ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ႏူရိုဘုိင္အိုေလာ္ဂ်ီအဖြဲ႔က အလြန္အေရးပါတဲ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိမႈကို ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကေတာ့ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေတြအေပၚအေျခခံၿပီး ဦးေႏွာက္ဟာ အျမဲတမ္းဆန္းသစ္ေနတယ္တဲ့။ အဖိုးတန္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚအေျခခံၿပီး အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈကပဲ ဘဝကို ေျပာင္းလဲေစျပန္ပါတယ္။
လူအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ဆက္ဆံေရးတုိင္းဟာ ဦးေႏွာက္ကို ေျပာင္းလဲေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြက ပိုၿပီးေျပာင္းလဲေစပါတယ္။ ဒီဆက္ဆံေရးကုိ အစျပဳၿပီး အမွတ္တရေတြ၊ ခံစားမႈေတြ ေမြးဖြားေပးႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတိုင္းဟာ အငိုနဲ႔ စၾကရတာပါ။ ေမြးဖြားၿပီဆိုကတည္းက ဦးေႏွာက္ဟာ သူ႔ခရီးရွည္အတြက္ ကမၻာသစ္တစ္ခုကုိေရာက္ရသလုိ အံ့ၾသဘနန္းေတြနဲ႔ စတင္ခဲ့ရတယ္။ ကေလးလူမမယ္္ဟာ အျပင္ကမၻာရဲ့ ေတာက္ပတဲ့အလင္းေရာင္ေတြ၊ ထိခိုက္ခံစားရမႈေတြ၊ အထူးအဆန္းပစၥည္းေတြ၊ မျမင္ဘူးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ၊ အရိပ္မည္းမည္း ပံုရိပ္ေတြ၊ စတာေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ကိုလႊမ္းမိုးေစတာကေတာ့ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသူပါ။
ဦးေႏွာက္စကင္(န္) က ကေလးနဲ႔ မိခင္တို႔ ဦးေႏွာက္ေတြရဲ့ သဟဇာတျဖစ္ေနမႈကို ျပႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္းရဲ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ အဇၥ်တၱအေႏွာင္အဖြဲ႔ကိုေတာ့ မျပႏိုင္ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ကြဲေနေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ရဲ့ခံစားမႈက တူကိုတူေနပါတယ္။ ႏွလံုးသားရဲ့ ဆစ္ဂနယ္ကိုမွီၿပီး မိခင္က သူမ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ကေလးကိုေျပာတယ္။ မ်က္ေစ့၊ မ်က္ႏွာ၊ အသံနဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္။
တိုးတက္လာတဲ့ ဦးေႏွာက္ေၾကာဆိုင္ရာ သိပၸံပညာကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ကေလးရဲ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဘယ္အရာဟာ ပထမဆံုးစြဲက်န္ေနသလဲဆိုတာ သက္ေသျပလို႔ ရသြားပါၿပီ။
သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးရဲ့ အမူအက်င့္၊ အေတြးအေခၚ၊ သူ႔ကိုယ္သူျမင္တဲ့သေဘာထား၊ ၾကင္ယာဖက္ေရြးခ်ယ္မႈ စတာေတြဟာ ဒီပဏာမအဆင့္ကေန စခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေတြကို ေတြ႔ရွိမႈဟာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရံုေၾကာဆိုင္ရာ သိပၸံပညာရဲ့ အဆံုးပဲလို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ပထမ မ်ိဳးရိုးဗီဇ၊ ဒီေနာက္ ကေလးဘဝက ပံုရိပ္ေတြ စြဲထင္က်န္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ရဲ့ အေလ့အထ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြထပ္ေတြ႔ရေတာ့-
ဒါေပမယ့္ က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့ ဦးေႏွာက္ဆိုင္ရာ ေလ့လာမႈေတြက ဒါေတြတင္မကပဲ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ေနာက္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔မႈေတြ၊ ဘဝရဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြဆီကို ေျခဆန္႔ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေဘာ္ဒီစစ္စတန္က သူ႔မိခင္နဲ႔တသားတည္း ရိွေနခဲ့တာကို သတိရေနတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလုိတသားတည္းရွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ေတာင့္တေနတတ္ပါတယ္။
ဒီဆက္ဆံေရးဟာ ဇနီးေမာင္ႏွံၾကားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေရးတႀကီး ဆက္ဆံရတဲ့ ဆက္ဆံေရးဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ကို ပံုသ႑ာန္ေျပာင္းလဲေစပါတယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဦးေႏွာက္က လူကိုေျပာင္းလဲေစျပန္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ Daniel Siegel နဲ႔ Allan Schore တို႔က ေလာ့(စ္) အိန္ဂ်ယ္လိ၊ ကယ္လီဖိုးနီးယားတကၠသိုလ္ ကြန္ဖရင့္တစ္ခုမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက ကေလးငယ္ကုိျပဳစုုျခင္းက ဗီဇကို