အေဟာင္းကိုခ်စ္တာ သိပၸံနည္းက်တယ္

သိပၸံနည္းက်ေတြ ေခတ္စားလြန္းေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာ၊ အစားအစာ စားတာ၊ အိပ္တာ၊ အိပ္ယာေရြးတာ၊ ေရကူးတာ- ဒါေတြအားလံုး သိပၸံနည္းက်ဆိုၿပီး လုိက္လုပ္ၾကတယ္။ တရားထိုင္တာလည္း သိပၸံနည္းက်ပဲ။

ဒီတစ္ေခါက္ ရြာကိုျပန္ေတာ့ ရြာက ကဗ်ာဆရာကေျပာတယ္။

“ဒီေခတ္ေကာင္ေလးေတြက ခင္ေမာင္တိုးတို႔၊ မဇၥ်ိမလွိဳင္းတို႔ကို မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေခတ္က ေဂ်ာက္ဂ်က္တို ႔ေခတ္ေလ ကြာ။ ေလးျဖဴတို႔ေတာင္ အဖိုးႀကီးစာရင္းထဲ သြင္းထားၾကၿပီ” တဲ့။

ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

“ ဒါေပမယ့္ ကာရာအိုေကခန္းေတြမွာေတာ့ ခင္ေမာင္တိုးတို႔က ရွိကိုရွိေနရတယ္ကြ။ ကာရာအိုေကကုိသြားတဲ့လူေတြက အသက္ေလးဆယ္က အထက္ေတြမ်ားတယ္ေလကြာ။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္ပိုင္စီးပြါးေရးလည္းရွိ၊ သံုးႏိုင္စြဲႏိုင္သူေတြ လည္း ျဖစ္တတ္ႀကတယ္မဟုတ္လား။ ဟဲ….ဟဲ တို႔အရြယ္ေတြေပါ့ကြာ။ ခင္ေမာင္တိုးမွ ခင္ေမာင္တိုးအုပ္စုေတြ” တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္၊ မာမာေအးတို႔နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူေတြက စုိင္းထီးဆိုင္တို႔၊ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ဆို နားေထာင္လို႔ မရတတ္ဘူး။ ဘယ္လိုသီခ်င္းေတြလဲလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ခင္ေမာင္တိုးတို႔နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြ က်ျပန္ေတာ့ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔ ေလးျဖဴတို႔ကို အသည္းထဲစြဲသြားဖို႔ ခက္ေနျပန္ေရာ။

အဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔နားထဲက်ျပန္ေတာ့ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔အုပ္စုကေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ပဲေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ေတးသီခ်င္း၊ အဆိုေတာ္၊ တီးဝုိင္းေတြကို စြဲစြဲျမဲျမဲ နားေထာင္တတ္ ၾကတယ္ဆိုတာ သိပၸံနည္းက်တယ္ဆိုတာပါ။

အေမရိကန္ သိပၸံပညာရွင္၊ စာေရးဆရာ၊ ပါေမာကၡ ဆာပိုး(လ္) စကီး (Sapolsky) က နယူးေယာက္မဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးထားပါတယ္။ သူေျပာတာက သူဟာအသက္အရြယ္ရလာတာႏွင့္အမ ွ် အႏုပညာခံစားမႈနယ္ပယ္ က်ဥ္းလာပါသတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ေတးဂီတေတြကို ခံစားတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာေပါ့။သူက သိပၸံပညာ ရွင္ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီကိစၥက တကယ္ပဲ ေယဘုယ်ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာလားဆိုတာသိဖို႔ သုေတသနၿပဳခဲ့တယ္။

သူက အသံလႊင့္ဌာနေပါင္းစံုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာေတြ အရာရွိေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဘယ္လိုေတးဂီတေတြကို နားေထာင္တတ္ပါသလဲ၊ အဲသလို နားေထာင္တဲ့ေတးဂီတေတြဟာ ဘယ္အရြယ္မွာ စတင္ႏွစ္ၿခိဳက္ ခဲ့တာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေမးတာပါ။ အဲဒီမွာ သူသိလိုက္ရတဲ့အခ်က္က အသက္ ၂၀- နဲ႔ေအာက္မွာ အသဲစြဲႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြရွိခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ အဲဒီသီခ်င္းေတြကိုပဲ ခံစားတတ္ၿပီး အဲဒီသီခ်င္းေတြကိုပဲ တသက္လံုး စြဲစြဲျမဲျမဲ နားေထာင္သြား တတ္ၾကပါသတဲ့။ အျခားႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသဲထဲစြဲၿပီး တသက္လံုးေတာ့ နားမေထာင္ၾကပါဘူး။

အဲဒီကေနဆက္ၿပီး ေနာက္ထက္ေတြ႔ရွိခဲ့ရျပန္တာကေတာ့ အသက္ ၃၅- ႏွစ္နဲ႔ အထက္မွာ စတင္ရင္းႏွီးၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ ဂီတကိုေတြ႔ရင္း ခံစားတတ္လာတဲ့ လူေတြထဲမွာ ၅- ရာခုိင္ႏွံဳးေအာက္ေလ်ာ့တဲ့လူေတြပဲ ဆက္ၿပီး နားေထာင္တတ္ၾကပါသတဲ့။

သူက အစားအစာနဲ႔ ဖက္ရွင္ေတြမွာလည္း သုေတသနျပဳခဲ့ပါတယ္။

အေမရိကကို စူရွီစတင္ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၅- ႏွစ္နဲ႔အထက္မွာရွိတဲ့ လူေတြထဲက (၉၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းဟာ စူရွီကို တို႔လို႔ေတာင္ မၾကည့္ၾကဘူးတဲ့။ အဲသလိုပါပဲ ဖက္ရွင္အသစ္အဆန္း ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္္မွာ အသက္ (၂၅) ႏွစ္နဲ႔အထက္မွာရွိေနတဲ့ လူေတြရဲဲ့ (၉၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းက ဖက္ရွင္အသစ္ကို မဝတ္ၾကေတာ့ပါဘူးတဲ့။

ဒါက အခုသိပၸံျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းလွတဲ့ ကိစၥရယ္လို႔ေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ အသစ္အဆန္းတစ္ခုခုဆိုရင္ လူႀကီးေတြထက္ လူငယ္ေတြက ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားတတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အသက္(၃၅) ႏွစ္ဆိုတဲ့ အရြယ္ဟာ ျမဴးဇစ္အသစ္၊ အစားအစာအသစ္၊ ဖက္ရွင္အသစ္ေတြကို လံုးဝလက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သိပ္သဘာဝေတာ့ မက်ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ အသစ္ကုိ လူငယ္ေတြလိုေတာ့ တစြဲမက္မက္သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး။

ဒါေတြမွမဟုတ္ပါဘူး၊ အသက္အရြယ္ရလာတာႏွင့္အမွ် သူတို႔ဖတ္တဲ့ စာေပအမ်ိဳးအစားေတြကလည္း နည္းသထက္နည္း၊ က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာတတ္ပါတယ္။ စာဆိုရင္အစံုဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္မွ အရြယ္ေထာက္လာရင္ စာေရြးၿပီး ဖတ္လာၾကပါတယ္။

ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ နယ္က်ဥ္းလာတာက ျပႆနာႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အသစ္ကိုလက္ခံတာ၊ မခံတာအသာထား အိုးပန္းမိုင္းျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

၁၉၉၀- ႏွစ္ေတြတုန္းက ကန္တပ္ကီ( Kentucky) တကၠသိုလ္က ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရံုေၾကာဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ ေဒးဗစ္ စႏိုးဒန္ ( David Snowdon) က ဒီကိစၥအတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သုေတသနျပဳခဲ့တယ္။ သူ သုေတသနၿပဳခဲ့တာက အသက္ႀကီးၿပီး အတိတ္ကို သတိမရေတာ့တဲ့ သီလရွင္ေတြကိုပါ။

