လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻ႔ အျမင္ (ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ)
"ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ လိုတရ မႏာၱန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ။ .....ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံရွိတဲ့ လူ႔ အဖြဲ႔အ စည္းေတြမွာ ရွိၿပီးသား အခ်က္ေတြကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူ လွဘူး" (လီကြမ္းယု)
ဇာတ္စနစ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ အိႏိၵယ ျဗဟၼဏဇာတ္ျဖစ္တဲ့ A.Sankaran ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ပံုပန္းသ႑န္ကို ၾကည့္ ၿပီး ဆန္ကရန္ဟာ ျဗဟၼဏဇာတ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အိႏိၵယ ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ ဆန္ကရန္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ပါလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရအိမ္ေတာ္ကို သြားေတာ့ (Raj Bhavan or Government House) သတိထားမိစရာတစ္ခုသြားေတြ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရအိမ္ေတာ္ကိုေရာက္လို႔ သူက ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ သမားေတြကို စကားေျပာေတာ့ သူတို႔အားလံုးက တေလးတစားလိုက္နာၾက တယ္။ သူ႔အမူအယာနဲ႔ စကားေျပာဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး သူဟာ ျဗဟၼဏ တစ္ေ ယာက္ဆိုတာ သူတို႔ကသိၾကသလို သူ႔စကားကလည္း တကယ္ထိေရာက္ တယ္။ ဆန္ကရန္ကေတာ့ အခုဆံုးသြားရွာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြ႔အၾကံဳ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ စကၤာပူေမြး ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္က အိႏိၵယက အလုပ္သမားေတြကို စ ကားေျပာေတာ့ သူဇာတ္ျမင့္တာကို ၾကည့္ၿပီး တေလးတစားဆက္ဆံျပၾက တယ္။
ေနာက္ထပ္အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)ေလာက္ တုန္းက။ အာဂရကေန ေဒလီကို ကားနဲ႔ခရီးသြားစဥ္တုန္းကပါ။ အာဂရ (Agra) မွာ ရာထူးအျမင့္ဆံုးအရာရွိတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔အတူရွိေနလို႔ ဇာတ္စနစ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ကို တီးေခါက္ၾကည့္မိပါတယ္။ “ဆိုပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျဗဟၼဏတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါ့မလား” လို႔ သူ႔ကိုေမးေတာ့
သူက “ခင္ဗ်ားမွာ ျဗဟၼဏေတြရွိရမယ့္ အဆင့္အတန္း၊ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္သမီးကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခေရေစ့တြင္းက် စစ္ေဆး ၾကည့္ရပါလိမ့္မယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ေဒလီလို ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးမွာေနသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ေ ၾကာင္းကို ဘယ္လိုလုပ္လုိက္ၾကည့္ႏိုင္ပါမလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့
“ေဒလီက ဒီေလာက္ၾကီးရႈပ္ေထြးလီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တစ္ေန ရာရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား ေနကိုေနရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ေၾကာင္းခံ လိုက္ၾကည့္ဖို႔လည္း မခက္ေတာ့ပါဘူး” လုိ႔ သူကျပန္ေျဖပါတယ္။
ဒါေတြ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြကပါ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲ မႈထူးထူးျခားျခား မရွိလွပဲ ဒါေတြဟာ အရင္အတိုင္းပဲ ရွိေနဆဲပါ။ ပိုၿပီး ေခတ္ မီွတဲ့ မြန္ဘုိင္းလိုၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဇာတ္စနစ္က နည္းနည္းအားေလ်ာ့လာေနသလို ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ေတာ့ ဇာတ္စနစ္ကို လက္မခံ သူက ေတာ္ေတာ္နည္းပါးပါတယ္။ ဇာတ္စနစ္ေအာက္ကေန လံုးဝ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီလို႔ အိႏိၵယကိုယ္တိုင္ေၾကြးေၾကာ္ဖို႔ကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ မ်ား စြာ ဒါမွမဟုတ္ရာစုႏွစ္မ်ားစြာအထိေတာင္ ၾကာေနႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္ တရုတ္နဲ႔ အိႏိၵယတို႔ၾကားကြာဟမႈကလည္း ပိုပိုမ်ားလာစရာပဲ ရွိပါတယ္။ အိႏိၵယရဲ့ တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြက (ေဒၚလာ ၁၅၀၀) တရုတ္ တစ္ဦး ခ်င္းဝင္ေငြက (ေဒၚလာ ၅၄၀၀)ဆိုေတာ့ သံုးပံုတစ္ပံုေတာင္မရွိပါဘူး။ အိႏိၵယတိုးတက္မႈႏႈန္းက တရုတ္တိုးတက္မႈႏႈန္းရဲ့ ၆၀ (သို႔) ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေ လာက္ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔တရုတ္ကို မွီလာမယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္ မိပါဘူး။ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ အိႏိၵယရဲ့ အစိတ္ အပိုင္းအခ်ိဳ႕ဟာ တိုးတက္မႈ ျမန္ေကာင္းျမန္ႏိုင္ပါတယ္။ မြန္ဘိုင္းက အဓိ ကေနရာျဖစ္မယ္။ ကမာၻ႔အဆင့္ရွိ စီးပြားေရးပညာရွင္ N-R Narayana Murthy လို ပုဂၢိဳလ္က ဦးေဆာင္တဲ့ Infasys လို ကုမၸဏီေတြရွိေနေတာ့ ဘန္ဂေလာ (Bangalor) ျမိဳ႕ဆိုရင္လည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းျမန္ဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ Infosys ကုမၸဏီက လူေပါင္း ဘယ္ေလာက္အလုပ္ေပး ထားႏုိင္မွာလဲ။ အဲသလို စြမ္းရည္မ်ိဳး တစ္ျပည္လံုးမွာ ျဖန္႔မထားႏိုင္ဘူး။
