Home » All posts
စစ္ အသုံးစာရိတ္
in
The Clash of Civilizations,
ဇင္ေဝေသာ္
- on 2/24/2014
- No comments
အာစီယံက ထိေရာက္မႈရွိတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစုံ စံျပအဖြဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ျဖစ္၊ အဲသလိုအဖြဲ႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာရဲ႕ သာဓကတစ္ခုလည္းျဖစ္။
စစ္ေရးအရ မဟာမိတ္ဖြဲ႔တာလည္းမဟုတ္၊ အဖြဲ႔ဝင္ႏိုင္ငံေတြက စစ္ေရးအရ အေျခခံ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမႈေတြရေအာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ စစ္ အသုံးစာရိတ္ေတြ တိုးျမႇင္႔၊ စစ္အင္အားေတြ စုစည္း။ အေနာက္ဥေရာပ နဲ႔ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံေတြက ေလ်ွာ႔ခ်ဖို႔လုပ္ေနတာေတြနဲ႔ စာၾကည့္ရင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားေလာက္ေအာင္ ဆန္႔က်င္ေနတယ္။
ASEAN is often cited as an example of an effective multicultural organization. It is, however, an example of the limits of such organizations. It is not a military alliance. While its members at times cooperate militarily on a bilateral basis, they are also all expending their military budgets and engaged in military buildups, in striking contrast to the reductions West European and Latin American countries are making.
(The Clash of Civilizations. p. 132)
Cultural questions like these involve a yes or no, zero-sum choice.
in
The Clash of Civilizations,
ဇင္ေဝေသာ္
- on 2/23/2014
- No comments
(The Clash of Civilizations. p. 130)
အိႏၵိယျပည္ထဲက အယုဒၶယမွာ ဟိႏၵဴဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းပဲေဆာက္သင္႔ သ လား၊ မြတ္စလင္ဗလီပဲေဆာက္သင္႔သလား။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ေဆာက္သင္႔သလား။ တစ္မ်ိဳးမွ မေဆာက္သင္႔ဘူးလား။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးသုံး၊ ဘုံဆိုင္အေဆာက္ အဦ ေဆာက္သင္႔သလား ဆိုတဲ႔ျပႆနာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သေဘာတူညီမႈ ရစရာမရွိဘူး။
အယ္(လ္) ေဘးနီးယန္း မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ ဆာ႔ပ္(ဗ္)ေအာ္သိုေဒါက္ (စ္)ေတြ ၾကားက ကိုဆိုဗိုနယ္ေျမ အျငင္းပြားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ႔လည္း တိက်တဲ႔ အေျဖရလာစရာ မရွိဘူး။
ႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ ခိုင္မာတဲ႔ သမိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ခံစားခ်က္ေတြရွိေနေတာ႔ အစၥေရးေတြနဲ႔ အာရပ္ေတြၾကားက ေဂ်႐ုစလင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ျပႆနာက လည္း အလြယ္တကူ ရွင္းမရႏိုင္ဘူး။
အလားတူပါပဲ၊ ျပင္သစ္အစိုးရနဲ႔ မြတ္စလင္ကေလးမိဘေတြၾကားက ေက်ာင္း သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းဝတ္စုံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ရလမ္း မျမင္မိဘူး။ အျခား ကြဲလြဲမႈေတြက အေပးအယူလုပ္လို႔ရတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲလြဲမႈေတြက အေပးအယူလုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ပတ္ သက္တဲ႔ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖက yes (သို႔) no ပဲ ရွိတယ္။ ဇီရိုး ခၽြိဳက္စ္၊ ေရြးစရာ မရွိ။
(ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ။ ႏွာ ၁၃၀)
(ဒါေတြကို (မသိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မူးလို႔ပဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာရွိျဖစ္သြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လစ္ဘရယ္ ျဖစ္သြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္) ရယ္သြမ္းေသြးမိရင္(သု႔ိ) ဘာသာျပန္ တစ္ပိုဒ္စ ႏွစ္ပိုဒ္စေလာက္ဖတ္ၿပီး လူတတ္ဝင္လုပ္မိရင္ ေနာင္တ ရလာ စရာရွိတယ္)
Beyond the Clash of Civilizations
in
The Clash of Civilizations
- on 2/23/2014
- No comments
By GILLES KEPEL
Published: March 11, 2011
Once I had lunch with Samuel Huntington at the Harvard Faculty Club. I was eager to talk to him because he had used my 1991 book, “La Revanche de Dieu” (“The Revenge of God”), in his famous article and subsequent volume, “The Clash of Civilizations.”