သူေတြ႔ရွိတာကေတာ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုက ဘြဲ႔ရသီလရွင္ေတြဟာ ပညာေရးနဲ႔လည္း အဆက္မျပတ္ဘူးဆိုရင္ အျခားသီလရွင္ေတြထက္ ပိုၿပီးကိုယ္အားကိုယ္ကိုးဆန္တယ္။ ပိုၿပီး တက္ၾကြတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါအျပင္ ပညာလည္း ဆက္လက္ဆည္းပူးမယ္၊ စိတ္ဝင္စားစရာ အသစ္အသစ္ေတြကိုလည္း ပိုၿပီးလိုက္စားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔စိတ္ေတြကလည္း ပိုုၿပီးလန္းဆန္း တက္ၾကြေနပါသတဲ့။

ဒါကိုၾကည့္ရင္ အသက္အရြယ္ရလာတဲ့လူေတြဟာ ဂီတ၊ အစားအစာ၊ ဖက္ရွင္စတာေတြကို ေခတ္နဲ႔အညီ မီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အိုးပင္းမိုင္း(ဒ္) ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာအသစ္ေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳအသစ္ေတြကို ရွာေဖြ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားထားသင့္တာေပါ့။ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးထားေတာ့ အာရံုေၾကာဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြ သက္သာေစတယ္လို႔ သိပၸံက ေျပာတယ္မဟုတ္လား။

ဘာပဲေျပာေျပာ မာမာေအးမွ မာမာေအး၊ ခင္ေမာင္တိုးမွ ခင္ေမာင္တိုးဆိုလိုလည္း ေခတ္မမီလို႔ ရွက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ဒါလည္း သိပၸံနည္းက်ပဲဥစၥာ။

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္္ရႊင္ၾကသူမ်ား (၁)

ဗုဒၶေခတ္က လြတ္ေျမာက္ရာကို ရွာေဖြၾကေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အယူအဆ အက်င့္စရိုက္ မတူၾကေသာ္လည္း အားလံုးလိုလိုက ဝိမုတၳိကို ရွာေဖြေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ယေန ့ေခတ္က ဝိမုတၳိထက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေဖြေသာေခတ္ျဖစ္သည္။

စာအုပ္မ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား မ်ားစြာရွိသည္။ “ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘဝကို - ” ဘာညာဘာညာ စေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားျဖင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သိပၸံပညာရပ္ကလည္း မလြဲမေရွာင္သာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအေၾကာင္းတရားကို စူးစမ္း သုေတသနျပဳလာၾကေတာ့သည္။ စာေပ၊ စာအုပ္မ်ား၌သာမက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ ေသာ့ခ်က္မ်ားကို အင္တာနက္ထဲရွာေဖြၾကည့္ပါက တစ္သက္လံုးဖတ္၍ မကုန္နုိင္ေလာက္သည့္ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားေတြ ့ ရေပမည္။ အားလံုးကိုဖတ္ပါက ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ပင္ မရွိနုိင္ေတာ့။

တစ္ခ်ိဳ ့ကမူ သီအိုရီမ်ားကို မယံုၾကည္ၾက။ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာေကာင္းေသာစာ၊ ကာတြန္း၊ ရုပ္ရွင္ စသည္ၾကည့္လိုက္ျခင္းက တစ္ခဏေတာ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈရျပီး စိတ္ဖိစီးမႈကိုေလ်ာ့က်သည္ဟု ယံုၾကည္ကာ ထိုထို စာ၊ ကာတြန္း စသည္တို ့ကို ရွာေဖြၾကည့္ရွဳၾက၏။

တစ္ခါက အတန္းထဲမွာ ေျပာဖူးသည္။

“ဘယ္အခ်ိန္မွာ ငါမေပ်ာ္တာလဲ” ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ သူတို ့ကိုလည္း ဘယ္လိုအခါမွာ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သလဲဲဟု ေမးၾကည့္ရာ အေျဖ အမ်ားၾကီးကြဲထြက္သြားသည္။

ေက်ာင္းသားက "အိမ္စာေတြမ်ားတဲ့အခါ"၊ "စာေမးပြဲက်တဲ့အခါ" စသည္ေျဖျပီး လူၾကီးမ်ားက "အလုပ္ပရက္ရွာမ်ားတဲ့အခါ"၊ "စီးပြားေရးမေကာင္းတဲ့အခါ" စသျဖင့္ ေျဖဆိုၾကသည္။ သူတို ့အေျဖမ်ားလည္း မွန္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ေယဘုယ်တန္ဖိုးကိုမူ မေရာက္ေပ။

ထို ့ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္ကပ္၍ ေျပာမိသည္။

“လြယ္လြယ္ေလးပါ။ စိတ္တိုေနရင္ စိတ္ထဲအလိုမက်ရင္ မေပ်ာ္ဘူး” ဟုျဖစ္သည္။

ေဒါသသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ ဆန္ ့က်င္ဖက္ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာဆန္ဆန္ဆိုလွ်င္ ေဒါသ၌ ေသာမနႆ သေဘာမရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေဒါသ၏ အေပါင္းအပါမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥ တို ့ျဖစ္ခုိက္ လူတစ္ေယာက္ မေပ်ာ္ပိုက္နုိင္ေတာ့ေပ။

အနည္းငယ္ခ်ဲ ့လို၏။

အျခားေသာ အကုသိုလ္မ်ားက အကုသိုလ္ပင္ျဖစ္တန္ေစ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေပး၏။ ဥပမာ ေမာဟ မသိျခင္းျဖစ္သည္။ လူ ့ဘဝ၌မသိေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနရေသာ အခိုက္အတန္ ့မ်ားစြာရွိသည္။ သိလိုက္မွ စိတ္ညစ္ရသည္။ ေလာဘ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ အဓိကေသာ့ခ်က္ကပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္ ေလာဘသေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ေလာဘႏွင့္ ေသာမနႆသေဘာတိုက္ရုိက္ထိစပ္ေနသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေလာဘမူစိတ္ တို ့၌ ေသာမနႆေဝဒနာက ဦးေဆာင္တက္လာသည္။ အျပစ္ကင္းေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတာ့ မျဖစ္နုိင္။ သို ့ေသာ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သာျဖစ္၏။

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဟူေသာ အကုသိုလ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသံုးေယာက္အနက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို လံုးဝမေပးႏိုင္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေဒါသပင္ျဖစ္သည္။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ ထိုပုဂိၢဳလ္ လံုးဝမေပ်ာ္ႏိုင္။ ထို ့ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာ သေဘာတရား အရ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝႏွင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝကို တိုင္းထြာၾကည့္ရန္ ေဒါသ၊ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥ တို ့သာရွိေတာ့သည္။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ခိုက္ မေပ်ာ္။

ေဒါသအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ခ်ဲ႕ လိုသည္။

ေဒါသျဖစ္ေၾကာင္းတရားဆယ္ပါးရွိ၏။ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ဆိုင္၏။ ကာလသံုးပါးႏွင့္ဆိုင္၏။

အတိတ္ႏွင့္စပ္၍ 
၁။ သူ ငါ့အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဖူးျပီ။
၂။ သူ ငါ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဖူးျပီ။
၃။ သူ ငါ့ရန္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ဖူးျပီ။
ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ စပ္၍ 
၄။ သူ ငါ့အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဆဲ။
၅။ သူ ငါ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဆဲ။
၆။ သူ ငါ့ရန္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကိုေဆာင္ဆဲ။ ဟု သံုးမ်ိဳးျပသည္။
အနာဂတ္ႏွင့္ စပ္၍ 
၇။ သူ ငါ့အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳလုပ္လိမ့္မည္။
၈။ သူ ငါ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳလုပ္လိမ့္မည္။
၉။ သူ ငါ့ရန္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ျပဳလုပ္ေပးလိမ့္မည္။ ဟုျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆံုး
၁၀။ အ႒ာန ေကာပ ဆိုသည့္ စိတ္တိုရမည့္ကိစၥမဟုတ္သည္တို ့ကို တိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ မိုးမျပတ္ရြာမႈ၊ ေနပူမႈ၊ မီးပိြဳင့္၏အခ်ိန္ၾကာသည္ဟု ထင္မႈ၊ ဘတ္စ္ကားေႏွးမႈ စသည္တုိ ့ျဖစ္သည္။

ဤဆယ္ခ်က္ကို လက္ေတြ ့က်က်ၾကည့္လွ်င္ တစ္မွ ေျခာက္အထိသည္ သဘာဝက်သည္။ ပုထုဇဥ္တိုင္း ေဒါသျဖစ္ႏိုင္ သည့္ကိစၥတို ့ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ႏွစ္ သံုး ႏွင့္ ငါး ေျခာက္တို ့ကေတာ့ ဣႆာ မစၧရိယ သေဘာပါဝင္ေနသည္။ ခုႏွစ္၊ ရွစ္၊ ကိုး အေၾကာင္းတရားတို ့ကေတာ့ ရင့္က်က္ေသာ ပုထုဇဥ္မ်ားမွာ မရွိေတာ့ေပ။ သူက အနာဂတ္ကိစၥျဖစ္ေနသျဖင့္ ၾကိဳတင္ေဒါသျဖစ္ေနျခင္းသည္ သဘာဝသိပ္မက်ေတာ့။ စိတ္ပညာ သိပၸံက ပါရာႏြိဳက္ဟုပင္ သံုးစြဲထားသည္။

ေနာက္ဆံုး အ႒ာန ေကာပ ကေတာ့ အူလည္လည္အႏိုင္ဆံုး ေဒါသျဖစ္သည္။ ခက္သည္က ထိုအေၾကာင္းကိုပင္ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရသည္။ အားလံုးကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္၍ျဖစ္ရေသာေဒါသက တစ္၊ ေလး၊ ခုႏွစ္ ႏွင့္ တစ္ဆယ္တို ့သာျဖစ္သည္။ သူမ်ားကိစၥကို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းမည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္၊ သံုး၊ ငါး၊ ေျခာက္၊ ရွစ္၊ ကိုး တို ့ကိုေရွာင္ ရွားနုိင္သည္။

မွန္သည္ဟုထင္သည္။ သူမ်ားကိစၥကိုဝင္မပါတတ္ေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေဒါသျဖစ္ၾကိမ္နည္းျပီး ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝကို ရရွိတတ္ၾကသည္။

ဣႆာ မစၧရိယ

ေဒါသျဖစ္ျပီး ဣႆာ မစၧရိယကို ၾကည့္ခ်င္သည္။ လူတိုင္း နားလည္ေနသည့္ ဤစကားႏွစ္လံုးကို ဘာသာမျပန္ေတာ့။ ရွဳပ္သြားမွာ စိုးရသည္။ ဣႆာ မစၧရိယျဖစ္ခုိက္ မေပ်ာ္။

ဤ၌ ေဒါသႏွင့္ ဣႆာ မစၧရိယတို ့အၾကား ျခားနားခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ အဘိဓမၼာသေဘာအားျဖင့္ အားလံုးသည္ အကုသိုလ္သာျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ လက္ရွိဘဝ၌ ေဒါသထက္ ဣႆာ မစၧရိယက ပို၍ ေအာက္တန္းက်သလို သတ္မွတ္ၾက၏။ ဤသတ္မွတ္ခ်က္က ကမာၻက သတ္မွတ္သည့္ ဆိုရွယ္ အက္သစ္သေဘာျဖစ္သည္။

ေဒါသျဖစ္စရာ ၾကံဳခိုက္ အထိုက္အေလွ်ာက္ ေဒါသျဖစ္သည္ကို နားလည္ထားႏိုင္ၾကေသာ္လည္း သူတစ္ပါး တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈကို ဣႆာ မစၧရိယ ပြားေနျခင္းကိုမႈ နားလည္ေပး အလြန္ခက္ခဲသည္။ ေယဘုယ်ကို ျခံဳၾကည့္လွ်င္ အေနာက္တုိင္းလူမ်ားက အေရွ႕တုိင္းသားမ်ားထက္ ဣႆာ မစၧရိယနည္းၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဣႆာ မစၧရိယထက္ ပိုသာေအာင္ၾကိဳးစားတတ္ၾကသည္။ သို ့ေသာ္တရားရိပ္သာမ်ား အေရွ႕တုိင္းမွာ ပုိေပါသည္ကိုကား အျငင္းပြား၍မရ။

ဣႆာ မစၧရိယသည္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ ဘဝ အာမခံခ်က္မရွိမႈစသည္တို ့ႏွင့္ ဆက္စပ္သည္။ ဆင္းရဲသူတိုင္း ဣႆာ မစၧရိယၾကီးသည္ဟု ဆိုရန္မျဖစ္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲေသာ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းသည္ ဣႆာ မစၧရိယကို ထင္ထင္ ရွားရွားျပတတ္ေသာာ သေဘာပို၍ ရွိေလသည္။ မည္သို ့ျဖစ္ေစ ဣႆာ မစၧရိယတို ့လည္း ကိေလသာမ်ားသာျဖစ္သျဖင့္ ထိန္းသူႏွင့္ မထိန္းသူသာကြာျပီး ပုထုဇဥ္ႏွင့္ ကိေလသာကား လက္ပြန္းတတီးေတာ့ ရွိေနေပမည္။

အခ်ဳပ္ဆိုလွ်င္ ဣႆာ မစၧရိယ ထူေျပာျခင္းသည္ ဆိုရွယ္အက္သစ္အရ အထင္ေသးစရာျဖစ္သလို ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလည္း တိုက္ရိုက္ထိခိုက္ေစသည္။

ကုကၠဳစၥ

ကုကၠဳစၥျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မေပ်ာ္နုိင္ေတာ့။

ယေန ့ေခတ္လူသားမ်ား ကုကၠဳစၥ ကိစၥကို ေတာ္ေတာ္ခံေနၾကရသည္။ စာေပအရ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ခ်က္သာရွိသည္။

၁။ ျပဳသင့္သည္ကို မျပဳခဲ့မႈ
၂။ မျပဳသင့္သည္ကို ျပဳခဲ့မႈ ျဖစ္သည္။

စိတ္ေရာဂါ အၾကီးစားတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေနာင္တမ်ားစြာရွိသူသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝကို မရႏိုင္။ တနည္း ေနာင္တရခိုက္ ထိုပုဂိၢဳလ္၏စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္မေန။

ဒကာတစ္ေယာက္က ယေန ့ၾကံဳေတြ ့ေနရေသာ မိသားစုျပႆနာတစ္ခုခုကို ေတြးေတြးဆဆ ေျပာျပသည္။

“ မိဘေတြက ကေလးငယ္ငယ္ကတည္းက ကေလးထိန္းေက်ာင္း(Child Care) ကို ပို ့လုိက္ေတာ့ ကေလးေတြၾကီးလာေတာ့လည္း မိဘေတြကို ငယ္ငယ္နဲ ့လူၾကီးေဂဟာကို ပို ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါက ကံတစ္ပတ္လည္တာပါပဲ” ဟု ဆိုသည္။

