သူတုိ႔ခ်န္ထားခဲ့သည့္ ပုံရိပ္မ်ား

တစ္ခါက ကမၻာသိ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး တနဂၤေႏြေန႔ တရားေဟာရန္ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးကား K. Sri Dhammananda ဆုိသည့္ ကြာလာလမ္ပူ အေျခစုိက္ သီရိလကၤာ ဆရာေတာ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ “What Buddhists Believe” သည္ မာစတာပိစ္ဟု ေခၚရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလည္းေကာင္း၍ အုပ္ေရေပါင္း မ်ားစြာလည္း ကမၻာျပန္ႏွံ႔ခဲ့သည္။
ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေက်ာ္သည္ႏွင့္အညီ အလြန္လည္း ေတာ္သည္ဟု ထင္သည္

။ ေက်ာင္း ေရာက္လာခုိက္
“ဦးဇင္းက ဗမာလား” “Are you a Burmese?”
“မွန္ပါတယ္ဘုရား” ဟု ျပန္ေလွ်ာက္စဥ္
“မဂၤလာပါ” ဟု အရင္ဆုံး ဗမာလို ႏႈတ္ဆက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္
“ဒီေက်ာင္းကုိ တရားေဟာဖုိ႔ ေရာက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေမ့ကုန္ၿပီ။ ဒီေက်ာင္းအတြင္းတရားေဟာရာမွာ ေဆာင္ရ ေရွာင္ရမယ့္ အခ်က္ေတြရွိရင္ ဦးပဥၥင္းက ႀကိဳတင္ေလွ်ာက္ထား အသိေပးပါဦး” ဟု အဂၤလိပ္လုိ ဆက္ မိန္႔ လာသည္။

႐ုိးသားစြာ ဆုိပါအံ့။ ဤစကားမ်ိဳး မၾကားခဲ့ဖူး႐ုိး အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာသိ ဆရာေတာ္တစ္ပါးထဲမွ မဆုိထားလင့္၊ ျမန္မာသိ ဆရာေတာ္ မ်ားထံမွပင္ မိမိတုိ႔ တရားေဟာမည့္ ေက်ာင္း (ေနရာ၏) ေဆာင္သင့္၊ ေရွာင္သင့္ေသာ အခ်က္တုိ႔ကုိ ႀကိဳတင္ေမးတာ မေျဖခဲ့ရဖူးေပ။ ကမၻာေက်ာ္သည့္ ဆရာေတာ္တုိ႔သည္ ကမၻာ့စံညႊန္းႏွင့္လည္း ညီညႊတ္ေပ၏ဟုသာ သေဘာ ေပါက္လုိက္ရသည္။ ကမၻာ့စံညႊန္းဟု ဆုိလုိက္သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာအဆုံးအမတုိ႔ကို ေက်ာ္ခြရာ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။ အမွန္မူ ဤကိစၥတုိ႔သည္ ေက်ာင္းေနရဟန္း (အာဝါသိက) ႏွင့္ ဧည့္သည္ ရဟန္း (အာဂႏၲဳက) တုိ႔ ရွိသင့္သည့္ အျပန္အလွန္ ဝတၱရားတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကပါသည္။

ထုိဆရာေတာ္ႀကီးက
“တုိ႔ကို တရားခ်ီးျမွင့္ဖုိ႔ ပင့္ထားတာကေတာ့ (၁၀) နာရီကေန (၁၁) နာရီအထိကြ၊ (၁၁) နာရီမွာ မင္းတုိ႔ ဘုရားဆြမ္းကပ္ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဆုိ ျပင္ဖုိ႔ဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ရေအာင္ တရားပြဲကုိ (၁၀း၅၀) နာရီေလာက္မွာေတာ့ ရပ္မွ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္” ဟု သူ႔ဘာသာ ဆက္လက္မိန္႔သည္။

“မွန္လွပါ။ (၁၀) မိနစ္ဆုိရင္ အခ်ိန္ လုံေလာက္ပါတယ္ဘုရား” ဟု ေက်းဇူးတင္စြာ ျပန္ေလွ်ာက္ထားမိသည္။ ဆက္ေဟာေနမည္ဆုိလည္း ဤသုိ႔ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ိဳးကုိ ဘာမွ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ လူမႈေရး က်မ္းေက်ေသာ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးက တရားကုိ မိနစ္ (၅၀) ျဖင့္ ေျပာခ်င္တာ ၿခံဳငုံမိေအာင္ ေျပာေဟာခဲ့ၿပီး (၁၀) နာရီ၊ မိနစ္ (၅၀) တြင္ တရားပြဲ သိမ္းလုိက္ေတာ့သည္။

