" ေဟ႔ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိမယ္၊ သတိထားၾက"
အမွတ္တမဲ႔ ဒီစကားကိုေျပာလိုက္မိၿပီး ဘႀကီးေအးက သူ႔ပါးစပ္ကိုသူ အသံမဲ႔ ႀကိမ္ဆဲေနလိုက္မိတယ္။ စိတ္မလုံတာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ လိုက္ေတာ႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမလား၊ ဘယ္သူမွေတာ႔ သူ႔စကား အ ဓိပၸါယ္ကို နားလည္ၾကပုံ မရဘူး။ ေအးေလ၊ ဒီ စကားကို အျပည္႔အဝ နား လည္ဖို႔ဆိုတာကလည္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း သိထားအုံးမွကိုး။ ရြာထဲမွာ ေရွ႕မီွေနာက္မွီလူႀကီးေတြလည္း သိပ္မွ မရွိေတာ႔တာကလား။
(၁)
ျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ရြာသူႀကီး ဦးယဥ္ေက်းေသဆုံးၿပီ လို႔ သတင္းတစ္ခါထြက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ဦးယဥ္ေက်းဆိုေပမဲ႔ လူကေတာ႔ ယဥ္ေ က်းလွပုံမရပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္ မိဘေတြက နာမည္လွလွ အဓိပၸါယ္လွလွေ လးေတြ ေရြးေပးတတ္ၾကလို႔သာ ဒီနာမည္နဲ႔ ရွိေနပုံရပါတယ္၊ တကယ္ေတာ႔ တစ္ရြာလုံးက သူ႔ဆို ရြံေၾကာက္ႀကီးပါ။
သူႀကီးျဖစ္စမွာ ဟုတ္မလိုမလိုေပမဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို တစစ သိလာၾကရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘႀကီးေအး အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိဦးမွာေပါ႔။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္ မိေနေသးတယ္။ ေနာက္တက္လာမယ္႔ သူႀကီးက ဘယ္လိုေနမယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ႔ ဦးယဥ္ေက်းေသဆုံးၿပီဆိုေတာ႔ ရြာသားေတြကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾက တယ္။ သူ႔ အသုဘမွာ ဖဲရိုက္၊ သုံးပုံ႐ိုက္ၾကဖို႔အားလုံး ဟန္ျပင္ေနၾကေလရဲ႕။
ျပႆနာက ( ျပႆနာလို႔ေျပာရင္ ေကာင္းမွ ေကာင္းပါ႔မလား မသိဘူး) သူ႔ အေခါင္းကို အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္ ယာယီထန္းလက္တဲထဲကို အထုတ္မွာ စတာ။ သူ႔အေခါင္းကို အထုတ္မွာ အေခါင္းနဲ႔ ေခါင္တိုင္ ဝင္တိုက္မိ ပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ညီးသံလိုလိုၾကားလို႔ အေခါင္းကို ဖြင္႔ၾကည္႔ေတာ႔ ဦးယဥ္ေက်းက တကယ္ေသဆုံးတာမဟုတ္ေသးပဲ ေျမာေနတာျဖစ္တယ္ ဆို တာ ရြာသားေတြ သိလိုက္ရတယ္။ ဦးယဥ္ေက်းက အသက္ရွဴေနတုံး ပဲ။ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ႔ ရြာသားေတြ၊ ဖဲရိုက္၊ သုံးပုံ႐ိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ႔ ရြာသားေတြ ဇက္ တငန္႔ငန္႔ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ေသရြာျပန္ ရြာသူႀကီး ဦးယဥ္ေက်းက က်န္းမာေရးေတြ တျဖည္းျဖည္းျပန္ေကာင္းလာၿပီး ရြာကို ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္လာလိုက္ တာ ႏွစ္ေ ပါင္း ဘယ္နည္းေတာ႔မလဲ။ ပေယာဂေတြ ဘာေတြကို ယုံၾကည္ၾကတဲ႔ ရြာသားေတြကေတာ႔ အဲဒါ ဖုတ္ ဝင္ေနတာ၊ ဦးယဥ္ေက်းအစစ္မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာ လည္း ေျပာစရာပဲ ေသရြာျပန္ဦးယဥ္ေက်းက သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္လာရမယ္႔ အစား ပိုၿပီးေတာင္ ေလာဘေမာဟေတြ အားႀကီးလာေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ႔ အေလာင္းသယ္တဲ႔အဖြဲ႔နဲ႔ သူ႔အိမ္က ေခါင္တိုင္ကို ထိုင္ဆဲေနတတ္ ၾကတယ္။ ဒင္းတို႔သာ ဂ႐ုတစိုက္သယ္ယူခဲ႔ရင္ ဦးယဥ္ေက်းေသေနၿပီေပါ႔။
သူ တေၾကာ႔ျပန္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ႏွစ္ေတြမွာပဲ ဘုရားပြဲေတြလည္း စည္စည္ ကား ကား မက်င္းပႏိုင္၊ ရြာဦးက ကန္ေရဆိုလည္း မိုးမက်ခင္ ေရေတြခန္း၊ ရာသီ ဥတုက မမွန္ရတဲ႔အထဲ သူႀကီးေမြးထားတဲ႔ လူရမ္းကားေတြက စပါးမေပၚခင္ စပါးလာသိမ္း၊ တစ္ရြာလုံး ဒုကၡပင္လယ္ေဝရတဲ႔ ႏွစ္ေတြေပါ႔။ ရြာမွာ အႀကီး အက်ယ္ ခ်မ္းသာေနၾကတာကေတာ႔ ဦးယဥ္ေက်း မိသားစုနဲ႔ သူ႔တပည္႔ေတြ အုပ္စုပဲ။ မေက်နပ္ေပမဲ႔ ဘယ္သူမွ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေတြကို ဘႀကီးေအးက ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိမီေနေတာ႔ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ႔။ စိတ္မေကာင္းလည္း သူလည္း ဘာမွ တတ္ႏိုင္တာမဟုတ္းေလ။
(၂)
အသက္အရြယ္ေလးရလာေတာ႔ ရြာထဲက ေန႔စဥ္ဒုကၡေတြကို မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကံဦးေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ႔ သရက္ၿခံထဲမွာ တဲထိုးၿပီးေနလိုက္ေတာ႔တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာထားတဲ႔အတိုင္း "မျမင္ရရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္းသည္၊ မၾကားရရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္းသည္" ပဲ လုပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္။ သရက္ၿခံထဲတဲထိုးၿပီးေနလိုက္ေပမဲ႔ ေျမးကေလး ငတြတ္လာတိုင္း ရြာသ တင္း၊ ရပ္သတင္းက ပါပါလာတတ္ျပန္ေရာ။
ဦးယဥ္ေက်း သူႀကီးမျဖစ္ခင္ ကဆို ဒီနယ္မွာ ဒီရြာက ထိတ္ထိတ္က်ဲပဲ ဥစၥာ။ ဘယ္ရြာသားကမွ ဒီရြာသား ကို ထိရဲတာမဟုတ္ဘူး။ အခုမ်ားလား တစ္ခု ခုျဖစ္ၿပီဆို ခံလိုက္ရၿပီ ဒီရြာသား။ ရြာထဲက ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြ ဆို သူမ်ားရြာသြားၿပီး စာရင္းငွား လုပ္ေနရသတဲ႔။ ၾကားမွ မၾကား ဖူးတာ။ ဟိုရြာ၊ ဒီရြာေတြက ျပန္ျပန္လာၾကၿပီး သူမ်ားသူႀကီးနဲ႔ တို႔ သူႀကီးကေတာ႔ ကြာပကြာ ဆိုၿပီးေျပာေျပာေနၾကေတာ႔ ရြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔သူေတြက ပိုၿပီး ရင္ ထုမနာ ျဖစ္ၾကရတာေပါ႔။
(၃)
တမနက္မွာေတာ႔ ေျမးကေလး ငတြတ္ အေမာတေကာ ေရာက္လာၿပီး
"ဘႀကီးေအး၊ သူႀကီး ဦးယဥ္ေက်း ဆုံးၿပီတဲ႔"
"ေဟ ဟုတ္လား၊ မင္း ဘယ္လို သိခဲ႔တာလဲ"
"သူ႕တစ္အိမ္လုံး ငိုေနၾကတယ္။ အသုဘကိစၥ ၊ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းအတြက္ ဆရာေတာ္ပင္႔ဖိုကိစၥ စတာေတြစီစဥ္ရေအာင္ ဘႀကီးေအးကို အေခၚခိုင္းလို႔ က်ဳပ္ ေျပးလာခဲ႔တာ"