သူ ့အေတြးမဆိုးဟု ထင္သည္။

ကုကၠဳစၥ ဟူသည္ အလုပ္က မွားခဲ့ေသာ္လည္း အမွားမွန္္းလည္း သိမွျဖစ္နုိင္သည္။ အမွားကို အမွန္ထင္ေနသမွ် ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ခြင့္ပင္ ၾကံဳလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေတြးလွ်င္ အမွားကင္းသူမရွိ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ထုိ ကုကၠဳစၥကင္းမည့္ ပုထုဇဥ္လည္းမရွိ။ သို ့ေသာ္ ကုကၠဳစၥ အထူအပါးေတာ့ ကြဲေနလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ မိမိအမွားအေပၚ ျပန္လည္ သံုးသပ္မည့္ ေယာနိေသာ မနသိကာရပင္ ျဖစ္သည္။

ကုကၠဳစၥ ကို ေယဘုယ်ေရွာင္ႏုိင္ေသာနည္းကေတာ့ ဝတၱရားေက်ျပြန္ မႈႏွင့္ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္မႈျဖစ္သည္။

ဝတၱရားေက်ျပြန္လွ်င္ ဆိုရွယ္ႏွင့္စပ္ေသာ ကုကၠဳစၥ နည္းမည္။

ေသေသခ်ာခ်ာေတြးေတာျပီးမွလုပ္လွ်င္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားယြင္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေနာင္တ နည္းမည္။ မွားသြားလွ်င္ပင္ အေျဖရွိလ်က္ မွားျခင္းမဟုတ္။ ဥာဏ္မမီ၍ (သို ့) မေရွာင္နုိင္၍ မွားလိုက္ရသည္ဟု ေျဖဆည္ရာ ေတြ ့ႏုိင္သည္။

ဤကုကၠဳစၥက ဓမၼာပဒမွာပင္ တိုက္ရိုက္ပါသည္။ ကုကၠဳစၥႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ တိုက္ရိုက္ဆန္ ့က်င္သည္။

ဣဓ ေမာဒတိ ေပစၥ ေမာဒတိ (ဤဘဝမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္၊ ေနာင္ဘဝမွာလညး္ ေပ်ာ္ရႊင္)
ဣဓ ေသာစတိ ေပစၥ ေသာဒတိ (ဤဘဝမွာလည္း ပူပန္၊ ေနာင္ဘဝမွာလညး္ ပူပန္)

ဟု ဂါထာႏွစ္ပုဒ္တြဲလ်က္ မိန္ ့ခဲ့သည္။

ထို ့ေၾကာင့္ ကုကၠဳစၥပါး သူလည္း ပို၍ ေပ်ာ္ပါးေသာဘဝကိုရႏိုင္သည္။

ေဒါသ၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယ၊ ကုကၠဳစၥ နည္းသူသည္ အျခားသူမ်ားထက္ ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဘဝကို ရနုိင္သည္။

အေနာက္တုိင္း စိတ္ပညာက မည္သို ့ဆိုေစ အေရွ႕တိုင္း စိတ္ပညာကေတာ့ “ေဒါသျဖစ္ခိုက္ သင္ မေပ်ာ္” ဟု ခပ္တိုတိုသာ ဆိုေလသည္။

သီဟနာဒ

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မီး ေတာ႔ မႀကဳိက္

Mr Song ဆိုတဲ႔ တရုတ္ တစ္ေယာက္႐ိွတယ္။ သူက ေတး သီခ်င္း ထုတ္လုပ္တဲ႔သူ တဲ႔။ ေဟာင္ေကာင္မွာလည္း ႐ွိတယ္၊ Mr To Ba တဲ႔ ( တူးဘား လို႔ အသံထြက္ ) သူက ကား ျပင္ဆရာ။ အဲသလို နာမည္ေတြနဲ႔ လူေတြ ေတြ႔ဆံု ရတာဟာ အံ႕ဩ စရာ မဟုတ္ဘူးလား။

ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနတဲ႔ ရီပတ္ဘလီကန္ အမတ္ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိဖူးတယ္။ သူတို႔ နာမည္ေတြက Doolittle နဲ႔ De Lay တဲ႔။ ( Do little ) ။ ယူေက က ဦးေႏွာက္ အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕ နာမည္က Mr Brain။ ကမာၻေက်ာ္ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစားသမား ႐ိွေသးတယ္၊ Stepanova တဲ႔။ အစၥေရးက တင္းနစ္ကစားသမား အမ်ိဳးသမီး နာမည္ကလည္း Smashanova တဲ႔။ အေမရိကန္၊ တကၠဆက္ က သုဘရာဇာ ကုမၸဏီ ရဲ႕ နာမည္ကလည္း Boxwell Brothers တဲ႔။ ( Box-well ေကာင္းေကာင္း ထုတ္ပိုးတတ္တယ္)။ Dr Payne လို႔ ေခၚတဲ႔ သြား ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွတယ္။ အေမရိကန္ သြား ဆရာဝန္ ကေတာ႔ Dr. Chip Silvertooth တဲ႔။

အိႏၵိယေျမာက္ပိုင္းမွာ Butt ဆိုတဲ႔ နာမည္က ေပးတာမ်ားေပမယ္႔ ကမာၻ မွာလည္း ေဒါက္တာ Butt ေတြ အမ်ားႀကီး။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုရင္ စာရိတၱ ျပဳျပင္ေရး သမားေတြ။ အေမရိက မွာ ရိွတ႔ဲ တ႐ုတ္ မ်က္စိ အထူးကု ဆရာဝန္က Dr. Look ။ ေကာလိပ္က ပါေမာကၡ တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကေတာ႔ သူတို႔မို႔ ေပးရဲတယ္၊ Dr. Failor တဲ႔။ အထူးျခားဆံုးက အာမခံ ကုမၸဏီက အေရာင္း စာေရး႐ဲ႕ နာမည္။ ၾကားဖူေအာင္ မွတ္ထားၾက။ Justin Case တဲ႔။ ( Just in case )

ဒါေတြဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ သက္သက္ပဲလား။

မန္ခ်က္စတာ တကၠသုိလ္က သုေတသန ပညာ႐ွင္ Jen Hunt ကေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး လို႔ ဆိုပါတယ္။ New Science မဂၢဇင္းကလည္း Nominative Determinism ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရ နဲ႔အတူ နာမည္ေတြက သူတို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြ အေပၚသက္ေရာက္မႈ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူတို႔က အခုမွ ေလ႔လာေပမယ္႔ အာရွကေတာ႔ နာမည္က လူ အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈ ရိွတယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္ခဲ႔ၾကတာ ေရွး ပေဝသဏီ ကတည္း ကပါ။ ေတာင္ အာရွက နာမည္ေတြကိုၾကည့္။ ဘီယာနဲ႔ အေဖ်ာ္ ယမကာ ေရာင္းတဲ႔လူ၊ သူ႕ နာမည္က Bottlewalla ။ (walla ဆိုတာ job )။ ကား အေရာင္း စာေရး နာမည္က Tyrewalla။ ထီး ေရာင္း တဲ႔လူက Brollywalla။ ေနာက္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္က Jasmine Sodabottlepopbottleopenerwalla တဲ႔။ နာမည္ ရွည္လို႔ မျဖတ္လိုက္ၾကပါနဲ႕။ အဲဒါ တစ္လံုးတည္း၊ သူမ႐ဲ႕ ဆန္း နိမ္း ပါ။ သူမ အဖိုး၊ အဖြားေတြ ဘာ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္ ဆိုတာ မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေဟာင္ေကာင္မွာ ထူးထူး ျခားျခား နာမည္ ႏွစ္ခု ရိွေသးတယ္။ Truly Man. He Man တဲ႔။ အဲဒါ တကယ္႔ကို ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေႏွာင္းေႏွာင္း မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္။ အေမရိကန္ မေလး ရဲ႕ နာမည္ကို ၾကည့္ဦး၊ Tiny Bimbo တဲ႔။ ေကာင္ကေလး ကို က်ေတာ႔ Ferlon တဲ႔။ ( ဒါေလးေတြက မစၥတာ ဂ်င္မ္ ဆီက ယူထားတာပါ။)

