနင္းပို႔စ္)

၁။ ျမန္မာအစိုးရက ရိုဟိန္ဂ်ာကို လက္ခံလိုက္ၿပီလား။ (သူတို႔အတြက္ ဥပေဒထုတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို တနည္းနည္းနဲ႔ လက္ခံလိုက္ရတဲ႔ သေဘာပါပဲ)

၂။ ဒီဥပေဒေၾကာင္႔ မြတ္စလင္ေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံတယ္ဆိုတဲ႔ ေဝဖန္ သံေတြ ထြက္လာႏိုင္မလား။ (ဥပေဒႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္၊ မျဖစ္လို႔ေရာ ဒီျပႆနာက ဘယ္လိုရွင္းမလဲ)

၃။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုယူရင္ အဲဒီကေလးနဲ႔ ကေလးမိဘေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာက ဘာလဲ။ (တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ အစိုးရက တတိယကေလး အတြက္ မေထာက္ပံ႔ဘူး)

၄။ အခုေရာ အစိုးရက ဘာေတြ ေထာက္ပံ႔ထားလို႔လဲ။ (ေထာက္ပံ႔မႈ မရ တာေလာက္ေတာ႔ ရိုဟိန္ဂ်ာက မေၾကာက္ေရးခ် မေၾကာက္၊ ရဖူးတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေမြးထုတ္လိုက္ၿပီး ႐ွာစားၾကေတာ႔လို႔ ထားၾကမွာပဲ)

၅။ တတိယကေလးကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ မျပဳဘူး။ ဒီလိုလား။ (ဒါဆို မိဘေတြကေရာ အသိအမွတ္ျပဳခံထားရသူေတြ ျဖစ္ေနၿပီလား)

၆။ ဒါဆို ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်ျခင္း ဥပေဒကို ဘယ္လိုျပင္ဆင္ၾကမလဲ။ (ဘာသာေရးကို ေဘးထားၿပီး ခြင္႔ျပဳထားရတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြ အမ်ားအျပား ရွိတယ္)
၇ ။ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို စိုးရိမ္လို႔ ျပည္သူကို နားလွည္႔ပါးလွည္႔ေပၚလစီနဲ႔ အခ်ိဳသပ္ၿပီး ရိုဟိန္ဂ်ာကို လက္ခံလိုက္တာလား။ (ျပည္သူအမ်ားစုဟာ သိပ္ မ 'အ' သလို ဘာျဖစ္သင္႔တယ္ဆိုတာလည္း သေဘာေပါက္ႏိုင္ၾကပါတယ္)
ဒီ ဥပေဒက အေျဖထက္ အေမးေတြကို ပိုေပးေနတယ္။

မီးမီး ေရ လိုေနတယ္

ဂ်ပန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လာမွပဲ ျပည္သူေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတြက္ လ်ပ္စစ္မီးကိစၥအသံ ၾကားရေတာ႔တယ္။
လ်ပ္စစ္မီးရမွ မက္ေဒၚနယ္နဲ႔ ကိုကာကိုလာက ပိုအဓိပၸါယ္ရွိတယ္။
ၿပီးေတာ႔ ပင္လယ္ထဲအဓိပၸါယ္မဲ႔ စီးဝင္သြားတဲ႔ ျမစ္ေရေတြနဲ႔ (ပင္လယ္က သူ႔ေရနဲ႔သူေတာင္ မဆန္႔မၿပဲျဖစ္ေနတာ) ေသာက္ေရငတ္ေနတဲ႔ လူထု။
ေသာက္ေရရွိမွ KFC ကလည္း ၿမိဳလို႔က်မွာ။
သီလဝါကိုေတာ႔ သေဘာက်တယ္။ ျမန္မာလို သီလရွိသူလို႔ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။
သီလဝါၿပီးရင္ ပညဝါ (ပညာရွင္) ဓနဝါ (ဥစၥာရွင္) ပေရာဂ်က္ေတြ လိုတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေရ မီးရွိရင္ စပါး၊ ပဲ၊ ဆီ၊ အသီးအရြက္ အကုန္ရႏိုင္တယ္။

(စာႂကြင္း)
ဦးသိန္း 'စိန္' က စိန္ဆိုင္မဖြင္႔ရဘဲ မဆိုင္တဲ႔ ဦးသန္း 'ေရႊ' က အေမရိကမွာ စိန္ဆိုင္ဖြင္႔မလို႔ဆိုလား။
လိုက္မ်ား အားေပးခ်င္ၾကရင္ အေမရိကန္ဗီဇာ ႀကိဳယူထားၾက။ ဒါမွ စိတ္ခ် ရမယ္။

သူခိုးဖမ္း ကဗ်ာ

" သူခိုးဖမ္းပါ
လမ္းေပၚမွာလား
ပန္ကာေအာက္မွာ
ထိုင္ေနသည္"

(ေမာင္သာရ (ေရးတာမွတ္ပါတယ္))

Believe it or not. ကဗ်ာနဲ႔ အထက္က စိန္ဆိုင္ဖြင္႔မယ္ဆိုတဲ႔ ေကာလဟလ ဘာမွဆက္စပ္မႈမရိွပါ။