စည္ႏွင့္ ဖိုင္းယားအလမ္း

ညီမေလးေရ -

          အမတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ စည္ႀကီးတစ္လံုးကိုထမ္းၿပီး စာသင္ခန္းထဲကို ဝင္လာသတဲ့။ ဝင္လာၿပီး သူ႔စည္ႀကီးကိုခ်ကာ တီးျပသတဲ့။ တီးလိုက္ေတာ့ စည္ႀကီးကျမည္တာေပါ့ကြယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။

          “ ပညာရွိဆိုတာ စည္လိုပဲ။ တီးမွသာ ျမည္တယ္။ မတီးရင္ မျမည္ဘူး။” ဆိုၿပီး ပညာရွိ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေျပာျပတာေပါ႔။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္က-

          “ သူက ပညာရွိျဖစ္ၿပီး တီးေပးမယ့္သူရွိမွ ျမည္တာလား၊ တီးေပးမယ့္သူမရွိရင္ သူ႔ပညာေတြက ႏွေျမာစရာႀကီး။ သုသာန္ထဲ ပါသြားမွာေပါ႔” လို႔ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ ေျပာသတဲ့။ ၿပီးေတာ့-

          “ ပညာရွိရိုးမွန္ရင္ တီးသူရွိရွိ၊ မရွိရွိ ျမည္သင့္တဲ့အခ်ိန္ ျမည္ေနသင့္တာေပါ႔” လို႔ ဆိုလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အမတ္ႀကီးဟာ-

          “ မင္းတို႔ေခတ္လူငယ္ေတြ တယ္ေျပာရခက္တာပဲ” ဆိုၿပီး စာသင္ခန္းထဲက ထြက္သြား ေတာ့သတဲ့။

                                              

          အဲဒီအမတ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စာသင္ခန္းထဲ ဝင္လာတာက (၂၁) ရာစု ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးတဲ့ကြယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘာေလးမွန္းမသိတဲ့ ပစၥည္းေလးကိုလည္း ကိုင္ထားသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက သူကိုင္ထားတ ဲ့ပစၥည္းေလးကို ေရွ႕မွာခ်ၿပီး မီးခိုးေငြ႔ေတြထြက္လာေအာင္ ထင္းေတြကို မီးရွိႈ႕လိုက္သတဲ့။ ထင္းေတြက သိပ္မေျခာက္ ေသးေတာ့ မီးမေတာက္ေသးပဲ မီးခိုးေတြအူၿပီး ထြက္လာ ေတာ့တာေပါ့။

          မီးခိုးေတြလည္းထြက္လာေရာ သူ႔ပစၥည္းေလးက တဂင္ဂင္နဲ႔ ထျမည္ေတာ့တာပဲတဲ့။ ဒီေတာ့မွ- အဲဒီ (၂၁) ရာစုရဟန္းက-

 “ ကေလးတို႔ေရ၊ ဒါဟာ ဖိုင္းယားအလမ္္းလို႔ေခၚတယ္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စိုးရိမ္ေလာက္တဲ့ အပူဓာတ္ရွိေနရင္ျဖစ္ေစ၊ မီးခိုးေတြ သိပ္အူေနရင္ျဖစ္ေစ ထျမည္ေတာ့တာပဲကြဲ႔။ ဒီဖိုင္းယား အလမ္္း ေလးက ပညာေတာ့သိပ္မရွိရွာဘူးတဲ့ကြဲ႔။ ဒါေပမယ့္ သူျမည္ရမယ့္ အခ်ိန္ ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း  ႀကီး သိတယ္တဲ့ ကြယ္” လို႔ ရွင္းျပသတဲ့။

          ေက်ာင္းသားေလးေတြြက လက္ခုပ္ေတြဝိုင္းတီးၿပီး-

          “ ဒီလိုမွေပါ႔၊ ပညာရွိဆိုမွေတာ့ ျမည္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကို သိေနရမွာေပါ႔။ တီးေပးမယ့္သူကို ေစာင့္ ေနလို႔ ဘယ္ရမလဲ” လို႔ ေျပာၾကသတဲ့။

          ဒါနဲ႔ (၂၁) ရာစု ရဟန္းက-

          “ ေမးစရာရွိရင္ ေမးၾကပါ” လို႔ က်ဴ အင္(န္) ေအ ဆက္ရွင္ကို စိန္ေခၚသတဲ့။

          ဘယ္သူမွ မေမးၾကေတာ့ပါဘူး။

          (၁၉) ရာစု ပညာရွိဟာ (၂၁) ရာစုမွာေတာ့ အထာကိုင္ေနတဲ့လူႀကီးဆိုတာ သူတို႔သေဘာ ေပါက္သြား ၾကၿပီေလ။

          ဒါပါပဲကြယ္။ ဒီပံုျပင္ရဲ႔ ေမာ္ရယ္(လ္)က ဘာညာဆိုၿပီး ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ လုပ္မေန ေတာ့ပါဘူး။

          ပညာရွိျဖစ္ဖို႔ထက္ အသံုးဝင္ေနဖို႔ပဲလိုတာပါ။

                                                                                          ဇင္ေဝေသာ္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

CHECK UP မလုပ္လိုက္ရသည့္ ( ၃၂) သိန္းတန္တဏွာ

ေျပာခ်င္ေနခဲ့သည္မွာၾကာၿပီ။ ၾကြားသည္ထင္မည္စိုး၍ မေျပာမိ။ ယခုေတာ့ ေျပာေတာ့မည္။ ထင္လိုက ထင္ေစေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မဟုတ္။

