" ယႏၱယား တခုလံုးကို စီးပြားေရးတြက္ တြက္ ထားတဲ႔ စင္ကာပူ..."
ဒီမွာလည္း အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီ ကြန္မင္႔ဟာ စကၤာပူနဲ႔ ပတ္သက္လု႔ိ အျငင္းပြားဖြယ္ မ႐ိွ မွန္တယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။ သိပ္ျပီး တိုးတက္ခ်င္ေတာ႔ ေဈးတြက္တြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္၊ ဒီ အားနည္းခ်က္ေၾကာင္႔ ဘယ္မွာသြားထိသလဲ ဘာေတြကို ၾကည္႔ရမလဲ ဆိုရင္ အႏုပညာ၊ စာေပ၊
ဒီမွာလည္း အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီ ကြန္မင္႔ဟာ စကၤာပူနဲ႔ ပတ္သက္လု႔ိ အျငင္းပြားဖြယ္ မ႐ိွ မွန္တယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။ သိပ္ျပီး တိုးတက္ခ်င္ေတာ႔ ေဈးတြက္တြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္၊ ဒီ အားနည္းခ်က္ေၾကာင္႔ ဘယ္မွာသြားထိသလဲ ဘာေတြကို ၾကည္႔ရမလဲ ဆိုရင္ အႏုပညာ၊ စာေပ၊
အားကစား နဲ႔
ယဥ္ေက်းမႈ စတဲ႔ က႑ေတြမွာ အားနည္းသြားေတာ႔တယ္။
ႏိုင္ငံသစ္ကေလး မို႔ လို႔ ေျပာရင္ေတာ႔ ရတာေပါ႔။ ႏိုင္ငံကသာသစ္တာ ဒီမွာ
ေနေနၾကတ႔ဲ လူေတြက အသစ္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူလို ကိုယ္လို အာရွသားေတြပဲ။
အရင္ဆုံး ေဈးတြက္ တြက္ျပီး အဂၤလိပ္စာ ရုံးသုံးလုပ္ေတာ႔ တရုတ္လူမ်ိဳးတြရဲ႕ အႏုပညာ နဲ႔ စာေပအေမြ ေကာင္းေကာင္း မရေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တရုတ္ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြက အခုအထိ မေက်ၾကေသးဘူး။ စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈပါ ကိုယ္ပိုင္အေမြ မက်န္ေတာ႔လိုပ႔ါ။ စကၤာပူရီးယန္း မေလးနဲ႔ အိႏၵိယန္းေတြက သူတို႔ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြကို အေျပာက္မခံဘူး။ လက္သိပ္ထိုး ထိန္းသိမ္းၾကတယ္။
တိုးတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတြထဲ အႏုပညာ နဲ႔ ဖန္တီးမႈမွာ စကၤာပူ ေတာ္ေတာ္ညံ႔ပါတယ္။ လူဦးေရ ေၾကာင္႔လိ႔ု ေျပာႏိုင္ေပမယ္႔ တကယ္႔ ပါရမီရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးထဲကေနလည္း ထြက္လာႏိုင္တာပဲ။ အဓိက ကေတာ႔ လူေတြရဲ႕ မိုင္း ( ဒ္ ) ဆက္ပါ။ လူဦးေရေၾကာင္႔လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ စကၤာပူမွာ ကမၻာသိတဲ႔ အႏုပညာ႐ွင္ ထိုင္ဝမ္နဲ႔ ေဟာင္ေကာင္တို႔လို မ႐ိွဘူး။ တကယ္စြမ္းရင္ တရုတ္ ပရိႆတ္က ကမၻာနဲ႔အဝွမ္း ႐ိွေနတာပဲ။ မေရမရာ၊ အာမခံခ်က္မရိွတဲ႔ အႏုပညာလို က႑ေတြမွာ အားမေပးတဲ႔ မိဘေတြက ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရိွမယ္။
