ဆရာတစ္ေယာက္ထဲက ဘာသာရပ္အားလုံးကို သင္မေပးႏိုင္ဘဲနဲ႔
တပည့္တစ္ေယာက္က ဘာသာရပ္အားလုံးကို သင္ယူႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔
ဘယ္လိုလုပ္ေမ်ွာ္လင္႔လို႔ရမွာလဲ ဆရာရယ္။
ဖီးဒ္ဘက္
ဆရာတစ္ေယာက္ထဲက ဘာသာရပ္အားလုံးကို သင္မေပးႏိုင္ဘဲနဲ႔
တပည့္တစ္ေယာက္က ဘာသာရပ္အားလုံးကို သင္ယူႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔
ဘယ္လိုလုပ္ေမ်ွာ္လင္႔လို႔ရမွာလဲ ဆရာရယ္။
တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးနဲ႔ က်ေနာ္စီးခဲ႔ဖူးေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္အေၾကာင္း
က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ျမင္းတစ္ေကာင္ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုျမင္းက ျမင္းေ ပါက္ျဖစ္သျဖင္႔ လူေတာ႔ေရြးသည္၊ သူ႔သခင္မဟုတ္ဘဲ တက္စီးဖို႔ အလြန္ခက္ သည္။ မထင္ရင္မထင္သလို လုပ္သည္။ သူနဲ႔က်ေနာ္႔ၾကားမွာေတာ႔ ဆက္ ဆံေရးက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ပါ။ ဒါတင္မကပါ။ သူဘယ္ေလာက္ သစၥာရွိတယ္ ဆိုတာ အခု ေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ထိုစဥ္ အေဖက ဝါပြဲစားလုပ္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သျဖင္႔ ေငြရွင္း၊ ေငြသိမ္း၊ ဝါသိမ္းစသည့္ကိစၥတို႔ျဖင္႔ ဟိုရြာ ဒီရြာသြားရတတ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔အသက္က ၁၂ ႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိလိမ္႔မည္ထင္ပါသည္။ မေသျခာပါ။
တစ္ေန႔ ေငြသိမ္းရန္ အေရွ႕နယ္ဖက္သို႔သြားရန္ရွိလာသည္။ အေရွ႕နယ္က နည္းနည္းၾကမ္းသျဖင္႔ သူနဲ႔အေဖာ္လိုက္ခဲ႔ရန္ အေဖက က်ေနာ္႔ကိုေခၚသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္က က်ေနာ္႔ျမင္းကိုစီးၿပီး အေဖကေတာ႔ အေနာက္ဖက္အိမ္ က ျမင္းမႀကီးကို ငွားစီးကာ ေန႔လယ္ခင္းေလာက္မွာ ရြာမွထြက္ခဲ႔ၾကသည္။
"သတိေတာ႔ ရွိမွ၊ ဒီနယ္က လူမိုက္မ်ားတယ္"
လို႔ အေဖကသတိေပးပါသည္။ ထိုရြာကို ေရာက္သည့္အခါမွာေတာ႔ ရြာသား တို႔၏ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာမႈကိုျမင္ရၿပီး အေဖက အစိုးရိမ္လြန္တာျဖစ္မွာပါ လို႔ ပင္ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ အေဖကေတာ႔ ေဖာ္ေရြေလေလ၊ အစား အေသာက္မ်ားျဖင္႔ အခ်ိန္ဆြဲ ဧည့္ခံေလေလ အႏၲရာယ္ရွိေလေလ ဟု ေတြး ထင္ေနပုံရပါသည္။ သူ႔ကို အရက္မ်ားျဖင္႔ ဧည့္ခံသလို ကေလးသာျဖစ္ေသာ က်ေနာ္႔အတြက္လည္း စားစရာေတြက စုံလင္လွသည္။ ေနမဝင္မီ ထိုရြာမွျပန္ ရန္ စိတ္ကူးရွိခဲ႔ၾကေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေမွာင္မွ ထိုရြာကထြက္ႏိုင္ခဲ႔သည္။ ဝါ ေဖာက္သည္မ်ားျဖစ္ေနသျဖင္႔ သူတို႔ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံမႈကို အေဖက အျငင္း ခက္ေနေသာေၾကာင္႔ ေနာက္က်သြားရျခင္းျဖစ္သည္။
ရြာကထြက္ေတာ႔
"စပ္ၾကား(လွည္းလမ္းကို ေဘးႏွစ္ဖက္မွ ၿခဳံပုတ္မ်ားျဖင္႔ ကာဆီးထားသည့္ လမ္းက်ဥ္း) မေရာက္ခင္ သတိထားရေအာင္၊ စပ္ၾကားထဲမွာဆို ေရွ႕ဆက္ မရ၊ ေနာက္ဆုတ္မရ၊ ေဘးထြက္မရ ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္မိသြားႏိုင္တယ္။ ဒီ လူေတြကို အခု ပိုၿပီးသံသယရွိလာတယ္"
လို႔ ထပ္သတိေပးသည္။ မွန္ပါသည္၊ ကြင္းျပင္မွာဆို သူတို႔မွာဓားကိုယ္စီ ပါတယ္ဆိုဦး ျမင္းေပၚမွလူက ေၾကာက္စရာမလိုပါ။ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း ဓားကိုယ္စီပါသည္။ အေဖေျပာသည္႔ စပ္ၾကားထဲ မဝင္မီ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွစၿပီး က်ေနာ္က ျမင္း တင္ပါးကို ခပ္စပ္စပ္ပုတ္ေပးလိုက္ၿပီး အသာက် ေမာင္း လိုက္သည္ ။ ေျပးေနေသာ္လည္း စပ္ၾကားနားနီးေသာအခါ ျမင္းရဲ႕ ႏွာမႈတ္ သံေတြ ျပင္းျပင္းလာသည္။ သူ႕ႏွာမႈတ္သံကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စပ္ၾကားထဲ အတင္းေမာင္းေနေသာအခါ ႏွာမႈတ္ရုံသာမက ဟီးသံေပး၊ ပတတ္ရပ္ၿပီး ညင္းဆန္ေလေတာ႔သည္။
ဒါဆို ေသခ်ာၿပီ။ လူစိမ္းေစာင္႔ေနသည္၊ အႏၲရာယ္ရွိေနၿပီ။ ထိုသို႔သိလိုက္ခ်ိန္ ဓားကိုယ္စီနဲ႔ လူငါးေယာက္ မလွမ္းမကမ္းကလိုက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ သည္။ ထို႔အတူ ေရွ႕မွာ ေစာင္႔ေနသည္႔အုပ္စု ရွိေနမည္ကလည္း ေသခ်ာလွ ၏။
"ေသခ်ာၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ၿခဳံသိပ္မထူေသးေတာ႔ ဒါေလာက္ေတာ႔ ငါတို႔ျမင္းေတြ ခုံႏိုင္တယ္၊ မင္း ျမင္းကိုအရင္ အခုန္ခိုင္းလိုက္"
ဒါနဲ႔ ဇက္ႀကိဳတင္းၿပီး တင္ပါးပုတ္ေပးလိုက္ရာ အလြယ္တကူပင္ အျပင္ေ ရာက္သြားသည္။ အေဖလည္း ေနာက္က ပါလာသည္။ စပ္ၾကား အျပင္ေရာက္ေတာ႔ လမ္းမဟုတ္သည့္ ေျမပဲခင္းထဲကေနပဲ ျမင္းစီးလာခဲ႔ ရေတာ႔သည္။
အေဖကေတာ႔ စပ္ၾကားထဲက လူအုပ္ကို
"ေခြးမသားေတြ သတၱိရွိရင္ တို႔ရြာအထိလိုက္ခဲ႔ၾကေလ" လို႔ေတာင္ လွမ္းၿပီးစိန္ေခၚလိုက္ေသးသည္။
ထိုညက ေဘးမသီရန္မခ ရြာျပန္ေရာက္ခဲ႔သည္မွာ လူစိမ္းအစီးမခံခ်င္ေသာ၊ ဂ်စ္ကပ္ကပ္ က်ေနာ္႔ျမင္း၏ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ျဖစ္ပါသည္။
စဥ္းစားမိပါ၏။ ပိုက္ဆံရွိလို႔ မာစီးဒီးဝယ္စီးမည္ဆိုလ်င္ပင္ ေရွ႕မွာ အႏၱရာယ္ ရွိလို႔ဆိုၿပီး ကားဟြန္းကို အလိုလိုမည္ေပးမည္မဟုတ္ပါ။
ဤသုိ႔ေသာ ဆက္ဆံေရးက သက္ရွိသတၲဝါမ်ား ၾကားမွာသာရွိႏိုင္ေလသည္။
တရုတ္ႏြယ္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားသို႔ ကုန္းခ်ီဖဆိုင္။
ေတာအုပ္သမၼတႀကီး ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ
ေတာအုပ္သမၼတႀကီးဆိုတာ ျခေသၤ႔မင္းပါ။ ေျပာတဲ႔စကားေတြကလည္း ပုံျပင္ေဟာင္းထဲကအတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ မီဒီယာနဲ႔ အခြင္႔အေရးေခတ္ႀကီး ထဲမွာ ဒါမ်ိဳးသြားေျပာလို႔မရဘူးဆိုတာ သတိမထားလိုက္မိလို႔ ျဖစ္ပြားခဲ႔တာ
ပါ။ ဒါကလည္း အြန္လိုင္းမီဒီယာေပၚ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားေတာ႔ ပြဲဆူသြား တာေပါ႔။ ဟိုေကာင္ေတြက တိုက္ရိုက္ကို တယ္လီကတ္စ္တ္ လုပ္ခ်လိုက္ တာ။(ပုံကို ရွဳ)
အဓိက မွားသြားတဲ႔ စကားသုံးခြန္းက
၁။ ႂကြက္ကိုစားမယ္လို႔ေျပာတာ
၂။ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ မ်ွစ္စို႔ေပါက္ေတာင္ ေရွာင္ႏိုင္မယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာနဲ႔
၃။ မင္းလို ႂကြက္ငယ္ေလးက ငါ႔လိုေတာအုပ္သမၼတႀကီးကို ကူႏိုင္မယ္တဲ႔ လား၊ ဝါးဟားဟား ဆိုတဲ႔ စကားေတြပါ။
ပထမဆုံးစကားက တိရစၦာန္ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကို ဂယက္႐ိုက္သြားခဲ႔ပါ တယ္။ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညႇင္း တိရစၦာန္တန္းစားခြဲျခားတယ္။ Discrimination လုပ္တယ္၊ ဘူလီက်တယ္ဆိုၿပီး ဆႏၵျပေနၾကပါတယ္။
ဒုတိယစကားကေတာ႔ ျခေသၤ႔ေလာကကိုပဲ ထိ႐ိုက္သြားတာပါ။ ျခေသၤ႔ဆို တာ ျမက္တင္မကဘူး၊ ႂကြက္ကိုလည္းမစားဘူး။ အခုဟာက မ်ွစ္စို႔ေပါက္ ကိုေတာင္စားဦးမယ္ဆိုေတာ႔ ျခေသၤ႔သိကၡာခ်တယ္၊ Disgraceful ျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး ျခေသၤ႔ေတြကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း Disgraceful သမၼတ Out, out တဲ႔။
တတိယစကားကလည္း တိရစၦာန္ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကို နာက်ည္း ခံ ခက္ျဖစ္ေစခဲ႔တာပါပဲ။ သမၼတႀကီးလုပ္ေနၿပီး သူမ်ားကို ဘာလို႔အထင္ေသးတဲ႔ စကားေျပာရတာလဲ၊ အိုဗားမားတို႔ကိုၾကည့္၊ ကေလးကိုလည္း တေလးတစား ဆက္ဆံတယ္။
ဒီၾကားထဲ ဝါးဟားဟား ဆိုတဲ႔ သေရာ္သံႀကီးပါ ပါသြားေတာ႔ ပိုဆိုးသြားေရာ။ Discrimination ေတြေရာ၊ Disgraceful ဘီေဟးဗီးယားေတြေရာ၊ disrespectful မဲင္းနားေတြေရာ စုံလို႔ စြပ္စြဲေနၾကပါသတဲ႔။
စာႂကြင္း။ ။ ပုံျပင္သစ္ကိုဖတ္ဖူးတဲ႔ သမၼတေတြက စကားမ်ားမ်ား မေျပာ ၾကေတာ႔ဘူး။
ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္
ေတာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ တ႐ုတ္စကားပုံသုံးခု ဖတ္ဖူးပါတယ္။
၁။ ေတာင္တစ္လုံုးထက္ျမင္႔တဲ႔ ေတာင္တစ္လုံုး အၿမဲရွိတယ္ (သိုင္းဝတၳဳေတြထဲမွာ)
၂။ ေတာင္တစ္လုံုးဟာ ျမင္႔မားေလေလ အထီးက်န္ေလေလ (လူမႈေရးစာေတြထဲမွာ)
၃။ ေတာင္တန္းျမင္႔ေလေလ အင္ပါယာနဲ႔ ေဝးေလေလ (ႏိုင္ငံေရးစာေတြထဲမွာ)
ျမန္မာေတြကေတာ႔ "ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္" တဲ႔။
တရုတ္စကားပုံ ၂၊ ၃ နဲ႔ ျမန္မာစကားပုံကိုေပါင္းၾကည့္ရင္ အထီးက်န္မႈနဲ႔ အင္ပါယာကို ေျခဖဝါးေအာက္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတက္ယူလို႔ရတယ္။
ျပသနာက တရုတ္စကားပုံ ၁။
ပိုျမင္႔တဲ႔ အထီးက်န္မႈနဲ႔ ပိုအားေကာင္းတဲ႔ အင္ပါယာ အၿမဲရွိေနမယ္႔သေဘာ။
ဒါကိုေတာ႔ ျမန္မာစကားပုံက "ေနာက္လူ ႏွစ္ခ်က္ေခါက္" တဲ႔။
ဉာဏ္ မမီေတာ႔ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး။ ရွဳပ္တယ္။
ပန္းသီးတစ္လုံး
သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္က ေကာင္မေလး ကို ၿပိဳင္တူပုိးေနၾကတာ။
ဒါကိုလည္းသိေရာ ေရွ႕ေနက ေကာင္မေလးကို တစ္ေန႔ ပန္းသီးတစ္လုံး ပုံမွန္ေပးတယ္။
ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က
"မင္းက ေကာင္မေလးကို ဘာျဖစ္လို႔ ေန႔တိုင္း ပန္းသီးတစ္လုံး တစ္လုံးေပးေနတာလဲ" လို႔ေမးတယ္။
ဒီေတာ႔မွ ေရွ႕ေနက
"An apple a day keeps the doctor away" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
သူမတူသည့္ တုိ႔ႏုိင္ငံ
၁။ သတင္းစာႏွင့္မတူေသာ သတင္းစာ
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွ ထုတ္ေသာ သတင္းစာသည္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကထုတ္ေသာ သတင္းစာႏွင့္မွ မတူ၊ တစ္မူ ကြဲျပား၏။ ျပည္သူလူထု ဖတ္လုိေသာ သတင္းမ်ား မပါတတ္၊ အစုိးရေရးလုိေသာ သတင္းႏွင့္ နာေရးေၾကာ္ျငာ၊ သာေရးေၾကာ္ျငာတခ်ိဳ႕သာ ပါ၏။ စာရြက္ပမာဏအားျဖင့္လည္း စကၤာပူလုိႏိုင္ငံက အလကား ေဝေနေသာ TODAY လုိ သတင္းစာေလာက္သာ ရွိၿပီး ထုိသတင္းစာ၏ တစ္ဝက္ပင္ မရွိ။
စီးပြားေရးမတုိးတက္ေသးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွ သတင္းစာမ်ားကုိ ေတြ႔ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာသတင္းစာေလာက္ေတာ့ မညံ့။ စာမ်က္ႏွာ ပုိမ်ား၏။ အေရာင္အေသြး ပုိစုံလင္၏။ ၿမိဳ႕သတင္း၊ နယ္သတင္း စုံလင္၏။ အစုိးရကုိယ္တုိင္က ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာမ်ားဆုိလွ်င္ ဆင္းရဲေသာ ႏုိင္ငံံမ်ားက ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာမ်ားကပင္လ်င္ ခန္႔ခန္႔ညားညားေတာ့ ရွိၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံ၌ သူမ်ားႏွင့္ မတူေသာ ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမုံစေသာ သတင္းစာႀကီးမ်ား ရွိ၏။
၂။ ဂ်ာနယ္ႏွင့္မတူေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံ၌ ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္ႏုိင္ငံက ဂ်ာနယ္ႏွင့္မွ မတူေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ သတင္းစာက သတင္းစာအလုပ္ကို မလုပ္ေသာအခါ ဂ်ာနယ္က သတင္းစာအလုပ္ကုိ ဝင္လုပ္ေလေတာ့သည္။ ျမန္မာျပည္က ထုတ္ေဝေနၾကေသာ ဂ်ာနယ္တုိ႔သည္ အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ စံညႊန္းအရ သတင္းစာႏွင့္သာ တူသည္။
စာမ်က္ႏွာ ဆုိက္ႀကီးသည္။ စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိ တြဲခ်ဳပ္မထား။ အဓိက ဦးစားေပးလုိေသာ အေၾကာင္းအရာ ပီပီျပင္ျပင္ မရွိ (အားကစားဂ်ာနယ္မ်ားကေတာ့ ရွိသည္)။ ေတာႀကိဳအုံၾကား သတင္းကစ၍ သတင္းစုံ ထည့္ၾကသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ား ကံေကာင္းၾကသည္။ ဤကိစၥက အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ အေနအထားအရ သတင္းစာက ျဖန္႔ေဝရမည့္ သတင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။
ဂ်ာနယ္စစ္စစ္မ်ားလည္း ရွိေတာ့ရွိပါသည္။ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနစသည္က ထုတ္ေဝေသာ ျမန္မာစာဂ်ာနယ္၊ အဂၤလိပ္စာဂ်ာနယ္စေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အရြယ္အားျဖင့္လည္း ဂ်ာနယ္အရြယ္၊ သီခ်ဳပ္၍လည္း ထားၾကသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ငယ္စဥ္က ေရႊေသြး၊ မုိးေသာက္ပန္းစေသာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ား ရွိသည္ (ယခု ရွိေသးသလားေတာ့ မေျပာတတ္)။ ဂ်ာနယ္အစစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စာအုပ္ပုံစံ ျဖစ္သျဖင့္ သိမ္းဆည္းထား၍လည္း ရသည္။ ကမၻာကို ၾကည့္ပါေလ။ Times ရွိ၏၊ Newsweek ရွိ၏။ စာအုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေလးနက္၏။ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ ေရးသား၊ ေဝဖန္၏။ စာေပခ်စ္သူမ်ား သိမ္းဆည္းရ၏။
သူတုိ႔က ဂ်ာနယ္ဟု ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေခၚၾက၏။ အမွန္မူ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ရွိေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားသည္ အပတ္စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ကံေကာင္းသည္။ သတင္းစာက သတင္းစာအလုပ္ကုိ မလုပ္ႏုိင္ေသး။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ လူထုၾကားေရာက္ေအာင္ သတင္းေပးႏုိင္ေသာ ထုိထုိဂ်ာနယ္ (အပတ္စဥ္ သတင္းစာ) တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရ၏။
(ဤေဆြးေႏြးမႈအတြက္ ကုိလတ္ (အင္းဝ) (သုိ႔) ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္လတ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါ၏)
၃။ ေငြစကၠဴကုိ ေထာင္၍ ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္ျခင္း