ဆယ္စုႏွစ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီထင္၏။ သီဟနာဒတြင္ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းရွိခဲ့ဖူး၏။ သိပ္ေတာ့ မၾကာ “ လူမိုက္ႏွင့္ေငြ အတူမေန” ဟုေတာ့မေျပာခ်င္။ “ရဟန္းႏွင့္ေငြ အတူမေန” ဟုေတာ့ ေျပာလိုက ေျပာလို႔ရသည္။ မရွင္းေသး။ ခ်ဲ႕ဆိုဦးအံ့။

တစ္ခါက အမ်ိဳးသမီး မိတ္ေဆြႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္က သီရိလကၤာသြား၍ စာသင္လိုက သူမ စပြန္ဆာေပးမည္ဟုဆို၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကား ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္ စပြန္ဆာေပး သည္လဲမသိ။ သိသလိုလိုကားရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သလိုလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ မသိစာရင္းတြင္သာထားလိုက္၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကား အေမရိကန္ အျဖဴမတည္း။ ကဲရင္ဟု ေခၚ၏။ သူမစပြန္ဆာကို မာနႀကီးႀကီးျဖင့္ မယူသည့္အတြက္ သူမကေျပာ၏။ သူမ ထီလက္မွတ္တစ္ခ်ိဳ႕ဝယ္မည္။ ေပါက္လွ်င္ သီဟနာဒ၏ ေငြျဖစ္သည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

မိမိ၏ကံကို ရာႏႈန္းျပည့္ယံုၾကည္သျဖင့္ ဝယ္လိုကဝယ္ေစ။ ေပါက္က ယူမည္ဟ ေျပာလိုက္မိသည္။

တစ္ေန႔ မႏၱေလးမွ မိတ္ေဆြ ရဟန္းတစ္ပါးက ဖုန္းဆက္၏။ သီဟနာဒ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းထီေပါက္သျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားစာ ေနရာေဟာင္းသို႔ေရာက္လာသည္ဟု ဆို၏။ စဥ္းစားမိ၏။ ျမန္မာထီပင္မထိုးခဲ့ဖူး။ သံဃိကဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာပင္ မဲေကာင္းေကာင္းေပါက္ေလ့မရွိ။ ေျမသပိတ္ႏွင့္ ေငြအစိတ္သာ ေပါက္တာမ်ား၏။ ကံတရားက ယခုမွ အဘယ္ေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္း ရေလသနည္း။

ကဲရင့္ကို သတိရ၏။ သူမက ထီလက္မွတ္ႀကံဳသလိုဝယ္ထားတတ္သည္။ ေပါက္လွ်င္ သီဟနာဒကိုေပးမည္။ ဆင္းရဲသျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈျဖစ္ဟန္တူသည္။ ယခုေပါက္ေလၿပီ။ ေဒၚလာ (၃၂)သိန္း၊ ျမန္မာက်ပ္ေငြျဖင့္ ပြားလွ်င္ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း မီလ်ံနာျဖစ္သြားသည္။

ထိုစာကို မိတ္ေဆြ ရဟန္းတစ္ပါးက အေရးႀကီးသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လာပို႔သည္။ စာရေလၿပီ။ မွန္၏။ (၃၂)သိန္းေပါက္သည္ဟုဆို၏။ ဤေငြကို တရားဥပေဒႏွင့္အညီထုတ္ယူရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ပရိုစီဂ်ာ၊ ဆက္သြယ္ရမည့္ ဘဏ္ ၊ေရွ႕ေနလိပ္စာတို႔ပင္ပါ၏။ ေပါက္ေလၿပီ။ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္း။

ပထမဆံုး ဆရာဘုန္းဘုန္းကို မီလွ်ံနာသီဟနာဒက ကုတ္ကုတ္ေလးေလွ်ာက္သည္။ ေလွ်ာက္ၿပီေပါ့။ ေပါက္ၿပီကိုး။ ထို႕ေနာက္မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ား တစ္ပါးခ်င္းစီသိသြားၾက၏။ ဤသတင္းကားဖံုးဖိ၍မရ။ သီဟနာဒ မီလွ်ံနာ။

ထို႔ေနာက္ အဂၤလန္ႏွင့္ ေအာစေတးလ်၌ပညာသင္ယူလာခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးတို႔က စာကို ယူၾကည့္၏။  ေပါက္သည္။ ေပါက္ၿပီ။ မွန္၏။ သီဟနာဒ မီလွ်ံနာ။ ေငြသြားထုတ္ရန္သာရွိေတာ့၏။

ထိုအခါ ( ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကပါ အတည္ျပဳေလေသာအခါ) ဆရာသမားက ေမး၏။ သင္ဘာလုပ္ မည္နည္း။ ေငြပမာဏကားမ်ား၏။

ေငြကလက္ထဲမေရာက္ေသး သီဟနာဒ လက္ဖြာ၏။

ေဒၚလာဆယ့္ေျခာက္သိန္းကား “ သီဟနာဒ ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္း” အတြက္ ျဖစ္ရေစအ့ံ။ ထိုေဖာင္ေဒးရွင္းသည္ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား ၊ မိဘမစံုကေလးမ်ား၊ မိဘစံုေသာ္လည္း ႏြမ္းပါးသည့္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ျဖစ္ေစအံ့။ ထိုေဖာင္ေဒးရွင္း၏ ဖုိင္နင္ရွယ္ ကိစၥကို အလြန္ယံုၾကည္ရေသာ ထားဝယ္မွ မိတ္ေဆြ ရဟန္းက တာဝန္ယူေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ဓာတုေဗဒျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးေသာ ထိုရဟန္းက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ တာဝန္ယူ၏။

ဆရာသမားက သာဓုေခၚ၏။ (ေဒၚလာကဘယ္မွန္းမသိေသး)

