မေန႔က ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ပို႔စ္ေပၚမွာ " အခ်က္အလက္ ပဲ ေပးပါ။ အမွားအမွန္ကို စာဖတ္သူေတြက ဆုံးျဖတ္ပါေစ" ဆိုတဲ႔အဓိပၸါယ္မ်ိဳး လူတစ္ေယာက္က ကြန္မင္႔ေပးထားတာေတြ႔လိုက္ရလို႔ ၿပဳံးမိတယ္။
ဒါနဲ႔ အနည္းငယ္ဆက္စပ္မႈရွိတဲ႔ သိပၸံေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဒီေန႔ ဖတ္လိုက္ရပါ တယ္။
ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာဆိုင္ရာ သုေတသနေတြ႔ရွိမႈနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ပါ။
လူေတြဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အကဲျဖတ္ရာမွာ အေကာင္းလြန္ေနတတ္ပါသတဲ႔။
"ေခါင္းေဆာင္မႈ စြမ္းရည္"
ေက်ာင္းသား ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက သူတို႔ဟာ က်န္သူေတြထက္ သာတယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါသတဲ႔။
"ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး"
ေက်ာင္းသား ၈၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက သူတို႔ဟာ က်န္သူေတြထက္ သာတယ္လို႔ ယုံၾကည္ၾကျပန္ပါသတဲ႔။
ငယ္ေသးလို႔ မိမိကိုမိမိ အထင္ႀကီးတာလားဆိုေတာ႔ မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ပါေမာကၡ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက သူတို႔ဟာ အျခားပါေမာကၡေတြထက္သာတယ္လို႔ မွတ္ထင္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။
ဒါေတြတင္မကပါဘူး၊ မိမိရဲ႕စကားေျပာေကာင္းမႈ၊ ရယ္စရာေျပာတတ္မႈ၊ ရိုးသား မႈ၊ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္မႈ၊ ရက္ေရာမႈ.... စတာေတြအေပၚမွာလည္း အမွတ္ေတြ ပိုေပးမိတတ္ၾကပါသတဲ႔။
သူမ်ားရဲ႕ အရည္အေသြးကို အကဲခတ္ရာမွာ မဆိုးသေလာက္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အကဲျဖတ္ရာမွာေတာ႔ အမ်ားစုက သိပ္မစြံတတ္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
ေဆာင္းပါးရွင္ အႀကံျပဳတာကေတာ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆို၊ အသံသြင္းထား၊ ျပန္ နားေထာင္ၾကည့္ပါတဲ႔။
ဒီေတြ႔ရွိမႈက ဗုဒၶရဲ႕ အတၱဗဟိုျပဳဝါဒ(Ego-centric)နဲ႔ အသံထြက္ မကြဲလွဘူး။
