Home » All posts
ကမ္းလက္အရွင္းေတာ္ပံု
in
ဇင္ေဝေသာ္,
အမွတ္တရ
- on 1/28/2012
- No comments
ငတူး(သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေခၚ စိန္တူး)အတြက္
“ တစ္ေရးစက္ခြင့္ ျမင္ရႏိုးရ” ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ( အနည္းငယ္ ျပင္ယူရ၏)
တစ္ေရးေလးစက္စဥ္မွာပင္ ျမင္လိုက္ႏိုးလို္က္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အိပ္ေရးေတာ့ ဝမည့္ပံုမေပၚ။ မာမာေအးကို “ ကေဝမႀကီး” ဟု ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကေခၚ၏။
ယခုတစ္ေလာ ေတြးလို႔သာရၿပီး အံ၍မရေသာ ေဟာ့(တ္) ျဖစ္ေနသည့္ ေတာ့ပစ္တစ္ခုရွိသည္။ ( ယင္းသည္ ပဲမႈန္႔နည္း၊ ဆီနည္းၿပီး က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္သည္ဟု ေဆးပညာနယ္မွလူမ်ား ေျပာၾကသည့္ ဂ်င္းသုတ္မဟုတ္။ Sleep moderate, eat moderate, die anyway ဟူေသာ စကားလည္းမဟုတ္ေပ။) ယင္းကား-
“ က်ည္ဆန္ျမစ္မ်ား ခန္းေျခာက္သြားေသာ ေသနတ္ေျပာင္း” ျဖစ္၏။ (အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရဦးမည္္) သတၱဝါ၏ ရင္ဘတ္ကို မ်က္ႏွာမူမထားေသာ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္သည္ ငါးပါးသီလလံု၏။ သရဏဂံုေတာ့ မရွိ။
ဘဝမွာ အဆင္ေျပခိုက္
ေလေျပတိုင္းမွာ ပေလြတစ္ေခ်ာင္းစီပါ၏။
“ မသိ” ဟူေသာ ပါဠိ၏အဓိပၸါယ္ကား မီးေသြးတည္း။
ယေန႔ “ မသိ” ျဖင့္ ထမင္းခ်က္စားေသာႏိုင္ငံ သိပ္မရွိေတာ့။ လုဗၺနီကိုငံုထားသည့္ နီေပါေလးမွာပင္ တခ်ိဳ႕ မသိျဖင့္ ထမင္းမခ်က္ၾကေတာ့။
ခက္ ကား အခက္အလက္တည္း။ အခက္ကား Difficulty ဟူေသာအဓိပၸါယ္ရွိၿပီး၊ အလက္ကို ေလးေလးပင္ပင္ရြတ္ဆိုေသာအခါ အ- ေသာလက္ ဟု အဓိပၸါယ္ရွိ၏။ အားနာမိ၏။ မတတ္ႏိုင္။
ဤကား ဘာေရးနည္းမွန္းမသိေသာ စာေရးနည္းတည္း။ ရႈပ္ေထြးလွ၏။
သူသူ၊ ငါငါတို႔ျဖင့္ ရႈပ္ေထြးလြန္းလွေသာ လူ႔ဘဝ၌ ဤသို႔ ရႈပ္ေထြးေသာ စာေရးဟန္တိုးလိုက္ကာမွ်ျဖင့္ ပို၍ထူးျခားရႈပ္သြားေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ ။ သူသူႏွင့္ ငါငါက မတူၾက။ သူသူက ဒုတိယပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ၿပီး၊ ငါငါက ပထမပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာက အတၱႀကီးေသာေၾကာင့္ အိုင္ကိုစာလံုးႀကီးႏွင့္ေပါင္းမွ မွန္သည္ဟု ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူး၏။ အိုင္ဟူသည္ ေထာင္ေနေသာတုတ္ေခ်ာင္းတည္း။
ဘာမွေျပာစရာမရွိေသးေသာ နာမည္တစ္ခု က်န္ေနေသး၏။ ထိုအခါ ေျပာစရာမရွိေၾကာင္း ေျပာခဲ့ရန္သာ ရွိေတာ့၏။ အမွန္ပင္ ေျပာစရာမရွိ။
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
မဇၥ်ိမေဒသ အမွတ္တရ
in
ၿပံဳးစိစိ,
ဦးကိုေမာင္
- on 1/22/2012
- No comments
