သူတို႔က ဆရာဘုန္းႀကီး ဦးပေညာဘာသနဲ႔ ဖုိးေခ်ာပါ။
ဖုိးေခ်ာကိုအၾကမ္းပုံေဖာ္ရရင္ ဉာဏ္သာမန္သာရွိသူ၊ သူ႔ကိုယ္သူသိသူ၊ မိဘမဲ႔ မႏွစ္ၿမဳိ႕ဖြယ္ဘဝမွာႀကီးျပင္းခဲ႔ရသူ၊ ဗလေကာင္းသူ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေက်ာင္းသား ငယ္မ်ားကို အႏိုင္က်င္႔တတ္သူ၊ အမ်ားအားျဖင္႔ မဟုတ္မခံစိတ္ရွိသူ၊ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိသူ၊ ေက်ာင္းသားအႀကီးဆုံး၊ ေက်ာင္းအျပန္လမ္း အတန္းမပ်က္ေအာင္ ကြပ္ကဲ ရသူ၊ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းသားေတြက မိဘကို ကန္ေတာ႔၊ မကန္ေတာ႔ေလ႔လာၿပီး ဆရာဘုန္းႀကီးကို တရားဝင္ျပန္ေလ်ွာက္ရသူလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။
(မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကေနအိမ္မျပန္ခင္"ဘုရားတပည့္ေတာ္ ဇင္ေဝေသာ္၊ ဆရာ႔ထံမွ မိဘထံ ျပန္ပါရေစဘုရား" လို႔ သုံးႀကိမ္ေလ်ွာက္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္ခြင္႔ ရွိပါတယ္)
ဒါေတြထဲမွာ က်ေနာ္ေျပာျပလိုတာက ဖုိးေခ်ာရဲ႕ သူ႔ကိုယ္သူသိသူနဲ႔ ေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိသူဆိုတဲ႔အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုစဥ္ က်ေနာ္က ၉ ႏွစ္သားျဖစ္ၿပီး ဖုိးေခ်ာက ၁၃ႏွစ္သားေလာက္လို႔ ထင္ပါ တယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီး ဦးပေညာဘာသက က်ေနာ္နဲ႔ဖိုးေခ်ာကို မနက္ပိုင္း ေလာ ကနီတိသင္ေပးၿပီး ေန႔ပိုင္းမွာ ေလးတန္းသခ်ၤာေတြသင္ေပးပါတယ္။ ဘာျဖစ္ လို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္းဆိုရင္ ဦးပေညာဘာသက လူတိုင္းကို မသင္လို႔ပါ။ ဘာလို႔ မသင္တာလဲ၊ သူ႔မွာ အနာႀကီးေရာဂါ (ဆိုးဆိုးဝါးဝါး) ရွိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ စာဖတ္သူမ်ား အေျဖရႏိုင္ပါၿပီ။
စာမရရင္ ထိုင္ထလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထိုင္ထလုပ္ရတိုင္း ဖုိးေခ်ာျဖစ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က ေတာ္လို႔မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္႔မွာ ေလးတန္းေအာင္ၿပီး သားအမ ၆ ေယာက္ရွိေနလို႔ပါ။ တစ္ေန႔မွာေတာ႔႔ ေပးတဲ႔စာက မ်ားေနေတာ႔ ဖုိးေခ်ာက ဦးပေညာကိုေလ်ွာက္ပါတယ္
"တပည့္ေတာ္ မနက္ျဖန္အတြက္ႀကိဳၿပီး ထိုင္ထလုပ္လို႔ ရပါသလား ဘုရား"
"ဘာျဖစ္လို႔ မင္းက မနက္ျဖန္အတြက္ႀကိဳၿပီး ထိုင္ထလုပ္ခ်င္ရတာလဲ"
"ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔စာ မနက္ျဖန္လည္း တပည့္ေတာ္မရႏိုင္တာ ေသခ်ာလို႔ပါ ဘုရား"
ဆရာသမားက ရယ္ပါတယ္။ စာကိုလည္း ေလ်ွာ႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ငယ္ငယ္က ဖိုးေခ်ာကို က်ေနာ္ ခ်စ္သြားပါတယ္၊ စာက်က္ရတာ ေလ်ာ႔ သြားလို႔ပါ။ အခု ေလးစားပါတယ္၊ မွန္တယ္ထင္လို႔ပါ။
ဆရာဘုန္းႀကီး ဦးပေညာဘာသ
ေနာက္မွ အေဖရွင္းျပလို႔သိရတာက ဆရာဘုန္းႀကီး ဦးပေညာဘာသအေနနဲ႔ ဒီစာေတြသင္ေနတာက အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္(ရည္ရြယ္ခ်က္ အလြန္ ႀကီးပါတယ္)။ စာသင္ေက်ာင္း မတက္ေပမဲ႔ ၉ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ေလး တန္းပညာရပ္ေတြကို တတ္ေနသင္႔တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္လို႔ ေလာကီ ပညာေနာက္က်ေနခဲ႔တာမ်ိဳး မျဖစ္သင္႔ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက ျမန္မာစာ မညံ့ႏိုင္ဘူး၊ သခ်ၤာပဲညံ့မယ္ဆိုၿပီး ေလးတန္းသခ်ၤာေတြ အတင္း သင္ေပးေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီးရဲ႕ သခ်ၤာမညံ့ဘူးဆိုတာ အတန္းေက်ာင္း ေျပာင္းတက္ေတာ႔ သိရပါတယ္။ က်န္တဲ႔ေက်ာင္းသားေတြက မူလတန္း၊ တစ္တန္း၊ ႏွစ္တန္းစသည္ အဆင္႔ဆင္႔တက္ခဲ႔႔ၾကေပမဲ႔ က်ေနာ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလာၿပီး ေလတန္းကို ခုန္တက္ခဲ႔တာပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္ကလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႀကီးကလည္း ေလးတန္းမထားရင္ မတက္နဲ႔၊ ငါ႔ေက်ာင္းျပန္ခဲ႔လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။
ေလးတန္းေအာင္ေတာ႔ ဆရာဘုန္းႀကီးက ငါးတန္းသခ်ၤာေတြ ဆက္သင္ေပးျပန္ ပါတယ္။ ကံမေကာင္းတာက အဲဒီႏွစ္မွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆရာဘုန္းႀကီး ပ်ံေတာ္မူသြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အခု ဖိုးေခ်ာလည္း မရွိရွာေတာ႔ပါ။
သို႔ေသာ္ ဆရာဘုန္းႀကီး ဦးပေညာဆီက(ဆရာ႔မွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ မရွိရွာ ဘူး) အညံ့မခံစိတ္နဲ႔ ဖိုးေခ်ာဆီက ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသိမႈ၊ ေျပာစရာရွိရင္ ရဲရဲတင္း တင္းေျပာမႈကေတာ႔ ကိုယ္ညံ့လို႔ အျပည့္အဝမရလိုက္တာကလြဲရင္ ယူရမယ္႔ သခၤန္းစာေတြဆိုတာကိုေတာ႔ လုံးဝ ယုံၾကည္မိတယ္။
က်ေနာ္မေသေသးသေရြ႕ သူတို႔လည္း က်ေနာ္႔ဘဝထဲမွာေတာ႔ မေသႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။
ေမာင္သစ္ေဝ(ဦးဝိသုဒၶ၊ ထေနာင္းတိုင္) စတဲ႔ ဘ/ကဆရာေတာ္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို ဦးက်ိဳ႕ ဂုဏ္ျပဳလ်က္
