ကမ်းလက် | “ကန္ေရကလဲ့လြန္းေတာ့ လေရာင္ကို ငံု႔နမ္းမိၾကေပါ့ ...”

ဂ်ပန္အဓိကရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈက လူဦးေရပါ။ ဂ်ပန္လူဦးေရက အိုမင္း လာေနၿပီ၊ ဒီအတြက္ အစားထိုးမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ အျခားျပႆ နာေတြကေတာ့ စီးပြားေရး“အီ”ေနမႈနဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ႐ွိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လူဦးေရျပႆနာကိုသာ မေျဖ႐ွင္းႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္ရဲ႕ အ နာဂတ္လည္း မလွႏိုင္ပါဘူး။
အေရအတြက္ကိုၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ ဒီျပႆနာက ထင္သာျမင္သာ ႐ွိလွပါ တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးဖြားႏႈန္းက ၁.၃၉ ပဲ႐ွိတယ္။ အမွန္တကယ္ လိုအပ္တဲ့ရာခိုင္ႏႈန္းက ၂.၁ ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးေလ်ာ့က်ေနပါ တယ္။ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းေလ်ာ့က်သြားေတာ့ လူငယ္ေတြက အလုပ္လည္းလုပ္ရ၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ရ၊ ဒီေတာ႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ္႔ လူငယ္ရာခိုင္ႏႈန္းက နည္းနည္းလာတယ္။

၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ လူႀကီးေတြကိုေစာင႔္ေရွာက္ႏိုင္မႈႏႈန္းက ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ႐ွိေနၿပီး ယခုႏွစ္ေတြမွာ ၂.၈ ပဲ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ လူဦးေရဆက္ ႐ွိေနမယ္ဆိုရင္ ၂၀၂၂ ေရာက္ရင္ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ေရာက္သြားပါလိမ့္
မယ္။ ဒါဆိုရင္ ၂၀၆၀ မွာ ၁.၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ႐ွိေတာ့မယ္။ အဲဒီအေနအထားအထိ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေနက တင္းခံထားလို႔ မရႏိုင္ေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားမယ္။ လူငယ္ေတြက ဒီဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ရင္ အျခားႏိုင္ငံကို ထြက္သြားၾကပါလိမ့္ မယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အတြင္းမွာ ဂ်ပန္လူဦးေရဟာ ၇၂ သန္းကေန ၁၂၈ သန္းအထိ ျမင့္ တက္လာခဲ့ေပမယ့္ အခု လူဦးေရက ေလ်ာ့က်လာေနၿပီး ၁၂၇.၅ သန္းပဲ ႐ွိ ပါေတာ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ စီးပြားေရး က်ဆင္းလာမႈကလည္း မလြဲမေသြပါ။ ဒီ အေနအထားကို ထိန္းထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈ အတိုင္း မိသားစုထဲမွာေရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာပါ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ တို႔ဟာ အိမ္ထဲမွာေန၊ ကေလးေတြကိုထိန္း၊ လူႀကီးေတြကိုျပဳစု၊ အိမ္တြင္း မႈေတြလုပ္ရတာကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီ အမ်ဳိး သ မီးေတြဟာ ခရီးေတြထြက္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ႐ွိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာ ကေန ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထြက္လုပ္၊ ကိုယ့္၀င္ေငြကို ႐ွာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ေနရတဲ့ အရသာကို ေတြ႔လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္ေ တြ ေျပာင္းလဲလာေန ၿပီး ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ လည္း မ႐ွိႏိုင္ဘူး။ စကၤာပူအဲယားလိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾက တဲ့ ဂ်ပန္ အမ်ဳိး သမီးေတြ႐ွိတယ္။ စကၤာပူကေလယာဥ္ေမာင္ေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တာေ တြေတာင္႐ွိပါတယ္။ ဒီမွာေနၾကရင္း စကၤာပူကအမ်ဳိးသမီးေတြ ဘယ္လိုေန ထိုင္ၾကတယ္၊ ေယာကၡမေတြရဲ႕အိမ္မွာလည္းမဟုတ္၊ ခင္ပြန္းရဲ႕ဗိုလ္က်တာ ကိုလည္းမခံရ၊ ဒါေတြကိုေတြ႔ျမင္သြားၾကတယ္။ ဂ်ပန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အ မ်ဳိးသမီးေတြ အရင္လိုျပန္ျဖစ္ေအာင္၊ ေငြေရးေၾကးေရးမွာ ေယာက္်ားကို မွီ ခိုေနရေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ မရပါဘူး။

မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ႏွစ္ဆက္အတြင္းမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးထုႀကီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ေ ႐ွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈထဲက အိမ္တြင္း ေရးတာ၀န္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလာ ခဲ့ၾကတယ္။ အခုသူတို႔ဘာသာသူတို႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လာၾကေတာ့ တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေဟာင္းထဲကို သူတို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္၀င္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးယူျခင္းကေနရလာမယ့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကိုလည္း မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနၾကေတာ့ တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အိမ္ေထာင္ေတာ့ျပဳတယ္။ ကေလးမယူဘူး။ ဂ်ပန္အလုပ္ ႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္သံုးဖို႔ ျငင္း ဆန္ေနၾကတယ္။ ဒါကလည္း အေထာက္အကူမျဖစ္လွပါဘူး။ ဆြီဒင္မွာဆို ရင္ အလုပ္႐ွင္ေတြက အမ်ဳိးသမီး အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္အကိုင္လည္း မပ်က္ ကေလးယူလို႔လည္းရေအာင္ စီစဥ္ေပးၾကတယ္။ ဂ်ပန္ကုမၸဏီေတြက မီးဖြားခြင့္တင္တဲ့ မိခင္ေလာင္းအလုပ္သမားကို ယာယီအလုပ္သမား စာရင္း ထဲ ထည့္သြင္းလိုက္ၾကတယ္။
ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္းႀကီး အလားအလာလည္း႐ွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြ အ တြက္ အလုပ္အကိုင္ကိုပါ လာၿပီးထိခိုက္ေနေတာ့ ကေလးယူျခင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ ေပးဆပ္ရတာေတြ မ်ားလြန္းေနတယ္။ ဘယ္ကုမဏီကမွ ဒီျပႆ နာကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ ဦးေဆာင္မႈေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတၱိမ်ဳိးမ႐ွိဘူး။ ႏိုင္ငံလူဦးေရ အတြက္ ကေလးေတြလိုတယ္လို႔သာ ပါးစပ္က ေျပာေနၾကတာပါ။

ဒီကိစၥမွာေတာ့ စကၤာပူနဲ႔ဂ်ပန္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ျပႆနာက ဆင္တူပါပဲ။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စကၤာပူက ၀င္ေရာက္ေနထိုင္လာသူေတြကို လက္ခံ တယ္။ ဂ်ပန္ရဲ႕ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံမႈႏႈန္းက မ႐ွိသေလာက္ပဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ဟာ သူတို႔ အမ်ဳိး သန္႔ေနရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္က နက္နက္နဲနဲကို စြဲေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံ ေရး၊ မခံေရးက ျပည္သူထဲမွာေရာ အစိုးရထဲမွာပါ ေဆြးေႏြးရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ေတြရဲ႕ ဇာတိမာန္ျပင္းျပပံုကို ကၽြန္ေတာ္မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ Cathay Building မွာ အဂၤလိပ္စာအယ္ဒီတာအေနနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ (၈) ရက္ ေန႔တိုင္းမွာ ဆာမူ႐ိုင္းဓားႀကီးေတြတ၀င့္၀င့္၊ စစ္ခ်ီသံေတြေၾကြးေႀကာ္ ရင္း စစ္ခ်ီခဲ့ၾကတာေတြကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
“Ware ware Nihonjin Wa Amaterasu Noshison Desu” (ငါတို႔လူမ်ဳိးဟာ ေနမ်ဳိးေနႏြယ္ေတြ)။
ဒါကို အျခားနည္းနဲ႔ေျပာေတာ့ ငါတို႔လူမ်ဳိးသာ ေနမ်ဳိးေနႏြယ္၊ မင္းတို႔က မ ဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ဒီေခတ္ ႀကီးထဲမွာ ဒါမ်ဳိးေတြေတာ့ သူတို ႔ေၾကြးေႀကာ္ေနၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခခံယံုၾကည္ခ်က္ က လံုး၀မေျပာင္းေသးဘူးလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ အေမရိကမွာေမြး၊ အေမရိက မွာပညာသင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအစိုးရ အရာ႐ွိ ေဂ်ာ့(ဂ်္)တာေကမူရာ(George Takemura)ကို ဂ်ပန္ေတြက မယံုၾကည္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ဟိုဒိုဘု(Hodobu)ဂ်ပန္အင္ေဖာ္ေမး႐ွင္းကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ အေျပာအဆို၊ အမူအရာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ တစ္ေယာက္ပါ။