ကေလးတုိ႔ေရ-
ေျပာျပန္ရင္လည္း
မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ္႔မေကာင္းတာကိုပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ေဖႀကီးတို႔ ၿမိဳ႔သစ္ေဒလီရဲ႔ အင္ဒီယာဂႏၶီ
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အဲေပါ႔(ထ္) ထဲမွာ ေျမာက္ဦးေခါင္းနဲ႔တူတဲ့ၿမိဳ႔ကို ခရီးဆက္ၾကဖို႔
(ဗာရာဏသီကိုေျပာတာ) ေစာင့္ေနၾကတုန္းကေပါ႔။
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က
(ခပ္စြာစြာအတန္းထဲကပဲ) အေအးဘူးေတြ ဘာေတြေရာင္းတဲ့ မက္ရွင္းဆီကေန
အေအးဘူးသြားဝယ္တယ္။ သူ႔အတြက္ေရာ၊ ဆရာေတာ္ေလးသံုးပါးကို ကပ္ဖို႔အတြက္ေရာေပါ႔ကြယ္။
အဲဒီ အင္ဒီရာဂႏၶီ အင္တာေနရွင္နယ္ေလဆိပ္ထဲက ေဖ်ာ္ရည္ေရာင္းတဲ့ စက္ႀကီးကေလ
ထည့္လိုက္တဲ့ပိုက္ဆံေတြကိုသာ ဝါးဝါးသြားၿပီး ေဖ်ာ္ရည္ဘူးက်ေတာ့ ထုတ္မေပးဘူးကြယ္႔။
တစ္္ဝက္နဲ႔ တစ္ေနတဲ႔ ပံုႀကီးပဲျပေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကပ္ေစးနဲတဲ့ စက္ႀကီးပဲကြယ့္။
အဲဒါနဲ႔
ေကာင္မေလးက “ မန္းကီး
ဘစ္စနစ္။
မန္းကီး ဘစ္စနစ္” ဆိုၿပီး အဲဒီစက္ႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ပါေလေရာ။ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ
စက္ႀကီးကိုတဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ထုတာကိုေျပာတာ။ ဘုရား……ဘုရား။
ခ်က္ခ်င္း ဘယ္သူ႔ကိုသတိရသြားတယ္ထင္လဲ။ စဥ္းစားၾကေပါ႔။ မေျပာဘူး။
သူထုလိုက္ေတာ့ စက္ႀကီးကေၾကာက္သြားျပီး ေဖ်ာ္ရည္ဘူးေတြ ထုတ္ေပးေတာ့တာပဲကြဲ႔။
ေဖႀကီးျဖင့္ စပ္စပ္ကို သတိရလိုက္တာ။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာေလ
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ထုလိုက္တာက တည္႔သြားလိုက္ျပန္ေရာ။
အဲဒီေလဆိပ္ထဲမွာပဲ ဗာရာဏသီကိုဆက္ဖို႔ ေစာင္႔ရတဲ့အခ်ိန္က (၈) နာရီေလာက္ၾကာတယ္။
ဆိုၾကပါစို႔ကြယ္။ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ ကိုယ့္ခံုေလးေတြေပၚ အိပ္သူကအိပ္၊
ငိုက္သူကငိုက္၊ အိုင္ပက္နဲ႔ ခ်က္သူကခ်က္၊ ပါးစပ္နဲ႔ ခ်က္သူကခ်က္ေပါ႔။
ထိုင္ခံုမယ္မယ္ရရ မရွိတာက ခရီးသြားအဖြဲ႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ကုလားထိုင္လူႀကီး ေပါ့ကြယ္။
အဲဒီမွာ သူက “အားလံုးတန္းစီ၊ ဘုတ္ဒင္းလုပ္ေတာ႔မယ္” လို႔ ေအာ္လိုက္ေရာ။ ဒါနဲ႔
အားလံုးမ်က္ခံုးေလးေတြပြတ္ၿပီး တန္းစီၾကတာေပါ႔။ သူကေတာ့ တန္းမစီဘူးေလ။ သူက
လူႀကီးကိုး။ အားလံုးလည္း တန္းစီေရာ သူက လွဲအိပ္လို႔ရတဲ့ ခံုႀကီးေပၚတက္ၿပီး အိပ္ထည့္လိုက္တာ
(၅) မိနစ္အတြင္း အသံေတြဘာေတြေတာင္ေပးလို႔။
သူ႔ကံကလည္း မေခဘူး။
ေလယာဥ္ထြက္ဖို႔ (၁၀) မိနစ္အထိ ခရီးစဥ္က မေၾကျငာဘူး။ ဂိတ္လည္း မဖြင့္ဘူး။
(၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔မွ ေလယာဥ္ဒီေလးတဲ႔ကြဲ႔။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ခံုကိုယ္ ျပန္သြားၾကေပါ႔။ ျပန္သြားစရာခံုမရွိတာက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ သူ႔ခံုေပၚမွာ ကုလားထိုင္လူက အိပ္ေနတာေလ။ ခပ္တည္တည္ပဲ။
(၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔မွ ေလယာဥ္ဒီေလးတဲ႔ကြဲ႔။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ခံုကိုယ္ ျပန္သြားၾကေပါ႔။ ျပန္သြားစရာခံုမရွိတာက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ သူ႔ခံုေပၚမွာ ကုလားထိုင္လူက အိပ္ေနတာေလ။ ခပ္တည္တည္ပဲ။
သိပ္ေတာ့ မတူဘူးေပါ႔ကြယ္။ မရ အရတူေအာင္ ဆြဲတူရင္ေတာ့ သူက ဦးကိုေမာင္နဲ႔ တူတာေပါ႔။
ေျပာခ်င္တာက
အိႏၵိယေလယာဥ္ေတြဟာ ဒီေလးေတြ၊ ပို႔စပုန္းေတြ ႀကိဳတင္ ေၾကျငာတာသိပ္မရွိဘူး။
ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္အတြင္း ကပ္ေဆာ္တာတဲ့။
ေနာက္တစ္ခုက
ေရႏြန္ဆိုတဲ့ေကာင္။
သူ႔အေၾကာင္းမေျပာခင္ အိႏၵိယရဲ႕ အက်င့္ကို အရင္ေျပာမွရမယ္။ ေဖႀကီးမွားရင္ မွားမယ္။
မွားလည္း အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဒီလိုကြဲ႔- ဟုိတယ္ဆိုတဲ့စာလံုး ေရွ႔မွာထားေရးရင္
ဟိုတယ္အစစ္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
အဆင့္မရွိဘူးေပါ႔။ ဥပမာ- ဟိုတယ္ဆီဒိုးနားေပါ့။ဒါဆိုအဆင့္မရွိဘူးေပါ႔။ ေဟာ္တယ္ကို ေနာက္ကထားေရးရင္ေတာ့ တကယ့္ စတန္းဒတ္ေပါ႔။ ဥပမာ-
ဆီဒိုးနားေဟာ္တယ္ေပါ႔။
( ေဖႀကီးသိပ္မမွတ္မိတာက
ေဟာ္္တယ္ေရွ႔ေနာက္ကိစၥ၊ ထားပါေတာ့)
ေရႏြန္ဆိုတဲ့ေကာင္က
တစ္ခုခုစားမယ္လုပ္တိုင္း ဟိုတယ္က ေရွ႕မွာလား၊ ေနာက္မွာလားဆိုတာ အရင္ၾကည့္တယ္။ ေရွ႕ကေနေန၊
ေနာက္ကေနေန စားမွာ စားလိုက္ေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ နာမည္ကို သူဖတ္တယ္။ စတန္းဒတ္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး
ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ စားထည့္လိုက္တာ ဝမ္းေတြေလွ်ာပါေလေရာကြာ။ ဒီေကာင့္ကိုၾကည့္ၿပီး
ေဖႀကီးဘယ္သူ႔ကို သတိရတယ္ထင္လဲ။
ဟိုေကာင္မေလးေလ။ သတ္ပံုကိစၥေတြနဲ႔ ဝမ္းမၾကာမၾကာ ေလွ်ာတတ္တဲ့ေကာင္မေလး၊ ကမ္းက
အယ္ခ်ဳပ္ေပါ့။
ဒါပါပဲကြယ္။ ၾကံဳမွ ဆက္ဦးမယ္။
ဦးကိုေမာင္
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္း
in
ဇင္ေဝေသာ္,
ရသ ဆင္ေျခဖံုး,
ဝတၳဳတို
- on 1/20/2012
- No comments
သူခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔
စဥ္းစားေနသည္။
“ဟယ္ ဒီလျပည့္ညက လွလိုက္တာ၊ ၾကယ္ေတြလည္း
စံုေနတာပဲ” ဟု လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေျပာၾကသည္။ သူေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မဟုတ္။ သူတို႔လို
