ဤကိစၥလည္း မဟာယာနက အလြန္ေရွးက်သည္။ အဓိကအားျဖင့္ ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚေနျခင္း၊ သကၤန္းခ်ဳပ္လုပ္မႈ စည္းစနစ္၊ သကၤန္းအေရာင္တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ဘာသာေရး၌ မဟာယာနက ရီေဗာ္လူးရွင္းနစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဤသကၤန္းအသြင္အျပင္ႏွင့္ အေရာင္ေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ အရင္အခ်က္ေတြေလာက္ ထိေရာက္မႈမရွိလွဟု ထင္သည္။ သူတို႔အဆိုအရ အဝါေရာင္သကၤန္းက ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ေတာက္ပလြန္းသည္။ ဘုရားရွင္ကလည္း လက္ေကာက္ဝတ္တို႔ကို ဖံုးလႊမ္းထားရမည္ဟု မိန္႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါအျပင္ထြက္တိုင္းတစ္ခါ ျပင္ဆင္ဝတ္ရံုေနရျခင္းထက္ အဆင္သင့္ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ဝတ္ရံုကို ဝတ္ဆင္ျခင္းက ပို၍ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ရွိၿပီး အခ်ိန္ကုန္သက္သာသည္ဟု ယူဆကာ “တန္” မင္းဆက္ကတည္းက တရုတ္တို႔ ေျပာင္းလဲဝတ္ရံုခဲ့ၾကသည္ဟု အဆိုရွိေလသည္။
သကၤန္းအသြင္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေထရဝါဒအတြင္း၌လည္း ယခုကြဲျပားစျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။ သီရိလကၤာမွ ရဟန္းေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕ ညာဖက္ပခံုးကို ဖံုးမိေစရန္ အက်ႌလက္ရွည္မ်ား စတင္ဝတ္ဆင္လာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဆရာေတာ္အခ်ိဳ႕လည္း ခ်မ္းေအးေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပို၍ေႏြးေထြးေသာ အေႏြးထည္ထူထူမ်ား စတင္ဝတ္ဆင္လာခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီရိလကၤာရဟန္းေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕ကား ခ်မ္းေအးေသာေၾကာင့္ မဟုတ္၊ အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ၌ ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚေနက မယဥ္ေက်းေသာသေဘာ ရွိတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သကၤန္းအေရာင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား ေျပာရပိုခက္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၃၀) ေက်ာ္ (၄၀) ခန္႔က အုတ္ခဲေရာင္ႏွင့္ ၾကက္ေသြးေရာင္မ်ားသာ ေခတ္စားခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက အုတ္ခဲေရာင္ကို အမ်ားအားျဖင့္ ဝတ္ရံုေတာ္မူၾကၿပီး ရဟန္းငယ္တို႔က ၾကက္ေသြးေရာင္လြင္လြင္ကို ဝတ္ရံုၾကသည္။ ယေန႔ ထိုအေရာင္မ်ားပင္ သိပ္မေတြ႔ရေတာ့။ အညိဳေရာင္မ်ား လႊမ္းလွ်က္ရွိေတာ့သည္။ ယေန႔ ကမၻာက ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ သကၤန္းအေရာင္ကို အညိဳေရာင္ဟု သိထားၾကၿပီျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ရာစုႏွစ္တစ္ခုအတြင္း အေရာင္၏ ေျပာင္းလဲသြားမႈပင္ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀- က သကၤန္းအေရာင္သည္ မည္သည့္အေရာင္ ျဖစ္ေလမည္နည္း။ ပညာရွင္မ်ား ဆံုးျဖတ္ရန္သာ ခ်န္ထားခဲ႔ရေပဦးေတာ့မည္။
ထိုင္းကလည္း သူတို႔သကၤန္းအေရာင္သာ မွန္၏၊ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္ ညီ၏ဟုၾက၏။ သီရိလကၤာကလည္း သူတို႔အေရာင္သာ မွန္၏ဟု ဆိုၾက၏။ ျမန္မာတို႔ကလည္း လက္ေလွ်ာ့လိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ေထရဝါဒထဲမွာပင္ အေရာင္ကိစၥက ညႈိႏႈိင္းမရေတာ့။
သကၤန္းအေရာင္ကိစၥက လူထုႏွင့္တိုက္ရိုက္မပတ္သက္ေသာ္လည္း ဝတ္ရံုပံု၊ အက်ၤ ီ လက္ရွည္ခံၿပီး ဝတ္ရံုျခင္းတုိ႔က လူထု၏ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်က္ရွိသည္။ လာမည့္ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း ရဟန္းေတာ္တိုင္း ပခံုးမေပၚေအာင္ အက်ႌမ်ားခံမဝတ္ဟု မည္သူအာမခံႏိုင္ပါမည္နည္း။ အေရးေတာ့ မႀကီးလွဟုထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္ထင္သည္။