သူတစ္ပါးတို႔၏ အခ်ိန္ဇယားကုိ တန္ဖုိးထားေသာ ထုိဆရာေတာ္မ်ိဳးအတြက္ နာမည္ႀကီးတာကပင္ နည္းေနေသးသည္ဟု ေတြးလုိက္မိေတာ့သည္။ ကမၻာ့လူထုထဲဝင္ရန္ ကမၻာ့စံညႊန္းလုိ၏။ ငါ ေဟာခ်င္သေလာက္ေဟာ၊ ငါ အဆုံးသတ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္သတ္ လုပ္၍မရ။ အျခား အျခားေသာ အက္တီဗီတီမ်ား ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။

ေနာက္ထပ္ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးကား မဟာယာန ဆရာေတာ္ တစ္ပါးျဖစ္သည့္ ျမန္မာတုိ႔ႏွင့္ အကြ်မ္းတဝင္ရွိေသာ စကၤာပူ ေရႊေက်ာင္းဆရာေတာ္ ခ်ီပါေစာပင္ ျဖစ္သည္။ မဟာယာနဟု ဆုိေသာ္လည္း ထုိဆရာေတာ္က ေထရဝါဒရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ပုိ၍ နီးနီးကပ္ကပ္ ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာ လွဴသလုိ ထုိင္း၊ သီရိလကၤာတုိ႔မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ လွဴဒါန္းသည္။ သူအမ်ားဆုံး လွဴေသာေနရာမွာ သီရိလကၤာဟု ထင္သည္။

ထုိဆရာေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အထင္တႀကီး ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ သူက တ႐ုတ္လို မိန္႔ၿပီး သူ႔တပည့္ ရဟန္းေတာ္ကုိ အျခားဘာသာျဖင့္ ဘာသာျပန္ေပးဖုိ႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေရးထဲ အရာေပၚဆုိသလုိ လူ႔ေရွ႕ေရာက္ပါမွ ဘာသာျပန္ဖုိ႔ ေခၚလာခဲ့ေသာ ရဟန္းက အုိးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းက ဤသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ဆရာက တပည့္ကုိ ဆူပူေငါက္ငမ္းျခင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ၾကမ္းရွေသာ စကားမ်ားပင္ ပါလာတတ္ေသးသည္။ ပရိသတ္လည္း စိတ္ညစ္ရ၊ တပည့္လည္း သိကၡာက်၊ ဆရာကုိယ္တုိင္လည္း သိကၡာက် ျဖစ္ရသည္။

ခ်ီပါေစာကား ဤသုိ႔ မဟုတ္။ ေအးၿငိမ္းေသာ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ လုံးဝ မပ်က္၊ တပည့္ကုိ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔သာ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ အားေပးေနသည္။ မတတ္ႏုိင္ေတာ့သည့္ ေနာက္ဆုံး ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ ဒီထက္ ပုိေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ေပါ့ဟုသာ ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ မိန္႔လုိက္ေတာ့သည္။

ခ်ီပါေစာ လူေရွ႕တြင္ ျပသြားေသာ ပုံရိပ္က ေတာ္ေတာ္လွသည္။ သူ႔လုိဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ တပည့္ကုိ ေငါက္ငမ္းေနလွ်င္ ကမၻာ့ပရိသတ္အလယ္မွာ လြန္စြာ အ႐ုပ္ဆိုးသြားႏုိင္သည္။ ယခုမူ ျပင္ဆင္မႈ အားနည္းခဲ့ေသာ တပည့္ကုိ အၿပံဳးျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ျပသြားခဲ့သည္။  ခ်ီပါေစာ ဆရာေတာ္ ေဒါသနည္းျခင္းလား။ ပရိသတ္ေရွ႕မွာ ရွိေနသင့္ေသာ ပုံရိပ္ကို စနစ္တက် ေလ့က်င့္ထားျခင္းလား။ မသိပါ။ ႏွစ္ခုစလုံး ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အဆုိးျမင္ဝါဒျဖင့္အဆုံးစြန္အထိ ေတြးၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ လူ႔ေရွ႕မွာ ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ခႊင့္လႊတ္ခဲ့ၿပီး လူကြယ္ရာေရာက္မွ ငါ့ကုိ အရွက္ခြဲတဲ့ေကာင္ဆုိၿပီး ခပ္နာနာ ဒဏ္ခတ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤသုိ႔အထိေတာ့ မထင္ပါ။ ရွိပါေစေတာ့။

