အမွန္မူ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳကာလသည္ (၂) ႏွစ္မွ်သာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒသခံမ်ားကို စာနာမိျခင္း၊ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း အထေျမာက္ၿပီဟု မဆိုႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အနည္းဆံုးတစ္ႏွစ္ေတာ့ ထပ္ေနမည္ဟု ေဗာ္လန္တီယာ တာဝန္ယူၿပီး ငွက္ဖ်ားပုိး၊ ဝမ္းပ်က္ဝမ္ေလ်ာပိုးတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ထိုေဒသသို႔ ခရီးတစ္ေခါက္ျပန္ဆန္႔ခဲ့ရေတာ့သည္။
နံပါတ္တစ္ျပဳလုပ္ရမည့္ကိစၥက ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ (မ.ယ.က) ၏ အထံမွ ေက်ာင္းေဆာက္ခြင့္ ပါမစ္ရရွိေရးႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္မွ ထိုက္သင့္ေသာ ပံ့့ပိုးကူညီမႈေပးေရးပင္ ျဖစ္သည္။ မယက ဥကၠ႒ကလည္း ဘာသာေရးကိုင္းရိွဳင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
မိမိတို႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာကိစၥက ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕နယ္ ထဲမွာျဖစ္သျဖင့္ ဥကၠ႒ကလည္း ေတာ္ေတာ္အႀကိမ္းအေမာင္း ခံလုိက္ရရွာသည္ဟု ၾကားသိရသည္၊ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ သူလည္း ဘာမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ရွာပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဟုမၼလင္းကိုသြားရန္ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳတစ္ေယာက္ကို ေခၚရ၏။ သူ႔နာမည္က ဦးအႏူစီးတည္း။ စခန္းမွဴး၏အကူအညီျဖင့္ စက္ေလွတစ္စီးကို ေမတၱာရပ္ကာ (စခန္းမွဴးပါ ပါဝင္ေနသျဖင့္ ေမတၱာရပ္ဟူေသာစကား မွန္၊ မမွန္ေတာ့ မသိေပ၊ ေမတၱာေတာ့ ရပ္ခဲ့ပါ၏။) ဟုမၼလင္းသို႔လုိက္လိုေၾကာင္းေျပာရာ လိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႔ကျပန္ေျပာၾက၏။
စက္ေလွကေသးသျဖင့္ ျမန္လိမ့္မည္ဟုထင္ၿပီး ေရြးခ်ယ္မိကာမွ ေရြးမိေသာစက္ေလွက ေစ်းသည္ေလွျဖစ္ေနသျဖင့္ လံုးဝမွားယြင္းသြားေၾကာင္း ေနာက္က်စြာ သိခဲ့ရေတာ့သည္။
ထိုေစ်းစက္ေလွမ်ားသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ဆန္တက္ရင္း ပစၥည္းဝယ္လိုေသာ ရြာမ်ားသို႔ကပ္ကာ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ခ်ေပးခဲ့ၾက၏။ ပစၥည္းတန္ဖိုးေငြကို ခႏီၱီးမွ သူတို႔ျပန္ဆံုဆင္းလာေတာ့မွသာ ေတာင္းၾက၏။ ဤသည္မွာ ခ်င္းတြင္းဝဲယာမွ လူတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္သည္။
စီးလာေသာစက္ေလွသည္ အသြားက ပစၥည္းခ်ေပးခဲ့ေသာရြာတိုင္းကို ဆိုက္ကပ္ကာ ေစ်းဖိုးေတာင္းေလေတာ့သည္။ ဆြမ္းစားအမီ ဟုမၼလင္းေရာက္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေစ်းဖိုးေတာင္းတာႏွင့္ပင္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေလေတာ့သည္။
သို႔ျဖင့္ ဦးအႏူစီး ျပင္ဆင္ကပ္ေသာ ဆြမ္းကို စက္ေလွေပၚမွာ စားလိုက္ရေတာ့သည္။ ၿပီးမွ ဦးအႏူစီးကို ေပးလိုက္သည္။ ခရီးစဥ္ဖင့္ေႏွးသည္မွတပါး ေခ်ာေမြ႔ေသာခရီးစဥ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေစ်းဖိုးေတာင္းေသာ စက္ေလွကမူမပ်က္ေသာ္လည္း အတန္ၾကာေသာအခါ ဦးအႏူစီး မူပ်က္ေလေတာ့သည္။ ဝမ္းေတြ စတင္ေလွ်ာေတာ့သည္။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာ္ ဝမ္းသြားတာ ငါးႀကိမ္ထက္မနည္းေတာ့ဟု သိရသည္။ ထိုအခါ စိုးရိမ္စျပဳလာရေတာ့သည္။ ထိုတေလာက ခ်င္းတြင္းဝဲယာ၌ ဝမ္းေလ်ာေရာဂါျဖင့္ေသဆံုးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကားရသည္။ စိုးရိမ္မယ္သာစိုးရိမ္ရသည္ ကိုယ္လည္းဘာမွေတာ့မတတ္ႏိုင္။ စက္ေလွသမားေတြကိုလည္း ဦးအႏူစီးဝမ္းေလ်ာေနပါသည္ဟုေျပာ၍မရ၊ သူတို႔အေပၚ မတရားသလိုေတာ့ ျဖစ္သည္။ အျဖစ္မွန္ကို မေျပာမိ။ ေျပာမိပါကလည္း ဝမ္းေလ်ာေနသူ တစ္ေယာက္ကို ေလွေပၚဆက္တင္ထားေလာက္ေအာင္ သူတို႔သေဘာမေကာင္းေလာက္ေပ။
ဆယ္ႀကိမ္မွ် ဝမ္းသြားၿပီးေသာအခါ ဝမ္းေလ်ာရံုသာမက အန္ပါ အန္လာသည္။ သိသမွ်ဗဟုသုတေလးအရ အေျခအေနေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနၿပီဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ဘာမွမပူရန္ အားေပးရသည္။ ေကာယားေမာင္းခန္းကိုေရာက္လွ်င္ ဤစက္ေလွမဆင္းၿပီး စက္ေလွတစ္စင္းအျပတ္ငွားကာ ဟုမၼလင္းကို အျမန္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ေဆးကုေပးမည္ဟု ေျပာရသည္။ ခပ္နဲ႔နဲ႔သာက်န္ေနရွာေသာ ဦးအႏူစီးက သူဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနဆဲသာတည္း။
မေျပာေသာ္လည္း အတန္ၾကာေသာအခါ စက္ေလွသမားတုိ႔ သိသြားၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔စက္ေလွေပၚမွာ ဆက္လက္မထားႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေျပာလာၾကေတာ့သည္။ မတတ္ႏိုင္ေပ၊ ဤေရာဂါသည္ နာရီပိုင္းအတြင္း လူကိုေသေစႏိုင္ေသာ ေရာဂါျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔လည္း သိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကာယားေမာင္းခန္းကို အျမန္ေမာင္းေပးေစလုိေၾကာင္း ထိုေရာက္ပါက ခ်ေပးပါဟု ေမတၱာရပ္ခံရသည္။ သူတို႔လည္း သေဘာတူၾကပါသည္။
ေကားယားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးအႏူစီးက လမ္းပင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ မေၾကာကတတ္္ေသာ စက္ေလွသမားတစ္ေယာက္ အကူအညီျဖင့္ သူ႔ကိုတြဲခ်ၾကရသည္။ ဦးအႏူစီးလည္း ေကာယားေသာင္ေပၚေရာက္ေရာ ထိုစက္ေလွသည္လည္း ဝန္ထုပ္ႀကီးတစ္ခုခ်ထားခဲ့ရသည့္အလား ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ တရွိန္ထိုး ထြက္ခြါသြားေလေတာ့သည္။
