ဆင္ေသတစ္ေကာင္ႏွင္႔ ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္

ေရွးသေရာ အခါက ( ေရွးသေရာ အခါက ဟူသည္ ယခု မဟုတ္ ဟူလို ) တကၠသိုလ္ျပည္၌ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီး တစ္ဦးရွိေလသည္ ( ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးမ်ား၌ ကိုယ္ပိုင္နာမည္ မရွိတတ္၊ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီး ဟုသာ သိရ၏ ) ထို ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီး၏ နာမည္ကား အရပ္ ေလး၊ ရွစ္မ်က္ႏွာတို႔၌ အြန္လိုင္း၊ ေအာ႔ဖ္လိုင္း ျပန္႔ႏွံ႔၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ထိုဆရာႀကီး၏ အထံ၌ ပညာ သင္ၾကားေနၾကေသာ ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ ရွိေလသည္။

( ပုံျပင္ေဟာင္းထဲမွ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးအထံ၌ သုံး ေယာက္ သာ ေတြ ႔ရသည္ )

ထို ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ကား လယ္သမားသား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သား၊ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ႀကီးသားႏွင္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသားတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဆရာႀကီးအထံ ပညာသင္ၾကားရန္ ေရာက္လာေသာေန႔က

" သင္တို႔ ဘယ္လို ပညာမ်ား သင္ၾကားလိုပါသလဲ " ဆရာႀကီးက ေမးရာ

" ပုံျပင္ေဟာင္းထဲကအတိုင္း က်ားေသကို အသက္သြင္းေသာ ပညာကို သင္ လိုပါသည္ " ဟု ေျဖၾက၏။

" ငါလို ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးထံလာၿပီး က်ားေသကို အသက္သြင္းျခင္းကဲ႔သို႔ ေသးႏုပ္ေသာ ပညာကို မသင္ၾကပါႏွင္႔၊ ထို႔ထက္ ႀကီးမားေသာ ပညာကိုသင္ၾကပါေလ၊ သင္တို႔ သြား၍ တိုင္ပင္ၾကပါေလဦး " ဟု ဆရာႀကီးက သာသာႏွင္႔ ဝါဝါထု၏။

ထို ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္တို႔ တဖန္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာျ ပီး ေနာက္ဆုံး က်ားေသကို အသက္သြင္းျခင္းထက္ ပို၍ ႀကီးက်ယ္ေသာ ဆင္ေသကို အသက္သြင္းျခင္း အတတ္ပညာ သင္ယူၾကရန္ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ ၾက၏။ ဆရားႀကီးလည္း ႏွစ္ၿမိဳ႕သည္ဟု ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ဆင္ေသကို အ သက္သြင္းျခင္း အတတ္ပညာအတြက္ ေက်ာင္းသား သုံးေယာက္သာလို၏။

ထို႔ေၾကာင္႔ ဆရာႀကီးက လယ္သမားသားကို ထိုပညာႏွင္႔ ပတ္သက္ေသာ အက္ဒီရွင္နယ္ အက္ဂ်ဴေကးရွင္း အပိုပညာ သင္ေပးေလ၏။ ထုိလယ္သမားသားက အလြန္ လိမ္မာလွသျဖင္႔ ဆရာႀကီးကိုယ္ တိုင္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရွိလွ၏။

အတိုခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ပုံျပင္ေဟာင္းထဲကအတိုင္း ပညာစုံတတ္ေျမာက္ျပီး ေနရပ္သို႔ ျပန္ရန္ ဆရာႀကီးကို ကန္ေတာ႔ၾက၏၊ ဆရာႀကီးကဆုေပး၏။ ေစတနာေကာင္းျဖင္႔ အသုံးမခ်လ်င္ သူသင္ေပး လိုက္ေသာ ပညာမ်ားလည္း အစြမ္းထက္မည္မဟုတ္၊ ယေန႔မွစ၍ စိတ္ေကာင္းေမြးၾကရန္ ဆုံးမ အမွာစကားလည္း ပါးလိုက္ေလ၏။ထို႔အျပင္ လယ္သမားသားကို ဆုအျဖစ္ သားေရနယ္တစ္ခုလည္း ေပးလိုက္၏။

ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္တို႔ ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ရာ (ယခု ေနျပည္ေတာ္ႏွင္႔ မလြဲမွားေစလို ) လမ္းခုလပ္၌ အႀကံတစ္ခု ရၾက၏။ အကယ္၍ ဆင္ေသတစ္ေကာင္ကို အသက္သြင္းႏိုင္လ်င္ လမ္းေလ်ာက္စရာ မလို ဆင္စီး၍ ေလးေယာက္သား ခရီးဆက္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုျပီး ပုံျပင္ေဟာင္း ထဲက ပရိုစီဂ်ာအတိုင္း ( လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ) အားလုံး ေဆာင္႐ြက္ၾက၏။

ျပႆနာက ထိုမွေတြ႔ရေလေတာ႔သည္။ ဆင္ အ႐ိုးမ်ား တကယ္ မစစ္၍ လား၊ အ႐ိုးဆက္ပုံ မွား၍လား၊ အသက္သြင္းမႏၱာန္ကပဲ ရြတ္ဖတ္ပုံ လြဲ၍ လား၊ ဆရာႀကီးစကား အတိုင္း ေစတနာေကာင္း မရွိ၍လား မသိ ဆင္ေသက တုတ္တုတ္မလႈပ္ ရွိေလေတာ႔၏။ ႀကိဳးစားၾက၏။ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ႀကိဳးစားၾက၏။ ေခ်ြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက၏။ မရပါေလ။ ေနာက္ဆုံး လက္ေလ်ွာ႔ကာ ေျခလ်င္ခရီးဆက္ရန္သာ ျပင္ဆင္ၾကရေတာ႔၏။

ထိုအခါေရာက္မွ လယ္သမားသားက ဆရာႀကီး ေပးလိုက္ေသာ ပညာႏွင္႔ သားေရနယ္ကို အသုံးခ်ေလေတာ႔သည္။ ( ေနာက္မွ သိရသည္က ထို သားေရနယ္သည္ ရိုးရိုး သားေရနယ္ မဟုတ္၊ ဆိတ္သားေရနယ္ ျဖစ္၏ )  ေရွ႕လူ သုံးေယာက္ အသက္သြင္း၍မရ မစ္စထရီးယပ္ျဖစ္၍ ထူးဆန္းန ား လည္ရခက္လွေသာ၊( ဤမစ္စထရီးယပ္ကား နာမဝိေသသနုဒ္တည္း၊ အက္ဂ်က္တစ္ဟုလည္း ဆိုၾက၏ ) ထိုဆင္ေသကို လယ္သမားသားက ဆိတ္သားေရနယ္ျဖင္႔ မရ အရ ဖုံးအုပ္ရရွာေလေတာ႔သည္။

လုံေတာ႔ မလုံ၊ ဆရာႀကီးစကား အတိုင္း တတ္ႏိုင္သေ႐ြ႕ လုံေအာင္သာ ေရွ႕ မ်က္ႏွာ ေနာက္ထား ဖုံးအုပ္ျပီး ခရီးဆက္ၾကေလေတာ႔သည္။

ထိုအခါမွ စ၍ " ဆင္ေသကို ဆိတ္သားေရနဲ႔ ဖုံး " ဟူေသာ ျမန္မာစကားပုံ ေပၚေပါက္လာခဲ႔သည္ ဟူသတတ္။

 သီဟနာဒ ( ဦးကိုေမာင္ကိုယ္စား၊ ျပဳံးစိစိ )