ဘယ္လိုေျပာင္းလဲေစတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါမွာ ဗီဇကဇာတိျပလာတဲ့ကိစၥဟာ ဘယ္ေလာက္လႊမ္းမိုးႏုိင္မႈ ရွိႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စိတ္ပညာရွင္ ေဒါက္တာ Siegel က ကေလးဘဝက မိခင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေမ့ေပ်ာက္မရျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈအေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ရိုမစ္တစ္အခ်စ္ကို ဆက္လက္ရွာေဖြေနတတ္ေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ရိုမစ္တစ္အခ်စ္က ဦးေႏွာက္ရဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္မႈဖန္ရွင္ကို ျပန္လည္ပံုသြင္းတတ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြက ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကို အားေပးႏိုင္ပါသလား။
“အသက္ရွည္စြာ ေနထိုင္ရမႈ၊ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ အသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိပၸံနည္းက် ရွာေဖြေတြ႔ရွိမႈေတြအရ အျပန္အလွန္ အားကိုးအားထားျပဳရတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြဟာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းက်ိဳးေတြအမ်ားႀကီး ေမြးဖြားေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေထာက္ျပေနပါတယ္” လုိ႔ ေဒါက္တာ Siegel က ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးမႈဟာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ရွည္လည္းရွည္ၾကာ၊ အားေပးမႈလည္း အျပန္အလွန္ရွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ ထူးထူျခားျခားကို အက်ိဳးရွိေစပါတယ္။
အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ဘယ္ေလာက္စဥ္းစားခဲ့ရသလဲဆိုတာကို စဥ္းစားပါ။ အားကိုးလို႔၊ ယံုၾကည္လို႔ရပါ့မလားဆိုတာ တစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္လံုးေတြကတဆင့္ ရွာေဖြရတာေတြ၊ အက်င့္ေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုစြန္႔ အေလ့အက်င့္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပဳစုေပးေနရတတ္တာေတြ၊ အေတြးအေခၚ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ အစားအေသာက္၊ မိတ္ေဆြသစ္တိုးပြါးလာမႈ၊ မိသားစုအေရအတြက္ တိုးပြါးလာမႈစတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲရတတ္တာေတြ၊ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဦးေႏွာက္ကုိ ပံုစံအသစ္ေဖာ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ဟာ နယ္ပယ္တစ္ခု ခ်ဲ႕ထြင္လိုက္ရပါတယ္။ “ ငါ” အစား “ ငါတို႔ ” ဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္ဘယ္သူျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကသိၿပီး ဘယ္သူဟာ ငါမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို အင္ျမဴးစစ္စတန္က သိပါတယ္။ ဒါကို အာရံုရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အသစ္ဝင္လာတဲ့ ဒုတိယလူကို အင္ျမဴးစစ္စတန္က သိမ္းဆည္းထားပါတယ္။
ခ်စ္တင္းေႏွာတဲ့အခါ၊ ဖလူးျဖစ္ေနတဲ့အခါ၊ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အေအးပတ္တဲ့အခါေတြမွာ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့သူနဲ႔ အိုင္ဒင္ဒတီျခင္း အလဲအလွယ္ အနည္းငယ္လုပ္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အိုင္ဒင္ဒတီျခင္း တသားတည္းလိုလိုျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အေရျပားျခင္းထိေနတာမကေတာ့ပဲ ႏွလံုးသားျခင္းပါ ထိေနၾကပါေတာ့တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းပါ၊ က်ဴရွင္ကေတာ့ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ အိမ္စာတစ္ခ်ိဳ႕ဆို နာနာၾကည္းၾကည္းလုပ္ရတာေတြေတာင္ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ UCLA က ဦးေႏွာက္နဲ႔ သိပၸံပညာရွင္ Noami Eisenberger က လူတစ္ေယာက္ဟာ ပစ္ပယ္ျခင္းခံရၿပီဆိုရင္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္မႈေတြေတာင္ ဦးေႏွာက္မွာ ထင္ေနတယ္လို႔ ျပသသြားခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ့ပစ္ပယ္ျခင္းကို ခံရၿပီဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး နာက်င္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာက နာက်င္ေနတယ္ဆိုတာ ေထာက္ျပလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။
