ရပ္သတင္း ရြာသတင္း


မေန႔ ညကေတာ႔ သတင္းထူးတစ္ပုဒ္ကို ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။ အက္ဖ္ေအဖလား ဗိုလ္လုပြဲမွာ ဝီဂန္က မန္စီးတီးကို တစ္ဂိုး ဂိုးမရွိနဲ႔ႏိုင္ၿပီး အက္ဖ္ေအဖလား ယူသြားတယ္။
ဒီေန႔မနက္ စထရိတ္တိုင္းမွာေတာ႔ ပထမဆုံး ျမန္မာအမ်ိဳးသား အိမ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္ စကၤာပူေရာက္လာတဲ႔အေၾကာင္း တခန္းတနား ေဖာ္ျပ ထား တာ ေတြ႔ရျပန္တယ္။
လစာက ဆင္းေဒၚလာ ၅၀၀ တဲ႔။ တေလာေလးကပဲ "စကၤာပူက ဖြင္႔လာ မယ္ ႔တံခါး" ေဆာင္းပါး ေရးခဲ႔မိတယ္။ အခု တကယ္ပဲ ဖြင္႔လာေလၿပီ။

ျပည္တြင္းမွာကလည္း လမ္းေတြမွာ ကားေတြၾကပ္ေနသလို အလုပ္အကိုင္နဲ႔ စားဝတ္ေနေရးကလည္း ၾကပ္ေနၾကတယ္။
အက်င္႔ပ်က္ လာဘ္စားမႈကလည္း ပုံစံတမ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနတယ္ဆိုတာ ခပ္ ပါးပါး ေလ႔လာမိတယ္။
ေန႔စဥ္ထုတ္ ပုဂၢလိကသတင္းစာေတြ ဆက္တိုက္ အရွဳံးျပေနေပမဲ႔( သန္း ၆၀ လူဦးေရမွာ သတင္းစာ သိန္းဂဏန္းမရိွေသး) ေဒၚစုမ်က္ႏွာဖုံး နဲ႔စာအုပ္ေ တြ ေရာင္းအားလိုက္ေနတယ္။
စာအုပ္ေတြကလည္း တစ္ခါ ႏွစ္ခါကိုင္ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ စာရြက္ေတြ ေဖာင္ လိုက္ျပဳတ္က်လာတယ္။
လူငယ္ေတြ စာဖတ္အားနည္းလို႔ဆိုၿပီး စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ပြဲေတြ လုပ္ေနၾကေပ မဲ႔ ဒီပြဲေတြကို တက္ေရာက္လာတာက လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ လူႀကီးပိုင္းေတြပါ။
အြန္လိုင္းမွာေတာ႔ စာဖတ္အားေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
ေနာက္မွ အက်ယ္ ေရးရဦးမယ္။


 ဇင္ေ၀ေသာ္

ျပန္ခ်င္တဲ႔ ကြန္မင္႔မ်ား ( ေနေက်ာ္တဲ႔ ပဲႀကီးေလွာ္မွ)


"ဒီပြဲကုိ ဒီဇင္ဘာလကတည္းက စလုပ္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမလာခင္မွာ ဖတ္ရတဲ့ ဦးဇင္ေဝေသာ္ ေရးထားတဲ့အထဲမွာ "ဦးေအာင္မင္းက တ႐ုတ္ကုိ ေၾကာက္ေနရတယ္" လုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အ စည္းအေဝးကုိ ေရႊ႕ရတယ္ဆုိတာလည္း သိရပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဘာ ပါလဲဆုိေတာ့
"ဦးေအာင္မင္းစကားေၾကာင့္ ရင္ကြဲခဲ့ရတယ္"
ဆုိတဲ့ စားသားေလးကုိ ဖတ္လုိက္ရတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တ႐ုတ္ကုိ ေၾကာက္ တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ တ႐ုတ္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားတဲ့ ဗကပေတြ နဲ႔ တုိက္ခဲ့ရတဲ့ စစ္ပြဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္ ရခဲ့ပါတယ္။ မေသလုိ႔ က်န္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။"
(ဦးေအာင္မင္း)