ကေလးဟူသည္ ကစားတတ္ေသာ အမ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ခု မကစားရလွ်င္ အျခားတစ္ခုခုကုိ ေျပာင္း၍ ကစားတတ္သည္။ သူတုိ႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အၿငိမ္မေနတတ္ၾက။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ကေလးမ်ားလည္း ကစားတတ္ၾကသည္။ ပုိက္ဆံ (ေငြစကၠဴမ်ား) ကုိ ဖုံမႈန္႔ေပၚတြင္ လိပ္ေထာင္ၿပီး မိမိစီးေသာ ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္၍ အေလာင္းအစားလုပ္ေသာ ကစားနည္းျဖစ္သည္။ မည္သည့္ႏုိင္ငံ၊ မည္သည့္ကေလးမွ ဤသုိ႔ ကစားၾကလိမ့္မည္ မထင္။ မိဘမ်ားကလည္း ခြင့္ျပဳၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္။ (ယခု ကစားေနၾကဆဲလားေတာ့ မသိပါ။)
ထုိယဥ္ေက်းမႈ (မယဥ္ေက်းလွေသာ ယဥ္ေက်းမႈ) အျမစ္တြယ္ေနသည္က အေတာ္ၾကာၿပီ ထင္သည္။ တခ်ိန္က အေၾကြေစ့မ်ားကုိ ေထာင္ၿပီး ေက်ာက္ဒုိးျဖင့္ ပစ္ၾကသည္။ ထုိကစားနည္းလည္း မေကာင္း၊ မိမိ အျမတ္တႏုိးထားေနရသည့္ ေငြေၾကးကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ပစ္ရမည္နည္း။ ထုိမွ်မက ထုိအေၾကြေစ့ေပၚ၌ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ပုံ ပါသည္။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ေလးစားပါသည္ဆုိေသာ ထုိဗုိလ္ခ်ဳပ္လည္း ေက်ာက္ဒုိးတုိ႔ျဖင့္ အပစ္ခံရေလေတာ့သည္။
ပုိဆုိးသည္က အေၾကြေစ့မ်ား ရွားပါးၿပီး ေငြစကၠဴမ်ား သုံးစြဲလာၾက အခါ၌ ျဖစ္သည္။ ေငြစကၠဴကုိ ေက်ာက္ဒုိးျဖင့္ ပစ္၍ မရ။ ထုိအခါ စီးေသာဖိနပ္မ်ားကုိ ခြ်တ္၍ ပစ္ၾကေလေတာ့သည္။ ႏုိင္ငံ၏ အထြတ္အျမတ္ ေငြစကၠဴ၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာလည္း ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ျခင္းကုိ အႀကိမ္အႀကိမ္ ခံရေလေတာ့ သည္။
ထုိစဥ္က လူႀကီးသူမတုိ႔၏ မွတ္သားထုိက္ေသာ စကားရွိခဲ့သည္။ “ေငြစကၠဴကုိ ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ျခင္းေၾကာင့္ ေငြေၾကးတန္ဖုိး ပ်က္လတၱံ။ ႏုိင္ငံစီးပြားေရး နိမ့္က်လတၱံ” ဟု နိမိတ္တေဘာင္ ဆုိခဲ့ၾက၏။
၄။ ေငြစကၠဴကုိ ေကာ္ကပ္၊ သံခြ်န္ျဖင့္ ထုိးစုိက္ျခင္း
ဤကိစၥကား ကေလးမ်ားႏွင့္မဆုိင္၊ မယဥ္ေက်းလွေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္သာ ဆုိင္သည္။ သံဃာကုိ နဝကမၼ လွဴသည္ပဲ။ ထုိနဝကမၼကုိ ေကာ္မကပ္၊ သံခြ်န္ျဖင့္ မေပါက္လည္း လွဴလုိ႔ ရသည္သာ။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္က ပါလာသည့္ ယဥ္ေက်းမႈမွန္း မသိ (ပိဋကတ္စာေပမွာေတာ့ မလာ)။ ထုိထုိ နဝကမၼတုိ႔ကုိ ပုံစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖာ္ကာ ယပ္ေတာင္စသည္၌ ကပ္ၿပီး ပေဒသာပင္ဆုိသည္ကုိ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
မိမိတုိ႔ သုံးစြဲသည့္ ေငြေၾကးကုိ ေခါက္ခ်င္ရာက ေခါက္၊ ခ်ိဳးခ်င္ရာက ခ်ိဳး လုပ္ေသာ လူမ်ိဳးလည္း ကမၻာေပၚတြင္ ရွိမည္မထင္။ အစုိးရကလည္း ခြင့္ျပဳလိမ့္မည္ မဟုတ္။ မလုပ္အပ္ေသာ ကိစၥပါေပ။ ထုိထုိ ေရႊျမန္မာတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈက ႏုိင္ငံျခားေရာက္သည္အထိ မေပ်ာက္တတ္ေသး။ ကုိယ့္ေငြစကၠဴကုိ ခ်ိဳးလုိ႔ေခါက္လုိ႔ အားမရ။ သူမ်ားေငြစကၠဴကုိပင္ ခ်ိဳးၾကေခါက္ၾက၊ ပေဒသာပင္ လုပ္ၾက၏။ လုပ္သင့္ပါ၏ေလာ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တုိင္တန္းေသာ္ ေသခ်ာေပါက္ အေရးယူခံရမွာ ျဖစ္ၿပီး သတင္းစာမွာပင္ ေခါင္းႀကီးက ပါလာႏုိင္ေသာ သတင္းမ်ိဳး၊ သတင္းဆုိး ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။
ေငြေၾကးႏွင့္ ေငြေၾကးစနစ္သည္ ႏုိင္ငံတုိင္းအတြက္ အထြတ္အျမတ္ ျဖစ္သည္။ ထုိေငြေၾကးကုိ ေလးစားၾကရသည္။ အကန္းသဖြယ္ ဘာသာေရး အယူသည္းမႈ႕ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ေငြေၾကးကုိ မိမိတုိ႔က ဖ်က္ဆီးေနသည္ကုိ သတိမမူမိၾက။ အေမရိကန္ေဒၚလာမ်ားကုိ ၾကည့္ပါ။ ထုိထုိေငြစကၠဴတုိ႔က ႏွစ္မည္မွ် ၾကာေစ၊ အသစ္အတုိင္းပင္ ရွိသည္။ စကၠဴေကာင္းေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိလုိက ဆုိႏုိင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစကၠဴ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ ခ်ိဳး၍ရသည္။ ေခါက္၍ရသည္။ ေကာ္ကပ္၍ ရသည္။ သံကလစ္ျဖင့္ ထုိးညွပ္၍ ရသည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိေငြေၾကးလည္း ပ်က္စီးရမည္သာ ျဖစ္၏။
အေမရိကန္တုိ႔က သူတုိ႔ေငြစကၠဴကုိ တန္းဖုိးထားၾက၏။ ထုိေငြေၾကးသုံးစြဲသူတုိ႔ကလည္း ထုိေငြစကၠဴတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားရ၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ေငြေရတြက္ေသာ စက္ကပင္ လက္မခံ။ ညစ္ေပေခါက္တြန္႔ေနေသာ ေငြစကၠဴကုိ ျပန္ထုတ္ေပးသည္။ ထုိစက္က အားမနာတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ “Dirty Money” ဟုိ ေခၚလုိက္ေလေတာ့သည္။
ထုိပေဒသာပင္ လုပ္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ေဝဝါးဝါးႏုိင္သည္။ သူတစ္ပါး သာဓု ေခၚႏုိင္ေအာင္လား၊ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ လွဴႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ ျပခ်င္တာလား။ ေကာင္းတာကေတာ့ နဝကမၼလွဴျခင္းသည္ သုိသုိသိပ္သိပ္ လက္သိပ္ထုိးလွဴတာက ပုိ၍ ဘာသာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေပမည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ေကာ္ထူထူကပ္ထားေသာ ထုိထုိယပ္ေတာင္ကုိ အလွဴခံရရွာေသာ ရဟန္းအတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ လုပ္စရာ အလုပ္မ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားေတာ့သည္။ ထုိေကာ္မ်ားကုိ ေရႏွဴးျခင္း၊ နဝကမၼတစ္ရြက္ခ်င္း မစုတ္ရေအာင္ ခြာယူရျခင္း၊ ထုိေကာ္တုိ႔ စင္ေအာင္ အဝတ္ျဖင့္ သုတ္ရျခင္း၊ အေျခာက္ျပန္လွန္းရျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိယပ္ေတာင္ကုိ အလွၾကည့္ မေနႏုိင္ရွာေသာ စာသင္သားရဟန္း ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ထုိယပ္ေတာင္တုိ႔သည္ စိတ္ညစ္စရာ အလြန္ေကာင္း၏။
ကိုရင္ဝမ္းသာ ဘုန္းႀကီးစိတ္ညစ္
ရြာမွာ ေစ်းေရာင္းေသာ ဒကာမႀကီးရွိသည္။ ၿမိဳ႕က သူမကုိယ္တုိင္ ရြာထဲေရာင္းရန္ ဝယ္လာေသာ “ငါး” တုိ႔၏ အမည္ကုိ သူမလည္း မသိ။ ရြာက ေစ်းဝယ္သူေတြက ဘာငါးလဲဟု ေမးရာ သူမက “ကုိရင္ဝမ္းသာ ဘုန္းႀကီးစိတ္ညစ္ ငါး” ဟု သူမကုိယ္တုိင္ အမည္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ “ဘာ့ေၾကာင့္လဲ” ဟု ေမးရာ ငါးႀကီးေတြက ၾကည့္ရာမွာ အလြန္လွသည္။ စားခ်င္စဖြယ္လည္း ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆြမ္းခံေသာ ကုိရင္တုိ႔က ဝမ္းသာၾကသည္။ ထုိငါး ဆြမ္းစားပြဲေပၚ ေရာက္ေသာအခါ အ႐ုိးက မ်ားမ်ား၊ အသားကနည္းနည္း၊ စားရတာလည္း အလြန္ခက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိငါးဟင္းမ်ိဳး ျမင္တုိင္း ဘုန္းေပးေသာ ဘုန္းႀကီးက စိတ္ညစ္ေတာ္ မူရ၏။ အ႐ုိးလည္း မၾကာမၾကာ ျမက္တတ္သည္” ဟုိ ေျဗာင္ေျပာ၍ ေရာင္းသည္။ ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာေကာင္းေသာ ဒကာမႀကီး ျဖစ္သည္။
ထုိ႔အတူ ေကာ္ထူထူ ကပ္ထားေသာ ယပ္ေတာင္မ်ား၊ ကလစ္ၿမဲေသာ ယပ္ေတာင္မ်ားကုိ ျမင္ရတိုင္း မိမိကုိယ္တုိင္ စာသင္သားဘဝက အေတာ္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ငါးရာျဖင့္ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္ျဖင့္ တစ္ေထာင္ စာအိပ္ထဲ ပိတ္၍ လွဴလုိက္ေသာ္ …
ထုိေငြစကၠဴမ်ားလည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်ိဳးေၾကစရာ မလုိ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာလည္း အစင္းအေၾကာင္းမ်ား မထင္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ပါးေပၚ၊ မ်က္လုံးေပၚမွာလည္း ေကာ္ကပ္ရာ မရွိ၊ သံစူးရာ မရွိ။
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း လုိအပ္ေသာ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာ လြယ္လြယ္ကူကူ ကပၸိ၍ ရ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာလည္း အစင္းအေၾကာင္းမ်ား မထင္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ပါးေပၚ၊ မ်က္လုံးေပၚမွာလည္း ေကာ္ကပ္ရာ မရွိ၊ သံစူးရာ မရွိ။
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း လုိအပ္ေသာ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာ လြယ္လြယ္ကူကူ ကပၸိ၍ ရ။
ယခုမူ ဝါၾကြားပလႊားမႈ နည္းပါးသည္ဆုိေသာ ထုိထုိျမန္မာတုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္ …
ေငြစကၠဴခမ်ာမွာလည္း …
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာလည္း …
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း …
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာလည္း …
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း …
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံံက ယူနိ(က္) ျဖစ္၏။
(posted on 12/10/2012)
(posted on 12/10/2012)
သီဟနာဒ
ေခတ္ေပၚထိုင္ခုံခါးပတ္
ဒီလိုေခတ္ေပၚထိုင္ခုံခါးပတ္နဲ႔ဆိုရင္ အက္ဆီးဒင္႔ျဖစ္မႈ ၄၅ ရာခိုင္းႏႈန္းအထိ ေလ်ာ႔က်သတဲ႔။
ဆရာတို႔ေရ ကားဝယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္ကူးမလြဲၾကနဲ႔။
(ျမန္မာမွာေရာ ကမၻာမွာပါ ျဖစ္ေနတာေတြက ကြက္တိပဲ)
In this new world, local politics is the politics of ethnicity; global politics is the politics of civilization.
In this new world the most pervasive, important, and dangerous conflicts will not be between social classes, rich and poor, or other economically defined groups, but between peoples belong to different cultural entities.
The rivalry of the superpowers is replaced by the clash of civilization.
ႏိုင္ငံျခားက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖဆိုသြားတဲ႔ ျမန္မာဆရာႀကီးေတြဟာ ဟန္ တင္တန္ရဲ႕ သိမ္ေမြ႔နက္နဲတဲ႔ (ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္း) အဓိပၸါယ္ထက္ အေပၚ ယံက စကားကို ယူသြားၾကဟန္တူပါတယ္။ ဒီအထဲ အႏၱရာယ္အမ်ားဆုံး၊ စစ္ ပြဲဖန္တီးမႈေတြအမ်ားဆုံးက အစၥလမ္ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ဒီစာအုပ္က တစ္ကမၻာလုံးကို ဆူပြက္သြားေစခဲ႔ တယ္ဆိုတာလည္း လက္ ခံစရာပဲ။
(The Clash of Civilizations p. 28.)
မသိမသာနဲ႔ ဘာသာေတြျပန္ေနမိျခင္း (လပတ္လည္ အမွတ္တရ)
Self-reflection သာ ျဖစ္လို႔ စိတ္မဝင္စားရင္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဆက္မဖတ္ဖို႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။
၁။ အဂၤလိပ္သို႔
မႏွစ္က အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္တစ္အုပ္ေရးခြင္႔ ႀကဳံလာခဲ႔ပါတယ္။ ကမ္းလွမ္းသူ က စထရိတ္တိုင္းပါ။ ဒါ႔အတြက္ အားလည္းစမ္းၾကည့္ခဲ႔မိပါေသးတယ္။ ဒီ စာအုပ္မ်ိဳးရဲ႕ တာဂက္(စာဖတ္ပရိသတ္)က အမ်ားႀကီးက်ယ္ဝန္းသလို တူတူ တန္တန္ေလးျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ပုဂၢိဳလ္ေရး အက်ိဳးအျမတ္က အမ်ား ႀကီးပါ။ အားေပး၊ ကူညီ၊ တိုက္တြန္းသူေတြလည္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ျပသနာက အ ခ်ိန္နဲ႔အားစိုက္မႈပါပဲ။ ေပးႏိုင္ပါ႔မလား။ ကုိယ္တိုင္ကလည္း အခ်ိန္ျပည့္ ေရးႏို င္၊ သြားလာ၊ ေတြ႔ဆုံ၊ သုေတသနျပဳႏိုင္တာမဟုတ္ေတာ႔ ႏႈတ္နဲ႔ဝန္ခံခဲ႔ေပမဲ႔ စာခ်ဳပ္ေပၚလက္မွတ္ထိုးဖို႔က်ေတာ႔ မဝန္႔မရဲျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။
၂။ အဂၤလိပ္မွ
"အဂၤလိပ္သို႔" နဲ႔စာရင္ "အဂၤလိပ္မွ" က အမ်ားႀကီးေပါ႔ပါးလြတ္လပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တာဂက္(စာဖတ္ပရိသတ္) ကေတာ႔ က်ဥ္းသြားတာေပါ႔။ (ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြ ေလ်ာက္ေျပာလို႔ ကြာ)
၃။ ေမးခြန္းတစ္ခု (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလ်ာက္ေျပာျပန္ၿပီ ကြာ)
"ကမၻာႀကီးက ျမန္မာေတြဆီက ေလ႔လာစရာနဲ႔ (ရာစုဝက္အေမွာင္ခ်ခံခဲ႔ရ တဲ႔) ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ ကမၻာႀကီးဆီက ေလ႔လာစရာ ဘယ္ဟာက ပို မ်ား မလဲ"
ဒီေမးခြန္းကို ေမးၿပီးတဲ႔ေနာက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ျမန္မာ ဘာ သာျပန္ဖို႔လည္း စိတ္ဝင္စားလာခဲ႔ရပါေတာ႔တယ္။ ဘာသာျပန္ျခင္းကို တ စိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ဆရာႀကီးေတြရွိတယ္ဆိုေပမဲ႔ ျမန္မာလို ရွိသင္႔ တဲ႔ စာအုပ္ေတြ မျပန္ႏိုင္ဘဲ အမ်ားႀကီးက်န္ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ လက္ခံ ရမွာပါ။
ဆရာေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ "ကမၻာျပား" အမွာစာမွာ "ဒီစာအုပ္ႀကီးကို ဘာသာျပန္ေန ခ်ိန္ သုံးလအတြင္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ႔မလဲ" ဆိုတဲ႔ မလုံၿခဳံမႈ စကားကလည္း ေၾကကြဲထိခိုက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ......
လီကြမ္းယုကို မျပန္ခင္အထိ နီးစပ္ရာေတြမွာ ပင္ကို္ေရးေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ စတာေလးေတြကို ေရးခဲ႔ေပမဲ႔ ဒီေန႔ဆိုရင္ ဘာသာျပန္တာက သိသိသာသာ ႀကီးမ်ားလာေနပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ စာေတြဖတ္ရင္း ဘာသာျပန္ ရွိသင္႔တယ္ဆိုတဲ႔အေတြး ဝင္ဝင္လာလြန္းလို႔ စိတ္ေျပလက္ေျပာက္ အမွတ္တရ ေကာက္ေရးမိတာပါ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမွ တကယ္႔ကို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာပါ။
စတုတၳအႀကိမ္ အသံမစဲ မဟာပ႒ာန္း ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ပြဲ
ဓမၼမိတ္ေဆြသူေတာ္စင္အေပါင္းတို႕...