I had argued that the emergence of religious political movements from the 1970s onward had comparable roots in Islam, Judaism and Christendom: They were all born of a reaction to the passing of the industrial age and had to do with a global rewriting of political identities that shifted from social to religious parlance.
Paradoxically, Huntington had focused only on the chapter that dealt with the Islamic world, and made use of it to help develop his idea about the exceptional character of the Muslim civilization; he had no interest in the study of the opposing forces that fought for hegemony over that new political discourse and competed with secular groups to control the central values of society. To him, Islam was homogenous — and “other.” We had a good talk, though our views remained quite dissimilar.
A few years later came 9/11. Huntington was elevated to a second media apotheosis: Al Qaeda terrorism proved him right, many believed, as it demonstrated on the ground that Islam had an absolutist dimension, and that the mass of the faithful could become Osama bin Laden’s followers.
In the meanwhile, I had written another book, “Jihad,” whose subtitle in the original French was “Expansion and Decline of Islamism.” The English-language translation, published in early 2002, skipped that part. I contended that Islamism, as a cohesive ideology, was doomed to decline, because it bore a fault line between two irreconcilable trends.
On the one side were the radicals, who would use more and more demonstrative violence to underline the weakness of the powers-that-be in an attempt to mobilize the masses on their side, and who would finally find themselves isolated and ostracized by those same masses, as the failure of Egyptian and Algerian radicals had proven in the 1990s.
On the other side, a growing amount of Islamists were converting to the creed of pluralism and democracy, as was already then the case in Turkey. That change would not take place without turmoil within their ranks, but at the end of the day their ideological purity — based on the “absolute sovereignty of Allah” concept — would be corroded by parliamentary participation. Hence the movement would lose its unity and integrity.
After 9/11 those views were not the most popular; some in the French press suggested I be fired from my university chair. To them, the theory of a decline of Islamism was laughable, while Samuel Huntington became a prophet of sorts.
A decade later, many are surfing on the wave (and the Web) of Arab democratic revolutions. The same people who had extolled Huntington now make an auto-da-fé of his book, saying he misled us in pointing at Arabs and Muslims as radically “other”; now we know them to be just like us — they tweet, they’re on Facebook, and the figurehead of the Egyptian revolution is Google’s Middle East manager.
Things may actually be slightly less simple — and they should be put in perspective in the frame of the modern history of Islamism and its decline. Jihadi radicalism failed to mobilize the Muslim masses. Conversely, the authoritarian regimes of the Ben Alis and the Mubaraks, whose life expectancy had been extended by their Western allies for a decade because they bragged they were the bulwark against jihadism, became irrelevant.
Today, Arab civil society has dispelled its curse: It has moved on from “Either Ben Ali or Bin Laden” to “Neither Bin Laden nor Ben Ali.” The Arab revolutions have reached Phase One in Tunisia and Egypt — toppling the dictators — but they face the same ordeal: The parlance of democracy and human rights in which they coined political mobilization now has to deal with pressing social issues and address huge cohorts of jobless young urban poor.
Lacking it, the secularized middle classes that took the lead in Tunis and Cairo will be at risk. Islamists kept a low profile — even in Egypt, where the Muslim Brotherhood has the biggest and best organized network of charities, mosques and local associations. They couldn’t beat the democrats, so they joined them.
Listening to their slogans, reading their publications in Arabic, one is struck by the fact that — as opposed to Khomeini in 1978-79 — they were unable to control the revolution’s vocabulary. Now, they must either keep on that track — and relinquish “sovereignty to the people,” albeit with their own religious tradition and culture — or they must capitalize on the dissatisfaction of the disinherited and push their old “Islam is the alternative” agenda.