ဒီတစ္ခါ ျပန္ရမယ္႔ ကြန္မင္႔က ဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေတာ႔ နည္းနည္း တာဝန္ ႀကီးတယ္။
"ဒါေပမဲ႔ "တ႐ုတ္ကို ေၾကာက္ေနရတယ္" စကားနဲ႔ ဦးေအာင္မင္းက ျပည္သူ႕ အ သည္းကို ခြဲလိုက္ေတာ႔ ဘာနဲ႔ ကုစားရမွန္းမသိျဖစ္ၿပီး ဒီပြဲကို ရက္ေရႊ႕ လိုက္ ရတယ္"
ဆိုတာ က်ေနာ္ေရးခဲ႔တဲ႔ဝါက်ပါ။

ဒါက ဦးေအာင္မင္းပါးစပ္ထဲမွာက်ေတာ႔
"ဦးေအာင္မင္းစကားေၾကာင့္ ရင္ကြဲခဲ့ရတယ္" လို႔ျဖစ္သြားတယ္။
သူ တ႐ုတ္ကို မေၾကာက္ဘူးဆိုတာ သက္ေသထူသြားပုံကလည္း ဗကပေတြ နဲ႔ တုိက္ခဲ့ရတဲ့ စစ္ပြဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တ႐ုတ္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားတယ္ ဆိုေပမဲ႔ တကယ္ တိုက္ ခိုက္ေနရတာက တိုင္းရင္းသားေတြပါ။ တ႐ုတ္မဟုတ္ပါဘူး။
ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာရတဲ႔ကိစၥက မမိုက္လွပါဘူး။

ဒီမွာ ေရႊေရာင္အနားကြတ္ေလး ေတြ႔လိုက္ရတာက လူႀကီးေတြ ျပည္သူ႔ အသံကို တကယ္ နားေထာင္လာၿပီ၊ မွားေနတယ္ထင္ရင္ ရွင္းျပလာၿပီ ဆို တာပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကဆို လုံးဝေမ်ွာ္လင္႔လို႔မရတဲ႔ ကိစၥပါ။

ဒါနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ႔ သတိရလို႔ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ဆရာေမာင္စိမ္းနီရယ္၊ ဆရာ သစၥာနီရယ္ ကားေပၚမွာရိုေနစဥ္ ဆရာေမာင္စိမ္းနီက
" ဒီ အစိုးရက လုပ္ေတာ႔ လုပ္ရွာတယ္" လို႔ သူ႔ဘာသာသူ ေျပာေနရင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔မွ သူ႔ဝါက်သူ အဆုံးသပ္ တယ္။
"တလြဲေတြ" တဲ႔။

သူေျပာတာကို ရယ္မိၾကရင္း ကားေမာင္းေနတဲ႔ မင္းမင္းသန္႔က
"နည္းနည္းေလးေတာ႔ လြဲေနတယ္၊ လြဲလြဲေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္" ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးကို ေကာက္ဆိုလိုက္တယ္။




 ဇင္ေဝေသာ္

၂၁-ရာစု ငါးသံုးေကာင္ပံုျပင္ (နယူးဗားရွင္း)




ညီမေလး…ေရ
(၂၁) ရာစု ငါးသံုးေကာင္ဟာ တံငါသည္ရဲ႕ ၿမံႇဳးထဲမွာ မိေနၾကသတဲ့။ အဲဒီငါးသံုးေကာင္ကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းထဲမွာပါတဲ့ ငါးေတြပါဘဲ။ 

ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ ငါးရယ္။
ဝီရိယေကာင္းတဲ့ ငါးရယ္။
ေအးေဆးလြန္းၿပီး ထံုေပေပျဖစ္ေနတဲ့ငါးရယ္။ 


 ပညာတတ္ငါးကေတာ့ မ်က္မွန္ပါဝါထူထူနဲ႔တဲ့။ သူက ပံုျပင္ေဟာင္းကိုလည္း ဖတ္ဖူးထားေတာ့ သူ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔လမ္းပဲ ရွာေနတာေပါ့။ ခပ္တည္တည္ေပါ့ေလ။ ပညာတတ္ကိုး။ 

