လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္
အခန္း ႏွစ္ America
ဒီေန့ အေမရိကန္ကိုလည္း ဆက္ၾကည့္နိုင္ပါတယ္။ ယွဥ္ၿပိုင္မွဳပိုၿပီး အားေကာင္းတဲ ့စနစ္နဲ ့ေရွ႕ဆံုးကပဲ ေၿပးေနတာပါ။ အသစ္အဆန္းတစ္ခုခုတီထြင္ဖို ့ရွိၿပီး သားကို ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္နို္င္ဖို ့ အၿမဲတမ္းသူတို ့ၾကိုးစားေနၾကတယ္။ ဒီအတြက္တန္ရာတန္ေၾကးၿပန္ေပးၾကရမယ္ဆိုတာကေတာ့ အတိအက်ေပါ့။ အေမရိကန္ရဲ ့အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရဆိုတာကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါ။ ဒါေၾကာင့္ေအာက္ေၿခလူတန္းစားအေရအတြက္ တိုးပြားလာတယ္။
နယူးေ ယာက္က ခမ္းခမ္းနားနား ေရွာ့ပင္းစင္တာၾကီးေတြ ေဘးနားမွာ ပလက္ေ ဖာင္းေပၚ အိပ္ေနရတဲ ့လူေတြကလည္း အမ်ားၾကီပဲ။ စားစရာမရွိ၊ ၀တ္စ ရာေနရာမရွိ လူတန္းစားေတြပါ။ စီးပြါးေရးနုိဘယ္ဆုရွင္ ေပါ(လ္) ကရပ္(ဂ်္) မန္း (Paul Krugman) အပါအ၀င္ စီးပြါးေရးပညာရွင္ၾကီးေတြကေတာင္ ၀င္ေငြကြာဟမွဳ အမ်ားဆံုးဟာ အေမရိကန္မွာ ေတြ ့ေနရတယ္လို ့ ဆိုၾကပါ တယ္။
ဒါက ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးသင့္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးလား။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမယ့္ ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကို ကူညီဖုိ႔ ဘာသာေရးနဲ႔ လူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ အလုပ္ လက္မဲ့ေတြကို စားစရာေတြေ၀ငွဖုိ႔ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံခြာေပးတဲ့ အဆင့္မ်ိဳးအထိ ေရာက္စရာမလိုပါဘူး။ လက္ရွိ အေမရိကမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈမ်ိဳးကို လိုခ်င္ရင္ ေအာက္ဆံုးနဲ႔ အထက္ ဆံုးမွာရွိေနတဲ့ လူတန္း စားႏွစ္ရပ္ရဲ႕ ၀င္ေငြကြာဟမႈ ျပႆနာမ်ိဳးကေတာ့ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏုိင္ပါ ဘူး။ ေအာက္ ေျခလူတန္းစားကို ျမွင့္တင္ေပးဖုိ႔လည္း ခက္ေနမွာပါပဲ။ ဒုတိ ယကမၻာစစ္အၿပီး ဥေရာပႏုိင္ငံေတြ က်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္က ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကို က်င့္သံုးလိုက္မယ္ဆုိရင္လည္း အေမရိကန္ရဲ႕ စီးပြားေ ရး အင္အားလည္း အမ်ားႀကီးေလ်ာ့က်သြားမွာပါ။
ေနာက္ဆံုး အေမရိကန္ဟာ ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ ေအာင္ျမင္သြားသူေတြကို စိတ္လိုလက္ရ ဂုဏ္ျပဳတတ္ တဲ့ အစဥ္အလာ ရွိပါတယ္။ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ ဆုိရင္ အားက်၊ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ဂုဏ္ထူး ေဆာင္ ဘြဲ႔ေတြ ေပးၾကတယ္။ တကယ္လို႔ က်႐ႈံးခဲ့ရင္ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္ လမ္းစျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္ရမယ္လုိ႔ သေဘာထားၾကတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာေၾကာင္႔ပဲ သူတို႔ၿဗိတိန္ထက္ သာေနတာ။
