ငါတုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ ကုမၸဏီႀကီးေတြကုိ
လည္ပတ္ႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေကာင္းေကာင္းေတြ မရွိဘဲ ဘာမွလုပ္လုိ႔ မရဘူး။
ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြကုိ လုိက္ၾကည့္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကဘာလဲ။
ဦးေႏွာက္ပဲကြ။ သူတုိ႔မွာ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ပညာရွင္ေကာင္းေတြ၊
စီမံခန္႔ခြဲတတ္တဲ့ လူေတာ္ေတြ၊ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ ရွိၾကတယ္။
ေမး ။ ။ စေကာလားဆုေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီမွာ အေျခက်ေရးကုိ အသာေဘးမွာထားၿပီး အေတြ႔အႀကံဳ၊ အသိပညာ လက္ဆင့္ကမ္းေရးမွာ သူမ်ားဆီကေန ယုိစိမ့္ထြက္လာတဲ့ ပညာရွင္ေတြကုိ ဖမ္းစားႏုိင္ဖုိ႔ စကၤာပူရဲ႕ လက္ရွိကုမၸဏီေတြကုိ အားေပးထားရင္ ပုိမေကာင္းေလာက္ဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ သူမ်ားဆီက ယုိစိမ့္လာတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြကုိ ဖမ္းယူႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့သူေတြ လုိလာျပန္တယ္။ ဖီးလစ္ယုိးက SME ဆက္တာေတြ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲဖုိ႔ Spring Singapore ကုိ ညႊန္ၾကားတယ္။ သူ အရင္ဆုံး လုပ္ရမယ့္အလုပ္က သူတုိ႔ကုိ စီမံကြပ္ကဲေရးနဲ႔ စီးပြားေရးတစ္ခု စနစ္တက် လည္ပတ္ေရးစတဲ့ စီးပြားေရး ကႀကီးကေခြးေတြ သူတုိ႔ကုိ သင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္။
စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြ စီးပြားေရးလုပ္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေခၚတာလဲ သိလား။
သူတုိ႔က ဆုိင္ဖြင့္တယ္။ ဒါပဲ။ ဆုိင္ဖြင့္တာကုိ စီးပြားေရးလုပ္တာလုိ႔ ထင္ေနၾကတာ။ ဆုိင္ဖြင့္မယ္၊ စားေသာက္ဆုိင္ဖြင့္မယ္၊ ဝယ္မယ္၊ ေရာင္းမယ္။ ဒီျပင္ သူတုိ႔ ဘာလုပ္တတ္ေသးတုန္း။ သမုိင္းကုိ ျပန္ၾကည့္။ ငါတုိ႔လူမ်ိဳးေတြက ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတုန္း။
ထုိင္ဝမ္လူမ်ိဳးေတြ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေျမွာက္လိုက္ၾကတယ္။ ကုိရီးယားေတြ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ သူတုိ႔မွာ လူဦးေရ သန္း (၅၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူေတြက အ႐ူးေတြ မဟုတ္ဘူး (ၿပီးေတာ့ ဒီလူေတြက ေခသူေတြ မဟုတ္ဘူး)။ သူတုိ႔က အလုပ္မရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ပညာရွင္ေတြ၊ တကၠသုိလ္မွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကုိရီးယားထဲေရာက္ေအာင္ ေခၚသြင္းတယ္။ အခု သူတုိ႔ ခရီးေပါက္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ ကားေတြ ထုတ္လာတယ္။ ဖလက္တီဗြီေတြ ထုတ္လာတယ္။ ဆဲ(လ္)ဖုန္းေတြ ထုတ္လာတယ္။
Chaebol ကုမၸဏီက အႀကီးအကဲေတြနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ ဒါေတြအစပ်ိဳးဖုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ခဲ့ၾကတာလဲလုိ႔ ငါက ေမးေတာ့ သူတုိ႔က ဂ်ပန္ပညာရွင္ေတြကုိ ဂ်ပန္ေတြက ေပးတာထက္ လစာပုိေပးၿပီး သူတုိ႔ဆီက ပညာရပ္ေတြ ရေအာင္ယူတာတဲ့။
ငါတုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ႏုိင္သလား။ ငါတုိ႔ SME ေတြ ဒီလုိ လုပ္ႏုိင္သလား။
မင္းက လက္ေျပာင္းလက္လႊဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိ လက္ေျပာင္းလက္လႊဲလုပ္မွာလဲ။ စြမ္းႏုိင္တဲ့ သူေတြကုိမွ လက္ေျပာင္းလက္လႊဲလုပ္လုိ႔ရတယ္။ ပုိ႔ေဆာင္ေရးဝန္ႀကီး ေရမြန္လင္းကလည္း SIA (Singapore International Airways) ကုိ ပုဂၢလိကပုိင္ လႊဲေပးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ငါ သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ SIA ကုိ ဘယ္သူ႔ သြားေရာင္းမွာတုန္း။ စီးပြားေရး အျမတ္အစြန္းမ်ားၿပီး လက္ရွိ SIA ရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ထိမ္းထားႏုိင္မယ့္သူက ဘယ္သူလဲ။ Far East Holdings လား။ သူတုိ႔ အေတြ႔အႀကံဳ မရွိဘူး။ Hotel Properties က ေအာင္ကိန္စိန္လား။ လုံးဝပဲ။ ဘဏ္ေတြကုိလား။ မရျပန္ဘူး။ ကဲ ... ဘယ္သူ႔ကုိ မင္း သြားေရာင္းမလဲ။
ငါတုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ ကုမၸဏီႀကီးေတြကုိ လည္ပတ္ႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေကာင္းေကာင္းေတြ မရွိဘဲ ဘာမွလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြကုိ လုိက္ၾကည့္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကဘာလဲ။ ဦးေႏွာက္ပဲကြ။ သူတုိ႔မွာ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ပညာရွင္ေကာင္းေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲတတ္တဲ့ လူေတာ္ေတြ၊ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ ရွိၾကတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ရွိေနတဲ့ MNC ပုံစံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္း ေမးပါရေစ။ ဒီ MNC ေတြရဲ႕ ေရွ႕ခရီးမွာ မစၥတာလီ စုိးရိမ္ပူပန္မိတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိသလား။ ရွိရင္ ဘာေတြလဲ။
ေျဖ ။ ။ အင္း ... အားနည္းခ်က္က ထိပ္သီး MNC ေတြက ဒီကုိ မလာၾကဘူး။ တုိ႔ဆီကုိ ေရာက္လာတာက ဗီယက္နမ္လုိ ႏုိင္ငံမွာ ထိပ္သီး MNC ေတြကုိ မယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ဒုတိယနဲ႔ တတိယတန္းစား MNC ေတြပဲ။ ဗီယက္နမ္မွာ လုပ္အားခ ေစ်းခ်ိဳတယ္။ လူေတြကလည္း ပုိေတာ္တယ္။ ဒီေတာ့ စကၤာပူမွာ ထုတ္မယ့္ပစၥည္းက ဗီယက္နမ္မွာ ထုတ္တဲ့ပစၥည္းကုိ မယွဥ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဒီေတာ့ တုိ႔က သူတုိ႔အတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္တုန္း။ လုပ္အားခ ေစ်းမခ်ိဳဘူး။ ေျမေစ်းႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးရမယ့္ေစ်းနဲ႔တန္တဲ့ အေကာင္းစား အေျခခံအေဆာက္အဦးေတြကုိ ေပးရမွာေပါ့။
ဗီယက္နမ္ေတြက လူေတာ္ေတြ။ သူတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပညာသင္ဆု ေပးကတည္းက ငါတုိ႔ သိခဲ့တာ။ အခု သူတုိ႔ လုိက္လာၿပီ။ တုိ႔လစာ သုံးပုံတစ္ပုံ၊ တုိ႔ေျမေစ်းရဲ႕ ေလးပုံတစ္ပုံကုိ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ လုပ္မေပးႏုိင္တာေတြကုိ တုိ႔က လုပ္ေပးႏုိင္မွ တုိ႔ဆီကုိ လာၾကမွာ။ ဒါေတြက တည္ၿငိမ္မႈ၊ လုံၿခံဳမႈ၊ ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္မႈ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ သူတုိ႔ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေတြရွိမႈေတြပဲ။ လူေတာ္ေတြတုိင္း သူတုိ႔ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ ထားခ်င္ၾကတယ္။
အခု ငါတုိ႔ တုိးတက္မႈတစ္ခုက စကၤာပူအေမရိကန္ေက်ာင္း (SAS) ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာေတာ့ အေကာင္းဆုံးေက်ာင္းပဲ။