 တံငါသည္ကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းကို ဖတ္ဖူးထားေတာ့ သူေၾကာက္တာက ပညာရိွငါးပဲ။ လြတ္စရာရွိ ဒီေကာင္ပဲလြတ္သြားမွာ။ ဒါတင္မကဘူး ျပႆနာရွာရင္ ဒီပညာရွိရွာတာက ပိုရွင္းရခက္တယ္ဆိုၿပီး မ်က္မွန္ပါဝါထူထူနဲ႔ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ငါးကို အရင္ဆံုး ထုသတ္လိုက္သတဲ့ကြယ္။ အႏၱရယ္ရွိတာကိုး ေခတ္သစ္ငါးသံုးေကာင္ပံုျပင္မွာေတာ့ နံပါတ္တစ္ ကံဆိုးသူက ပညာတတ္ငါးတဲ့ကြယ္။ 


 ဝီရိယေကာင္းတဲ့ ငါးကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းကို ဖတ္ဖူးထားေတာ့ သိပ္ၿပီး ထထၾကြၾကြေတာ့ မလုပ္ဘူးတဲ့ကြယ္။ ဝါသနာက မေဖ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေတာ့ လုပ္ေနတာပဲ ။ 

 တံငါသည္ကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းကို ဖတ္ဖူးေတာ့ ဘယ္ေကာင္ကဝီရိယေကာင္းတဲ့ ငါးျဖစ္မလည္းလို႔ အကဲခတ္ေနသတဲ့။ သူကသာ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔။ အၿမီးေလး တနန္႔နန္႔နဲ႔ လူမသိဘူးထင္ၿပီး လုပ္ေနတာ။ တံငါသည္က သေဘာက္ေပါက္ၿပီး တစ္ခုခုဆို ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြက ေရွ႕ကထြက္ထြက္လာတာဆိုၿပီး ထုရိုက္လိုက္ျပန္ေရာတဲ့ကြယ္ ။ 
 

ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြပဲ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူအိပ္ေရးပ်က္မွာပဲ စိုးရိမ္ေနတဲ့ ငါးပ်င္းကေတာ့ တုတ္တုတ္ကို မလႈပ္ဘူးတဲ့။ စာဖတ္ရမွာအထိပ်င္းေတာ့ ဒီငါးက ပံုျပင္ေဟာင္းေလးကိုေတာင္ မဖတ္ဖူးဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူကေတာ့ ထံုေပေပနဲ႔ပဲ မိွန္းေနတယ္ ။ 

တံငါသည္ကေတာ့ ပံုျပင္ကိုဖတ္ဖူးထားတဲ့အတြက္ ငါးပ်င္းကေတာ့ ခါးပိုက္ထဲက ဖားဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးပဲေနသတဲ့။ 


ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကြန္ပစ္ဖို႔ ကြန္အခ်မွာ တံငါသည္ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေလွေမွာက္သြားပါေရာတဲ့။ အဲဒီမွာ ပ်င္းလို႔အိပ္ေနတဲ့ ငါးလည္း အိပ္ရာကလန္႔ႏိုးၿပီး ထြက္ေျပးသြားပါေလေရာတဲ့။ 

အဲဒီပံုျပင္ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ ပ်င္းတဲ့ငါး အသက္ရွည္ဆိုၿပီး လူေတြဟာ ထံုေပေပနဲ႔ပဲ ေနၾကေတာ့သတဲ့။  ပညာတတ္မလုပ္ရဲသလို ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္လည္း မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ အသက္တိုတတ္ကိုးကြဲ႔ ။ 

ဒါပါဘဲ ...ညီမေလးရယ္။



ဇင္ေဝေသာ္













 Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ငါဘုရားေတာင္ ေက်ာေကာ့ေတာ္မူရတယ္


တစ္ခါက ဘုရားရူးရူးေနတဲ့ စိတ္မႏွ႔ံရွာတဲ့ ကိုရင္ႀကီး တစ္ပါးရွိသတဲ့။ ဦးေဏွာက္က သိပ္မျပည့္ရွာေပမယ့္ စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့အတြက္ ကိုရင္ႀကီး ကိုရင္ေလးေတြ ေက်ာင္းသားေတြက ေလးစားၾကပါတယ္။ 