"ေအးေလ၊ ဒါဆိုသြားၾကမယ္" ဆိုၿပီး ေျမးေလးနဲ႔ အတူ သူႀကီးအိမ္ကို သူတို႔ တန္းၿပီးသြားၾကတယ္။ ဘႀကီးေအးတို႔ သူႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ႔ အေလာင္းေ ကာင္ကို ေရခ်ိဳး၊ အေခါင္းထဲထည္႔၊ အေခါင္းကို သူေသဆုံးတဲ႔ ကုဋင္ကေန အျပင္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ေနၾကခ်ိန္ေပါ႔။ ဒါကိုလည္းျမင္ေရာ ဘႀကီးေအးပါးစပ္က ထိန္းခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘဲ
" ေဟ႔ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိမယ္၊ သတိထားၾက" လို႔
အေလာတႀကီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ဒီတခါ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိလို႔ အ သက္ျပန္လည္လာလိုကေတာ႔ ရြာသြားေတြအတြက္ မလြယ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာ ဘႀကီးေအးက အသိဆုံး ေနမွာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသြမ္းတဲ႔ လူအတြက္ပဲျဖစ္ပါေစ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေသပါေစလို႔ေတာ႔ ဆုမေတာင္းအပ္ဘူး မဟုတ္လား။
" ေဟ႔ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိမယ္၊ သတိထားၾက" ဆိုေတာ႔ ဘာလိုလိုႀကီး။
***************************************************
ဖတ္ဖူးတဲ႔ အဂၤလိပ္လိုစာေလးတစ္ပုဒ္ကို ခံစားၿပီး ေရးထားတာပါ။
ကမ္းလက္ လပတ္လည္မွာ ဝတၳဳတို မတင္ဘူးေသးလို႔ ေရးလိုက္မိပါတယ္။
အမွတ္တမဲ႔ ဒီစကားကိုေျပာလိုက္မိၿပီး ဘႀကီးေအးက သူ႔ပါးစပ္ကိုသူ အသံမဲ႔ ႀကိမ္ဆဲေနလိုက္မိတယ္။ စိတ္မလုံတာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ လိုက္ေတာ႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမလား၊ ဘယ္သူမွေတာ႔ သူ႔စကား အ ဓိပၸါယ္ကို နားလည္ၾကပုံ မရဘူး။ ေအးေလ၊ ဒီ စကားကို အျပည္႔အဝ နား လည္ဖို႔ဆိုတာကလည္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း သိထားအုံးမွကိုး။ ရြာထဲမွာ ေရွ႕မီွေနာက္မွီလူႀကီးေတြလည္း သိပ္မွ မရွိေတာ႔တာကလား။
(၁)
ျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ရြာသူႀကီး ဦးယဥ္ေက်းေသဆုံးၿပီ လို႔ သတင္းတစ္ခါထြက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ဦးယဥ္ေက်းဆိုေပမဲ႔ လူကေတာ႔ ယဥ္ေ က်းလွပုံမရပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္ မိဘေတြက နာမည္လွလွ အဓိပၸါယ္လွလွေ လးေတြ ေရြးေပးတတ္ၾကလို႔သာ ဒီနာမည္နဲ႔ ရွိေနပုံရပါတယ္၊ တကယ္ေတာ႔ တစ္ရြာလုံးက သူ႔ဆို ရြံေၾကာက္ႀကီးပါ။
သူႀကီးျဖစ္စမွာ ဟုတ္မလိုမလိုေပမဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို တစစ သိလာၾကရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘႀကီးေအး အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိဦးမွာေပါ႔။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္ မိေနေသးတယ္။ ေနာက္တက္လာမယ္႔ သူႀကီးက ဘယ္လိုေနမယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ႔ ဦးယဥ္ေက်းေသဆုံးၿပီဆိုေတာ႔ ရြာသားေတြကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾက တယ္။ သူ႔ အသုဘမွာ ဖဲရိုက္၊ သုံးပုံ႐ိုက္ၾကဖို႔အားလုံး ဟန္ျပင္ေနၾကေလရဲ႕။