မည္သုိ႔ဆုိေစ။ ေဒါသမကင္းေသာ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းတစ္ပါးအေနႏွင့္ အ႐ုပ္ဆုိးလွေသာ ေဒါသပုံရိပ္ႀကီး လူထုေရွ႕ ခ်မျပျခင္းကပင္အထင္ႀကီးစရာ ေကာင္းလြန္းလွေပသည္။ ကမၻာေက်ာ္သည္ဟုမဆုိႏုိင္ေစ၊ ေရႊေက်ာင္းဆရာေတာ္လည္း အာရွေတာ့ ေက်ာ္ပါသည္။ ေက်ာ္သင့္ေသာ Public Image လည္း သူ႔မွာ ရွိေနသည္။ အထင္ႀကီးေလးစား ၾကည္ညိဳမိ၏။

ေနာက္ တစ္ခုကား ၂၀၀၀၊ ၂၀၀၁ ခန္႔ မဟာသႏၱိသုခေက်ာင္းေတာ္ႀကီး အာဏာ အသိမ္း မခံရခင္က ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္ ၂၁ ပါး၊ ဆရာေလး ၅ ပါးတို႔ သင္တန္းတက္ေနသည္႔ ပထမပတ္ သင္တန္း တစ္ဝက္ေလာက္ဟု ထင္သည္။ ဆရာေလး ၅ ပါးတြင္ မဟာယာန ဘိကၡဳနီ တစ္ပါးလည္း ပါဝင္သည္။ တစ္ေန႔ ထို မဟာယာန ဘိကၡဳနီ၏ အသိ ထိုင္ဝမ္မွ မဟာယာန ရဟန္းငယ္တစ္ပါး အလည္ႂကြေရာက္လာခဲ႔ျပီး မိမိတို႔ အဂၤလိပ္စာေလ႔လာ ေနပုံကို အကဲျဖတ္ျပီး ျမန္မာ ရဟန္း၊ ဆရာေလးမ်ား အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားရာ ကိုယ္တိုင္ ေလ႔လာဖို႔ အေထာက္ အကူ ေရဒီယို ကက္စက္ပင္ အမ်ားအားျဖင္႔ မရိွၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိသြားေလေတာ႔သည္။
ထိုအခါ အားလုံးအတြက္ သူ လႉခ်င္သည္ဟုဆိုကာ သူ၏ ဓမၼမိတ္ေဆြ မဟာယာန ဘိကၡဳနီ၊ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင္႔ တိုင္ပင္ေလေတာ႔သည္။ အားလုံးအတြက္ လႉမည္ဆိုသျဖင္႔ ခပ္ေပါေပါ တရုတ္ျဖစ္ ေရဒီယို ကက္စက္သာ ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ မဟုတ္ေပ၊ ဂ်ပန္ျဖစ္၊ စီဒီပါ ဖြင္႔လို႔ရသည္႔ ေဈးအႀကီးဆုံး ေရဒီယို ကက္စက္မ်ား အလုံး ၂၈ လုံး ( သံဃာေစ႔ အျပင္ ဆရာသုံး၊ ေက်ာင္းသုံးဖို႔ အတြက္ပါ ) ခ်က္ခ်င္း သြားဝယ္ျပီး လႉဒါန္းေလေတာ႔သည္။ ထိုစဥ္ကပင္ ၂ ေသာင္းေက်ာ္ တန္သည္ဟု သိရသည္။ ငမြဲ သီဟနာဒကား ထိုအခါေရာက္မွ ဂ်ပန္ျဖစ္ကို သုံးဖူးသျဖင္႔ ေက်းဇူးလည္း တင္မဆုံး၊ ဂ်ပန္ ပစၥည္းကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းမဆုံး ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။