ကြ်န္ေတာ္/မတို႔ အဘိဓမၼာအသင္းႀကီးမွ ေလးရက္ သံုးညတိုင္တိုင္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသာလွ်င္ စုေပါင္းရြတ္ဆို ပူေဇာ္ၾကသည့္ အသံမစဲမဟာပ႒ာန္း ပူေဇာ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပ ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္မွာ ယခုႏွစ္ဆိုလွ်င္ စတုတၳအႀကိမ္သို႔ပင္ တိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ ယခုႏွစ္တြင္လည္း ယမန္ႏွစ္မ်ားနည္းတူ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး ရံုးပိတ္ရက္ ကာလတြင္ အစဥ္အလာမပ်က္ က်င္းပျပဳလုပ္ သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါ၍ အဆံုးမရွိ ကုန္ေအာင္သိသည့္ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္သာ က်က္စားရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ေမာ္ ဤပ႒ာန္းက်မ္းေတာ္ႀကီးအား တစ္သက္တစ္ခါ ႀကံဳရသည့္အခိုက္အခါတြင္ ကြ်န္ေတာ္/မတို႔ႏွင့္အတူ ပါဝင္ကုသုိလ္ယူ ပူေဇာ္ႏိုင္ၾကေစရန္အလို႔ငွာ နိဗၺာန္ကို အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ တိုက္တြန္းႏွိဳးေဆာ္လုိက္ရပါသည္။
အခ်ိ္န္။ ။ ၃၀- ၀၁-၂၀၁၄ - ခုႏွစ္၊ ၾကာသပေတးေန႔ မွ ၀၂- ၀၂-၂၀၁၄ - ခုႏွစ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ အထိ
ဖြင့္ပြဲအခ်ိန္္။ ။ ၃၀- ၀၁-၂၀၁၄ - ခုႏွစ္၊ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၇ း ၀၀ နာရီ တိတိ
ေနရာ။ ။ မဂၤလဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္ ၊ တတိယထပ္ (30 Jalan Eunos, Singapore) 419495
နတ္လမ္းညႊန္ ။ ။Nearest MRT Station : Eunos MRT (Bus: 21, 60, 63, 93, 854)
ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ ( ၂ )
"ကိုရီးယား၊တ႐ုတ္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဂ်ပန္ကိုယွဥ္ေကာင္းယွဥ္ႏိုင္ မယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ဂ်ပန္ေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး" (လီကြမ္းယု)
လက္႐ွိဂ်ပန္မွာ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားအေရအတြက္ဟာ ၁.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ႐ွိပါ တယ္။ ၿဗိတိန္မွာ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ဂ်ာမဏီမွာ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စပိန္မွာ ၁၀ ရာ ခိုင္ႏႈန္း႐ွိေနပါတယ္။ မိဘေတြက ႏိုင္ငံျခားကိုပညာသင္လႊတ္လိုက္တဲ့ဂ်ပန္လူငယ္ေတြ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ထဲကိုျပန္ေရာက္ရင္္ လူထုနဲ႔တသားတည္းအတူေနဖို႔ အခက္ေတြ႔ၾကရတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က ဂ်ပန္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကတာပါ။ ေန႔စဥ္ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ေျပာလို႔မရတဲ့ ျပႆနာ ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ သူတို႔စကားေျပာတဲ့ေလသံ၊ သူတို႔ကိုယ္အမူအရာ စတာေတြကအစ ျပည္ တြင္းက ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းတူေနရမယ္လို႔ လူထုက ေမွ်ာ္လင့္ထား ၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူဦးေရျပႆနာရဲ႕ အေျဖကိုေတြ႐ွိဖို႔ လူထု ရဲ႕ အေျခခံစိတ္ဓာတ္ကို ေျပာင္းလဲယူရမယ္။ ဒါကလည္း အခ်ိန္တိုတို အ တြင္းမွာ မျဖစ္ႏိုင္ ျပန္ပါဘူး။ အေျဖကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ခံဖို႔ တစ္ ခုတည္းပဲ႐ွိပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဒီအေျခအေနကိုေရာက္လာဖို႔ ဂ်ပန္ေတြမွာ အခ်ိန္ေရာမ်ားမ်ား စားစား ႐ွိၾကရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ မထင္မိဘူး။ ဒီအတိုင္းသာဆက္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ခရီးဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔လည္း အက်လမ္းကို ေရာက္ သြားၿပီး နာလန္ျပန္ထူဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲသြားလိမ့္မယ္။
ဒီျပႆနာကို ဂ်ပန္ေတြရင္ဆိုင္ေနရတာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္သြားၿပီး အခု တတိယဆယ္စုႏွစ္ထဲကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၁၉၆၀ နဲ႔ ၁၉၉၀ ႏွစ္ေတြၾကားမွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြဟာ ၆.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ပံုမွန္ ႏွစ္စဥ္တိုး တက္လာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအၿပီး ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြဟာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုရပ္၊ အလုပ္ေတြတအားႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာ ကမာၻမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုး စီးပြားေရးအင္ပါယာႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ေတြ ရဲ႕ ကူညီမႈေတာ့ပါတာေပါ႔။ ဂ်ပန္္ႏိုင္ငံရဲ႕ အိမ္ၿခံေျမေရာင္း၀ယ္မႈစီးပြားေရးက အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ ထဲ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္သြားေတာ့ ေလ့လာသံုးသပ္ သူေတြက ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေႏွးေကြးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးအေနာက္ ကမာၻရဲ႕ေစ်း ကြက္ကို ဂ်ပန္ေတြဦးစီးေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခု တ႐ုတ္ကိုသံုးသပ္ ေနၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ကစလို႔ စီးပြားေရးအီေနခဲ့တာ ကာလအတန္ၾကာလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္က စ လို႔ ႏွစ္စဥ္တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္းဟာ ဒီေန႔ဆိုရင္ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ႐ွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့သလိုပါပဲ။ တတိယမ်ဳိးဆက္ရဲ႕အင္အားခ်ိနဲ႔မႈ စတင္ေနပါၿပီ။ လူဦးေရတိုးပြားလာဖို႔ အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အခ်ိန္တို အတြင္းမွာ မခ်မွတ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ပဲေျပာင္းေျပာင္း ကမာၻစစ္အၿပီးဂ်ပန္ရဲ႕ အရိပ္ေလာက္ပဲက်န္ခဲ့ေတာ့မွာပါ ။
ႏိုင္ငံရဲ႕လူဦးေရဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ကံၾကမၼာပါပဲ။ ႏိုင္ငံအလိုက္လူဦးေရေလ်ာ့က်
လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕“အား” လည္း က်ဆင္းလာတာပါ။
သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြက သူတို႔ရဲ႕ ကား၊ တီဗီစက္ေတြကို အသစ္ မလဲ ၾကေတာ့ဘူး။ အ၀တ္အစားအသစ္၊ေဂါက္႐ိုက္ပစၥည္းအသစ္ေတြ သူတ႔ုိက မ၀ယ္ၾကဘူး။ သူတို႔မွာလိုတာေတြ အားလံုး႐ွိေနၾက ၿပီ။ အျပင္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာေတာင္ သိပ္မစားၾကေတာ့ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြေ ၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေကာင္းျမင္၀ါဒ သိပ္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ျပည္တြင္း၀ယ္ယူစား သံုးမႈအား ထိုး က်သြားလိမ့္မယ္။ ဒီအ႐ွိန္အဟုန္က ရပ္တန္႔သြားမွာလည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ ကမာၻလံုးမွာခ်ဳပ္ဆိုေန တဲ့ စီးပြားေရးကန္ထ႐ိုက္ေတြကိုၾကည့္ရင္္ ဒီေန႔႔ ဂ်ပန္ ဟာ အေမရိကန္ေတြၿပီးရင္ ဒုတိယအႀကီးဆံုးစီးပြားေရး အင္ပါယာႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေတြကို လူငယ္ေတြကပဲ လုပ္ၾကတာ၊ လူႀကီးေ တြမဟုတ္ၾကဘူး။ သခၤ်ာဘက္မွာဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ ၂၀ နဲ႔ ၂၁ မွာ အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဒီ အ႐ြယ္လြန္သြားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ ဟာ ၂၀-၂၁ မွာလို ႀကီးႀကီးမားမားေတြ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
နီဟြန္ေကဇိုင္႐ွင္ဘြန္(Nihon Keizai Shimbun)အဖြဲ႔က ကမကထျပဳတဲ့ အာ႐ွရဲ႕အနာဂတ္(The Future of Asia) ကြန္ဖရင့္တက္ဖို႔ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ဆံုမိ တဲ့ ဂ်ပန္ေခါင္းေ ဆာင္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း လူဦးေရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ တီးေခါက္ၾကည့္မိ ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ဘယ္လိုအသံမ်ားထြက္လာမလဲ ဆို တာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေနတာအမွန္ပါ။
“ႏိုင္ငံျခားသား ေတြကိုလက္ခံပါလား” လို႔ေတာ့ မေျပာဘူးေပါ႔။
“ဒီအတြက္ အေျဖကဘာလဲ”လို႔ေမးေတာ့ သူတို႔က “ကေလး ေစာင့္ေ႐ွာက္ခြင့္စားရိတ္တိုးေပးမယ္၊ ေဘဘီေဘာနပ္ေပးမယ္” လို႔ေျဖၾကတယ္။ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း တဲ့အေျဖပါ။ ေဘဘီေဘာ နပ္ေပး႐ုံနဲ႔ ဒီကိစၥက ေျပလည္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အစိုးရ လိုခ်င္ေန တဲ့ ကေလးငယ္ေတြတိုးပြားဖို႔ဟာ မဆိုစေလာက္ပဲ အက်ဳိး႐ွိေစ ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီျပႆနာရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း က ေငြမဟုတ္ဘဲ လိုက္(ဖ္)စတိုင္(လ္)နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြဟာ အေတာ္အထင္ႀကီးစရာေကာင္းပါတယ္။ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ မတ္လ(၁)ရက္ တိုဟိုကူ (Tohoku)ငလ်င္လႈပ္ေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္လိုမ်ားတံု႔ျပန္မလဲဆိုတာကို တစ္ကမာၻလံုးက ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကပါ တယ္။ ပ်ာယာခတ္ေနတာလည္းမ႐ွိ၊ အေခ်ာင္၀င္ခိုတာမ်ဳိးလည္းမ႐ွိ၊ ေၾက ကြဲ၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ရင္ဆိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကူညီသြားၾကတယ္။ ဒီေလာက္အင္အားႀကီး လႈပ္သြားတဲ့ ငလ်င္ေဘးဒဏ္ၾကားမွာ အဲသေလာက္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္သြားတဲ့လူမ်ဳိး ကမာၻမွာမ်ားမ်ား စားစားမ႐ွိႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ လုပ္တဲ့အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ဂ်ပန္္လူ မ်ဳိး ေတြဟာ ၿပိဳင္ဘက္မ႐ွိပါပဲ။
အေ၀းထိန္းခလုတ္နဲ႔ တီဗီစက္ေတြ၊ ကားေတြကအစ ေနာက္ဆံုး စူ႐ွီ (Sushi) အထိ အေကာင္ဆံုးလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းစိတ္ဓာတ္မွာ ဂ်ပန္ဟာ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြအားလံုးထက္သာတယ္။ ကိုရီးယား၊တ႐ုတ္ေတြ ဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဂ်ပန္ကိုယွဥ္ေကာင္းယွဥ္ႏိုင္မယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ ဆို ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ဂ်ပန္ေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေ ကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။
သူတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူဦးေရ ျပႆနာကို သူတို႔ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ထားခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ဘာမွမ လုပ္ဘဲ အိမ္နီးခ်င္းတိုးတက္ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ဆက္ယံု ၾကည္ေနလို႔ ရပါေတာ့မလဲ။
ဒီျပႆနာကို ဂ်ပန္ေတြေျဖ႐ွင္းလာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ေ တာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြသာကုန္ ဆံုးသြားတယ္၊ သူတို႔လႈပ္႐ွားမႈ တစ္ခုမွ မေတြ႔ရ ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအမ်ားဆံုး႐ွိတာကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံဟာ ႐ြက္ၾကမ္း ေရက်ဳိဘ၀ကို တျဖည္းျဖည္းဦးတည္ေနပါၿပီ။ လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ လူလတ္ တန္းစားေတြရဲ႕ဘ၀ ဟာ သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိေနဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပဲေပါ႔။ ဂ်ပန္ႏိုင္ ငံဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးအေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးေတြလို အေၾကြး ထူ တဲ့ႏိုင္ငံမဟုတ္ဘူး။ နည္းပညာအရ ေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေနသလို လူေတြကလည္း ပညာတတ္ေတြ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူဦးေရျပႆနာက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ကို မွီလာလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္သာ အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ ဂ်ပန္လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ အျခားႏိုင္ငံမွာသြားၿပီး အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိမွာ မလြဲမေသြပါပဲ။
ဂ်ပန္ အေမးေျဖဆက္ရန္
မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ( ၃ )
(မအားသျဖင္႔ အေဟာင္းကို ျပန္တင္လိုက္ရသည္)
"သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ထဲက ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း"
၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း၌ အမ်ားႏွင္႔မတူ ဝၿဖိဳးေနေသာ ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာဆိုလ်င္ အိုဗာဝိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေခြးႀကီးဟု ဆိုေကာင္း ဆိုေပလိမ္႔မည္။ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ ရိွသည္ ဟုလည္း ဆိုေ ကာင္းဆိုေပလိမ္႔မည္။ ထို ေခြးႀကီး ကေတာ႔ ဘာေရာဂါမွ မ႐ိွ က်န္းက်န္း မာမာပင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေခြးႀကီးသည္ ဆြမ္းစားေၾကာင္းသြားရာ တန္ေဆာ င္းေအာက္၌လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား မွာလည္းေကာင္း အေနမ်ားေလသည္။
ထို ေခြးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ထို ေခြးႀကီးက ထူးထူးျခားျခား ဝ ေနရသနည္းက အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ည ည အခါ တစ္ခါတရံ နာယက ဆရာေတာ္တို႔က စာသင္သား သံဃာငယ္ မ်ား သီတင္းသုံးရာ အေဆာင္မ်ားကို စစ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္း ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား စာသင္သားသံဃာငယ္မ်ား ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဆရာတို႔ မျမင္အပ္သည္တို႔ တခါတရံ ေတြ႔ရွိတတ္သည္။ ဥပမာ ကက္စက္ ဖြင္႔ေနျခင္း၊ ေရဒီယိုအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေနျခင္း စသည္ တို႔ ျဖစ္ေလ သည္။ ထို အခါမ်ိဳးတြင္ ႐ိုးသားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေရဒီယို ကက္စက္ ဂ်က္ပင္မ်ား သိမ္းဆည္းသြားတတ္သည္၊ ဤသို႔ သိမ္းဆည္းျခင္း မွာ ဂ်က္ပင္မရိွလ်င္ ေရဒီယိုကက္စက္ ဖြင္႔မရေတာ႔ဟု ဆရာေတာ္က ယုံ ၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ေရဒီယိုကက္စက္ဝယ္ရာ၌ ဂ်က္ ပင္ တစ္ေခ်ာင္းသာပါ၏၊ အပိုမပါ။
ထို ျပႆနာက မၾကာမီ ေျပလည္သြားေတာ႔သည္။ အေၾကာင္းက အထက္ေ ဖာ္ျပပါ ေခြးႀကီးက ထို ဆရာေတာ္ အေဆာင္မွထြက္လာလ်င္ ေဟာင္တတ္ေ သာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထူးေတာ႔ ထူးျခားသည္၊ သူေဟာင္ပုံက ယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို မုန္း၍ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ားကိုသတိေပးေသာ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
" ေဝါင္း၊ ေဝါင္း၊ ေဝါင္း "
ဤ အဓိပၸါယ္က
" သတိရိွၾကေလာ႔၊ နာယက ဆရာေတာ္မ်ား အေဆာင္ေတြ စစ္ေတာ႔မည္ " ဟု ျဖစ္သည္။
ထို အခါ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကလွ်င္ရပ္။ ကိုယ္႔အခန္းကိုျပန္၊ ကက္ စက္ဖြင္႔ထားလွ်င္ ပိတ္၊ စာအုပ္ ထူထူ ေကာက္လွန္၊ သည္းသည္း မည္းမည္း စာၾကည္႔ဟန္ ျပဳေနလိုက္ရုံပင္။ လွ၏၊ သမဏ သာ႐ုပၸျဖစ္၏။
အစပိုင္းေတာ႔ သတိမထားမိၾက၊ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာမွသာ ထို ေခြးႀကီး ၏ ေဟာင္သံကို သတိထားမိၾကသည္။ ထို ေခြးႀကီးကိုစာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ား အလြန္ ခ်စ္ၾကသည္ဟု ဆိုဖြယ္ မလိုေတာ႔ဟု ထင္သည္။ ထိုေနာက္ တစ္ခါ ေဟာင္တိုင္း ထို ေခြးႀကီးကို ထန္းလ်က္ ေကၽြးၾကသည္။ ၾကာလာေတာ႔ ေခြးႀကီးကလည္းသေဘာ ေပါက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ေဟာင္လ်င္ ထန္းလ်က္ စားရသည္။
ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္းလွ၊ ထိုမွေနာက္ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔သည္႔ေနရာ ေဟာင္ေလေတာ႔သည္။
ေဟာင္ျပီးလ်င္ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား လာျပီး ျမင္ သည္႔ ရဟန္းတစ္ပါးပါဆီ သြားေလေတာ႔သည္။
ဆိုလိုသည္က
" ငါ႔ရွင္တို႔ လိုေသာ ဆားဗစ္ကို ငါ ပ႐ိုဗိုက္လုပ္ခဲ႔ျပီ၊ ငါ ရသင္႔ေသာ ပေရာဖစ္ ကို ေပးပါေတာ႔ "
ဟု ျဖစ္သည္။
ရြာျပန္လ်င္ပင္ မိဘ၊ ဆရာ ကန္ေတာ႔ရန္ ဘာမွ ယူသြားေလ႔ မရွိၾကေသာ၊ မႏၱေလး ျပန္လာလ်င္လည္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႔အားေပးရန္ ဘာလက္ေဆာင္မွ ယူ မလာတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ ထို ေခြးႀကီးအတြက္ ထန္းလ်က္ ႏွစ္ ပိႆာ သုံး ပိႆာ ယူလာရန္ ဝန္မေလးၾကေတာ႔ေပ။
ဤသို႔ျဖင္႔ ထို ေခြးႀကီးသည္အလြန္ဝ၊ အလြန္လွေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္ လာေလေတာ႔သည္။
အႀကံ တစ္ခ်က္ေကာင္းလွ်င္ ေခြးလည္း ေကာင္းစားေလေတာ႔သည္။ အခ်က္ ပိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီး၏။
အစပိုင္းမွာေတာ႔ ထို ေခြးႀကီးက သူေဟာင္ခ်င္၍ ေဟာင္ျခင္း တနည္း လူမွား၍ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဟာင္သျဖင္႔ ထန္းလ်က္စားရမွန္း သိေသာအခါ ထန္းလ်က္ေကၽြးသျဖင္႔ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သြားေလေတာ႔သည္။ ကိုယ္႔ဆရာကို ေဟာင္ေသာေခြးကို ထန္းလ်က္ေကၽြးေသာ ရဟန္းမ်ား ဟူ၍လည္း ဤ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မိမိတို႕ကလြဲလ်င္ မရွိဟု ထင္ သည္၊ စာေပမွာ မေတြ႔မိ။ ေနာက္ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မေျပာတတ္ေပ။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ လူရွင္းလွေသာ၊ သင္တန္းမ်ားပိတ္ထားေသာ ေဒပါဗလီ ပတ္ဘလစ္ ေဟာလီးေဒး၌ ထို ေခြးႀကီးကို ထူးထူး ျခားျခား သတိရလြမ္း
ဆြတ္မိသျဖင္႔ ဤစာကို ေရးမိသည္။
( ထို ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဤမွ ထပ္မံ ေတာင္းပန္ပါ၏ )
အထူး အမွာ။ ။ ဤစာသည္ မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ဟူသည္႔အတိုင္း လြမ္း၍ တမ္းေသာစာသာျဖစ္သည္၊ ေတာင္ေတာင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ မေတြးၾကရန္ ေမ႔ေနသူတို႔ကို သတိေပးခ်င္ပါသည္၊ သတိေပးလိုက္ပါမွ ေတာင္ေတင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ေတြးေနၾက လွ်င္ သီဟနာဒ ႏွင္႔မဆိုင္၊ စာဖတ္သူမ်ားႏွင္႔သာ ဆိုင္၏။
(posted on 08/09/2013)
"သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ထဲက ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း"
၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း၌ အမ်ားႏွင္႔မတူ ဝၿဖိဳးေနေသာ ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာဆိုလ်င္ အိုဗာဝိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေခြးႀကီးဟု ဆိုေကာင္း ဆိုေပလိမ္႔မည္။ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ ရိွသည္ ဟုလည္း ဆိုေ ကာင္းဆိုေပလိမ္႔မည္။ ထို ေခြးႀကီး ကေတာ႔ ဘာေရာဂါမွ မ႐ိွ က်န္းက်န္း မာမာပင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေခြးႀကီးသည္ ဆြမ္းစားေၾကာင္းသြားရာ တန္ေဆာ င္းေအာက္၌လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား မွာလည္းေကာင္း အေနမ်ားေလသည္။
ထို ေခြးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ထို ေခြးႀကီးက ထူးထူးျခားျခား ဝ ေနရသနည္းက အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ည ည အခါ တစ္ခါတရံ နာယက ဆရာေတာ္တို႔က စာသင္သား သံဃာငယ္ မ်ား သီတင္းသုံးရာ အေဆာင္မ်ားကို စစ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္း ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား စာသင္သားသံဃာငယ္မ်ား ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဆရာတို႔ မျမင္အပ္သည္တို႔ တခါတရံ ေတြ႔ရွိတတ္သည္။ ဥပမာ ကက္စက္ ဖြင္႔ေနျခင္း၊ ေရဒီယိုအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေနျခင္း စသည္ တို႔ ျဖစ္ေလ သည္။ ထို အခါမ်ိဳးတြင္ ႐ိုးသားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေရဒီယို ကက္စက္ ဂ်က္ပင္မ်ား သိမ္းဆည္းသြားတတ္သည္၊ ဤသို႔ သိမ္းဆည္းျခင္း မွာ ဂ်က္ပင္မရိွလ်င္ ေရဒီယိုကက္စက္ ဖြင္႔မရေတာ႔ဟု ဆရာေတာ္က ယုံ ၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ေရဒီယိုကက္စက္ဝယ္ရာ၌ ဂ်က္ ပင္ တစ္ေခ်ာင္းသာပါ၏၊ အပိုမပါ။