အခုေတာ႔ အစိုးရကပါ စျပီး ဒီအားနည္းခ်က္ကို ျဖည္႔ဖို႔ ေဆာ္ေအာေနတာေတြ ၾကားရ ဖတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ မိုင္း ( ဒ္ ) ဆက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပင္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။
လီကြမ္းယု ေျပာခဲ႔ပါေရာ လား။ သုေတသန လုပ္မယ္႔ ေက်ာင္းသား စလုံးေတြထဲမွာ မရွိဘူး တဲ႔၊ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆုိေတာ႔ ဆရာဝန္လုပ္ ေရွ႕ေနလုပ္ရတာေလာက္ ပိုက္ဆံ မဝင္လို႔ တဲ႔။ သုေတသနဆိုတာကလည္း ဘရိတ္ သရု မျဖစ္ေသးရင္ ေငြရဖို႔ မေသခ်ာလွဘူး။
စာေပေရးသားမႈမွာလည္း ဂ်ာနယ္လစ္လို ပညာရပ္ပိုင္းေတြမွာ ေတာ္ေပမယ္႔ ဒီထက္ ပါရမီနဲ႔ အားစိုက္မႈလိုတဲ႔ ရသစာေပလိုမ်ိဳးေတြမွာ သိပ္မစြံပါဘူး။ က်န္တာေတြ ေနာက္ထား ျမန္မာေတြရဲ႕ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အဆင္႔က အေတာ္ျမင္႔တယ္လိ႔ု ယုံၾကည္ပါတယ္။
အားကစားမွာလည္း တရုတ္ျပည္မႀကီးရဲ႕ ဒုတိယတန္းစားေတြကို ေမြးျပီး ျပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ရတယ္။ ေဘာလုံး ဆိုရင္လည္း လူ အထိုက္အေလ်ာက္သိတဲ႔ ဖန္ဒီ အာမက္တို႔ အလန္ ႐ွာ တို႔က စကၤာပူရီးယန္း မေလး အသိုင္းအဝိုင္းထဲကပါ။ လူ အမ်ားစု တရုတ္ေတြထဲက မပါဘူး။ ပေရာ္ဖက္႐ွင္ အေနနဲ႔ မိဘေတြက အားလည္း မေပးၾကဘူး။ ဝင္ေငြ ပံုမွန္ တြက္လုိ႔မွ မရတာပဲ။
ေနာက္ထပ္ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္တဲ႔ ဖိအားက ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး။ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္က စ လို႕ ပညာေရး ပရက္ရွာေတြနဲ႔ ေနၾကရရွာတယ္။ မ်က္မွန္ပါဝါ ထူထူေလးေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ႔ ပရက္ရွာေတြေၾကာင္႔ စကၤာပူမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ေတြလည္း မ်ားတယ္။
ထားပါေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စီးပြားေရး ပံုသ႑ာန္နဲ႔ လည္ပတ္ေနတာလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။
စကၤာပူဖက္က ေနေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ စီးပြားေရး တြက္ တြက္တတ္ပါတယ္၊ တြက္လည္း တြက္ရပါမယ္ ။ ဟင္းခ်က္စရာဝယ္တဲ႔ အိမ္ရွင္မက စလို႔ ကုမၸဏီတစ္ခုလုံးကို လည္ပတ္ေနသူအထိ တြက္ရပါတယ္။ ဟင္းခ်က္စရာ ဝယ္တဲ႔ေနရာမွာေတာင္ ပစၥည္းမွန္ ေဈးမွန္ဆိုတာ သိပါလ်က္နဲ႔ ေဈးခ်ိဳႏိုင္သမွ် ခ်ိဳေအာင္ ဆစ္ေတာ႔ ဆစ္ေနၾကတာမဟုတ္လား၊ ဒါဟာ အျမတ္ရေရး၊ မ႐ွံဳးေရး အေျခခံ ျပယုဂ္ပါ။ စကၤာပူလို ေျမဆင္းရဲ သယံဇာတ မ႐ိွတဲ႔ ႏိုင္ငံေလးက စီးပြားေရးတြက္ တြက္ မထားရင္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ဆီ ျပည္ပက စီးပြားေရးလာလုပ္ၾကမယ္႔ စီးပြားေရးသမားတိုင္းဟာလည္း ဒီလိုပဲ ရွိမွာပါ။ လက္႐ိွ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ၾကည္႔ပါ။ ျပည္ပက စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြကိုလည္