ေမး ။ ။ ဒီ အားနည္းခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ ဘာေတြ လုပ္သင့္လဲ။
ေျဖ ။ ။ ထိပ္သီး MNC ေတြကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ သူမ်ားထက္ ေရွ႕ေရာက္ေနဖုိ႔ လုိတယ္။ အခု အိႏၵိယကုမၸဏီ ေလးေထာင္ေလာက္နဲ႔ တ႐ုတ္ကုမၸဏီ ေလးေထာင့္ငါးရာေလာက္ စကၤာပူထဲမွာ ရွိတယ္။ စကၤာပူကတဆင့္ ေဒသတြင္းကုိ ျဖန္႔ၾကလိမ့္မယ္။ စကၤာပူကုိ ဌာနခ်ဳပ္ယူၿပီး စကၤာပူေတြကုိလည္း သူတုိ႔နဲ႔အတူ ေခၚသြားလိမ့္မယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိရင္ ေဒသအေၾကာင္းကုိ သူတုိ႔က တုိ႔ေလာက္ မသိလုိ႔။ တုိ႔လူေတြက ေဒသအေၾကာင္း သိတယ္။ ဘာသာစကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔ ခရီးတစ္ခုေရာက္ဖုိ႔ တုိ႔ ကူညီႏုိင္တာက ဒါပဲ။ တုိ႔အလုပ္က ၾကားဝင္ေစ့စပ္ေပးသူ။
ေရရွည္မွာ ငါတုိ႔က ေဟာင္ေကာင္ထက္ သာမယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိရင္ တုိ႔အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ လက္ရွိပညာေရး၊ လုပ္အားနဲ႔ အေျခခံ အေဆာက္အဦးေတြမွာ တုိ႔ကုိ ေက်ာ္တက္ႏုိင္မယ့့္ႏုိင္ငံ လက္တေလာ မရွိေသးဘူး။ ရွန္ဟုိင္းဆုိရင္ အေျခခံ အေဆာင္အဦး သေဘာအရ ထုိင္ဝမ္နဲ႔ တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ မရွိတာက အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ အကူအညီအဖြဲ႔။ ေနာက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ ဒါေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္။ Shenzhen မွာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ေဟာင္ေကာင္ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနက အတြင္းေရးမွဴးတစ္ေယာက္က ငါနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေမးတယ္ "ဘာ့ေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကုိ ဆက္လုပ္ေနတာလဲ" တဲ့။ ငါက ေျပာတယ္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္းကမွ လူေတြကုိ အလုပ္ေပးထားႏုိင္တာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏုိင္ငံက ခင္ဗ်ားတုိ႔ထက္ ပစၥည္းပုိေကာင္းေအာင္ ထုတ္လုပ္ဖုိ႔ အၿမဲႀကိဳးစားေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ဝုိင္းေနတာ။ ဒီမွာက စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ပညာေရးနဲ႔ လုပ္အားေတြမွာ ယွဥ္ႏိုင္တဲ့ႏုိင္ငံ သိပ္မရွိေသးဘူးလုိ႔။
ေမး ။ ။ ေနာက္ထပ္ေဝဖန္သံတစ္ခုကေတာ့ စကၤာပူရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အာရွတစ္တုိက္လုံးရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြဟာ အေနာက္ႏုိင္ငံက ဝယ္ယူသုံးစြဲစားသုံးသူေတြအေပၚ အလြန္အမင္း မွီခုိေနရျခင္းပါ။ အခု စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းကာလမွာ အေမရိကန္ေတြက အရင္လုိ ဝယ္ယူစားသုံး၊ သုံးစြဲမႈေတြ မလုပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ စကၤာပူရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ လာမထိဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ ဒါဆုိရင္ အေျခခံ သေဘာတရားေတြဆီ ျပန္လွည့္ရေအာင္။ ကမၻာတစ္ခုလုံးဟာ စီးပြားေရးကယ္ဆယ္မႈေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အ႐ုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္ေနတယ္လုိ႔ မင္းထင္သလား။ ထင္တဲ့အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ငါတုိ႔လည္း ကိစၥေခ်ာၿပီ။ အေမရိကန္ေတြက အဲ့သလုိ အျဖစ္မခံဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ သိလား။ သူတုိ႔ကုမၸဏီ အႀကီးစားႀကီးေတြရဲ႕ ေရာင္းအားက ကမၻာေပၚမွာ (၅၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိတယ္။