ျပႆနာက ( ျပႆနာလို႔ေျပာရင္ ေကာင္းမွ ေကာင္းပါ႔မလား မသိဘူး) သူ႔ အေခါင္းကို အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္ ယာယီထန္းလက္တဲထဲကို အထုတ္မွာ စတာ။ သူ႔အေခါင္းကို အထုတ္မွာ အေခါင္းနဲ႔ ေခါင္တိုင္ ဝင္တိုက္မိ ပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ညီးသံလိုလိုၾကားလို႔ အေခါင္းကို ဖြင္႔ၾကည္႔ေတာ႔ ဦးယဥ္ေက်းက တကယ္ေသဆုံးတာမဟုတ္ေသးပဲ ေျမာေနတာျဖစ္တယ္ ဆို တာ ရြာသားေတြ သိလိုက္ရတယ္။ ဦးယဥ္ေက်းက အသက္ရွဴေနတုံး ပဲ။ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ႔ ရြာသားေတြ၊ ဖဲရိုက္၊ သုံးပုံ႐ိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ႔ ရြာသားေတြ ဇက္ တငန္႔ငန္႔ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ေသရြာျပန္ ရြာသူႀကီး ဦးယဥ္ေက်းက က်န္းမာေရးေတြ တျဖည္းျဖည္းျပန္ေကာင္းလာၿပီး ရြာကို ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္လာလိုက္ တာ ႏွစ္ေ ပါင္း ဘယ္နည္းေတာ႔မလဲ။ ပေယာဂေတြ ဘာေတြကို ယုံၾကည္ၾကတဲ႔ ရြာသားေတြကေတာ႔ အဲဒါ ဖုတ္ ဝင္ေနတာ၊ ဦးယဥ္ေက်းအစစ္မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာ လည္း ေျပာစရာပဲ ေသရြာျပန္ဦးယဥ္ေက်းက သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္လာရမယ္႔ အစား ပိုၿပီးေတာင္ ေလာဘေမာဟေတြ အားႀကီးလာေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ႔ အေလာင္းသယ္တဲ႔အဖြဲ႔နဲ႔ သူ႔အိမ္က ေခါင္တိုင္ကို ထိုင္ဆဲေနတတ္ ၾကတယ္။ ဒင္းတို႔သာ ဂ႐ုတစိုက္သယ္ယူခဲ႔ရင္ ဦးယဥ္ေက်းေသေနၿပီေပါ႔။
သူ တေၾကာ႔ျပန္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ႏွစ္ေတြမွာပဲ ဘုရားပြဲေတြလည္း စည္စည္ ကား ကား မက်င္းပႏိုင္၊ ရြာဦးက ကန္ေရဆိုလည္း မိုးမက်ခင္ ေရေတြခန္း၊ ရာသီ ဥတုက မမွန္ရတဲ႔အထဲ သူႀကီးေမြးထားတဲ႔ လူရမ္းကားေတြက စပါးမေပၚခင္ စပါးလာသိမ္း၊ တစ္ရြာလုံး ဒုကၡပင္လယ္ေဝရတဲ႔ ႏွစ္ေတြေပါ႔။ ရြာမွာ အႀကီး အက်ယ္ ခ်မ္းသာေနၾကတာကေတာ႔ ဦးယဥ္ေက်း မိသားစုနဲ႔ သူ႔တပည္႔ေတြ အုပ္စုပဲ။ မေက်နပ္ေပမဲ႔ ဘယ္သူမွ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေတြကို ဘႀကီးေအးက ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိမီေနေတာ႔ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ႔။ စိတ္မေကာင္းလည္း သူလည္း ဘာမွ တတ္ႏိုင္တာမဟုတ္းေလ။
(၂)
