By amanda ripley
က်မအတြက္ ပေဟဠိ
တိုင္းမ္နဲ႔ အျခားမဂၢဇင္းေတြမွာ စာေရးေနရတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါးေတြကို လက္ေရွာင္ဖို႔ အျမဲတမ္းႀကိဳး စားေနမိခဲ့တယ္။ အယ္ဒီတာက အေရးခိုင္းရင္ေတာင္မွ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္ သတ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြအစား အၾကမ္းဖက္မႈသတင္း၊ ေလယာဥ္ပ်က္က်မႈ သတင္း၊ ေရာဂါျပန္႔ပြားမႈသတင္း စတာေတြကို ေရးလိုက္မိတတ္ပါတယ္။
က်မဖြင့္ေတာ့မေျပာမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြဟာ အေရးမႀကီးလွဘူးလို႔ထင္တယ္။ ဒါေတြကို ဖတ္တာ ကလည္း လူႀကီးပိုင္းေတြ၊ ကေလးေတြက ဓာတ္ပံုၾကည့္တာေလာက္ပဲ ရွိႏုိင္ ပါတယ္။
အျငင္းပြားစရာ ဝါရွင္တန္က ပညာေရးအႀကီးအမွဴးအသစ္အေၾကာင္းကို အယ္ဒီတာက အေရးခိုင္းေတာ့မွ က်မ စိတ္ေျပာင္းလာခဲ့ရတာပါ။ ဒီကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ကေလးေတြ၊ မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္ သတ္ျပီး စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္ ဝါရွင္တန္ ပညာေရးအရာရွိအသစ္ Rhee ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွေပမယ့္ ကေလးစာသင္ခန္းထဲမွာ ရွင္းရခက္လြန္းတဲ့ ပေဟဠိတစ္ပုဒ္ မဟုတ္လွဘူး ဆိုတာ က်မ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
က်မအတြက္ တကယ့္ပေဟဠိက ဘာေၾကာင့္ကေလးတခ်ိဳ႕က အမ်ားႀကီး သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ျပီး တခ်ိဳ႕ကနည္းနည္းေလးပဲ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ ၾကတာပါလိမ့္ ဆိုတာပါပဲ။
ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆုိတာ ကို ေဒတာေတြအရ အရင္ထက္အမ်ားႀကီးသိလို႔ရေနျပီ။ ကေလးပညာေရး နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အတက္၊ အက်၊ ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးနဲ႔ ဆင္းရဲသားကေလး၊ လူျဖဴေက်ာင္းသားနဲ႔ လူမည္းေက်ာင္းသား ဒီအခ်က္ေတြေႀကာင့္ ကြဲျပားေန တာလား။
တခ်ိဳ႕အဆိုအရ ေငြေၾကာင့္၊ အသားအေရာင္ကြာျခားမႈေၾကာင့္၊ လူမ်ိဳး မတူ ညီမႈေၾကာင့္ ဒီလိုေတြကြဲျပားေနတာ တဲ့။ ဒါေတြေၾကာင့္သက္သက္ေတာ့ မ ဟုတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အျခားအေၾကာင္းတရားေတြ ရွိကိုရွိေနရဦးမယ္။
ဒီေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္း ပါးေတြ အမ်ားၾကီးေရးေနမိတယ္။
ဝါရွင္တန္ဒီစီ ကင္းဘဲ(လ္) မူလတန္းေက်ာင္းက ငါးတန္းကေလးတြဟာ အလြန္ရွည္လ်ားတဲ့ ဆခဲြကိန္း သခ်ၤာပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ဘလက္ဘုတ္ေပၚမွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္တြက္ခ်က္ခြင့္ျပဳဖို႔ ဆရာ့ကို ေတာင္းဆိုေနၾကတာကို ေတြ႕ ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သူတို႔တြက္တဲ့အေျဖမ်ား မွန္သြားျပီဆိုရင္ လက္သီး လက္ေ မာင္းတန္းျပီး “ေရး..” လို႔ ျပိဳင္တူေအာင္တတ္ၾကတယ္။
သူတို႔ေလးေတြရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ တစ္ပတ္မွာလူတစ္ေယာက္ႏႈ န္း အသတ္ခံေနရတဲ့ေနရာ၊ အလုပ္လက္မဲ့ (၁၀)ရာခိုင္ႏႈန္းအထိရွိေနတဲ့ေန ရာပါ။
ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာပ်င္းရိေနတဲ့ကေလးေတြ၊ က်မ သူတို႔အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ မ်က္လံုးအဝုိင္းသားေလးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေန ၾကတဲ့ကေလးေတြကို ေတြ႔ရျပန္ေရာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်မျဖင့္ ဆုသာေတာင္း လိုက္ခ်င္ေတာ့ရဲ့။ ျမတ္စြာဘုရား၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေ ဘးကေန ကေလးေတြကို ကယ္တင္ေပးေတာ္မူပါ .. လို႔ေလ။ ဒီမတူညီတဲ့ ျမင္ကြင္းႏွစ္ခုဟာလည္း က်မအတြက္ေနာက္ထပ္ပေဟဠိ တစ္ ခုပါပဲ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ က်မကိုက်မျပန္ေျပာမိတယ္။ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ ခုကေန ေနာက္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခု၊ ဒီေက်ာင္းအုပ္ကေန ေနာက္ေက်ာင္း အုပ္၊ ဒီေက်ာင္းဆရာကေန ေနာက္ေက်ာင္းဆရာ .. ဒါေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသင့္တဲ့ မတူညီမႈ ကြဲျပားမႈေတြပဲ လို႔ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ ကံကိုေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကြဲျပားမႈေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ေ တာ့ ေငြေၾကးနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ေနပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပညာေရးအညႊန္းဇယားကို က်မေတြ႔လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ က်မဘာျပန္ေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
ဖင္လန္ကိုၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ပညာေရးမွာေအာက္ေျခကေန ထိပ္ဆံုးအထိ ထိုးတက္လာလိုက္တာ ဒံုးပ်ံတစ္စင္းလုိပါပဲ။ ကဲ ဒါျဖင့္ သူတို႔ေဘးမွာရွိေနတဲ့ (ပညာေရးအညႊန္းဇယားမွာ) ေနာ္ေဝကေရာ။ အေပၚကေန ဆင္းလာလိုက္ တာ ေအာက္ဆံုးအထိေရာက္ေတာ့မတတ္ပဲ။ ဒါသာျဖစ္တယ္၊ ေနာ္ေဝမွာ ဆင္းရဲတဲ့ကေလး မရွိဘူးလုိ႔ဆိုလို႔ ရနိုင္ပါတယ္။
ကေနဒါကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သာမန္ပညာေရးအဆင့္ကေန တက္လာ လိုက္တာ ဂ်ပန္နဲ႔တန္းတူေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
တကယ္လို႔ ပညာေရးဆိုတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚမွာ မွီခိုေနတယ္ဆိုရင္ ပညာေရးအေျပာင္းအလဲ ဒီလိုျမန္ေနသလို ယဥ္ေက်းမႈလည္း ပညာေရးနဲ႔ အတူ ျမန္ျမန္ႀကီးေျပာင္းလဲသြားရမွာပဲ မဟုတ္လား။
တစ္ကမာၻလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ ကေလးေတြရဲ့ပညာေရးဟာ အခ်ိန္တိုတို အ တြင္းမွာကိုပဲ တက္လိုက္၊ က်လိုက္ပါ။ က်မကိုယ္တိုင္ အျပင္ဖက္က အျမင္ နဲ႔ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီရဲ့ကိစၥဟာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ စိတ္ ဝင္စားစရာေကာင္းေနပါေသးတယ္။ နုိင္ငံအမ်ားစုဟာ သူတို႔ကေလးေတြကို ပညာေရးေကာင္းေကာင္း မေပးနိုင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔နိုင္ငံေတြက အေတာ္ဆံုး ဆိုတဲ့ကေလးေတြကိုေတာင္ စနစ္တက် ပညာသင္မေပးနိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေတြ ကို ျခံဳငံုျပီးၾကည့္မိေတာ့ အေမရိကဟာ သိပ္လည္းမဆိုး၊ သိပ္လည္း မစြံ ဘူးေပါ့။
အေရအတြက္သိမ္မမ်ားေပမယ့္ တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေတြကေတာ့ ပညာေရးမွာ သိပ္ျပီးေရွ႕ေရာက္ေနတယ္။ သူတို႔နိုင္ငံေတြက ကေလးတိုင္းလိုလိုဟာ သိပၸံ၊ သခ်ၤာ၊ စာဖတ္စြမ္းရည္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေတြးနည္းေခၚ နည္းေတြပါ ေလ့လာသင္ယူခြင့္ရေနၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြဟာ အခ်က္ အလက္ေတြကို မွတ္မိေနရံုတင္မကဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြကို အေျခခံျပီး ျပႆ နာေျဖရွင္းနည္းေတြကိုပါ ေလ့လာေနၾကတယ္။ ေခတ္သစ္ စီးပြားေရး နယ္ ပယ္မွာ ရွင္သန္ေနနိ္ုင္ဖို႔ သူတို႔ကို ေလ့က်င့္ေပးေနၾကတာလို႔ က်မ ဆိုလိုက္ ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ေယဘူယ်ကို ျခံဳၾကည့္ရင္ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဂ်ပန္၊ နယူးဇီ လန္၊ ေတာင္ကိုရီးယားက ေက်ာင္းသားေတြထက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခ်ၤာ မွာ သူတို႔ေနာက္ အေမရိကန္ကေလးေတြက အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတယ္။ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ပညာတတ္မိဘေတြရွိတယ္။ ကမာၻမွာ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းေတြမွာ တက္ခြင့္ရေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခ်ၤာ ဘာသာ ရပ္အတြက္ သူတို႔အဆင့္က (၁၀)မွာပဲ ရွိတယ္။ နယူးဇီလန္၊ ဘယ္လ္ဂ်ီ ယံ၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ကိုရီးယားကေလးေတြရဲ့ေနာက္မွာ။