( အမ်ားအားျဖင္႔ ) သူတို႔ နစ္နာရင္ ျပည္သူက ဆႏၵျပတယ္၊ အစိုးရက သူတို႔ ႐ွံဳးမွာကို မလုပ္ဘူး။ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္က အရွံဳးခံျပီး အလုပ္သမားကို လစာေပးမထားဘူး၊ အလုပ္သမားကလည္း ဒီထက္သာတာေတြ႔ရင္ အလုပ္ေျပာင္းတယ္။ ေနရာပဲကြာတယ္ အ႐ွံဳးမခံခ်င္တာကေတာ႔ အတူတူပါ။
စီးပြားေရးတြက္ တြက္တဲ႔ေနရာမွာ ပညာသားပါရင္ စီးပြားေရးကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္ျပီး ပညာသားမပါရင္၊ မ႐ိုးမသားဆိုရင္ အျမတ္ႀကီးစား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ တစ္ခုခုမွ မရွိဘဲ အ႐ွံဳးခံသူေတာ႔ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ တံခါးဖြင္႔ စီးပြားေရး ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္သူ ပိုလည္သလဲ၊ ပို ပါးနပ္သလဲ ( အရင္းအႏီွး ပိုရိွသလဲ ) ဆိုတာ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ယွဥ္ျပိဳင္ရတဲ႔ ျပိဳင္ပြဲပါ။ ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ မ ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ ေဈးကြက္ စီးပြားေရးက တြက္မွကို ရပါတယ္။ တစ္။ မ႐ွံဳးေရး။ ႏွစ္။ အျမတ္ ရရိွေရး။ သုံး။ ျမတ္ႏိုင္သမွ်အျမတ္ ရရိွေရးပါ။ ျပီးေတာ႔မွ လႉခ်င္ လႉေပါ႔။
ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြနဲ႔စာရင္ စကၤာပူတ႐ုတ္၊ မေလးတ႐ုတ္ေတြက အမ်ားႀကီး အက္သစ္ကယ္ ပိုျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္ဆံၾကည္႔ပါ။
ဒါေပမယ္႔ တိုးတက္ဖိ႔ု အတြက္ ဘာသာစကားကို အေလ်ာ္ေပးလိုက္ရတာမ်ိဳးကေတာ႔ နည္းနည္း အရင္းမ်ားသြားသလား ထင္ရပါတယ္။ သူ႕ အေနအထားနဲ႔ သူေပါ႔ေလ။
အရင္ဆုံး ေဈးတြက္ တြက္ျပီး အဂၤလိပ္စာ ရုံးသုံးလုပ္ေတာ႔ တရုတ္လူမ်ိဳးတြရဲ႕ အႏုပညာ နဲ႔ စာေပအေမြ ေကာင္းေကာင္း မရေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တရုတ္ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြက အခုအထိ မေက်ၾကေသးဘူး။ စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈပါ ကိုယ္ပိုင္အေမြ မက်န္ေတာ႔လိုပ႔ါ။ စကၤာပူရီးယန္း မေလးနဲ႔ အိႏၵိယန္းေတြက သူတို႔ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြကို အေျပာက္မခံဘူး။ လက္သိပ္ထိုး ထိန္းသိမ္းၾကတယ္။
တိုးတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတြထဲ အႏုပညာ နဲ႔ ဖန္တီးမႈမွာ စကၤာပူ ေတာ္ေတာ္ညံ႔ပါတယ္။ လူဦးေရ ေၾကာင္႔လိ႔ု ေျပာႏိုင္ေပမယ္႔ တကယ္႔ ပါရမီရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးထဲကေနလည္း ထြက္လာႏိုင္တာပဲ။ အဓိက ကေတာ႔ လူေတြရဲ႕ မိုင္း ( ဒ္ ) ဆက္ပါ။ လူဦးေရေၾကာင္႔လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ စကၤာပူမွာ ကမၻာသိတဲ႔ အႏုပညာ႐ွင္ ထိုင္ဝမ္နဲ႔ ေဟာင္ေကာင္တို႔လို မ႐ိွဘူး။ တကယ္စြမ္းရင္ တရုတ္ ပရိႆတ္က ကမၻာနဲ႔အဝွမ္း ႐ိွေနတာပဲ။ မေရမရာ၊ အာမခံခ်က္မရိွတဲ႔ အႏုပညာလို က႑ေတြမွာ အားမေပးတဲ႔ မိဘေတြက ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရိွမယ္။
အခုေတာ႔ အစိုးရကပါ စျပီး ဒီအားနည္းခ်က္ကို ျဖည္႔ဖို႔ ေဆာ္ေအာေနတာေတြ ၾကားရ ဖတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ မိုင္း ( ဒ္ ) ဆက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပင္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။
လီကြမ္းယု ေျပာခဲ႔ပါေရာ လား။ သုေတသန လုပ္မယ္႔ ေက်ာင္းသား စလုံးေတြထဲမွာ မရွိဘူး တဲ႔၊ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆုိေတာ႔ ဆရာဝန္လုပ္ ေရွ႕ေနလုပ္ရတာေလာက္ ပိုက္ဆံ မဝင္လို႔ တဲ႔။ သုေတသနဆိုတာကလည္း ဘရိတ္ သရု မျဖစ္ေသးရင္ ေငြရဖို႔ မေသခ်ာလွဘူး။
စာေပေရးသားမႈမွာလည္း ဂ်ာနယ္လစ္လို ပညာရပ္ပိုင္းေတြမွာ ေတာ္ေပမယ္႔ ဒီထက္ ပါရမီနဲ႔ အားစိုက္မႈလိုတဲ႔ ရသစာေပလိုမ်ိဳးေတြမွာ သိပ္မစြံပါဘူး။ က်န္တာေတြ ေနာက္ထား ျမန္မာေတြရဲ႕ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အဆင္႔က အေတာ္ျမင္႔တယ္လိ႔ု ယုံၾကည္ပါတယ္။
အားကစားမွာလည္း တရုတ္ျပည္မႀကီးရဲ႕ ဒုတိယတန္းစားေတြကို ေမြးျပီး ျပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ရတယ္။ ေဘာလုံး ဆိုရင္လည္း လူ အထိုက္အေလ်ာက္သိတဲ႔ ဖန္ဒီ အာမက္တို႔ အလန္ ႐ွာ တို႔က စကၤာပူရီးယန္း မေလး အသိုင္းအဝိုင္းထဲကပါ။ လူ အမ်ားစု တရုတ္ေတြထဲက မပါဘူး။ ပေရာ္ဖက္႐ွင္ အေနနဲ႔ မိဘေတြက အားလည္း မေပးၾကဘူး။ ဝင္ေငြ ပံုမွန္ တြက္လုိ႔မွ မရတာပဲ။
ေနာက္ထပ္ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္တဲ႔ ဖိအားက ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး။ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္က စ လို႕ ပညာေရး ပရက္ရွာေတြနဲ႔ ေနၾကရရွာတယ္။ မ်က္မွန္ပါဝါ ထူထူေလးေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ႔ ပရက္ရွာေတြေၾကာင္႔ စကၤာပူမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ေတြလည္း မ်ားတယ္။
ထားပါေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စီးပြားေရး ပံုသ႑ာန္နဲ႔ လည္ပတ္ေနတာလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။