တစ္ေန႔ သူ႔ေရာဂါ ဗုဒၶမေနးယား ထလာေတာ့ ကိုရင္ငါးပါးကိုေခၚ၊ သူ႔ေဘးမွာ အထိုင္ခိုင္းၿပီး ဓမၼစၾကာေဟာတမ္း ကစားတယ္။ သူက ဘုရား၊ ကိုရင္ငါးပါးကေတာ့ ပၪၥဝဂၢီေတြေပါ့။ နာမည္ ေတြေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေပးတာ။ ဘယ္သူက ေကာ႑ည၊ ဘယ္သူက ဝပၸ စသျဖင့္ေပါ့။

ဒါကို ဆရာေတာ္ျမင္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသတဲ့။ ဒီျပင့္ ကစားနည္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ ကစားပါေတာ့လား။ ခုေတာ့ ဘုရားလုပ္တမ္းမ်ား ကစားရတယ္လို႔ ဆိုၿပီး ကိုရင္ႀကီး ( ဘုရား ) နဲ႔ ကိုရင္ငယ္ငါးပါး ( ပၪၥဝဂၢီ ) တို႔ကို ႀကိမ္နဲ႔ ရိုက္သတဲ့။ ကိုရင္ႀကီးကိုေတာ့ ငါးခ်က္၊ ကိုရင္ငယ္ငါးပါးကိုေတာ့ တစ္ခ်က္စီ။

ေက်ာင္းေအာက္ျပန္ေရာက္လို႔ ကိုရင္ႀကီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကိုၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေနာက္ဆိုမရိုက္ေတာ့ပါဘူးကြာလို႔ ဆရာေတာ္က တိုးတိုးေလး ရြတ္လိုက္သတဲ့။ ကိုရင္ႀကီးေျပာလိုက္တာက

သာဝကတို႔… ဒုကၡသစၥာကို သိၾကၿပီေနာ္။ ဆရာေတာ္က လက္သံျပင္းသကြဲ႔။ သာဝကတို႔က ေတာ္ပါေသး သကြယ္။ ဒုကၡတစ္ခ်က္စီပဲရလိုက္တယ္။ ငါဘုရားရွင္မွာေတာ့ ဒုကၡ ငါးခ်က္မို႔ ေက်ာေကာ့ေအာင္ခံစားေတာ္မူလိုက္ရသကြဲ႕“ ။
(ၾကားဖူးနားဝပံုျပင္)


ဦးကိုေမာင္















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.                                                                          

ဘ၀ဟူသည္ ယား၏

ဘ၀ဟူသည္ အလြန္ယားယံေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ငယ္စဥ္ ကတည္း ကပင္ ေလ့လာခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔... အေဖက ဘ၀အေၾကာင္း သိရေအာင္ဆုိၿပီး စပါးရိတ္ရာ လယ္ေတာသုိ႔ အစ္မမ်ားႏွင့္အတူ လုိက္သြားရန္ ေစခုိင္းသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဘ၀အေၾကာင္းကို မသိခ်င္ေတာ့ပါ။ "အလြန္ယားယံလွပါသည္။"

အသက္အ႐ြယ္ အတန္ရလာၿပီး "ဆုထားမ်က္ခ်ယ္" ဆုိသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရသည့္အခါ ထုိအယူအဆသည္ပုိ၍ပင္ ခုိင္မာလာခဲ့ေလသည္။ "ဆုထားမ်က္ခ်ယ္" သည္မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အလြန္ႏုိင္ေသာေကာင္ မေလး ျဖစ္သည္။ ဧၿပီလ ကတည္းက "ရန္ကုန္ျပန္မည္"ဟု သူမကုိ ေျပာေသာအခါ ခ်မ္းရင္ ၀တ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး သုိးေမႊး ဆြယ္တာႀကီး တစ္ထည္ လက္ေဆာင္ေပးသည္။

ထုိသုိးေမႊးဆြယ္တာကလည္း ၀ယ္လာတာဟုတ္ဟန္မတူပါ။ သူမဘာသာသူမ သုိးေမႊးထုိးက်င့္ရင္း ဆြယ္တာလုိ႔ လည္းေျပာမရ၊ သုိးေမႊးတဘက္လုိလည္း အနားသတ္မညီ၊ အူခ်ာေပါက္ေနသည့္ သုိးေမႊးခ်ည္လုံးႀကီး မွ်သာျဖစ္သည္။ ဥပမာႏႈိင္းျပရလွ်င္ ဆိတ္ပုဆုိးၾကမ္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနသည္ဟု ထင္ရပါသည္။

