ႏိုင္ငံေရးမွာ အစိုးရနဲ႔ အတိုက္အခံဆိုတာ ေဈးေရာင္း ေဈးဝယ္ပါ။
အစိုးရက ေဈးေရာင္းသူ၊ အတိုက္အခံက ေဈးဝယ္သူ။
(က) ေဈးေရာင္းသူက ပစၥည္းမွန္ဖို႔ အေလးထားရမယ္။
ေဈးဝယ္သူကလည္း ကိုယ္ဝယ္မယ္႔ ပစၥည္း မွန္၊ မမွန္ စစ္ေဆးရမယ္။
ဒါေပမဲ႔ ပစၥည္းက အတု ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က်င္႔တရားေရးအရ ေဈးဝယ္သူထက္ ေဈးေရာင္းသူမွာ တာဝန္ပိုရွိပါတယ္။
(ခ) ေနာက္ၿပီး ေဈးေရာင္းသူက ပစၥည္းကို ႀကိဳက္တဲ႔ေဈး သတ္မွတ္ထားႏိုင္တယ္။
ေဈးဝယ္သူက ေဈးနည္းသထက္နည္းေအာင္ ေဈးဆစ္ခြင္႔ ရွိပါတယ္။
ေဈးကေတာ႔ မွန္ေနၿပီဆိုတာ သိလ်က္ေတာင္ ေဈးဝယ္သူက ရလိုရျငား ထပ္ဆစ္ေနတတ္ပါတယ္။
(ဂ) ဒီသီအိုရဲ႕ အေျဖအရ
ေဈးပိုေပးၿပီး ဝယ္လာမိတယ္ဆိုရင္ ေဈးဝယ္သူရဲ႕ အားနည္းခ်က္ျဖစ္ၿပီး (ကိုယ္က်င္႔တရားေရးအရ ရွက္စရာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး၊ မသိမွား မွားျခင္းမ်ွသာပါ)
ပစၥည္း မမွန္ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ ေဈးေရာင္းသူရဲ႕ မွားယြင္းမူပါ။ (သိသိႀကီးနဲ႔ လိမ္ညာတာမို႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေရးအရ လုံးဝ ေအာက္တန္းက်၊ ရွက္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္)
က်ေနာ္ မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ ပါမိပါသလား။
ဇင္ေဝေသာ္
