ညစာမစားျဖစ္တဲ့ အိပ္မက္မ်ား

အလည္လြန္ေသာ အိပ္မက္မ်ား ညစာျပန္မစားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေၾကကြဲမည္ဆိုက ေၾကကြဲႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္…….

          ေက်းလက္ညေနခ်မ္းေလးတစ္ခု၌ သူမိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးစပ္ရြတ္ဆိုေပးခဲ့ ဖူးတယ္။ ေခါင္းေပါင္းစႏွင့္ ေက်းလက္သားႀကီးမ်ားက မိတ္ေဆြရဲ့ စပ္ရွရွစကားလံုး (တခ်ိဳ႕က ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ စသျဖင့္ သံုးၾကပါတယ္။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိပါ) ေတြကို နားလည္ၾကသလား မသိဘူး။ လူငယ္ေတြကေတာ့ ခံစားလို႔ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္ျဖစ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

          “မိုးေပၚပ်ံတက္သြားတဲ့ မိုးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးကို ျမင္ဖူးၾကပါသလား။ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြဟာ အဲဒီ မိုးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးပါ” လို႔ သူစတင္ရြတ္ဆိုလိုက္တယ္။

          ဟုတ္ပါတယ္။ အလည္လြန္တဲ့ အိပ္္မက္တစ္ခ်ိဳ႔ ညစာျပန္မစားျဖစ္ၾကတာဟာ အဲဒီမိုးပ်ံပူေပါင္းဆီကို ေရာက္ေနၾကလို႔ပါ။

          သူ႔ဆီကို ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ျခံေျမေရာင္းဝယ္ေရး ေၾကာ္ျငာေတြဟာ မိုးပ်ံပူေပါင္းေလးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ သူနဲ႔ဆိုင္တာက သူ႔ရဲ့ အေရခြံပါးပါးေလးတစ္ခုပါ။ အဲဒီ အေရခြံဟာ အိမ္တစ္လံုး ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔မွာလည္းအိမ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္မွာ ေစ်းကြက္သေဘာတရားေတြ ဘာေတြ  ေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲ- မိုးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးမွာ အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ရွိေနႏိုင္ တာေပါ့။ ဒီႀကိဳးကေရာ အိမ္၊ျခံ၊ေျမလား။ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။

          ရႈမွတ္ပါြးမ်ားတတ္တဲ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီမိုးပ်ံပူေပါင္း ေလးကိုၾကည့္ၿပီး အနိစၥတရားေတြ ထပ္တလဲလဲ စီးျဖန္းလို႔ရႏုိင္တာေပါ႔။ သူ႔ဘဝနဲ႔ ေလဟာျပင္ကို စည္းျခားထားတာ ဆိုလို႔ အဲဒီအေရခြံပါးပါးေလးပဲ ရွိတာမဟုတ္လား။ ဒီထက္ အနတၱဆန္တဲ့ သေဘာတရား ဘယ္မွာ ရွာၾကဦးမွာလဲ။

          ဘာမွမရွိျခင္းေတြနဲ႔ ေဖာင္းကားေနတဲ့ သူ႔ရင္ဘတ္ကေရာ ဘာေတြသိမ္းဆည္း ႏိုင္မလဲ။ ဒါေတြမသိ ေပမယ့့္ ဘာမွမသိျခင္းေတြေဖာင္းကားလာတာႏွင့္အမွ်သူဟာ ပိုလို႔ေပါ႔ပါး လာပါတယ္။ ေပါ႔ပါးျခင္း ဆိုတာ အျမင့္ကိုေရာက္ျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားလား။ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖာင္းကားလာတာနဲ႔အမွ် လြင့္စင္ေပါက္ကြဲဖို႔လည္း နီးစပ္လာပါတယ္။

          တစ္ေန႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေတာ့-

          “ အခု “         ” နဲ႔ အတူေနတာလား” လို႔ ေမးၾကတယ္။

          “ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့လည္း သူ႔ကိုပဲလူလုပ္ၿပီး ေပါင္းေနရတာေပါ႔” လို႔ေျပာေတာ့ ကဗ်ာဆရာက တဟားဟားရယ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ေဆာင္ေတြ ထုတ္ေပးေတာ့-

          “ကိုယ့္ထက္ႏြမ္းပါးတဲ့ သူ႔ကိုပဲ ေပးထားခဲ့ပါ” လုိ႔ ေျပာမိေတာ့ သူစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လက္သီးနဲ႔ ထိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးပ်ံပူေပါင္းေပါက္မွာစိုးလို႔ေနမွာေပါ႔ ကဗ်ာဆရာရဲ့လက္က သိပ္မျပင္းပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေကာက္ေနတာကိုသာ ေျဖာင့္ေပးတတ္ၿပီး လက္သီး ျပင္းျပင္းေတြ ေမြးျမဴမထား တတ္ပါဘူး။

          “ကုိယ့္လူ က်ဴရွင္ထဲက ဟုိေကာင္မေလးကို ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။ “ ခ်စ္” ဆိုတဲ့စကား ေျပာရမွာရွက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာကိုၾကည့္ရင္း ရယ္မိျပန္ေရာ။ ခပ္လွလွစကားလံုးေတြ တမင္ရွာသံုးတတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာက “ခ်စ္” ကိုေတာ့လွ်ာမရဲဘူးတဲ့။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ရည္ညႊန္းေနလို႔တဲ့။

          မွတ္မွတ္ရရ သူေရြးေပးတဲ့ ကေလာင္နာမည္ေလးနဲ႔ စာေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ ေသးတယ္။ သူဒီတစ္ခါ ေပးတဲ့နာမည္က မိုးပ်ံပူေပါင္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာစြဲေနတာကေတာ့ အဲဒီ မိုးပ်ံ ပူေပါင္းေလးပါပဲ။ အျမင့္တက္ျခင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ထိရွလြယ္တဲ့အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ေနတာ ေလးကို သတိရတာပါ။

          ဒါ႔ေၾကာင့္ အိပ္မက္ေတြဟာ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့ရတာပါ။

          အထီးက်န္လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးဝမ္းဗိုက္တစ္ခုဟာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တစ္ခုခု၊ တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္၊ တစ္ေနရာရာကို သတိရတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိတာေပါ႔။ ဒါကလည္း ေလးေလးလံလံ ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။

          ဒီထက္ႀကီးေလးတဲ့ ကိစၥက အနတၱလြင္ျပင္မွာ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္လာဦးမယ့္ သူ႔အေရခြံ ပါးပါးေလး အေၾကာင္းပါ။ လြင့္စင္ေပါက္ကြဲျခင္းကို ေရွာင္လို႔မရဘူးဆိုတာ သိေနတယ္။ လြင့္စင္သြားေတာ့လည္း မိုးပ်ံပူေပါင္းေလးက ေလဟာျပင္နဲ႔တသားတည္း ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔အေရခြံေဟာင္းနဲ႔ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း (ရွိေနေသးရင္ေပါ႔) ဟာေလးကန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေျမျပင္ကိုျပန္ဆင္း သြားၾက မွာေပါ႔။

          အဲဒီအခါမွာ မိုးပ်ံပူေပါင္းဆိုတာ ဘယ္ဟာလဲလို႔ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာလဲလို႔ လည္းရွာမရ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ ေတြေဝသြားမယ့္ အိမ္မက္ရွည္ဆီ ေျခဆန္႔ေနမိတယ္။

          ဒါန႔ဲပဲ ညေနစာနဲ႔လည္း လြဲခဲ့ရေပါ႔။

 

ဇင္ေဝေသာ္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.