၂၀၀၂ ခု၊ ဧၿပီ ၂၈ ရက္၊ ည ကိုးနာရီထိုးရန္ ၁၀ မိနစ္အလို။
မဟာသႏၱိသုခထဲမွာ တစ္ပါးမွ မက်န္ေတာ႔သည္ အခ်ိန္။ အခန္းနံပါတ္ ၅၀၈ ကို တံခါးလာေခါက္သည္။
"အရွင္ဘုရားက မသြားေသးဘူးလား၊ ဓမၼစက္နဲ႔ မရရင္ အာဏာစက္ သုံးရမွာ ဘုရား"
"သြားမွာပါ တကာႀကီး၊ ကိုးနာရီထိုးဖို႔ ၁၀ မိနစ္ေတာင္လိုေသးတာပဲ"
"အရွင္ဘုရားနဲ႔ အျခားတစ္ပါးက (ယခု နယူးဇီလန္ေရာက္ ဦးသီရိဓမၼ) ဆက္ေန မယ္ဆိုရင္ ေနလို႔ရပါတယ္ ဘုရား၊ ဒါေပမဲ႔ အဘ(ဦးခင္ညြန္႔)ဆီနဲ႔ ဦးေစာျမင္႔ဆီ စာေရးၿပီးေနခြင္႔ျပဳဖို႔ ေတာင္းခံပါ"
အိပ္ေလးတစ္လုံးဆြဲရင္း ေက်ာင္းေပါက္ဆီ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ယင္း အရပ္ဝတ္ စစ္အရာရွိတို႔လည္း လိုက္ပါလာရင္း စကားေျပာၾကသည္။
"မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး ဒကာႀကီး၊ အေဖက သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး"
"အရွင္ဘုရား ဒကာႀကီးက ဘယ္သူလဲ"
"ဦးဇင္းေျပာတာက အေဖပါ၊ ဒကာႀကီးမဟုတ္ဘူး"
"အရွင္ဘုရား အေဖ ဘယ္သူလဲ"
"ဒကာႀကီးကလည္း ရဟန္းအေဖပါဆို ဘုရားေပါ႔"
ထိုစဥ္ ကိုးနာရီထိုးသျဖင္႔ သုံးႏွစ္ၾကာသီတင္းသုံးခဲ႔ရသည္႔ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ဂိတ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္သည္။ သူတို႔နဲ႔ စကားက မျပတ္ေသး။
"ခဏေနပါအုံးဘုရား၊ ေလ်ွာက္စရာရွိေသးလို႔"
"ေလ်ွာက္စရာရွိရင္ ေက်ာင္းအျပင္လိုက္ခဲ႔ၿပီး ေလ်ွာက္ပါ ဒကာႀကီးတို႔၊ ထုတ္ထားတဲ႔ အမိန္႔က ၉ နာရီဆို ေက်ာင္းဝင္းထဲ ရွိမေနရဘူး၊ ဒကာႀကီးတို႔လည္း ဥပေဒကို မေဖာက္ပါနဲ႔"
မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ပ်က္သြားသည္(ထင္၏)။ သူတို႔လည္း ေနာက္က လိုက္လာၾကပါသည္။
"အရွင္ဘုရားက ဒီကေန ဘယ္ကို ႂကြမွာလဲ၊ ေက်ာင္းပိုင္ရွိသလား"
"ဘယ္ကို သြားရမယ္ မသိေသးဘူး၊ ထြက္ဆိုလို႔ ထြက္ရမယ္ဆိုတာပဲ သိပါ တယ္၊ ေက်ာင္းပိုင္ မရွိပါဘူး"
"အရွင္ဘုရား ရွိမယ္႔လိပ္စာကို ေပးထားခဲ႔ပါ၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ဆက္သြယ္ပါ႔မယ္"
"ေပးစရာ လိပ္စာလည္း မရွိပါဘူး"
သို႔ျဖင္႔ တစ္လခန္႔အၾကာ စစ္ပြဲမွာ ေနာက္ဆုံး က်ဆုံးခဲ႔ရသည့္ အေသးမႊားဆုံး စစ္သားေလးအေနနဲ႔ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ေရာက္ခဲ႔ရသည္။
ကံအလွည့္ေပးသျဖင္႔ စကၤာပူ၊ ျမန္မာေက်ာင္းႀကီးဆရာေတာ္ ဦးတိေလာက (ဘုန္းႀကီးတိ) ၏ လမ္းညႊန္ ဩဝါဒေပးမႈျဖင္႔ စကၤာပူမွာ အထင္ကရ၊ ေထရ ဝါဒ ဗုဒၶဘာသာပညာေရး အဓိကျဖန္႔ျဖဴးရာ(ဓမၼ စကူးလ္နဲ႔ ပါဠိေကာလိပ္) ေက်ာင္း တိုက္မွာ လက္ေထာက္ေနရာ ရခဲ႔သည္။
ငါးႏွစ္အၾကာ လူႀကီးျဖစ္လာခဲ႔သည္၊ စကၤာပူ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ (National University of Singapore) လိုေနရာမွာ ဘာဝနာနဲ႔ အျခားအဆုံးအမမ်ား သင္ ၾကားေပးခြင္႔ရလာသည္။
ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ယင္းတကၠသိုလ္ ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ Spiritual Adviser ျဖစ္လာခဲ႔ရသည္။ ယေန႔အထိ။
အခ်ိန္ရခိုက္ မိမိတတ္ႏိုင္သည့္ စာေပေရးသားျခင္းျပဳလုပ္ခဲ႔သည္၊ ၎တို႔အထဲမွ အထူးသျဖင္႔ လီကြမ္းယု၏ "နားဝင္မခ်ိဳသည္" ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အက်ိဳး တစ္စုံ တစ္ရာရွိသည္ဟု ယုံၾကည္သည္။
မိမိမွတစ္ပါး အျခားအျခားေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားလည္း ေက်ာင္း အသိမ္းခံရ သည္ဆိုေစ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးကို ေရာက္ရာမွာ စြမ္းသလို သာ သနာျပရင္း ဆပ္ေနၾကပါသည္။ ေအာင္လည္း ေအာင္ျမင္ၾကပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ယေန႔အထိ မိမိ၏ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္ဆဲဟုလည္း ယုံၾကည္ပါေၾကာင္း
(လက္ရွိအေနအထားေၾကာင္႔ "ဦးဇင္းတို႔အရြယ္က ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ဖို႔ ထက္ ကမၻာထဲ တိုးဝင္ရမယ္႔အခ်ိန္ျဖစ္တယ္" ဆိုတဲ႔စကား ခ်န္ထားခဲ႔ရပါေၾကာင္း)
ဒကာ စမစ္ခင္ဗ်ား
