မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးႏွင္႔အတူ သူ၏ရဟန္းဒကာ၊ဒကာမမ်ားေနထိုင္ရာ တာေမြကို အလည္လိုက္ခဲ႔ဖူးသည္။ အတန္ၾကာ စကားေျပာၿပီးတဲ႔ေနာက္ ယင္း ရဟန္းဒကာသည္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း(သူ႕ေျပာစကားမ်ားအရ)သိလိုက္ရသည္။
ဘု႐ားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ပရစိတၱဝိဇာနန ဉာဏ္ ရေနၿပီးေသာ ဒကာမႀကီးေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနရရွာေသာ ရဟန္းမ်ားကဲ႔သို႔ျဖစ္ခ်ိမ္႔မည္ ဟုေတြးမိကာ မိတ္ေဆြ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအတြက္ ( မလြယ္ေၾကာပဲ ) ဟုေတြးမိသည္။
ဆြမ္းစားၿပီး ျမိဳ႕ပတ္ရထားစီးၿပန္ရန္ ထြက္ခဲ႔ၾကသည္။ ထိုဒကာႀကီးက ဘူတာကို လိုက္ပို႔သည္။ ထိုစဥ္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကလည္း အလ်င္အျမန္ေရာက္လာသည္။
ဒကာႀကီးက ရထားလြတ္မွာ စိုးရိမ္သည့္အတြက္ ရဟန္းႏွစ္ပါးကိုျဖည္းျဖည္းသာႂကြလာခဲ႔ၾကရန္ မွာထားခဲ႔ၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္ရန္ အျမန္ေျပးေလေတာ႔သည္။
သူ႕ရဟန္းက ခပ္ေနာက္ေနာက္ တိုးတိုးေလးေျပာသည္။
"ေသာတာပန္ ဒကာက အေျပးေတာ႔သန္သားဘဲ"
သူေျပာသည့္စကားကိုၿပဳံးမိၿပီး
"အင္းေလ ရထားလြတ္မွာ စိုးရိမ္႐႐င္ေတာ႔ ေသာတာပန္လည္း ေျခသြက္ရေတာ႔တာေပါ႔။
သူက အာပတ္သင္႔စရာမွ မ႐ွိတာေပပဲ"။
သူေျပာသည့္စကားကိုၿပဳံးမိၿပီး
"အင္းေလ ရထားလြတ္မွာ စိုးရိမ္႐႐င္ေတာ႔ ေသာတာပန္လည္း ေျခသြက္ရေတာ႔တာေပါ႔။
သူက အာပတ္သင္႔စရာမွ မ႐ွိတာေပပဲ"။
(ကမ္းလက္၊ သီဟနာဒ)
Post a Comment