ကြန္ပ်ဴတာသည္
တန္ခိုးႀကီးသည္ဟု ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။
သို႔ေသာ္
ထိုကြန္ပ်ဴတာသည္လည္းေကာင္း၊ ထုိကြန္ပ်ဴတာ၏ အေမြခံ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ သည္လည္းေကာင္း၊
ထိုကြန္ပ်ဴတာ၏ ဘိုးေအ တယ္လီေဗးရွင္းသည္လည္းေကာင္း အဂၤါမစံု၊ အာရံု မညီေသာ
ဒုကၡိတမ်ားသာ ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ့၏။
မရွင္းေသးဟု
ထင္၏။ အခ်ဳိ႕ကား နားေ၀း၍ အခ်ဳိ႕ကား နားနီး၏။
လူ၌
အာရံုငါးပါး (သို႔) အာရံုေျခာက္ပါး ရိွ၏။ ထို႔အတူ အာရမၼဏိကငါးပါး (သို႔) အာရမၼဏိက ေျခာက္ပါးလည္း
ရွိ၏။
ထပ္ရွင္းဦးအံ့။
ကြန္ပ်ဴတာသည္ ၾကည့္လို႔ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရူပါရံု ရိွသည္ဟု သိလို႔ရ၏။ ကြန္ပ်ဴတာသည္
နားေထာင္လို႔ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သဒၵါရံု ရွိသည္ဟု သိရ၏။ ကုန္ၿပီ ျဖစ္၏။
ထိုကြန္ပ်ဴတာသည္ အနံ႔ကိုမေပးႏိုင္၊ လွ်ာျဖင့္ စားလို႔ရသည့္ အရသာကို မေပးႏိုင္၊
ႏူးညံ့၊ မာေက်ာ၊ အိစက္၊ ခက္မာ စေသာ ေဖာ႒ဗၺအာရံုကိုလည္း မေပးႏိုင္။
ကြန္ပ်ဴတာ၌ရွိေသာလူ၊
၀န္းက်င္ရႈခင္း စသည္တို႔ကို တထပ္တည္းၾကည့္၍၊ ခံစား၍ ရ၏။ ကြန္ပ်ဴတာ၏ အသံ၊
သီခ်င္းသံ၊ ငိုသံ၊ ရယ္ေမာသံ တို႔ကိုလည္း ခံစား၍ရ၏။ ခက္သည္က ကြန္ပ်ဴတာမွာေပၚေနေသာ
ထမင္း၀ိုင္း၏ ထမင္းဟင္းမ်ား၊ ဇြန္းသံ၊ ခက္ရင္းသံ စသည့္ အာရံုႏွစ္ပါးကို
ခံစား၍ရေသာ္လည္း ထိုထမင္းပြဲ၏ အနံ႔အသက္ကိုမူ ထိုကြန္ပ်ဴတာက ထုတ္လုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့။
၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္း၏။ ၀မ္းသာစရာလည္း ေကာင္း၏။
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို
ျပႏိုင္ေသာ ကြန္ပ်ဴတာသည္ ထိုႏွင္းဆီ၏ အနံ႔ကို မေပးႏိုင္။ ငါးေၾကာ္ တစ္ေကာင္၏ပံုကို
ျပႏိုင္ေသာ ကြန္ပ်ဴတာသည္ ထိုငါးေၾကာ္၏ အရသာကို ထုတ္မေပးႏိုင္။ ေပြ႔ဖက္ ေနေသာ
ဇနီးမယား (သို႔) သမီးရည္းစားကို ျပႏိုင္ေသာ ထိုကြန္ပ်ဴတာသည္ ၾကည့္ရႈသူအထံ ထိေတြ႔ လို႔ရသည့္
ေဖာ႒ဗၺအာရံုကို မပို႔လႊတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္း၏။ ၀မ္းသာဖြယ္လည္း
ေကာင္း၏။
သိပၸံသည္
အသံျဖင့္ ေရွးဦးစြာ မိတ္ဆက္ခဲ့၏။ ေသာမတ္(စ္) အက္ဒီဆင္က စတင္ေတြ႔ရွိ ခဲ့သည္ဟု
မွတ္သားဖူး၏။ ဤကား အေရးမႀကီး။ အေမရိကမွ စကားေျပာေနလွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ ၾကားရ၏။
ဒါ လိုရင္း ျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕က မယံုၾကည္ၾက။ အရူးမ်ားဟုပင္ ေျပာခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္
အရူးမ်ားဟုေျပာဆိုသူမ်ားကိုယ္တိုင္ အရူးမ်ား ျဖစ္သြားၾက၏။ ယခု လူတစ္ေယာက္
အေမရိကားမွ စကားေျပာေနလွ်င္ ၾကားလိုက ၾကားလို႔ရ၏။ မၾကားလိုက မၾကားလို႔ ရ၏။
မၾကားလိုက မၾကားလို႔ရ၏ဟူသည္ မၾကားဟန္ေဆာင္ျခင္းေပတည္း။
ထို႔ေနာက္