The Islamists, for the time being, are divided along generational and ideological lines, but they have not vanished from the Arab street — let alone from Tahrir Square, where Sheik Yusuf al-Qaradawi, back from Qatar, addressed the crowd for the Friday prayer. They find themselves, along with the whole of society, at a defining moment. It has little to do with the grand schemes of the clash of civilizations, and far more with grass-roots issues. All Arab politics are local — and Western academe could pay slightly more attention to that field than to the World Wide Web.
Gilles Kepel is professor of Middle Eastern politics at the Institut d’Etudes Politiques de Paris (Sciences Po) and a senior fellow of the Institut Universitaire de France.
A version of this op-ed appeared in print on March 12, 2011, in The International Herald Tribune.
ေမာ္ရင္ညိုရဲ႕ ဆက္ဆံေရး (စေနေဘာလုံး)
in
ဇင္ေဝေသာ္,
ေဘာလံုး
- on 2/22/2014
- No comments
"က်ေနာ္နဲ႔ ရာဖာ ဘင္နီတက္ဇ္(လီဗာပူး နည္းျပေဟာင္း) ၾကား ဆက္ဆံေရး က ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာ မရွိခဲ႔ဖူးပါဘူး။ အဲ..ခ်ဲလ္ဆီးက လီဗာပူးကို ကန္ လိုက္တိုင္း ရွဳံးေနတုန္းကေပါ႔ ဗ်ာ။
အခု ခ်ယ္လ္ဆီးက လီဗာပူးကို ႏိုင္လိုက္ေတာ႔မွ ျပႆနာတက္လာတာ ဗ်၊ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာေတြ ျဖစ္လာတာ"
(ပထမအႀကိမ္ ခ်ယ္လ္ဆီးကို ကိုင္စဥ္က ေမာင္တင္ညုိရဲ႕ စကားပါ၊ ၿပဳံးရ လို႔ ျပန္တင္လိုက္တာ)
လူဦးေရပိုမ်ားနဲ႔ အရင္းအျမစ္
in
The Clash of Civilizations,
ဇင္ေဝေသာ္
- on 2/22/2014
- No comments
လူဦးေရပိုမ်ားရင္ အရင္းအျမစ္ပိုလိုတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ လူဦးေရထူထပ္တဲ႔ ( ေနာက္ၿပီး/သို႔မဟုတ္) ရုတ္တရက္ႀကီးလူဦးေရတိုးပြားလာတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔ အ စည္းေတြထဲကလူေတြဟာ အျပင္ကိုတိုးထြက္လာတတ္တယ္၊ နယ္ေျမေတြ လုလာတတ္တယ္၊ လူဦးေရအားျဖင္႔ သူတို႔ေလာက္ အားမေကာင္းတဲ႔ လူေတြအေပၚ ဖိအားေတြ တိုးေပးတတ္တယ္။
Larger populations need more resources, and hence people from societies with dense and/or rapidly growing populations tend to push outward, occupy territory, and exert pressure on other less
demographically dynamic peoples.
(The Clash of Civilizations. p. 119)
(မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ၁၉၉၆ မတိုင္ခင္က ဟန္တင္တန္ရဲ႕ အနာဂတ္ေဟာစာ တန္းေတြပဲ)
အစၥလာမ္ရဲ႕ လမ္းစဥ္က
in
The Clash of Civilizations,
ဇင္ေဝေသာ္
- on 2/21/2014
- No comments
(၁) အတိုက္အခံပါတီထဲဝင္ (၂) အတိုက္အခံပါတီ ကို သူတို႔ လႊမ္းမိုးလာေအာင္လုပ္ (၃) ေနာက္ အစိုးရကို ဖိအားေပး။ (၄) စသည္... စသည္..
ဒါေပမဲ႔ ဒါေတြျဖစ္လာဖို႔ လက္ရွိအစိုးရရဲ႕ ေပၚလစီက အခရာက်တယ္။
The success of Islamist movements in dominating the opposition and establishing themselves as the only viable alternative to incumbent regimes was also greatly helped by the policies of those regimes.
