ၾကြက္ေသတစ္ေကာင္ႏွင္႔ေခတ္သစ္စီးပြားေရးမူ(၇)ခ်က္

 ၁။ (က)ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တို႔၏စကားကို မွတ္သားတတ္ျခင္း။
    (ခ)အက်ိဳးအျမတ္မ႐ွိလွဟု ထင္ရေသာ္လည္း ရဲရဲဝံ႔၀ံ႔လုပ္ကိုင္ရဲျခင္း။
ဇာတ္ေတာ္ထဲလာလူငယ္သည္ "ဤႂကြက္ေသကို အရင္းအႏွီးျပဳ၍ စီးပြားေရးလုပ္စားတတ္လ်ႇင္ ေကာင္းစြာခ်မ္းသာလိမ္႔မည္" ဟူေသာဘုရင္႔ ဘ႑ာေတာ္ထိမ္း၏ စကားကုိ မွတ္သားခဲ႔သည္။(က)
ထို႔ေနာက္ ႂကြက္ေသကိုေကာက္ယူကာ ေမးျမန္းစုံစမ္းျခင္းအနည္းငယ္ျပဳက ေၾကာင္စာေကၽြးသူမ်ားထံ တစ္ျပားျဖင္႔ ေရာင္းၿပီး သူ႕စီးပြားေရးကိုစတင္ခဲ႔သည္။(ခ)

၂။(က) သုံးသပ္ဆင္ျခင္မႈ၌ ပါးနပ္ျခင္း။
    (ခ)  အရွံဳးခံရင္းႏွီးမႈကိုျပဳလုပ္ၿပီး ဆားဗစ္တန္ဖိုးကို ျမႇင္႔တင္ျခင္း။
ႂကြက္ေသေရာင္း၍ရေသာ တစ္သျပာေသာေငြျဖင္႔ အိုးတစ္လုံးကိုဝယ္ယူခဲ႔သည္။ အိုးကိုေရျဖည့္ၿပီး ပန္းခူးရာမွ ေမာေမာပန္းပန္းျပန္လာၾကေသာပန္းခူးသမားတို႕ကို ေအးခ်မ္းေသာေရျဖင္႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳခဲ႔သည္။(က)
ပန္းခူးသမားတို႔က ေက်းဇူးဆပ္သ္႔အေနျဖင္႔ သူ႕ကိုပန္းမ်ားျပန္ေပးၾကသည္။ ထိုပန္းမ်ားကိုျပန္ေရာင္းၿပီး ရွစ္ဆပိုေသာဝင္ေငြကုိ ထပ္႐ွာခဲ႔ျပန္သည္။(ခ)

၃။(က) အျခားသူမ်ားက ျပႆနာထင္ေနေသာ အေျခအေနကို အခြင္႔အေရးတစ္ခုဟု သုံးသပ္ႏိုင္ျခင္း။
    (ခ) သူတစ္ပါးတို႔ကိ႔ု စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းႏိုင္ျခင္း။

Read more

ဥံဳ မဏိ ပဒ္ေမ ဟုမ္( Om mani Padme Hum)

ဥံဳ မဏိ ပဒ္ေမ ဟုမ္ ဆိုတာ သကၠဋစကားျဖစ္ၿပီး
မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ကရုဏာကုကိုယ္စားျပဳတဲ႔
အဝေလာကိတစြာရ ကို ဆုေတာင္းအရုိအေသျပဳတဲ႔ စကားပါ။

ဒီစကားက ခရစ္ယန္ေတြရဲ႕ "Praise the Lord" နဲ႔
မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ " God is Great!" နဲ႔ ဆင္ဆင္တူပါတယ္။

