ေျပာလိုေသာကိစၥမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ခေရာ့ဇင္းကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။ စကၤာပူမွ ဒကာ၊ ဒကာမ (၄၂) ေယာက္ႏွင့္အတူ ရြာ အထိေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ၾကသည္။ လြယ္ကူလွေသာ ခရီးကားမဟုတ္။ မုံရြာ၊ မႏၱေလးကားလမ္းမေပၚ အထိသာ တိုးရစ္ ကားမ်ားျဖင့္ ၀င္လို႕ရသည္။ က်န္တဲ့ (၇) မိုင္ေက်ာ္က ဒိုင္နာမ်ား (သူတို႕ အေခၚေလာ္ရီကားမ်ား) ျဖင့္ ရြာထဲေရာက္ေအာင္ ၀င္ၾက ရသည္။ အညာေဒသျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ တရုတ္အားလံုးလည္း တရုတ္ရုပ္ လံုး၀မထြက္ေတာ့၊ ဒီေတာ့မွ သူတို႕ ခံႏုိင္ရည္ကုိ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္မွ မၿငီးမျငဴဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြင္ ရွိခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ဆိုရလွ်င္ မိမိတို႕ရြာက အနာဂါမ္ရြာျဖစ္သည္။ အနာဂါမ္ဟူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မလာေတာ့ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ရြာကုိေရာက္ဖူးေသာ မိတ္ေဆြရဟန္း သာမေဏမ်ား ဒုတိယအႀကိမ္ ေခၚမရေတာ့။ တစ္ႀကိမ္သည္ လံုေလာက္ၿပီ ျဖစ္၏။
ဧည့္ခံမႈႏွင့္ စားေသာက္မႈ မတူျခင္း
ရြာကုိေရာက္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ရြာသူရြာသားမ်ားက ေက်းလက္အစားအစာတို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံၾက၏။ စလံုးတို႕ကလည္း အားရပါးရ အားေပးၾက၏။ အားေပးလို႕ ကုန္သြားၿပီ ဆုိလွ်င္ ရြာသားတို႕က ထပ္လိုက္ၾက၏။ ဤသုိ႕ျဖင့္ သံသရာလည္သြားလိုက္သည္မွာ စလံုးတစ္ခ်ဳိ႕ စားပုိးနင့္ၿပီး မသက္မသာ ျဖစ္သြားသည္အထိပင္။ အတန္ၾကာမွ သူတို႕ႏွင့္ စကား ေျပာၾကည့္ရာ -
“ဘေႏၱ၊ တပည့္ေတာ္တို႕ ယဥ္ေက်းမႈက ခ်ေကၽြးထားသမွ်ကုိ ကုန္ေအာင္ အားရပါးရ စားလိုက္မွ အိမ္ရွင္ေတြက ၀မ္းသာတာ၊ စကၤာပူမွာ ဒီယဥ္ေက်းမႈကုိ တိတိက်က်ႀကီး မလိုက္နာ ႏုိင္ေပမယ့္ ျပည္မႀကီးတို႕၊ မေလးရွားတို႕၊ မလကၠာတို႕မွာ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ အလည္အပတ္သြားရင္ေတာ့ သူတို႕ေကၽြးတာကုိ ကုန္ေအာင္ စားျပၾကရတယ္” ဟူသတည္း။
သူတို႕ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကုိ ေျပာေတာ့မွ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကုိလည္း ရွင္းျပဖုိ႕ လိုလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိ ရမိေတာ့သည္။ ဒါနဲ႕ပဲ -