မွတ္မွတ္ရရ မႏွစ္ကသူမ လက္ဖက္ တစ္ခါ သုတ္ေကၽြးဖူးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမ လက္ဖက္သုတ္္ ကုိ ေကာင္းေကာင္း သုတ္တတ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလက္ဖက္သုတ္ ေကၽြးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္မွာ (၆၈)ႀကိမ္ရွိၿပီျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာသည္မွာ ျပသနာမဟုတ္ပါ။ ဒီစကားကုိ ေတြ႕တဲ့လူတုိင္းကုိ ေျပာေနတတ္သည္။ လူအေရအတြက္ တိတိက်က် မေဖာ္ျပႏုိင္သည္ ကုိ ေတာင္းပန္ပါ၏။

ကၽြန္ေတာ္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္စဥ္က သူမ နားပူနားဆာ လုပ္သည္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ သျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး သူမေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ သူမ ေရးသည့္ေဆာင္းပါး ကုိ တည္းျဖတ္ရတာထက္ကုိယ္တုိင္ ေကာက္ေရးလိုက္ရတာကမွ လြယ္ကူပါလိမ့္ဦးမည္။ သူမေရးတာအစစ္ဟူ၍ "ဆုထားမ်က္ခ်ယ္" တစ္ခုတည္းသာ က်န္ေအာင္ တည္းျဖတ္ပစ္လုိက္သည္။

သူမကစိတ္မဆုိးပါ။ စိတ္မဆုိးသည့္အျပင္ သူမေဆာင္းပါး မဂၢဇင္းမွာ ပါၿပီး ကတည္းက "ဆရာမတုိ႔ စာေရးဆရာ ေတြဆုိတာကေလ" ဆုိတာကုိ နားၾကားျပင္းကတ္ေအာင္ ထပ္တလဲလဲ သုံးစြဲပါေတာ့သည္။ ဤမွ်ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္ မည္မွ် ယားယံေၾကာင္း သင္တုိ႔ အထုိက္ အေလ်ာက္ သေဘာေပါက္ၿပီဟု ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲသုိ႔ ယားယံမႈေတြ သယ္ေဆာင္လာသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ (တစ္ပါး)ကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးစိတၱရ ျဖစ္သည္။ ဒီအ႐ွင္ဘုရားကလည္း ကမၼ႒ာန္းျပရင္း "ဖာဂူဆန္"ဆီ ေရာက္သြားတတ္သလုိ ပ႒ာန္းကေနလည္း "ပုိ႔(စ္)ေမာ္ဒန္"ဆီ ေရာက္သြား တတ္ျပန္သည္။

အ႐ွင္ဘုရားက လုိက္ခဲ့ပါဟု   ေျပာသျဖင့္ တေလာေလးက မေလး႐ွားကုိ လုိက္ခဲ့ ရပါသည္။ ျခင္ အလြန္ေပါေသာ   ေဒသျဖစ္သည္။ ျခင္တစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကုိက္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ုိက္သတ္လုိက္မိသည္။ ဒါကုိ မ်က္စိ႐ွင္ နားပါး အ႐ွင္ဘုရားက ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လုိက္သည္။

"ဟဲ့...ဇင္ေ၀ေသာ္၊ ျခင္က   နင့္ေသြးေလးတစ္ေပါက္ကုိပဲ ေသာက္တာ၊ နင္က သူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္း လုံး ျပန္ယူ လုိက္ေတာ့ ဘယ္တရားမလဲ" ဟု ေျပာပါသည္။ စိတ္ေကာင္း ၀င္ခုိက္မုိ႔ျဖစ္မည္။ ဤတစ္ခါေတာ့ အ႐ွင္ဘုရား စကားက မွန္လည္းမွန္၊ ခ်ဳိလည္း ခ်ဳိသာ၊ က်ဳိးေၾကာင္းညီညြတ္သည္ဟု သုံးသပ္ကာ မွတ္ယူထားလုိက္မိသည္။ (ဤစကားသည္ သူမိန္႔သမွ်ထဲ အခ်ဳိသာဆုံးျဖစ္သည္။)

