အေမရိကန္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္


အေမရိကန္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္က ဉာဏ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ မွားမွန္းသိ ရင္ ေတာင္းပန္ရဲတာ၊ ျပင္ရဲတာ(အူတူတူ ေခါင္းမာတာမ်ိဳးမဟုတ္)တဲ႔။ (တျမန္ေန႔ကေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရ)
ပင္လယ္ေကြ႔စစ္ပြဲၿပီးေတာ႔ စစ္ပြဲတြင္းမွာ အမွားေတြဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ႔သလဲ ဆိုတာ စာရင္းလုပ္ဖို႔ ဘုရွ္နဲ႔တိုနီဘလဲယားတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အမွား ရွာခဲ႔ၾကတယ္။
တို႔ဆီက အဘေတြပဲနားေအးတယ္။ အမြဲဆုံးႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာကို အမွားလည္း မရွာ၊ မွားမွန္းလည္း မသိ၊ သိလည္း မေတာင္းပန္။

ေဖ႔စ္ဘုတ္သာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆုိရင္


ေဖ႔စ္ဘုတ္သာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆုိရင္ လူအလာနည္းရင္နည္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔ၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းေတြပဲလာတတ္တဲ႔ ဆိုင္ေလးမ်ိဳးျဖစ္ေနေစခ်င္တယ္။ မနက္ပိုင္း ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး၊ ေန႔၊ ညပိုင္းေတြမွာ ဆင္ဖိုနီေတးသြားေလးေတြနဲ႔ လြင္ေနတာမ်ိဳးေပါ႔။
အမူး၊ အရမ္း၊ မိမဆုံးမ ဖမဆုံးမေတြ မလာေစခ်င္ဘူး။ ေဖ႔စ္ဘုတ္က အၿမဲ လွဲက်င္းေနေတာ႔ လူရမ္းကားမလာဘူး။
သူတို႔က ဂူဂဲလ္ပလပ္သြားၿပီး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး၊ အုပ္စုလိုက္ျဖစ္မယ္။ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ႔ လွဲက်င္းရမွာပဲ။ ဒါမ်ိဳးေတာ႔ အားမေပးခ်င္ဘူး။

သူမ်ားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုေထာက္ျပတိုင္း အဘတို႔အုပ္စုကို ရြဲ႕ေျပာေနသလိုပါပဲ။


ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအုံး။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူတို႔ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရမွာက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမွဳ ပါပဲ။ ျပည္နယ္အရာရွိေတြကလည္း သူတို႔ေဝစုကို ရဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတာဆိုေတာ့ ခရုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကလည္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမွဳကင္းေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္မွဳက အဆင့္ဆင့္မွာကို အျမစ္တြယ္ေနတာ ပါ။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုအတြက္ တစ္ေဒၚလာသံုးမယ္ဆုိရင္ ဆယ္ဆင့္က ဟုိေနရာေရာက္သြား၊ ဆင့္ႏွစ္ဆယ္က ဒီေနရာေရာက္သြား စတာေတြနဲ႔ပဲ အမွန္ တကယ္ေရာက္ရမယ့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အက်င့္ပ်က္မွဳ သေႏၶတည္သြားၿပီဆိုရင္ ဒါကိုေတာ္လွန္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဆုိတာ သမၼတ ယူဒုိယူႏိုက သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါကို တြန္းလွန္ဖို႔ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ျပတ္ျပတ္ သားသား ကိုင္တြယ္မွရမယ္။ ဒါကလည္း ဗဟုိကေန စမွရမယ္။ တကယ္လို႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူျပႆနာကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔အနာဂတ္ေတာက္ပၿပီး အင္ဒုိနီးရွားအသစ္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
(လီကြမ္းယု၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ႔အျမင္)

အင္ဒိုနီးရွား အရာရွိႀကီးေတြ


လက္ရွိအစိုးရဟာ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အစည္းအေဝး ႀကီးေတြ ေခၚေနတာၾကာပါၿပီ။ ဘာမွေတာ့ျဖစ္ မလာေသးပါဘူး။ ဒါေတြ အေကာင္အထည္မေပၚရတဲ့အထဲ အင္ဒိုနီးရွား အရာရွိႀကီးေတြက စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ စင္ကာပူကိုလာၿပီး ဇိမ္ခံေနၾကတာဟာ ျပည္သူေတြ အတြက္ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒီကိုလာၿပီး ျပန္ျပန္သြားၾကတိုင္းလည္း သူတို႔ကားလမ္းေတြ၊ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ ကို ပုိေကာင္းေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပါသြားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။

ဆူဟာတို


ဆူဟာတို အေနနဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံအေပၚ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးျပဳခဲ့သလဲဆိုတာ တိတိ က်က်သိရဖို႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံလံုးဟာ တိုးတက္မွဳအတူတူေလာက္နဲ႔ တာထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ႏွစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ေတြရွိတယ္။ စစ္တပ္အႀကီးအကဲက ေခါင္းေဆာင္ေနရာမွာ ရွိခဲ့ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ ေနဝင္းဟာ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘားမား) ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဆူဟာတုိသာ ေခါင္း မာမာနဲ႔ ဖြ႔ံျဖိဳးေရးကို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဖူးဆုိရင္ အင္ဒိုနီးရွားလည္းပဲ ျမန္မာလိုျဖစ္ေန မွာပါ။ ဆူဟာတုိဟာ လာဘ္စားမွဳ၊ သူ႔မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္းကို ဦးစားေပး မွဳေၾကာင့္ နာမည္ဆိုး ထြက္ေကာင္း ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမုိင္းဟာ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္မွဳေတြကိုပါၾကည့္ၿပီး တိုင္းထြာဆံုးျဖတ္တာျဖစ္ပါ တယ္။ သူ႔လူထုကို သူပညာသင္ေပးခဲ့တယ္။ စီးပြါးေရး တုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ လမ္းေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြြ ေဆာက္ေပးခဲ့့တယ္။