ထုိအခါ ေကာယားေခၚသည့္ ရွမ္းရြာႀကီး၏ သဲေသာင္ေပၚ၌ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ ဝမ္းေလွ်ာေရာဂါျဖင့္ သတိရတခ်က္ မရတခ်က္ နာဂအမ်ိဳးသားႀကီး ဦးအႏူစီးသာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူကား သဲေသာင္မွာ ေခြေခြေလး လဲေလ်ာင္းလ်က္။
ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ စဥ္းစားရသည္၊ အခ်ိန္မရွိ။
ဦးအႏူစီးေခါင္းေအာက္သို႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကေလး ထုိးေပးကာ မွိန္းအေနခိုင္းၿပီး ေကာယားရြာႀကီးထဲသုိ႔ အျမန္သုတ္ေျခတင္လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္အကူအညီျဖင့္ စက္ေလွတစ္စီး ရွာေပးရန္ ထိုစက္ေလွျဖင့္ ဟုမၼလင္းသို႔ အျမန္စံုရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေကာယား၊ ေမာင္းခန္းတို႔ကား ရွမ္းရြာႀကီးမ်ားျဖစ္ၿပီး ဘာသာေရးလည္း အလြန္ကိုင္းရွိဳင္းၾကေသာ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥကိုေျပာေသာအခါ ဒါဆို ဥကၠ႒ႏွင့္ေျပာမွ အဆင္ေျပမည္ဟုဆိုကာ ဥကၠ႒အိမ္ကို လိုက္ပို႔ၾက၏။ ဥကၠ႒ဆိုသူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ဤကိစၥကိုေျပာကာ အကူအညီေတာင္းရ၏။ လူနာက ဘယ္မွာလည္းဟု ေမးရာ ျမစ္ေဘးကသဲေသာင္ေပၚမွာဟု ေျဖရ၏။ ထိုအခါ စက္ေလွငွားဖို႔ေနာက္ထား လူနာကိုု အရင္သြားၾကည့္ရေအာင္ဟုဆိုကာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ေသာင္ျပင္ေပၚ ထြက္ခဲ့ၾက၏။
ထိုလူစုထဲ၌ ရွမ္းတိုင္းရင္းေဆးကို နားလည္ေသာ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္လည္းပါသည္။ သူက ဦးအႏူစီးကို စစ္ေဆးၾကည့္ေသာအခါ မရေတာ့၊ လူနာက ဆံုးေတာ့မည္။ ထြက္သက္သာရွိၿပီး ဝင္သက္မရွိေတာ့ဟု ဆိုေလသည္။
မိမိက လက္မခံ၊
ဘာသက္ပဲရွိရွိ ဟုမၼလင္းကိုေတာ့ ေရာက္မွျဖစ္မည္။ ေဆးရံုတင္မည္။ စက္ေလွငွားဖို႔သာ ကူညီၾကပါဟု ဇြတ္အတင္းေျပာမိ၏။ မွန္သည္၊
ဘာမွမလုပ္ရပဲ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ႀကီးတစ္ေယာက္ အသက္ထြက္တာကို ထိုင္ၾကည့္မေနႏိုင္၊ ႀကိဳးစားလွ်က္မရသည္ကေတာ့ ကံေပါ႔။ ဤသေဘာမ်ိဳးရွိေနခဲ့သည္။
ထိုအခါ ယင္းဒကာႀကီးက “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ေစတနာပါ။ လူနာက တပည့္ေတာ္တို႔ ေလွရွာေနတုန္းမွာကိုပဲ ဆံုးႏွင့္ေနမွာ၊ သူ႔အသက္က မိနစ္ပုိင္းေလးပဲက်န္တယ္။ ဒီမွာဆံုးရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ရြာက သုသာန္မွာ မီးသၿဂိဳဟ္လို႔ရတယ္။ ဥကၠ႒ႀကီးနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ရပ္မိ၊ရပ္ဖေတြလည္း ကူညီလို႔ရတယ္။ အရွင္ဘုရားရဲ့လူနာက ဟုမၼလင္းအထိ အသက္ခံကို မခံဘူး။ ျမစ္အလယ္မွာ လူနာအသက္ထြက္ရင္ အရွင္ဘုရား ဒုကၡေကာင္းေကာင္း ေရာက္မယ္။ ဘယ္သူမွလည္း အကူအညီေပးလို႔မရဘူး။ စဥ္းစားပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားေတာ့မွ သူေျပာတာက သဘာဝက်ေန၍ လက္ခံရသည္။ သို႔ေသာ္ စက္ေလွရေရးကိုမူ ေတာင္းဆိုဆဲပင္တည္း။
