မေကာင္းတာေတြကိုေရးၿပီး ေကာင္းတာေတြ မေရးရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။
နယ္ကလူေတြ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခု စိတ္ခ်မ္းသာေနၾကတယ္။ ရြာမွာေရာ ျမင္းမူေဆးရံုမွာပါ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းလာတယ္။ ျမင္းမူေဆးရံုမွာဆိုရင္ အစိုးရက အခမဲ့ေပးတဲ့ေဆး၊ မေပးတဲ့ေဆးေတြကို တိတိက်က် ေရးထားသတဲ့။ အစိုးရေပးတဲ့ေဆးဆိုရင္ အလကား၊ မေပးတဲ့ေဆးဆိုရင္ အျပင္က ၀ယ္ယူေပါ့။
အရင္ႏွစ္ေတြက ေဆးဝါးလွဴခဲ့တဲ့ ရြာက က်န္းမာေရး ဆရာမနဲ႔ေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အရင္ကထက္ ေဆးဝါးေတြ အမ်ားႀကီးျပည့္စုံလာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာေဆးေတြလွဴရမလဲ ေမးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မလိုအပ္လွပါဘူးလို႔ သူကေျဖပါတယ္။ သူျပန္သြားၿပီး ရြာသားေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အရင္လို မဟုတ္ေၾကာင္း တညီတၫြတ္တည္း ေျဖဆိုၾကပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာ မဟုတ္လား။
ဒါေပမဲ့ အခမဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈက ေရရွည္မွာေတာ့ မလြယ္ကူႏိုင္ဘူး။ ပညာေရး က်န္းမာေရးက အစိုးရက တာ၀န္တခ်ိဳ႕ယူ၊ သက္ဆိုင္သူ မိသားစုက တာ၀န္တခ်ိဳ႕ယူမွ ပိုၿပီးအရွည္ခံမယ္ ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံ အမ်ားစုကလည္း ဒီစနစ္ပါပဲ။
ထားပါေတာ့။ ဒီတစ္ေခါက္ရြာအျပန္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ တိုးတက္လာတာ ေတြ႕ရလိို႔ ၀မ္းသာမိပါတယ္။