ငါလား ငါ႔ အေမလား

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဂါနာ ႏြယ္ဖြား မန္စီးတီး နဲ႔ အီတလီတိုက္စစ္မႉး ဘာလိုတယ္လီ ဟာ အၿမဲတမ္း တစ္ခု မဟုတ္ ျပႆနာ႐ိွေနတတ္တယ္။ ထားပါေတာ႔ ပရီးမီးယားလိဂ္ ရာသီဦးတုန္းက မန္ ယူႏိုက္တက္ကို ဂိုးသြင္း အၿပီး သူ႕ ရင္ဘတ္မွာ ေရးထားတဲ႔ စာကို လွန္ျပတယ္။ "Why I always me " တဲ႔။ သူ ဘာေျပာေျပာ မန္ စီးတီး ပရိသတ္ကေတာ႔ မန္ ယူႏိုက္တက္ကို သြင္းတဲ႔ ဂိုးပဲ ျမင္ၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္မဆုံး ေမာ္မဆုံး။ အခု လာျပန္ၿပီ။ "These goals for you, Mum" တဲ႔။ ရင္ဘတ္မွာေတာ႔ ေရးမထားပါဘူး။ Why I always me နဲ႔ စာရင္ေတာ႔ These goals for you, Mum က ပရိတ္ ႐ဲ႕ ရင္ကို ပိုထိတယ္။ ေဖးဘရိတ္ ဂ်ာမဏီ ကို မထင္မွတ္တဲ႔ ဂိုး ႏွစ္ဂုိး နဲ႔ ျမဴးနစ္ ျပန္ပို႔ လိုက္တယ္။ အီတလီက စပိန္ နဲ႔ ဗိုလ္လု ပြဲကို ေစာင္႔ေနေလရဲ႕။ ေျပာခ်င္တာက These goals for you, Mum ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Dad ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အီတလီ ပရိသတ္ သိတာကေတာ႔ သူသြင္း တဲ႔ ဂိုး ႏွစ္ဂိုး ပါဘဲ။

ဘားမား လား၊ ျမန္မာလား။

လာျပန္ၿပီ ေနာက္ ကိစၥတစ္ခု၊ ဒါကမွ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာ။ ဘားမား လား၊ ျမန္မာလား။ ေအာ္ဖစ္ရွယ္လီ ေျပာင္းထားေပမယ္႔ အေရွ႕ အုပ္စုက ျမန္မာၿပီး အေနာက္အုပ္စုကေတာ႔ ဘားမား ပဲ။ စစ္တပ္က ျမန္မာ၊ NLD က ဘားမား။ အဲဒီအထဲမွာ အပါးနပ္ဆုံးက ဟီလာရီ ကလင္တန္။ ဘားမား လည္းမေခၚ ျမန္မာ လည္း မသုံး "This country" တဲ႔။ ဒီပလိုမက္တစ္ ပိုင္တယ္။ လွတယ္၊ မဆိုးဘူး။ ျပႆနာေတာ႔ ရိွတယ္။ နာမည္ေျပာင္းတာ ဝါသနာ ပါတဲ႔ ႏိုင္ငံ ဆိုေတာ႔ ေနာက္ အစုိးရ တက္လာရင္ "That country " လို ႔ေျပာင္းလိုက္မွ ဒုကၡ။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးက ဒါကိုမသိဘူး။      ။

ဘယ္လို ေျပာင္းေျပာင္း အဆိုးဆုံးက ျမန္မီး။ စင္ကာပူက ဘယ္က ခြင္႔ျပဳခ်က္ ယူၿပီး သုံးထားတာလဲ မသိဘူး။ ျမန္မီး တဲ႔။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႔၊ လုံးဝ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ စင္ကာပူ နဲ႔ မကင္းႏိုင္ေတာ႔ ျမန္မီး ေနရတာပဲ။ ဘုရားက ရယ္စရာ မမိန္႔တတ္ဘူး ဆိုေပမယ္႔ ၿပဳံးစရာေလးေတြေတာ႔ တစ္ခါ တစ္ခါ မိန္႔ေတာ္မူတတ္တယ္။ နာမသိဒၶိဇာတ္ ထဲမွာ ပါ။ ဦးသက္ရွည္ႀကီး ေစာေစာေသ၊ ေဒၚခ်မ္းသာႀကီး မြဲျပာက်။ ကိုဗလ က ပိန္တာ႐ိုး တဲ႔။ မိန္႔မယ္သာ မိန္႔တာ ဘုရားရွင္က အရွင္ျမတ္ရဲ႕ အမည္ကိုေမးေတာ႔ "ဇိန" တဲ႔။

ဒါေၾကာင္႔ Why I always me ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ These goals for you, Mum ပဲ ဆိုဆို လိုေနတာကေတာ႔ အႏိုင္ ဂိုး ပါ။
အဲ ဒါနဲ႔ ျမန္မီး ေတာ႔ မႀကဳိက္ဘူး၊ ေျပာေပးၾကပါအုံး (စာလံုးမဲႀကီးနဲ႕)။      ။

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ေမွ်ာ္ေနသူနဲ႔ ျပန္ခ်င္သူတို႔ မေတြ႔သမွ်ရယ္…

မႏွစ္က အိႏၵိယကုိ သြားေတာ့ အင္ဒီရာဂႏၵီအျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကေန ထြက္ထြက္ခ်င္းပဲ ဖုန္းထဲကုိ မက္ေဆ့ဂ်္တစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမက္ေဆ့ဂ်္က ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေမရိကန္ေပါ့) အေျခခ်ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ အိႏၵိယန္း ပညာတတ္ေတြကုိ စာရင္းျပဳစုထားၿပီး ေမြးရပ္ေျမကုိ ေမ့ေနၾကတဲ့အတြက္ ခပ္နာနာေလး ေဝဖန္ထားတဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္ပါ။ သူတုိ႔ ေကာက္ယူထားတဲ့ စာရင္းဇယားမ်ားအရ နာဆာရဲ႕ နည္းပညာရွင္ေတြထဲမွာ အိႏၵိယန္းလူမ်ိဳး (၁၂) ရာခုိင္ႏႈန္း ပါဝင္ၿပီး အေမရိကရဲ႕ ေဒါက္တာေတြထဲမွာ (၁၆) ရာခုိင္ႏႈန္းက အိႏၵိယန္းေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။

သူတုိ႔ ေကာက္ယူထားတဲ့စာရင္းက ဘယ္ေလာက္ခုိင္မာသလဲဆုိတာ မသိရေပမယ့္ အိႏၵိယန္းေတြ အုိင္တီမွာ ေတာ္တာ ကေတာ့ လူတုိင္း သိေနတဲ့ ကိစၥပါ။

အဲဒီမက္ေဆ့ဂ်္ေလးက “ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ ပညာေတြတတ္ၿပီး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ (ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္း Stupid လုိ႔ကုိ သုံးထားပါတယ္) ပုဂၢဳိလ္ေတြသာ အိႏၵိယကုိ ျပန္လာၾကမယ္ဆုိရင္ နယူးေဒလီဟာ နယူးေယာက္ကုိ အခ်ိန္မေ႐ြး စိန္ေခၚႏုိင္တယ္” လုိ႔ အဆုံးသတ္ ထားပါတယ္။