”ဒကာ၊ ဒကာမတို႕ ၊ ငါတို႕ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရက အားရပါးရ စားတာကုိ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံထားတာေတြ အားလံုးကုန္သြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ သူတို႕ လံုလံုေလာက္ေလာက္မွ စားၾကရရဲ႕လား ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ။ မ၀တ၀ ျဖစ္သြားမွာကုိ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္တုိင္း ထပ္ျဖည့္ၾကတယ္။ ျဖည့္စရာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ အားလံုးလည္း ထပ္မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စားစရာေတြလည္း ပံုဂံေတြ ပုဂံျပားေတြထဲမွာ အလွ်ံအပယ္၊ ဒါမွ ေဘာင္းလန္ေအာင္ ေကၽြးလိုက္ရ၊ ဧည့္ခံလိုက္ရတာ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာၾကတာ။ ေဆာရီးပဲ၊ ဒီယဥ္ေက်းမႈကုိ ရွင္းမျပမိခဲ့ဘူး။ အားလံုး က်န္းက်န္းမာမာေတာ့ ရွိၾကေသးရဲ႕ မဟုတ္လား” လို႕ ခပ္ေနာက္ေနာက္ အဆံုးသတ္လိုက္မွ သူတို႕ ရယ္ႏုိင္ၾကေတာ့သည္။
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႕၊ အားလံုး အေကာင္းခ်ည္းပါဘဲ” ဟု တစ္ေယာက္က ေျဖသည္။
ဤသည္မွာ အလြန္မသက္မသာ ျဖစ္သြားႏုိင္သည့္ မတူညီေသာ ဧည့္ခံပံု၊ စားေသာက္ပံု ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ တရုတ္ဧည့္သည္က အကုန္စားပစ္သည္။
ျမန္မာဧည့္သည္က စားေကာင္းရင္ေတာင္ ပန္းကန္ျပားထဲ မဆိုစေလာက္ခ်န္ထားသည္။ ထုိ မဆိုစေလာက္ေလး ခ်န္ထားျခင္းက တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ သိပ္မေကာင္းလွ။
၀က္သားတံုးႀကီး လက္သီးဆုပ္သ႑ာန္
ေနာက္ထပ္ၾကံဳေတြ႕လိုက္ရသည့္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ ခေရာ့ဇင္းက ဘုရားဆြမ္းေတာ္ မကပ္မီ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆြမ္းကပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာမွာျဖစ္သည့္ အတြက္ အခ်ိဳ႕ရြာမွ ေျခလ်င္ၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္ တို႕က ေစာေစာေရာက္ႏွင့္ ၾက သည္။ ေက်ာင္း၏ ပံုမွန္ ဆြမ္းစားခ်ိန္က (၁၀) နာရီ ခြဲခန္႕ဟု ထင္သည္။
စကၤာပူမွာေတာ့ (၁၁) နာရီ ဘုရားဆြမ္းကပ္ၿပီးမွ သံဃာမ်ား ဆြမ္းကပ္ၾကသည္္။ ဘုရားဆြမ္း ကပ္ခ်ိန္ကုိ မေျပာင္းလိုက္မိ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ “ဘုရား ဆြမ္းေတာ္မကပ္မီ သားေတာ္ရဟန္းမ်ားက ဆြမ္းစားဖို႕ သင့္၊ မသင့္ တရုတ္ဒကာမ တစ္ေယာက္က ေမးေလသည္။
ဤကိစၥကလည္း အေလးထားရမည့္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း သူမေျပာမွ သတိရမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပံုမွန္အားျဖင့္မူ ဘုရားဆြမ္းမကပ္ပဲ ဆြမ္းမဘုန္းေပးၾကေၾကာင္း၊ ယေန႕ကား ရပ္ေ၀းမွ သံဃာမ်ားပင္ ၾကြေရာက္လာၾကသျဖင့္ ခၽြင္းခ်က္ထားရေၾကာင္း မယုတ္မလြန္သာ ေျဖလိုုက္ရသည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကမွ မေမးေသာ္လည္း မိမိမ်က္စိထဲမွာပင္ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္ေန ေသာကိစၥက လက္သီးဆုပ္သ႑ာန္ ၀က္သားတံုးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက ထုိသုိ႕ဆက္ကပ္ႏုိင္မွ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သည္။ ထုိယဥ္ေက်းမႈကုိ အေမရိက ေရာက္ေနသည့္ ေဒၚေမဆြြိႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္တို႕ သားအမိက သီခ်င္းျဖင့္ အားေပး ထားျပန္သည္။