ထို ျပႆနာက မၾကာမီ ေျပလည္သြားေတာ႔သည္။ အေၾကာင္းက အထက္ေ ဖာ္ျပပါ ေခြးႀကီးက ထို ဆရာေတာ္ အေဆာင္မွထြက္လာလ်င္ ေဟာင္တတ္ေ သာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထူးေတာ႔ ထူးျခားသည္၊ သူေဟာင္ပုံက ယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို မုန္း၍ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ားကိုသတိေပးေသာ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
" ေဝါင္း၊ ေဝါင္း၊ ေဝါင္း "
ဤ အဓိပၸါယ္က
" သတိရိွၾကေလာ႔၊ နာယက ဆရာေတာ္မ်ား အေဆာင္ေတြ စစ္ေတာ႔မည္ " ဟု ျဖစ္သည္။
ထို အခါ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကလွ်င္ရပ္။ ကိုယ္႔အခန္းကိုျပန္၊ ကက္ စက္ဖြင္႔ထားလွ်င္ ပိတ္၊ စာအုပ္ ထူထူ ေကာက္လွန္၊ သည္းသည္း မည္းမည္း စာၾကည္႔ဟန္ ျပဳေနလိုက္ရုံပင္။ လွ၏၊ သမဏ သာ႐ုပၸျဖစ္၏။
အစပိုင္းေတာ႔ သတိမထားမိၾက၊ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာမွသာ ထို ေခြးႀကီး ၏ ေဟာင္သံကို သတိထားမိၾကသည္။ ထို ေခြးႀကီးကိုစာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ား အလြန္ ခ်စ္ၾကသည္ဟု ဆိုဖြယ္ မလိုေတာ႔ဟု ထင္သည္။ ထိုေနာက္ တစ္ခါ ေဟာင္တိုင္း ထို ေခြးႀကီးကို ထန္းလ်က္ ေကၽြးၾကသည္။ ၾကာလာေတာ႔ ေခြးႀကီးကလည္းသေဘာ ေပါက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ေဟာင္လ်င္ ထန္းလ်က္ စားရသည္။
ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္းလွ၊ ထိုမွေနာက္ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔သည္႔ေနရာ ေဟာင္ေလေတာ႔သည္။
ေဟာင္ျပီးလ်င္ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား လာျပီး ျမင္ သည္႔ ရဟန္းတစ္ပါးပါဆီ သြားေလေတာ႔သည္။
ဆိုလိုသည္က
" ငါ႔ရွင္တို႔ လိုေသာ ဆားဗစ္ကို ငါ ပ႐ိုဗိုက္လုပ္ခဲ႔ျပီ၊ ငါ ရသင္႔ေသာ ပေရာဖစ္ ကို ေပးပါေတာ႔ "
ဟု ျဖစ္သည္။
ရြာျပန္လ်င္ပင္ မိဘ၊ ဆရာ ကန္ေတာ႔ရန္ ဘာမွ ယူသြားေလ႔ မရွိၾကေသာ၊ မႏၱေလး ျပန္လာလ်င္လည္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႔အားေပးရန္ ဘာလက္ေဆာင္မွ ယူ မလာတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ ထို ေခြးႀကီးအတြက္ ထန္းလ်က္ ႏွစ္ ပိႆာ သုံး ပိႆာ ယူလာရန္ ဝန္မေလးၾကေတာ႔ေပ။
ဤသို႔ျဖင္႔ ထို ေခြးႀကီးသည္အလြန္ဝ၊ အလြန္လွေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္ လာေလေတာ႔သည္။
အႀကံ တစ္ခ်က္ေကာင္းလွ်င္ ေခြးလည္း ေကာင္းစားေလေတာ႔သည္။ အခ်က္ ပိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီး၏။
အစပိုင္းမွာေတာ႔ ထို ေခြးႀကီးက သူေဟာင္ခ်င္၍ ေဟာင္ျခင္း တနည္း လူမွား၍ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဟာင္သျဖင္႔ ထန္းလ်က္စားရမွန္း သိေသာအခါ ထန္းလ်က္ေကၽြးသျဖင္႔ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သြားေလေတာ႔သည္။ ကိုယ္႔ဆရာကို ေဟာင္ေသာေခြးကို ထန္းလ်က္ေကၽြးေသာ ရဟန္းမ်ား ဟူ၍လည္း ဤ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မိမိတို႕ကလြဲလ်င္ မရွိဟု ထင္ သည္၊ စာေပမွာ မေတြ႔မိ။ ေနာက္ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မေျပာတတ္ေပ။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ လူရွင္းလွေသာ၊ သင္တန္းမ်ားပိတ္ထားေသာ ေဒပါဗလီ ပတ္ဘလစ္ ေဟာလီးေဒး၌ ထို ေခြးႀကီးကို ထူးထူး ျခားျခား သတိရလြမ္း
ဆြတ္မိသျဖင္႔ ဤစာကို ေရးမိသည္။
( ထို ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဤမွ ထပ္မံ ေတာင္းပန္ပါ၏ )
အထူး အမွာ။ ။ ဤစာသည္ မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ဟူသည္႔အတိုင္း လြမ္း၍ တမ္းေသာစာသာျဖစ္သည္၊ ေတာင္ေတာင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ မေတြးၾကရန္ ေမ႔ေနသူတို႔ကို သတိေပးခ်င္ပါသည္၊ သတိေပးလိုက္ပါမွ ေတာင္ေတင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ေတြးေနၾက လွ်င္ သီဟနာဒ ႏွင္႔မဆိုင္၊ စာဖတ္သူမ်ားႏွင္႔သာ ဆိုင္၏။
(posted on 08/09/2013)
ဆရာႀကီး ဦးေဌးေအာင္
ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ရွာၿပီ တဲ႔။
မိုးဇလကေန ဗုဒၶေဒသနာျပန္႔ပြားေရး
ဗုဒၶေဒသနာျပန္႔ပြားေရးကတဆင္႔ ရဟန္းငယ္တို႔ မိရိုးဖလာအေတြးေတြကို ရိုက္ခ်ိဳး.. အျမင္သစ္ေတြ ထုေထာင္းထည့္ေပးခဲ႔သူ။
စကၤာပူမွာ တရားပြဲလုပ္ႏိုင္ဖို႔ မႏွစ္က ႀကိဳးစားခဲ႔ေသးေသာ္လည္း အထ မေျမာက္ခဲ႔။
ဆရာႀကီးရဲ႕ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ သြားေရးလာေရး မလြယ္ကူမႈေတြေၾကာင္႔။
အခုေတာ႔ အရာခပ္သိမ္း ၿငိမ္းသြားေပၿပီ။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ဗုဒၶေဒသနာဆီ ခ်ဥ္းကပ္ပုံေတြကို စကၤာပူအမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ ထဲက(National University of Singapore) လူငယ္ေတြဆီ စီးဝင္းသြားေစ လိုတဲ႔ တပည့္ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ဆႏၵ မျပည့္ဝေတာ႔ဘူး။
သက္တန္းေစ႔ ဆိုေပမယ္႔ မေသေစခ်င္ေသးပါဘူး ဆရာႀကီး ရယ္။
ေနဝင္ခ်ိန္ ေစာလြန္းတယ္။
လက္ထပ္လက္စြပ္
က်ေနာ္႔သားက သူ႔မဂၤလာေဆာင္ ေရာက္လာတဲ႔ ပရိသတ္ေတြကုိ သူကိုယ္ တိုင္ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆိုၿပီး ဂစ္တာႀကိဳးေတြ စ ၫိွတယ္။
မၾကာဘူး၊ ခဏေနေတာ႔ သူ႕ဆီကေတာင္းပန္သံထြက္လာတယ္။
" မဝတ္စဖူး လက္ထပ္လက္စြပ္ဝတ္ထားရေတာ႔ ဂီတာတီးရာမွာ နည္း နည္းျပႆနာတက္ေနလို႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး နားေသာတဆင္ေပးၾက ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
သူေျပာလိ႔ုမွ မဆုံးေသးဘူး။ ေအာက္က ပရိသတ္တစ္ေယာက္က
" နားလည္ပါတယ္၊ လက္ထပ္လက္စြပ္ဝတ္ထားရတယ္ဆိုရင္ ဂီတာတီးမွ ရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔လုပ္လို႔ မရေတာ႔ပါဘူး " တဲ႔။
Ref: R.D, Dec,2011
ဂ်ပန္(သို႔မဟုတ္) သာမန္ႏိုင္ငံ အဆင္႔ဆီေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ႏိုင္ငံ
ဂ်ပန္အဓိကရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈက လူဦးေရပါ။ ဂ်ပန္လူဦးေရက အိုမင္း လာေနၿပီ၊ ဒီအတြက္ အစားထိုးမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ အျခားျပႆ နာေတြကေတာ့ စီးပြားေရး“အီ”ေနမႈနဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ႐ွိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လူဦးေရျပႆနာကိုသာ မေျဖ႐ွင္းႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္ရဲ႕ အ နာဂတ္လည္း မလွႏိုင္ပါဘူး။
အေရအတြက္ကိုၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ ဒီျပႆနာက ထင္သာျမင္သာ ႐ွိလွပါ တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးဖြားႏႈန္းက ၁.၃၉ ပဲ႐ွိတယ္။ အမွန္တကယ္ လိုအပ္တဲ့ရာခိုင္ႏႈန္းက ၂.၁ ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးေလ်ာ့က်ေနပါ တယ္။ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းေလ်ာ့က်သြားေတာ့ လူငယ္ေတြက အလုပ္လည္းလုပ္ရ၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ရ၊ ဒီေတာ႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ္႔ လူငယ္ရာခိုင္ႏႈန္းက နည္းနည္းလာတယ္။
၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ လူႀကီးေတြကိုေစာင႔္ေရွာက္ႏိုင္မႈႏႈန္းက ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ႐ွိေနၿပီး ယခုႏွစ္ေတြမွာ ၂.၈ ပဲ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ လူဦးေရဆက္ ႐ွိေနမယ္ဆိုရင္ ၂၀၂၂ ေရာက္ရင္ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ေရာက္သြားပါလိမ့္
မယ္။ ဒါဆိုရင္ ၂၀၆၀ မွာ ၁.၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ႐ွိေတာ့မယ္။ အဲဒီအေနအထားအထိ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေနက တင္းခံထားလို႔ မရႏိုင္ေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားမယ္။ လူငယ္ေတြက ဒီဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ရင္ အျခားႏိုင္ငံကို ထြက္သြားၾကပါလိမ့္ မယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အတြင္းမွာ ဂ်ပန္လူဦးေရဟာ ၇၂ သန္းကေန ၁၂၈ သန္းအထိ ျမင့္ တက္လာခဲ့ေပမယ့္ အခု လူဦးေရက ေလ်ာ့က်လာေနၿပီး ၁၂၇.၅ သန္းပဲ ႐ွိ ပါေတာ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ စီးပြားေရး က်ဆင္းလာမႈကလည္း မလြဲမေသြပါ။ ဒီ အေနအထားကို ထိန္းထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈ အတိုင္း မိသားစုထဲမွာေရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာပါ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ တို႔ဟာ အိမ္ထဲမွာေန၊ ကေလးေတြကိုထိန္း၊ လူႀကီးေတြကိုျပဳစု၊ အိမ္တြင္း မႈေတြလုပ္ရတာကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီ အမ်ဳိး သ မီးေတြဟာ ခရီးေတြထြက္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ႐ွိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာ ကေန ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထြက္လုပ္၊ ကိုယ့္၀င္ေငြကို ႐ွာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ေနရတဲ့ အရသာကို ေတြ႔လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္ေ တြ ေျပာင္းလဲလာေန ၿပီး ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ လည္း မ႐ွိႏိုင္ဘူး။ စကၤာပူအဲယားလိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾက တဲ့ ဂ်ပန္ အမ်ဳိး သမီးေတြ႐ွိတယ္။ စကၤာပူကေလယာဥ္ေမာင္ေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တာေ တြေတာင္႐ွိပါတယ္။ ဒီမွာေနၾကရင္း စကၤာပူကအမ်ဳိးသမီးေတြ ဘယ္လိုေန ထိုင္ၾကတယ္၊ ေယာကၡမေတြရဲ႕အိမ္မွာလည္းမဟုတ္၊ ခင္ပြန္းရဲ႕ဗိုလ္က်တာ ကိုလည္းမခံရ၊ ဒါေတြကိုေတြ႔ျမင္သြားၾကတယ္။ ဂ်ပန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အ မ်ဳိးသမီးေတြ အရင္လိုျပန္ျဖစ္ေအာင္၊ ေငြေရးေၾကးေရးမွာ ေယာက္်ားကို မွီ ခိုေနရေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ မရပါဘူး။
မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ႏွစ္ဆက္အတြင္းမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးထုႀကီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ေ ႐ွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈထဲက အိမ္တြင္း ေရးတာ၀န္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလာ ခဲ့ၾကတယ္။ အခုသူတို႔ဘာသာသူတို႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လာၾကေတာ့ တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေဟာင္းထဲကို သူတို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္၀င္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးယူျခင္းကေနရလာမယ့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကိုလည္း မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနၾကေတာ့ တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အိမ္ေထာင္ေတာ့ျပဳတယ္။ ကေလးမယူဘူး။ ဂ်ပန္အလုပ္ ႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္သံုးဖို႔ ျငင္း ဆန္ေနၾကတယ္။ ဒါကလည္း အေထာက္အကူမျဖစ္လွပါဘူး။ ဆြီဒင္မွာဆို ရင္ အလုပ္႐ွင္ေတြက အမ်ဳိးသမီး အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္အကိုင္လည္း မပ်က္ ကေလးယူလို႔လည္းရေအာင္ စီစဥ္ေပးၾကတယ္။ ဂ်ပန္ကုမၸဏီေတြက မီးဖြားခြင့္တင္တဲ့ မိခင္ေလာင္းအလုပ္သမားကို ယာယီအလုပ္သမား စာရင္း ထဲ ထည့္သြင္းလိုက္ၾကတယ္။
ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္းႀကီး အလားအလာလည္း႐ွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြ အ တြက္ အလုပ္အကိုင္ကိုပါ လာၿပီးထိခိုက္ေနေတာ့ ကေလးယူျခင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ ေပးဆပ္ရတာေတြ မ်ားလြန္းေနတယ္။ ဘယ္ကုမဏီကမွ ဒီျပႆ နာကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ ဦးေဆာင္မႈေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတၱိမ်ဳိးမ႐ွိဘူး။ ႏိုင္ငံလူဦးေရ အတြက္ ကေလးေတြလိုတယ္လို႔သာ ပါးစပ္က ေျပာေနၾကတာပါ။
ဒီကိစၥမွာေတာ့ စကၤာပူနဲ႔ဂ်ပန္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ျပႆနာက ဆင္တူပါပဲ။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စကၤာပူက ၀င္ေရာက္ေနထိုင္လာသူေတြကို လက္ခံ တယ္။ ဂ်ပန္ရဲ႕ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံမႈႏႈန္းက မ႐ွိသေလာက္ပဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ဟာ သူတို႔ အမ်ဳိး သန္႔ေနရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္က နက္နက္နဲနဲကို စြဲေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံ ေရး၊ မခံေရးက ျပည္သူထဲမွာေရာ အစိုးရထဲမွာပါ ေဆြးေႏြးရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ေတြရဲ႕ ဇာတိမာန္ျပင္းျပပံုကို ကၽြန္ေတာ္မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ Cathay Building မွာ အဂၤလိပ္စာအယ္ဒီတာအေနနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ (၈) ရက္ ေန႔တိုင္းမွာ ဆာမူ႐ိုင္းဓားႀကီးေတြတ၀င့္၀င့္၊ စစ္ခ်ီသံေတြေၾကြးေႀကာ္ ရင္း စစ္ခ်ီခဲ့ၾကတာေတြကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
“Ware ware Nihonjin Wa Amaterasu Noshison Desu” (ငါတို႔လူမ်ဳိးဟာ ေနမ်ဳိးေနႏြယ္ေတြ)။
ဒါကို အျခားနည္းနဲ႔ေျပာေတာ့ ငါတို႔လူမ်ဳိးသာ ေနမ်ဳိးေနႏြယ္၊ မင္းတို႔က မ ဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ဒီေခတ္ ႀကီးထဲမွာ ဒါမ်ဳိးေတြေတာ့ သူတို ႔ေၾကြးေႀကာ္ေနၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခခံယံုၾကည္ခ်က္ က လံုး၀မေျပာင္းေသးဘူးလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ အေမရိကမွာေမြး၊ အေမရိက မွာပညာသင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအစိုးရ အရာ႐ွိ ေဂ်ာ့(ဂ်္)တာေကမူရာ(George Takemura)ကို ဂ်ပန္ေတြက မယံုၾကည္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ဟိုဒိုဘု(Hodobu)ဂ်ပန္အင္ေဖာ္ေမး႐ွင္းကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ အေျပာအဆို၊ အမူအရာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ တစ္ေယာက္ပါ။
ဒီလို လူမ်ဳိးအစြဲႀကီးေနျခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး႐ြားတဲ့ အဟန္႔အတားျဖစ္ေ နပါတယ္။ သူတို႔လူဦးေရ ျပႆနာလည္း ဒါေၾကာင့္ ေျဖ႐ွင္းလို႔မရျဖစ္ သြားႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္သာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတစ္ ေယာက္ ဆိုရင္ ဂ်ပန္နဲ႔ လူမ်ဳိးစုခ်င္းတူတဲ့ လူေတြကိုလက္ခံၿပီး ျပည္တြင္းကဂ်ပန္ေတြ နဲ႔ ေရာေႏွာမိသြား ေအာင္ ႀကိဳးစားမိမွာပါ။ တ႐ုတ္နဲ႔ကိုရီးယားအျပင္ ဗီယက္ နမ္ လူမ်ဳိးေတြကိုေတာင္ လက္ခံလို႔ရပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြ က ဂ်ပန္ႏိုင္္ငံထဲမွာကို ႐ွိေနႏွင့္ၾကၿပီးသားပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုရီးယား လူမ်ဳိး ၅၆၆,၀၀၀၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ၆၈၇,၀၀၀ ႐ွိေနၿပီး သူတို႔ဟာ ဂ်ပန္စကားကို ဂ်ပန္တစ္ေယာက္လိုကို မြတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ဆိုရင္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ တစ္သားတည္းျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ သူတို႔ကို ဂ်ပန္စီတီဇင္ အစစ္ေတြအေနနဲ႔လက္ခံဖို႔က အေတာ္အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။ တကယ္ဆို သူ တို႔ဟာ ဂ်ပန္မွာေမြး၊ ဂ်ပန္မွာႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ လူ႔အဖြဲ႔အ စည္းကေတာ့ သူတို႔ကို ဂ်ပန္ေတြအေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္အစြဲႀကီးတယ္ဆိုတာကို ျပည့္ျပည့္ စံုစံု သေဘာေပါက္ႏိုင္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ကန္႔သတ္ဟန္႔တားျခင္းခံရတဲ့ လူတစ္စုကို လည္း ထပ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ဟာ လက္တင္အေမရိကမွာ ေမြးတဲ့ Nikkeijin လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအစစ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြ တုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ႐ွိၾကတဲ့ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ လြတ္လပ္စြာ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ျခင္းေပၚလစီ အရ ဂ်ပန္ျပည္ ကိုျပန္လာၾကတယ္။ သူတို႔ျပန္လာေတာ့ ဂ်ပန္ရဲ႕ လူဦးေရေလ်ာ့ပါးလာ မႈျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေပး ႏိုင္ေတာ့မလိုလို ထင္စရာပါပဲ။ ကမာၻတစ္ျခမ္းခရီးစဥ္ကိုျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာၾကတဲ့ Nikkeijin ေတြဟာ လူထု က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမ႐ွိလို႔ သူတို႔အဘိုးအဘြားေတြ ၁၉၂၀ ၀န္းက်င္က ထြက္ ခြာသြားခဲ့ၾကတဲ့ ဘရာဇီးဆီကို ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အစိုးရရဲ႕ စမ္းသပ္က်င့္သံုးမႈေပၚလစီလည္း အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ လံုး၀မတူတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ဂ်ပန္ေတြဟာ ဂ်ပန္မွာ႐ွိေန တဲ့သူတို႔ေဆြမ်ဳိးဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ကန္႔သတ္ဆက္ဆံျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေနနဲ႔ပဲ ဂ်ပန္လူထုက လက္ခံၾကတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္လယ္ေရာက္လို႔ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းလည္း ရင္ဆိုင္လိုက္ရေရာ အလုပ္အကိုင္မ႐ွိျဖစ္ေနတဲ့ Nikkeijin ဂ်ပန္ေတြကို အစိုးရက အေျခခံ စား ရိတ္ေတြေပးၿပီး ဘရာဇီးကို အၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခား သားေတြအေပၚ အဲသလို ခြဲျခားမႈမ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အစိုးရရဲ႕ေပၚလစီဟာ အလုပ္ျဖစ္သြားႏိုင္စရာ ႐ွိပါတယ္။
ဂ်ပန္အစိုးရအေနနဲ႔ ကိုယ္က်င့္သံုးမယ့္ေပၚလစီကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္မႈ ႐ွိရမယ္ ဆိုတာကို စတင္မက်င့္သံုး မီကတည္းက ယံုၾကည္ထားဖို႔ သင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ ငံျခားသားကို လက္မခံလိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ လူထုမွာ႐ွိေနတယ္ဆို တာကို ေလွ်ာ့ တြက္မိတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္နည္းနဲ႔ႀကိဳးစားရင္ရႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္ ကူးမ်ဳိးေတာ့ ႐ွိထား သင့္ပါတယ္။
ဆက္ရန္ -
လူနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္အမွတ္အသား
မႏွစ္က ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္ မိမိထမံသီမွာရွိစဥ္ ရဟန္းခံေပးထားခဲ႔သည့္ နာဂဘုန္းႀကီး ဦးေဝေရာစနနွင္႔ေတြ႔သျဖင္႔ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳ ဦးေမာင္ သိန္း အေၾကာင္းေမးမိသည္။ ဦးေမာင္သိန္းသည္ ေလရွီးနာဂမ်ိဳးႏြယ္စုေလး တစ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။
"ဦးေမာင္သိန္းႀကီးေရာ ရွိေသးသလား"
"ထမံသီမွာ မရွိေတာ႔ဘူး ဘုန္းဘုန္း၊ သူ႔႐ြာကိုျပန္သြားၿပီ"
"ဘာေၾကာင္႔ သူ႔႐ြာကိုျပန္သြားတာလဲ"
"သူ႔႐ြာက လူငယ္ေတြကို သူတို႔ ဘာသာစကားသင္ေပးဖို႔ တဲ႔၊ အဲသလိုမွ မ လုပ္ရင္ သူတို႔ ဘာသာစကား မၾကာခင္ ကြယ္သြားေတာ႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္"
"သူ႔႐ြာက အိမ္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ"
"အစိတ္သုံးဆယ္ပဲရွိမယ္"
"သူတို႔ ဘာသာစကားကို ႐ြာေပါင္း ဘယ္ႏွ႐ြာက ေျပာသလဲ"
"မေျပာဘူး။ သူတို႔ တစ္ရြာပဲေျပာတယ္၊ တျခားရြာေတြမွာလည္း သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စကားေတြရွိတယ္"
အိမ္ေျခ အစိတ္သုံးဆယ္ေလာက္ပဲေျပာသည့္ စကားပင္ျဖစ္ေစ ဒါကို မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လူမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ ဦးေမာင္သိန္း မွာ တာဝန္ရွိေနတာပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ သမိုင္းေရ.............
နတ္ရွင္ေနာင္ကိုၾကည့္ ..
"ႏိုင္ငံေတာ္ ေခတ္မွီ ဘက္စုံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေရး" ဆိုတဲ႔ အေရးနဲ႔ၾကည့္ရင္ သမိုင္းမွာ က်ရွဳံးခဲ႔သူပဲ။
"အမ်ိဳးသားအေမြအႏွစ္မ်ား မေျပာက္ပ်က္ေအာင္ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ေရး " က်ျပန္ေတာ႔ သူက ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ေနျပန္တယ္။
သမိုင္းဆိုတာ ေနာက္ျပန္ လွည့္လွည့္ၾကည့္ရလြန္းလို႔ အလြန္ ဇက္ေညာင္းတဲ႔ ဘာသာရပ္ပါ ဆရာႀကီး ဟန္တင္တန္ရယ္။ ။
ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ
"မာ႔က္စ္ဝါဒက ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ႔လူတန္းစား ညီညြတ္ေရးအတြက္ ျပည္ေ ထာင္စု(အမ်ိဳးသား)ႏိုင္ငံကို ျငင္းပယ္သလို မြတ္စလင္ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ ရွားမႈအရ အစၥလမ္ အယူးသည္းဝါဒကလည္း အစၥလမ္ညီညြတ္ေရး အတြက္ ျပည္ေထာင္စု(အမ်ိဳးသား)ႏိုင္ငံကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္သည္။"
"ခရစ္ယန္၊ ေအာ္သိုေဒါက္စ္၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္အစိုးရတို႔မွာ ဘာသာေရးကို အေျခခံဖြဲ႔စည္းထားသည္႔ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားပါဝင္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား မရွိေသာ္လည္း မြတ္စလင္အစိုးရမ်ားမွာ ရွိသည္။"
ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ
ဆင္ျမဴယယ္ ပီ ဟန္တင္တန္
"As a revolutionary movement, Islam fundamentalism rejects the nation state in favor of the unity of Islam just as Marxism rejected it in favor of the unity of the international proletariat." (p. 175)
"Christian, Orthodox, Buddhists and Hindu government do not have interstate organizations with memberships based on religion; Muslim governments do." (p. 176)
From The Clash of Civilization. Islam: Consciousness without cohesion.
by Samuel P Huntington.
ဂန္းနန္း စတိုင္ ေကာင္ကေလးႏွင္႔ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္
အမွာ။ ။ Samuel P Huntington ရဲ႕ The Clash of Civilization ေၾကာင္႔ လီကြမ္းယုကလြဲၿပီး အခုတေလာ ပို႔စ္အသစ္ တက္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လို႔ အေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကိုပဲ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးက လာအို ခရီးစဥ္ႏွင္႔ ပတ္သက္သည္႔ အမွတ္တရ ေလးမ်ားကို ျပန္ေရးျခင္း ျဖစ္သည္။
၁ ။ စလုံးပိုင္ ေဟာ္တယ္မ်ား
လာအိုႏိုင္ငံ ဟု ဆိုေသာ္လည္း တည္းခိုခဲ႔ရေသာ ေဟာ္တယ္မ်ားက စလုံးပိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စလုံး တို႔ စီးပြားေရး လက္တန္ ရွည္သည္။ လာအိုႏိုင္ငံ၏ ဥပေဒ အရ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အေနႏွင္႔ ေဒသခံ ႐ွယ္ယာ မပါဘဲ စီးပြားေရး လုပ္ခြင္႔မ႐ွိ၍ ဖက္စပ္ျဖစ္ေန ရေသာ္လည္း ခန္႔ခြဲမႈက စလုံး တို႔ လက္ေအာက္မွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ရွိေနသည္။ ထူးျခားသည္႔ အခ်က္ က စလုံးပိုင္ျဖစ္သည္႔အ တြက္ အျခား ေဟာ္တယ္ေတြထက္ ပိုသန္႔ျပီး ဆက္ဆံေရး ပိုေကာင္းမြန္သည္။ စလုံး တို႔ စီးပြားေရး လုပ္တတ္ၾကသည္။ ပိုင္ရွင္က စလုံး၊ အလုပ္သမားက လာအို။ သို႔ေသာ္ အလုပ္အကိုင္ ရွိေနသည္၊ေဟာ္တယ္က လူထုကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္သည္ကပင္ မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ ထို လာအိုေလးပင္ ၁၉၉၇ ခုေနာက္ မီးပ်က္သည္ သိပ္ မရွိေတာ႔ ဟု သိခဲ႔ရသည္။
၂ ။ ဘ၊က ေက်ာင္းထြက္ ခရီးလမ္းၫႊန္မ်ား
ဘယ္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ႔သလဲဟု ေမးတိုင္း ဘုန္းႀကီးက သင္ေပးသည္ ဟု ခရီးလမ္းၫႊန္ ေလးေယာက္စလုံး တညီ တၫြတ္ တည္း ေျဖၾကသည္။ မဖြံ႔ျဖိဳးေသးေသာ ဗုဒၶဘာသာ ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္ႏွင္႔ အညီ ပညာေရး က႑ကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား
အေပၚ ေတာ္ေတာ္ အမွီျပဳေနရေၾကာင္း သိသာလွသည္။ တစ္ခု ေကာင္းသည္က လူငယ္တိုင္း ကိုရင္ လူထြက္ေလးမ်ား ျဖစ္သျဖင္႔ ဘုန္းႀကီး အထာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နပ္ၾကသည္။ သူတိူ႔ အဂၤလိပ္ကေတာ႔ နားလည္၍ ရရုံေလာက္သာ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္စဥ္က အဖြဲ႔ႏွင္႔အတူ ပါလာသည္႔ ျမန္မာခရီးလမ္းၫႊန္လည္း လာအိုတို႔ ထက္ မသာ ဟုထင္သည္။ လာ အိုႏွင္႔ ႏႈိင္းရသည္က သိပ္ေတာ႔ မမိုက္။ ျမန္မာတုိ႔ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုေသးသည္။
" သူေျပာတာ နားလည္တယ္၊ ျပန္မေျပာတတ္လို႔ " ႏွင္႔ မရေတာ႔။
၃ ။ အတုံ႕ အလွည္႔
ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ၿပံဳးစရာ အေကာင္းဆုံးဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ နံနက္ ေစာေစာထ၊ ဆြမ္းေလာင္း၊ သကၤန္းမ်ား လွဴဒါန္းၾကရာ စလုံးဒကာမတစ္ေယာက္ ဆြမ္းအိုးက ဆြမ္းေလာင္းရင္း ကုန္သြားသည္။ ထိုအခါ ဆြမ္းခံရဟန္းက ထိုဒကာမကို အားနာသြား သည္ ထင္၏။ သူ႕ သပိတ္ထဲ ရိွရိွသမ်ွ ဆြမ္းတိ႔ုကို ထိုဒကာမ ဆြမ္းခြက္ထဲ ထည္႔ေပးထာခဲ႔ျပီး ႂကြသြားေလေတာ႔သည္။ ထို အျဖစ္ အပ်က္ က စလုံး တိ႔ုၾကား ေျပာမဆုံးပင္ ႐ိွခဲ႔သည္။ ရဟန္းေလာင္းသည္႔ ဆြမ္းကိုပင္ ခံယူထိုက္သည္႔ ဒကာမ ဟုတည္း။
၄ ။ ဂန္းနန္း စတိုင္ ေကာင္ကေလး
စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံးက ဤ ေကာင္ကေလးျဖစ္သည္။ တစ္ဖြဲ႔လုံး အတြက္ ဘစ္စနစ္ ကလပ္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္
တစ္ေဆာင္ကို ေဟာ္တယ္ ပိုင္ရွင္က လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ မစီးစဖူး ဘစ္စနစ္ကလပ္မွာထိုင္ေနစဥ္ ေကာင္ကေလး တစ္ေ ယာက္ ေရာက္ လာျပီး မိမိေဘး ဝင္ထိုင္သည္။ ၾကည႔္ေတာ႔ မိဘႏွင္႔ တူသူေတြလည္း မပါ။ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ပုံ ရေသာ လူ လည္းမပါ၊ တစ္ေယာက္တည္းမွ တကယ္႔ကို တစ္ေယာက္တည္း။ ေလယာဥ္ထြက္သည္အထိ မလာေတာ႔မွ သူ႕ကို စကားစေျပာ မိ သည္။
" တစ္ေယာက္တည္း လား"
" ဟုတ္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း "
" အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရိွျပီလဲ "
" ၁၂ ႏွစ္ "
" ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
" ကိုရီးယား၊ ဆိုးလ္ က "
" မိဘေတြက စကၤာပူမွာ ေနတာလား "
" ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္လည္း စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္ "
" လာအိုကို ဘာလာလုပ္တာလဲ "
" ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေဟာလီးေဒး လာတာ "
ေျပာရန္ပင္ မရွိေတာ႔။ ေတဂ်ဳန္း ဆိုသည္႔ ၁၂ ႏွစ္သား လူငယ္ေလးသည္ စကၤာပူမွ လာအိုကို တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ ေဟာလီးေဒး ထြက္သည္ တဲ႔။
မိဘတိ႔ု၏ စိတ္ခ် ယုံၾကည္ရဲမႈ၊
ကေလး၏ သတၱိ။
ငယ္စဥ္က ၂ မိုင္ေဝးေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို သြားတက္ဖုိ႔ စိတ္မခ်သျဖင္႔ ေက်ာင္းအထြက္ခိုင္းသည္႔ မိခင္ ႀကီးကိုသာေတြး ရင္း ျမင္လိုက္မိေတာ႔သည္။
ကိုရီးယားတို႔က အေနာက္ကို လုံးဝ မီွသြားၾကျပီထင္သည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေတဂ်ဳန္းကသူ႕အိပ္ထဲ မွ လက္ပ္ေတာ႔ကို ထုတ္ျပီး ဂိမ္း ကစား ၍ သာ ေနေလေတာ႔သည္။ လိုက္ၾကေပဦး ေ႐ႊျမန္မာ တို႔။
မိမိ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေတဂ်ဳန္း ေလးသည္ တကယ္႔ကို ဂန္းနန္း စတိုင္ ေတဂ်ဳန္း ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ ။
ဘန္ကီမြန္း၏ မ်က္ႏွာ ျမင္ရတိုင္း မျမင္ဖူးလိုက္ရေသာ ဦးသန္႔ကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိ၏။ ။
သီဟနာဒ
အေမေန႔အလြန္ တစ္ဘူတာ
၁၉၉၆ ေလာက္က ဟသၤာတထြန္းရင္ရဲ႕
"အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္" သီခ်င္းကို က်ေနာ္က နားေထာင္ေနခိုက္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက
"ဒါေတြ နားေထာင္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ေခတ္ေအာက္ေနပါၿပီ။ ဒါကို နားေထာင္" ဆိုၿပီး ထူးအိမ္သင္ရဲ႕
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္" ကို ေပးပါတယ္။
"ထူးအိမ္သင္ကို နားေထာင္ၿပီးပါၿပီကြာ" လို႔ ဖြင္႔မေျပာခဲ႔ေပမဲ႔ ေခတ္တစ္ခုကို ပ်က္ရယ္ျပဳတဲ႔အထဲမွာ က်ေနာ္ မပါဘူးဆိုတာ ေလးျဖဴရဲ႕ "ေနာက္ဆုံးရထား" သံ က်ေနာ္႔ဆီက ၾကား႐ၿပီးတဲ႔ေနာက္ သူလည္း သိခဲ႔ပါတယ္။
အေမ႔ကိုလြမ္းရာမွာ ဂႏၴဝင္ေတြ၊ ေမာ္ဒန္ေတြ ရွိသလား
က်ေနာ္မသိခဲ႔ပါဘူး။
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴ ႏွလုံးသားတစ္စ္စုံကို လြမ္းဖို႔
ကာရန္ေတြ၊ ကာရန္ မဲ႔ေတြ၊
ရစ္သန္ေတြ၊ စီးေမ်ာမႈေတြ
ဒါေတြလိုသလား က်ေနာ္ မသိခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။
ေခတ္တိုင္းမွာ မိခင္ ေမတၱာေတြက ေပြလီမႈမရွိခဲ႔သလို က်ေနာ္တို႔ ရင္ခြင္ထဲက မိခင္အေၾကာင္း ကႀကီးခေခြးေတြကလည္း အေနအထား မလြဲခဲ႔ၾကပါဘူး။
အေမေန႔လြန္ အေမ႔အေၾကာင္းကို ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ႔ အေမနားေထာင္မယ္
ဆိုတာေသခ်ာလို႔ အေမ႔အေၾကာင္းကုိဆိုရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ေျပာေနလို႔ ရတာပဲလို႔ပဲ ယုံၾကည္မိတယ္။
အဲ...ယုံၾကည္မႈက ယုတၲိေဗဒကို လက္မခံဘူး။ ဒါကိုလည္း သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက လက္ခံပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘာတူခဲ႔ၾကတာက "အေမဟာ ထာဝရ" တဲ႔။
ဒီ ယုံၾကည္မႈကလည္း ထာဝရ ပါ ကဗ်ာဆရာရယ္။ ။
ေၾကာ္ျငာ ပို႔စ္
ေက်ာင္းေကာ္မတီကေတာ႔ ဘာမွ ေၾကာ္ျငာအသိေပးစရာ မရိွေသာေန႔မွာပင္ "ယေန႔ ေၾကာ္ျငာအသိေပးစရာ ဘာမွ မရွိေၾကာင္း" ဟု ေၾကျငာၾက၏။
ထို႔အတူ ယေန႔ညေန ဘာပို႔စ္မွ မတင္ေစဦး ယေန႔ညေန ဘာပို႔စ္မွ မတင္ပါ ဟု ပို႔စ္လိုက္မွ တာဝန္ေက်မည္ထင္သည္။
အေမရိက အေမး - အေျဖ (၂) (လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္)
ေမး။ ။ႏိုင္ငံျခားေရး ေပၚလစီေၾကာင့္ ဘု(ရွ္) ရဲ႕ အီရတ္ စစ္ပြဲထဲမွာ စကၤာ ပူလည္း အတူ ပူးေပါင္းပါ၀င္ လုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ဘု(ရွ္)ရဲ႕ မဟာမိတ္ ဆုိ တာလည္း အလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီ အေနအထား မ်ိဳး အတြက္ ေနာင္တ မရမိဘူးလား။
ေျဖ။ ။ လံုၿခံဳေရးကိစၥေတြမွာ ငါတုိ႔က အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ပါတနာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုမွ မေရာင္းတဲ့ လက္နက္ ေတြ ငါတုိ႔ ေရာင္းတာ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကို ေထာက္ခံအားေပးဖုိ႔ တို႔မွာ ၀တၱရားလည္း ရွိတယ္။
ေမး။ ။ႏ်ဴးကလီးယား ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အီရန္က တကယ္လုိ႔သာ ႏိုင္ ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္း ေတြနဲ႔ အတူတကြ လက္တြဲၿပီး အလုပ္ မလုပ္ဘူးဆို ရင္ အေမရိကန္က အီရန္ကိုလည္း စစ္ေရးနဲ႔ ၀င္ေရာက္ လာႏုိင္တယ္ လုိ႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါကေရာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသလား။
ေျဖ။ ။အီရန္သာ အႏုျမဴဗံုး ရသြားရင္ေတာ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အႀကီး အက်ယ္ ျပႆနာတက္ၿပီ။ ေဆာ္ဒီ ကလည္း ပါကစၥတန္ေတြဆီက ဗံုး၀ယ္ မယ္။ အီဂ်စ္ကလည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရေအာင္လုပ္မွာပဲ။ အဲဒီ ဗံုးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေသေၾကပ်က္စီး ကုန္ၾကမယ္ဆုိတာလည္း ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပဲ၊ ဒီ အႏုျမဴဗံုး ေတြက အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ရွိေနမွ အလုပ္ျဖစ္တာ။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက လူေတြ ဟာ အဲသေလာက္ စဥ္းစားတတ္တယ္လုိ႔ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။ တစ္ခုခုက စၿပီး မွားၿပီဆုိရင္ တစ္တုိက္လံုး အႏုျမဴနဲ႔ ပ်က္စီးသြားႏုိင္္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္က အီရန္ကို ၀င္တုိက္မယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ အီရန္ရဲ႕ အႏုျမဴကိစၥကို ပုိၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ျဖစ္ေနတာက အစၥေရး ေတြပဲ။ အီရန္က အစၥေရးကို ပညာေပးမယ္လုိ႔ မၾကာမၾကာ ေျပာေနေတာ့ ပထမဆံုး ၿခိမ္းေျခာက္ ခံရမွာကလည္း အစၥေရးပါပဲ။ အေမရိကန္ေတြက အီရန္ကို တကယ္ တုိက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ အစၥေရးကို လက္နက္ထုတ္ေပးၿပီး အတိုက္ခိုင္းမွာပါ။
ေမး။ ။မစၥတာလီက ရီပတ္ဘလင္ကန္ သမၼတေတြကို ပိုၿပီး အထင္တ ႀကီး ျဖစ္ေနတာက တုိက္ဆုိင္မႈ တစ္ခုလား။
ေျဖ။ ။သူတုိ႔က ႏုိင္ငံျခားေရးေပၚလစီကို ပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္ၾကလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ သူတုိ႔က ရီပတ္ဘလင္ကန္ေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔မွာ ရွိထားတဲ့ ပါ၀ါနဲ႔အညီ ႏုိင္ငံျခားေရးကိစၥေတြကို ပါ၀င္ရာမွာ ပိုၿပီး အားတက္သေရာ ရွိ ၾကလုိ႔ပါ။
ေမး။ ။ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္လာသူေတြကို စည္း႐ံုးဆြဲေဆာင္ႏုိင္မႈဟာ အားၿပိဳင္မႈ အားေကာင္းတဲ့ အေမရိကန္ စီးပြားေရးအတြက္ အဓိက အေၾကာင္း တစ္ရပ္လုိ႔ မစၥတာလီ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ လာသူေတြကပဲ တခ်ိဳ႕ ျပႆနာေတြကို သြင္းယူ လာၾကျပန္တယ္။ ဥပမာ အားျဖင့္ လက္တင္ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လူဦးေရ အေရအတြက္က အမ်ားႀကီး တုိး လာေနတယ္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ ရွိရင္းစြဲ အေမရိကန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အစဥ္ အလာတခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလဲလာေနရတယ္။
ေျဖ။ ။ဟုတ္တယ္။ ဒီမွာ အဓိက ေမးစရာရွိတယ္- အေမရိကန္ေတြက သူတုိ႔ကိုုိ အန္ဂလို ဆကၠစြန္ ယဥ္ေက်းမႈထဲ ေရာက္ေအာင္ လုပ္မလား။ သူတုိ႔ကပဲ အေမရိကန္ေတြကို လက္တင္ အေမရိကန္ ယဥ္ေက်းမႈ ထဲ ေ ရာက္ေအာင္ လုပ္မလားဆုိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အုပ္စုေလးနဲ႔သူ ကြဲၿပီး ေန ၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အေမရိကန္အတြက္ တကယ့္ကုိ စိန္ေခၚမႈပဲ။