ဟုတ္ေခ်ၿပီ။ က်န္ (၁၆)သိန္း ကား အဘယ္သို႔နည္း။

သီဟနာဒ အတြက္ (၆)သိန္းခ်န္ထားအံ့။ က်န္ဆယ္သိန္းကိုမူကား မိဘ၊ မိသားစု၊ ဆရာသမားမ်ား အတြက္ သံုးအံ့။

ထိုအခါ ထားဝယ္သားရဟန္းက စိတ္ေျပာင္းသြား၏။ အေမာင္ ေနာင္ေတာ္လည္း သီရိလကၤာ ပညာသင္သြားခ်င္ေသး၏။ စပြန္ဆာေပးေလာ့။ ေပါပါ၏။ ယူေလာ့(ေဒၚလာကား ဘယ္မွန္းမသိေသး)။ သို႔ေသာ္ သီဟနာဒ ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီး၏ ဖိုင္နင္ရွယ္ကို မည္သူတာဝန္ယူမည္နည္း။ ထိုအခါ ထားဝယ္သားရဟန္းက စိတ္ေျပာင္းသြားျပန္၏။ ဟုတ္ပါ၏ အေမာင္။ ထိုထိုကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ငါ၏ ပညာသင္ၾကားလိုစိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ပါအံ့။ ညီေမာင္သည္ပင္ ေဒၚလာ ( ၁၆)သိန္းလႉခဲ့ၿပီးၿပီ။ ငါေလာဘမႀကီးသင့္ ။ သာဓုေခၚမိ၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းတည္း။ ( ေဒၚလာက ဘယ္မွန္းမသိေသး)

ဤသို႔ျဖင့္ ျပန္သြားေသာ သတင္းသည္ လူနည္းစုေလးထဲ၌ ဖြဲမီးကဲ့သို႔ေလာင္ေနေတာ့၏။ မိတ္ေဆြ တပ္ကုန္းသားရဟန္း ကလည္း “ ညီေမာင္၊ ညညတစ္ေယာက္တည္းမ်ား အျပင္မသြားေလႏွင့္ ၊ ညီေမာင္ကား အႏုညာတ သီဟနာဒ မဟုတ္ေတာ့။ မီလွ်ံနာ သီဟနာဒ ျဖစ္ေခ်သည္။ သြားရန္အခြင္႔႔ရွိက ငါ့ကို အေဖာ္ေခၚေလာ့” ဟု ေစတနာစကားဆို၏။ သာဓုေခၚရ၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းေပကိုး။ ( ေဒၚလာကား  ဘယ္မွန္းမသိေသး။)

အားလံုးက ဝိုင္း၍ ကဲရင္ႏွင့္ သီဟနာဒကို ေမတၱာပို႔ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ၿပီး အျဖဴမကဲ ရင့္ကိုသာ ယူလိုက္ေတာ့ဟု ရယ္စရာလည္းဆိုၾက၏။

သာဓုေခၚမိ၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကိုး။ ခက္သည္က မိမိမွာ ေဒၚလာ (၆)သိန္းသာ က်န္ေတာ့၏။ ထို (၆)သိန္းကလည္း ေတာင္းမည့္သူေတြ ဝိုင္းေနသည္။

မေလာက္ငွ။ အလြန္ေခါင္းရွဳပ္စရာေကာင္းသည္။ အခန္းအျပင္ထြက္လွ်င္ လူေတြက သီဟနာဒကို ၾကည့္ၾကသည္။ မီလွ်ံနာ ရဟန္း ဖိနပ္အေဟာင္းေလးစီးတုန္းပဲ။ ( စီးရေပလိမ့္မည္။ေဒၚလာက ဘယ္မွန္းမသိေသး) သိတာ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ေငြသည္ မည္မွ် ရွိရွိမေလာက္။ ယခု ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းမေလာက္ေတာ့။

(၁၆)သိန္းကား ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္းအတြက္။
(၁၀)သိန္းကား မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ ဆရာသမားမ်ားအတြက္။

(၆)သိန္းကား မိမိအတြက္ ။ ထိုမိမိအတြက္ထဲမွ ေပးသင့္သူေပး ၊ လႉသင့္သူတစ္ခ်ိဳ႕ကို လႉရဦးမည္။ ေဒၚလာ(၃၂) သိန္းႀကီး ေပါက္ထားပါလွ်က္ ငါတို႔အားေပးလႉေသာ ေငြ/ဝတၱဳက နည္းလြန္းသည္ဟု ထင္မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္၍ ေဖာေဖာသီသီ လႉမိ၏။ မေလာက္ေတာ့။ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းသည္ အလြန္နည္းေသာ ေငြျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသံဃာမ်ား စီးဖို႔ ပါဂ်ဲရိုးတစ္စီးလည္း ဝယ္ခ်င္ေသးသည္။ ကားဒရိုင္ဘာရွာရဦးမည္။ မည္သူက ယံုၾကည္ရသနည္း။ ခိုင္းစရာေပါသည္ကမွန္၏။ ယံုရသူက ရွား၏။ စာကို သိမ္းထားေပးေသာ ၊ စာကိုလာပို႔ေပးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးဆပ္ရဦးမည္။ မေလာက္ေတာ့၊ လံုးဝမေလာက္ေတာ့၊ အေၾကြးပင္တင္ ေနေတာ့၏။

ယခုမွ ဇာတ္လမ္းစ၏။

ထိုစာကို ယူ၍ ဆိုင္ရာသံရံုးသို႔သြားၾက၏။

သံရံုးအရာရွိကဆို၏။ ဤစာကား အစစ္မဟုတ္။ ေၾကာ္ျငာသာတည္း။

အားလံုးစိတ္ပ်က္သြားၾက၏။ ရိုးသားေသာ ထားဝယ္သားရဟန္းက ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္ပင္ ရွိေခ်ေသး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔လုပ္ရသနည္း။