အဂၤလိပ္ပဲေျပာေျပာ၊ တရုပ္ပဲေျပာေျပာ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ “ အသည္းကြဲ” တယ္လို႔ ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ တကယ္ နာနာက်င္က်င္ ခံစားၾကရပါတယ္။
ေႏြးေထြးတဲ့ အထိအေတြ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း အားလံုးကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ျပန္ပါေရာ။ ဗာဂ်ီးနီးယားတကၠသိုလ္က အာရံုေၾကာဆိုင္ရာ သိပၸံပညာရွင္ James Gan က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေျခခြင္ကို လွ်ပ္စစ္ေရွာ့တိုက္ၿပီး ၂၀၀၆- ခုႏွစ္က စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူမမွာ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဆက္ဆံေရးရွိပါတယ္။ စမ္းသပ္မႈက ေရွာ့(ပ္) မတိုက္္မီ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ေရွာ့တိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ နာက်င္မႈ အတိုင္းအတာကို မွတ္သားေပးထားတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ေရွာ့တိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူမရဲ့ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ခ်င္းဆုပ္ထားခိုင္းပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္က ပထမအႀကိမ္တုန္းကအတိုင္းပါ။ ဒီတစ္ခါမွာ နာက်င္မႈအတိုင္းအတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဦးေႏွာက္ကတဆင့္ အာရံုေၾကာတုန္႔ျပန္မႈဟာ သိသိသာသာ ေလွ်ာ့နည္းသြားပါသတဲ့။
ျပႆနာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာ ဒီလိုတုံ႔ျပန္မႈေတြ မရွိပါဘူး။ ခိုင္မာတဲ့ ဆက္ဆံေရးလည္းရွိမယ္၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ့လက္ကိုလည္း ကိုင္ထားရမယ္ဆိုရင္ ေသြးတိုးမႈကို ေလွ်ာ့က်ေစတယ္၊ စထရက္ကို သက္သာေစတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း ပိုမိုေကာင္းမြန္ေစၿပီး ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္မႈေတြကိုလည္း သက္သာေစပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သိပ္ၿပီးလြယ္ကူလွတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ပိုၿပီးၾကင္နာေဖးမတတ္တဲ့ အေဖာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔၊ သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြကိုသိဖို႔၊ သူ႔နာက်င္မႈ၊ ေတာင့္တမႈေတြကိုသိဖုိ႔ စတာေတြလိုအပ္ပါတယ္။ အက်င့္ေဟာင္းေတြကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြက အာရံုေၾကာေတြထဲမွာ စြဲထင္ေနၿပီးသားေတြပါ။ ဒါေတြအေပၚ ထပ္တလဲလဲအာရံုက်မေနဖို႔ နည္းလမ္းရွာရမွာပါ။ ဇနီးေမာင္ႏွံတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဒီအခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ ကုသထံုးေတြနဲ႔ ကုသၾကတာ၊ “ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ ” စိတ္ထားကို အားေကာင္းေစတာ စသည္ေတြ ျပဳလုပ္ၾကရပါတယ္။
Bianca Aceuedo နဲ႔ Arthur Aron တို႔ Stomy Brook တကၠသိုလ္က စိတ္ပညာဌာနမွာ ဆံုမိၾကေတာ့ အခုထက္ထိ “ အရူးအမူးခ်စ္ေနဆဲပါ ” ဆိုတဲ့ ကာလရွည္ၾကာလက္ထပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့ဦးေႏွာက္ကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့ ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ေနစဥ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ဦးေႏွာက္ရဲ့ ရီးဝါး(ဒ္) စင္တာေတြဟာ ေတာက္ပေနတယ္။ လက္ထပ္စ ဇနီးေမာင္ႏွံကို (သူတို႔က ကိုကင္းသံုးစြဲသူေတြ) ဓာတ္မွန္ရုိက္ရာမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ထူူးျခားတာက ကိုကင္းသံုးစြဲဲၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံအသစ္နဲ႔မတူပဲ ကာလရွည္ၾကာ အတူလက္ထပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့ စိုးရိမ္မႈ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္အပိုင္းေတြဟာ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းလို႔ ေနပါတယ္။ မိခင္ေမတၱာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေက်နပ္မႈ၊ နာက်င္တာေလွ်ာ့နည္းေစမႈေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ဦးေႏွာက္အပိုင္းေတြကလည္း ထူးထူးျခားျခာကိုပဲ ေတာက္ပလို႔ေနပါသတဲ့။
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဟာ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေလွ်ာ့ေစၿပီး အခ်စ္ခံရတဲ့ကေလးလိုလည္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳခံစားရပါတယ္။