ဒီစကားကို သကၠရစ္ ေလးရာစုနဲ႔ ခြန္ႏွစ္ရာစု ၾကားမွာေပၚထြက္ခ႔ဲတဲ႔
Karandavyaha Sutra ထဲမွာ ပထမဆုံးေတြ႔ခဲ႔ရတာပါ။
ဒါေပမဲ႔ ဒီစကားကို သုံးစြဲေနၾကတာကေတာ႔ ဒီထက္အမ်ားႀကီးေ႐ွးက်ပါတယ္။

အဲဒီစကားေျခာက္လုံးထဲမွာ ဥံဳ နဲ႔ ဟုမ္က အဓိပၸာယ္ ေထြေထြထူးထူးမ႐ွိပါဘူး၊
ma ni pad me ေလးလုံးက ရတနာေရႊၾကာ လု႔ိအဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
အဝေလာကိတစြာရ ကိုညႊန္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္းရပါတယ္။

ဥံဳ မဏိ ပဒ္ေမ ဟုမ္ ဆိုတာအဝေလာကိတစြာရဆီက အကူအညီေတာင္းတာ၊
ကရုဏာဂုဏ္ကိုၾကည္ညိုတာ၊အႏုႆတိပြားမ်ားတာ အထိ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။
A Guide to Buddhism A to Z.

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

မျပံဳးရက္ခဲ့ေသာ ျပံဳးဖြယ္မ်ား

           အေၾကာင္းမသိေသာ္ ရိုက္ခ်င္စရာပင္ေကာင္းေသး၏။ သူတို႔ေမးလိုက္ပံုက “ ဦးႏု ေနေကာင္းသလား” တဲ့။ ဘယ္က ဦးႏုလည္းဟု ဆက္ေမးရာ က်ဳပ္တို႔ကို အဝတ္အစားေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ဆားေတြေပးတဲ့ ဦးႏုေပါ႔တဲ့။ သို႔မွ စဥ္းစားမိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီး ဦးႏုကို ေမးေနၾကျခင္းတည္း။ ထိုၿမိဳ႕ကေလး၌ ဦးႏု စိုက္ေပးခဲ့ေသာ ေညာင္ပင္လည္းရွိ၏။

           ဦးႏုလာစဥ္ က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဗုဒၶဘာသာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူမလာတာၾကာေတာ့ က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ခရစ္ယာန္ေျပာင္းလိုက္ၾကၿပီဟု ဆိုၾကျပန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးႏုအေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာရစ္၊ မွာရစ္ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္ဆိုရမူ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဦးႏုကို ေဝဝါးဝါး။ သမိုင္းသာ သိသည္၊ လူကို မသိ။ သူတို႔က အစိုးရအဆက္ဆက္ေျပာင္းသည္ကိုပင္ မသိၾက။ ဦးႏုရွိဆဲ၊ အသက္ရွင္ဆဲ၊ ဦးႏု အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲဟုပင္ ထင္ေနၾကသည္။

           ထို႔ေၾကာင့္ ဦးႏုက ေစာင္ေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ မေပးတာၾကာၿပီ-တဲ့။

           ကဲ- ဘာေျပာရန္ရွိပါေသးသနည္း။ ထိုသူမ်ားကား နာဂေတာင္ေပၚမွ နာဂမ်ားသာတည္း။( ၁၉၉၇-၉၈ က ျဖစ္သည္)

           ရဲသားငါးေယာက္၊ စခန္းမွဴးတစ္ေယာက္္၊ တပ္စိတ္တစ္စိတ္၊ ရဟန္းတစ္ပါးတို႔ နာဂေတာင္ေပၚ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီျဖင့္ တက္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားတို႔က အေတြ႔အၾကံဳရွိၾကသျဖင့္ တစ္ေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ တက္သြားၾကေလေတာ့၏။

           ဝဝဖိုင့္ဖုိင့္ ရဲစခန္းမွဴးႏွင့္ ပိန္ပိန္လွီလွီရဟန္းတို႔ကမူ သူတို႔ေျခရာကို မွီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ၾက။ ေနာက္က် က်ရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။

           နာဂအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားမ်ားအသံကိုၾကားၿပီး ခ်ံဳထဲဝင္၍ ပုန္းေနၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအခါ စခန္းမွဴးႏွင့္ ရဟန္းတစ္ပါးလာေနေၾကာင္း သိရျပန္ေသာအခါ အေလာတႀကီး ခ်ံဳထဲျပန္ဝင္ၾကျပန္၏။ မ်က္ေစ့လ်င္ေသာ စခန္းမွဴးက ခ်ံဳပုတ္လွဳပ္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခါးၾကားက ေျခာက္လံုးျပဴးကို ထုိးခ်ိန္ကာ-
           “ ထြက္ခဲ့၊ ထြက္ခဲ့” ဟု အမိန္႔ေပးေလေတာ့၏။

          ေသနတ္ကိုေၾကာက္စရာဟုသိေသာ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ခ်ံဳထဲပုန္းေနရွာေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

           မ်က္စိမ်ား ျပာေဝသြား၏။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုစလံုး မဆိုစေလာက္ကေလးသာ ဖံုးအုပ္ထား၏။
           ခရီးပန္းလာေသာစခန္းမွဴးက ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္ေသာအခါ-
           “ဟာ- ဒီေကာင္မေတြ၊ ေသေတာ့မွာပဲ။ ခရီးပန္းလာရတဲ့အထဲ- သြားၾက၊ ထြက္သြားၾက” ဟု ေအာ္ေငါက္ေလေတာ့၏။

          ျမန္မာစကားမတတ္ရွာေသာ ယင္းဒကာမႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ျမန္မာစကားတတ္လွ်င္ပင္ ဘာလုပ္ရမွန္းသိမည္ေတာ့မထင္။ ထြက္ခဲ့ဆို၍ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ထြက္သြားၾကဟု ဆိုျပန္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

           ဒါနဲ႔ပင္ ရဟန္းဝင္ရေတာ့၏။

           သူတို႔ကို ျပံဳးျပ၊ စခန္းမွဴးကို ရွင္းျပကာ အိတ္ထဲမွာပါေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေခၚ သၾကားလံုးေလးမ်ားကို ထုတ္ေပးရ၏။ သူမတို႔က စားစရာမွန္းသိေသာ္လည္း မည္သို႔စားရမွန္းမသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြံကိုခြါ၍ လက္ထဲထည့္ေပးဖို႔လုပ္စဥ္ လက္မျဖန္႔ပဲ ပါးစပ္ဟေပးေလေတာ့၏။ မတတ္ႏိုင္၊ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲ သၾကားလံုးထည့္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။

           အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သၾကားလံုးခြါ၍ ခြံ႔ေကြ်းရေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ပံုရိပ္ကား အနည္းငယ္ ရိုမစ္တစ္ဆန္သြားႏုိင္၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ခြံ႔လိုက္ရ၏။ ခဏၾကာေသာ္ ျပံဳးၿပီး ေကာင္းသည္ဟု နားလည္ရႏိုင္သည့္ တုန္႔ျပန္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။ ျပံဳးမိၾက၏။

           ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထိုရဟန္းပင္ ဦးႏုျဖစ္ႏိုင္ေသး၏။

           ဘဝ၌ ေခါင္းမာသူမ်ား ေတြ႔ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ တင္ပါးမာသူမ်ားကိုမူ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ အမွန္ပင္ တင္ပါးမာၾက၏။

           က်န္းမာေရးမွဴးေရာက္ခိုက္ လူတစ္ေယာက္ေနမေကာင္းသျဖင့္ လာျပ၏။ က်န္းမာေရးမွဴးက ေဆးထိုးဖို႔လုပ္၏။ ထိုလူ၏ တင္ပါးကား အသားမာမ်ားျဖင့္ တင္းေနသျဖင့္ ေဆးထိုးအပ္မတိုး။ ဇြတ္အတင္း ေဆးထိုးေသာ္ ရႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ အပ္က်ိဳးက်န္ခဲ့လွ်င္ ျပႆနာ။ ထိုစဥ္-

           အျခားလူတစ္ေယာက္က သူ႔ခါးမွာပါေသာ ဓားျဖင့္ အသားမာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျခစ္ေပး၏။ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔သြား၏။ အဲဒီေနရာမွာ ေဆးထိုးဟု ထိုလူကေျပာ၏။ ထုိအခါမွ ေဆးထိုးျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားေတာ့သည္။

           ဟုတ္ပါ႔မလားဟု အခ်ိဳ႕က သံသယရွိႏိုင္၏။ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ဆင္းလမ္းမ်ား၌ ကေလးငယ္မ်ား ေလ်ာစီးဖို႔လုပ္ထားသည့္ ေလ်ာစင္ႏွင့္တူေသာ အဆင္းလမ္းမ်ားရွိသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ေခ်ာေမြ႔ေနျခင္းမွာ အဆင္းတြင္ လူေအာက္တစ္ခုခုခံၿပီးထိုင္ရင္း ေလ်ာခ်လိုက္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျခင္းထက္ ျမန္သည္ဟူသတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သူမ်ား၏တင္ပါးမ်ား မာေနျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ဤကိစၥကို မၿပံဳးရက္။

          ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အတန္ငယ္ရင္းႏွီးမႈရလာေသာအခါ-

           လူတစ္ေယာက္အသားတံုးႀကီးဆြဲကာ ဝါးေက်ာင္းေလးထဲ ဝင္လာ၏။
           ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲဟုေမးရာ ဟင္းရတုိင္း ရြာလူႀကီးကိုတစ္တြဲ၊ ရြာဘုန္းႀကီးကိုတစ္တြဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈရွိ၏။ သို႔မွသာ ေဘးရန္ကင္း၏၊ သားေကာင္လိုက္ရတာလြယ္၏ဟု ရွင္းျပၾက၏။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးလွဴျခင္းကား ေကာင္းပါ၏။ အသားက ေသြးတရဲရဲ။ ေနာက္ေနာင္ သားေကာင္ရွာရလြယ္ေအာင္ဟု ဆိုျပန္ေသး၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ယူခဲ့ရ၏။ သူတို႔ႏွင့္ မိတ္ပ်က္၍မရ။ ငါးပါးသီလ ေျပာခြင့္မသာ။

           တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းေနေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရလာခဲ့၏။ သူ၏ တူမီးေသနတ္ကိုလည္း ေက်ာင္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထား၏။ မင္းတူမီးေသနတ္ႀကီး မယူခဲ့နဲ႔ဆိုလွ်င္ ၎ေက်ာင္းသားပါ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရ၏။

           တစ္ညေနတြင္ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကုိပစ္ရန္ သူ႔လက္စြဲေတာ္ တူမီးေသနတ္ကုိယူၿပီးမွ ျပန္ခ်လိုက္၏။ ေလးခြကို ေကာက္ကိုင္၏။

           “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
           “ ဒီေကာင္က နတ္ႀကီးတယ္ ဘုန္းဘုန္း။ တူမီးေသနတ္နဲ႔ပစ္ရင္ မီးမကူးတတ္ဘူး”
           “ ေလးဂြနဲ႔ ဆိုရင္ေကာကြာ”

           “ေလးဂြက မီးကူးစရာမလိုဘူး၊ ေလးဂြနဲ႔ ပစ္ရင္ ဒီေကာင္ နတ္မႀကီးႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုကာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ပစ္ထည့္လိုက္၏။ မွန္သည္။ ဇီးကြက္ နတ္မႀကီးႏိုင္ရွာ။ ဖုတ္ကနဲ က်လာ၏။ မၾကည့္ရက္က မ်က္စိလႊဲယံုသာ။ ဤသို႔ျဖင့္ပင္ နာဂေတာင္၌ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ရေသး၏။

အမွာ။         ။ အခ်ိဳ႕ကား ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား ေရွ႕ကေရာက္ႏွင့္ေနေသာ မိတ္ေဆြရဟန္း၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

သီဟနာဒ

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ အပ်က္အျဖစ္

 "အျဖစ္+အပ်က္+အျဖစ္+အပ်က္+အျဖစ္+အပ်က္+အျဖစ္+အပ်က္+"
"သံေဝဂဉာဏ္ရဖို႔ဆိုရင္ အျဖစ္+အပ်က္ ကို႐ွဳရတယ္။
ေလာကီႀကီးပြားဖို႔ဆိုရင္အပ်က္+အျဖစ္ ကိုလည္းရွဳရတယ္၊
ဒါမွအပ်က္ကိုမမွဳေတာ႔တာ။

ပ်က္ပါေစေပါ့၊
ပ်က္ၿပီးရပ္ေနတာမွမဟုတ္တာ၊
ျဖစ္ဖို႔ပ်က္ေပးရတာ။

ဘုန္းႀကီးတို႔ မေလး႐ွားမွာမေနရေတာ႔ အေမရိကကိုေရာက္သြားေရာ။
အေမရိကကိုေရာက္ဖို႔ကို မေလးရွားမွာေနလို႔မရေတာ႔တာ။
အျဖစ္နဲ႔အပ်က္ပဲရွဳရင္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲမွန္တယ္၊
အပ်က္အျဖစ္ပါရွဳမွ ရာႏႈန္းျပည့္တယ္။"

(မဟာသႏၲိသုခေက်ာင္းေတာ္ႀကီးႏွင႔္ပတ္သက္၍ေပးခဲ႔ေသာ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ဩဝါဒမွ)

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာျခင္းက အတိတ္ေမ႔ေရာဂါကို ကာကြယ္ႏိုင္

ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာႏိုင္ျခင္းက အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာရွိႏိုင္ေၾကာင္း ယေန႔ ဂလိုဘယ္လိုက္ဇ္ ကမၻာ၌
ေျပာဖြယ္ပင္မလိုေတာ႔။ လတ္တေလာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားေတြ႔ရွိခ်က္အရ လူထုဆက္ဆံေရးထက္ မ်ားစြာပိုလြန္ေနေၾကာင္း ေတြ႔႐ွိၾကသၫ္၊ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာႏိုင္ျခင္းက ပို၍စမတ္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္မႈတို႔၌ ပို၍ေတာ္ေစၿပီး အသက္ႀကီးေသာအခါ ျဖစ္တတ္ေသာ အတိတ္ေမ႔ေရာဂါကိုပင္ကာကြယ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။

ယေန႔ေတြ႔ရွိမႈသည္ ၂၀ ရာစုကေတြ႔႐ွိမႈႏွင႔္ ျခားနားလ်က္႐ွိသည္။ ၂၀ ရာစုကေတြ႔႐ွိမႈအရ ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာျခင္းက ကေလး၏ဦးေႏွာက္ဖြံၿဖိဳးမႈႏွင္႔ပညာေရးကို အဟန္႔အတား(သို႔) ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္ဟုျဖစ္ေလသည္။

သူတို႔ဆိုလိုသည္လည္း မွားေတာ႔မမွားေပ၊ ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာႏိုင္သူက တစ္ဘာသာျဖင္႔ စကားေျပာခိုက္ အျခားဘာသာစကားႏွင္႔စပ္ေသာ ဖန္ရွင္မ်ားလည္း အလုပ္လုပ္လ်ႇက္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဖန္ရွင္တစ္ခုကိုတစ္ခု အဟန္႔အတားျဖစ္ေစသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤသို႔ျဖစ္ျခင္းက အဆိုးထဲက အေကာင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ယေန႔ေတြ႔႐ွိခဲ႔ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ျခင္းကဦးေႏွာက္ကုိ ပို၍အလုပ္လုပ္ေစၿပီး ဆက္စပ္သိျမင္ႏိုင္မႈတို႔၌ အကူအညီမ်ားစြာရႏိုင္သည္။

ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ဘရိန္းဂိမ္းမ်ား ကစားရာ၌ ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာႏိုင္ျခင္းက တစ္ခုသာေျပာႏိုင္ေသာကေလးမ်ားထက္ မ်ားစြာသာလြန္ေၾကာင္းေတြ႔ရွိရသည္။ ဤအခ်က္ကို စိတ္ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ Ellen Bialystok ႏွင္႔ Michelle Martin-Rhee တို႔ကဘာသာစကားႏွစ္ခု ေျပာႏိုင္ေသာ ကေလးမ်ားႏွင္႔တစ္ခုသာေျပာႏိုင္ေသာကေလးမ်ား အၾကားစမ္းသပ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

ရွာေဖြေတြ႔ရွိမႈမ်ားကို ၿခံဳငံုသုံးသပ္ၾကည္႔ရာ ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာႏိုင္သူက အစီအစဥ္ေရးဆြဲျခင္း၊ ျပႆနာေျဖရွင္းျခင္း ႏွင္႔အျခားဦးေႏွာက္သုံးလုပ္ရေသာ အလုပ္မ်ား၌ သာလြန္ေၾကာင္းေတြ႔ရွိၾကသည္။အျခားကိစၥမ်ားကုိေဘးထားၿပီး အလုပ္တစ္ခုထဲ၌အာ႐ုံစိုက္ႏိုင္ျခင္း၊ စိတ္ထဲမွ တစ္ခုခုမွတ္ထားစဥ္ အာ႐ုံတစ္ခုမွ အျခားအာ႐ုံတစ္ခုသို႔ ကူးေျပာင္းႏိုင္ျခင္း၊ ကားေမာင္းေနစဥ္ ခရီးစဥ္ကုိႀကိဳတင္တြက္ခ်က္တတ္ျခင္းတို႔ပါဝင္ေလသည္။

ဤကိစၥက ဆက္စပ္ေတြးေတာမႈ၌ အဘယ္ေၾကာင္႔ ဤမ်ွျခားနားေရသနည္း။

လတ္တေလာမတိုင္မီအထိ ေတြ႔ရွိမႈအရ အာရုံႏွစ္ခုၿပိဳင္လာေသာအခါ ဘရိန္းစစ္စတန္ တစ္ခုက အျခားစစ္စတန္တစ္ခုကို ေဘးဖယ္ထားႏိုိင္ျခင္းေၾကာင္႔ ဘာသာစကား ႏွစ္ခုေျပာသူက ဘာသာစကားတစ္ခုေျပာသူထက္ သာလြန္တတ္ေၾကာင္းရွင္းျပခဲ႔ၾကသည္။ ဤရွင္းျပခ်က္က ယေန႔မလုံေလာက္ေတာ႔ေပ။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္အာရံုႏွစ္ခု ၿပိဳင္မေနေသာအလုပ္မ်ား၌ပင္ ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာသူက ဘာသာစကားတစ္ခုေျပာသူထက္ သာလြန္ေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။

ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာသူႏွင္႔ ဘာသာစကားတစ္ခုေျပာသူတို႔ၾကား ျခားနားခ်က္က ထိုထက္အေျခခံက်သည္။

"ဖခင္န႔ဲ ဘာသာတစ္ခုေျပာၿပီးမိခင္နဲ႔အျခားဘာသာကိုေျပာ႐မဲ႔သူဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပိုၿပီး အေလးထားရပါတယ္၊ ဦးေႏွာက္ကိုခ်က္ခ်င္းအာရုံေျပာင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ ကားေမာင္းေနစဥ္မွာခရီးကုိႀကိဳတင္တြက္ဆျခင္းစတဲ႔ ဝန္းက်င္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ကိစၥေတြမႇာပိုေတာ္ေနတာပါ" လို႔ စပိန္ႏုိင္ငံ၊Pompea Fabra တကၠသိုလ္၊သုေတသနပညာရွင္ Albert Costa ကရွင္းျပပါသည္။

အီတလီ၊ ဂ်ာမန္ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာသည့္အုပ္စုႏွင္႔ အီတလီဘာသာစကားတစ္ခုသာ ေျပာတဲ႔အုပ္စုကို ႏႈိင္းယွဥ္ေလ႔လာရာမွာ ဘာသာစကားႏွစ္ခု ေျပာသည့္အုပ္စုက ပါေဖာင္းမင္႔မွာ

သာ႐ုံတင္မကပဲ ဦးေႏွာက္အလုပ္းေပး႐မွဳနည္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရာမွာလည္းပိုၿပီး ထိေရာက္မႈရွိေၾကာင္း သူကရွင္းျပခဲ႔သည္။

ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာတဲ႔အေလ႔အက်င္႔က ကေလးဘဝကေန သက္ႀကီး႐ယ္အိုအထိ အႀကဳံးဝင္ပါသည္။ (ႀကီးမွ အျခားဘာသာကို ေလ႔လာသူေတြလည္း အႀကဳံးဝင္တယ္လို႔ယူဆရပါတယ္)

အီတလီႏိုင္ငံ၊ အင္တာေန႐ွင္နယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ပညာရွင္ Agnes Kovacs ကလည္း ဤႏွစ္စုကိုအေျခခံၿပီးသုေတသနျပဳခဲ႔သည္။ သူ႕အဆိုအရ ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာတဲ႔ကေလးမ်ားက အျခားကေလးေတြထက္အာရုံအေျပာင္းအလဲလုပ္ရာနဲ႔ ဒါရိုက္ရွင္မွတ္သားတဲ႔ေနရာေတြမွာ သာလြန္ေနေၾကာင္းသိရသည္။

ဤေလ႔လာမႈ သုေတသနအရ တတိယအ႐ြယ္မွာလည္း အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးေၾကာင္း သိရျပန္သည္။

San Diego မႇာရွိသည့္ California တကၠသိုလ္က  စပိန္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ႏွစ္ခုေျပာသည့္ ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာပညာ႐ွင္ Tamar Gollan ဦးေဆာင္သည့္ ေလးဆယ္႔ ေလးေယာက္ပါဝင္ေသာ သိပၸံပညာ႐ွင္မ်ား၏ ေတြ႔႐ွိမႈအရ အဆင္႔ျမင္႔ပညာမ်ားကို ဘာသာစကား ႏွစ္ခုျဖင္႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္ထားလ်ွင္ ဘာသာႏွစ္ခုစလုံးမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွၿပီး အတိတ္ေမ႔ေရာဂါနဲ႔အျခားေသာ အာရုံေၾကာဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ားကို ပိုၿပီးကာကြယ္ထားႏိုင္ေၾကာင္း သိရသည္။ပညာအဆင္႔အတန္းျမင္႔ေလေလ အသက္ႀကီးေသာအခါ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေလေလျဖစ္သည္။

ဘာသာစကားႏွစ္ခုေျပာႏိုင္ျခင္း၏ အားသာခ်က္ကို လူတိုင္းလက္ခံၾကေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ၾကားေန၊ ေျပာေနၾကသည့္ စကားလုံးမ်ား၊ ဝါက်မ်ားက ဒီမွ် အက်ိဳးရိွလမ္႔မည္ဟုေတာ႔ မည္သူမွမစဥ္းစားမိခဲ႔ၾကေသးေပ။

NEW YORK TIMES SYNDICATE

Original story >> Why Bilinguals Are Smarter

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more