ခံစားလို႔မရ။ ၾကယ္တာရာဟူသည္ သူ႔ခ်စ္သူပါးျပင္မွ ဝက္ျခံဖုမ်ားျဖစ္သည္။
ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔စဥ္းစားေနသည္။
“ဟယ္ ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္း။ စေနေထာင့္မွာ နီရဲေနတာပဲ။
မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာၾကျပန္၏။ သူတို႔ေျပာသည့္ စေနေထာင့္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
မဟုတ္။ သူတို႔ေျပာသလို ခံစားလို႔မရျပန္။ နီေထြးေသာအေရာင္မ်ားသည္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ ပါးအို႔နီနီေလး
ျဖစ္ေန၏။
ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္။ သူခရီးထြက္ဖို႔
စဥ္းစားေနသည္။
ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခု
လိုခ်င္မွလည္း လိုလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ခရီးတစ္ခုေတာ့ သူထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။
“ရင္မွာလွိဳက္ခတ္
ၾကပ္တင္းလို႔၊ ေဝဒနာျဖစ္ခဲ့ၿပီမို႔
တေနရာေရွာင္ထြက္သြားပါရေစ၊
ေခၚမေနနဲ႔ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ငါ႔ကို
သြားခြင့္ျပဳဦး၊
ခြင့္ျပဳပါဦးေလ….”
ဆိုသည့္ သီခ်င္းအပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္၏။
မဆိုင္ဟု ထင္သည္။ သူ႔ရင္သည္ လွိဳက္ခတ္ၾကပ္တင္း၍မေန၊ ေဝဒနာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိ၊ ေရွာင္ထြက္သြား
ျခင္းလည္းမဟုတ္။ ပို၍ အေရးႀကီး သည္က သူ႔မွာ လွမ္းေခၚမည့္သူ၊ ခြင့္ပန္ရမည့္သူ မရွိ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့
ဒီသီခ်င္းလည္း မွားေနျပန္သည္။
ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ သူခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔
ႀကိဳးစားေနသည္။
ဒီသီခ်င္းက မွားေနလွ်င္ မွန္ေနေသာအရာကား
အဘယ္နည္း။
မွန္ကန္ေသာအရာ မ်ားစြာရွိႏိုင္၏။ ေရေရာမထားေသာ
အရက္တစ္လံုးသည္ အမွန္တရား တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္၏။ ဖံုးဖိထားေသာ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕သည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။
မတူးေဖာ္ရေသးေသာ ခံစားမႈရုပ္ၾကြင္းမ်ား အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ မေပးဆပ္ရေသးေသာအေၾကြးမ်ား
အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ ေမွာက္ထားေသာ ဖဲတစ္ခ်ပ္ ဘာမွန္းမသိျခင္းသည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။
က်ေပ်ာက္သြားေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ခုသည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ ခံစားမႈ၌ Lost and Found ေအာ့ဖစ္မရွိ၊
ဤလည္း အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ အမွန္တရားမ်ား မ်ားလြန္းေနၿပီ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔
စဥ္းစားေနသည္။
ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ ဘာေတြလိုအပ္သလဲ…။
တခ်ိဳ႕က (၇) မ်ိုဳး (၈) မ်ိဳးပဲလိုတယ္္ဟု
ဆိုၾက၏။ ပိုက္ဆံအိတ္လို၏။ ပတ္(စ္) ပို႔ လို၏။ ဆဲ(လ္) ဖုန္းလို၏။ အိုင္ပက္လို၏။ ခ်စ္သူ၏
ဓာတ္ပံုလို၏။ မွန္လို၏။ မိတ္ကပ္ဘူးလို၏။ ညွပ္ဖိနပ္လို၏။ အေႏြးထည္လို၏။ ဝမ္းပိတ္ေဆးလို၏။
ဗီဇာလို၏။ အမွတ္တရ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းလို၏။ လုိ၏-၊ -လို၏။
ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ အမွန္တစ္ကယ္ေရာ
ဒါေတြလိုအပ္သလား။ သူမသိ၊ လိုေကာင္္း လိုလိမ့္မည္။ ဒါေတြရွိမွ ခရီးထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့
သူခရီးထြက္၍ မရေတာ့။ ဒါေတြမပါလည္း ခရီးထြက္လို႔ရသည္ဟု သူထင္၏။
ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ သူခရီးထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေန၏။
ခရီးဆိုတာ ဘယ္ကိုထြက္ရတာလည္း….
ပို၍ရႈပ္ေထြးသြား၏။ တခ်ိဳ႕က ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ
ခရီးထြက္လို႔ရသည္ဟု ဆို၏။ ထိုဦးတည္ခ်က္ သည္ ပို၍လွပေသာရပ္ဝန္းတစ္ခုျဖစ္က ပို၍ေကာင္းသည္ဟု
ထပ္ဆင့္ဆိုၾကျပန္၏။ သိပ္မဆိုင္လွဟု ထင္သည္။ ခရီးတစ္ခုသည္ ဦးတည္ခ်က္မလို၊ ဦးတည္ခ်က္မရွိလည္း
ထြက္လို႔ရသည္။ သူ႔မွာ ဦးတည္ခ်က္ မယ္မယ္ရရ မရွိ။ ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ ခရီးထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္
သူခရီးထြက္၍ မရ။ ထို ဦးတည္ခ်က္ဆီ ခရီးထြက္သူမ်ားေရာ ဦးတည္ခ်က္ဆီကို ေရာက္ၾကသလား။
ေရာမကို မေရာက္ေသာ လမ္းမ်ားစြာရွိ၏။
သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာက ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားကို
စာအိတ္ထဲထည့္ၿပီး သူ႔ခ်စ္သူ ျမင့္ျမင့္ခ်ိဳထံ စာတိုက္ကပို႔ဖူး၏။ သူငယ္စဥ္က ဓာတ္မီးတိုင္ႀကီးတစ္ခုကို
ဆြဲႏႈတ္ၾကည့္ဖူး သည္။ မရခဲ့။ အေဖက ဘာအတြက္လဲဟုေမးေသာအခါ ေခ်ာေခ်ာဖို႔ဟု ေျဖဖူးသည္။
ေခ်ာေခ်ာဟူသည္ သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မေငါက္ငမ္းဖူးေသာအစ္မ၊ အေမကြယ္ရာမွာပင္ ဆြဲမဆိတ္ခဲ့ဖူးေသာ
အစ္မျဖစ္သည္။ ထိုဓာတ္တိုင္မ်ား မီးပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာကို မေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္းအတြက္
အခုသူဝမ္းေျမာက္ေနသည္။ ဘက္ထရီအိုးတစ္လံုး ေခ်ာေခ်ာကိုေပးခဲ့၏။