အခြင့္အလမ္း သိပ္မရွိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္။ ႏိုင္ငံရဲ့ ျဗဴရိုကေရစီ စနစ္ေၾကာင့္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္လုိ႔ စိတ္ပ်က္တာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္မယ္ အရည္အခ်င္းတကယ္ရွိတဲ့ အိႏၵိယန္းေတြဟာ ေနရာ သစ္ေတြ ဆီသြားေရာက္ေနထိုင္းၿပီး အိႏိၵယကို ျပန္မသြားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါကလည္း အိႏိၵယနဲ႔တရုတ္ၾကားမွာ သိသာထင္ရွားလွတဲ့ ျခားနားခ်က္ႀကီး တစ္ခုပါ။ တရုတ္ေတြလည္းပဲ အေမရိကားကုိ အမ်ားႀကီး သြားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကျပန္လာၿပီး တရုတ္ျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ၾကတယ္။ အိႏိၵ ယမွာ မရရွိႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြတရုတ္ျပည္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ အိႏိၵယ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈဒဏ္ခံေနရသေလာက္ တရုတ္က မခံရဘူး။ အိႏိၵယကေနထြက္ခြာသြားတဲ့လူေတြဟာ ပထမတန္းစားေတြခ်ည္း ပဲ။ သူတို႔ကပဲ Pepsi Co တို႔ Deutsche Bank တို႔လို ကမာၻ႔ေကာ္ပိုေရးရွင္း ႀကီးေတြကို လည္ပတ္ေနတာပါ။
ေနာက္ၿပီး သိသာထင္ရွားတဲ့ အိႏိၵယရဲ့အားနည္းခ်က္က အေျခခံအေဆာက္ အဦး မလံုေလာက္မႈပါ။ စီးပြားေရးလုပ္ရာမွာ အဓိကက်တဲ့ အေျခခံ အေ ဆာက္အဦး မျပည့္စုံတဲ့အတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြၾကားမွာ သူတို႔နာမည္က မေကာင္းလွဘူး။ ဆိပ္ကမ္း၊ ရထားလမ္း၊ ေလယာဥ္ကြင္း ကူးလူးဆက္ဆံေ ရး၊ ေနခ်င္စဖြယ္ ၿမိဳ႕ျပ စတာေတြမရွိဘူး။ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စီးပြားေရးသမားတခ်ိဳ႕ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ ထပ္ခြဲႏိုင္ဖို႔ အိႏိၵယထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္။ ဟုိလည္းေရာက္ေရာ ညံ့ဖ်င္းလြန္းတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ျမင္ေတြ႔ရၿပီး အံ့ၾသစိတ္ပ်က္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ျပည္တြင္းထဲ ဘယ္လိုသြင္းမလဲ။ ထုတ္လုပ္ၿပီးသားကုန္ေတြ ကို ဘယ္လိုျပန္ထုတ္ၾကမလဲ။ တရုတ္ျပည္ရဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးဆိုရင္ ၁၉၈၈ခုမွာ ကီလိုမီတာ တစ္ရာေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ ၂၀၁၀ လည္းေရာ က္ေရာ ကီလိုမီတာ (၇၄,၀၀၀) အထိရွိလာတယ္။ အေမရိကန္အေဝးေျပးလမ္းမကလြဲရင္ ကမာၻမွာ အရွည္ဆံုးလမ္းမႀကီးပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ႏိႈင္းစာၾကည့္ေတာ့ အိႏိၵယက ကီလိုမီတာ (၇၀၀)ပဲ ရွိတယ္။
အိႏိၵယအစိုးရက လာမယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း လိုအပ္တဲ့ အေျခခံ အေဆာက္ အဦးေတြအတြက္ အမရိကန္ေဒၚလာ ဝမ္းထရီလီယံ သံုးမယ္လို႔ေျပာေန တယ္။ ဒါကို ဘယ္သူက တာဝန္ယူ တည္ေဆာက္မွာလဲ။ အိႏိၵယန္းေတြ ေ ဆာက္လုပ္မွာဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုၾကာမွာ ေသခ်ာတယ္။ လက္ေတြ႔က်တဲ့နည္းကေတာ့ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ တရုတ္ေတြကို ေပးၿပီး အေဆာက္ခိုင္းလိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒါဆိုရင္ ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ၿပီးႏိုင္မယ္။ အိႏိၵယက ဒါမ်ိဳးေရာ လုပ္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ သိပ္မေသ ခ်ာလွပါဘူး။
အိႏိၵယနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီလို သံုးသပ္ေနရတာ တကယ္ဝမ္းနည္းစရာပါ။ စစခ်င္းမွာေတာ့ အိႏိၵယက ဒီမိုကေရစီ၊ တရုတ္က တစ္ပါတီအာဏာရွင္ စနစ္မို႔ အိႏိၵယကို အမွတ္ေတြ ပုိေပးခဲ့မိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာ တာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ဒီမို ကေရစီဆိုတာ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ လိုတရ မႏာၱန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္သာက်င့္သံုးရင္ တရုတ္ျပည္လည္း ဒီေန႔တရုတ္ျပည္အေနအထားမွာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ျပင္ရခက္တဲ့ အေျခခံအခ်က္ေ တြရွိေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းေတြမွာ အဲ့ဒီ ရွိၿပီးသား အခ်က္ေတြကို ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူလွဘူးဆိုတာပါ။ အိႏိၵယဆိုရင္ သူတို႔ျပည္တြင္းထဲမွာ ကိုု ပဲ ေျပာင္းလဲလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဇာတ္စနစ္ႀကီး ရဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အပိတ္ခံေနရပါတယ္။
ဆက္ရန္
