၁။ ျမန္မာျပည္မွာ တာဝန္သိဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီးႀကီးလို ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွိႏိုင္မလား။
(ရွိမယ္၊ ရွိတယ္၊ အနည္းဆုံး အစိုးရကပညာေပးႏိုင္ရင္၊ ဥပေဒကလည္း အသက္ဝင္ရင္ ရွိလာႏိုင္တယ္၊ ဒါက လူထုကိစၥ)
၂။ အဲသလို ထိေရာက္တဲ႔စနစ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔အရာရွိေတြ ရွိႏိုင္မလား။
(စနစ္ကေတာ႔ စကၠဴ ေပၚမွာသာရွိၿပီး ဘာမွအလုပ္မျဖစ္ေသးဘူး၊ အရာရွိက သူ႔စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္မႈ၊ လုထုနဲ႔အစိုးရဆီကဖိအားေပးမႈေတြရွိလာရင္ မွန္ကန္လာႏိုင္တယ္။)
၃။ အရာရွိဒဏ္ရိုက္လိုက္တဲ႔ ေငြ ၅၀ က ဘယ္ေရာက္သြားမွာလဲ။
(လက္ရွိအေနအထားအရကေတာ႔ အရာရွိအိပ္ကပ္ထဲေရာက္ဖို႔ပဲ မ်ားတယ္။ ဘီယာဖိုးေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္တယ္၊ ဒီအေျဖအတြက္ ေရႊလိုရွားတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းအရာရွိေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္)
၄။ စနစ္တက်ပညာေပးမႈကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာခံယူ၊ ဒဏ္ေငြကို ေက်ေက် နပ္နပ္ေပး၊ ေက်းဇူးစကားအထပ္ထပ္ဆိုတဲ႔ ျပည္သူ ရွိမလား။
(က်ားက်ားမီးယပ္ လူဂ်စ္ကပ္အနည္းစုကလြဲရင္ လူထုရဲ႕ လက္ရွိေလ႔လာလိုမႈ၊ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္လိုမႈဟာ မေသးလွဘူးထင္တယ္၊ အမ်ားစုက ကမၻာ႔ မိသားစုထဲက ကိုယ္႔ေနရာကို သိၾကတယ္။ က်ိဳးစားၿပီး လိုက္ေနၾကတယ္)
၅။ အရင္းအျမစ္တန္ဖိုးကို အစိုးရဆိုသူေတြက သိသလား။
(ေျဖဖို႔ဝမ္းနည္းစရာအေကာင္းဆုံးက ဒီေမးခြန္း၊ စားႂကြင္းစားက်န္ေလာက္ကို အသာထား ေျမ၊ ေရ၊ ဂက္စ္၊ ျမစ္၊ သဘာဝ ဝန္းက်င္ ဆိုတာႀကီးေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို မသိၾကတာ။ တရုတ္နဲ႔အေပါင္းမ်ားရင္ သိလာစရာလည္း သိပ္မရွိေသးဘူး။
လက္ရွိအစိုးရထဲမွာ အရင္းအျမစ္တန္ဖိုးကို
(က) လုံးဝမသိသူ
(ခ) သိလ်က္မိုက္သူ၊ အတၱႀကီးသူနဲ႔
(ဂ) သိေပမဲ႔ အထက္က ႏွစ္ေယာက္ကို မလြနဆန္ႏိုင္လို႔ ငုံ႔ခံေနရသူေတြပဲ ရွိလို႔
သာလြန္မင္းၾတားႀကီးရဲ႕ စစ္ကိုင္းက မုဆိုးမထမင္းေရကလည္း ပါးစပ္ အရသာခံေျပာတာကလြဲလို႔ ဘာမွအသုံးမက်ႏိုင္ေသးဘူး။