စကားေျပာေနသံကိုသာမက ထိုစကားေျပာေနသူကိုပါ ျမင္လို႔ရလာျပန္၏။ အစကနဦးက လူသားတစ္ခ်ိဳ႕
မယံုၾကည္ၾက။ ယခုမူ ဤကိစၥသည္ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥ ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္၏။ ထိုစကား မွန္၏။
ကြန္ပ်ဴတာ၌ ရူပါရံု ရွိ၏။ သဒၵါရံုရွိ၏။
အာရံုေလးႏွစ္ပါးျဖင့္
လူသား၏ ဧည့္ခန္းကို အာဏာသိမ္းထားေသာ တယ္လီေဗးရွင္းကို မေက်နပ္သျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာဌာန
ႏွစ္ခုသို႔ စာေရးေမးဖူးသည္။ ထိုတယ္လီေဗးရွင္းသည္ ရုပ္၊ အသံအျပင္ ဂႏၶာရုံဟုေခၚသည့္
အနံ႔ကိုပါ ထုတ္လႊတ္ေပးႏိုင္ေျခ ရွိမရွိ ကိစၥျဖစ္၏။ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္း၏။ တစ္ဌာနကေတာ့
လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဟုဆို၏။ အျခား တစ္ဌာနကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိ၏ဟု ျပန္ဆို၏။
ရသာရံုႏွင့္ ေဖာ႒ဗၺာရံုတို႔ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနအရ မျဖစ္ႏိုင္။ ဂႏၶာရံုကိုမူ
မျဖစ္ႏိုင္ဟု သူတို႔ မဆိုရဲေၾကာင္းေျပာ၏။ ထိုအခါ ငါးေၾကာ္ကိုသာမက
ငါးေၾကာ္အနံ႔ကိုပါ ရေတာ့မည္ျဖစ္၏။
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္
သိပ္မေကာင္း၊ ဗိုက္ဆာေနရသည့္အခ်ိန္တြင္ ငါးေၾကာ္ကိုေတြ႔ရ၊ ငါးေၾကာ္၏
သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕အနံ႔ကိုပါရမည္ဆိုလွ်င္ ထိုဗိုက္ဆာမႈေ၀ဒနာ ပို၍ဆိုး၀ါးလာႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္ သိပၸံပညာရွင္သည္ ရဟန္းဗိုက္ဆာ၊ မဆာ ကိစၥေၾကာင့္ေတာ့ သူ၏တီထြင္မႈကို
ရပ္ပစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ရဟန္းက ကိုယ့္မ်က္လံုးႏွင့္ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းကို
ပိတ္လိုက္ရံုသာရွိ၏။ ေတာ္ေသး၏၊ ႏွာေခါင္းက လက္ျဖင့္ပိတ္မွ လံုေသာ္လည္း
မ်က္စိႏွစ္လံုးကမူ လက္မပါပဲ ပိတ္လို႔ရ၏။ ပိတ္ခ်င္ဖို႔သာ လုိ၏။ ပိတ္ဖို႔ လက္မလို။
အခ်ိဳ႕က
သီဟနာဒကို အရူးဟု ေျပာၾက၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရဲရင့္ေသာ ၾကိဳတင္ နိမိတ္ဖတ္မႈ
ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ စိတ္၀င္စားေကာင္း ၀င္စားႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာခ်င္သည္။
၁။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္သည့္အခါ ေဘာလံုးကစားျခင္းထက္ ပို၍ လူၾကိဳက္မ်ားေသာ
အားကစားတစ္မ်ိဳးေပၚမည္။
၂။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း
၁၀၀၀ ေက်ာ္သည့္အခါ အာရံုႏွစ္ခုသာေပးႏိုင္ေသာ တယ္လီေဗးရွင္းက အနည္းဆံုး
အာရံုသံုးခုေပးလိမ့္မည္- ဟူ၍ ျဖစ္၏။
ဤမွ်ဆိုလွ်င္
အတန္ငယ္ ရွင္းၿပီဟုထင္သည္။
လူသားက
အာရံုငါးပါး(သို႔) အာရံုေျခာက္ပါးကို ခံစားႏိုင္သည္။
ထိုတယ္လီေဗးရွင္း၊
ကြန္ပ်ဴတာစသည္ကေတာ့ လူသားကို အာရံုႏွစ္ခုသာ ေပးႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤါမစံု
အာရံုမညီေသာ ဒုကၡိတမ်ားဟု ဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
စာေပ၌
သင္ၾကားရ၏။ အထူးသျဖင့္ အဘိဓမၼာသေဘာတရား ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ေေသာ အထက္ တန္းစား
ျဗဟၼာႀကီးမ်ား၌ အာရုံႏွစ္ပါးသာရွိ၏ဟု ဆို၏။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္
စကၡဳပသာဒရုပ္ႏွင့္ ေသာတပသာဒရုပ္ဆိုသည့္ ပသာဒရုပ္ႏွစ္ခုသာရွိ၏ဟု ဆို၏။ ဤစကၡဳႏွင့္
ေသာတပသာဒရုပ္ရွိလွ်င္ ဘုရားဖူးျခင္း၊ တရားနာျခင္းကိစၥႏွစ္ခုကို လုပ္လို႔ရၿပီျဖစ္၏။
သူတို႔ လုပ္လိုေသာ ကိစၥႏွစ္ခုကလည္း ဤမွ်သာ ျဖစ္၏။ ဒုကၡနည္းသြားသည္ဟု
ဆိုရမည္ထင္သည္။
မွန္၏။
ထိုျဗဟၼာႀကီးမ်ားအတြက္ ေရမခ်ဳိးသူ၊ ညစ္ပတ္သူ၊ အာခံတြင္းနံ႔ မေကာင္းသူ တို႔ႏွင့္အတူထိုင္ေနရေသာ္
သူတို႔က ဂႏၶာရံုကို မခံစားႏိုင္သျဖင့္ ႏွာေခါင္းပိတ္ရျခင္းဒုကၡမွ ကင္းေ၀း လိမ္႔မည္။ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္
အတူတူေနထိုင္ရသူမ်ား ျဗဟၼာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္သည္ဟု ထင္သည္။
ရသာရံုမရွိ၊
ရသတဏွာကို ျဖတ္ၿပီးသည့္အတြက္ ျဗဟၼာမ်ား အမ်ားစုေနထိုင္ရာ၌ ေဂ်ဒိုးနတ္ တို႔၊
ေကအက္(ဖ)စီတို႔ ဆိုင္ဖြင့္မေရာင္းႏိုင္၊ စီးပြါးေရးလုပ္လို႔မရ။ ထို႔ေၾကာင့္
ေဂ်ဒိုးနတ္တို႔၊ ေကအက္(ဖ)စီတို႔က ျဗဟၼာျဖစ္ေရး ကမ္ပိန္းကို အေသအလဲ တားျမစ္ၾကလိမ့္မည္
ျဖစ္၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ျဗဟၼာမ်ား ငါးပိ မႀကိဳက္္
သည္က ေသခ်ာေလာက္၏။ သို႔ေသာ္ အနံ႔ေၾကာင့္
မဟုတ္၊( ေရွ႕တြင္ ေရးခဲ့ၿပီ) နာမည္ေၾကာင့္
ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ငါးပိဟူသည္ ပိေနေသာငါးကို ဆိုလိုသည္။ ငါးခ်ဥ္ကိုလည္း ျဗဟၼာႀကီးမ်ား
မႀကိဳက္ေလာက္၊ ခ်ဥ္ေသာေၾကာင့္ကား မဟုတ္
(ရသတဏွာ
မရွိေၾကာင္း ေျပာေနဆဲ)၊ နာမည္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ငါးခ်ဥ္ဟူသည္ ထမင္းလံုး
မ်ားျဖင့္
ညစ္ပတ္ ေနေသာငါးကို ဆိုလိုသည္။
ေဖာ႒ဗၺာအာရံုကို
မခံစားထိုက္ေသာ ျဗဟၼာမ်ား ေနထိုင္ရာ၌ အနီေရာင္ အိပ္ခန္းမ်ားမရွိ၊ တိတ္တိတ္ပုန္း
အႏွိပ္ခန္းမ်ားမရွိ၊ မဂၤလာေဆာင္ျခင္းမရွိ၊ သမီးရည္းစားထားသည္မရွိ၊ ရည္းစားစကား
ေျပာသည္မရွိ၊ ခ်စ္ေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ တင္းထားမွ ဆိုတာမ်ိဳးမရွိ၊ စိတ္ေကာက္သည္ ဟူ၍လည္း
မရွိေတာ့။
တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ
ျဗဟၼာမ်ား၌ လိင္ခြဲျခားမႈျပႆနာ မရွိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ လိင္ခြဲျခားမႈကို
ဆန္႔က်င္သူမ်ားအေနျဖင့္ အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းကား ျဗဟၼာမ်ားျဖစ္ေအာင္
က်င့္လိုက္ျခင္း ေပတည္း။
ထိုစကားတို႔ကို
ခ်ံဳ႕အ့ံ။ အထက္တန္းစား ျဗဟၼာႀကီးမ်ားသည္ ရူပါရံုႏွင့္ သဒၵါရံုႏွစ္ခုကိုသာ
ဘုရားဖူးျခင္း၊ တရားနာျခင္းတို႔အတြက္ ခ်န္ထား၏။
ယေန႔
ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ တယ္လီေဗးရွင္းသည္လည္း ထိုရူပါရံုႏွင့္ သဒၵါရံုႏွစ္ခုကိုသာ
ထရမ္စမစ္လုပ္ႏိုင္၏။ ကိုက္၏။ သဟဇာတ ျဖစ္၏။
ကြန္ပ်ဴတာသည္
ျဗဟၼာ့ဘံု၌ ေရာင္းအားပိုေကာင္းေလာက္၏။
တစ္ခါက
မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးသည္ သူ႔ကိုသူ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္ဟန္ ရွိေၾကာင္း
အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ ေျပာ၏။ သူသည္ အသားငါးကို မတပ္ေမာ၊ ကာမဂုဏ္အာရုံ နည္းပါး၊
သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ ေမတၱာထားႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုေၿပာ၏။ မွန္၏။ ထိုမွ်အထိ
မွန္ေသး၏။
ျဗဟၼာ့ျပည္မွဆင္းလာေသာ
သု၀ဏၰသာမ၏ မိခင္ ဖခင္တို႔ျဖစ္ၾကသည့္ ဒုကုလႏွင့္ ပါရိကာ တို႔သည္လည္း
ထိုအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ ကာမဂုဏ္ မပတ္သက္၊ ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္ တို႔ျဖင့္သာ
တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဆက္ဆံၿပီး သစ္ဥသစ္ဖုတို႔ျဖင့္သာ အာဟာရၿပီးၾက၏။
ခက္သည္ကား
ထိုဒုကုလႏွင့္ ပါရိကာတို႔၏ အသားအေရသည္ ေရႊအဆင္းကဲ့သို႔ ၀ါ၀င္းေသာ အသားအေရမ်ား
ရွိၾက၏ဟုဆို၏။ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ လာဟန္တူသည္ဟု သူ႔ကိုသူေျပာေသာ ထိုရဟန္း ကား
ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းသား ျဖစ္ေခ်၏။ စိတ္မဆိုးဘူးဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ တိတိက်က်
ေျပာခ်င္၏။ ထိုမိ္တ္ေဆြရဟန္းသည္
“ ” နယ္မွ
ျဖစ္၏။ အသားျဖဴစရာ အေၾကာင္းမရွိ။
ထို႔ေၾကာင့္
သီဟနာဒက-
“
ေရွးေရွးေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ကား ညီညြတ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေရႊအဆင္းကဲ့သို႔
၀ါ၀င္းဟူသည့္အခ်က္ကား အရွင္ဘုရားႏွင့္မညီ၊ အရွင္၏ အသားေတာ္သည္ မည္းနက္ေတာ္ မူလွ ခ်ည္ရဲ႕”
ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ……..
ထိုရဟန္းႏွင္႔ ကြန္ပ်ဴတာ
ကိုက္ညီ၏။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါေတာ့အ့ံ….။
ျဗဟၼာမ်ားသည္
ဘုရားဖူးျခင္း၊ တရားနာျခင္း အလို႔ငွါ အာရံုႏွစ္ပါးကိုသာ ရွိၾကသကဲ့သို႔ တယ္လီေဗးရွင္းႏွင့္
ကြန္ပ်ဴတာတို႔သည္လည္း ရူပါရံုႏွင့္ သဒၶါရံုတို႔ကိုသာ ထုတ္လႊတ္ေပးႏိုင္၏။ လူကား
အာရုံငါးပါးလံုးကို ေတာင္းဆို၏။ လူ၏ ဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာရန္ လက္ေလွ်ာ့ရသူမ်ားတြင္
ကြန္ပ်ဴတာလည္း ပါသြားရေလေတာ့သည္။
ကြန္ပ်ဴတာ
မည္မွ်စြမ္းစြမ္း၊ လူ႔တဏွာႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေသာအခါ ဒုကၡိတေလးသာ ျဖစ္ရရွာေလေတာ့သတည္း။
ေထာင္ၾကြားလြန္းေသာ ကြန္ပ်ဴတာေလး လက္မိႈင္ခ်ေနပံုကား
သနားစရာပင္ေကာင္းေနေပေသးေတာ့သည္။ ။
သီဟနာဒ
Copyright © 2011
ကမ္းလက္. All rights reserved.
