ေတာ္ေတာ္ ခ်ာ တဲ႔ နယ္စပ္ဝန္ႀကီး

OIC နဲ႔ သေဘာတူညီမႈ လက္မွတ္ေရးထုိးသတဲ့။

၁။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ လူသားခ်င္း စာနာမႈဆုိတာကုိ ယုံၾကည္ျခင္း ၊
၂။ ႐ုိဟိန္ဂ်ာအေရးအခင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းကုိင္တြယ္ႏုိင္ရင္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို သူတင္ကုိယ္တင္ ယွဥ္ႏိုင္မယ္ဆုိတာ သေဘာမေပါက္ျခင္း ၊
၃။ ေရနံကုိ ေသာက္ရင္ ေသႏုိင္သလုိ ေရနံကရတဲ့ ေငြေတြကလည္း အဆိပ္ဆုိတာ မသိျခင္း ၊
၄။ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ေတာ႔ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ေပၚလစီကုိ မ်က္ေျချပတ္ျခင္း ၊
၅။ အသားမက်ေသးတဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ မတည္ၿငိမ္ေသးတဲ့ အစုိးရကုိ တစ္ဖက္သားက အခြင့္အေရး ယူလာႏုိင္တယ္ဆုိတာ နားမလည္ျခင္း ၊

ဒါေတြေၾကာင့္ နယ္စပ္ဝန္ႀကီးဟာ ခပ္ခ်ာခ်ာပဲလုိ႔ ေျပာပါရေစ။

၁။ OIC ေျပာတဲ့ “လူသားခ်င္း စာနာမႈ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္က ယုံၾကည္သတဲ့။ ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ္ ေမးမယ္။

သီရိလကၤာစတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဆူနာမီ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ OIC က ဘာေတြ သြားၿပီး အကူအညီ ေပးခဲ့သလဲ။ ဒီထက္ စာနာစရာေကာင္းတဲ့ လူသားေတြ ရွိပါဦးမလား။ ဂ်ပန္ဆုိရင္ အခုအထိ ပုံမွန္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။

သူတုိ႔ကို အကူအညီ ေပးေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။

ကုိရီးယားက ခရစ္ယန္ခ်ပ္ေက်ာင္းေတြ၊ ထုိင္ဝမ္က ဗုဒၶဘာသာေတြ၊ သူတုိ႔အမ်ားဆုံး ေပးေနၾကတာ။
ဘယ္မလဲ ေစတနာရွင္ OIC !

၂။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာ မဲေပးရရင္ စစ္တပ္ထဲမွာေတာင္ လက္ရွိအစုိးရ မဲရမလားဆုိတာ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ ျပည္တြင္းက အြန္လုိင္းသုံးသူေတြ (၉၀) ရာခုိင္ႏႈန္း ေက်ာ္ေက်ာ္က Burma ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အားသာမႈကုိ ျပေနတာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုိဟိန္ဂ်ာကိစၥ ႐ုတ္တရက္ႀကီး “ပြ” ထြက္လာတယ္။ အဲ့ဒါ “Blessing in disguise” ပဲ။ ႏုိင္ငံေရးအရ ေျပာရရင္ ဒီကိစၥကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ကုိင္တြယ္ႏုိင္လုိက္ရင္ ဘာသာေရးစိတ္ဝင္စားတဲ့ လူထုႀကီးဆီက ေထာက္ခံမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရလာစရာ ရွိတယ္။ မနပ္တာ။ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ႏုိင္ခ်င္ေသးတယ္။

ဟုိတုန္းက ဆုိ႐ုိးတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ “အဂၤလိပ္အခက္၊ ျမန္မာ့အခ်က္” လုိပဲ။ ဒါကုိ အခြင့္အေရးမွန္း မသိသလုိ ရေအာင္လည္း ယူႏုိင္မယ့္ သေဘာမရွိဘူး။ ဒီမုိကေရစီေလး ရလာလုိ႔ ေပ်ာ္စျပဳေနတဲ့ ျပည္သူကုိ ႐ုိဟိန္ဂ်ာက ထမင္းထဲ သဲျဖဴးလုိက္တယ္။ ဒါကို ရေအာင္ ႏုိင္ငံေရးနည္းနဲ႔ မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိ ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔႔ထားတဲ့ အစုိးရကုိ ျပည္သူက ဘယ္လုိ ယုံၾကည္ရမွာလဲ။