တရုတ္အမ်ားစုက ေဟာ္တယ္၊ ရက္စေတာ့ရင့္တို႕ ေရာက္လွ်င္ ႀကိဳက္သေလာက္၊ ႀကိဳက္သလို စားတတ္ၾကေသာ္လည္း၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ ေနရာမ်ားသုိ႕ ေရာက္လွ်င္ သက္သတ္လြတ္ စားတတ္ၾကသည္။ သက္သတ္မလြတ္တန္ေစ မသိမသာသာ စားတတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲလြဲေနပံုေလးသာ ျဖစ္သည္။
တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားၾကား၌ သီတင္းသံုးရၿပီဆိုလွ်င္ မသိမသာ ၾကံဳသလို အသားစားရတတ္ ေသာ္လည္း အတံုးလိုက္ အခဲလိုက္ ျဖစ္မေနမႈသာ သူတို႕ မ်က္စိထဲ မွာ (ယဥ္ေက်းမႈမွာ) အ၀င္ေခ်ာႏုိင္သည္ဟု ထင္သည္။ အသားစားျခင္းကုိ ဘုရားက မတားျမစ္ခဲ့ပါဘူးဟု ဆုိရန္ ရွိပါသည္။ မွန္လည္း မွန္ပါသည္။ အမွန္မူ အသားတံုးႀကီးမ်ား မစားျခင္းသည္ ဘာသာေရးဆိုတာထက္ ယဥ္ေက်းမႈ သေဘာက ပုိ၍ ပတ္သက္ေနေပသည္။
ရြာမွာေတာ့ ဘာကိစၥမွ မရွိပါ။ စလံုး ဗုဒၵဘာသာမ်ားကလည္း ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲလြဲတာကုိ နားလည္ၾက၊ လက္ခံၾက ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနသည္မဟုတ္။ ဤပတ္၀န္းက်င္၌ (၁၀) ႏွစ္ခန္႕ ၾကင္လည္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အရင္က ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိခဲ့သည့္ ၀က္သားတံုး လက္သီးဆုပ္ႀကီးမ်ား ဆြမ္း၀ိုင္းမွာ ေတြ႕ရေသာအခါ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္ၿပီး ၿပံဳးခဲ့မိသည္ကုိကား ျငင္းလို႕မရ၊ မျငင္းခ်င္ေတာ့ပါ။
ေက်ာက္ဖရံုသီးလို၊ ဘူးသီးလိုႏွင့္ေရာၿပီး ခ်က္ကပ္လိုက္ရလွ်င္ က်န္းမာေရးႏွင့္လည္း ညီညြတ္၊ ပုိလည္း ဘုန္းေပးႏုိင္၊ မ်က္စိထဲလည္း ပုိအဆင္ေျပႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း
“စကၤာပူမွာေနတဲ့ရြာကဘုန္းႀကီးနဲ႕ သူ႕ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ကပ္တဲ့ဆြမ္းမွာ ၀က္သားဆီျပန္တံုး က လက္သီးဆုပ္ထက္ ငယ္ေနရင္ သိကၡာက်ေပေရာ့မည္။ နယ္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ကလည္း စကၤာပူ ဆြမ္းကပ္ကလည္း ငါတို႕ ဆြမ္းကပ္လိုပါဘဲဟု ေျပာေပလိမ့္မည္” ဟူေသာ ရြာသားတို႕၏စကားကုိ စိတ္ကူးထဲမွ ၾကားေနမိ၏။
မွန္ပါ၏။
ရြာကုိေရာက္ခိုက္ လက္သီးဆုပ္ထက္ႀကီးေသာ ၀က္သားဆီျပန္တံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆြမ္းကပ္ဦးမည္ဟု ေတြးလိုက္မိ၏။
အင္း - စကၤာပူေရာက္ခုိက္ - သိသာသိေစ ၊ မျမင္ေစနဲ႕ ….. ။
ခက္သည္က
ဘုရားရွင္က သက္သတ္လြတ္ရန္မလိုဟု မိန္႕ေသာ္လည္း အသားေတြ နင္းကန္ ဘုန္းေပးဖုိ႕လည္း ၀ိနည္းေတာ္မွာ မမိန္႕ခဲ့။
သုိ႕ျဖင့္ အ၀န္းမညီေသာ အ၀ုိင္းမ်ားအေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္း ျပံဳးမိ၏။