ငါက အဆိုးျမင္သမား မဟုတ္ဘူး။ ဒီျပႆနာ ဘယ္ေလာက္ဆက္ၾကာေနဦးမလဲဆုိတာေတာ့ ငါ မသိဘူး။ တကယ္လုိ႔ အေမရိကန္ Federal Reserve က အႀကီးအကဲ Ben Bernake သာ တြက္ကိန္း မွန္သြားမယ္ဆုိရင္၊ သူတုိ႔ဘဏ္စာရင္းေတြလည္း ရွင္းေပးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ၂၀၁၀ - ခုေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ အေမရိကန္ရဲ႕ စီးပြားေရးနာလံထူေနေလာက္ၿပီ။ သူ႔တြက္ကိန္း လြဲသြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၂၀၁၂ - ၂၀၁၃ ေလာက္အထိ ၾကာေနဦးမယ္။ အခု သူတုိ႔အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြကုိ အကာအကြယ္ ေပးေနၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေတြလည္း အတူတူပဲ။
ဒါဆုိရင္ အေမရိကန္ေတြက စီးပြားေရးပုံစံေျပာင္းၿပီး ျပည္တြင္းက ကုန္ပစၥည္းေတြပဲသုံး၊ ျပည္တြင္းမွာပဲ ျဖန္႔ခ်ိ လုပ္လာလိမ့္မယ္ ထင္သလား။
မလုပ္ဘူး။ သူတုိ႔ ေတြ႔ထားတဲ့နည္းပညာေတြက ကမၻာကုိ ျပန္႔ေနၿပီ။ ေတြ႔ထားတဲ့ နည္းပညာေတြကုိ ဖရီးထရိတ္သုံးၿပီး ကမၻာကုိ မျဖန္႔ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ေတြက အခြင့္ေကာင္းယူသြားမွာေပါ့။ သူတုိ႔ အ႐ႈံးနဲ႔ ရင္ဆုိင္သြားရလိမ့္မယ္။
ေမး ။ ။ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြက စီးပြားေရးအက်ပ္႐ုိက္ေနေတာ့ အာရွထဲမွာထုတ္၊ အာရွထဲမွာ ျဖန္႔ေရာင္းတဲ့ Intra-Asian စီးပြားေရးက ပုိ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေနၾကတယ္။ အင္ထရာ-ေအးရွား စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မစၥတာလီ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ။ ဒီစနစ္က စိတ္လႈပ္ရွားစရာလုိ႔ မထင္ဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ အင္း ... ဒါက ငါတုိ႔အတြက္ အပုိဆုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔ အာရွတုိက္ရဲ႕ ေယဘုယ် ဝယ္ယူစားသုံးသူေတြက သိပ္ မခ်မ္းသာသလုိ လက္လည္း မဖြာၾကဘူး။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြဆုိ တုိ႔ထက္ပုိၿပီး ေငြစုေသးတယ္။ တုိ႔က ဝင္ေငြရဲ႕ ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ စုလာတာ ဆယ္စုႏွစ္ အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေန႔ တုိ႔မွာ ေငြပုိရွိေနတာ။ တ႐ုတ္ေတြက်ေတာ့ ပုိစုရတယ္။ သူတုိ႔က စစ္ျဖစ္တာ၊ ေရႀကီးတာ၊ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္တာ၊ ငလ်င္လႈပ္တာ၊ အစာေရစာ ရွားပါးတာစတဲ့ ျပႆနာေတြကုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ရွင္းယူရတာ။
သူတုိ႔ စိတ္ေနစ႐ုိတ္ကုိ သိရေအာင္ မင္းကုိ ပုံတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ေဂါက္႐ုိက္ရင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပခုံးက သိပ္မေကာင္းဘူးျဖစ္ေနတုန္း ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ငါ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ ငါ ေဂါက္႐ုိက္တာ ရပ္ထားေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက ငါ့ပခုံးအနာေပ်ာက္ေအာင္ ဆရာတစ္ေယာက္ လႊတ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ ငါက "ေနပါေစ။ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ ဒီေရာဂါက ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသလုိ႔ မရဘူး" လုိ႔။ သူက ငါနဲ႔အတူ လုိက္လာၿပီး တ႐ုတ္ဆရာတစ္ေယာက္ ငါ့ဆီ လႊတ္ေပးတယ္။ (အခု သူ မရွိေတာ့ ရွာဘူး) ဒါနဲ႔ ငါ့႐ုံးခန္းထဲက ထုိင္ခုံေပၚမွာ ေန႔တုိင္း (၄၅) မိနစ္ၾကာေအာင္ အႏွိပ္ခံတယ္။ ေျခာက္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ငါ့ပခုံးက ေကာင္းသြားတယ္ဗ်ာ။ ကဲ ... ဘာတတ္ႏုိင္ေသးတုန္း။
ငါ ေရာက္တုန္းက ရွန္ဟုိင္းမွာ ေရေတြ ႀကီးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါက "ဟုိက္ ... ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ပဲ။ အျပင္က အကူအညီေတြ ယူမွရမယ္" လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အျပင္က အကူအညီ ... ဟုတ္လား။ သူတုိ႔ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမွာလဲ။ ေရာက္ရင္ေတာင္ ရွန္ဟုိင္းၿမိဳ႕ေပၚပဲ ေရာက္မယ္။ ေက်းရြာေတြအထိ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မတုန္း" တဲ့။
သူေျပာတာက တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ ၿမိဳ႕တုိင္းရြာတုိင္းမွာ အေျခခံ လုိအပ္တာေတြ သိမ္းဆည္းထားဖုိ႔ ဂုိေဒါင္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ေစာင္စတာေတြေပါ့ကြာ။ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ ႀကံဳလာရင္ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက "သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ႀကံဳေတြ႔ရရင္ အစုိးရဆီက အကူအညီက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြအထိ ေရာက္ေအာင္ မပုိ႔ႏုိင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရွင္သန္ေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘာသာ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ထားရတာ" တဲ့။
တ႐ုတ္ေတြ ပုိက္ဆံရွိရင္ ဘာလုပ္တယ္ ထင္လဲ။ သူတုိ႔က စုတာ။ စုလုိ႔ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္၊ သုံးဆက္အတြက္ လုံေလာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္လူေတြက ဒီထက္ပုိၿပီး သုံးခ်င္သုံးလာၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လာမယ့္ ႏွစ္သုံးဆယ္၊ ႏွစ္ေလးဆယ္အတြင္း တ႐ုတ္ေတြဟာ အေမရိကန္ေတြလုိ အသုံးစြဲ ႀကီးလာလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မိဘူး။ သူတုိ႔က စုမယ္။ အိမ္ေတြ ေဆာက္မယ္။ ၾကာရင္ ျမတ္ႏုိးတဲ့ပစၥည္းေတြ ဝယ္ထားမယ္။ သူတုိ႔က သုံးေတာ့ သုံးမယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ လုိအပ္မွ သုံးမွာ။ ဒီေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ အိႏၵိယေစ်းကြက္ဆုိတာက တုိ႔အတြက္ အကန္႔အသတ္နဲ႔ပဲ ရွိတယ္။ အာဆီယံႏုိင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြက နည္းနည္း ပုိသုံးတယ္။
မေလးရွားနဲ႔ အင္ဒုိနီးရွားမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကုိ ၾကည့္။ သူတုိ႔က စုပဲစုေနတာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ စုေနၾကတာလဲ။ သူတုိ႔သမုိင္းကုိ သူတုိ႔ သိၾကလုိ႔။ ေဘးအႏၲရာယ္ႀကံဳလာၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔ အစုိးရေတြက ဘာမွ လုပ္မေပးဘူးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ။
ဇင္ေ၀ေသာ္