သူေျပာတာ မွန္သည္။ ႏွာေခါင္းဝကို လက္ကပ္ၾကည့္ေတာ့ ထြက္ေလသဲ့သဲ့သာ တိုးထြက္လာၿပီး ဝင္ေလက မရွိေတာ့ေပ။
မၾကာပါ၊ ၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အေၾကာအခ်ဥ္မ်ား တြန္႔ဆိုင္းလာၿပီး ဦးအႏူစီးလည္း အသက္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
အနိစၥကား မွန္၏။ အနိစၥတရားခ်ဥ္းကပ္ပံုကား ရက္စက္လြန္းလွသည္။ တစ္ေလွထဲစီး၊ တစ္ခရီးထဲ သြား၊ ခရီးလမ္းခုလတ္ပင္ မေရာက္လိုက္။ ရိုးသားေသာ၊ အားကိုးရေသာ၊ ဘုန္းဘုန္းကို ရန္ရွာခ်င္ရင္ တပည့္ေတာ္ကိုသတ္ၿပီးမွ ရန္ရွာလို႔ရမယ္ဟု အားေပးခဲ့ေသာ နာဂအမ်ိဳးသားႀကီး ဦးအႏူစီး၏
သုသာန္က ေကာယားဆိုသည့္ ရွမ္းရြာႀကီးေဘးက ခ်င္းတြင္းျမစ္သဲေသာင္ခံုေပၚမွာဆိုသည္ကို မည္သူမွ ႀကိဳတင္မသိခဲ့ၾကေပ။
မွန္ေသာစကားကိုဆိုရမူ ဖခင္ေသဆံုးစဥ္ကပင္ ကိုယ့္လက္ေပၚမွာ မဟုတ္ခဲ့သည့္အတြက္ ဒီေလာက္မတုန္လႈပ္ခဲ့ရေပ။
ဦးအႏူစီး၏ ရုပ္အေလာင္းက ဝမ္းေလွ်ာၿပီးဆံုးတာျဖစ္သျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မကိုင္လိုၾက၊ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္တင္လို႔မရ။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္သိသူဟူ၍ကလည္း ေတာင္တန္းသာသနာၿပဳရဟန္းသာ။ ေနာက္ၿပီး နာဂအမ်ိဳးသားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳတစ္ေယာက္ဟူေသာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ကူညီသူတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိခဲ့သည္။ ရြာတြင္းသို႔ မဝင္ေတာ့ပဲ သုသာန္သို႔သြားကာ ခ်က္ခ်င္း မီးသၿဂိဳဟ္ၾကသည္။
ဦးအႏူစီးဘဝက ဆံုးသြားေပၿပီ။
သို႔ျဖင့္ တစ္ပါးတည္း ဟုမၼလင္းကို သြားခဲ့ရသည္။
သူ႔မိသားစုကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမည္ပင္ မစဥ္းစားတတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဟုမၼလင္းတပ္မွေနၿပီး ထမံသီတပ္သို႔ သံႀကိဳးအရင္ ပို႔ထားလိုက္သည္။
ေက်ာင္းအတြက္ အထိုက္အေလွ်ာက္ အက်ိဳးရွိသည္ကား မွန္ပါ၏။ သိုု႔ေသာ္ ထိုဟုမၼလင္းခရီးက ရဲေဘာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေခၽြယူသြားခဲ့သည္။ ရင္နာရပါ၏။
ထမံသီသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထိုသတင္းကို အားလံုးရထားႀကၿပီးျဖစ္၍ ထပ္မံရွင္းျပစရာ အေထြအထူးမလိုေတာ့။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္စြာ ဝမ္းနည္းေနၾကရသည္ကိုကား မည္သူမွ ဖံုးဖိဖို႔မႀကိဳးစားၾက။ ဤရဟန္းကိုယ္တိုင္ပင္ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ စက္ေလွေပၚမွ ဆင္းခဲ့ရသည္။
ေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္ဖို႔သြားခဲ့တဲ့ခရီးမွာ ဆံုးပါးခဲ့ရလို႔ ဗိမာန္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ နတ္သားတစ္ပါးျဖစ္ေစဖို႔ေတာ့ ေတာင့္တမိသည္။