(The Clash of Civilizations. p 114)
အဖိုးသိမသြားတဲ႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျပႆနာ (ျပန္တင္)
in
ဝတၳဳတို,
သီဟနာဒ
- on 2/21/2014
- No comments
ကမၻာႀကီး ပူေႏြးမႈေၾကာင္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျမင္႔တက္လာရသည္ ဟုဆို သည္႔ ေက်ာင္းဆရာေလး စကားကို အဖိုးက လက္မခံပါ။
" မဟုတ္မဟပ္ေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ၊ ေနပူလို႔ ေရခန္းတာပဲ ရိွတယ္။ ဘယ္ကလာ ေရတက္ရမွာတုန္း၊ မယုံရင္ ငါ႔လယ္ကို ၾကည္႔ " ဟု အဖိုးက ေက်ာင္း ဆရာေလးကို ေငါက္သည္။
ဝင္ရိုးစြန္း ေရခဲေတာင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ျခင္းထက္ တျဖည္းျဖည္း ခန္းေျခာက္ လာေနတဲ႔ သူ႕ လယ္ကြက္ကိုပဲ နားလည္တဲ႔ အဖိုးဟာ သူ႕ဒႆန နဲ႔ သူပဲ မွန္ေနရရွာသည္။
သိ႔ုေသာ္ ဤဒႆန မွ်ျဖင့္ပင္ သူ႕ဝန္းက်င္၊ သူ႕ဘဝ အ တြက္ေတာ႔ ျပည္႔ စုံေနပါျပီ။ အဖိုးက လယ္သမားသာျဖစ္သည္။ သူ႕ လယ္ ထဲ ေရရွိလွ်င္ သူ႕ စပါးေအာင္မည္။
သီတင္းကၽြတ္ေနပူကို သူမုန္းသည္။ ေရခဲေတာင္ေတြကို အရည္ေပ်ာ္ေစ ျခင္းေၾကာင္႔ ကား မဟုတ္။ လယ္ထဲကေရကို ခမ္းေစေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ သည္။
ထိုစဥ္ စံလွထြန္း ဆိုသည္႔ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡေဟာင္းက
" အဖိုးေျပာတာမွန္တယ္၊ ဟိုေကာင္ မသိလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာတာ " ဟု ေထာက္ခံေပးလိုက္သည္။
ေက်ာင္းဆရာေလးလည္း ဦးစံလွထြန္းကပါ ေထာက္ခံေနသျဖင္႔ သူေျပာခ်င္ ႐ွင္းျပခ်င္ေနသည္႔ ဂလိုဘယ္ ဝမ္းမင္း ကိစၥ ေျပာမရေတာ႔။
တကယ္ေတာ႔ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡေဟာင္း ဦးစံလွထြန္းကလည္း ဂလိုဘယ္ ဝမ္းမင္း ကိစၥေလာက္ေတာ႔ သိပါသည္။
သို႔ေသာ္ လယ္ ေရမလုံေလာက္မွာ စိုးရိမ္ျပီး ပူပင္ေနရေသာ အသက္ ၈၄ ႏွစ္ ရိွ အဖိုးေရွ႕မွာ မေျပာသင္႔လုိ႔ မေျပာဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျခင္း သာ ျဖစ္ ပါသည္။
သူ႕ ဒႆနဲ႔ သူပဲ ရွိပါေစ။
အကယ္၍ အဖိုးက ၁၈ ႏွစ္သား ဆိုေသာ္ ဦးစံလွထြန္းက တစ္မ်ိဳး ေျဖေကာင္း ေျဖပါလိမ္႔မည္။ ဦးစံလွထြန္းစကားဆိုလ်င္ အဖိုးကလည္း " စံလွထြန္း ေျပာတာဆို ဟုတ္မွာ " ဟု ခံယူရွာေပမည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အသက္ ၈၆ ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားရွာေသာ အဖိုးသည္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးမႈေၾကာင္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျမင္႔တက္လာရသည္ ဟုဆို သည္႔ သိပၸံ အျမင္ကို သိမသြားရရွာပါ။ သို႔ေသာ္ အဖိုးဘဝမွာ ဒါ မသိလည္း လယ္ထဲ ေရရွိေနလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေနရွာသည္။ လယ္ထဲက ေရကသာ ေျမးကို ရွင္ျပဳေပးႏိုင္သည္ ဟု ယုံၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
သူ႕ ဒႆနဲ႔ သူပဲ ရွိပါေစ။
(posted on 15/11/2012)
သီဟနာဒ
အိႏၵိယ၊ ဇာတ္စနစ္ သံကြန္ျခာထဲမွာ (ႏွစ္)
in
ဇင္ေဝေသာ္,
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (လီကြမ္ယု)
- on 2/20/2014
- No comments
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)
"ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ လိုတရ မႏာၱန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ။ .....ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံရွိတဲ့ လူ႔ အဖြဲ႔အ စည္းေတြမွာ ရွိၿပီးသား အခ်က္ေတြကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူ လွဘူး" (လီကြမ္းယု)
ဇာတ္စနစ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ အိႏိၵယ ျဗဟၼဏဇာတ္ျဖစ္တဲ့ A.Sankaran ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ပံုပန္းသ႑န္ကို ၾကည့္ ၿပီး ဆန္ကရန္ဟာ ျဗဟၼဏဇာတ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အိႏိၵယ ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ ဆန္ကရန္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ပါလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရအိမ္ေတာ္ကို သြားေတာ့ (Raj Bhavan or Government House) သတိထားမိစရာတစ္ခုသြားေတြ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရအိမ္ေတာ္ကိုေရာက္လို႔ သူက ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ သမားေတြကို စကားေျပာေတာ့ သူတို႔အားလံုးက တေလးတစားလိုက္နာၾက တယ္။ သူ႔အမူအယာနဲ႔ စကားေျပာဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး သူဟာ ျဗဟၼဏ တစ္ေ ယာက္ဆိုတာ သူတို႔ကသိၾကသလို သူ႔စကားကလည္း တကယ္ထိေရာက္ တယ္။ ဆန္ကရန္ကေတာ့ အခုဆံုးသြားရွာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြ႔အၾကံဳ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ စကၤာပူေမြး ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္က အိႏိၵယက အလုပ္သမားေတြကို စ ကားေျပာေတာ့ သူဇာတ္ျမင့္တာကို ၾကည့္ၿပီး တေလးတစားဆက္ဆံျပၾက တယ္။
ေနာက္ထပ္အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)ေလာက္ တုန္းက။ အာဂရကေန ေဒလီကို ကားနဲ႔ခရီးသြားစဥ္တုန္းကပါ။ အာဂရ (Agra) မွာ ရာထူးအျမင့္ဆံုးအရာရွိတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔အတူရွိေနလို႔ ဇာတ္စနစ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ကို တီးေခါက္ၾကည့္မိပါတယ္။ “ဆိုပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါ့မလား” လို႔ သူ႔ကိုေမးေတာ့
သူက “ခင္ဗ်ားမွာ ျဗဟၼဏေတြရွိရမယ့္ အဆင့္အတန္း၊ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္သမီးကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခေရေစ့တြင္းက် စစ္ေဆး ၾကည့္ရပါလိမ့္မယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ေဒလီလို ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးမွာေနသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ေ ၾကာင္းကို ဘယ္လိုလုပ္လုိက္ၾကည့္ႏိုင္ပါမလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့
“ေဒလီက ဒီေလာက္ၾကီးရႈပ္ေထြးလီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တစ္ေန ရာရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား ေနကိုေနရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ေၾကာင္းခံ လိုက္ၾကည့္ဖို႔လည္း မခက္ေတာ့ပါဘူး” လုိ႔ သူကျပန္ေျဖပါတယ္။