ဒီလို လူမ်ဳိးအစြဲႀကီးေနျခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး႐ြားတဲ့ အဟန္႔အတားျဖစ္ေ နပါတယ္။ သူတို႔လူဦးေရ ျပႆနာလည္း ဒါေၾကာင့္ ေျဖ႐ွင္းလို႔မရျဖစ္ သြားႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္သာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတစ္ ေယာက္ ဆိုရင္ ဂ်ပန္နဲ႔ လူမ်ဳိးစုခ်င္းတူတဲ့ လူေတြကိုလက္ခံၿပီး ျပည္တြင္းကဂ်ပန္ေတြ နဲ႔ ေရာေႏွာမိသြား ေအာင္ ႀကိဳးစားမိမွာပါ။ တ႐ုတ္နဲ႔ကိုရီးယားအျပင္ ဗီယက္ နမ္ လူမ်ဳိးေတြကိုေတာင္ လက္ခံလို႔ရပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြ က ဂ်ပန္ႏိုင္္ငံထဲမွာကို ႐ွိေနႏွင့္ၾကၿပီးသားပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုရီးယား လူမ်ဳိး ၅၆၆,၀၀၀၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ၆၈၇,၀၀၀ ႐ွိေနၿပီး သူတို႔ဟာ ဂ်ပန္စကားကို ဂ်ပန္တစ္ေယာက္လိုကို မြတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ဆိုရင္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ တစ္သားတည္းျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ သူတို႔ကို ဂ်ပန္စီတီဇင္ အစစ္ေတြအေနနဲ႔လက္ခံဖို႔က အေတာ္အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။ တကယ္ဆို သူ တို႔ဟာ ဂ်ပန္မွာေမြး၊ ဂ်ပန္မွာႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ လူ႔အဖြဲ႔အ စည္းကေတာ့ သူတို႔ကို ဂ်ပန္ေတြအေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္အစြဲႀကီးတယ္ဆိုတာကို ျပည့္ျပည့္ စံုစံု သေဘာေပါက္ႏိုင္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ကန္႔သတ္ဟန္႔တားျခင္းခံရတဲ့ လူတစ္စုကို လည္း ထပ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ဟာ လက္တင္အေမရိကမွာ ေမြးတဲ့ Nikkeijin လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအစစ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြ တုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ႐ွိၾကတဲ့ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ လြတ္လပ္စြာ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ျခင္းေပၚလစီ အရ ဂ်ပန္ျပည္ ကိုျပန္လာၾကတယ္။ သူတို႔ျပန္လာေတာ့ ဂ်ပန္ရဲ႕ လူဦးေရေလ်ာ့ပါးလာ မႈျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေပး ႏိုင္ေတာ့မလိုလို ထင္စရာပါပဲ။ ကမာၻတစ္ျခမ္းခရီးစဥ္ကိုျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာၾကတဲ့ Nikkeijin ေတြဟာ လူထု က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမ႐ွိလို႔ သူတို႔အဘိုးအဘြားေတြ ၁၉၂၀ ၀န္းက်င္က ထြက္ ခြာသြားခဲ့ၾကတဲ့ ဘရာဇီးဆီကို ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အစိုးရရဲ႕ စမ္းသပ္က်င့္သံုးမႈေပၚလစီလည္း အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ လံုး၀မတူတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ဂ်ပန္ေတြဟာ ဂ်ပန္မွာ႐ွိေန တဲ့သူတို႔ေဆြမ်ဳိးဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ကန္႔သတ္ဆက္ဆံျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေနနဲ႔ပဲ ဂ်ပန္လူထုက လက္ခံၾကတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္လယ္ေရာက္လို႔ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းလည္း ရင္ဆိုင္လိုက္ရေရာ အလုပ္အကိုင္မ႐ွိျဖစ္ေနတဲ့ Nikkeijin ဂ်ပန္ေတြကို အစိုးရက အေျခခံ စား ရိတ္ေတြေပးၿပီး ဘရာဇီးကို အၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခား သားေတြအေပၚ အဲသလို ခြဲျခားမႈမ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အစိုးရရဲ႕ေပၚလစီဟာ အလုပ္ျဖစ္သြားႏိုင္စရာ ႐ွိပါတယ္။
ဂ်ပန္အစိုးရအေနနဲ႔ ကိုယ္က်င့္သံုးမယ့္ေပၚလစီကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္မႈ ႐ွိရမယ္ ဆိုတာကို စတင္မက်င့္သံုး မီကတည္းက ယံုၾကည္ထားဖို႔ သင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ ငံျခားသားကို လက္မခံလိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ လူထုမွာ႐ွိေနတယ္ဆို တာကို ေလွ်ာ့ တြက္မိတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္နည္းနဲ႔ႀကိဳးစားရင္ရႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္ ကူးမ်ဳိးေတာ့ ႐ွိထား သင့္ပါတယ္။