ဒီလို အိမ္ေထာင္သည္ရဲ့အခ်စ္ဟာ ကေလးနဲ႔ မိခင္ရဲ့တြယ္တာမႈနဲ႔ တစ္ပံုစံတည္း တူေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုအက်ိဳးေတြရဖို႔ မိခင္နဲ႔တူတဲ့ခ်စ္သူကို တမင္ရွာေဖြေနစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။ လူရဲ့ခႏၶာကိုယ္က ဦးေႏွာက္လည္ပတ္ပံုနဲ႔ အဆင့္ေျပာင္းလဲပံုကို သိေနပါတယ္။
သိပၸံစမ္းသပ္ခန္းအျပင္မွာရွိတဲ့ ဥပမာကိုေရာ ေပးႏိုင္ဦးမလား။ ဒီကုထံုးကို (၇၄) ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ ကြ်န္မခင္ပြန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အနီးကပ္သိျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူကလည္း ကြ်န္မလို စာေရးဆရာပါ။ ေလျဖတ္ေရာဂါျဖစ္ၿပီး တသက္လံုုးေျပာလာခဲ့တဲ့ ဘာသာစကားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရၿပီး “ mem ” ဆိုတာေလးပဲ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ဆံုးရွံဳးသြားတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခရီးကို ေတာင့္တရင္း သူနဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔ နည္းလမ္းအသစ္ေတြ ရွာေဖြၾကည့္မိတယ္။ ဂရုစိုက္တဲ့အမူအရာေတြ၊ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ေတြ၊ ဟာသေျပာတာေတြ စတာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာသူ႔ကို ထူးထူးျခားျခားသင္ေပးခဲ့တာေတြ၊ သူကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ အေကာင္းဆံုးအေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခု ကြ်န္မတို႔ စကားေျပာလို႔ရၾကၿပီ။ စာအုပ္ေတြေတာင္ သူျပန္ေရးေနၿပီ။ မ်က္စိအျမင္အာရံုကလည္း တိုးတက္လာေနပါတယ္။
ဘဝရဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အေျခခံၿပီး ဦးေႏွာက္က လုိုက္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံေရးပါ။ ကိုယ့္အိမ္သူအိမ္သားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကေလးေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒါေတြက ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့အာဟာရေတြပါ။
ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့သူနဲ႔ အတူရွိေနတယ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကသိေနရင္ ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို စဥ္းစားရင္ အဖိုးတန္အခ်ိန္ေတြကို မကုန္ဆံုးပါေစနဲ႔။ ဒီဘဝက ဘဝရဲ့အသစ္အဆန္းေတြကို ေလ့လာခြင့္ေပးမယ္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေရာဂါကုထံုးေတြေပးမယ္၊ ခံစားမႈေတြပိုၿပီး ပြင့္လင္းလာမယ္။ ထိလြယ္ရွလြယ္အေနအထားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ဒါေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ့ သခၤန္းစာေတြမို႔ ပိုၿပီးေတာင္ေလးေလးနက္နက္ရွိေစပါတယ္။
လက္ထပ္ထားတဲ့ႏွလံုးသားေတြဟာ အရာအားလံုးကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္အပါအဝင္ပါ။
----------။။။။။။----------
( Diane Ackerman ရဲ့ Love’s brain chemistry ကို သင့္တင့္သလုိ ဘာသာျပန္၊ ျပန္ေရးထားတာပါ။ ေလးသြားမွာစိုးလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးပညာသက္သက္အပိုင္းတခ်ိဳ႕ ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္မိတာက နကုလမာတာနဲ႔ နကုလပီတာတို႔ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ဆုပ္ၿပီး အားေပးၾကရင္း ေရာဂါကထခဲ့ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနသလို၊ ျမန္မာေတြ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ “ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲ” စတဲ့ ခြန္အားျဖည့္စကားလံုးေလးေတြကိုလည္း သတိရမိလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ သိပၸံပညာက မေတြ႔ေသးတာပဲ။ အခုေတြ႔ေတာ့ နကုလမာတာနဲ႔ နကုလပီတာတို႔ရဲ့ ေမတၱာဓာတ္ေတြဟာ နာက်င္မႈကို သက္သာေစ၊ ေရာဂါလည္းေပ်ာက္ေစဆိုတာ သိပၸံပဲလို႔ သိလုိက္ရလို႔ပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သိပၸံ ( Belief နဲ႔ Science ) ထပ္တူက်ေနတာေလး ေတြးမိလို႔ပါ။
ေနာက္ၿပီး ဒီေဆာင္းပါးေလးကိုဖတ္ၿပီး လူျဖဴေတြ၊ တိုးတက္တဲ့ႏုိင္ငံကလူေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကတာကို သိပၸံက ခပ္ေခ်ာ့ေခ်ာ့နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္သလားလို႔ မဆီမဆိုင္ေတြးရင္း ၿပံဳးမိလုိ႔ပါ။ ဖတ္ၾကည့္ပါ၊ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္
Original story >> Love's brain chemistry