ဒါေတြ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြကပါ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲ မႈထူးထူးျခားျခား မရွိလွပဲ ဒါေတြဟာ အရင္အတိုင္းပဲ ရွိေနဆဲပါ။ ပိုၿပီး ေခတ္ မီွတဲ့ မြန္ဘုိင္းလိုၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဇာတ္စနစ္က နည္းနည္းအားေလ်ာ့လာေနသလို ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ေတာ့ ဇာတ္စနစ္ကို လက္မခံ သူက ေတာ္ေတာ္နည္းပါးပါတယ္။ ဇာတ္စနစ္ေအာက္ကေန လံုးဝ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီလို႔ အိႏိၵယကိုယ္တိုင္ေၾကြးေၾကာ္ဖို႔ကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ မ်ား စြာ ဒါမွမဟုတ္ရာစုႏွစ္မ်ားစြာအထိေတာင္ ၾကာေနႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္ တရုတ္နဲ႔ အိႏိၵယတို႔ၾကားကြာဟမႈကလည္း ပိုပိုမ်ားလာစရာပဲ ရွိပါတယ္။ အိႏိၵယရဲ့ တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြက (ေဒၚလာ ၁၅၀၀) တရုတ္ တစ္ဦး ခ်င္းဝင္ေငြက (ေဒၚလာ ၅၄၀၀)ဆိုေတာ့ သံုးပံုတစ္ပံုေတာင္မရွိပါဘူး။ အိႏိၵယတိုးတက္မႈႏႈန္းက တရုတ္တိုးတက္မႈႏႈန္းရဲ့ ၆၀ (သို႔) ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေ လာက္ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔တရုတ္ကို မွီလာမယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္ မိပါဘူး။ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ အိႏိၵယရဲ့ အစိတ္ အပိုင္းအခ်ိဳ႕ဟာ တိုးတက္မႈ ျမန္ေကာင္းျမန္ႏိုင္ပါတယ္။ မြန္ဘိုင္းက အဓိ ကေနရာျဖစ္မယ္။ ကမာၻ႔အဆင့္ရွိ စီးပြားေရးပညာရွင္ N-R Narayana Murthy လို ပုဂၢိဳလ္က ဦးေဆာင္တဲ့ Infasys လို ကုမၸဏီေတြရွိေနေတာ့ ဘန္ဂေလာ (Bangalor) ျမိဳ႕ဆိုရင္လည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းျမန္ဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ Infosys ကုမၸဏီက လူေပါင္း ဘယ္ေလာက္အလုပ္ေပး ထားႏုိင္မွာလဲ။ အဲသလို စြမ္းရည္မ်ိဳး တစ္ျပည္လံုးမွာ ျဖန္႔မထားႏိုင္ဘူး။
အခြင့္အလမ္း သိပ္မရွိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္။ ႏိုင္ငံရဲ့ ျဗဴရိုကေရစီ စနစ္ေၾကာင့္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္လုိ႔ စိတ္ပ်က္တာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္မယ္ အရည္အခ်င္းတကယ္ရွိတဲ့ အိႏၵိယန္းေတြဟာ ေနရာ သစ္ေတြ ဆီသြားေရာက္ေနထိုင္းၿပီး အိႏိၵယကို ျပန္မသြားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါကလည္း အိႏိၵယနဲ႔တရုတ္ၾကားမွာ သိသာထင္ရွားလွတဲ့ ျခားနားခ်က္ႀကီး တစ္ခုပါ။ တရုတ္ေတြလည္းပဲ အေမရိကားကုိ အမ်ားႀကီး သြားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကျပန္လာၿပီး တရုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ၾကတယ္။ အိႏိၵ ယမွာ မရရွိႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြတရုတ္ျပည္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ အိႏိၵယ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈဒဏ္ခံေနရသေလာက္ တရုတ္က မခံရဘူး။ အိႏိၵယကေနထြက္ခြာသြားတဲ့လူေတြဟာ ပထမတန္းစားေတြခ်ည္း ပဲ။ သူတို႔ကပဲ Pepsi Co တို႔ Deutsche Bank တို႔လို ကမာၻ႔ေကာ္ပိုေရးရွင္း ႀကီးေတြကို လည္ပတ္ေနတာပါ။