ေမး။ ။အခု တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး အင္အားက သိပ္ေကာင္း လာေနေတာ့ အာဆီယံ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြား ေရးကလည္း တ႐ုတ္ျပည္ထဲ အမ်ားႀကီး စီး၀င္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး ျပတ္ေ တာက္သြားမယ္ဆုိရင္ စီးပြားေရးအရ ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားမယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ သူတုိ႔ (တ႐ုတ္တို႔) ေတာင္းဆုိ သမွ်ကို လုိက္ေလ်ာေနရမယ့္ အေနအထားမ်ိဳးထိ ေရာက္သြားႏုိင္မလား။ ဒါမ်ိဳးက မျဖစ္ႏုိင္ဘူး လို႔လည္း အတတ္ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ ထုိင္၀မ္ဆုိရင္ စီးပြားေရး အရ တ႐ုတ္ျပည္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မွီခိုေနရေတာ့ လြတ္လပ္ေရး မေၾကျငာရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ေျဖ။ ။အေနအထားခ်င္းက သိပ္မတူဘူး။ ထုိင္၀မ္မွာက ခံစားမႈနဲ႔ လူမ်ိဳးေ ရးကိစၥ။ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ကကို တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ ပါ၀င္ေနတယ္။
ထုိင္၀မ္ဆုိ တာက ပထမ ဒတ္(ခ်္) လက္ထဲေရာက္၊ ဒုတိယ ေပၚတူဂီ၊ တတိ ယ ဂ်ပန္ေတြ လက္ထဲေရာက္သြားတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုပဲ။ ဒါကို လူမ်ိဳးေရး သိကၡာက်မႈလုိ႔ တ႐ုတ္ေတြက အၿမဲတမ္း ႐ႈျမင္ေနၾကတယ္။ ျပန္ လည္း လုိခ်င္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ စကၤာပူ တ႐ုတ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေရာက္ဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္လုိ သမိုင္း အေထာက္အထားမွ မရွိပါဘူး။
ေမ။ ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးထဲ အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္ သြားတာကေတာ့ အႏၱရာယ္ ႀကီးေနဆဲပဲ။
ေျဖ။ ။ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ေလ။ ငါေျပာခဲ့သလုိပါပဲ။ စကၤာ ပူဟာ တ႐ုတ္စီးပြားေရး အေပၚမွာ အသက္ရွင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ တ႐ုတ္စကား တစ္မ်ိဳးထဲကိုသာ ငါတုိ႔ ေျပာခဲ့ရင္ လက္ရွိ စကၤာ ပူေနရာကို လံုး၀ ေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။ တ႐ုတ္စီးပြားေရးက ဒီထက္ ဆယ္ဆ အားေကာင္း လာပါၿပီ တဲ့၊ ဘာေတြ ျခားနားေနလုိ႔လဲ။ ငါတုိ႔ ဆယ္ဆတုိုးၿပီး ခ်မ္းသာလာမလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတုိ႔ ၾကြယ္၀မႈက ကမာၻနဲ႔ ဆက္သြယ္ ထားႏုိင္လုိ႔ ရလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ပါ။
ေမး။ ။ဒါက အတိတ္တုန္းကေလ။
ေျဖ။ ။အနာဂတ္လည္း အတူတူပဲ။ စကၤာပူက ဟိုင္နန္ကၽြန္း မဟုတ္ ဘူး ။ ေဟာင္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔မွာ တျခား ေ႐ြးစရာကို မရွိၾကဘူး ။ ေနာက္ၿပီး လူမ်ိဳးႏြယ္ခ်င္း တူေနတာကလည္း ေ႐ြးစရာ မရွိျခင္း ရဲ႕ ေနာက္ ထပ္ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ႏုိ္င္ျပန္တယ္။ စကၤာပူက ကၽြန္းစုေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အလယ္က အဓိက က်တဲ့ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီကၽြန္းေတြမွာ သဘာ၀ အရင္းအျမစ္ ရွိေနေတာ့ ကမာၻကလည္း လာေနၾကမွာပဲ။
ေမး။ ။အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ေလာ့ဂ်စ္စတစ္ စင္တာ စကၤာပူမွာ ရွိေနတာကို သူတုိ႔က တားျမစ္လာရင္ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။
ေျဖ။ ။မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူတို႔က ဘာေၾကာင့္ ငါတုိ႔ကို ဒီလိုလာေျပာလို႔ ရမွာ လဲ။ ဒါက လူမုိက္စကားပဲ။ သူတုိ႔က အေမရိကန္ ေလာ့ဂ်စ္စတစ္ကို တားျမစ္ ခ်င္တယ္ ေျပာလာရင္ ငါတုိ႔ ျပန္ေျပာမွာက
“ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း ဒီကိုလာ၊ ေလာ့ဂ်စ္စတစ္ စင္တာ ေထာင္ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပစၥည္းေတြ လာထားလွည့္ၾကေလ”
လိုုိ႔ေပါ့။
ေမး။ ။ဒါဆို စကၤာပူက တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ ေလာ့ဂ်စ္စတစ္ ႏွစ္ခုလံုးကို လက္ခံထားမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာ ေပါ့။
ေျဖ။ ။ ေအးေပါ့။
(အေမရိက) အားလံုးၿပီးပါၿပီ။
ပဥၥသီခနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး (က်မ္းရင္းကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ျခင္း)
လူ႕ျပည္မွာရွိေနတဲ့ သံသယနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားစရာရွိေနလုိ႕ ကာယ ကံရွင္ျဖစ္တဲ့ ပဥၥသီခနဲ႔ ေတြ႕ေမးမွပဲ ကိစၥျပတ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴး ခြင့္ ရက္ခ်ိန္းယူခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္းတာ၀တႎသာမွာ ေဟာ့(တ္)ေနတဲ့ ေစာင္းသမားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ။ ဒါက က်ေနာ္သူ႕ကို ဗ်ဴးခဲ့တာေတြပါ။
ဇင္ေဝေသာ္ ။ ။ ေစာင္းဆရာႀကီး - အားလံုး အိုေကပဲ မဟုတ္လား ။
ပဥၥသီခ ။ ။ ပြဲဆက္မ်ားတာကလြဲလို႕ အိုေကပါတယ္ဗ်ာ ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက -
ဇင္ ။ ။ က်ေနာ္က ဇင္ေဝေသာ္ပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ လူ႕ျပည္မွာေတာင္ ဟိုးေလးတေၾကာ္ပဲဗ်ဳိ႕။
ပဥၥ ။ ။ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ေက်းဇူး ၊ ဘသိၾကားမင္းရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါဗ်ာ ။
ဇင္ ။ ။ ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားခ်စ္သူ သူရိယ၀စၥသာေရာ က်န္းမာရဲ႕မဟုတ္လား။
ပဥၥ ။ ။ က်န္းမာပါ့ဗ်ာ၊ အၿမဲ လွလို႔ပလို႔ပါ။ ေက်းဇူးပါပဲ။ ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားေမး ခ်င္တယ္ဆိုတာက … ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ ။ ပြဲဆက္မ်ားေနလို႕ ျမန္ျမန္ေလး။
ဇင္ ။ ။ သိဒၶတၳမင္းသား ဘုရားျဖစ္ခါနီးမွာ ခင္ဗ်ား ေစာင္းႀကိဳးညွိျပခဲ့တယ္ ဆိုတာ မွန္ပါသလား။
ပဥၥ ။ ။ မွန္ပါတယ္။ ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႕လူ႕ျပည္က ဂစ္တာသမားေတြလည္း ဂစ္တာမတီးခင္ ႀကိဳးညွိရတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ က်ဳပ္လည္း ေစာင္းမတီးခင္ ေစာင္းႀကိဳးေတာ့ ညွိရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဇင္ ။ ။ ခင္ဗ်ားက သိဒၶတၳမင္းသားကို ေစာင္းႀကိဳးညွိျပရင္း လမ္းျပေပး ခဲ့ တယ္ဆိုတာ မွန္ပါသလား။
ပဥၥ ။ ။ ဒါကေတာ႔မဟုတ္ဘူး၊ မဆီမဆိုင္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဘာသာႀကိဳးညွိတာပါ။ ၿပီးေတာ့ တီးတာပါ။ က်ဳပ္လိုေစာင္းသမားနတ္က သိဒၶတၳမင္းသားကို ဘယ္ လိုလုပ္ ပညာေပးႏိုင္ လမ္းျပေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ၾက ပါဦး။
ဇင္ ။ ။ ဒါဆို “ေလ်ာ့လြန္းေတာ့ပတ္၊ တင္းလြန္းေတာ့ျပတ္ “ ဆိုတဲ့ လက္ ဆင္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ပဥၥ ။ ။ အပ္ဗဆိုလုတလီ ႏိုး (Absolutely No) ပါဗ်ာ။
ဇင္ ။ ။ သိဒၶတၳမင္းသားကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေစာင္းႀကိဳးညွိတာကိုၾကားၿပီး မေလ်ာ့မတင္းက်င့္လို႕ ဘုရားအျဖစ္ကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္ေနာ္။
ပဥၥ ။ ။ သိဒၶတၳမင္းသားက အားလံုးျပည့္စံုေနၿပီ။ ဘုရားျဖစ္ဖို႕ပဲ က်န္ေတာ့ တာဗ်။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညွိျပတာ မဟုတ္ဘူး ။ ဘုရားအေလာင္းၾကား တာကေ တာ့ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ေစာင္းသံမၾကားလည္း အျခား တစ္ခုခုကိုၾကားၿပီး ဘုရားျဖစ္မွာပဲ။ ပညာရွင္ေတြဆိုတာ ေရစီးတာ ေလတိုက္တာကို
ၾကား၊ ျမင္ၿပီးလည္း အသိေတြရတတ္တယ္ေလဗ်ာ။
ဇင္ ။ ။ ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။
ပဥၥ ။ ။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေမးမယ္။ နယူတန္ဆိုတဲ႔လူႀကီး ပန္းသီးေႂကြ တာကိုၾကည္႕ၿပီး ကမာၻေျမရဲ႕ဆြဲငင္အားကို သိသြားခဲ႔တယ္မဟုတ္လား။
ဇင္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။
ပဥၥ ။ ။ ဒါဆို ပန္းသီးက နယူတန္ကိုပညာေပးဖို႔ သစ္ပင္ေပၚကေန ေႂကြက် လာတာလား။
ဇင္ ။ ။ ဒီလိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႕။
ပဥၥ ။ ။ ဒါဆိုရွင္းေရာေပါ့။ ပန္းသီးက နယူတန္ကို ပညာေပးတာမဟုတ္ဘူး။ နယူတန္ကိုယ္တိုင္က ဒါကို သိလိုက္တာ။ ပန္းသီးမဟုတ္ပဲ ထန္းသီးျဖစ္ေန လည္း နယူတန္ကေတာ႔ကမာၻေျမရဲ႕ဆြဲငင္အားကို သိမွာပဲ။ ထန္းသီးဆိုရင္ ေခါင္းေတာ႔ နည္းည္းဖုသြားမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဟဲ ဟဲ။
က်ဳပ္ျဖင္႔အ့ံဩလို႔မဆံုးဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ပာဘာသာ ေစာင္းႀကိဳးညွိတာကို။ ငရဲေတြႀကီးကုန္ေတာ႔မွာပဲ…။
ဇင္ ။ ။ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ ရွင္းသြားပါၿပီ ၊ ခြင့္ျပဳပါဦး။
ပဥၥ ။ ။ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ။ ေနာက္မရွင္းတာရွိလည္း လာခဲ့ဦးေပါ့။
****************************************************
ကဲ- ဒါပါပဲဗ်ာ။
ပဥၥသီခကေတာ့ ဒီလိုေျဖခဲ့ပါတယ္။ အသံသြင္းခဲ့ေပမယ့္ နတ္အသံက ရက္ေကာ္ဒါထဲမ၀င္၊
ဓါတ္ပံုရုိက္ခဲ့ေပမယ့္ ဓါတ္ပံုကလည္း ကင္မရာထဲမ၀င္မို႕ သက္ေသေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ယံုခ်င္မွသာ ယံုပါ။
(posted on March 16, 2012 at 9:00am)
အီး ဘလက္ဇင္း
တရုတ္ျပည္ကား လူဦးေရမ်ားသည္အားေလ်ာ္စြာ သတင္းထူးကလည္း မ်ားလွ၏။
ၾကည့္ပါေလ၊ တရုတ္ဗုဒၶဘာသာတို႔ ထြင္လိုက္သည္က အီး ဘလက္ဇင္း ဟူသတတ္။
ဤနည္းျဖင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ထိမ္းသိမ္းရာေရာက္ အဆမတန္ မ်ား လြန္းသည့္ လူအုပ္ကိုလည္း ေလ်ွာ႔ခ်ႏိုင္သည္ဆို၏။
ေမတၱာသေဒၵါ အနေႏၲာဟု ဆိုေလရကား ဘယ္ပုံစံနဲ႔ ေမတၱာမဆို အက်ိဳး သက္ေရာက္မႉ ရွိတန္ရာ၏ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။
တက္စ္ မက္ေဆ႔ ေမတၱာသည္လည္း ေမတၱာသည္သာ။
ဤကား တရုတ္ျပည္တည္း။ အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
အေမရိက အေမး - အေျဖ (လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္)
ေမး။ ။အေမရိကန္ သမၼတေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္းခဲ့ရေတာ့ ဘယ္ သမၼတက အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆံုး ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူက ပိုၿပီး ေလးစားစရာအေကာင္းဆံုးလုိ႔ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ဂၽြန္အက္(ဖ္)ကေနဒီ (John.F.Kennedy) ကိုေတာ့ မေတြ႔ဖူးလုိက္ ဘူး သူက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေကာင္းသူ လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ သူ႔ေပၚလစီေတြကေတာ့ သိပ္ၿပီး မစြံလွဘူး ဆုိၾကတယ္။ လန္ဒန္ဂၽြန္ဆင္ (Lyndon Johnson) ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မာ တဲ့ သမၼတလို႔ ထင္တယ္။ သူက ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရၿပီး လက္ မေ လွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ သူက အခ်ိန္ပိုတုိးၿပီး အင္အား ထပ္ျဖည့္ခဲ့တယ္။ အ႐ႈံးသမားလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ အထင္မခံ ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းထဲမွာေတာ့ သူဟာ တကၠဆက္သား ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းပါ။ ဂ်ာရယ္ေဖာ့(စ္) (Gerald Ford) ကေတာ့ သာမန္ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ဟင္နရီ ကစ္ဆင္းဂ်ားနဲ႔ အျခား ကက္ ဘိိနက္ အမတ္ေတြစတဲ့ အႀကံေပး လူေတာ္ ေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ သူလည္း အဆင္ေျပသြားတာပါပဲ။ သူကုိယ္တိုင္က အေတာ္ႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ အႀကံေပးအဖြဲ႔က ေတာ္တယ္။ ရစ္ခ်တ္ နစ္ကဆင္(Richard Nixon) ကေ တာ့ တကယ့္ မဟာဗ်ဴဟာ သမားပဲ။ အတုိက္အခံ ေတြေျပာတဲ့ စကားကို ခိုးၿပီး နားေထာင္မိတာနဲ႔ သူ႔သိကၡာလည္း က်ဆင္းသြား တယ္။ ဒါကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ သူ႔ကိုေတာ့ ငါ ေတာ္ေတာ္ ေလးစားမိတယ္။ သူ႔အျမင္နဲ႔သူ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစား ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့လူူပါ။ သူ သမၼတမျဖစ္ခင္ က စကၤာပူကို ေရာက္လာၿပီး ငါနဲ႔ တစ္ နာရီခြဲေလာက္ စကား ေျပာတယ္။ ငါ့ဆီက အႀကံဥာဏ္ေတြကို လည္း ယူတယ္။ သူ႔စာအုပ္ထဲမွာလည္း လိုက္ မွတ္တယ္။
ငါေျပာခဲ့ တာေတြကို ရွင္းရွင္းေလး ျပန္ေျပာ ရရင္ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြက သစ္ပင္ နဲ႔ တူတယ္။ သူ႔ဘာသာ အထက္ကို တက္ၿပီး သူ႔ဘာသာႀကီးထြား တယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ႏြယ္ပင္နဲ႔ တူတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ သစ္ပင္ကို မွီၿပီး ႏြယ္တက္တယ္ လုိ႔ သူ႔ကို ေျပာခဲ့တယ္။ ငါ့အတြက္ ကံေကာင္းသြား တာက သူက လုိက္ၿပီး ေရးမွတ္ေပမယ့္ ဒါကို လူသိ ရွင္ၾကား ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ေျပာ မျပခဲ့ဘူး။
ေမး။ ။ ဘယ္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးေတြမ်ား မစၥတာလီ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနလို႔လဲ။
ေျဖ။ ။ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဂ်ပန္တုိ႔၊ တ႐ုတ္တုိ႔၊ ကိုရီးယားတုိ႔က သစ္ပင္ေ တြေပါ့။ ဗီယက္နမ္ကိုေတာင္ ထည့္ လုိ႔ရမယ္ ထင္တယ္။
ေမး။ ။ နစ္ကဆင္သာ အခုေန သမၼတဆုိရင္ အေမရိကန္-တ႐ုတ္ ဆက္ ဆံေရးကို ဘယ္လုိ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။နစ္ကဆင္ဆုိရင္ တ႐ုတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေစ့စပ္ ေ ဆြးေႏြးလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမာၻ႔ စီတီဇင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းေတြကို တ႐ုတ္က မလိုက္နာရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အစီ အစဥ္ ကို လည္း သိုသိုသိပ္သိပ္ ခ်မွတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေတြ ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘက္က ရပ္တည္မလဲဆုိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးအထိ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာဆုိရင္ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား အာဆီယံ ႏုိင္ငံေတြ၊ အိႏၵိယ၊ ၾသစေတးလ်၊ နယူးဇီလန္နဲ႔ ႐ုရွားတုိ႔ သူ႔ဘက္ကိုပါလာေအာင္ ခ်က္(စ္)ပြဲ ကစားသလုိ ကစားလိမ့္မယ္။