အမွန္ဆိုရလွ်င္ မိမိတို႕ရြာက အနာဂါမ္ရြာျဖစ္သည္။ အနာဂါမ္ဟူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မလာေတာ့ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ရြာကုိေရာက္ဖူးေသာ မိတ္ေဆြရဟန္း သာမေဏမ်ား ဒုတိယအႀကိမ္ ေခၚမရေတာ့။ တစ္ႀကိမ္သည္ လံုေလာက္ၿပီ ျဖစ္၏။
ဧည့္ခံမႈႏွင့္ စားေသာက္မႈ မတူျခင္း
ရြာကုိေရာက္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ရြာသူရြာသားမ်ားက ေက်းလက္အစားအစာတို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံၾက၏။ စလံုးတို႕ကလည္း အားရပါးရ အားေပးၾက၏။ အားေပးလို႕ ကုန္သြားၿပီ ဆုိလွ်င္ ရြာသားတို႕က ထပ္လိုက္ၾက၏။ ဤသုိ႕ျဖင့္ သံသရာလည္သြားလိုက္သည္မွာ စလံုးတစ္ခ်ဳိ႕ စားပုိးနင့္ၿပီး မသက္မသာ ျဖစ္သြားသည္အထိပင္။ အတန္ၾကာမွ သူတို႕ႏွင့္ စကား ေျပာၾကည့္ရာ -
“ဘေႏၱ၊ တပည့္ေတာ္တို႕ ယဥ္ေက်းမႈက ခ်ေကၽြးထားသမွ်ကုိ ကုန္ေအာင္ အားရပါးရ စားလိုက္မွ အိမ္ရွင္ေတြက ၀မ္းသာတာ၊ စကၤာပူမွာ ဒီယဥ္ေက်းမႈကုိ တိတိက်က်ႀကီး မလိုက္နာ ႏုိင္ေပမယ့္ ျပည္မႀကီးတို႕၊ မေလးရွားတို႕၊ မလကၠာတို႕မွာ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ အလည္အပတ္သြားရင္ေတာ့ သူတို႕ေကၽြးတာကုိ ကုန္ေအာင္ စားျပၾကရတယ္” ဟူသတည္း။
သူတို႕ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကုိ ေျပာေတာ့မွ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကုိလည္း ရွင္းျပဖုိ႕ လိုလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိ ရမိေတာ့သည္။ ဒါနဲ႕ပဲ -
”ဒကာ၊ ဒကာမတို႕ ၊ ငါတို႕ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရက အားရပါးရ စားတာကုိ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံထားတာေတြ အားလံုးကုန္သြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ သူတို႕ လံုလံုေလာက္ေလာက္မွ စားၾကရရဲ႕လား ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ။ မ၀တ၀ ျဖစ္သြားမွာကုိ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္တုိင္း ထပ္ျဖည့္ၾကတယ္။ ျဖည့္စရာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ အားလံုးလည္း ထပ္မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စားစရာေတြလည္း ပံုဂံေတြ ပုဂံျပားေတြထဲမွာ အလွ်ံအပယ္၊ ဒါမွ ေဘာင္းလန္ေအာင္ ေကၽြးလိုက္ရ၊ ဧည့္ခံလိုက္ရတာ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာၾကတာ။ ေဆာရီးပဲ၊ ဒီယဥ္ေက်းမႈကုိ ရွင္းမျပမိခဲ့ဘူး။ အားလံုး က်န္းက်န္းမာမာေတာ့ ရွိၾကေသးရဲ႕ မဟုတ္လား” လို႕ ခပ္ေနာက္ေနာက္ အဆံုးသတ္လိုက္မွ သူတို႕ ရယ္ႏုိင္ၾကေတာ့သည္။
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႕၊ အားလံုး အေကာင္းခ်ည္းပါဘဲ” ဟု တစ္ေယာက္က ေျဖသည္။
ဤသည္မွာ အလြန္မသက္မသာ ျဖစ္သြားႏုိင္သည့္ မတူညီေသာ ဧည့္ခံပံု၊ စားေသာက္ပံု ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္သည္။
တရုတ္အိမ္ရွင္က ေျပာင္ေနေအာင္စားမွ ၀မ္းသာသည္။
ျမန္မာအိမ္ရွင္က စားလို႔ပန္းကန္ပဲ က်န္ေနလွ်င္ စိတ္မေကာင္း။
တရုတ္အိမ္ရွင္က ဧည့္ခံထားတာ ကုန္လွ်င္ ထပ္မထည့္။ (လိုလွ်င္ေတာင္း)
ျမန္မာအိမ္ရွင္က ရွိေသးလွ်င္ ကုန္သြားတိုင္း ထပ္ျဖည့္သည္။
တရုတ္ဧည့္သည္က ကုန္ေအာင္စားပစ္မွ အိမ္ရွင္အေပၚ ၀တၱရားေက်သည္။
ျမန္မာဧည့္သဘ္က ေကၽြးထားသမွ် အကုန္စားပစ္လွ်င္ အိမ္ရွင္ကုိ အားမနာရာ ေရာက္သည္။
(ထပ္ထည့္စရာ မရွိလွ်င္ အားနာစရာ)
ထုိ႕ေၾကာင့္ တရုတ္ဧည့္သည္က အကုန္စားပစ္သည္။
ျမန္မာဧည့္သည္က စားေကာင္းရင္ေတာင္ ပန္းကန္ျပားထဲ မဆိုစေလာက္ခ်န္ထားသည္။ ထုိ မဆိုစေလာက္ေလး ခ်န္ထားျခင္းက တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ သိပ္မေကာင္းလွ။
၀က္သားတံုးႀကီး လက္သီးဆုပ္သ႑ာန္
ေနာက္ထပ္ၾကံဳေတြ႕လိုက္ရသည့္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ ခေရာ့ဇင္းက ဘုရားဆြမ္းေတာ္ မကပ္မီ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆြမ္းကပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာမွာျဖစ္သည့္ အတြက္ အခ်ိဳ႕ရြာမွ ေျခလ်င္ၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္ တို႕က ေစာေစာေရာက္ႏွင့္ ၾက သည္။ ေက်ာင္း၏ ပံုမွန္ ဆြမ္းစားခ်ိန္က (၁၀) နာရီ ခြဲခန္႕ဟု ထင္သည္။
စကၤာပူမွာေတာ့ (၁၁) နာရီ ဘုရားဆြမ္းကပ္ၿပီးမွ သံဃာမ်ား ဆြမ္းကပ္ၾကသည္္။ ဘုရားဆြမ္း ကပ္ခ်ိန္ကုိ မေျပာင္းလိုက္မိ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ “ဘုရား ဆြမ္းေတာ္မကပ္မီ သားေတာ္ရဟန္းမ်ားက ဆြမ္းစားဖို႕ သင့္၊ မသင့္ တရုတ္ဒကာမ တစ္ေယာက္က ေမးေလသည္။
ဤကိစၥကလည္း အေလးထားရမည့္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း သူမေျပာမွ သတိရမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပံုမွန္အားျဖင့္မူ ဘုရားဆြမ္းမကပ္ပဲ ဆြမ္းမဘုန္းေပးၾကေၾကာင္း၊ ယေန႕ကား ရပ္ေ၀းမွ သံဃာမ်ားပင္ ၾကြေရာက္လာၾကသျဖင့္ ခၽြင္းခ်က္ထားရေၾကာင္း မယုတ္မလြန္သာ ေျဖလိုုက္ရသည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကမွ မေမးေသာ္လည္း မိမိမ်က္စိထဲမွာပင္ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္ေန ေသာကိစၥက လက္သီးဆုပ္သ႑ာန္ ၀က္သားတံုးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက ထုိသုိ႕ဆက္ကပ္ႏုိင္မွ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သည္။ ထုိယဥ္ေက်းမႈကုိ အေမရိက ေရာက္ေနသည့္ ေဒၚေမဆြြိႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္တို႕ သားအမိက သီခ်င္းျဖင့္ အားေပး ထားျပန္သည္။
တရုတ္အမ်ားစုက ေဟာ္တယ္၊ ရက္စေတာ့ရင့္တို႕ ေရာက္လွ်င္ ႀကိဳက္သေလာက္၊ ႀကိဳက္သလို စားတတ္ၾကေသာ္လည္း၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ ေနရာမ်ားသုိ႕ ေရာက္လွ်င္ သက္သတ္လြတ္ စားတတ္ၾကသည္။ သက္သတ္မလြတ္တန္ေစ မသိမသာသာ စားတတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲလြဲေနပံုေလးသာ ျဖစ္သည္။
တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားၾကား၌ သီတင္းသံုးရၿပီဆိုလွ်င္ မသိမသာ ၾကံဳသလို အသားစားရတတ္ ေသာ္လည္း အတံုးလိုက္ အခဲလိုက္ ျဖစ္မေနမႈသာ သူတို႕ မ်က္စိထဲ မွာ (ယဥ္ေက်းမႈမွာ) အ၀င္ေခ်ာႏုိင္သည္ဟု ထင္သည္။ အသားစားျခင္းကုိ ဘုရားက မတားျမစ္ခဲ့ပါဘူးဟု ဆုိရန္ ရွိပါသည္။ မွန္လည္း မွန္ပါသည္။ အမွန္မူ အသားတံုးႀကီးမ်ား မစားျခင္းသည္ ဘာသာေရးဆိုတာထက္ ယဥ္ေက်းမႈ သေဘာက ပုိ၍ ပတ္သက္ေနေပသည္။
ရြာမွာေတာ့ ဘာကိစၥမွ မရွိပါ။ စလံုး ဗုဒၵဘာသာမ်ားကလည္း ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲလြဲတာကုိ နားလည္ၾက၊ လက္ခံၾက ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနသည္မဟုတ္။ ဤပတ္၀န္းက်င္၌ (၁၀) ႏွစ္ခန္႕ ၾကင္လည္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အရင္က ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိခဲ့သည့္ ၀က္သားတံုး လက္သီးဆုပ္ႀကီးမ်ား ဆြမ္း၀ိုင္းမွာ ေတြ႕ရေသာအခါ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္ၿပီး ၿပံဳးခဲ့မိသည္ကုိကား ျငင္းလို႕မရ၊ မျငင္းခ်င္ေတာ့ပါ။
ေက်ာက္ဖရံုသီးလို၊ ဘူးသီးလိုႏွင့္ေရာၿပီး ခ်က္ကပ္လိုက္ရလွ်င္ က်န္းမာေရးႏွင့္လည္း ညီညြတ္၊ ပုိလည္း ဘုန္းေပးႏုိင္၊ မ်က္စိထဲလည္း ပုိအဆင္ေျပႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း
“စကၤာပူမွာေနတဲ့ရြာကဘုန္းႀကီးနဲ႕ သူ႕ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ကပ္တဲ့ဆြမ္းမွာ ၀က္သားဆီျပန္တံုး က လက္သီးဆုပ္ထက္ ငယ္ေနရင္ သိကၡာက်ေပေရာ့မည္။ နယ္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ကလည္း စကၤာပူ ဆြမ္းကပ္ကလည္း ငါတို႕ ဆြမ္းကပ္လိုပါဘဲဟု ေျပာေပလိမ့္မည္” ဟူေသာ ရြာသားတို႕၏စကားကုိ စိတ္ကူးထဲမွ ၾကားေနမိ၏။
မွန္ပါ၏။
ရြာကုိေရာက္ခိုက္ လက္သီးဆုပ္ထက္ႀကီးေသာ ၀က္သားဆီျပန္တံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆြမ္းကပ္ဦးမည္ဟု ေတြးလိုက္မိ၏။
အင္း - စကၤာပူေရာက္ခုိက္ - သိသာသိေစ ၊ မျမင္ေစနဲ႕ ….. ။
ခက္သည္က
ဘုရားရွင္က သက္သတ္လြတ္ရန္မလိုဟု မိန္႕ေသာ္လည္း အသားေတြ နင္းကန္ ဘုန္းေပးဖုိ႕လည္း ၀ိနည္းေတာ္မွာ မမိန္႕ခဲ့။
သုိ႕ျဖင့္ အ၀န္းမညီေသာ အ၀ုိင္းမ်ားအေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္း ျပံဳးမိ၏။
ယဥ္ေက်းမႈကုိ adjust လုပ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈတို႕ ရွင္သန္၏။
ျပင္ႏုိင္၊ ျဖည့္စြက္ႏုိင္ေသာ ဥပေဒတို႕သာ ရွင္သန္၏။ (ဘုရားဥပေဒမွလြဲလွ်င္)
ပ်ဴယဥ္ေက်းမႈ ကြယ္ခဲ့ၿပီ။ ဒိုင္ႏုိင္ေဆာတို႕ မ်ိဳးတံုးခဲ့ၿပီ။
တစ္ယူသန္ ဥပေဒတို႕ အလုပ္မျဖစ္။ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈက စီးဆင္းေန၏။
သီဟနာဒ
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment