ရဟန္းငယ္ေတြထဲက သာသနာ႔တကၠသိုလ္ေရာက္သြားသူေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြထဲ က အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္သြားသူေတြ တူတယ္(လို႔ ထင္တယ္)
၁။ ပညာေရးမွာ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးက ထိပ္ဆုံးမဟုတ္ဘူး။(ရဟန္းေလာကမွာ တိပိဋကနဲ႔ အဘိဝံသက ထိပ္၊ လူ႔ေလာကမွာ ေဆးကထိပ္။
၂။ သူတို႔ႏွစ္ဖြဲ႔လုံးကဉာဏ္မေကာင္းၾကတာမဟုတ္ၾကဘူး၊ ေတာင္စပ္စပ္ ေျမာက္ စပ္စပ္ ဝါသနာပါတာ၊ ဒီေတာ႔ စာေမးပြဲရမွတ္မွာ ေဆးမမီ၊ အဘိဝံသ မျဖစ္ၾက ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ဟန္လည္း မတူဘူး။(ေက်ာင္းစာမွ ေက်ာင္းစာ မဟုတ္ၾကဘူး)
၃။ လူႀကီးျဖစ္လာေတာ႔လည္း နယ္ပယ္စုံတယ္၊ အႏုပညာက(ဂ်ဴး၊ မင္းခိုက္ စိုးစံ၊ ေနမ်ိဳးေဆးတို႔အုပ္စုက ခၽြင္းခ်က္) အစ ႏိုင္ငံေရးအဆုံး(ဥပမာ မဇၩိမလႉိင္း ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာျပဳတ္ေတြ)။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ လည္း ပိုမ်ားတယ္။
မႏၲေလးထြက္ရဟန္းေတြက အိုိးထဲက အပင္ေလးေတြနဲ႔ တူတယ္(လို႔ ထင္တယ္)
၁။ အေတြ႔အႀကဳံ၊ ဆက္ဆံေရး၊ ျပည္ပ ဗဟုသုတ ရန္ကုန္ေလာက္မရွိေတာ႔ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ရွင္သန္ႀကီးထြားေနရတယ္။(ရန္ကုန္က ကိုယ္ေတာ္ေတြ အစိုးရေဒၚလာေလးရာနဲ႔ ဗုဒၶဂယာကို အရွိဳရွိဳထြက္ေနခ်ိန္ မႏၲေလး ကိုယ္ေတာ္ေတြက အဂၤလိပ္စာေတြ နင္းကန္က်က္ေနၾကတုံး စသည္)
၂။ အိုိးထဲက အပင္ေလးေတြက ေျမႀကီးေပၚေရာက္တာနဲ႔ ရုတ္တရက္ ႀကီးထြား လာသလို (အိုိးထဲမွာ အလြန္အမင္း ၾကာမေနရင္ေပါ႔) အျပင္ထြက္လာတဲ႔ မႏၲေလးကိုယ္ေတာ္ေတြလည္း အျပင္ေရာက္လာတာနဲ႔ အစြမ္းျပလာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ထက္ မသာရင္သာေနမယ္၊ သူ႔လိုင္းနဲ႔သူ မည့ံၾကဘူး။