ေနာက္ၿပီး သိသာထင္ရွားတဲ့ အိႏိၵယရဲ့အားနည္းခ်က္က အေျခခံအေဆာက္ အဦး မလံုေလာက္မႈပါ။ စီးပြားေရးလုပ္ရာမွာ အဓိကက်တဲ့ အေျခခံ အေ ဆာက္အဦး မျပည့္စုံတဲ့အတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြၾကားမွာ သူတို႔နာမည္က မေကာင္းလွဘူး။ ဆိပ္ကမ္း၊ ရထားလမ္း၊ ေလယာဥ္ကြင္း ကူးလူးဆက္ဆံေ ရး၊ ေနခ်င္စဖြယ္ ၿမိဳ႕ျပ စတာေတြမရွိဘူး။ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စီးပြားေရးသမားတခ်ိဳ႕ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ ထပ္ခြဲႏိုင္ဖို႔ အိႏိၵယထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္။ ဟုိလည္းေရာက္ေရာ ညံ့ဖ်င္းလြန္းတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ျမင္ေတြ႔ရၿပီး အံ့ၾသစိတ္ပ်က္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ျပည္တြင္းထဲ ဘယ္လိုသြင္းမလဲ။ ထုတ္လုပ္ၿပီးသားကုန္ေတြ ကို ဘယ္လိုျပန္ထုတ္ၾကမလဲ။ တရုတ္ျပည္ရဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးဆိုရင္ ၁၉၈၈ခုမွာ ကီလိုမီတာ တစ္ရာေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ ၂၀၁၀ လည္းေရာ က္ေရာ ကီလိုမီတာ (၇၄,၀၀၀) အထိရွိလာတယ္။ အေမရိကန္အေဝးေျပးလမ္းမကလြဲရင္ ကမာၻမွာ အရွည္ဆံုးလမ္းမႀကီးပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ႏိႈင္းစာၾကည့္ေတာ့ အိႏိၵယက ကီလိုမီတာ (၇၀၀)ပဲ ရွိတယ္။
အိႏိၵယအစိုးရက လာမယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း လိုအပ္တဲ့ အေျခခံ အေဆာက္ အဦးေတြအတြက္ အမရိကန္ေဒၚလာ ဝမ္းထရီလီယံ သံုးမယ္လို႔ေျပာေန တယ္။ ဒါကို ဘယ္သူက တာဝန္ယူ တည္ေဆာက္မွာလဲ။ အိႏိၵယန္းေတြ ေ ဆာက္လုပ္မွာဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုၾကာမွာ ေသခ်ာတယ္။ လက္ေတြ႔က်တဲ့နည္းကေတာ့ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ တရုတ္ေတြကို ေပးၿပီး အေဆာက္ခိုင္းလိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒါဆိုရင္ ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ၿပီးႏိုင္မယ္။ အိႏိၵယက ဒါမ်ိဳးေရာ လုပ္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ သိပ္မေသ ခ်ာလွပါဘူး။
အိႏိၵယနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီလို သံုးသပ္ေနရတာ တကယ္ဝမ္းနည္းစရာပါ။ စစခ်င္းမွာေတာ့ အိႏိၵယက ဒီမိုကေရစီ၊ တရုတ္က တစ္ပါတီအာဏာရွင္ စနစ္မို႔ အိႏိၵယကို အမွတ္ေတြ ပုိေပးခဲ့မိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာ တာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ဒီမို ကေရစီဆိုတာ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ လိုတရ မႏာၱန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္သာက်င့္သံုးရင္ တရုတ္ျပည္လည္း ဒီေန႔တရုတ္ျပည္အေနအထားမွာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ျပင္ရခက္တဲ့ အေျခခံအခ်က္ေ တြရွိေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းေတြမွာ အဲ့ဒီ ရွိၿပီးသား အခ်က္ေတြကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူလွဘူးဆိုတာပါ။ အိႏိၵယဆိုရင္ သူတို႔ျပည္တြင္းထဲမွာ ကိုု ပဲ ေျပာင္းလဲလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဇာတ္စနစ္ႀကီး ရဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အပိတ္ခံေနရပါတယ္။
ဆက္ရန္
ကြန္ဘိုင္ေနးရွင္း
in
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
- on 2/19/2014
- No comments
During an English lesson, the teacher notices that a boy was not paying attention to her.
Teacher:Pho Pu, join these two sentences together. "I was cycling to school. I saw a dead body."
Pho Pu: (thinking for a while) I saw a dead body cycling to school.