“႐ိုဟိန္ဂ်ာအခက္၊ စစ္အစုိးရအခ်က္” ။ ဒါကုိ မသိဘူး။

၃။ ေရနံကုိ ေသာက္လုိ႔ မရဘူး။ ေရနံကရတဲ့ ေငြဟာ အဆိပ္။ ဒါကုိ လီကြမ္းယု ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူတုိ႔ ေငြေတြ ယူလုိက္ရင္ သူတုိ႔ တရားေဟာဆရာေတြ ပါလာမယ္။ သူတုိ႔ တရားေဟာ ဆရာေတြက မြတ္စလင္မဟုတ္တဲ့ အစုိးရတုိင္းကုိ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔လုပ္ဖုိ႔ သင္ေပးမယ္။ ယုံၾကည္မႈ မတူသူကုိ သတ္ရင္၊ မဒိမ္းက်င့္ရင္ ကုသုိလ္ရတယ္လုိ႔ ေဟာလိမ့္မယ္။

အစၥလမ္ဘာသာ အဆုံးအမကုိ စြပ္စြဲေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အၾကမ္းဖတ္မႈ မွန္သမွ် ဘယ္အေပါက္ကေန ထြက္လာတာလဲ။ ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ဆဲလ္ေတြဟာ သာမန္ ဆဲလ္ေတြကေနပဲ ျဖစ္လာတာ။ ထိမ္းမရ၊ သိမ္းမရ ျဖစ္တာ။ ေယဘုယ် အၾကမ္းဖက္သမားေတြကုိ ၾကည့္။ ေရနံက ေငြေတြကေန အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ျဖစ္ေနတာ။ ေသဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ (Nothing to lose) အၾကမ္းဖက္သမား တစ္ေယာက္ကုိ ေသရမွာ ေၾကာက္ေနတဲ့ လူဆယ္ေယာက္က မႏုိင္ဘူး။ ပုိဆုိးတာက ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေတြနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတစ္သန္းက အဲဒီလူတစ္ေယာက္ကုိ ႐ႈံးလိမ့္မယ္။

လက္တစ္ဆုပ္စာ လူေလးေတြအတြက္ အေမရိကန္အစုိးရ စစ္အသုံးစရိတ္ေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ သုံးစြဲေနရတာ သာဓကပဲ။ လူ႔အခြင့္အေရး၊ လူသားတန္ဖုိးကုိ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ေလးစားတဲ့ ကမၻာ့လူႀကီးလူေကာင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ေသာက ေရာက္ၾကရတယ္။

ဒါနဲ႔မ်ား OIC အေထာက္အပံ့ကုိ ယူသတဲ့။

၄။ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ေပၚလစီလားရာကိုလည္း ဘာမွ သိပုံမေပၚဘူး။ အီးယူနဲ႔ အေမရိကတုိ႔ကပါ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပုိတင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒေတြ ထုတ္ဖုိ႔ လုပ္ေနၾကရၿပီ။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာေရးဆုိခြင့္၊ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကေရစီဆုိတာေတြကုိ အၾကမ္းဖက္ေရနံေငြေတြက က်က်နန အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေဆာ္ေနတာကုိ သိသြားၾကၿပီ။

ႏိုင္ငံေရးစကားဆိုေတာ့ အစၥလာမ္လို႕ ဘယ္ေျပာေနပါ့မလဲ။ ရေလးဂ်င္းလို႕ပဲ အားလံုးကိုၿခံဳၿပီး ေျပာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္တင္းၾကပ္လာမယ့္ ဥပေဒေတြဟာ တျခားဘာသာေတြနဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ "အဲယားကြန္းခန္းထဲ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ" ဆိုသလိုပဲ က်န္တဲ့သူေတြက ေသာက္မွ မေသာက္တာ၊ ဘာထူးၿပီး လိုက္နာေနစရာ လိုမွာလဲ။ ေသာက္တဲ့လူေတြကို သြားထိမွာေပါ့။

အာဏာရွင္ဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ မြတ္ဆလင္ကို ထိန္းတဲ့ေနရာမွာ စကၤာပူဟာ အေတာ္ဆံုးပဲ။ တျခားဘာသာေတြကို ဆူညံခြင့္ မျပဳသလို မြတ္စလင္ ဗလီကလည္း အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႕ ဘာသာေရးစာေတြ ရြတ္ဖတ္လို႕ မရဘူး။ အဲသလို တင္းမထားလို႕ကေတာ့ ကၽြန္းေပါက္စ ေပ်ာက္သြားမယ္။

ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေတြက ႏိုင္ငံေရးစကား၊ ႏိုင္ငံေရး ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႕ အၾကမ္းဖက္ေရနံေငြေတြကို စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းေနရတဲ့အထဲ - OIC ရဲ႕ လူသားခ်င္းငဲ့ညွာေထာက္ထားမွဳဆိုတဲ့ အကူအညီကို လက္ခံသတဲ့။ အာရပ္သေဌးေတြက ဗုဒၶဘာသာရခိုင္ေတြကို ဒီေလာက္ေစတနာရွိပါ့မလား ၀န္ႀကီးရယ္။