အိႏၵိယဆုိတာကလည္း (၁၅) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိတဲ့လူေတြက ပုိက္ဆံထားစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာၿပီး က်န္တဲ့ (၈၅) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္က ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံပါ။ အဲ့သလုိပါပဲ၊ (၂၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္သာ ရွိတဲ့လူေတြက ပညာေတြ သိပ္ေတာ္ေနၾကေပမယ့့္ က်န္တဲ့ (၈၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကေတာ့ အေျခခံပညာသင္ဖုိ႔ေတာင္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရဆဲပါပဲ။

တ႐ုတ္ျပည္ကလည္း ဒီကိစၥအတြက္ တစ္စခန္း ထလာျပန္ပါတယ္။ အေမရိကမွာ အေျခခ် ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ပညာတတ္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးထဲ ျပန္လာဖုိ႔ အေရးတႀကီး စည္း႐ုံးေရးေတြ လုပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ဒီေန႔ (၂၄၊ ၀၅၊ ၂၀၁၂) ထုတ္ စထရိတ္တုိင္း သတင္းစာမွာ ဖတ္လုိက္ရျပန္တယ္။ ဒီအစီအစဥ္ကုိ အစပ်ိဳးခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီလုိ႔႔လဲ ဆုိထားပါတယ္။

နယူးေဒလီရဲ႕ အိပ္မက္မ်ိဳးလုိပါပဲ၊ ပီကင္းကလည္း တရုတ္လူမ်ိဳးပညာရွင္ေတြ အားလုံးသာ ျပန္လာရင္ ပီကင္းဟာ နယူးေယာက္ကုိ အခ်ိန္မေ႐ြး စိန္ေခၚႏုိင္မယ္ေပါ့။

ဒီသတင္းႏွစ္ခုကို ဆက္စပ္မိၿပီး တစ္ခါက ႏုိဘယ္လ္ဆုရ ဂ်ပန္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ေျပာတာကုိ သတိရမိတယ္။ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ႏုိဘယ္လ္ဆု ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂ်ပန္တစ္ႏုိင္ငံလုံး ဂုဏ္ယူမဆုံး ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဆရာဝန္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အားလုံး ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားၾကရတယ္။ သူေျပာတာက “သူသာ အေမရိကတကၠသုိလ္မွာ တက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဒီႏုိဘယ္လ္ဆုလည္း ရႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး” တဲ့။

ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ သယံဇာတနဲ႔ တည္ေဆာက္တာထက္ စာသင္ခန္းမထဲမွာ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမယ္ဆုိတဲ့ အေျခခံအသိ ေနာက္က်ခဲ့ၾကတဲ့ အာရွႏုိင္ငံေတြဟာ အခုေတာ့ အျမင္မွန္ေတြ ရလာၿပီး စာသင္ခန္းထဲက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အသစ္ေတြဆီ အသည္းအမည္း လုိက္ဖမ္းေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးတယ္။ ပီကင္းနဲ႔ နယူးေဒလီဟာ နယူးေယာက္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာ္တက္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔။ အေၾကာင္းက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ နယူးေယာက္က ပီကင္းနဲ႔ နယူးေဒလီ ယဥ္ေက်းမႈကို ေမြးစားလုိက္ႏုိင္ၿပီး ပီကင္းနဲ႔ နယူးေဒလီက နယူးေယာက္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေမြးစားဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကမွာ မဟုတ္ေသးလုိ႔ပါ။

အာရွထဲက တစ္ႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံကလည္း စာသင္ခန္းထဲက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကုိ လုိက္ဖမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ သမၼတႀကီးကုိ ရင္ထဲကေန ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေက်းဇူးတင္ မိပါရဲ႕။

ပညာတတ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ဝင္လာၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ ထူေထာင္ရာမွာ တစ္တပ္တစ္အား ပူေပါင္း ပါဝင္ၾကဖုိ႔ သမၼတႀကီးက ဖိတ္ေခၚတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ေျပာရရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ သိပ္ျပင္းထန္ၾကပါတယ္။ ပါးစပ္ေျပာလား၊ တကယ္လားဆုိတာ ခြဲျခားရ ခက္လွေပမယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဆီ ေျခစုံပစ္ဝင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။

ေသခ်ာတဲ့ စာရင္းဇယားကေတာ့ စကၤာပူလူမ်ိဳးအျဖစ္ ခံယူၾကတဲ့အထဲမွာ ျမန္မာေတြဟာ ရာခုိင္ႏႈန္း အနည္းဆုံးထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ ပညာတတ္ ျမန္မာေတြဟာ အၿမဲေနထုိင္ခြင့္ (ပီအာ) ကုိသာ ယူၿပီး ပီအာကေန စီတီဇင္ေျပာင္းသူဟာ (၁၂) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္လုိ႔ မႏွစ္က သိခဲ့ရပါတယ္။ စီတီဇင္ေျပာင္းလုိက္ရင္ ရလာမယ့္ အခြင့္အေရးေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ႏုိင္ငံေတာ္ဆီ မ်က္ေစာင္းထုိးေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ သိပ္မနည္းလွပါဘူး။

တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူၾကတဲ့အထဲမွာ ထိပ္ဆုံးမွာ ရွိၾကပါတယ္။ စကၤာပူလူမ်ိဳးအျဖစ္ ခံယူၾကတဲ့အထဲမွာ တ႐ုတ္ျပည္မကလူေတြဟာ (၉၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေတာင္ ေက်ာ္ေနပါသတဲ့။ တ႐ုတ္ေလာက္ မမ်ားလွေပမယ့္ အိႏၵိယန္းေတြကလည္း သူမ်ားႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူဖုိ႔ ျမန္မာေတြေလာက္ ကပ္ေစးမနည္းၾကပါဘူး။

တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယန္းေတြနဲ႔ ႏႈန္းယွည္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္က ပုိအားေကာင္းပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမၼတႀကီးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း သိပ္ရွိပါတယ္။ (၈၈) ကာလမတုိင္မီကေတာ့ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္ စေလာက္ပဲ ႏုိင္ငံေတာ္က ဆုံး႐ႈံးခဲ့တာပါ။ (၈၈) ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆုံးရွံဳးလုိက္ရတာက စာသင္ခန္းေတြ အခန္းလုိက္ ဆုံးရွံဳးခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္။ (၈၈) ေနာက္ပုိင္း ေမာင္းထုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြက အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔မုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကကြဲ စရာ ေကာင္းပါတယ္။

စာရင္းဇယားနဲ႔ အတိအက် မတင္ျပႏုိင္ေပမယ့္ (၈၈) မ်ိဳးဆက္ လူလတ္ေတြဟာ လူပ်ိဳႀကီး၊ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတယ္။ အဆင္မေျပတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ သူတုိ႔ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ပံ့ပုိးရင္းနဲ႔ သူတို႔ကုိယ္ပုိင္ မိသားစုဘဝေလးေတြ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားရတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြပါ။

အဲ့ဒီမ်ိဳးဆက္ေတြကုိ စည္း႐ုံးဖုိ႔ ေဒၚစု၊ အန္တီစု၊ အေမစု မပါလုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အိပ္မက္ေတြကုိ ေဒၚစုဆီမွာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပးထားရင္း ခရီးဆက္ေနၾကပါတယ္။ ေဒၚစုကုိ အမွီျပဳၿပီး အေနာက္က ဝင္လာမယ့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြထက္ ေဒၚစုကို အမွီျပဳၿပီး ျပည္တြင္းထဲ ဝင္လာၾကမယ့္ (၈၈) ဦးေႏွာက္ေတြကုိ ပုိၿပီး တန္ဖိုးထားတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိမ်ား ဝုိင္းဆဲၾကမလား မသိဘူး။ (၈၈) မ်ိဳးဆက္ဟာ အခုဆုိရင္ (၄၀) ေက်ာ္ေတြပါ။ ပညာရွိတယ္၊ အ႐ြယ္ရွိတယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳရွိတယ္၊ စိတ္ဓာတ္ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွာ သူ႔နယ္ပယ္နဲ႔သူ အထုိက္အေလ်ာက္ ေနရာရထားသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ နည္းပညာအုိင္တီဆုိင္ရာေတြမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး တန္းဖုိ႔ ျဖတ္မရတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အျမတ္က ေနာက္လူငယ္ေတြ ေလးစားတဲ့ ကုိမင္းကုိႏိုင္တုိ႔လုိ လူေတြ ရွိေနျခင္းပဲ။ လူငယ္ေတြကုိ ျပဳျပင္ေပးရာမွာ သူတုိ႔ဟာ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

တ႐ုတ္ကလည္း တ႐ုတ္ပညာရွင္ေတြကုိ ျပန္လာဖုိ႔ေခၚ၊ အိႏၵိယကလည္း ေခၚ၊ ျမန္မာကလည္း ေခၚ။ ဒီသုံးဦးထဲမွာ ျမန္မာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆုိရင္ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယန္းေတြက သူတုိ႔ သေဘာနဲ႔သူတုိ႔ ထြက္သြားၾကတာ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေတြကေတာ့ အေျခအေနအရ ထြက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့ သလုိ ႏုိင္ငံျခားသား ခံယူသြားတဲ့ ျမန္မာအေရအတြက္ဟာ သူမ်ားထက္ နည္းေနတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဓိက ျပႆနာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။

ဆုိပါေတာ့၊ NUS မွာ၊ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္မွာ၊ မန္ဆာခ်ဴးဆက္အင္စတီက်ဳမွာ အင္ဂ်င္နီယာပညာနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ယူထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၊ သူ႔ကုိ ျမန္မာျပည္က အလုပ္ေပးမထားႏုိင္ဘူး။ သူသင္ထားတဲ့ ပညာရပ္ေတြကုိ အသုံးခ်ႏုိင္ဖုိ႔ ျမန္မာျပည္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ သူ႔အယူအဆနဲ႔ ျပည္တြင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြရဲ႕ အယူအဆေတြ တူေနမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကမၻာေက်ာ္တကၠသုိလ္ႀကီးေတြကေန အင္တာနက္ဆုိင္ရာ၊ စတဲလုိက္ဆုိင္ရာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္၊ သူ႔အတြက္လည္း ျမန္မာျပည္က အဆင္သင့္ သိပ္မျဖစ္ေသးဘူး။ မျဖစ္ေသးဘူးဆုိတာ သူသင္ထားတဲ့ ပညာရပ္ရဲ႕ (၂၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ သုံးရင္ကုိပဲ ရေနၿပီ။ ႏုိင္ငံေတာ္ဟာ သူ႔ကုိလည္း ရာႏႈန္းျပည့္ အသုံးမခ်ႏုိင္ျပန္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ေအာ္ဒစ္ - စာရင္းစစ္ပညာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ အဓိက အားနည္းတာက အိုင္တီနဲ႔ စာရင္းစစ္ ပညာတဲ့။ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္ေတြက ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ စာရင္းစစ္ပညာရွင္ေတြအတြက္ စနစ္က်တဲ့အလုပ္ ျပည္တြင္း ထဲမွာ ရွိကို မရွိေသးဘူး။ ထားပါေတာ့ - ဒါဆုိရင္ ဒီျပႆနာက မုန္႔လုံး စကၠဴကပ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္က ပညာရွင္ေတြကုိ ျပန္ေခၚတယ္။ ပညာရွင္ေတြကလည္း ျပန္လာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေတာ္က သူတို႔နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ အလုပ္ကုိ ဖန္တီး မေပးႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိ ပညာရွင္ေတြ ျပန္ဝင္မလာဘူးဆုိရင္ ဒီလုိ အလုပ္ေတြ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ အစုိးရမွာလည္း အခက္ေတြ႔ေနလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိ ဘယ္လုိ ကြန္ပ႐ုိမုိက္ (ဇ္) လုပ္ၾကမလဲ။ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ ျပန္မလာရင္ ႏုိင္ငံျခား ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အကူအညီ ယူၾကရေတာ့မယ္။ ဒါဆုိရင္ မလုိအပ္တဲ့ နစ္နာမႈေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ဝန္းက်င္က အင္ဂ်င္နီယာႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ျမန္မာျဖစ္ ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က စင္ကာပုိရီးယန္းပါ။ ဘြဲ႔ရတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြၾကည့္ရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး အင္ဂ်င္နီယာရဲ႕တကၠသုိလ္က အျပတ္အသတ္ သာတယ္။

ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာက စင္ကာပူခ်န္ဂီေလဆိပ္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး စင္ကာပုိရီးယန္း အင္ဂ်င္နီယာက ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွာ လုပ္တယ္။ စကၤာပူက ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာကုိ ေဒၚလာေလးေထာင္ေလာက္နဲ႔ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေပးၿပီး ခိုင္းတယ္။ ျမန္မာက စင္ကာပုိရီးယန္း အင္ဂ်င္နီယာဆုိၿပီး ေစ်းျမင့္ျမင့္ေပးၿပီး ေခၚရတယ္။ လူမႈေရးေရာ ေငြေရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႐ႈံးတယ္။

ႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရာမွာ အစုိးရဘက္ကေရာ ပညာရွင္ေတြဘက္ကပါ အေလ်ာ့အတင္း လုပ္စရာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ပညာရွင္ေတြဘက္ကလည္း လုံးဝျပည့္စုံမယ့္ အေနအထားကုိ မေစာင့္ဘဲ ကုိယ္တုိင္ ေျပာင္းလဲမႈထဲကုိ အနင့္နာခံံ စီးေမ်ာမယ္ဆုိရင္ ...

အစုိးရဘက္ကလည္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ပညာရွင္ေတြဟာ ေငြကုိ အေရးမစုိက္ေပမယ့္ ဘာမွ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က လက္ညိုးထုိး ခုိင္းမွာကုိေတာ့ ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ လက္ခံထားရင္ ...

ေမွ်ာ္ေနသူနဲ႔ ျပန္ခ်င္သူတုိ႔ ေတြ႔ဆုံႏုိင္ပါတယ္။

ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္မွာ ဆံုၾကပါစုိ႔လား ... ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးနဲ႔ ေရာင္းရင္းတုိ႔ ...