(ဒီေတာ့ က်႐ံႈးရင္ေတာင္မွ ျပန္ထ၊ အသစ္ျပန္လုပ္၊ အဲသလိုပါ။) ၿဗိတိန္ဆုိတာက ပံုေသျဖစ္ေနၿပီး လူတိုင္း ကလည္း ကိုယ့္ေနရာက ဘယ္ေနရာဆုိတာကို သိေနၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ ၿဗိတိန္က ပိုၿပီး ဥေရာပ ဆန္ေနပါ တယ္။ ၿဗိတိန္မွာလည္း အသစ္အဆန္းေတြ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာ ရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပါပဲ။ ေရေႏြးေငြ႔အင္ဂ်င္တုိ႔၊ အထည္လုပ္တဲ့ စက္တုိ႔၊ လွ်ပ္စစ္ေမာ္တာတို႔ ရွိပါတယ္။ သိပၸံပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ႏိုဘယ္ဆုေတြ လည္း အမ်ားႀကီး ရခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ေတြ႔ရွိမႈေတြကေန တဆင့္ တက္၊ လူထုသံုးပစၥည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ေငြရွာႏုိင္တဲ့ အဆင့္အထိေရာက္ေ အာင္ မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ဒါ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ၾကာတဲ့ အင္ပါယာစနစ္ႀကီးက သူတုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ အိမ္ ယာေျမ ပိုင္ဆုိင္ မႈဟာ သိကၡာရပ္တစ္ခုလုိ႔ထင္ေအာင္ ပံုသြင္းေပးထားခဲ့ လုိ႔ပါ။
ထူးခၽြန္တဲ့ ၿဗိတိန္လူငယ္ေတြကလည္း ေရွ႕ေန ေတြ၊ ေဒါက္တာေတြ၊ ပညာ ရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ ရည္မွန္းထားၾကတယ္။ သူတုိ႔ ေခၽြးနဲ႔ ေသြးနဲ႔ ရင္းၿပီး လုပ္ ရလုိ႔ လူအထင္ႀကီး ေလးစားတာထက္ သူတို႔ပညာ၊ သူတုိ႔ ဦးေႏွာက္ေၾကာင့္ လူအထင္ႀကီး ေလးစားတာကို ခံယူလို ၾကတယ္။
အေမရိကန္က သူတုိ႔နဲ႔ မတူတဲ့ ေရွ႕တန္းက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပါ။ လူတန္းစား ဆုိတာလည္း သူတို႔မွာ မရွိဘူး။ လူတုိင္းက ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတယ္။ ခ်မ္းသာ လာရင္ ေအာင္ပြဲခံၾကတယ္။ ဒါကမွ စီးပြားေရး အသစ္၊ ႂကြယ္၀ ခ်မ္းသာသူ အသစ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္တာပါ။ အေမရိကန္ ကုမၸဏီေတြထဲမွာကိုပဲ လူငယ္ အေမရိကန္ ေတြက ေျပာေရးဆုိခြင့္ ပိုရွိေနတတ္ၾကတယ္။ ဒီ အခ်က္ က ကုမၸဏီႀကီးေတြ ပိုၿပီး တည္ထြင္ဆန္းသစ္ လာႏုိင္ ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးေ နတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
အေႂကြးျပႆနာ
အေမရိကန္မွာ အေႂကြးတင္ေနမႈနဲ႔ ေငြေၾကးမေလာက္ငမႈ ျပႆနာ ႀကံဳေ တြ႔ေနရပါတယ္။ ဥေရာပဇုန္ မွာရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ စာရင္ အေျခအေန ေ တာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ နည္းနည္းသက္သာသြားတာက အေမ ရိကန္ေဒၚလာဟာ ကမၻာ့ေငြေၾကး ျဖစ္ေနေတာ့ ေခ်းငွားရင္ေတာင္ သူမ်ားႏိုင္ ငံေတြထက္ အတိုးနည္းနည္းနဲ႔ ေခ်းငွားလို႔ရေနတဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ သာယာေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သံုးစြဲေနသမွ် ေတြက လမ္းေၾကာင္းမွားေပၚ ဦးတည္သြားႏုိင္ပါတယ္။ လက္ရွိအေနအထားကေန ဘာအစီအစဥ္မွ မေျပာင္းလဲ ဘူးဆုိရင္ လာမယ့္ အႏွစ္(၃၀) အတြင္းမွာ လံုၿခံဳေရးစရိတ္နဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စရိတ္ဟာ လက္လွမ္း မမီႏို င္ေလာက္တဲ့ အဆင့္အထိ ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္က အစိုးရရဲ႕ လက္ရွိနားလည္မႈအရ သံုးစြဲေနတဲ့ အသံုးစရိတ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္လာေနပါ တယ္။
အေမရိကန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ေဒၚလာကို သူတို႔ယံုၾကည္ၿပီး ဒီအတုိင္းပဲ ထုိင္ၾကည့္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဒၚလာလည္း ပံုက်သြားမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က အေႂကြးျပႆနာ၊ ေငြျပတ္လပ္မႈ ေလွ်ာ့ ခ်ေ ရး ျပႆနာေတြအေပၚ သူတုိ႔ ျငင္းခံုေနၾကတာဟာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမၻာ အရပ္ရပ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ပါပဲ။ ေရာဂါ ကို ေပ်ာက္ေစဖုိ႔ လတ္တေလာ ေျဖေဆး(ေဆးခါးႀကီး) အတြက္ သမၼတနဲ႔ ကြန္ဂရက္အၾကား သေဘာတူညီမႈ မရခဲ့ၾကဘူး။ ႏွစ္ဖြ႔ဲ စလံုးက အေမရိက ရဲ႕ ေရရွည္ အနာဂတ္အတြက္ထက္ ေနာက္လာမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို မ်က္ေစာင္းထုိးေန ၾကတာပါ။
အေနအထားကေတာ့ စိုးရိမ္စရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္းလုိ႔ မ ရေလာက္တဲ့ ျပႆနာလုိ႔ မထင္မိပါဘူး။ ဒီျပႆနာရဲ႕ အေျဖကိုသာ ရွာ မေတြ႔ရင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုး အက်ပ္႐ိုက္သြားၿပီး စီးပြားေရးပါ က်ဆင္း သြားမယ္ ဆုိတာကို ႏွစ္ပါတီလံုးက သေဘာေပါက္ထားၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ မွာ သူတုိ႔ အေျဖေတြ႔သြား ၾကမွာပါပဲ။
မဲေပးမယ့္ အေမရိကန္ ျပည္သူလူထုကလည္း သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တကယ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥကို အာ႐ံုစိုက္ထားသလား၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရရွည္ တည္ၿငိမ္မႈကို အေလးေပး စဥ္းစားသလားဆုိတာကို အက်ိဳး အေၾကာင္း ညီ ညီ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္ၾကပါတယ္။ လက္ရွိ သမၼတကပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ ထက္လာမယ့္ သမၼတက ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကိစၥကို ဦးေဆာင္အေျဖရွာပါလိမ့္မယ္။ ကြန္ဂရက္ကလည္း အေမရိကရဲ႕ ေရရွည္ကိုၾကည့္ၿပီး လိုက္ေလ်ာစရာအခ်ိဳ႕ ကို လိုက္ေလ်ာလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေရး သေဘာထားေတြကို သူတုိ႔ ထည့္ သြင္းစဥ္းစားေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီအေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္တာက သမၼတတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို ေစာင့္ေနစရာ (ငဲ့ေနစရာ) မလိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဒုတိယ သက္တမ္းေ လာက္မွာပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ရွိ အေနအထားက ေနာက္လူေတြ ဆီ ေရာက္သြားမွာပါပဲ။
ႏုိင္ငံေတာ္ အခက္ႀကံဳေနရၿပီး ႏိုင္ငံရဲ႕ လံုၿခံဳမႈကို စိုးရိမ္ ရၿပီဆုိရင္ အေမရိကန္ေတြဟာ ဒီမိုကရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရီပတ္ဘလင္ကန္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလံတစ္လံကို အတူတူလက္ တြဲကိုင္ၿပီး ျပႆနာရဲ႕အေျဖကို ရွာတတ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ ႏုိင္ငံေရး ျငင္းခံုေနၾကတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အာ႐ံုသိပ္စိုက္မေနပါဘူး။ ဒါေတြက ေရရွည္ျပႆနာ လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔မွာ ေရရွည္ျပႆနာႀကီးတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ ဒါက ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ ျငင္းခံုေနေလာက္ ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလွဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပညာေရးပါ။
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြဟာ အေမရိကန္ရွိ ထိပ္တန္း တကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ တက္ခြင့္ရဖုိ႔ ၀င္ေရာက္လာေနၾကပါတယ္။ ဟားဗတ္၊ စတန္းဖုိ႔(ဒ္)၊ ပရင္စတုန္ လို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိေရး ဟာ ကမၻာအရပ္ရပ္က ေက်ာင္းသားတုိင္း၊ မိဘတုိင္းရဲ႕ အိပ္မက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ဟာ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ အတတ္ပညာ ရွင္ေတြ၊ လုပ္ငန္း ဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြကိုသာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေန လို႔ မရပါဘူး။ ေအာက္ေျခက လူတန္းစားေတြကိုလည္း ေလ့က်င့္ သင္ ၾကားေပးေနဖုိ႔ လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးတစ္ခုရဲ႕ အဓိက စြမ္းအားက အလတ္ တန္းစား အလုပ္သမားေတြပါ။ ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ရွိေနတာ ဟာ ေကာင္းပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ မူလတန္းနဲ႔ အထက္တန္းၾကားမွာ ေက်ာင္းက ထြက္သြားၾကတဲ့ ပညာမတတ္သူေတြနဲ႔ ပညာ မတတ္တတတ္ေတြ အမ်ား ႀကီးရွိေနတာဟာ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္ က်႐ႈံးမယ္ ဆုိရင္ အဲဒီ အဖြဲ႔ႀကီးကို အေျခခံပညာနဲ႔ နည္းပညာေတြ သင္မေပးႏုိင္ခဲ့ လို႔ ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တခ်ိဳ႕ ပတ္ဘလစ္ ေက်ာင္းေတြမွာဆုိရင္ အစိုးရေထာက္ပ့ံေငြ နည္းရတဲ့ အျပင္ စီးပြားေရး အက်ပ္႐ိုက္ေတာ့ ထပ္ၿပီး ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ပါ ေသးတယ္။ ေ လွ်ာ့ခ်ခဲ့တာေတြကို ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့လည္း အရင္လုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ဒါရဲ႕ အက်ိဳးဆက္က လာမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ ႀကိမ္ အတြင္းမွာေတာ့ သိသာလာေသးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရရွည္ အေမရိကန္ရဲ႕ အားၿပိဳင္တတ္တဲ့ အစဥ္အလာကိုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတစ္ခု ကေတာ့ ပညာေရးကို ဖက္ဒရယ္အစိုးရေတြက တာ၀န္မယူဘဲ ဗဟုိအစိုးရက တုိက္႐ိုက္တာ၀န္ ယူလိုက္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ျပည္နယ္ (၅၀)ေ လာက္က ဒီ အစီအစဥ္ကို သေဘာတူလာေအာင္ စည္း႐ံုးၾကရပါေတာ့မယ္။ သူတို႔ကို ၀ါရွင္တန္ကေန လွမ္းၿပီး အမိန္႔ေပးေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ေဒသတြင္းက ကိစၥ ေတြကို ဗဟိုအစိုးရက ကိုင္တြယ္မွာကို အေမရိကန္ေတြက စိတ္လုိ လက္ရ မရွိဆံုးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရး ကိစၥမွာေတာ့ စစ္စတန္ေတြအားလံုး ေခ်ာေမြ႔ေနေစရပါမယ္။