ယေန႔ေခတ္ ေရွာ့ပင္းစင္တာမ်ား၌ ကားတစ္စီးဝယ္လုိ႔ရသလို ကန္စြန္းရြက္တစ္စီးလည္း ဝယ္လို႔ရႏုိင္သည္။ ေရေမႊးဘူးဝယ္လို႔ရသလုိ အိမ္သာသံုးစကၠဴလည္း ဝယ္ယူႏို္င္သည္။ တစ္ေနရာထဲ၌ လိုေသာပစၥည္းမ်ား အားလံုးရေအာင္ စီစဥ္ထားမႈေၾကာင့္ ဝယ္ယူသံုးစြဲသူတို႔အတြက္ လြယ္ကူသက္သာေစ၊ အခ်ိန္ကုန္မႈ နည္းပါးေစသည္။ တိုးတက္လာေသာ စီးပြါးေရးအျမင္ျဖစ္သည္။
ယေန႔ မဟာယာနစင္တာမ်ားလည္း ဤစနစ္ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္တစ္ပါးဖြင့္ထားေသာေက်ာင္း၌ လိုအပ္ေသာ ကိစၥမ်ား အကုန္ၿပီးစီးေအာင္ စီမံထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘုရားရွိခိုး၍ ရသည္။ တရားထိုင္၍ ရသည္။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္ရွိသည္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္ ေဆးခန္းရွိသည္။ အလကားေတာ့မရေပ၊ တန္ရာတန္ေၾကးကို အလွဴေငြသေဘာျဖင့္ ျပန္ေပးရသည္။
ဤျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္ အသားမက်ေသးေသာ ျမန္မာတို႔က ဘာသာေရးက စီးပြါးေရးဆန္သြားသည္ဟု ျမင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔မ်က္စိထဲမွာလည္း ေထရဝါဒေက်ာင္းမ်ား၌ ေငြေၾကးကိစၥသြယ္ဝိုက္၍ ပတ္သက္ေနသည္တို႔ကို (ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေန၍သာ သြယ္ဝိုက္၍ဟု သံုးလိုက္ရသည္) ေတြ႔ၾကရသည္။
အထင္ရွားဆံုးသာဓကမွာ မဂၤလာေဆာင္မ်ား၊ ေမြးေန႔႔ပြဲမ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ၌ က်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။
အစပထမကေတာ့ သံဃာေတာ္တို႔ကို ဆြမ္းကပ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ပံုရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိတ္ၾကားေသာဧည့္သည္အနည္းငယ္ကို ဧည့္ခံေကြ်းေမြးလာၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း၌မူ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ဖိတ္၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ပင္ ဧည့္ခံၾကေတာ့သည္။ စကားမွားသြားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားသည္ ဟိုတယ္၊ ရက္စေတာရင့္ရွိ ခန္းမမ်ားထဲသို႔ တစစေနရာဝင္ယူလာၿပီ ျဖစ္သည္။
ဟိုတယ္၊ ရက္စေတာရင့္ငွားလွ်င္ ေစ်းပိုႀကီးသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းမ (ဓမၼာရံုထဲမွာပင္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဧည့္ခံၾကသည္) က ေစ်းခ်ဳိသည္။ ဟုိတယ္ကိုေပးရျခင္းက ကုသိုလ္ရသည္ဟုေျပာရန္ ခက္ေသာ္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းမကိုသံုးၿပီး သံုးခေပးလွ်င္ (လွဴဒါန္းလွ်င္ဟု ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသံုးလိုက သံုးႏိုင္ပါသည္) ကုသိုလ္ပါရႏိုင္သည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ေငြေၾကးကိစၥ တနည္းမဟုတ္ တနည္းပတ္သက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဇြတ္ျငင္း၍ မရေတာ့ပါ။
ဤေဆာင္းပါးသည္ ေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါး မဟုတ္သည့္အတြက္ ေဝဖန္ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ လူထုအႀကိဳက္ကိုလိုက္ၿပီး ဘာသာေရးပံုသ႑ာန္ မသိမသာမွ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာပံုကို ေျခရာခံျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္ဆိုစရာ ဘာမွမရွိပါ။ တင္းခံ၍လည္း မရပါ။
ဤကိစၥ၌ ေထရဝါဒထဲမွာပင္ ယဥ္ေက်းမႈမတူၾကေပ။ သီရိလကၤာအမ်ားစုက ဓမၼာရံုကို ေတာ္ေတာ္ေလးစားၾကသည္။ ဓမၼာရံုထဲ၌ စားေသာက္ျခင္း လံုးဝခြင့္မျပဳ၊ ျမန္မာတို႔က ဓမၼာရံုထဲ ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ ဧည့္သည္မ်ား ဧည့္္ခံျခင္းကို တစ္စံုတစ္ရာ မခံစားၾကရေပ။ ဤသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈသာျဖစ္ၿပီး ဘာသာေရးဟုုေျပာရန္ခက္ပါသည္။