ဇင္ေ၀ေသာ္
(24-May-2012)

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

မေရရာဘူး

"အေမွာင္ညထဲ ေၾကြကာပ်က္
မလင္းလက္ေတာ့တဲ့ ၾကယ္မ်ား အေၾကာင္း"

နိမိတ္ပံုေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ေဇာ္လတ္ ရဲ႕ ဒီ စာသားေလး ႏွစ္ေၾကာင္း ကို ေလးျဖဴက ကြဲအက္အက္ ၿငီးတြားလိုက္ေတာ႔ ...
ၾကယ္စင္ဟာ အေမွာင္ကို ရွက္႐ြံ႕တတ္သလား။
ဟင္႔အင္း။ အေမွာင္ သက္သက္ေၾကာင့္ ေတာ့ သိကၡာနဲ႔ ၾကယ္စင္ဟာ
ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ အေၾကာင္း မလုံေလာက္ပါဘူး။ မိုးတိမ္ေတြ ေၾကာင့္လား၊
အျခား အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္လား။ မလင္းလက္ေတာ႔ ဘူးတဲ့ ။

ေဝဝါးခြင္႔ မရေလာက္ေအာင္ ေလးျဖဴက ဆက္ၿပီ ၿငီးတြားတယ္

"ပင္လယ္အေရာက္ အကုန္ကြယ္ေပ်ာက္
စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရပြက္ေလး အေၾကာင္း" တဲ့ ။

ကိုေနဝင္း တို႔၊ ကိုတိုႀကီး တို႔ မဇၩိမလႈိင္း ႀကီးစိုးခဲ႔တဲ႔ ၇၀ နဲ႔ ၈၀ ေတြမွာ ေနမင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ ထပ္တလဲလဲ ထင္ဟပ္ေစသလို (ဥပမာ ေနဝင္ညကို ကူးျဖတ္ၿပီးမွ.....ေနမင္း ၿပံဳးမယ္႕ ေန႔ စသည္ ...)

ေလးျဖဴကေတာ႔ လမင္းေတြ၊ ပင္လယ္ေတြနဲ႔ သူ႕ ဂီတခရီးကို ေမြးျမဴခဲ႔တယ္။ ကႏၲာရ လမင္း၊ ပင္လယ္ေအာ္သံ တဲ့။ သူ႕ရဲ႕ ပါဝါ ၅၄ ကေတာ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဆီ လက္ၫွိဳး တည့္တည့္ ထိုးေနသလိုမို႔ ၅၄ ကေတာ႔က်န္းမေရး ေကာင္းခဲ႔ဟန္မတူ ဘူး။ ပါဝါ တဲ့။ လမ္းမွာ ေႂကြဆုံးသြားခဲ႔တယ္။

အခု သူ ထပ္ေျပာေနျပန္တယ္။ ပင္လယ္ေရာက္ အကုန္ကြယ္ေပ်ာက္ တဲ့။
ပင္လယ္ ဆိုတာ ဆားငန္ ေရေတြ ဝါးၿမဳိထားတဲ့ အဆံုးမရွိေရျပင္ ျဖစ္ႏိုင္သလို တစ္ထြာစာ လူ႕ဝမ္းဗိုက္ဟာလည္း သမုဒၵရာ ပါပဲ။
သူတို႕လို အႏုပညာရွင္ေတြဟာ ေရငန္အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာေနၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

စ မိတဲ႔ အေတြးကို ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ က အနားယူခြင္႔ ေပးမထားဘူး။

"စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရပြက္ေလး အေၾကာင္း" တဲ႔။

ပင္လယ္ေရာက္ အကုန္ကြယ္ေပ်ာက္ တာ စမ္းေခ်ာင္း၊
ရက္ရက္စက္စက္ ဆက္ေျပာလိုက္တာက ေရပြက္ေလး တဲ႔။
ဘယ္သူ ေရပြက္လည္း၊ ဘယ္သူ ရဲ႕ ေရပြက္လည္း ......

"ေလထုထဲ ျပယ္ကာပ်က္ ပန္းပြင့္မ်ားရဲ႕ ရနံ႔ မ်ား အေၾကာင္း"

ပန္းရနံ႔ဟာ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕တတ္သလား၊ ပ်က္တတ္သလား။ ရီယယ္လစ္စတစ္ သမားကို ခပ္တင္းတင္း ျငင္းဆိုထားတယ္။
ပန္းရနံ႔ ဟာ ေလညာ ကို မသြားဆိုတဲ႔ စကား လား။ ဒါဆို ေလညာ အရပ္က ဘယ္မွာ လဲ....
ဒီအေတြးကို ေလးျဖဴက ကြဲအက္အက္အသံနဲ႔ တရြတ္ဆြဲ ေခၚသြားျပန္ေရာ

"အခ်ိန္ေတြထဲ အကုန္ၿပိဳလဲ ထားခဲရမယ္႔ အတိတ္မ်ား အေၾကာင္း" တဲ႔။

ေလ အစုန္မွာ ပ်ံ႕ဦးေတာ႔ တစ္စစီ ကဲြလြင္႔ သြားရတဲ႔ ဒီ ရနံ႔ဟာ ေဝးကြာျခင္း နဲ႔အတူ ပ်က္လြင္႔ ျခင္းပါ ေခၚေဆာင္ သြားခဲ႔တယ္။ အခ်ိန္ေတြထဲ ၿပိဳလဲရင္း ေနရစ္ေတာ႔မယ္ အတိတ္မ်ား။

သူ ဟာ ၿငီးတြားရံုတင္ မကေတာ႔ဘဲ အလိုမက်၊ အျပစ္တင္သံ ပါ ခပ္ဝါးဝါး စြက္လာတယ္။

"တိုးတိုးေလး ၾကားတယ္ အသံမ်ားဟာ ေၾကကြဲ လို႔
တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္န႔ဲ သိနားလည္ ငိုေႂကြးဖို႔ " တဲ႔။

ေၾကကြဲေနတဲ႔ အသံေတြ။ တိုးတိုးေလး။ ဘာျဖစ္လိ႔ု က်ယ္ေလာင္စြာ မေၾကကြဲ ၾကတာလဲ။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
က်ယ္ေလာင္စြာ ေက်ကြဲခြင္႔ မရွိတာလား။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
ရေအာင္ ေၾကကြဲၾကမယ္ ဆိုရင္ေကာ၊ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
တိတ္တိ္တ္ေလး ငိုေႂကြးဖိ႔ုပဲ သိေတာ႔သတ့ဲ။ Suffer in silence ကို သူ ေျပာခဲ႔တာ။
ႀကီးလြန္းတဲ႔ အားကိုလား၊ နည္းလြန္းတဲ႔ အားကိုလား။
ရက္စက္လြန္းတဲ႔ ေျမေခြးကုိလား၊ ႏူးညံ့လြန္းတဲ႔ သိုး ကိုလား။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။

သူ႕ရဲ႕ ကႏၲာရလမင္း အိပ္မက္ရွည္ကိုေတာ့ ၿငီးတြားျခင္း အေငြ႕အသက္ တစ္ခ်ဳိ႕ နဲ႔ အသက္ ျပန္သြင္းသြားခဲ႔တယ္။

"မေရရာဘူး မေသခ်ာဘူး မၿပီးဆုံး ဘူး...
မေသခ်ာဘူး မေရရာဘူး မၿပီးဆုံး ဘူး...
မထင္ႏိုင္ဘူး မျမင္ႏိုင္ဘူး ဘာမွ မ႐ွိဘူး...
ဟူး... ရပ္တန္႔လို႔ မရ ဘူး..." တဲ႔။

ဟုတ္တယ္။ မေရရာေပမယ္႔ ရပ္တန္႔လို႔ မရဘူး။

ပန္းခရမ္းျပာတို႔၊ လြန္ခဲေသာ ေန႔ တို႔ ခပ္ဝါးဝါး ေဝးလြင္႔စဥ္မွာ ေလးျဖဴရဲ႕ ပင္လယ္ေအာ္သံ (မေ႐႐ာဘူး) ဟာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ႔ ရင္ခတ္သံ စစ္စစ္ပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ၈ လ ျပည့္ အတြက္ ရင္ အထိဆုံး ကိုေလးျဖဴရဲ႕ မေရရာဘူး ကို ပုဂၢလိက ဆန္ဆန္ ခံစားမိပါတယ္။

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more