လူရွင္းရတဲ႔ နတ္ အျငင္းပြားမႈ အၿပီး အဘိုး ဦးဘခင္ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ၿပဳံးစရာေလးေတြကို ေဖာက္သည္ခ် ခ်င္လာပါတယ္။ အေဖ ကကို တတိယ ဂ်င္နေရးရွင္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ေဝးေတာ႔ ေဝးလွပါၿပီ။ ရြာမွာေတာင္ ဒီအေၾကာင္း သိသူ မီသူက သိပ္ မ႐ွိေတာ႔ မွတ္မိသမွ် ေလးေတြကိုပဲ ျပန္ေရးလိုက္မိပါတယ္။
" အဘိုး ေ႐ႊတိဂုံ ဥကၠ႒ ျဖစ္တာ လက္ေဝွ႔ ေၾကာင္႔လို႔ ေျပာရင္ ရတယ္ကြ....................."
"မာစတာက သက္လုံ ပိုေကာင္းတယ္"
ေမာင္ဘခင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမန္႔မာ႐ိုး႐ာ လက္ေဝွ႔ကို ေကာင္းေကာင္း တတ္တယ္။ လူကလည္း တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ပဲ။ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေတြ႐ြာထဲ ဝင္လာခ်ိန္ ဘခင္တို႔ ကာလသားေတြက ေကာက္႐ိုးပုံေပၚမွာ နပမ္းလုံးေနၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကို ျမင္ေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကထြက္ေျပးတာေပါ႔။ ဂ်ပန္က မေျပးနဲ႔ သူလည္း အသန္ဆုံးရြာသားနဲ႔ နပမ္းလုံးခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ လက္ၫွိဳးေတြက ကာလသား ေခါင္း ဘခင္ ဆီကိုေပါ႔။
ဒီလိုနဲ႔ နပမ္းၿပိဳင္ၾကေရာ။ ေမာင္ဘခင္ ကပဲ ၿပိဳင္တိုင္း ႏိုင္ေနတယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ႔ ဂ်ပန္က စိတ္မတိုဘူး။ တစ္ခု႐ိွတာက သူ႐ွံဳးတိုင္းထပ္ထပ္ စိန္ေခၚတာ။ အိမ္ျပန္လို႔ မရဘူး။
ဒါကိုသိတဲ႔ ေမာင္ဘခင္က မသိမသာေလး အ႐ွံဳးေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ေခတ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔မွ ဂ်ပန္ဗိုလ္က
" ဘူး႐မား က သန္တယ္။ မာစတာေလာက္ သက္လုံ မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ီမွာ ႐ွံဳးရတာ၊ သက္လုံေကာင္းေအာင္ မာစတာ သင္ေပးဦးမယ္ " တဲ႔။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေမာင္ဘခင္ အိမ္ျပန္ခြင္႔ ရသြားတယ္။
"လက္ေဝွ႔ ခ်န္ပီယံ ( သို႔ ) ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား"
ေခတ္အျမင္ရိွတဲ႔ ေမာင္ဘခင္ ဟာ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္း မျဖစ္ကို ယုံတယ္။ ေဆြမ႐ွိ၊မ်ိဳးမ႐ွိ ရန္ကုန္ကုိ တက္သြားတယ္။ ျဖစ္႐ိုး ျဖစ္စဥ္ အတိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနတာေပါ႔။
သူ႕ ဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႔ ကေတာ႔ လက္ေဝွ႔ပြဲ ဝင္ၾကည့္မိရာက စခဲ႔တာပါ။ စိန္ေခၚ အလြတ္ထိုးပြဲမွာ စဥ္ေပၚက ခ်န္ပီယံကို ယွဥ္ရဲသူ မထြက္လာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်န္ပီယံ ကလည္း လက္႐ုံး လက္ေမာင္းေတြ ျပလို႔ေပါ႔။ ပဲေလွာ္ဝါးရင္း တစ္ေယာက္တည္း
" ဒီေကာင္ကြာ ငါတက္ ထိုးလိုက္ရ " လိ႔ု ညည္းမိရာက ေဘးလူက ၾကားသြားၿပီး
" ညီေလး တကယ္ ခ်မလား၊ အကိုတို႔လည္း ဒီေကာင္႔ကို ၾကည့္မရဘူး။ မယွဥ္ႏိုင္လို႕သာ၊ ဒီေကာင္က ဗမာ မစစ္ဘူး၊ အျဖဴစပ္ "
" သူနဲ႔ တကယ္ တက္ထိုးလို႕ရသလား "
" ရတာေပါ႔၊ လာ၊ ႀကဳိးဝိုင္း ဒိုင္ဆီ သြားမယ္ " ဆိုၿပီး လူငယ္ တစ္စုက ဝိုင္းတင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူ႕ခါးပိုက္ထဲက ပဲေလွာ္ေတြ မကုန္ေသးဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ခ်န္ပီယံ ကို စိန္ေခၚတဲ႔ ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား တို႔ ပြဲ ျဖစ္သြားေတာ႔တယ္။ သူ ထိုးျဖစ္တဲ႔ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ႔ ေငြ ျပတ္ေနတာရယ္၊ ဒီေကာင္က ဗမာ မစစ္ဘူး၊ အျဖဴစပ္ ဆိုတာ ရယ္ပါ တဲ႔။
ခ်န္ပီယံ ကလည္း ခ်န္ပီယံ ပဲ မဟုတ္လား။ ပြဲအေျဖက သေရ လို ျဖစ္ေနတယ္။ အေျဖကို ႐ူး႐ူး မိုက္မိုက္ ရွာတာကေတာ႔ အညာသားပဲ။ အရပ္ အေမာင္း နဲ႔ ပညာမွာ ခ်န္ပီယံက သာတယ္။ လက္သီး ပိုျပင္းတာက အညာသား။
အနာခံ ဝင္တိုးၿပီး အညာသားက လက္သီး ႏွစ္လုံးခ်င္း လဲ ပစ္လိုက္တယ္။ " ငါလည္း မူးေနာက္သြားတာ ပဲ " အဘိုးခင္က ျပန္ေျပာ တယ္။ ခ်န္ပီယံ ကေတာ႔ ဒုတိယ လက္သီးခ်က္ အၿပီး ထကို မထ ႏိုင္ေတာ႔တာ တဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔ ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား ဟာ ခ်န္ပီယံ ျဖစ္သြားေတာ႔တယ္။
"ေ႐ႊတိဂုံ ေဂါပက ဥကၠ႒"
အဲဒီေနာက္ လူလည္း အထိုက္အေလ်ာက္သိ၊ ဩဇာ႐ိွတဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြကလည္း သေဘာက်၊ ဆက္ဆံေရလည္း ေျပျပစ္၊ အရည္ အခ်င္းလည္း႐ွိေတာ႔ ေ႐ႊတိဂုံ ေဂါပက ဥကၠ႒ အျဖစ္ တင္ေျမွာက္တာ ခံရတယ္။
ဦးသန္႔အတြက္ ျမန္မာက ဂုဏ္ယူသလို ႐ြာကလည္း အဘိုးခင္ အတြက္ ဂုဏ္ယူမဆုံးၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား ဟာေ႐ႊတိဂုံ ေဂါပက ဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲ႔ရျပန္တယ္။
