က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ဖ႔ုိ ေ႐ြးထားတဲ႔ ကမ္းလက္ရဲ႕ ပင္တိုင္စာေရးဆရာမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာဇင္ေ၀ေသာ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီစာမူက
The Voice Weekly မွာ ပါလာေတာ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ဇ္ သိကၡာကို ေစာင္႔စည္းတဲ႔ အေနနဲ႔
Perspective လင္႔ ကိုပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ (The Voice ရဲ႕ Link ကအလုပ္မလုပ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဒီမွာပဲတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)
ေနျပည္ေတာ္ဘဝက စ်ာန္ေလ်ာခဲ့ရတဲ့ ရန္ကုန္ကေန သရဖူေဆာင္းထားတဲ့ ေနျပည္ေတာ္အသစ္နဲ႔ ကုန္းေဘာင္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီ ျမင္းျဖဴႀကီးတစ္ေကာင္လို ထြက္ေျပးသြားတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးနဲ႔ ေရစက္ဆံုရဖို႔ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္က ဖန္တီးေပးလုိက္တယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ မွတ္ပံုတင္႐ုတ္တရက္ ရွာလို႔မေတြ႔တာရယ္၊ ျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း သူ႔ကားကုိ ႀကိဳက္သလို၊ ႀကိဳက္သေလာက္သံုးဆိုတဲ့ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရက္ေရာမႈရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ (၇) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေဝးကြာေနရသူအဖို႔ ရန္ကုန္=မႏၱေလးလမ္းမႀကီးရဲ့ ဝဲယာ႐ွဳခင္းေတြကို တစ္ဝႀကီးၾကည့္႐ွဳခြင့္ရဖို႔ အခြင့္ထူးႀကီးတစ္ခုပါပဲ။
အဲဒီအေဝးေျပးလမ္းမႀကီးကုိ တစ္ခ်ိဳ႕က အေဝးေျပးအျမန္လမ္းမႀကီးလို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ တကယ္ဆို ကားကျမန္လို႔ရေပမယ့္ လမ္းမႀကီးကေတာ့ ျမန္လို႔မရပါဘူးလို႔ ကပ္သီးကပ္သပ္စဥ္းစားမိရင္း Express Way ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကုိ သတိရမိလို႔ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလမ္းမႀကီးက တကယ့္ကို အျမန္္လမ္းမႀကီးပါ။
ဒီလမ္းမႀကီးကို ကန္႔သတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္း အျမန္ၿပီးေအာင္ ခင္းထားရပံုလည္းရတယ္။ ကားလမ္းမတစ္ခုမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ေျမတစ္ထပ္၊ ေက်ာက္ၾကမ္းတစ္ထပ္၊ သဲတစ္ထပ္၊ ေက်ာက္ေခ်ာ ကတၱရာတစ္ထပ္ ဆိုတာေတြ မေတြ႔မိဘူး။ ကားလမ္းမႀကီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အရြယ္မတိုင္မီ ဇရာဝင္လာလို႔ ေပါက္ျပဲစျပဳေနၾကၿပီ။ အခ်ိန္နဲ႔အမွီ ၿပီးစီးေအာင္ အျမန္ခင္းထားရလို႔ ဒီလမ္းကို အျမန္လမ္းလို႔ ေခၚရင္လည္း ရႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္တယ္။
ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ အျမန္ခင္းထားတဲ့အတိုင္း အျမန္လည္း ေပါက္ျပဲေနတာမို႔ အျမန္လမ္းလို႔ ေခၚမယ္ဆိုရင္ ေခၚလို႔ရႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုပဲ အဓိပၸါယ္ေကာက္ေကာက္ ဒီလမ္းမႀကီးဟာ အေဝးေျပး အျမန္လမ္းမႀကီးပါ။
လမ္းမႀကီးက ေျဖာင့္ျဖဴးေနရံုတင္မကဘူး၊ သစ္ပင္ဝါးပင္ႀကီးေတြပါ ရွင္းေနေတာ့ (နဂိုက မရွိတာလား၊ ခုတ္လွဲပစ္ထားတာလားေတာ့ မသိဘူး) ဝဲယာကိုသာမက ေရွ႕ေနာက္ကိုလည္း မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး လွည့္ၾကည့္ရတယ္။ ကားတစ္စီးနဲ႔တစ္စီး ေတာ္ေတာ္အဆက္က်ဲေနတာ သတိထားမိလုိ႔ ကားဆရာကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အျမန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြ ေမာင္းခြင့္မၿပဳဘူးတဲ့။ အေၾကာင္းကေတာ့ အျမန္လမ္းမႀကီးပ်က္စီးမွာ စိုးရိမ္ရလို႔တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတဲ့သတင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလမ္းမႀကီးရဲ့ ဥပေဒအရ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြဟာ ႏြားလွည္း၊ ျမင္းလွည္းစာရင္းထဲ ပါသြားေတာ့တယ္။ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြက ငါတို႔မသြားလည္း မင္းတို႔လမ္းက ပ်က္ေနပါၿပီကြာလို႔ စကားမ်ားေျပာတတ္ရင္ ေျပာေလမလားလို႔ စဥ္းစားမိရင္း ၿပံဳးမိေသးတယ္။