ေမး။ ။ဘီ(လ္)ကလင္တန္ကိုေရာ ဘယ္လုိထင္ပါသလဲ။ သူ႔ကိုေတာ့ ႏွစ္လို စရာေကာင္းတဲ့ သမၼတလို႔ ေျပာေန ၾကတယ္။
ေျဖ။ ။သူက ထိထိေရာက္ေရာက္ ရွိတယ္၊ စကားေျပာေကာင္းတယ္။
ေမး။ ။ေရာ္နယ္ရီဂင္ ကေရာ ဘယ္လုိလဲ၊ အရင္တုန္းကေတာ့ မစၥတာလီ ကိုယ္တုိင္ သူ႔ကို သေဘာေတြ႔မိ တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပဖူးပါတယ္။
ေျဖ။ ။ေအး၊ ဟုတ္သားပဲ။ ေရာ္နယ္ရီဂင္။ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ ေလးစား မိပါတယ္။ သူက အလြန္အမင္း ထူးခၽြန္တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လက္ေတြ႔ သိပ္က်တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတာ္ေတြနဲ႔ ၀ုိင္းရံထားေတာ့ ေပၚ လစီ ေကာင္းေတြရဲ႕ ရလာဒ္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးအျမတ္ ရွိေစ တယ္။ သူက လူေ႐ြးတတ္တယ္။ ေ႐ြးထားတဲ့ လူေတြကို သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးေအာင္လည္း ေနရာခ်တတ္တယ္။
ေမး။ ။သမၼတ အုိဗားမား အာဏာရေတာ့ သူဟာလည္း အေကာင္းဆံုး ဦးေႏွာက္ေတြကို စုစည္းႏိုင္ၿပီး အေတာ္ခိုင္မာတဲ့ အဖြဲ႔ကို ရလိုက္တယ္ လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္ ေနာ္။
ေျဖ။ ။ဒါေပမဲ့ ဟဲဗီး၀ိတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခု ထြက္သြားၾကၿပီ။ ဆုိလုိ တာကေတာ့ သူတုိ႔က သမၼတရဲ႕ ေပၚလစီေတြကို သေဘာမတူၾကဘူး။ ဘယ္ သမၼတရဲ႕ ဦးေႏွာက္မွ သူ႔ ဦးေႏွာက္တစ္ခုတည္းနဲ႔ မျပည့္စံု ႏုိင္ဘူး။ အႀကံေပးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို အမွီျပဳရတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ အႀကံေပးေ တြ ထြက္သြား တာဟာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားနည္းနဲ႔ေျပာေတာ့ အႀကံေပးေတြက သူ႔ ကို စည္း႐ံုးလုိ႔ မရဘူး။
ေမး။ ။ေဂ်ာ့(ဂ်္)ဘု(ရွ္) သားအဖကိုေရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။အေဖလုပ္တဲ့ ဘု(ရွ္)က စဥ္းစားဥာဏ္ ရွိတဲ့လူူပါ။ သား ဘု(ရွ္) ကေတာ့ အေဖရဲ႕ အုိင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ ေလာင္းရိပ္ေတြ မိလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ အီရတ္ နဲ႔ အာဖဂန္ စစ္ပြဲေတြကို ဆင္ႏႊဲလိုက္တယ္။ ရလာဒ္က အ႐ႈံးေတြခ်ည္းပဲ ။ ေနာက္ဆံုး နာမည္ပ်က္၊ သိကၡာက်ဘ၀နဲ႔ တပ္ဆုတ္လိုက္ရတယ္။ တစ္ခါက ဥေရာပ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ စကား အျငင္းအခံု ေျပာ ခဲ့ရေသးတယ္။
သူက “သား ဘု(ရွ္) God ဆီ တယ္လီဖုန္းလိုင္း ရေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဥေရာပသားေတြက လံုး၀ မႀကိဳက္ ဘူး” တဲ့။
ဒါနဲ႔ ငါက “ခင္ဗ်ားတုိ႔ တုိက္ေနရတဲ့ ဟိုဖက္က ရန္သူကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ God ထင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဖက္မွာလည္း God ပါလာတယ္ ဆုိရင္ စိတ္ေအးရတာေပါ့” လို႔။
သား ဘု(ရွ္)ဘဂၢဒက္ ကို ၀င္တုိက္ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးတာကို ငါၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ေလာက္ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဒီလုိ အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ သူက မိုက္က႐ိုဖုန္းကို လွမ္းယူ၊ ခပ္တုိတုိ စကားေျပာၿပီး ျပန္လွည့္ ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ စိတ္ထဲမွာ သံသယကို ရွိေနပံု မရဘူး။သူ႔ ၾကည့္ရင္း အေတြး တစ္ခုေတာင္ ရလုိက္မိေသးတယ္။
“That’s not a bad commander” လို႔။
ဆက္ရန္
အပ်င္းေျပ ရီဖလက္ရွင္း
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလ်ွာက္ေျပာ၊ ေလ်ွာက္ေရးေနၾကေပမဲ႔
တကယ္ေတာ႔ ဘဝဆိုတာ တ႐ုတ္ကားတစ္စီးလို
ေဒၚႀကီးတက္လိုက္လို႔ ကား ေလးက်ိဳးသြားႏိုင္သလို
စက္ဘီးနဲ႔ဝင္တိုက္မိရုံနဲ႔လည္း ပိန္ခြက္သြားႏိုင္တာမ်ိဳးပါ (ပထမ ပုံကို ရွဳ)။
ေနာက္ၿပီး ေျခတစ္လွမ္းမွားလိုက္တာနဲ႔
အဲသလိုလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္(ဒုတိယ ပုံကို ရွဳ) ။\
Break even (New version)
တနဂၤေႏြေန႔၌ ဒကာ ဒကာမတို႔က အားသျဖင္႔ ဆြမ္းစား ၊ ပရိတ္႐ြတ္စသည္ ပင္႔၏။
ထိုေန႔၌ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မအားတတ္ၾက ။
သို႔ျဖင္႔ပင္ အကုသိုလ္မျဖစ္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္လည္းမရလိုက္ၾက။
ထို႔ေၾကာင္႔ Break even ဟုေသာ စကားေပၚေပါက္လာ၏။
ဒကာ ဒကာမတို႔က သံဃာ သုံးပါး ပင္႔လို၏။
သုံးပါးကား မရ။ တစ္ပါး သို႔ ႏွစ္ပါး သာရႏိုင္၏။
ထို႔ေၾကာင္႔ Fail to fulfill public demands ဟူေသာ စကားေပၚေပါက္လာ၏။ နားလည္သင္႔၏။
ႏိုင္ငံျခားဥပေဒအရ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း လူမ်ားအလုပ္လုပ္ခြင္႔ ပါမစ္မ်ား အတိုင္း လိုက္ၾကရ၏။
ထုိအခါ သံဃာ အတိုးအဆုတ္ ျဖစ္၏။ ယင္းျပႆနာကို အေျခခံၿပီး လို သေလာက္ ၊ လိုသလို သံဃာပင္႔၍မရေသာအခါ Reliable service မျဖစ္
ဟု ဆိုၾကကုန္၏။
(ဘုရားရိွခိုးျခင္း ၊ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျခင္း စသည္ကိုပင္ Service ဟု အသုံး မ်ားေၾကာင္း အမွတ္ရေပးၾကပါ။)
မႏၱေလးမွာေနလ်င္ သုတ္ သုံးက်မ္း ေက်ရမည္ဟု ဆရာသမားတို႔ကဆိုၾက ၏။
စား သုတ္သုတ္၊ သြား သုတ္သုတ္ (ေနာက္တစ္သုတ္က ေမ႔ေနၿပီ၊ မတတ္ႏိုင္)
သို႔ျဖင္႔ ဒကာ ဒကာမအိမ္မွာ ျဖည္းျဖည္းမစားတတ္သျဖင္႔ ခတ္သုတ္သုတ္ ဘုန္းေပးေနစဥ္
"ေက်ာင္းအမွတ္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းပဲ ဘုန္းေပးပါဘုရား"
ေလ်ွာက္တတ္ၾက၏။
ဤသည္ကိုေတာ႔ "miscalculation" ဟုေခၚ၏။ တခ်ိဳ႕က ျဖည္းျဖည္း ဘုန္းေပးလ်င္ ဆြမ္း မဝၾကေပ။
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ သံဃာတို႔ႏွင္႔ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ တို႔ၾကား
ႀကံဳေတြ႔ရတတ္ေသာ ျပႆနာကို အရဲစြန္႔ ေရးလိုက္မိသည္။
ယင္းကို Taking the risk or taking the opportunity ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။
စေနေဘာလုံး
ေရႊၿခံေရ
ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဦးသိန္းစိန္၊ ေဒၚစု ျဖစ္ရတာကမွ ခက္ခဲတာမဟုတ္ပါဘူး။
ပို႔စ္ ဖာဂူဆန္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူသိရွင္ၾကား မန္ယူပရိသတ္ျဖစ္ရတာလည္း မလြယ္လွပါဘူးကြာ။
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခပ္တည္တည္လုပ္ေနတာေတာင္ အနားကပ္ၿပီး
ညက မန္ယူ ဘယ္လိုလဲ၊ မၾကည့္လိုက္ရလို႔ ဆိုသူေတြရွိတယ္။
မိုးေယးလည္း ေမးရိုးပဲက်န္ေတာ႔တယ္ဆုိေတာ႔ ၿမိဳးဦးဆိုတဲ႔ေကာင္က ပုဇြန္ မ်က္လုံးႀကီးလည္း က်န္ေသးတယ္တဲ႔။
မနက္ျဖန္ အတြင္း ဒဏ္ရာႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မရဘဲ စတန္းစဖို႔ဒ္က ျပန္ ထြက္လာဖို႔ မလြယ္ဘူးထင္တယ္။
စပယ္ရွယ္ဝမ္းက အားေမြး၊ ဓားေသြးေစာင္႔ေနတာ။
ဒါနဲ႔ အခုေတာ႔ဆန္းဒါးလင္းနဲ႔ ေဆာ႔သင္တန္က ၂ ၊၂ နဲ႔ ၿပီးမလိုပါပဲ။
ဥမင္ေဖာက္တတ္ရုံနဲ႔ေတာ႔
လက္ရွိအစိုးရပါတီရဲ႕ အဓိကေနရာေတြကို စစ္အတြင္း ဆိုရွယ္လစ္ လက္ က်န္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ယူထားတယ္။ အစိုးရထဲ ရာထူးအဆင္႔ဆင္႔ ယူထား ပုံေတြက လည္း စီးပြားေရးနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈမွာ ေတာ္လြန္းလို႔ ရယူထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စစ္အတြင္း ႏွစ္ ၃၀ ကာလမွာ ေတာင္၊ ေျမာက္ဗီယက္နမ္ႏိုင္ ငံေတြၾကား ဥမင္လႈိင္ေခါင္း ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္ေဖာက္ႏိုင္ခဲ႔သလဲ အေပၚ မွာမူ တည္ေနတယ္၊ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာပါပဲ။
(ဥမင္ေဖာက္တတ္ရုံနဲ႔ေတာ႔ အစိုးရလုပ္လို႔ မရေသးဘူးေပါ႔ ကြယ္တို႔။ လီကြမ္းယုေလ၊ စိတ္ထဲရွိတာ အကုန္ေျပာတာပဲ။ျမန္မာျပည္ကို ရြဲ႕ေျပာေန သလိုလို၊ ရယ္ရလို႔ ျဖတ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္)
အဓိက စိတ္ မသက္မသာျဖစ္ရတာက
ပဋိပကၡျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ႔ အနည္းနဲ႔အမ်ား ႏွစ္ဖက္လုံး အမွား (အလြန္) ရွိၾက လို႔ လို႔ ေယဘုယ် ေကာက္ခ်က္ဆြဲႏိုင္ပါတယ္။
ျပသနာျဖစ္တဲ႔ေနရာေတြကိုၾကည့္ရင္ အစၥလမ္ကမၻာမွာ (သို႔) အေဝးေရာက္ အစၥလမ္ ဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
ကမၻာနဲ႔ခ်ီေနေတာ႔ စဥ္းစားစရာပဲ။ မြတ္စလင္တိုင္း လူဆိုးေတြ မဟုတ္ၾကပါ ဘူး။ အမ်ားအားျဖင္႔ လမ္းေပၚထြက္လိုက္ရင္ သူလို ကိုယ္လိုေတြပါ။
ဒီႏွစ္ေတြမွာ အျခားဘာသာဝင္ေတြ အဓိက စိတ္ မသက္မသာျဖစ္ရတာက လူဦးေရ တိုးပြားေနမႈပဲ။
ဟိုဖက္ကေတြးေတာ႔လည္း "ငါ႔ ဘာသာေမြးတာ နင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ နင္ တို႔လည္း ေမြးၾကပါလား" ေျပာမွာပဲ။
အဲဒီ ႏွစ္ဖက္မွန္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ကေလးေမြးႏႈန္းက အၾကမ္းဖက္၊ ဗုံးခြဲ မႈေတြထက္ ပိုၿပီး စဥ္းစားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ဖတ္မိတဲ႔ စာအုပ္တိုင္း လို လို ေျပာ တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေထရဝါဒ သုံးႏိုင္ငံလည္း ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္မႈ သမိုင္းမွာ အာဖဂန္တို႔ ဆီးရီးယားတို႔နဲ႔ ရင္ေဘာင္သြားတန္းေနၾကေတာ႔တယ္။
မီလ်ံနာ အင္တာဗ်ဴး
မီလ်ံနာတစ္ေယာက္ကို မီဒီယာက အင္တာဗ်ဴးေနတယ္။
မီဒီယာ။ ။ လူႀကီးမင္းအခုလုိ မီလ်ံနာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အဓိက အေရးပါတဲ႔ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္သူပါလဲ။
မီလ်ံနာ။ ။ က်ေနာ္႔ဇနီးပါ။
မီဒီယာ။ ။ ဒါဆို ဇနီးနဲ႔ လက္မထပ္ခင္က လူႀကီးမင္း......
မီလ်ံနာ။ ။ သူနဲ႔ လက္မထပ္ခင္က က်ေနာ္က ဘီလ်ံနာပါ။
(အီးေမးပဲ၊ မဖတ္ရေသးရင္ ရုံးမဆင္းခင္ ၿပဳံးရတာေပါ႔)
ခရီးေဆာင္အိပ္တစ္လုံးနဲ႔ ဘုရားသခင္
လူတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ေသဆုံးသြားၿပီး ခဏေန မ်က္ေစ႔ ဖြင္႔ၾကည့္ လိုက္ေတာ႔ ခရီးေဆာင္အိပ္တစ္လုံးနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"မင္း သြားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ သား" ဘုရားသခင္က ေျပာတယ္။
"အခုလား၊ ျမန္လြန္းလွပါလား၊ က်ေနာ္႔မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ေလ" ထိတ္လန္႔တႀကီးနဲ႔ လူသားက ျပန္ေျပာတယ္။
"ေဆာရီးပဲ ငါ႔သား၊ သြားရမယ္႔အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ"
**************************************************
စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔အတူ စူးစမ္းလိုစိတ္ပါျဖစ္လာေတာ႔
"ဒီ အိပ္က က်ေနာ္႔အတြက္လား။ ဒါနဲ႔ ခရီးေဆာင္အိပ္ထဲမွာ ဘာေတြပါပါလလဲ ဘုရားသခင္"
"ေအး ဟုတ္တယ္၊ အိပ္ထဲမွာကေတာ႔ မင္းပိုင္ဆိုင္တဲ႔ ပစၥည္းေတြေပါ႔"
"က်ေနာ္႔ ပစၥည္းေတြ၊ ဒါဆို က်ေနာ္႔ အဝတ္အစားေတြ၊ က်ေနာ္႔ ပိုက္ဆံေတြေပါ႔"
"မဟုတ္ဘူးကြယ္႔၊ ဒါေတြကို မင္းမပိုင္ဘူး၊ ကမၻာေျမက ပိုင္တယ္"
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
"ဒါဆို က်ေနာ႔္ ဘဝတစ္သက္တာ အမွတ္တရေတြေပါ႔ေနာ္"
"မင္း အမွတ္တရေတြကိုလည္း မင္း မင္းမပိုင္ဘူးကြယ္႔၊ အမွတ္တရေတြကို အခ်ိန္က ပိုင္တယ္"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ဒါဆို က်ေနာ႔္ အတတ္ပညာေတြလား"
" အတတ္ပညာေတြကိုလည္း အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါက ပိုင္တာကြယ႔္"
??????????????????????????????????????????????????????????
"ဒါဆို က်ေနာ႔္ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိသားစုေတြလား"
"စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ သူတို႔ကို ဘယ္တုံးကမွ မင္း မပိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ သူတို႔ကို မင္း ေလ်ွာက္ခဲ႔တဲ႔ ဘဝခရီးလမ္းကပဲ ပိုင္တယ္"
######################################
"ဒါျဖင္႔ က်ေနာ႔္ ဇနီးနဲ႔ သားလား"
"သူတို႔ကိုလည္း ဘယ္တုံးကမွ မင္း မပိုင္ခဲ႔ပါဘူး၊ သူတို႔ကို မင္းႏွလုံးသားကပဲ ပိုင္တယ္"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"ဒါဆို က်ေနာ႔္ ခႏၶာကိုယ္ေပါ႔ ေနာ္"
"ဒါကိုလည္း မင္း မပိုင္ဘူးကြယ္႔၊ ျပာမႉံေတြ၊ အမႈိက္သရိုက္ေတြက ပိုင္တယ္"
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
"က်ေနာ္႔ ဝိဉာဏ္ကိုေတာ႔ က်ေနာ္ ပိုင္တာေပါ႔ေနာ္"
"ငါ႔သားကလည္း၊ ဝိဉာဏ္ကို ထာဝရဘုရားသခင္ကပဲ ပိုင္တာေလကြယ္"
.............................................................................................
ဒီမွာ သူ ဆက္မေမးရဲေတာ႔ပဲ ဘုရားသခင္ဆီက ခရီးေဆာင္အိပ္ကို ရုတ္တ ရက္ ယူၿပ္ီး ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘာမွ မရွိတဲ႔ အခြံႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ တယ္။
သူ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္လာတယ္။
"ဒါဆို ဘာကိုမွ က်ေနာ္ မပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ရဘူး ေပါ႔ေနာ္"
"မင္းရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ႔ရတဲ႔ "ခဏ" ေလးေတြကို မင္း ပိုင္တာေပါ႔၊ တကယ္ေတာ႔ ဘဝဆိုတာကလည္း "ခဏ" ေလး တစ္ခုသာပဲကြယ္႔"
ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္လည္း သူ႕ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္သြားတယ္။
ခဏဆို တကယ္ကို ခဏေလးပါပဲ။
000000000000000000000000000000000000000000000000000
- Live Now
- Live your life
- Material things and everything else that you fought for stay here.
- YOU CAN'T TAKE ANYTHING ALONG.....
ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ အံဝင္ေအာင္ ၾကည့္ျပန္ခဲ႔ရတာပါ။ ေရးသူ၊ က်မ္း အညႊန္းစသည္ မပါပါ။
မူရင္းကို ဖတ္လိုသူမ်ား ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ခရစ္ယန္စစ္စစ္ေတြလည္း မက္ထရီ ယယ္လစ္ဇ္ (႐ုပ္ဝါဒီေတြ) မဟုတ္ၾကပါ။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ဝါက်ႏွစ္ေၾကာင္းကို ဘာသာမျပန္ခဲ႔ပါ။
(ဇင္ေဝေသာ္)
The Suitcase
A man died and when he realized it, he saw God coming closer with a
suitcase in his hand.