ညေရာက္မွ သီဟနာဒ စဥ္းစားမိသည္။ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းရွိစဥ္က အေၾကြးပင္ တင္ေနေသးသည္။ ယခု ေဒၚလာ(၃၂)သိန္း မရွိေတာ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းမေထာင္ႏိုင္သည္မွ လြဲ၍ အေၾကြးေတာ့မတင္ေတာ့ေခ်။ ၿပံဳး မိ၏။  ေငြ…. ေငြ……။

သို႔ေသာ္ ထိုေငြသည္ စိတ္ကူးထဲမွာသာရွိၿပီး အျပင္မွာ မဟုတ္။ တကယ္တမ္း လက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္ရလွ်င္ သီဟနာဒ ေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီးေရာ တကယ္ျဖစ္လာေလမလား မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို (၃၂)သိန္းသည္ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ CHECK UP လုပ္လိုက္ရၿပီး အမွန္လက္ေတြ႔ေတာ့ မလုပ္လိုက္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတဏွာသည္ (၃၂)သိန္းဒဏ္ခံ၊ မခံတကယ္မသိ။

(မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးေသာ၊ ဦးေကာဏ္ႏွင့္ အားလံုးသို႔ အမွတ္တရ။)

သီဟနာဒ

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ဘုရားရွင္သည္ ဒီဇိုင္နာလည္းျဖစ္၏

ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္တို႔ကား မ်ားလွ၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာဆိုသည့္ အင္တဲေလးဂ်င့္ အျဖစ္ဆံုး သာဝကႀကီးပင္ လက္ေလွ်ာ့ေတာ္မူရ၏။ မတတ္ႏိုင္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ တတ္ႏိုင္သည့္ မိုးေရမိုးေပါက္တို႔ကိုသာ ထိုင္၍ ေရတြက္ေတာ္မူလိုက္ဟန္တူ၏ဟု အ႒ကထာကခ်ဲ႕ဖြင့္၏။ (ဥပမာျဖင့္) စာေမးပြဲေမးခြန္းကို မေျဖဆိုႏိုင္သည့္အတြက္ ဆင္ရုပ္ႀကီး တစ္ရုပ္ ေရးလိုက္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူ၏။ Right-hand သာဝကႀကီး သနားဖြယ္ျဖစ္၏။

လူသိသိပ္မမ်ားေသာ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေျပာခ်င္၏။

ဘုရားရွင္သည္ အေတာ္ဆံုး ဒီဇိုင္နာႀကီး ျဖစ္၏။

ခ်ဲ႕အံ့။ သာသနာ့ေဘာင္ဝင္လာေသာ ရဟန္းသာမေဏတိုင္း ဆံပင္ရိတ္ျဖတ္ရ၏။ စာေပက ဆံပင္အေပၚ တြယ္ကပ္မႈတဏွာ၊ ဆံပင္ေၾကာင့္ ရွဳပ္လာမည့္ အလုပ္မ်ားကို ပယ္သတ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ရဟန္းသည္ ဆံပင္နီတာတြတ္ အေရာင္ဆိုးရန္မလို။ ေရာင္ထံုးထံုးရန္မလို။ ပန္႔ေကမလို။ ဘာဆို ဘာမွမလို။ နားေအး၏။ ေခါင္းေအး၏။ ေဆာင္းတြင္း၌ကား သိပ္မေကာင္း။

ဆံပယ္ျခင္းသည္ တစ္ခ်ိန္က ဘာသာေရးဆန္၏။

ယေန႔ ဆံပယ္ျခင္းသည္ ေဟာလီးဝုဒ္္ဆန္၏။ စလယ္ဘတီဆန္၏။ ဘရက္ပစ္(တ) ကတံုး တံုး၏။ ေရာ္နယ္ဒို (ဘရာဇီး) ကတံုး တံုး၏။ ဇီဒိန္း ကတံုး တံုးစရာမလို၊ နဂိုက ေျပာင္၏။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း ကတံုး တံုး၏။ ထို႔ေနာက္ ကတံုး တံုးျခင္းသည္ ေပၚျပဴလာ အေတာ္ျဖစ္လာ၏။ ဘရစ္တနီစပီးယား ကတံုး တံုး၏။ သီဟနာဒ ကတံုး တံုး၏။

ဂလိုဘယ္သည္ ဝမ္းသထက္ ဝမ္းမားလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လာမည့္ ႏွစ္-၅၀ ႏွင့္ တစ္ရာၾကားတြင္ ကတံုး တံုးမည့္သူမ်ား ကမ္းလက္စာဖတ္သူဦးေရထက္ ပိုမည္။ ဘုရားရွင္ တည္ထြင္ခဲ့ေသာ ဟဲယားဒူးသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္မည္ မဟုတ္။ တိုး၍၊ တိုး၍သာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေခ်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆို၏။ ဘုရားရွင္သည္ ဒီဇုိင္နာျဖစ္၏။

ထပ္၍ ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ ရဟန္းသံဃာမ်ား အင္ေဖာ္မယ္ဝတ္ရံုေသာအခါ ယာဘက္လက္ေမာင္းကိုု ေဖာ္၏။ ရဟန္းမ်ားသည္ ယာဘက္လက္ေမာင္းအတြက္ ဒဲယားတူ ဘဲယား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုသို႔ေဖာ္ျခင္းသည္ တခ်ိန္က ဘာသာေရးဆန္၏။

ယေန႔ ေဟာလီးဝုဒ္ ဆန္၏။

အနီေရာင္ ေကာေဇာနီပြဲမ်ား၌ ယာဘက္ပခံုးမေဖာ္သည့္ မင္းသမီးရွား၏။ နာမည္ပင္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေတာ့။ မ်ား၏။ သူမတို႔ နာမည္ကို သိလည္းမသိ။ သိစရာလည္း မလို။ ေဖာ္ၾက၏။ သိလိုက္၏။ ေျခသလံုးအထက္ပိုင္း ေပၚတာႏွင့္စာလွ်င္ ညာပခံုးေပၚတာက ပိုေကာင္းး၏။

သို႔ေသာ္ ပခံုးတဖက္ေဖာ္ ဖက္ရွင္သည္ ေယာက်ၤားမ်ားအထံ ေရာက္မလာေသး။ ေယာက်ၤားမ်ား (ရဟန္းမ်ားမွလြဲ၍) မေဖာ္ေသး။ ဤကားလည္း ဆြန္းနား ေအာ္ လိတ္တား ျဖစ္၏။ (သို႔) မက္တားေအာ့(ဖ) တိုင္း (မ) ျဖစ္၏။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္လွ်င္ ေဖာ္ၾကအံ့။ ခန္႔မွန္းခ်က္လြဲေသာ္ သီဟနာဒ၏လက္ကို ကုိင္ခြင့္ေပးမည္။ လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္။ ကံထူးရွင္တစ္ေယာက္သာ။ လူေယာက်ၤားတို႔ ဘုရားရွင္၏ ဒီဇိုင္းပညာကို လိုက္မမွီၾကေသးျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ ဤကိစၥ၌ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သာ၏။

ေနာက္ဆံုးစကားဆိုအံ့။ အေနာက္တိုင္းသားတို႔က အဝတ္ႀကိဳးျဖင့္ လည္ပင္းကို ခ်ည္တုပ္ၾက၏။ ဤဝတ္စံုကို ေဖာ္မယ္ ဟုလည္း ေျပာၾက၏။ လည္ပင္းခ်ည္ဟု ဆို၏။

ဤဒီဇိုင္းကား ဘီစီ စစ္(ခ)ရာစု ကတည္းက ဘုရားရွင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည့္ ဒီဇိုင္းတည္း။ မယံုၾကည္ပါက ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ေဖာ္မယ္ဝတ္စံု သကၤန္းရုံထားပံုကို ရႈၾကေလာ့။ ရဟန္းတို႔သည္ လည္ပင္းကို ရစ္ပတ္၏။ ရစ္ပတ္ရံုမွ်မက လည္ပင္းတစ္ခုလံုးကို ေကာ္လံသဖြယ္ သကၤန္းျဖင့္ ဖံုး၏။ ဖံုးတာျခင္းအတူတူ အေနာက္တိုင္း အဝတ္ႀကိဳးက မလံုျခံဳလွ။

ေဖာ္မယ္ဝတ္ရာတြင္ လက္ေကာက္ဝတ္ အက်ႌၾကယ္သီးတပ္ရ၏။ မတပ္၍ မရ။ ထိုကိစၥလည္း ဘုရားက ေရွးက်၏။ လည္၊ လက္ေကာက္ဝတ္တို႔ကို ေကာင္းစြာဖံုးလႊမ္းၿပီးမွ ဂလိုဘယ္ထဲသို႔ ၾကြရမည္ဟု မိန္႔၏။ ဤကိစၥကို ျငင္း၍မရ။ ဘုရားရွင္သည္ အေတာ္ဆံုး၊ အေအာင္ျမင္ဆံုး ဒီဇိုင္းနားျဖစ္၏။ ေစာေစာကေျပာခဲ့ေသာ “ ေနာက္ဆံုးစကားဆိုအံ့” ကို ပယ္ရဦးအံ့။ အမွန္တကယ္ ေနာက္ဆံုးစကား ေျပာရန္ရွိေသး၏။

ယင္းကား ဘူေဖးတည္း။ ဘူေဖးသည္ ဘာမွမဟုတ္၊ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ဟင္းလွ်ာမ်ားတည္း။ ဆြမ္းခံရာမွ ျပန္လာေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ သပိတ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး လွန္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဘူေဖးဆြမ္းဟင္းမ်ား (ဟိုစပ္စပ္၊ ဒီစပ္စပ္) ေတြ႔ရအံ့။ (စပ္စပ္ဟူသည္ စပ္စပ္ေဝရည္၏ အမည္တုိ မဟုတ္)။ သို႔- ဆိုေသာ္ ဘုရားရွင္သည္ ဒီဇိုင္းနားျဖစ္သည္သာမက လိုက္(ဖ) စတိုင္ပါ နားလည္ေတာ္မူေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးဟုပင္ ဆိုရေခ်ေတာ့အံ့။

ျငင္းဆိုရဲသူ ျငင္းဆိုေလာ့။ သီဟနာဒသည္ သီဟနာဒ ဥာဏ္မွီသေလာက္သာ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္ႏိုင္၏။

သီဟနာဒ

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

လေရာင္တမ္းျခင္း

        

        ႏွင္းေတြ အေသအေပ်ာက္မ်ားလို႔ ထင္ရဲ႕

ၾကယ္စင္ေတြ အိပ္တန္းတက္ေစာလိုက္တာ။

တကယ္ေတာ့…

ပင္လယ္ဆိုတာ အျပာေရာင္ မိုးေကာင္းကင္

ေကာင္းကင္ဆိုတာကသာ

တိမ္နဲ႔ မိုးထားတဲ့ တဲတစ္လံုး။

 ဘယ္ကစေျပာရမလဲေနာ္။ တို႔ေတြဆံုခဲ့တာက ကိုပဲ ျငင္းဆန္ျခင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ အားလံုးက လက္ခုပ္တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း တီးေနခ်ိန္မွာ လက္ဖဝါးေတြကို အားနာၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းဆန္ခဲ့တာဆိုလို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိခဲ့တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းေတြထဲမွာဆိုေတာ့ နာမည္ေတြ၊ ေထာက္ခံ ကန္႔ကြက္တာေတြကိုက မိနစ္ပိုင္း အတြင္းမွာပဲ ေပၚလာတာပဲ မဟုတ္လား။ ေထာက္ခံသူ ေလးဆယ့္ရွစ္၊ ကန္႔ကြက္သူ  ႏွစ္တဲ့။ ကန္႔ကြက္သူ နွစ္ေယာက္က မိငယ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔။