အဂၤလိပ္စာကလည္း ေကာင္းေကာင္းမတတ္၊ မွတ္သားသင့္တဲ့ ကမာၻ႕စာေတြကို ဘာသာျပန္ေပးမယ့္သူလည္း မရွိဘူးထင္ပါရဲ႕။

၅။ က်ေနာ္ထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္းကာလကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ရိုဟိန္ဂ်ာ ခ်ာနယ္ကေနတဆင့္ မြတ္ဆလင္ လႊမ္းမိုးေရးကို ၀င္လာတာပါ။ စစ္အစိုးရဆိုရင္လည္း သူတို႕ဘာမွ မလုပ္ရဲပါဘူး။ သူ႕ေက်ာင္းသားပညာတတ္ေတြေတာင္ ပစ္သတ္တဲ့ အစိုးရမ်ိဳးကို ရိုဟိန္ဂ်ာလည္းေၾကာက္ပါတယ္။

ေသြးတိုးစမ္းတာေလာက္ကလြဲရင္ တကယ္မလုပ္ရဲပါဘူး ။ သူတို႕ကို အကူအညီေပးမယ့္ အာရပ္ကမာၻနဲ႕ ရိုဟိန္ဂ်ာေတြကလည္း အေ၀းႀကီး မဟုတ္လား။

ဒီမိုကေရစီစနစ္အတည္တက်ျဖစ္သြားၿပီး ၀န္ႀကီးေတြကလည္း ပညာတတ္ေတြျဖစ္ကုန္ရင္ ဒီလို "လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာ" ဆိုတာမ်ိဳးေတြယံုၾကည္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၀င္လို႕ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။

ဒါေၾကာင့္ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး စပ္ကူး မတ္ကူးၾကားမွာ အခ်ိန္ကိုက္ ၀င္လာတာပါ။ သူတို႕က သူတို႕ အခြင့္အေရးကိုသိတယ္။ ၀န္ႀကီးတို႕က ၀န္ႀကီးတို႕ အခြင့္အေရးကို မသိဘူး။ အခြင့္အေရးရွိပါတယ္။ မတည္ၿငိမ္ေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ဆိုတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ခပ္တင္းတင္း ကိုင္တြယ္ထားလို႕ရတယ္။ (ေနာက္ဆို မရေတာ့ဘူး)

အၾကမ္းဖက္မွဳပါသြားလို႕ ကမာၻ႕ရင္းႏီွးျမဳပ္ႏံွသူေတြ လက္တြန္႕မွာကို စိုးရိမ္တာလား။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီအစိုးရရဲ႕ စီးပြားေရး အျမင္ကလည္း "ခ်ာ" သြားျပန္ေရာ။

ဘူးသီးေတာင္က ကိစၥကို ဘူးသီးေတာပင္မွာပဲ ရေအာင္ရွင္းပါ။ ရန္ကုန္ကို မေရာက္ပါေစနဲ႕။ အက်ိဳးအျမတ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကုမၸဏီမွ လက္တြန္႕ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လာမွာပါပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံထိသြားတယ္ဆိုတာက ျပႆနာအရင္းက ဘန္ေကာက္မွာ ျဖစ္သြားလို႕ပါ။ မေလးနယ္စပ္မွာ ျပႆနာရွိတာနဲ႕ေတာ့ ဘန္ေကာက္က စီးပြားေရးသမားက အိမ္ျပန္မသြားပါဘူး။

NGO ေတြ ၊ လူ႕အခြင့္အေရးသမားေတြကေတာ့ ေျပာၾက ေ၀ဖန္ၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဗံုးကို ခါးပတ္လာတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားကို တကယ္ ကိုင္တြယ္ရတာက NGO ေတြ ၊ လူ႕အခြင့္အေရးသမားေတြ မဟုတ္ဘူး ၊ အစိုးရေတြ။ ဒီေတာ့ အစိုးရဟာ တိက်တဲ့ ေပၚလစီက်င့္သံုးဖို႕ သူတို႕ကို ဂရုစိုက္စရာ သိပ္မလိုဘူး ။ အစိုးရက အစိုးရ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ရပ္တယ္။

အေမရိကရဲ႕ တြင္းတာ၀ါ ၿပိဴက်သြားတယ္။
ဒီေတာ့ NGO ေတြ ၊ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႕ေတြက "ဒါမ်ိဳးလုပ္ရပ္ကို ရွဳံ႕ခ်ပါတယ္ " တဲ့။ ဒါပဲ။ ဒီထက္မပိုဘူး။
တကယ္တမ္း ဘင္လာဒင္ကို ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရတာက ေဂ်ာ့(ရွ္)ဘု(ရွ္) အစိုးရပါ။

ခ်ာတယ္ ၀န္ႀကီးရယ္ ။ ခ်ာသမွ ေတာ္ေတာ္ခ်ာ။

ဇင္ေ၀ေသာ္