ဒါတင္မကပါဘူး၊ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြ တစ္ဝီဝီေျပးေနတဲ့ စကၤာပူ-မေလးရွား အေဝးေျပးလမ္းမေတြ၊ မေလးရွား၊ ထိုင္းတို႔မွာရွိတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေတြကုို မဆီမဆိုင္ေျပးလို႔ ျမင္မိေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လမ္းမႀကီးရဲ့ ထူးျခားခ်က္က ကြန္ကရစ္ေတြ အျပည့္ခင္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ကားတာယာေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေပပဲလို႔ ေတြးမိျပန္ေသးတယ္။ ဒီအေတြးဟာ သိပ္ၿပီး ယုတၱိမရွိလွေၾကာင္း စကၤာပူျပန္ေရာက္မွ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကထုတ္တဲ့ ဘိလပ္ေျမေတြ သံုးစြဲခြင့္ရေအာင္ ဘိလပ္ေျမပဲ ခင္းထားရသတဲ့။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကို အားေပးရမွာေပါ့ေလလို႔ပဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ေယာနိေသာမနသိကာရ ပြားလိုက္မိပါတယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဘိလပ္ေျမကို အားေပးသလို ကားတာယာေတြပါ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေပးႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ မဆီမဆိုင္ေတြးမိျပန္ေသးတယ္။ အဲဒီ ကားတာယာေတြက ဘိလပ္ေျမေတြထက္ အရည္အေသြး ပိုေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ပဲေပါ့။
ႏွစ္လမ္းၿပိဳင္ကားလမ္းေတြသာ ခင္းထားေပမယ့္ လမ္းမႀကီးကို ၾကည့္ရတာကေတာ့ ေလးလမ္းၿပိဳင္ လမ္းမႀကီးအသြင္ကို ေဆာင္ေနပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကားအသြားအလာ၊ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြ မေမာင္းရဆိုတဲ့ ဥပေဒနဲ႔သာဆိုရင္ေတာ့ ေလးလမ္းၿပိဳင္စရာ မလိုေသးပါဘူး။ ႏွစ္လမ္းဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လံုေလာက္ေနပါၿပီ။
ေလးလမ္းခင္းမယ္ဆိုရင္လည္း သိပ္မဆိုးလွတဲ့စိတ္ကူးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အခုေမာင္းေနတဲ့ လမ္းေတြပ်က္ေနတုန္း အသစ္္ခင္းမယ့္လမ္းေတြေပၚ ေျပာင္းၿပီးေမာင္းလို႔ရတာေပါ့။ ဒီအႀကံက အင္တာေနရွင္နယ္ေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ အင္တာေနရွင္နယ္မျဖစ္လည္း ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး။ ဒီလမ္းမရဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းနဲ႔ ဘိလပ္ေျမေတြကလည္း အင္တာေနရွင္နယ္မွ မဟုတ္တာပဲ။
ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးရဲ့ဝဲယာမွာ ေပါက္တူးေလးေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ လက္ေမာင္းပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း မၾကာမၾကာ ေတြရတတ္တယ္။ သူမတို႔က ျမက္ပင္ကို ေပါက္ေနၾကတာလား၊ ေျမညွိေနၾကတာလားဆုိတာ မရွင္းလွေပမယ့္ မိုင္ငါးရာေက်ာ္ရွည္တဲ့ လမ္းမႀကီးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ေတာ့ အဲဒီလက္ေမာင္းေလးေတြရဲ့ ခြန္အားနဲ႔ မလံုေလာက္ႏိုင္ဘူး။
စိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းတာက လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ျဖစ္ပြါးခဲ့ဲ့တဲ့ ကားအက္ဆီးဒင့္ကိစၥေတြပါပဲ။ ကားသမားေတြကို ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သတိေပးဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြက ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ပံုတူကားခ်ပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ထင္သာျမင္သာေအာင္ ျပထားတတ္တယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ လမ္းမေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးဘူး။ တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနတဲ့ လမ္းေပၚကေန ညက္ေညာတဲ့လမ္းေပၚ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ ေပါ့ေလ်ာ့မႈ၊ ငိုက္ျမည္းမႈေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုက္စရာ ကားမရွိတာေတာင္ သစ္ပင္ကို ဝင္တိုက္သူက တိုက္၊ အုတ္ခံုကို ဝင္ေဆာင့္သူက ေဆာင့္၊ ေခ်ာက္ထဲကို ေမာင္းခ်သူက ေမာင္းခ်။
ကားသမားတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ လမ္းေျဖာင့္လမ္းေကာင္းန႔ဲ မထိုက္တန္ေသးဘူး။ သေဘာမတူရင္ ေတာင္းပန္ပါရေစ။
ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အခုမွပဲ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ ေတာင္းဆိုခြင့္စတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာေတြကို ျပည္သူကေတာင္းလို႔ အစိုးရကေပးရင္ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီရဲ့ အႏွစ္သာရကေတာ့ ဘယ္အစိုးရဆီမွာမွ မရွိလို႔ ဘယ္အစိုးရကမွလည္း ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာတဲ့ အစိုးရရဲ႕ ပံုေဆာင္မႈဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးဆိုကေရးတီးကို ႀကိမ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိန္းေၾကာင္းေပးေနတဲ့ စကၤာပူရဲ့ ဒီမိုကေရစီပံုသ႑ာန္က ခပ္ဟဟ ပ်က္ရယ္ျပဳေနပါတယ္။
တစ္ခါက သမုိင္းနဲ႔ အေနာက္တကၠသုိလ္ႀကီးတစ္ခုက ဘြဲ႔ရထားတဲ့ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ခ်ာကုိ မွတ္သားခဲ့ရဖူးတယ္။ သူဆြဲလုိက္တဲ့ ေကာက္ခ်က္က ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းတဲ့အခါမွာ အာရွႏုိင္ငံေတြဟာ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြေလာက္ အခ်ိန္မၾကာဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ စကၤာပူတုိ႔ကုိ ေထာက္ျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကၤာပူနဲ႔ အေမရိကတုိ႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္းကာလကုိ ေထာက္ျပတယ္။ အေမရိကရဲ႕ ဒီမုိကေရစီက ႏွစ္ရာခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့ေပမယ့္ စကၤာပူရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ ကူးေျပာင္းေရးကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြ အတြင္းမွာပဲ အလုပ္ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ အာရွတုိက္ရဲ႕ မိသားစုဗဟုိျပဳယဥ္ေက်းမႈ (Family oriented culture) ေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္းေျပာရင္ အိမ္နီးခ်င္း အိႏၵိယကလည္း စြာက်ယ္စြာက်ယ္ ထလုပ္တတ္တယ္။ ပထမဆုံး ဒီမုိကေရစီက်င့္သုံးတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ နာမည္တူ “ဒီမုိကေရစီ” ေအာက္မွာ ကြဲျပားေနတဲ့ အေသြးအေရာင္ေတြ ရွိေနပါတယ္။
စကၤာပူရဲ႕ ဒီမုိကေရစီက ေျပာလုိ႔မရရင္ ႀကိမ္နဲ႔႐ုိက္တယ္။ ဘာသာတရားေတြကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ျပတဲ့ Religious Comparison သင္ခြင့္မရွိဘူး။ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပခြင့္ မရွိဘူး။ ဆႏၵျပခ်င္ရင္ ခြင့္ျပဳမိန္႔ ယူရတယ္။ သက္မွတ္ေပးထားတဲ့ ေနရာမွာပဲ ဆႏၵျပၾကရတယ္။
အိႏၵိယရဲ႕ ဒီမုိကေရစီက လူကုိ မေျပာနဲ႔ ႏြားကုိေတာင္ ႀကိမ္နဲ႔႐ုိက္ခြင့္ မရွိဘူး။ ကမာၻေပၚ ရွိရွိသမွ် ဘာသာတရားေတြအားလုံး အိႏၵိယမွာ အစပ်ိဳးတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ထားၾကေတာ့ ဘာမွ ျပႆနာမရွိဘူး။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေၾကျငာၿပီး ဆႏၵျပခြင့္ ရွိၾကတယ္။ အႀကီးအေသးပဲ ကြာမယ္၊ ေန႔တုိင္း ေနရာတုိင္းမွာလုိလုိ ဆႏၵျပမႈေတြ ရွိေနတတ္တယ္။