ကိုယ္မမွားဘူး ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ မိငယ္နဲ႔ စသိတာ အဲဒီေန႔က။

အျပန္လမ္းမွာ လူေတြက အလုပ္ရွုပ္တယ္သာေျပာတယ္။ ဘယ္ဖက္နားရြက္ ယားတာကို ညာလက္နဲ႔ ကုတ္ၿပီး ညာဖက္နားရြက္ ယားေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ကုတ္တယ္လို႔ ဆိုေတာ့ မင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္လိုက္တယ္ေလ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တစ္သီးတစ္သန္႔ဆန္တဲ့ ကိုယ္နဲ႔ သီးသန္႔ဆန္တဲ့ မိငယ္ဟာ တစ္တြဲတြဲ ျဖစ္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ေျမွာက္တာမဟုတ္ဘူး။ မိငယ္က လွေတာ့ တကယ္လွတယ္။ လွတယ္လို႔ေတာ့့ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူးကြယ္။မင္းလည္း မင္းလွတာ သိတာေပါ့။

         “ မိငယ္က တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ ရယ္စရာေတြ ဘာေတြ မေျပာတတ္ဘူး ထင္ေနတာ “

              “ ကို က တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ ရယ္စရာေတြ ဘာေတြ မေျပာတတ္ဘူးထင္ေနတာ “ 

 ဒီဝါက်က ကိုယ္တို႔ ၿပိဳင္တူ ေျပာမိတဲ့ ဝါက်ကေလးေနာ္။

“ မိငယ္က ဘာျဖစ္လို႔ သီးသန္႔ ဆန္တာလဲ “

“ ကိုအရင္ေျပာမွ မိငယ္ေျပာမွာ “

“ ကိုမသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေမးေမးေနရတာ ပ်င္းလို႔၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကို ယဥ္ေက်းမႈအရ ေမးတဲ့ လူေတြကလည္း အေျဖကို တကယ္သိခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေမးေမးေနၾကတာမို႔ ကိုယ့္အေျဖကို အားနာလို႔ စကားသိပ္မ်ားတဲ့ လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္လို႔ “

“ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ။ မိငယ္လဲ ကို႕လိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိငယ္ေပါင္းတာဆိုလို႔ မမခိုင္ တစ္ေယာက္ထဲပဲရွိတယ္။  “

“ ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔က ဆရာေျပာတဲ့ အယူအဆကို ဘာလို႔ကန္႔ကြက္ခဲ့တာလဲ။ “

“ ဒါျဖင့္ ကိုကေရာ“

 “ ဒီတစ္ခါ ေတာ့လူလည္က်လို႔ မရဘူး။ မိငယ္ေျပာၿပီးမွ ကိုေျပာမွာ “

 “ တကယ္လို႔ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ အဲဒီ့ ငါးသံုးေကာင္သာ တကယ္ရွိရင္ အရင္ဆံုးအသတ္ခံရမယ့္ ငါးက ပညာရွိငါးျဖစ္ေနလို႔ ဆရာ႔ကို ျငင္းခဲ့တာပါ။ ကိုကေရာ “

“ မိငယ္လိုပဲ။ တို႔ေခတ္မွာ ပညာရွိငါးေတြ အရင္ေသတတ္တာပဲေလ။ ဒါနဲ႔ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို မိငယ္ၾကည့္လိုက္သလား။ ဆရာ သိပ္အံ့ၾသသြားတယ္။ “

 “ ဆရာက တစ္ေန႔ေန႔မွာ ထပ္ေတြ႔လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ကန္႔ကြက္တာလဲလို႔ဆိုရင္ ကို ေျဖမွာလား“

“ မေျဖပါဘူးကြာ၊ ပညာရွိ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ အေသေစာတတ္လို႔  “

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္မိၾကျပန္ေရာ။

မိငယ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ဟိုသြားခ်င္၊ ဒီသြားခ်င္၊ ဟိုဟာဝယ္ခ်င္၊ ဒီဟာဝယ္ခ်င္ေတြ သိပ္မမ်ားတာလည္းပါတယ္။ ေနတာ ထိုင္တာသာ သီးသန္႔ဆန္တာ မဟုတ္ဘူး။ မိငယ္ရဲ႕ အေျဖေတြကလည္း သီးသန္႔ဆန္တယ္။

ကိုယ္တို႔ တတြဲတြဲျဖစ္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ မယံုၾကည္ၾကဘူး။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကဆို မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေခါဘုတ္လိုပဲတဲ့။ မိငယ္က ေခါဘုတ္ေဝါဟာရကို သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေခါဘုတ္ဆိုတာ ေကာက္ညွင္းဆန္ အျဖဴနဲ႔ ငခ်ိတ္ေကာက္ညွင္း ႏွစ္ခုေပါင္းထားတဲ့ ေကာက္ညွင္းမုန္႔တစ္မ်ိဳးပါ။ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ မည္းမည္းေလးေပါ့ ။ ဒါပါပဲ။