- God said: Alright son, its time to go.
- Surprised the man responded: Now? So soon? I had a lot of plans...
- I'm sorry but its time to go.
- What do you have in that suitcase? the man asked.
- God answered: Your belongings.
- My belongings? you mean my things, my clothes, my money?
- God answered: Those things were not yours they belonged to the earth.
- Is it my memories? the man asked.
- God answered: Those never belonged to you, they belonged to Time
- Is it my talents?
- God answered: Those were never yours, they belonged to the circumstances.
- Is it my friends and family?
- God answered: I'm sorry they were never yours, they belonged to the path.
- Is it my wife and son?
- God answered: They were never yours, the belonged to your heart.
- Is it my body?
- God answered: That was never yours, it belonged to the dust.
- Is it my soul?
- God answered: No that is mine.
Full of fear, the man took the suitcase from god and opened it, just to
find out the suitcase was empty.
- With tears coming down his cheek the man said: I never had anything?
- God answered: That is correct, every moment you lived were only yours.
Life is just a moment, a moment that belongs to you.
For this reason, enjoy this time while you have it.
Don't let anything that you think you own, stop you from doing so.
- Live Now
- Live your life
- Don't forget to be happy, that is the only thing that matters.
- Material things and everything else that you fought for stay here.
- YOU CAN'T TAKE ANYTHING ALONG.....
Share this reflection with friends and family. Enjoy every second you live...
ကြင္းစကြင္းပိတ္ ေျဖာ္ေျဖေရး
တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားက ကြင္းစကြင္းပိတ္ေလးမ်ား ထည့္ေရးတတ္ၾက သည္။ တာရာမင္းေဝ ထည့္တတ္သည့္ (တစ္ခါတစ္ခါ လုံးဝ မလိုအပ္ဘဲ ထည့္တာမ်ိဳး) ကြင္းစကြင္းပိတ္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ၿပဳံးရပါသည္။
(ၿပဳံးရဟူသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္၏ ဟူလို)
ယခု ကိုယ္ေတြ႔ ကြင္းစကြင္းပိတ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ မႏၲေလး မွာေနစဥ္ မိုးရြာလ်င္ဆြမ္းခံမထြက္ရဘဲ ေက်ာင္းမွာ ခ်က္စားၾကရသည္။ အေရွ႕ေက်ာင္း၊ အေနာက္ေက်ာင္း တလွည့္စီ ခ်က္ရ၏။ ကိုရင္မ်ားက ထင္း ခြဲ၊ ထင္းေပါက္၊ လွီး၊ ျဖတ္၊ ရဟန္းမ်ာက ေဈးဝယ္၊ ဟင္းခ်က္ျဖစ္၏။ ေဈးဝယ္ ရာမွာလည္း အေရွ႕ေက်ာင္း ေဈးဝယ္သူႏွင႔္ အေနာက္ေက်ာင္း ေဈးဝယ္သူ ကြဲ၏။
ျဖစ္ပုံက အေနာက္ေက်ာင္း ေဈးဝယ္သည့္အလွည့္မွာ ေဈးဖိုးက အနည္းႏွင္႔ အမ်ား ပိုက်ေနတတ္သည္။
ဆရာသမားက ဒီေကာင္ေတြ သူတို႔ စားေသာက္တဲ႔ ပလာတာဖိုး၊ လဖက္ ရည္ဖိုးပါ တင္ထားတာျဖစ္မွာဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ေဈးဝယ္စာရင္းကို စစ္ေဆးၾကည့္တိုင္း သူ႔ခမ်ာ အျပစ္တင္ရမည့္ အစား ရယ္ပင္ရယ္ေမာေနရပါေတာ႔သည္။
ဥပမာ
၁။ ၾကက္သြန္နီ (ဥႀကီး) (ဥေသး၊ ေရြးက်မဟုတ္ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိ။ စာေရးသူ)
၂။ မုန္႔ညႇင္းခ်ဥ္ (တ႐ုတ္) (သာမန္ မုန္႔ညႇင္းခ်ဥ္မဟုတ္ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိ။ စာေရးသူ)
၃။ ဝက္သား (သုံးထပ္သား) (ဝက္သားက လာျပန္ၿပီ)
စသည္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။
ပိုက်တတ္ေသာ ေဈးဖိုးအတြက္ ကြင္းစကြင္းပိတ္မ်ားက ေပးေခ်ၾကေလ၏။
ထို႔ေၾကာင္႔ျဖစ္မည္ စာထဲျဖစ္ေစ၊ နာမည္မွာပဲ (ေရွ႕မွျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ မွျျဖစ္ေစ) ျဖစ္ေစ ကြင္းစကြင္းပိတ္မ်ားကိုေတြ႔လ်င္ ၿပဳံးရယ္ခ်င္စိတ္က အလို လိုေပၚလာတတ္ဘိ၏။
(ယေန႔စာသည္ ဝိဉာင္အတြက္ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ ပုျပင္မ်ား မဟုတ္ပါ)
အက်ပ္အတည္းေတြနဲ ့ထိပ္မွာ (၆)
သမၼတ ေဂ်ာ့(ဂ်္) ဒဗယ္လူ ဘုရွ္ လည္း အေကာင္းဆံုး ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ အီ ရတ္ကို သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဟူစိန္ဆုိတာ ေဒသတြင္းနဲ႔ တစ္ကမၻာလုံးကို မၿငိမ္ မသက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးမသိ ေခါင္း ေဆာင္တစ္ေ ယာက္ပါ။ သူ႔ကို ရာထူးကဆြဲခ်ဖုိ႔ ဒီ့ထက္ ခုိင္မာတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိေန ခဲ့သင့္တယ္။ အေမရိကန္ေတြက အီရတ္ကို ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ေအာင္ ကူ ညီလုိတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိေနတယ္လည္း ဆုိလိုက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အ သက္႐ွဴေတာင္ ရပ္သြားမတတ္ပါပဲ။ ဒါဟာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ဆုံးရွဳံးမႈေတြရဲ႕ သေကၤတတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ “ႏွစ္ေပါင္း ေလးေထာင္ေက်ာ္ သက္တမ္းရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို ေမ ဖလား၀ါးေခတ္အထိ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္းေလးရာပဲ သက္ တမ္းရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဒီမုိကေရစီျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးမယ္ တဲ့ လား”
လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာေနမိပါတယ္။
အီရတ္သာ ဒီမုိကေရစီျဖစ္သြားရင္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီ တဲ့။ ေခတ္သစ္ ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈနဲ႔အတူ သမၼတ ဘု(ရွ္) ကလည္း သူ႔ စီမံခ်က္ကို ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥကို ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ အေမရိကန္ေရာက္ အီရတ္ ရဖ်ဴဂ်ီးေတြဆီက အႀကံဥာဏ္ကို သူတုိ႔ ယူလုိက္ၾကတယ္။ ဒီအႀကံကို အစၥလာမ္နဲ႔ အေရွ႕ အ လယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ ဘားနတ္ လူး၀စ္(စ္) (Bernard Lewis) က ေထာက္ခံၿပီး၊ အရင္ ဆုိဗီယက္ခြဲထြက္ေရး ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ Israeli Knesset အဖြဲ႔၀င္ နာတန္ ရွရန္စကီး (Natan Sharansky) က ႀကိဳဆုိလိုက္တယ္။ ဒါဟာ မဟာ အမွားပါပဲ။ သူတုိ႔က ကြဲ ၿပဲေနတဲ့ စစ္တပ္ေတြကို စုစည္းၿပီး ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အဆင့္အ ထိ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့လူကို ဆြဲခ်ၿပီး ဆဒၵန္ေနရာကို ဆက္ခံႏိုင္မယ့္လူကို အစားထုိးမေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အစားထုိးေပး မႈက လုပ္ကိုလုပ္ေပးခဲ့ရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ေနပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ရဲတပ္ဖြဲ႔ေတြကို ဖ်က္သိမ္း၊ Ba’ath ပါတီကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္လုပ္ရမွာက ဒီအဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ကို ပူးေပါင္း ၿပီး ႏိုင္ငံကိုလည္ပတ္ႏုိ္င္မယ့္ တူတူတန္တန္ အစိုးရ ဖြဲ႔ေပးခဲ့ရမွာပါ။
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ဂ်ပန္စစ္တပ္က စကၤာပူကို ၀င္သိမ္းေတာ့ စစ္ သားေတြကိုသာ ဖမ္းဆီးၿပီး ရဲသားေတြကို မဖမ္းခဲ့ဘူး။ စကၤာပူကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ရဲေတြရဲ႕အကူအညီ လုိတယ္ဆုိတာကို ဂ်ပန္ေတြက သေဘာေပါက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ဌာန၊ ေရနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔ဌာနက ၿဗိတိသွ် အႀကီးအကဲေတြကိုေတာင္ ဂ်ပန္က ျဖဳတ္ မခ်ခဲ့ဘူး။
အေမရိကန္က အီရတ္မွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး အစိုးရဖြဲ႔၊ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဒီမိုကေရ စီျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ ေနၾကတာ။
အစိုးရဖြဲ႔ဖုိ႔က မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ ခက္ခဲၿပီး ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ဖုိ႔က လံုး၀ကို မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အရာပါ။
ဒီအခ်က္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေရးေပၚလစီက ပိုၿပီး ပညာသားပါ ပါ တယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ စနစ္ကို ေျပာင္းေပးဖုိ႔ဟာ သူတုိ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူးလို႔ တ႐ုတ္ေတြက ယံုၾကည္ၾကတယ္။ လက္ရွိ အစိုးရရဲ႕ စနစ္ကို ၀င္ေရာက္ဖက္ စြက္ျခင္းမရွိဘူး၊ လက္ရွိအေနအထားကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လုိအက်ိဳးအျမတ္ ရႏုိင္မလဲ ဆုိတာကို တြက္ခ်က္ၿပီး တ႐ုတ္ေတြက အလုပ္ လုပ္တတ္ၾက တယ္။
အေမရိကန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ျပႆနာက သူတုိ႔အားအစြမ္းနဲ႔ သူမ်ားရဲ႕ စနစ္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲေပးလို႔ရတယ္ ဆုိတဲ့ ယံုၾကည္ထားမႈပါပဲ။ သူတုိ႔ မွား တယ္ ဆုိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကရၿပီးပါၿပီ။ သူတို႔ ကမၻာ ကိုေျပာင္းလဲလုိ႔ မရပါဘူး။ ဖီဂ်ီ (Fiji) ဒါမွမဟုတ္ ၀ႏြာတု (Vanuatu) လုိ ယဥ္ေက်းမႈ သက္တမ္းႏုႏု၊ အစဥ္အလာလည္း သိပ္ အျမစ္မတြယ္ေသး တဲ့ ႏိုင္ငံေလး ေတြကို ေျပာင္းလဲေပးလို႔ ရေကာင္းရမယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ခရစၥယန္ဘာသာ၀င္အျဖစ္ သြတ္သြင္းေပးလုိ႔ ရေကာင္းရမယ္။ ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္လုိ၊ အိႏၵိယလို ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို သူတို႔ ဘယ္လုိေျပာင္းလဲလုိ႔ ရႏုိင္ မွာလဲ။ ဒီႏိုင္ငံႀကီးေတြက သူတုိ႔ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈႀကီးေတြနဲ႔ သူတုိ႔ ရွိေနႏွင့္ၿပီးသားပဲ။
အခန္း (၂) အေမရိကန္ ၿပီး။
အေမး အေျဖ ဆက္ရန္။
ေရစက္လြဲတတ္သည့္ မဂၤလာမ်ား
သမီးအငယ္က ေရွ႕လထဲမွာ အေမရိကကို သြားေတာမွာမို႔ ပိုလို႔ ဝမ္းနည္း မိေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည္။ မဆန္းလွသည့္ မိဘေသာကဇာတ္လမ္းပင္။ သမီးႀကီးအတြက္ အလြန္အမင္းစိတ္မပူဖို႔ေလာက္သာ ေျပာႏိုင္ ပါသည္ ။ ေသကြဲ၊ ရွင္ကြဲ ဒုကၡသစၥာကို သူတို႔လည္း သိၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း နားေထာင္ေပးမည့္ နားတစ္စုံထံ ရင္ဖြင္႔လို႐ုံသာျဖစ္ၿပီး ဤ ကိစၥမ်ိဳးမွာ ရ ဟန္းတစ္ပါးက လက္ေတြ႔က်က် (ထိထိေရာက္ေရာက္) ဘာမွလုပ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၾကပါသည္။
သူတို႔ျပန္သြားမွ သူတို႔သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္စပ္ကာ "ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ" ဆီ စိတ္ညြတ္သြားမိသည္။
ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္(ခြင္႔)ရျခင္းသည္ မဂၤလာမည္၏ တဲ႔။ ပူေဇာ္ထိုက္သူမ်ားသည္ ရတနာသုံးပါး၊ မိဘ၊ ဆရာသမားတို႔ဟု စာေပႏွင္႔ ယဥ္ေက်းမႈက ဆိုသည္။
ဤ မဂၤလာႏွင္႔ ျပည့္စုံရန္
၁။ ေက်းဇူးသိတတ္မႈ၊ ျပန္လည္ပူေဇာ္လိုမႈ
၂။ ေက်းဇူးရွင္မ်ား သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဖို႔လို၏။
ေက်းဇူးရွင္မ်ား သက္ရွိထင္ရွားရွိေနစဥ္ ပူေဇာ္ရမွန္း မသိျခင္း၊ မပူေဇာ္ႏို င္ျခင္း။ ပူေဇာ္ရမွန္းသိ၊ ေက်းဇူးဆပ္ေတာ႔မယ္ဆိုသည့္ခ်ိန္တြင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား မရွိေတာ႔ျခင္းသည္ မဂၤလာႏွင္႔ လြဲရျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို႔ မဂၤလာႏွင္႔အခ်ိန္မွီ ဆက္သြယ္မိၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရုံမွလြဲ၍.....
မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ႏြမ္းပါး စာသင္သားဘဝက သက္ရွိထင္ရွား မိဘမ်ား....
ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနေရာက္မွ မရွိရွာေတာ႔သည့္ မိဘႏွစ္ပါး...
မိသားစုထဲမွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္ခဲ႔ရျခင္းက အဓိကအေၾကာင္းလား.....
သူတို႔ကံလား၊ ကိုယ္႔ကံလား..
ကံတရားက ဘုရားရွင္မွသာ အျပည့္အဝ သိႏိုင္သည္ဟု စာေပလာ၏။
မည္သို႔ဆိုေစ တစ္ခါတစ္ရံ မဂၤလာသည္ ျပည့္စုံရန္ ခက္ခဲေနတတ္၏။
ေအေက ၄၇ ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ေနာင္တ
ေအေက ၄၇ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ဟာ ကမၻာေက်ာ္လက္နက္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး သန္းေပါင္း တစ္ရာဝန္းၾကင္ ကမၻာအႏွံ႔ ျပန္႔ေနတယ္၊ ဒီေသနတ္ကို ဒီဇိုင္းတည္ထြင္ခဲ႔သူ မီေခးလ္ ခလပ္ရွနီေကာ႔ဗ္ဟာ သူ႔ေသနတ္ေတြေၾကာင္႔ လူေတြရဲ႕အသက္ေတြ ဆုံးရွဳံးခဲ႔ရတာကို ေတြးမိၿပီး မေသခင္မွာ ဝမ္းနည္းေနာင္တ ေသတန္းစာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ႔ပါသတဲ႔။
စိတ္ထဲ နာက်င္မႈက မခံစားႏိုင္သေလာက္ပါ။ အေျဖမရွိတဲ႔ ဒီ ေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ က်ေနာ္ေမးေနမိတယ္။
"က်ေနာ္႔ assault rifle ေၾကာင္႔ လူေတြရဲ႕အသက္ေတြ ေသခဲ႔ရတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အသက္ေတြအတြက္ လယ္သမားသား၊ ေအာ္သိုေဒါက္စ္ (Orthodox Christian) ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္ဆိုတဲ႔ မီေခးလ္ ခလပ္ရွနီေကာ႔ဗ္မွာ တာဝန္ရွိေနသလား"
အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမ်ွ ဒီေမးခြန္းက မၾကာမၾကာ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေ ရာက္လာၿပီး ပိုလို႔လည္းေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ထာဝရဘုရားရွင္က လူေတြရဲ႕ အကုသိုလ္ ဣႆာ၊ မစၦရိယ၊ ေလာဘ ၊ ေဒါသေတြကို ဘာေၾကာင္႔မ်ား ခြင္႔ျပဳခဲ႔တာပါလိမ္႔၊ အရာခပ္သိမ္းဟာ ေျပာင္းလဲေနတယ္၊ မေျပာင္းလဲတာဆိုလို လူေတြနဲ႔ သူတို႔ စိတ္ပဲ ရွိတယ္။ လူသားကေတာ႔ အရင္ကအတိုင္းပဲ ေလာဘႀကီးဆဲ၊ ယုတ္မာ ဆဲ၊ ႏွလုံးသား မဲ႔ဆဲ၊ ကေယာင္ကတန္းျဖစ္ေနဆဲပါ။
"The longer I live, the more often that question gets into my brain, the deeper I go in my thoughts and guesses about why the Almighty allowed humans to have devilish desires of envy, greed and aggression," Kalashnikov continued. "Everything changes, only a man and his thinking remain unchanged: he's just as greedy, evil, heartless and restless as before!"
တစ္ခ်ိန္ကေတာ႔ သူ႔မွာ တာဝန္မရွိ၊ အစိုးရေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္သမားေတြမွာပဲ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ သူ ယုံၾကည္ခဲ႔ဟန္ တူပါတယ္။
("I sleep well. It's the politicians who are to blame for failing to come to an agreement and resorting to violence," the designer told The Associated Press in 2007.)
အရြယ္ေၾကာင္႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႔ အေတြးက ေျပာင္းသြားတယ္။ လူသား ဆန္လာ တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
ျပသနာ ၊ Civilization
ယေန႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ (ဖြင္႔ေျပာ၊ မေျပာ) ျပသနာေတြဟာ Civilization ကို အေျခခံပါတယ္။
Civilization ဟာ စီးပြားေရးနဲ႔ လူဦးေရ တိုးပြားမႈႏႈန္းမွာ အဓိက မူတည္ေန ပါတယ္။
ဖူလာက မြတ္စလင္မရွိလည္း ကမၻာဟာ ျပသနာေတြ ရွိေနမွာပဲလို႔ ဆိုပါ တယ္။
သူက ခရစ္ယန္ ခ႐ူးေဆ႔ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ အျခား စစ္ပြဲေတြကို ကိုးကားတယ္။
ဟန္တင္တန္က သူေရးတာထက္ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြနဲ႔ သမိုင္းကို ပို အားျပဳတယ္။
(သူ ျပသနာတက္တာက အမ်ားစုသတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြေၾကာင္႔)လီကြမ္ယုရဲ႕ ေႏြ ေရာက္မလာတဲ႔ ေႏြဦးက ကမၻာကို လႈပ္ခပ္ေစျပန္တယ္။ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ။
အားလုံးကိုၿခဳံၾကည့္ေတာ႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရးဟာ ေလ႔လာရမွာျဖစ္သလို သူမ်ား အသံကို နားစြင႔္ရမွာလည္းျဖစ္တယ္။ ေယာင္လို႔လည္း မရဘူး။ ေသသြား မယ္။
အူလို႔လည္း မရ၊ ပညာရွင္ေယာင္ ေဆာင္လို႔လည္း မရပါဘူး။
က်ေနာ္ ေတြ႔မိတဲ႔ (ခင္ဗ်ား ေတြ႕ရင္လည္း လက္တို႔ပါ၊ ပညာရွင္ ဆန္ရမယ္၊ သမိုင္း ခိုင္ရမယ္) ေလးစားဖြယ္ အညႊန္း ေလးခု ထားခဲ႔မယ္။
ဖတ္ၾကည့္ပါ။ သုံးသပ္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ဘာသာကိုမွ မထိခိုက္ေစ လိုပါ။
