မေလးရွားနဲ႔ စကၤာပူ။
စကၤာပူရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို ေျပာရာမွာ အျခားအခ်က္ေတြကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနၾကေပမဲ႔ မွန္ၿပီး ေျပာရခက္တာရွိတယ္။ ဒါက မေလးရွားမွာ မေလးလူမ်ိဳးအမ်ားစု၊ စကၤာပူမွာ တရုတ္လူမ်ိဳးအမ်ားစု ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ႔အခ်က္ပဲ။ ဒါကို တရုတ္ေတြက ဖြင္႔ေျပာရင္ လူမ်ိဳးခ်င္း ရန္သတ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ႔တယ္။
မေလးရွားမွာ ကန္႔သတ္၊ ဟန္႔တားမႈမရွိဘဲ အမ်ားစု မေလးေတြက လူနည္းစု တရုတ္၊ ကုလားေတြထက္သာေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ လူမ်ိဳးႀကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈစြမ္းရည္ နိမ္႔ပါးတယ္။ ေက်းလက္ေတြမွာ ဆာရုန္းလို႔ေခၚတဲ႔ ပုဆိုးႀကီးေတြနဲ႔ မနက္စာရွိရင္ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ယာဝင္သူေတြအမ်ားႀကီး။ ေရာင္႔ရဲတာလား၊ စိတ္ကူးစိတ္သမ္း မရွိတာလားပဲ။ မခ်မ္းသာခ်င္တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။
စကၤာပူမွာရွိတဲ႔ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ လူမႈေရးေတြမွာ ကန္႔သတ္ဟန္႔တားမႈမရွိဘဲ လူနည္းစုေတြကို ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တယ္။
မေလးရွားမွာဆို လီကြမ္းယုလည္း ဒီလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မေရးႏိုင္ဘူး။ ဒါက ေသခ်ာတယ္။
တရုတ္ေတြၾကားမွာလည္း သေဘာတူ၊ မတူကိစၥေတြရွိတယ္။ ေလ႔လာ မိသေလာက္ကေတာ႔ တရုတ္အမ်ားစုက ဘယ္ေတာ႔မွ အလုပ္ပ်က္ခံၿပီး ျငင္းခုံမေနၾကဘူး။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားစုရွိတဲ႔လူမ်ိဳးက ဦးေဆာင္ေနရာကို ရယူႏိုင္ရင္၊ ဦးေဆာင္စြမ္းရည္ရွိရင္ တိုးတက္ဖို႔ ျမန္တာပါပဲ။
သူက အဓိက ေမာင္းႏွင္အား၊ ေနးရွင္းတစ္ခုရဲ႕ ပင္မ ကာရိုက္တာ။
ဥပမာ။ အေမရိက၊ ဂ်ပန္၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ထိုင္ဝမ္၊ စကၤာပူ၊ ကိုရီးယား။
မေလးရွားကေတာ႔ "ဘူမိပုၾတ" ဝါဒနဲ႔ မေအာင္ျမင္လွဘူး။
ဇင္ေဝေသာ္
(Aug 30, 2016)