ဒါနဲ႔ မမခိုင္က ကိုယ့္ကိုေမးတယ္။ မင္းတို႔က သမီးရည္းစားေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီလားတဲ့။ မျဖစ္ေသးပါဘူးလို႔ ကိုယ္ေျဖလိုက္တယ္။ တကယ္ မျဖစ္ေသးတာလားလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ကိုယ္ေျဖလိုက္တယ္။ မမခိုင္က ရယ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလည္းဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္မေလးကို ေမးေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေျဖတယ္တဲ့။ ကိုယ္ျဖင့္ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ မိငယ္ေျဖလိုက္တဲ့ အေျဖနဲ႔ တူေနလို႔ေလ။

တကယ္ေတာ့လည္း ဒီအေျဖက အမွန္ပဲ။ ရမၼက္ျပင္းျပင္း စကားေတြ ၊ အနမ္းေတြနဲ႔ မက်ဴးေက်ာ္ၾက ၊ မဖ်ားေယာင္းၾက။ ဒါေတြနဲ႔မွ သမီးရည္းစား အရာေျမာက္ရင္ တို႔က သမီးရည္းစားမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲ.. သံေယာဇဥ္ေတြ နားလည္မွဳေတြနဲ႔ တြယ္ကပ္ထားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို သမီးရည္းစားလို႔ ေျပာရင္ တို႔က သမီးရည္းစားေတြပဲေလ။

ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ငါးႏွစ္သက္တမ္းထဲမွာ

မင္းက မင္းအေမဆီ ျပန္သြားတိုင္း သြားသူက ကိုယ္ျဖစ္၊ က်န္ရစ္သူက မင္း။ ကိုယ္ခရီးထြက္ျပန္ေတာ့၊ ခရီးထြက္သူက မင္း၊ က်န္ရစ္သူက ကိုယ္။

တကယ္ပါ မိငယ္ေရ။ စကားလံုးေတြ မေဖာင္းပြေပမယ့္ မင္းက ကိုယ္ျဖစ္၊ ကိုယ္က မင္းျဖစ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ကိုယ္ခြဲလို႔ေရာ ရလို႔လား။ ယံုတာေပါ့ မိငယ္ရယ္ “ခ်စ္ “ ဆိုတာ အသာထား “ႀကိဳက္ “ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး သံုးလို႔ အႀကိမ္ တစ္ေထာင္ရယ္ေမာရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းခပ္တည္တည္ ေနလာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးပဲ။

“ မင္းသိၿပီးၿပီလား မင့္ မိငယ္ျပန္ရေတာ့မွာ“

“ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ မမခိုင္ “

“ မင္းဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးလား “

“ မိငယ္ခံစားရသေလာက္ေတာ့ ခံစားရပါတယ္ “

“ သူျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသလား“

“ ေျပာတယ္ “

“ ယံုသလား “

“ ယံုတယ္ “

“ ဘာျဖစ္လို႔ ယံုတာလဲ “

“ သူကၽြန္ေတာ့ကို ယံုလို႔။ ဒါေပမယ့္ သူျပန္လာႏိုင္မယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ကို သူမလိမ္ဘူး။ သူျပန္လာဖို႔ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ ႀကိဳးစားမႈ မွန္သမွ်ကလည္း လံုေလာက္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး“

“ မင္းတို႔ကို မမခိုင္သနားတယ္ “ 

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမခိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္ထားၾကတာပါ။ သိပ္ၿပီး ရုပ္ပ်က္၊ ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး “

“ ဧၿပီလ ၂၅-ရက္ေနာ္ “

“ ဟုတ္ကဲ့ ညေန ေလးနာရီခြဲပါ “

တကယ္ေတာ့ မိငယ္ရယ္ တို႔ဟာ ေသခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ေျမြဆိပ္တက္ေရာဂါသည္ေတြလိုပါပဲ။ (၂)နာရီပဲရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီေျမြဆိပ္ဟာ ေျခဖ်ားကေန တရိပ္ရိပ္ကို တက္လာတာပါ။ စကၠန္႔ေလးေတြနဲ႔ အတူ ေျမြဆိပ္ေတြ ေျပးတက္လာေနတာပါ။ မမခိုင္လည္းတို႔ေဘးမွာ မရွိဘူး။ မင္းက ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္လို႔ေျပာတယ္ေနာ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဆီက ဘာေတြ ရသြားခဲ့သလဲ။ ဘာမွ သံုးလို႔မရတဲ့ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ သိုဝွက္ထားတဲ့ ဘဝအစိတ္အပိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕ ။ ဒါပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ မိငယ္ဘဝအတြက္ ခြန္အားေတြလို႔ မင္းဂုဏ္ယူျပန္တယ္။ မင္းမလိမ္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္ယံုတယ္။ ကိုယ္ကေရာ မိငယ္ဆီက ဘာေတြရလိုက္သလဲ။ အတူတူပဲေပါ့။ ကိုယ့္အေပၚ ယံုၾကည္တဲ့ မင္းယံုၾကည္ခ်က္၊ မင္းသိုသိပ္ထားတဲ့ မင္းဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕ ။ ဒါေတြကလည္း ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ခြန္အားေတြပဲေပါ့ကြယ္။

ငါ့လ ငါ့ကမာၻမွာေတာ့

ငါဟာ ေနတစ္စင္းပါပဲ

မင္းည မင္းကမာၻမွာ

မင္းဟာ လတစ္စင္းပါပဲ

အလင္းႏွစ္ေတြ ေဝးကြာလြန္းလို႔သာ

အလင္းႏွစ္ေတြ ေဝးကြာလြန္းလို႔သာ…

မင္းကမာၻမွာ ငါေနတစ္စင္းျဖစ္ခြင့္ မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မိငယ္ရယ္ ကမာၻဟာ ေနတစ္စင္းနဲ႔တင္ပဲ တစ္ဖ်စ္ဖ်စ္ေလာင္ေနပါၿပီ။ အဲ… တိမ္စင္တဲ့ ညညေတြမွာေတာ့ ၾကယ္တာရာေလး တစ္စင္းအေနနဲ႔ မင္းကို လာလာၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိဦးမွာပါ။

ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကတိေလးေတာင္ရွိခဲ႔ၾကရဲ႕။

ငါေသဆံုးရင္ မင္းဆီကို စာေရးဖို႔ ၊ မင္းေသဆံုးရင္ ငါ့ဆီစာေရးဖို႔။

တစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာပနကို တစ္ေယာက္က ပို႔စရာမလိုဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ အသိေပးရံုပါပဲ။ တို႔ ခ်စ္ခ်င္းမွာ ဗီဇာေတြ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ေတြမလိုပါဘူးကြာ။ ခ်စ္တတ္ရင္ ဒါေတြ မပါလည္း ခ်စ္လို႔ရတာပါပဲ။

အဲ.. မင္းေလယာဥ္လည္းထြက္သြားေရာ………

ငါဟာေလ ေျမေပၚမွာလမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ကမာၻေျမကို ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ရြက္ထားရတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မင္းလည္းပဲ ေလယာဥ္ႀကမ္းျပင္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ရြက္ထားရတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ပက္ပက္စက္စက္ယံုတယ္။

~ မိငယ္ရဲ႕ စာကို ကိုယ္မေမွ်ာ္ဘဲ ေစာင့္ေနတယ္ ~

   
ဇင္ေဝေသာ္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ဆံုလည္ႏြား

ညီမေလးေရ....
တစ္ခါက ေပစုတ္စုတ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ႏြားျပာႀကီးနဲ႔အတူ ဆီဆံုမွာ ဆီႀကိတ္ေနသတဲ့။ ေကာင္ေလးက အေပၚမွာထိုင္၊ ႏြားျပာႀကီးကေတာ့ရုန္းေပါ့ ။

အဲဒီဆီဆံုနားကို ေရာက္ေရာက္လာတဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ပညာရွိေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္နဲ႔ ေျပာၾကသတဲ့ ။

"အင္း- အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ေရးတာ ၊ သြားတာသြားရ ေရွ႕မေရာက္ ၊ ေျပးမလြတ္တဲ့ ဆံုလည္ႏြားလို" တဲ့။

အဲဒီစကား ၾကားစ တုန္းကေတာ့ ႏြားျပာႀကီး ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသတဲ့ ...ညီမေလးရဲ့။ စိတ္ဆိုးတဲ႕ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႕လည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္သတဲ့ ။ ခ်ိဳနဲ႔ ဗိုက္ကို္ေကာ္လိုက္ရရင္ ဗိုက္ေပါက္ေတာ့မယ္လို႔လည္း ႀကံဳး၀ါးေနသတဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ စိတ္မဆိုးတဲ့ အျပင္ လူေတြကို သနားလို႔ေတာင္လာသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ေလးနည္းနည္းေပါက္လာတာနဲ႔ -

"၀မ္းထရိမ္း" လို႔ေကာက္ရယ္လိုက္သတဲ့ ။
ႏြားႀကီးရယ္တာကို သိလိုက္တဲ့ေကာင္ေလးက
"သူငယ္ခ်င္း - ဘာေတြသေဘာက်ၿပီး ရယ္ေနတာလဲ"

"လူေတြကိုသနားလို႕ပါကြာ ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာမွနားမလည္ဘဲ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကပါလားလို႔ - စဥ္းစားမိလို႔ပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ၊ ဆံုလည္ႏြား ေရွ႕မေရာက္တာ လူတိုင္းသိတဲ့ ကိစၥပဲ။  ႏြားသာျဖစ္တာ ၊ ငါကမာနႀကီးတယ္ ။ လူတိုင္းသိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး သိပ္ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြမသိတာက ေရွ႕မေရာက္ေပမယ့္ ဆီထြက္တယ္ေလကြာ၊ ဆီဆံုဆိုတာ ဆီထြက္ဖို႔။ ေရွ႕ေရာက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူးေလ။"  လို႔ ရွင္းျပသတဲ့။

"စိတ္မရွိပါနဲ႕ကြာ၊  သူတို႕မသိလို႔ပါ၊ သူတို႕သာ 'ဆုံလည္ႏြား' စကားလံုးနဲ႔ ဆံုလည္ေနၾကတာ။ ဆီလည္းမထြက္ဘူး၊ တံေတြးေတြပဲထြက္တယ္ ၊ ရြံစရာႀကီးကြာ။ " လို႕႔ေျပာေတာ့ ႏြားျပာႀကီးက အားရပါးရ ရယ္သတဲ့။

"၀မ္းထရိမ္္း" (ရထားတစ္စင္းလို႔ ဘာသာ မျပန္ေစခ်င္ပါ။)

ကဲ - ဒါပါပဲ ညီမေလးေရ ...

ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ ဒီပံုျပင္ရဲ့ ေမာ္ရယ္က ဘာညာေတြ လုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ပ်င္းလို႔။

ညီမေလးလည္း မညံ့ေစနဲ႔ေနာ္၊ ႏြားျပာႀကီးက ရယ္လိမ့္မယ္။ အဲ - 'ဆံုလည္ႏြား ၊ ဆံုလည္ႏြား' လို႔လည္း မေျပာပါနဲ႔ကြာ။

ဆီမပါဘဲ လဲတို႕ေတြ ထမင္းမစားတတ္ဘဲနဲ႕။

မခ်စ္လို႕ မေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မွတ္မထားနဲ႕လို႕လည္း မေျပာဘူး။
ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ ဒါပဲ။ 

(ပံုကို http://www.themyanmarpost.com မွရယူပါသည္။)

ဇင္ေ၀ေသာ္
 

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more