ဤမ်ွ ငယ္႐ြယ္ေသာ ရဟန္းက ဤမွ် လႉဒါန္းႏိုင္သလား ဟုလည္း သူ႕ေငြ၊ သူ႕ ေစတနာကို အံ႔ဩမဆုံးျဖစ္မိသည္။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ အဖြဲ႔က တစ္ႏွစ္အတြက္ သုံးစြဲရန္ ခြင္႔ျပဳ ထားေသာ ဝတၳဳေငြ ပမာဏ ႐ိွသည္။ ထို အတိုင္အတာ အတြင္း သူ သုံးစြဲခြင္႔ရိွသည္ ဟု ျဖစ္ေလသည္။
ခြင႔္ျပဳေငြ အားလုံး ဤမွာ သုံးလိုက္လွ်င္ သူ႕အတြက္ အနည္းငယ္ က်ပ္တည္းသြားလိမ္႔မည္ ဟူေသာ သသခါၤရိက စိတ္တြန္႔၊ စိတ္႐ြံ႕ သူ႕မွာ မရိွ။ သူက ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတာကိုး ဟု အခ်ိဳ႕က ေတြးေကာင္း ေတြးႏိုင္၏။ ပိုက္ဆံ ရိွျခင္းႏွင္႔ လႉျခင္းက တိုက္ရုိက္ မဆက္စပ္ပါ။ ပိုက္ဆံ ႐ိွ၍ လႉသည္ မဟုတ္၊ ေစတနာ သဒၶါ ရိွ၍သာ လႉျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုယ္တိုင္ အလႉခံသူမ်ားတြင္ ပါဝင္ေန၍ ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဘာအတြက္ ညာအတြက္ စသည္ အလႉခံျပီး ျပန္လည္လႉဒါန္းတတ္ၾကသည္ကိုသာ အေတြ႔မ်ားျပီး မိမိအတြက္ အလႉေငြကို ဤလို ရက္ရက္ ေရာေရာ လႉသည္က ႀကဳံရခဲ၏။ မ႐ိွဟု မဆိုလို။

ထိုမွေနာက္ လူတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးသည္ အမည္နာမေတြနဲ႔ ( ေထရဝါဒ၊ မဟာယာန စသည္ ) မဆိုင္၊ သကၤန္း အေရာင္ အေသြးနဲ႔ ( အၫို၊ အဝါ၊ မီးခိုးေရာင္ စသည္ )လည္း မဆိုင္ ရဲ၀ံ႕စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ အသခၤါရိက ဆန္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္မိသည္။ ထုိရဟန္းငယ္ ေပးခဲ႔ေသာ ပံုရိပ္က ယေန႔ မိမိဘဝ အတြက္ အေတာက္ အပ ရိွေနသလို အေထာက္ အပံ႔လည္း မ်ားစြာ ရိွေနဆဲျဖစ္၏။ ထို ရဟန္းငယ္က မိမိတို႔ေအာက္ မ်ားစြာ ငယ္၏။

သင္႔မွာ ခြင္႔ျပဳေငြ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေဒၚလာ ၅ ေထာင္႐ိွ၏။ ေဒၚလာ ၄ ေထာင္ လႉျပီး ၁ ေထာင္ျဖင္႔ က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္း မွ်တ ႏိုင္ပါ၏ လား ဟု ကိုယ္တိုင္ ေမးမိေသာအခါ ( အမ်ားအားျဖင္႔ ) သသခၤါရိက ဆင္ေျခမ်ား တက္ တက္ လာတတ္၏။

ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရည္ရြယ္ပါ။ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရ၊ ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ဤအျဖစ္အပ်က္ တုိ႔သည္ လူထုအျမင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေသာ Public Image မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ခံစားမိ၍သာ ေရးသားမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္သျဖင့္ အားနည္းခ်က္မ်ား ကုိယ့္ဆီမွာလည္း ရွိေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဝုိင္း၍ မကူၾက၊ မေျပာၾကလွ်င္ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၏ ပုံရိပ္ကုိ ထိခုိက္ေစႏုိင္သည္ဟု ခံစားမိ၍သာ (စကား ႐ုိင္း႐ုိင္းဆုိရလွ်င္) ပက္လက္လွန္၍ တံေတြး ေထြးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ္႔အေပၚ ျပန္က်ဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္းေတာ့ မ်ားပါ၏။
အတြင္းေကာင္းဖုိ႔ လုိသလုိ အျပင္လွဖုိ႔လည္း လုိလာပါသည္။

သီဟနာဒ