ဘာသာေရးစင္တာထဲ၌ ဤသို႔ေသာ လူမႈေရးကိစၥမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းကို မဟာယာနတို႔က စတင္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ ေထရဝါဒထဲသို႔ သိုသိုသိပ္သိပ္စိမ့္ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျငင္းဆန္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားရွိမည္။ လက္ခံက်င့္သံုးေသာ ဆရာေတာ္မ်ားလည္း ရိွမည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္တြင္လက္ခံေသာရဟန္းေတာ္မ်ား ပိုမ်ားလာမည္က ေသခ်ာပါသည္။
အခ်ိဳ႕ ဘာသာေရးစင္တာမ်ားက ဤမွ်ျဖင့္ပင္ မကေတာ့ပါ။ ယဥ္ေက်းမႈမတူသူအားလံုး တစ္ေနရာထဲ၌ ကိုယ္ကိုးကြယ္ေသာဘုရားကို အလြယ္တကူၾကည္ညိဳ၍ရေစရန္ပင္ စီမံေပးလာၾကသည္။ ခ်ဲ႕ပါဦးအံ့။ ထိုစင္တာထဲ ဝင္သြားၿပီဆိုလွ်င္ သင္ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လိုေသာ ဘုရားဆင္းတု အစံုရွိေလသည္။
ေထရဝါဒတစ္ေယာက္ျဖစ္လွ်င္ ေထရဝါဒဆင္းတုကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ႏိုင္သည္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတို႔အတြက္ ျမန္မာဆင္းတုရွိသည္။ သီရိလကၤာဗုဒၶဘာသာတို႔အတြက္ သီရိလကၤာဘုရားဆင္းတုရွိသည္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာမ်ားအတြက္ မဟာယာနဆင္းတုေတာ္္ အစံုရွိေလသည္။ မလြယ္ကူေပဘူးလား။ ထုိစင္တာမ်ားက သင့္အလုိက်ေအာင္ အားလုံးစီစဥ္ေပးထားေလသည္။
အမွန္ပင္ စူပါမားကက္ႏွင့္ တူၿပီျဖစ္သည္။ One Stop. Get All You Need ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ထုိသို႕႔ေသာ စင္တာမ်ား ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနသည္။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာေရာ ဤသို႔ျဖစ္လာႏိုင္ပါသလား။ ပညာရွင္မ်ား ေဆြးေႏြးဖို႔ ခ်န္ထားခဲ့ရေပဦးေတာ့မည္။ တရုတ္အမ်ားစုက ေထာက္ပံ့ေနလွ်င္ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ရုပ္တုကိုေတာ့ ထားရေတာ့မည့္သေဘာ ရွိေနေပလိမ့္မည္။ ကြမ္ရင္ မရွိလွ်င္သာ ရွိမည္၊ ၿဂိဳဟ္တိုင္၊ ၿဂိဳလ္ဘုရားမ်ားကေတာ့ ရွိေနတတ္သည္။ (၇) ရက္သားသမီးမ်ား ကုသိုလ္ျပဳႏိုင္္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုၿဂိဳဟ္တိုင္ဘုရားမ်ားသည္ လူထုလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးထားသည့္ မားကက္တင္းသေဘာသာျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေနရာထဲ ကိစၥၿပီးသြားေအာင္ စီမံေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ေတာ့ ဒီေက်ာင္း၊ ေမြးနံ႔ဘုရားကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဟုိေက်ာင္းျဖစ္စရာမလိုေတာ့ေပ။
ထိုထက္ ေခတ္မွီေသာ မဟာယာနတစ္ခ်ိဳ႕က အသုဘရွိလွ်င္ပင္ တစ္ခ်က္တည္းၿပီးေအာင္ စီမံေပးၾကသည္။
အသုဘကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ေပးမည့္ ကုမၸဏီႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္
ဘုန္းႀကီးပင့္ေပးရန္
သုသာန္သို႔ကား ဘတ္(စ္) စသည္ စီမံေပးရန္
ကာယကံရွွင္က ျဖစ္လိုေသာဆႏၵကိုသာ ေျပာဖို႔လိုသည္။ ဘုန္းႀကီးပင့္ရာတြင္ပင္ ေထရဝါဒကို ပင့္လိုသလား၊ မဟာယာနကို ပင့္လိုသလား။ လုိတာရေအာင္ စီမံေပးၾကသည္။ ထိုအဖြဲ႔အစည္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေခတ္စားလာသည္။ လြယ္ကူသက္သာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သင္ႏွစ္သက္ပါသလား။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လူသည္ လြယ္ကူသက္သာေသာ စနစ္ကိုႀကိဳက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သင္မႏွစ္သက္လွ်င္ပင္ ဤယဥ္ေက်းမႈက ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