"သူ႕ အေဖ ပစၥည္း သူ႕ သားက ယူတာပဲ"
တစ္ေန႔ေတာ႔ ေ႐ႊတိဂုံ ဩဝါဒါစရိယ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ဘုရား ေျခေတာ္ရင္းက ပန္းအိုး ႀကီး တစ္လုံးေလာက္ သူ႕ ေက်ာင္းအတြက္ လိုခ်င္တယ္လို႔ မိန္႔ပါ သတဲ႔။ ေဂါပက ဥကၠ႒ ဒုကၡ ေရာက္တာေပါ႔။ ဆရာေတာ္ ကိုလည္း မျငင္းခ်င္၊ ဘုရား ပစၥည္း လက္လႊဲေပးလို႔ကလည္း တာဝန္ မကင္း၊ ဒါနဲ႔
" တပည္႔ေတာ္ တာဝန္က်တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ျမင္းလွည္းနဲ႔ လာသာ တင္ယူသြားပါ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဘာမွ အမိန္႔မ႐ွိပါနဲ႔။ အရွင္ ဘုရား ကိုယ္တိုင္ ျမင္းလွည္းေပၚမွာေတာ႔ ပါမွ ျဖစ္မယ္ ဘုရား " တဲ႔။
ညေန ေစာင္းေတာ႔ ျမင္းလွည္းနဲ႔ လာတင္တယ္။ ဦးဘိုးခင္ကလည္း ၾကည့္ေနတယ္။
ေဂါပက အစည္းအေဝးမွာ ဒီကိစၥ ေျပာၾကေတာ႔တာေပါ႔။ ဦးဘိုးခင္ တာဝန္။ သူ႕ မ်က္ေစ႔ေအာက္မွာ ျဖစ္သြားတာ စသည္ေပါ႔။ ဒီေတာ႔ စကားတတ္တဲ႔ အညာသားက
" ကိုရင္တို႔၊ က်ဳပ္တို႔ ေဂါပက ဆိုတာ မပ်က္စီးဖို႔ပဲ ေစာင္႔ေရွာက္ရတာပါ။ သူ႕ အေဖ ပစၥည္း သူ႕ သားက လာယူတာကို တားပိုင္ခြင္႔ မ႐ိွလို႔ ဘာမွ မေျပာသာ၊ ၾကည့္လို႔သာ ေနလိုက္ရပါတယ္ " ေျဖသတဲ႔။
ဘုရားနဲ႔ ရဟန္းက သား အဖ ။ ေဂါပက က လူ၊ တစိမ္းတရံ သက္သက္ မဟုတ္လား။
ဒါေတြ အထဲမွာ နမ္းစား နမ္းေစ ကေတာ႔ ေရပမ္း အစားဆုံး အဘိုးခင္ ရဲ႕ ျဖတ္ထုံးပါ တဲ႔။
" အဘိုး ေ႐ႊတိဂုံ ဥကၠ႒ ျဖစ္တာ လက္ေဝွ႔ ေၾကာင္႔လို႔ ေျပာရင္ ရတယ္ကြ....................."
"မာစတာက သက္လုံ ပိုေကာင္းတယ္"
ေမာင္ဘခင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမန္႔မာ႐ိုး႐ာ လက္ေဝွ႔ကို ေကာင္းေကာင္း တတ္တယ္။ လူကလည္း တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ပဲ။ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေတြ႐ြာထဲ ဝင္လာခ်ိန္ ဘခင္တို႔ ကာလသားေတြက ေကာက္႐ိုးပုံေပၚမွာ နပမ္းလုံးေနၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကို ျမင္ေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကထြက္ေျပးတာေပါ႔။ ဂ်ပန္က မေျပးနဲ႔ သူလည္း အသန္ဆုံးရြာသားနဲ႔ နပမ္းလုံးခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ လက္ၫွိဳးေတြက ကာလသား ေခါင္း ဘခင္ ဆီကိုေပါ႔။
ဒီလိုနဲ႔ နပမ္းၿပိဳင္ၾကေရာ။ ေမာင္ဘခင္ ကပဲ ၿပိဳင္တိုင္း ႏိုင္ေနတယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ႔ ဂ်ပန္က စိတ္မတိုဘူး။ တစ္ခု႐ိွတာက သူ႐ွံဳးတိုင္းထပ္ထပ္ စိန္ေခၚတာ။ အိမ္ျပန္လို႔ မရဘူး။
ဒါကိုသိတဲ႔ ေမာင္ဘခင္က မသိမသာေလး အ႐ွံဳးေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ေခတ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔မွ ဂ်ပန္ဗိုလ္က
" ဘူး႐မား က သန္တယ္။ မာစတာေလာက္ သက္လုံ မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ီမွာ ႐ွံဳးရတာ၊ သက္လုံေကာင္းေအာင္ မာစတာ သင္ေပးဦးမယ္ " တဲ႔။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေမာင္ဘခင္ အိမ္ျပန္ခြင္႔ ရသြားတယ္။
"လက္ေဝွ႔ ခ်န္ပီယံ ( သို႔ ) ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား"
ေခတ္အျမင္ရိွတဲ႔ ေမာင္ဘခင္ ဟာ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္း မျဖစ္ကို ယုံတယ္။ ေဆြမ႐ွိ၊မ်ိဳးမ႐ွိ ရန္ကုန္ကုိ တက္သြားတယ္။ ျဖစ္႐ိုး ျဖစ္စဥ္ အတိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနတာေပါ႔။
သူ႕ ဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႔ ကေတာ႔ လက္ေဝွ႔ပြဲ ဝင္ၾကည့္မိရာက စခဲ႔တာပါ။ စိန္ေခၚ အလြတ္ထိုးပြဲမွာ စဥ္ေပၚက ခ်န္ပီယံကို ယွဥ္ရဲသူ မထြက္လာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်န္ပီယံ ကလည္း လက္႐ုံး လက္ေမာင္းေတြ ျပလို႔ေပါ႔။ ပဲေလွာ္ဝါးရင္း တစ္ေယာက္တည္း
" ဒီေကာင္ကြာ ငါတက္ ထိုးလိုက္ရ " လိ႔ု ညည္းမိရာက ေဘးလူက ၾကားသြားၿပီး
" ညီေလး တကယ္ ခ်မလား၊ အကိုတို႔လည္း ဒီေကာင္႔ကို ၾကည့္မရဘူး။ မယွဥ္ႏိုင္လို႕သာ၊ ဒီေကာင္က ဗမာ မစစ္ဘူး၊ အျဖဴစပ္ "
" သူနဲ႔ တကယ္ တက္ထိုးလို႕ရသလား "
" ရတာေပါ႔၊ လာ၊ ႀကဳိးဝိုင္း ဒိုင္ဆီ သြားမယ္ " ဆိုၿပီး လူငယ္ တစ္စုက ဝိုင္းတင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူ႕ခါးပိုက္ထဲက ပဲေလွာ္ေတြ မကုန္ေသးဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ခ်န္ပီယံ ကို စိန္ေခၚတဲ႔ ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား တို႔ ပြဲ ျဖစ္သြားေတာ႔တယ္။ သူ ထိုးျဖစ္တဲ႔ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ႔ ေငြ ျပတ္ေနတာရယ္၊ ဒီေကာင္က ဗမာ မစစ္ဘူး၊ အျဖဴစပ္ ဆိုတာ ရယ္ပါ တဲ႔။
ခ်န္ပီယံ ကလည္း ခ်န္ပီယံ ပဲ မဟုတ္လား။ ပြဲအေျဖက သေရ လို ျဖစ္ေနတယ္။ အေျဖကို ႐ူး႐ူး မိုက္မိုက္ ရွာတာကေတာ႔ အညာသားပဲ။ အရပ္ အေမာင္း နဲ႔ ပညာမွာ ခ်န္ပီယံက သာတယ္။ လက္သီး ပိုျပင္းတာက အညာသား။
အနာခံ ဝင္တိုးၿပီး အညာသားက လက္သီး ႏွစ္လုံးခ်င္း လဲ ပစ္လိုက္တယ္။ " ငါလည္း မူးေနာက္သြားတာ ပဲ " အဘိုးခင္က ျပန္ေျပာ တယ္။ ခ်န္ပီယံ ကေတာ႔ ဒုတိယ လက္သီးခ်က္ အၿပီး ထကို မထ ႏိုင္ေတာ႔တာ တဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔ ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား ဟာ ခ်န္ပီယံ ျဖစ္သြားေတာ႔တယ္။
"ေ႐ႊတိဂုံ ေဂါပက ဥကၠ႒"
အဲဒီေနာက္ လူလည္း အထိုက္အေလ်ာက္သိ၊ ဩဇာ႐ိွတဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြကလည္း သေဘာက်၊ ဆက္ဆံေရလည္း ေျပျပစ္၊ အရည္ အခ်င္းလည္း႐ွိေတာ႔ ေ႐ႊတိဂုံ ေဂါပက ဥကၠ႒ အျဖစ္ တင္ေျမွာက္တာ ခံရတယ္။
ဦးသန္႔အတြက္ ျမန္မာက ဂုဏ္ယူသလို ႐ြာကလည္း အဘိုးခင္ အတြက္ ဂုဏ္ယူမဆုံးၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲေလွာ္စားေနတဲ႔ အညာသား ဟာေ႐ႊတိဂုံ ေဂါပက ဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲ႔ရျပန္တယ္။
"သူ႕ အေဖ ပစၥည္း သူ႕ သားက ယူတာပဲ"
တစ္ေန႔ေတာ႔ ေ႐ႊတိဂုံ ဩဝါဒါစရိယ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ဘုရား ေျခေတာ္ရင္းက ပန္းအိုး ႀကီး တစ္လုံးေလာက္ သူ႕ ေက်ာင္းအတြက္ လိုခ်င္တယ္လို႔ မိန္႔ပါ သတဲ႔။ ေဂါပက ဥကၠ႒ ဒုကၡ ေရာက္တာေပါ႔။ ဆရာေတာ္ ကိုလည္း မျငင္းခ်င္၊ ဘုရား ပစၥည္း လက္လႊဲေပးလို႔ကလည္း တာဝန္ မကင္း၊ ဒါနဲ႔
" တပည္႔ေတာ္ တာဝန္က်တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ျမင္းလွည္းနဲ႔ လာသာ တင္ယူသြားပါ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဘာမွ အမိန္႔မ႐ွိပါနဲ႔။ အရွင္ ဘုရား ကိုယ္တိုင္ ျမင္းလွည္းေပၚမွာေတာ႔ ပါမွ ျဖစ္မယ္ ဘုရား " တဲ႔။
ညေန ေစာင္းေတာ႔ ျမင္းလွည္းနဲ႔ လာတင္တယ္။ ဦးဘိုးခင္ကလည္း ၾကည့္ေနတယ္။
ေဂါပက အစည္းအေဝးမွာ ဒီကိစၥ ေျပာၾကေတာ႔တာေပါ႔။ ဦးဘိုးခင္ တာဝန္။ သူ႕ မ်က္ေစ႔ေအာက္မွာ ျဖစ္သြားတာ စသည္ေပါ႔။ ဒီေတာ႔ စကားတတ္တဲ႔ အညာသားက
" ကိုရင္တို႔၊ က်ဳပ္တို႔ ေဂါပက ဆိုတာ မပ်က္စီးဖို႔ပဲ ေစာင္႔ေရွာက္ရတာပါ။ သူ႕ အေဖ ပစၥည္း သူ႕ သားက လာယူတာကို တားပိုင္ခြင္႔ မ႐ိွလို႔ ဘာမွ မေျပာသာ၊ ၾကည့္လို႔သာ ေနလိုက္ရပါတယ္ " ေျဖသတဲ႔။
ဘုရားနဲ႔ ရဟန္းက သား အဖ ။ ေဂါပက က လူ၊ တစိမ္းတရံ သက္သက္ မဟုတ္လား။
ဒါေတြ အထဲမွာ နမ္းစား နမ္းေစ ကေတာ႔ ေရပမ္း အစားဆုံး အဘိုးခင္ ရဲ႕ ျဖတ္ထုံးပါ တဲ႔။
ဇင္ေ၀ေသာ္
