(လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၇ ႏွစ္က AGM မွာ ေျပာခဲ႔တာပါ)
ဒီအယူအဆက အဓိကအားျဖင္႔ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အျခားအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္မႈရွိပါလိမ္႔မယ္။
ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုမွာ စတင္တည္ေထာင္သူက ဆရာေတာ္ ႀကီး တစ္ပါးပါးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူဟာ ဩဇာတိကၠမႀကီးတယ္၊ အေရး ကိစၥအားလုံးအတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သူကလည္း သူပဲျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဖြင္႔ေျပာဖို႔ဝန္ေလးတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတပည့္အမ်ားစုက သူတို႔ သိပ္သေဘာမတူ ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔တာပဲေလဆိုၿပီး လိုက္နာၾက၊ လုပ္ေဆာင္ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သာသနာခ်စ္စိတ္လည္းရွိ၊ အေမ်ွာ္အျမင္လည္းရွိတဲ႔ ဗုဒၶ ဘာသာ တပည့္ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုေလးဆိုရင္ပိုေကာင္းမွာပဲလို႔ သူတို႔ခ်င္း တိုင္ပင္တတ္၊ ေဆြးေႏြးတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးသေရြ႕ "ဒီလိုေလးဆိုရင္ပိုေကာင္းမွာပဲ" ကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္တတ္ၾကဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာပဲရွိတယ္။
ဆိုပါေတာ႔။ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူတာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတပည့္ေတြ (သို႔) ဥပ႒ာကအဖြဲ႔က အရင္လို ဘုန္းႀကီးမွာ "Too much power" ရွိေနတဲ႔အျဖစ္ဆီ အေရာက္မခံေတာ႔ဘဲ ဝင္ထိန္းပါေတာ႔တယ္။
ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အရင္လိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထိန္းရင္းထိန္းရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဒုတိယတက္လာတဲ႔ဘုန္းႀကီးမွာ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင္႔မဲ႔သြားၿပီး အစြန္းတစ္ဖက္ ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။ ၾကည့္ရဲရင္ ျမန္မာျပည္က ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္(ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းကို မဆိုလိုပါ)။ ဒီ သေဘာတရား ေတြ႔ရပါတယ္။ အခ်ိန္ေၾကာင္႔ ဒုတိယဘုန္းႀကီး က ဒီအေျခအေနကို တည့္မတ္လို႔ မရတတ္ပါဘူး။ တည့္မတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ထက္ ခပ္ထက္ထက္ ဒုတိယဘုန္းႀကီးက ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းခြဲ၊ အဖြဲ႔အစည္း ခြဲတတ္ပါတယ္။ စြမ္းမယ္ဆိုရင္ တတိယ၊ စတုတၳတက္လာတဲ႔ ဘုန္းႀကီး ကေတာ႔ ဆရာ၊ ဒကာၾကားက ဒီဟန္ခ်က္ကို ျပန္ညွိေပးလို႔ ရတတ္ပါတယ္။
အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုေအာက္မွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေရရွည္သာသနာျပဳဖို႔ ဆိုရင္ ဆရာ၊ ဒကာဟန္ခ်က္ ညီေနရတတ္ပါတယ္။
"ဥေဘာ အေညာညနိသိတာက" က ပစၥည္းေလးပါး လႉသူနဲ႔ ပစၥည္းေလးပါး ယူသူထက္ အဓိပၸါယ္ပိုက်ျပန္႔တယ္လို႔ ခံယူမိပါတယ္။
သီဟနာဒ