အေမရိကန္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အျခားျပႆနာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ႏုိင္ ငံတစ္၀ွမ္းလံုးရွိ အေဆာက္ အဦေတြကို အဆင့္အတန္း ျမွင့္ေပးစရာေတြ၊ လူတန္းစားပိုကြဲလာတာေတြ၊ အသားအေရာင္ကုိလိုက္ၿပီး ခြဲျခား ဆက္ဆံ မႈေတြ ေငြတစ္ခုတည္းေပၚ မွီတည္ေနလြန္းတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲစနစ္ေတြ (ဒါက စိတ္ရင္းေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ႏုိင္ငံကို အလုပ္အေကၽြးျပဳလုိတဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္းေတြကို အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစပါတယ္) ရွိေနပါေသး တယ္။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိထားသင့္တာက အေမရိ ကန္ေတြဟာ သူတုိ႔ေကာင္း ေၾကာင္းကို မိုးတစ္လံုးေလတစ္လံုး ေျပာတတ္ ၾကသလို သူတုိ႔ရဲ႕ ျပႆနာေတြဆုိရင္လည္း ရွိတာထက္ ပိုေျပာ တတ္ၾက တာက သူတုိ႔ သဘာ၀ပါ။ ဒါေတြေၾကာင့္ တယ္လီဗြီးရွင္း အစီအစဥ္ေတြ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္။ သတင္းစာေတြလည္း ပိုေရာင္းလို႔ေကာင္းလာ တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ သူတစ္ပါးရဲ႕ အျပစ္ကိုေျပာခ်င္ရင္လည္း ေသေသ ခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာဆုိတာကိုလည္း သတိထားစရာ ျဖစ္ႏိုင္ျပန္ပါတယ္ ။
ႏုိင္ငံျခား ေလ့လာသူေတြအေနနဲ႔ အစပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ခ်င္း ၫႈိႏႈိင္းလို႔ မရ ၾကဘူး ထင္ၾကၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတုိ႔စကားစစ္ထိုးေန ၾကတာ လား၊ တကယ္တမ္း အတည္ ေျပာေနၾကတာလား ဆုိတာကို သေဘာေပါက္ သြားၾကပါေတာ့တယ္။
အေမရိကန္ေတြ ယံုၾကည္ထားတာက မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ ေနသာ တဲ့ေန ႔ေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာပါ။ ဒီယံုၾကည္မႈကေန ေျပာျပေနတာက သူတို႔ဟာ သံုးစြဲတယ္၊ မရွိရင္ ေခ်းတယ္၊ မရွိရင္ ထပ္ၿပီး ေခ်းငွားတယ္။
တ႐ုတ္ေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြက်ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ငလ်င္ထလႈပ္မလဲ၊ ဘယ္လုိ သဘာ၀ေဘးရန္ က်ေရာက္လာမလဲ ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က ရွိေနေတာ့ သူတို႔ စုေဆာင္းေခၽြတာ ထားရမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။
အေမရိကန္ေတြ ရဲ႕ အေကာင္းျမင္၀ါဒ၊ လုပ္ရင္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈ၊ ျပႆနာတစ္ခုခုကို ရင္ဆုိင္ရၿပီဆုိတုိင္းလည္း ဒီျပႆနာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကိုရွာ၊ စိပ္ျဖာသံုးသပ္၊ နည္းလမ္းအသစ္နဲ႔ ျပန္ႀကိဳးစားရင္ ဒီျပႆနာလည္း ေျပ လည္ႏုိင္တယ္ ဆုိ တဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္မွာေတာ့ အၿမဲတန္း ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ေနလို႔ မရေလာက္ ဘူး။ ေတာင္ ဗီယက္နမ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကာအုိကီ(Cao ky) လို ႏိုင္ ငံေရး ခိုလႈံခြင့္ ယူရမယ္ဆုိရင္ သူလုိ ကာလီဖုိးနီးယားကို မေ႐ြးဘဲ၊ ၿဗိတိန္ ကို ေ႐ြးမိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ၿဗိတိန္က စိတ္ဖိစီးမႈ သိပ္မမ်ားတဲ့ ေနရာလို႔ ယံုၾကည္ထားမိပါတယ္။
ဆက္ရန္
