ေတာ္လွန္ေရးၿပီးစကာလက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရး အကြဲအၿပဲ ၾကားကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ လူေတြသာ ျဖစ္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရး သေဘာ တရားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိၾကဘူး။ သူတို႔ကပဲ လူႀကိဳက္မ်ား တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကြးေၾကာ္လာၾကလို႔ ဒီမိုကေရစီ မက်တဲ့ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒေတြ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အျမစ္တြယ္လာခဲ့တယ္.....................။
ေနာက္ခံသမိုင္းအားျဖင့္ သူတို႔နဲ႔တူညီတဲ့ အီရတ္ရဲ႕ ဆက္ဒန္ဟူစိန္ကေတာ႔ ပိုၿပီး အစြန္းေရာက္တဲ့ ဘာသာေရး ဘက္မလိုက္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေန ခဲ့ၿပီး သူအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ၁၉၇၀ နဲ႔ ၁၉၇၉ ကာလအတြင္းမွာ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြေ ရာ၊ ရက္စက္မႈေတြပါ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ (အစေတာ့ အမွန္တကယ္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ပါ၊ ေနာက္ေတာ့ သူက သမၼတျဖစ္သြားတယ္)
(World Order)
ကစ္ဆင္းဂ်ားကေတာ႔ လုပ္ျပန္ၿပီ....
အဲဒီအခ်ိန္က အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရွိ စစ္အစိုးရေတြ၊ ဘုရင္ေတြနဲ႔ အာဏာရွင္ အစိုးရေတြဟာ သေဘာထားကြဲလြဲမႈကိုပဲ သူတုိ႔ကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္မႈလို႔ ယူဆထားၾကေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ဖို႔ (သို႔) ဗဟု၀ါဒ ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကာဖို႔ အခြင့္မသာခဲ့ဘူး ျဖစ္သြားၿပီး အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ေတြက (၂၁) ရာစုေရာက္ခ်ိန္အထိ အမွ်င္မျပတ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