ဆက္ရန္ -

မႏွစ္က ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္ မိမိထမံသီမွာရွိစဥ္ ရဟန္းခံေပးထားခဲ႔သည့္ နာဂဘုန္းႀကီး ဦးေဝေရာစနနွင္႔ေတြ႔သျဖင္႔ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳ ဦးေမာင္ သိန္း အေၾကာင္းေမးမိသည္။ ဦးေမာင္သိန္းသည္ ေလရွီးနာဂမ်ိဳးႏြယ္စုေလး တစ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။
"ဦးေမာင္သိန္းႀကီးေရာ ရွိေသးသလား"
"ထမံသီမွာ မရွိေတာ႔ဘူး ဘုန္းဘုန္း၊ သူ႔႐ြာကိုျပန္သြားၿပီ"
"ဘာေၾကာင္႔ သူ႔႐ြာကိုျပန္သြားတာလဲ"
"သူ႔႐ြာက လူငယ္ေတြကို သူတို႔ ဘာသာစကားသင္ေပးဖို႔ တဲ႔၊ အဲသလိုမွ မ လုပ္ရင္ သူတို႔ ဘာသာစကား မၾကာခင္ ကြယ္သြားေတာ႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္"
"သူ႔႐ြာက အိမ္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ"
"အစိတ္သုံးဆယ္ပဲရွိမယ္"
"သူတို႔ ဘာသာစကားကို ႐ြာေပါင္း ဘယ္ႏွ႐ြာက ေျပာသလဲ"
"မေျပာဘူး။ သူတို႔ တစ္ရြာပဲေျပာတယ္၊ တျခားရြာေတြမွာလည္း သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စကားေတြရွိတယ္"

အိမ္ေျခ အစိတ္သုံးဆယ္ေလာက္ပဲေျပာသည့္ စကားပင္ျဖစ္ေစ ဒါကို မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လူမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ ဦးေမာင္သိန္း မွာ တာဝန္ရွိေနတာပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္။

လက္ထပ္လက္စြပ္

ဂ်ပန္(သို႔မဟုတ္) သာမန္ႏိုင္ငံ အဆင္႔ဆီေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ႏိုင္ငံ

လူနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္အမွတ္အသား

ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ သမိုင္းေရ.............

ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ

Featured post

ကၽြန္ေတာ္ မမုန္းဘူး - ဇင္ေ၀ေသာ္ (ျမန္မာျပန္)

နား၀င္မခ်ိဳတဲ့ အမွန္တရားမ်ား (ဇင္ေ၀ေသာ္)

Most viewed

Labels

Archive

Now Reading

page views