အိႏၵိယရဲ႕ ဒီမုိကေရစီက ပုိၿပီး လြတ္လပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနတဲ့ ႏြားေတြက ယဥ္ေၾကာကုိ ပိတ္စုိ႔ေစတယ္။ ႏြားေခ်းေတြနဲ႔ လမ္းကုိ ညစ္ေပေစတယ္။ ထစ္ကနဲဆုိ လမ္းေပၚထြက္ထြက္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကေတာ့ (တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ဘာမွ မေျပာပေလာက္ဘူး) ျပည္သူတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေတြကုိ ထိခုိက္ေစ၊ ေႏြးေကြးေစတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အယူအဆကုိ သေဘာမေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ေတြရဲ႕ အယူအဆအရ ဘယ္ႏုိင္ငံက က်င့္သုံးတဲ့ ဒီမုိကေရစီမွ မျပည့္စုံဘူး။ လုိအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်င့္သုံးရင္း၊ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြတ္ရင္းနဲ႔ ပုိၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ ဒီမုိကေရစီျဖစ္ေအာင္ တစ္ျဖည္းျဖည္းပဲ သြားလုိ႔ ရမယ္။ လူေထာက္ျပတဲ့ စကၤာပူရဲ႕ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ အေမရိကရဲ႕ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ တန္ဖုိးျခားနားခ်က္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ နာမည္တူ႐ုံနဲ႔ တန္ဖုိးတူမသြားပါဘူး။
အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွာ ဆင္းရဲသားဦးေရေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ၊ အေျခခံပညာ သင္ခြင့္မရတဲ့ ကေလးေတြ တုိးပြားလာတာနဲ႔ ဆုိကေရးတီးတုိ႔ ပေလတုိတုိ႔ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမႏုိင္ငံႀကီး ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ၿပိဳလဲေနပုံကုိ ၾကည့္ရင္း ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာလည္း လြတ္လပ္တာကလြဲလုိ႔ လုိတရ မႏၲာန္တစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆုိတာေတာ့ သေဘာေပါက္ထားႏုိင္ပါတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ ဒီမုိကေရစီပုံစံက မ်က္စိေနာက္စရာ ေကာင္းသလုိ စကၤာပူရဲ႕ ဒီမုိကေရစီပုံစံကလည္း မလြတ္မလပ္နဲ႔ ခပ္က်ပ္က်ပ္ပါပဲ။ အေမရိကရဲ႕ ဒမုိကေရစီမ်ိဳးဆုိရင္လည္း အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚက ကားအက္ဆီးဒင့္ေတြက ခပ္တုိးတုိး သတိေပးေနျပန္ပါေရာ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္မယ့္ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ပုံသ႑ာန္က ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္လာမွာပါလိမ့္။ က်င့္သုံးရင္း၊ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ပုံေပၚလာမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
အာဏာရွင္ေတြ အ႐ႈံးေပးရတာက ဒီမုိကေရစီ။
ဒီမုိကေရစီ အ႐ႈံးေပးရတာက ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ။
ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အ႐ႈံးေပးရတာက ဂလုိဘယ္ ဆန္လာမႈ။
ႏုႏုနယ္နယ္ ဒီမုိကေရစီလမ္းမနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စုိးရိမ္မိတာကေတာ့ …
၁။ ေဖာင္ေဒးရွင္းမေကာင္းတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးလုိျဖစ္မွာ
၂။ အဆင့္မွီသည္ျဖစ္ေစ၊ မမွီသည္ျဖစ္ေစ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဘိလပ္ေျမကုိပဲ သုံးရမယ္ဆုိတဲ့ သဘာဝမက်တဲ့ အမိန္႔ေတြ
၃။ ကားလမ္းမေပၚမွာ ကုန္တင္ကားေတြ မေမာင္းရဆုိတဲ့ အဆင့္ခြဲျခားတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဥပေဒေတြ
၄။ လြတ္လပ္မႈရေလေလ ထိမ္းခ်ဳပ္စရာေတြ ပုိမ်ားေလေလဆုိတဲ့ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ လြတ္လပ္မႈကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္ရင္း ႀကံဳေတြ႔ရလာႏုိင္တဲ့ ကားအက္ဆီးဒင့္လုိ ဟာေတြ …
ဒါေတြ ျဖစ္လာမွာကုိေတာ့ စုိးရိမ္မိတယ္။
ကားလမ္းမႀကီးက ျပင္လုိ႔ လြယ္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ မူဝါဒနဲ႔ လူထုရဲ႕ စိတ္ေနစ႐ုိတ္နဲ႔ အျပဳအမူက ျပင္ဖုိ႔ ခက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာေတြ ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ “ငါတုိ႔ ျမန္မာေတြ မညံ့ဘူး” ဆုိတာကုိ ယုံၾကည္ထားမိတယ္။
အဲ … ဒီမုိကေရစီ၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ေကာက္႐ုိးပုံေဘး ေဆးလိပ္ထုိင္ေသာက္တာေတာ့ မမုိက္လွဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဇင္ေ၀ေသာ္
ဒါနဲ႔..