ခရီးထြက္ျခင္း၌ မရိွမျဖစ္လိုအပ္ေသာအရာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။
ထိုအရာသည္ ထြက္ခြါရာ အရပ္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ ဦးတည္ခ်က္မရွိ၊ အမွတ္တရ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းမရွိ၊
ဘာမွမရွိပဲ ခရီးထြက္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထြက္ခြါရာမရွိပဲေတာ့ ခရီးထြက္လို႔မရ။ သူသိလိုက္သည္။
ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ခရီးထြက္ရန္ ပထမေျခလွမ္းစလိုက္သည္။
သူသည္ သူလုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္သူျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ဖူးသည္။
ဘာမွေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိ။ မၾကာေသးမီက သူလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။
ဒါကို သူ႔ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ သူမလုပ္ဖူးေသး။ ထိုအရာသည္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္လိုျခင္းျဖစ္၏။
ထိုအိမ္ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ေဆာက္ေသာအိမ္ ျဖစ္ရမည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေလးကို ေဆာက္ခ်င္ တာလည္း ဆိုတာကိုေတာ့
သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိ။ သိစရာလည္းမလိုဟု ထင္သည္။ “ဘာေၾကာင့္” ဆိုေသာအေမးသည္ မုသာဝါဒအမ်ားစု၏
ျမစ္ဖ်ားျဖစ္သည္။
ကိုယ္တိုင္သစ္ခုတ္၍ တိုင္ထူသည္။ ကိုယ္တိုင္ဝါးခုတ္၍
ႏွီးဖ်ာသည္။ ကိုယ္တိုင္ ျမက္ရိတ္၍ သက္ငယ္ပ်စ္သည္။ ကိုယ္တိုင္မိုး၍ ကိုယ္တိုင္ေခါင္အုပ္လိုက္သည္။
အေမ႔ရြာက ထိုအိမ္ကေလး ကုိၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာကေျပာသည္။
“ေမာင္ေလး၊ နင္ကဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္ေဆာက္တာလဲ။
နင္ေဆာက္ေပးထားတဲ့အိမ္ ရွိၿပီးၿပီပဲ။ မႀကီးေပမယ့္ ငါတို႔ေနလို႔ ရတာပဲ”
“ေနဖို႔မဟုတ္ဘူးဟ၊ ငါအိမ္မေဆာက္ဖူးလို႔ အိမ္ေဆာက္ၾကည့္တာ။
အရင္အိမ္ေလးက လက္သမားေတြေဆာက္တာ။ ဒီအိမ္ေလးက ငါကိုယ္တိုင္ေဆာက္တာ”
“နင္ ပင္ပန္းတာေပါ႔”
“အင္း၊ ငါေတာ့ အိမ္ေဆာက္ဖူးသြားၿပီေလ။ အေဖက
လက္သမားလည္း လုပ္တတ္တယ္။ ငါလည္း လက္သမားလုပ္တတ္မွေကာင္းမယ္”
ထိုအိမ္ေလးထဲမွ သူထြက္လိုက္၏။ ထိုအိမ္ေလးသည္
ထြက္ခြါရာျဖစ္၏။ ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္း မွာလည္း ထြက္ခြါရာသာအေရးႀကီးသည္။ က်န္တာေတြက အေရးမႀကီး။
ေျခတစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း လွမ္းမိေသာအခါ သူငယ္စဥ္က အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ “လူမေနတဲ့ အိမ္ကေလး”
ဆိုသည္ ဟသၤာတထြန္းရင္၏ လြမ္းေဆြးေဆြး သီခ်င္းေလးတစ္ေၾကာင္း ေရာက္လာျပန္၏။
“လူမေနတဲ့အိမ္ကေလး…အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွတယ္ေလ…”
သူစိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိ၏။ မတတ္ႏိုင္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီျဖစ္၏။
ဒီအိမ္ကေလးကလည္း အထီးေတာ့မက်န္လွ။ ေခ်ာေခ်ာတို႔အိမ္ေလးႏွင့္ တြဲလွ်က္ေဆာက္ထားတာျဖစ္သျဖင့္
လွဲက်င္းမည့္ သူ ေတာ့ရွိေနသည္။
သူထြက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။ လျပည့္ညျဖစ္ေနသျဖင့္
သူ႔ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္၌ ဝက္ျခံမ်ား ေပါက္ေနလွ်က္ရွိ၏။ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ မုန္တိုင္းမဆင္သျဖင့္
ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္ေပၚက ပါးအို႔နီက ိုလည္းမေတြ႔ခဲ့ရ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္၏။
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
¤°.¸¸.·´¯`» တိုင္းမ္ ဖလုိင္းစ္
အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြယ္တဲ့အခါ
တုိင္းဟာ ဖလိုင္းစ္ တဲ့ အခါ
ဘဝဟာ ေရစီးသာ လုိ႔ပါ။
အက်ပ္အတည္းၾကားက အစာအိမ္မ်ား
ပိုက္ တန္းလန္းနဲ႔ လူနာကုတင္မ်ား
သံတိုင္ၾကားက ႏႇလုံးသားမ်ား
ထို မ်ား မ်ား မ်ား... တု႔ိ အတြက္
တိုင္းမ္ ဟာ မဖလုိင္းဘူး။
သင္႔ခ်စ္သူ ရဲ႕လက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ႔အခါ
ခ်ဳိသာတဲ႔ သူ႕စကား နားေထာင္တဲ့အခါ
ဣႆာ မစၦရိယ နာရီလက္တံေတြ
ဆယ့္ေျခာက္ဆ ျမန္ေအာင္ ေျပးေနေပမယ့္
ရင္ခုန္သံ လြဲတဲ့ ဘဝေတြထဲမေတာ့
က႐ုဏာ မုဒိတာ နာရီလက္တံေတြက
ေလာ္ကယ္ရထားအုိၾကီးလုိ
ဆယ့္ေျခာက္ဆ ပိုေႏွးေနတတ္တယ္။
ဘာရယ္ လို႔ မဟုတ္ဘူး
တိုင္းမ္ ဖလုိင္းစ္ လုိ႕ ထင္မိတုိင္း
မဖလိုင္းစ္ တဲ့ တိုင္းမ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ....။ ။
တုိင္းဟာ ဖလိုင္းစ္ တဲ့ အခါ
ဘဝဟာ ေရစီးသာ လုိ႔ပါ။
အက်ပ္အတည္းၾကားက အစာအိမ္မ်ား
ပိုက္ တန္းလန္းနဲ႔ လူနာကုတင္မ်ား
သံတိုင္ၾကားက ႏႇလုံးသားမ်ား
ထို မ်ား မ်ား မ်ား... တု႔ိ အတြက္
တိုင္းမ္ ဟာ မဖလုိင္းဘူး။
သင္႔ခ်စ္သူ ရဲ႕လက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ႔အခါ
ခ်ဳိသာတဲ႔ သူ႕စကား နားေထာင္တဲ့အခါ
ဣႆာ မစၦရိယ နာရီလက္တံေတြ
ဆယ့္ေျခာက္ဆ ျမန္ေအာင္ ေျပးေနေပမယ့္
ရင္ခုန္သံ လြဲတဲ့ ဘဝေတြထဲမေတာ့
က႐ုဏာ မုဒိတာ နာရီလက္တံေတြက
ေလာ္ကယ္ရထားအုိၾကီးလုိ
ဆယ့္ေျခာက္ဆ ပိုေႏွးေနတတ္တယ္။
ဘာရယ္ လို႔ မဟုတ္ဘူး
တိုင္းမ္ ဖလုိင္းစ္ လုိ႕ ထင္မိတုိင္း
မဖလိုင္းစ္ တဲ့ တိုင္းမ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ....။ ။
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.