ပထမေတာ့ က်မကိုယ္က်မ ျပန္ေမးမိတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်မ တို႔ကေလးေတြရဲ့အဆင့္က တစ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါက တကယ္ေရာ အေရးပါရဲ့ လား။ တစ္ဆယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ က်မတို႔ မူလတန္းေက်ာ င္းသားေလးေတြဟာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲစစ္တန္းေတြမွာ အေျခ အေနေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာက “အဖတ္” မွာပါ။ ကေလးေတြ ႀကီး လာျပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မွ ျပႆနာေ တြ႕ရေတာ့တာ။
ဒါက သခ်ၤာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အေမရိကန္ေက်ာင္းသား (ဆယ္ေက်ာ္သက္) ေတြရဲ့ သခ်ၤာနဲ႔ Critical Thinking က ၂၆ ကုိေရာက္ သြားပါေတာ့တယ္။ ဖြံၿဖိဳးျပီး ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ေအာက္မွာရွိတယ္။
ကဲ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အရည္အခ်င္းက သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္၊ သူမ်ားေအာက္ေရာက္တယ္ပဲ ဆိုခ်င္ဆို ဒါေတြက အေမရိကရဲ့ စီး ပြားေရးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိခိုက္မႈရွိႏိုင္မွာ မို႔လိုလဲ။ ဘာအတြက္ စိုး ရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနစရာ လိုလို႔လဲ။ အေမရိကဆိုတာ ႀကီးမားၿပီးက်ယ္ျပန္႔ တဲ့ႏို င္ငံႀကီးပဲ။ သူ႔မွာအားသာခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာပဲ။ သုေတသန လုပ္ေနတဲ့ ပထမတန္းစား တကၠသိုလ္ႀကီးေတြရွိတယ္။ သုေတသနနဲ႔ ဖြံၿဖိဳး တိုးတက္မႈအတြက္ (R & D) အျခားႏိုင္ငံအားလံုးထက္ပိုၿပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ မႈေတြ လုပ္ေနတယ္။
စီးပြားေရး အႀကီးအက်ယ္ စလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အေမရိကမွာ စတာ ဟာ အျခားေနရာေတြမွာ စတာထက္ အခြင့္အလမ္း အမ်ားႀကီး ပိုရွိတယ္။ အလုပ္ႀကီးပိုရွိတယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ အျခားလွ်ပ္စစ္မီးစတာေတြ ျပည့္စံု မႈေတြ အေမရိကမွာ အျမဲတန္းရွိေနတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ …
သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အျခားေနရာေတြ ေရာက္တဲ့ အခါမွာေ တာ့ ကမာၻဟာ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲေနၿပီဆိုတာ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ က်မသေဘာေပါက္လိုက္တာက ကေလးေတြ အထက္တန္း ပညာေရးမဆံုးခင္အထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္သံုးရာ (၂၃၀၀) ဟာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးလာေနပါလားဆိုတာပဲ။
ဥကၠလာဟိုးမားမွာရွိတဲ့ မက္ေဒၚနယ္ဆိုင္က CEO က ဒီေခတ္ အလုပ္ သေဘာေတြကို ေကာင္းေကာင္းကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ အေမရိကန္ အလု ပ္သမား အလံုအေလာက္ရဖို႔ ရွာရခက္ေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း က်မကိုေျပာျပ ပါတယ္။ မုန္႔ဖုတ္၊ စကၠဴပံုးထဲထည့္ဆိုတဲ့ေခတ္က ကုန္သြားျပီ။ သူမ (စီအီးအို) လုိတာက စာေကာင္းေကာင္းဖတ္ႏိုင္သူေတြ၊ ျပႆနာကို ၾကည့္ ၿပီးေျဖရွင္းႏိုင္သူေတြ၊ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ကာစတန္မာနဲ႔ေကာင္းေကာင္း စကားေျပာႏိုင္သူေတြတဲ့။ သူတို႔လိုအပ္တဲ့ အရည္အေသြးမီ အလုပ္ သ မားေတြ အေရအတြက္ကို ဥကၠလာဟိုးမား အထက္တန္းေက်ာင္းေတြ ၊ ေကာလိပ္ေတြက ေမြးထုတ္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ႏိုင္ငံေပါင္း (၈၂) ႏိုင္ငံက ရံုးေတြကို လည္ပတ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းရွာေဖြရာမွာ အေရာင္းဝန္ထမ္းကို ရွာေဖြရတာဟာ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ အလုပ္ သ မားေရးရာထိပ္တန္းအရာရွိတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ဟိုးအရင္က အေရာင္းဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဟာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပစၥည္းေရာင္းေပးရင္ ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔အေရာင္းဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့တာဝန္ဟာ ပိုၿပီး ရႈပ္ေထြး လာတယ္။ ဒါကလည္း ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ စီးပြားေရး သေဘာတရားေတြက ပိုၿပီးရႈပ္ေထြးလာေနလို႔ပါ။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကလည္း အလြယ္ တ ကူ ရရွိႏိုင္ေတာ့ ကာစတန္မာေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီသေဘာတရားေတြ ကို သိလာေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေရာင္းဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဟာ ကာစ တန္မာကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မယ့္ ပစၥည္း အသစ္အဆန္း ေတြနဲ႔ သူတို႔ေရာင္း ခ်ေနတဲ့ ပစၥည္း ေတြအေၾကာင္းကို အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္နီးပါး သိေနမွ အဆင္ေျပႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ လတ္တေလာျပႆ နာက သိပ္မစြံလွတဲ့ ပညာေရး ကပင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးအေရးပါေနတဲ့ အခ်က္ ပါပဲ။
အထက္တန္းေအာင္ ဒီပလိုမာမွ မရရင္ နယူးေယာက္မွာ အမႈိက္သိမ္း သူေ တာင္ မျဖစ္ႏိုင္၊ ေရတပ္တဲ့ေတာင္ ဝင္လို႔မရျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါသာျဖစ္ တယ္ ၊ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က စာသင္ခန္းထဲကထြက္ၿပီး စာသင္ခန္းထဲျပန္ မ ဝင္ေတာ့တဲ့ ျပႆနာကလည္း ရွိေနဆဲပါ။
သိပ္မၾကာေသးတဲ့ကာလတုန္းကပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးသူ အေရ အ တြက္မွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ အေမရိကထက္မသာဘူး။ ၂၀၀၉ ခုေရာက္လာေ တာ့ ႏိုင္ငံေပါင္း (၂၀)ေလာက္က အေမရိကကို ေက်ာ္တက္လာေနခဲ့တယ္။ အသိပညာဟာ ပိုပိုၿပီးအေရးပါလာေနတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ က်မတို႔ဆီက ကေလးေတြက ဘာေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ေလ်ာ့ပါးရင္း ေလ်ာ့ ပါး လာေနရပါသလဲ။ သူတို႔ကေလးေတြေလာက္ ဘာျဖစ္လို႔ အသိပညာ မၾကြယ္ ဝ ဘဲရွိေနသင့္ပါသလဲ။
ဒီအတြက္ အျပစ္ပံုခ်စရာေတြက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုေပါင္းေနထိုင္ျခင္းလား၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈလား၊ က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမားလြန္းတဲ႔ ပထဝီေၾကာင့္လား။ အလုပ္ မျဖစ္တဲ့ေပၚလစီေတြေၾကာင့္လား။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေၾကာင့္လား၊ မိဘေတြေၾကာင့္လား။
က်မတို႔ေျပာေနၾကတာက အေမရိကဟာ ခရီေယးတစ္ျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးရာျဖစ္တယ္။ က်မတို႔ကေလးေတြဟာ လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီ ယာ ပညာမွာ ထိပ္တန္းမရွိရင္ေနမယ္။ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ေျပာရဲဆိုရဲရွိတယ္။ တည္ ထြင္ ဆန္းသစ္ရဲတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမွန္သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္တယ္။ ဒီလိုပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒါဟာမွန္ပါတယ္လို႔ က်မတို႔ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္ၾကပါမလဲ။