စကၤာပူဖက္က ေနေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ စီးပြားေရး တြက္ တြက္တတ္ပါတယ္၊ တြက္လည္း တြက္ရပါမယ္ ။ ဟင္းခ်က္စရာဝယ္တဲ႔ အိမ္ရွင္မက စလို႔ ကုမၸဏီတစ္ခုလုံးကို လည္ပတ္ေနသူအထိ တြက္ရပါတယ္။ ဟင္းခ်က္စရာ ဝယ္တဲ႔ေနရာမွာေတာင္ ပစၥည္းမွန္ ေဈးမွန္ဆိုတာ သိပါလ်က္နဲ႔ ေဈးခ်ိဳႏိုင္သမွ် ခ်ိဳေအာင္ ဆစ္ေတာ႔ ဆစ္ေနၾကတာမဟုတ္လား၊ ဒါဟာ အျမတ္ရေရး၊ မ႐ွံဳးေရး အေျခခံ ျပယုဂ္ပါ။ စကၤာပူလို ေျမဆင္းရဲ သယံဇာတ မ႐ိွတဲ႔ ႏိုင္ငံေလးက စီးပြားေရးတြက္ တြက္ မထားရင္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ဆီ ျပည္ပက စီးပြားေရးလာလုပ္ၾကမယ္႔ စီးပြားေရးသမားတိုင္းဟာလည္း ဒီလိုပဲ ရွိမွာပါ။ လက္႐ိွ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ၾကည္႔ပါ။ ျပည္ပက စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြကိုလည္
( အမ်ားအားျဖင္႔ ) သူတို႔ နစ္နာရင္ ျပည္သူက ဆႏၵျပတယ္၊ အစိုးရက သူတို႔ ႐ွံဳးမွာကို မလုပ္ဘူး။ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္က အရွံဳးခံျပီး အလုပ္သမားကို လစာေပးမထားဘူး၊ အလုပ္သမားကလည္း ဒီထက္သာတာေတြ႔ရင္ အလုပ္ေျပာင္းတယ္။ ေနရာပဲကြာတယ္ အ႐ွံဳးမခံခ်င္တာကေတာ႔ အတူတူပါ။
စီးပြားေရးတြက္ တြက္တဲ႔ေနရာမွာ ပညာသားပါရင္ စီးပြားေရးကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္ျပီး ပညာသားမပါရင္၊ မ႐ိုးမသားဆိုရင္ အျမတ္ႀကီးစား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ တစ္ခုခုမွ မရွိဘဲ အ႐ွံဳးခံသူေတာ႔ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ တံခါးဖြင္႔ စီးပြားေရး ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္သူ ပိုလည္သလဲ၊ ပို ပါးနပ္သလဲ ( အရင္းအႏီွး ပိုရိွသလဲ ) ဆိုတာ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ယွဥ္ျပိဳင္ရတဲ႔ ျပိဳင္ပြဲပါ။ ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ မ ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ ေဈးကြက္ စီးပြားေရးက တြက္မွကို ရပါတယ္။ တစ္။ မ႐ွံဳးေရး။ ႏွစ္။ အျမတ္ ရရိွေရး။ သုံး။ ျမတ္ႏိုင္သမွ်အျမတ္ ရရိွေရးပါ။ ျပီးေတာ႔မွ လႉခ်င္ လႉေပါ႔။
ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြနဲ႔စာရင္ စကၤာပူတ႐ုတ္၊ မေလးတ႐ုတ္ေတြက အမ်ားႀကီး အက္သစ္ကယ္ ပိုျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္ဆံၾကည္႔ပါ။
ဒါေပမယ္႔ တိုးတက္ဖိ႔ု အတြက္ ဘာသာစကားကို အေလ်ာ္ေပးလိုက္ရတာမ်ိဳးကေတာ႔ နည္းနည္း အရင္းမ်ားသြားသလား ထင္ရပါတယ္။ သူ႕ အေနအထားနဲ႔ သူေပါ႔ေလ။
ေလးစားလ်က္
ဇင္ေဝေသာ္
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment