အေတြးအျမင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ေပါ့၊
ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ျမင္သေလာက္ပဲ ကိုယ္ေတြးတတ္ၾကတာက
ဘာမွ အေထြအထူးေျပာစရာမရွိေလာက္ပါဘူး။
အဲ-
ကိုယ္ေတြးတတ္သေလာက္သာ ကိုယ္ျမင္တတ္ၿပီး
ကိုယ့္ထက္ ပိုလဲျမင္,ပိုလဲေတြးႏိုင္၊
ပိုေတြးႏိုင္လို႔လဲ ပိုျမင္တတ္သူေတြ ကိုေတြ႕လာတဲ့အခါမွာ-
ကိုယ့္ထက္ ကိုျမင္,ပိုေတြး၊ပိုေတြ ပိုျမင္တာေတြမွန္သမွ်ကို
အမွားလို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာကေတာ့-
ေရထဲကငါးနဲ႔ ကုန္းေပၚကလိပ္တို႔ ေတြ႕သလိုေပါ့-
ကုန္းလိပ္က ကုန္းေပၚမွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္
လြတ္လပ္စြာသြားလာႏိုင္တယ္ဆိုလဲ-
ငါးက"ေရကူးစရာမရွိတဲ့ေနရာ ဘာလြတ္လပ္မွာလဲ"ဆိုၿပီး
ျငင္းေတာ့တာပဲ။
ကုန္းေပၚမွာ“အျမစ္,အဥ,အသီး,အရြက္ေတြ စားစရာအစံု
ျပည့္စံုတယ္"ဆိုလဲ-
“ေရညႇိနဲ႔တီေကာင္မရွိတဲ့ေနရာ ဘယ္ကလာ စားစရာစံုရမွာလဲ"
ဆိုၿပီး ျငင္းျပန္နဲ႔-
ကိုယ္ျမင္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္ေတြးၿပီး ကိုယ္ေတြးမိတာကလြဲလို႔
ဘာကိုမွအေကာင္းမထင္တတ္တဲ့ ဒီငါးကို ဘာမွ ေလကႀကီးအေၾကာင္း ေျပာလို႔မရသလိုျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ကိုယ္ျမင္သမွ် ကိုယ္ေတြးၿပီ ကိုယ္ေတြးႏိုင္သမွ်ထက္
ဘာမွပိုမျမင္ႏိုင္ၾကဘဲ ကိုယ့္အျမင္အတိုင္းကိုသာ
အျမင့္ဆံုးပန္းတိုင္ႀကီးအျဖစ္ ရည္မွန္းသတ္မွတ္
လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူတို႔အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဥတၱမပုရိသဒီပနီ မွာ-
သာဓကျပထားတဲ့-
“ေမ႑ကေသေဌးရဲ႕ကၽြန္ ငပုဏၰ"အေၾကာင္းေလး
ေျပးၿပီးသတ္ိရမိလိုက္တယ္။
ေမ႑ကေသေဌးက -အိမ္ေပါက္ကၽြန္ ငပုဏၰကို
သားရင္းသဖြယ္ခ်စ္ခင္တဲ့အတြက္ အစစအရာရာ
ကၽြန္နဲ႔မတူေအာင္ အခြင့္ထူးေတြ ေပးထားတယ္။
ဒါကို ငပုဏၰက သိပ္ဂုဏ္ယူတယ္။
“ေလာကမွာ ငါေလာက္ကံေကာင္းသူ ဘယ္သူ
ရွိဦးမလဲ"ဆိုၿပီးေတာ့လဲအၿမဲေတြးပီးေက်နပ္တယ္။
ဘဝတူကၽြန္ေတြကလဲ သူတို႔ထက္အစစသာလြန္ေနတဲ့
ငပုဏၰကိုပဲ အထင္ႀကီး အားက်ၿပီး ဆံုမိတဲ့အခါ
အခ်င္းခ်င္းေျပာမဆံုးဘူး။
ဒါကိုပဲ ငပုဏၰကလဲ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားတယ္။
“ဒီလိုအဆင့္အတန္းမ်ိဳးေရာက္ဖို႔ဆိုတာ-
ေတာ္ေတာ့ကုသိုလ္နဲ႔ လြယ္မွတ္လို႔"ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
တေန႔မွာ-ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ႀကီး ႂကြလာေတာ္မူလို႔
အလႉလုပ္တဲ့အခါ-ေသေဌးက ပုဏၰကိုလဲ လႉဖြယ္ဝတၳဳ
ေပးၿပီး လႉခိုင္းတယ္။
"လိုတဲ့ဆုကိုေတာင္း၊ေတာင္းတဲ့ဆု ျပည့္လိမ့္မယ္"
ဆိုေတာ့-ပုဏၰက-
“ဘဝဆက္တိုင္းမွာ ဤေသေဌးလို သခင္မ်ိဳးနဲ႔သာ
ေတြ႕ၾကံဳရပါလို၏"လို႔ ဆုေတာင္းသတဲ့။
(ဖတ္ရင္း မရယ္ၾကနဲ႔၊သူ႔အျမင္ သူ႔အေတြးမွာ
ဒီထက္သာလြန္တာ ဘာမမွမသိဘဲ၊ဒီအဆင့္ပဲ
ေမွ်ာ္မွန္းတာေပါ့။)
ပေစၥဗုဒၶအရွင္ျမတ္က-ထံုးစံအတိုင္း
"ဣစၧိတံ ပတၳိတံ တုယွံ ခိပၸေမဝ သမိဇၨတု"နဲ႔
အတည္ျပဳေပးလိုက္တာေပါ့။
ေမာင္ပုဏၰ ဆုေတာင္းျပည့္သြားပါတယ္။
ဘဝဆက္တိုင္း ကၽြန္ျဖစ္ခြင့္ ရသြားပါသတဲ့။
(ခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ လြတ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕)
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ..!
၀၉.၆.၁၅၊ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၊
ဘာဂင္၊ဘ႐ုတ္ကလင္၊နယူးေယာက္။
~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<
<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~<~
