အရွင္အာနႏၵာဆိုသည့္
ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးကို ေကာင္ကေလးဟု မည္သူေခၚရဲအံ့နည္း။ ရွိ၏။ ေခၚရဲသူရွိ၏။
သီဟနာဒမဟုတ္သည္ကေတာ့
ေသခ်ာသည္။
ဧတဒဂ္ငါးတန္ရရွိသည့္
အရွင္ျမတ္ဟု အဂၤုတၳိဳရ္ကဆို၏။ သီဟနာဒကမူ အရွင္အာနႏၵာသည္ ဘုရားရွင္ထက္
ဒီမိုကရက္ျဖစ္၏ဟု ဆိုခ်င္၏။(ေဆာင္းပါးေရးပါဦးမည္) ဤအရွင္မပါလွ်င္ ဘုရားရွင္၏သာသနာ
ျပန္႔ပြါးႏႈန္း တစ္ဝက္ေလွ်ာ့ႏိုင္သည္ဟု ဆိုခ်င္၏။
အခ်ိဳ႕ကား
လက္ခံ၏။ အခ်ိဳ႕ကား အရူးဟုေျပာၾက၏။
ထားေတာ့၊
အရွင္အာနႏၵာကုိ ေကာင္ကေလးဟု ေခၚရဲသူကား ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္
ခရီးဦးႀကိဳျခင္းငွာ အက္(ခ္စ္)ကလူးစစ္(ခ္) ခံယူေတာ္မူထိုက္ခဲ့ေသာ၊
ဇနီးေမာင္ႏွံၾကား ပန္းကံုးေလးထား၍ အိပ္သည္ဟူေသာ အျဖဴေရာင္
ရိုမစ္တစ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေရးႏိုင္ခဲ့ေသာ အရွင္မဟာကႆပကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပင္တည္း။
ထိုမေထရ္ႀကီးက
အရွင္အာနႏၵာကုိ “ အယံ ကုမာရေကာ” ဟု ေခၚ၏။ ကုမာရကို boy ဟုဆိုလွ်င္၊ ကုမာရကကို
small boy ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ “ ဒီအာနႏၵာဆိုသည့္ ေကာင္ကေလး အေၾကာင္းအက်ိဳး၊
အေကာင္းအဆိုးကို မသိ” ဟု အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီးက ေရရြတ္ေတာ္မူသည္ဟု ဆို၏။
ထိုစကားကုိ
ၾကားေတာ္မူရသည့္ အရွင္အာနႏၵာသည္ အလြန္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရြင္သြားသည္ဟု ဆို၏။
ဘုရားရွင္ဆိုသည့္
ေလာကမီးတိုင္ႀကီးျငိမ္း။ မေတာ္တေရာ္ အယူအဆတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ သာသနာကို အသြင္ေျပာင္းရန္
ၾကံစည္လာေသာ ရဟန္းတစ္ပါး(တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏)၊ ဤအခက္အခဲၾကားမွ ပထမသဂါၤယနာကို
ဦးေဆာင္တင္ခဲ့ရေသာ အရွင္အာနႏၵာကို ရိုေသေၾကာက္ရြံ႕သူမ်ားသာ မ်ားေပလိမ္႔မည္။
အရွင္၏နာမည္ကိုပင္ ေခၚရဲသူ အေတာ္ရွားေပလိမ္႔မည္။
ထိုအခိုက္
“ ေကာင္ကေလး” ဟု အေခၚခံရေသာအခါ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ငယ္မူငယ္ေသြးလက္ရာေလး
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ခံစား၍ ရ၏။
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး
အရွင္ဇနကာဘိဝံသလည္း ဤသို႔ ၾကံဳဖူး၏။
လူတစ္ရပ္မကေသာ
စာအုပ္မ်ားေရးႏိုင္ခဲ႔ေသာ၊ ရိုးသားေသာ လိုက္(ဖ္) စတိုင္(လ္)ၾကားမွ ဆန္းသစ္ေသာ
အေတြးအေခၚျဖင့္ ေခါင္းမာမာႏွင့္ သာသနာကို ခ်စ္ေတာ္မူခဲ႔ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးကို
သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ၊ မတူသည္ျဖစ္ေစ လန္႔ကား လန္႔ၾကသည္။
ထိုအခိုက္
မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ႀကီးကို “ေမာင္ဇနက” ဟု ေခၚသည့္ အရွင္ေပၚလာ၏။ ထိုအရွင္ျမတ္ႀကီးကား
မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္၏ ငယ္ဆရာ ပထမ ေျမာင္းျမဆရာေတာ္ႀကီးေပတည္း။
ဆရာေတာ္
ဦးဇနကာဘိဝံသလည္း “ ေမာင္ဇနက” ဆိုသည့္ ေဝါဟာရေလးအေပၚ အလြန္ပင္
ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိေတာ္မူလွသည္ဟု ဆို၏။ ျဖစ္ေလာက္သည္ဟု ခံစား၍ရ၏။
သီဟနာဒ
စကၤာပူေရာက္လာ၏။ ကံေထာက္မမႈ ရွိ၏။ အတန္ငယ္ ေနရာရ၏။ ထိုအခါ သီဟနာဒကုိ ဆရာေတာ္ဟု
ေခၚသူရွိ၏။ အရွင္ဘုရား ေခၚသူရွိ၏။ ဘုန္းဘုန္း ေခၚသူရွိ၏။ ဘေႏၱေခၚသူရွိ၏။ ဂုရု
ေခၚသူရွိ၏။ မာစတာ ေခၚသူရွိ၏။
လူဟူသည္
သူတို႔ေခၚခ်င္သလို ေခၚၾက၏။ ေခၚသင့္သလုိ ေခၚၾက၏။
အခ်ဳိ႕ခပ္ေငါ့ေငါ့ပင္
“ဆရာႀကီး” “ဂုရုႀကီး” ဟုပင္ ေခၚၾကေသး၏။ ဆရာေတာ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကိုမူ သိပ္မႀကိဳက္။
အျခား “ေတာ္” ပါေသာ နာမည္တစ္ခုႏွင့္ ဆင္ေန၍ေလာ၊ “ေတာ္” ဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင့္ မိမိ
မထိုက္တန္ေသာေၾကာင့္ေလာ-။ မသိ။ ခက္သည္က တရုတ္တစ္ခ်ဳိ႕ကပင္ “ ဆရာေတာ္” ဟု ေခၚစျပဳေနၿပီ။
မတားအပ္။ မတားခ်င္။
ထိုအခိုက္
ဒကာမတစ္ေယာက္က-
“
ဦးဇင္း” ဟု ေခၚ၏။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြား၏။ ဤနာမည္ကို လြမ္းသည္။
သီဟနာဒကို
ဦးဇင္းေခၚသူမ်ားသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ မိသားစုႏွင့္ ရြာမွ တပည့္ရဟန္းမ်ားသာ
ျဖစ္ၾကသည္။ အေမ၊ အစ္မတို႔က “ ဦးဇင္း” ဟုပင္ ေခၚ၏။ သီဟနာဒဟူသည္
ဘာေကာင္ျဖစ္သည္။ ညာေကာင္ျဖစ္သည္။ ဘာေကာင္၊ ညာေကာင္မွ မဟုတ္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ
သူတို႔ကေတာ့
“ဦးဇင္း” ပင္ျဖစ္၏။
မတူရာကို ႏႈိင္းအံ့။
“
ေကာင္ကေလး” ဟု အေခၚခံရေသာ အရွင္အာနႏၵာ၊
“
ေမာင္ဇနက” ဟု အေခၚခံရေသာ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္တို႔ကဲ့သို႔
“
ဦးဇင္း” ဟု အေခၚခံလိုက္ရေသာ သီဟနာဒလည္း ေပ်ာ္သြားသည္။ ရြာကို သတိရသည္။ မႏၱေလးကို
သတိရသည္။ ယင္း ဒကာမသည္ မႏၱေလးသူျဖစ္သည္။ သူမအေနျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကိုဖတ္ျပီး
ေျပာင္းလဲမေခၚေစခ်င္။ ဦးဇင္းဟုသာ ေခၚေစခ်င္၏။
“
ဦးဇင္း” ဟူသည္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေပ်ာက္ရွေနေသာ ေဝါဟာရေလးတည္း။
“
ဦးဇင္း”
“
ဦးဇင္း”…။ ေႏြး၏။ ေထြး၏။ ရြာဆန္၏။ မိသားစုဆန္၏။
သီဟနာဒ
(2/13/2012)
Copyright © 2011
ကမ္းလက္. All rights reserved.