မွတ္ထားလုိက္မိသည္ဆုိခါမွ ႐ွိ႐ွိသမွ် ျခင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းဖဲ့ ၾကပါေတာ့သည္။ အမွန္ဆုိလွ်င္ ျခင္ကုိက္စရာ လူေျခာက္ေယာက္႐ွိပါသည္။ က်န္တဲ့ ငါးေယာက္ကုိ မကုိက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ ၀ုိင္းကုိက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြ အသိတစ္ေယာက္က ေသြးခ်ဳိလုိ႔ ကုိက္တာဟုသူ ၾကားဖူးတာကုိ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မႀကဳိက္ပါ။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ ေသြးခ်ဳိတာထက္ ဆီးခ်ဳိတာကမွ ေတာ္လိမ့္ဦးမည္ဟုလည္း မဆီမဆုိင္ ေတြးေနမိသည္။

ဦးစိတၱရက ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ ေလွ်ာက္ဖူးသည့္အေၾကာင္းကုိ မိန္႔သည္။

"ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာဖူး     တယ္ကြ။ ျခင္ဆုိတာ ကုိက္စရာ လူအမ်ားႀကီး ႐ွိရင္ ပညာ႐ွိတဲ့ လူကို ေ႐ြးကုိက္ တာတဲ့။ ဒါကလည္း သိပၸံနည္းက် စမ္းသပ္ၿပီးေတြ႕႐ွိတာ။ လူေတြအမ်ား ႀကီးေတာထဲကုိ လႊတ္ လုိက္ရင္ ပညာတတ္ေတြ၊ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြပဲ ျခင္ကုိက္                  ခံရသတဲ့။ ပညာမတတ္၊ သာမန္လူေတြ ကေတာ့ ျခင္ကုိက္မခံရ ဘူး   တဲ့ကြ။ ျခင္လည္း ပညာတတ္ကုိ ႀကဳိက္တယ္။ တုိ႔ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ မင္းက ပညာအ႐ွိဆုံး၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ၀ုိင္းကုိက္ၾကတာ"ဟု ေျပာသည္။

အမွန္ေျပာရလွ်င္ ဒီအေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ပါသည္။ သိပၸံနည္းက်ၿပီး ယုတိၱလည္း႐ွိသည္ဟု ႐ုိး႐ုိးသားသား ထင္မိပါသည္။ ထုိမွ်မကပါ ဦးစိတၱရတုိ႔၊ ေဒါက္တာ အ႐ွင္အာစာရတုိ႔ ႐ွိေနပါလွ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းကုိက္ေနၾကသည့္ ျခင္မ်ားကုိ ေဒါသ မထားမိသည့္အျပင္ ေက်းဇူးပင္ တင္ေနမိပါေတာ့သည္။ သိပၸံံနည္းက် ေတြ႕႐ွိမႈအရ ထုိေျခာက္ေယာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပညာဥာဏ္ အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ကုိက္ၾက။ သူတုိ႔ ကုိက္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ဥာဏ္ႀကီးေလျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ ပညာ႐ွိလုပ္ရသည့္ အလုပ္သည္ မလြယ္ပါ။ အလြန္ ယားယံ လွပါသည္။ မေလး႐ွားကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ယားယံမႈအဓိပၸ ါယ္ပုိ၍ေလးနက္ လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲ ၀င္လာေသာ ယားယံမႈမ်ားတြင္ ဦးစိတၱရေပးခဲ့သည့္ ယားယံမႈသည္ အဆုိး၀ါးဆုံး၊ အခ်ဳိၿမိန္ဆုံးေသာ ယားယံမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ဟူသည္ "ယား"၏ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤအဆုိကုိ မယုံၾကည္သူ႐ွိလွ်င္ ေရမခ်ဳိး၊ ေခါင္းမေလွ်ာ္ပဲ တစ္ပတ္ခန္႔ ေနၾကည့္ ေစခ်င္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ "ဆုထားမ်က္ခ်ယ္"ဆုိသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ "ဆရာေတာ္ဦးစိတၱရ"ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း မိတ္ဆက္ေပး ခ်င္ပါသည္။ ထုိအခါ ဘ၀သည္ ယားယံေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ သေဘာေပါက္လာပါလိမ့္မည္။

"ဘ၀သည္ ယား၏ "

ဆရာေတာ္ဦးစိတၱရ ႏွင့္ ဆုထားမ်က္ခ်ယ္ တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။



ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.