အသက္အရြယ္ေလးရလာေတာ႔ ရြာထဲက ေန႔စဥ္ဒုကၡေတြကို မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကံဦးေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ႔ သရက္ၿခံထဲမွာ တဲထိုးၿပီးေနလိုက္ေတာ႔တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာထားတဲ႔အတိုင္း "မျမင္ရရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္းသည္၊ မၾကားရရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္းသည္" ပဲ လုပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္။ သရက္ၿခံထဲတဲထိုးၿပီးေနလိုက္ေပမဲ႔ ေျမးကေလး ငတြတ္လာတိုင္း ရြာသ တင္း၊ ရပ္သတင္းက ပါပါလာတတ္ျပန္ေရာ။
ဦးယဥ္ေက်း သူႀကီးမျဖစ္ခင္ ကဆို ဒီနယ္မွာ ဒီရြာက ထိတ္ထိတ္က်ဲပဲ ဥစၥာ။ ဘယ္ရြာသားကမွ ဒီရြာသား ကို ထိရဲတာမဟုတ္ဘူး။ အခုမ်ားလား တစ္ခု ခုျဖစ္ၿပီဆို ခံလိုက္ရၿပီ ဒီရြာသား။ ရြာထဲက ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြ ဆို သူမ်ားရြာသြားၿပီး စာရင္းငွား လုပ္ေနရသတဲ႔။ ၾကားမွ မၾကား ဖူးတာ။ ဟိုရြာ၊ ဒီရြာေတြက ျပန္ျပန္လာၾကၿပီး သူမ်ားသူႀကီးနဲ႔ တို႔ သူႀကီးကေတာ႔ ကြာပကြာ ဆိုၿပီးေျပာေျပာေနၾကေတာ႔ ရြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔သူေတြက ပိုၿပီး ရင္ ထုမနာ ျဖစ္ၾကရတာေပါ႔။
(၃)
တမနက္မွာေတာ႔ ေျမးကေလး ငတြတ္ အေမာတေကာ ေရာက္လာၿပီး
"ဘႀကီးေအး၊ သူႀကီး ဦးယဥ္ေက်း ဆုံးၿပီတဲ႔"
"ေဟ ဟုတ္လား၊ မင္း ဘယ္လို သိခဲ႔တာလဲ"
"သူ႕တစ္အိမ္လုံး ငိုေနၾကတယ္။ အသုဘကိစၥ ၊ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းအတြက္ ဆရာေတာ္ပင္႔ဖိုကိစၥ စတာေတြစီစဥ္ရေအာင္ ဘႀကီးေအးကို အေခၚခိုင္းလို႔ က်ဳပ္ ေျပးလာခဲ႔တာ"
"ေအးေလ၊ ဒါဆိုသြားၾကမယ္" ဆိုၿပီး ေျမးေလးနဲ႔ အတူ သူႀကီးအိမ္ကို သူတို႔ တန္းၿပီးသြားၾကတယ္။ ဘႀကီးေအးတို႔ သူႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ႔ အေလာင္းေ ကာင္ကို ေရခ်ိဳး၊ အေခါင္းထဲထည္႔၊ အေခါင္းကို သူေသဆုံးတဲ႔ ကုဋင္ကေန အျပင္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ေနၾကခ်ိန္ေပါ႔။ ဒါကိုလည္းျမင္ေရာ ဘႀကီးေအးပါးစပ္က ထိန္းခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘဲ
" ေဟ႔ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိမယ္၊ သတိထားၾက" လို႔
အေလာတႀကီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ဒီတခါ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိလို႔ အ သက္ျပန္လည္လာလိုကေတာ႔ ရြာသြားေတြအတြက္ မလြယ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာ ဘႀကီးေအးက အသိဆုံး ေနမွာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသြမ္းတဲ႔ လူအတြက္ပဲျဖစ္ပါေစ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေသပါေစလို႔ေတာ႔ ဆုမေတာင္းအပ္ဘူး မဟုတ္လား။
" ေဟ႔ ေခါင္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိမယ္၊ သတိထားၾက" ဆိုေတာ႔ ဘာလိုလိုႀကီး။
***************************************************
ဖတ္ဖူးတဲ႔ အဂၤလိပ္လိုစာေလးတစ္ပုဒ္ကို ခံစားၿပီး ေရးထားတာပါ။
ကမ္းလက္ လပတ္လည္မွာ ဝတၳဳတို မတင္ဘူးေသးလို႔ ေရးလိုက္မိပါတယ္။
