လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ရရင္ ေပ်ာ္တာပဲ (သိပၸံတဲ့လား … ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသး …)

ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္တာပဲလုိ႔ ေျပာရင္ ျဖစ္ကတတ္ ဆန္း ေျပာတာလုိ႔ ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မကြဲပါဘူး။ စိတ္ပညာသိပၸံကလည္း ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြ ကိုးကားၿပီး ေနာက္ ဆုံးေတာ႔ ဒီအတုိင္းပဲ ေျပာတာပါ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး သူေတြမွာ ဘယ္သူေတြ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလဲလုိ႔ စစ္တမ္းေ ကာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဝါသနာနဲ႔ အကုိက္ဆုံး အလုပ္ကို လုပ္ေနရ သူေတြဟာ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံး ပုဂၢဳိလ္ ေတြပါ။ တျခား ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ရွိေပမဲ့ ေရ ရွည္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာကေတာ့ ဝါသနာနဲ႔ အလုပ္ တစ္ထပ္တည္း က်ေနျခင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒါၿပီး ဘယ္သူေတြဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံးလည္း ဆုိရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကုိ ေတာင့္တသူ ေတြလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ နည္းနည္း ႐ႈတ္သြားမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိပါ။ ဆရာဝန္လည္း ျဖစ္ခ်င္၊ ေသြးသံရဲရဲလည္း မျမင္ခ်င္၊ ေရွ႕ေနလည္း လုပ္ခ်င္၊ လူမႈေရး ျပႆနာေတ ြ ကုိလည္း မႀကံဳခ်င္၊ ဒါမ်ိဳးေတြေပါ့။ လူမႈေရး နယ္ပယ္မွာလည္း ခင္ပြန္းေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ခ်င္၊ ေကာင္မ ငယ္ငယ္ေလးေ တြ ေတြ႕ရင္လည္း လုိက္စားခ်င္ (ဇနီးလည္း ဒီအတုိင္းပဲေပါ့)။ ရန္ကုန္မွာ လည္းေနခ်င္ မိုးတြင္းမွာ မိုးမ်ားတာ မႀကိဳက္၊ မႏၱေလးမွာလည္းေနခ်င္ ေႏြရာ သီ ပူလြန္းတာကို သေဘာမေတြ႔၊ ဒါမ်ိဳးေတြပါ။
ဒါေတြဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကုိ ေတာင့္တတာမ်ိဳးျဖစ္လုိ႔ အဲသလုိ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ဟာ အလုိမက်၊ မေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံး ပုဂၢဳိလ္ေတြလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

သူတုိ႔ သိပၸံဆုိလုိ႔သာ ပံလုိက္ရတာပါ။ သိပ္ေတာ့ မထူးျခားပါဘူး။ ျမန္မာေတြ ရဲ႕ ေန႔စဥ္သုံးစကားေတြ ထဲမွာေတာင္ ဒီအဓိပၸါယ္မ်ိဳးေတြက အမ်ားႀကီး ရွိပါ တယ္။

ဟုိတခ်ိန္ကေတာ့ သုေတသန လုပ္ၾကတယ္ဆုိရာမွာ လူမႈေရးျပႆနာ၊ စိတ္ ဆင္းရဲစရာေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲဆုိတာကုိ ဦးတည္ၿပီး သုေတသန လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ႔ ေျပာင္းျပန္ လွန္လာၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ပုိၿပီး လက္ေတြ႕က်လာၾကတယ္လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ အခု သုေတသန ျပဳ လုပ္ေနၾကတာက ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရသလဲ ဆုိတာပါ။ ဒီအထဲမွာ အီလီႏိြဳက္တကၠသုိလ္က ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ဒီယင္နာ (Deiner) တုိ႔ က ေရွ႕တန္းက ပါဝင္ပါတယ္။

" ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္သူဟာ က်န္းမာေရး ပုိေကာင္းတယ္။ တီထြင္ ဖန္တီးမႈ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ပုိေကာင္းတယ္။ အလုပ္လုပ္ရာမွာ လည္း ေရွ႕ေရာက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး အစားေၾကခ်က္မႈ စစ္စတန္ေတာင္ သူမ်ားေတြထက္ ပုိေကာင္းတယ္ " လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔
“တီထြင္ ဖန္တီးတတ္တဲ့ အႏုပညာရွင္ႀကီးေတြ အားလုံးလုိလုိကေတာ့ ဆင္း ဆင္းရဲရဲပဲ ေနသြားၾကရတာ မဟုတ္လား” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးစရာ ရွိပါ တယ္။ ဒီအယူအဆက ေရွးေဟာင္းအယူအဆ၊ ေခတ္ကုန္သြားၿပီလုိ႔ သူက ရွင္းျပ တယ္။ ဒီေနရာမွာ ထူးဆန္းမႈ အရွိဆုံးက ေလာကႀကီးကို ပုိၿပီး သိသြားတဲ့ လူဟာ ပုိၿပီး ပညာရွိေပမဲ့ သူမ်ားေလာက္ မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ စကားပါ။ (The people who see the world clearly are wiser but sadder)။ ဒီစကားကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္သဘာဝက်ပါတယ္။ ရင္႔က်က္သြားရင္ ေပ်ာ္စ ရာေနရာမွာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ၾကည္ႏူးမိတာေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ sadder ဆိုတဲ႔ စကားကကို ဝမ္းနည္းမႈ ( ေသာက၊ ပရိေဒဝ )ဆိုတာထက္ ကရုဏာဖက္ကို ခပ္ႏြယ္ႏြယ္ပါ။

အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ဒီေနရာမွာ လူတန္းစားႏွစ္မ်ိဳး ခြဲထားလုိ႔ ရပါတယ္ ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္တဲ့သူနဲ႔ ခပ္တည္တည္ ေနတတ္တဲ့သူပါ။
ဒီေနရာမွာ ဥပမာေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ သူဟာ ဘယ္အထဲမွာ ပါဝင္သလဲဆုိတာ သိဖုိ႔ လုပ္လုိ႔ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။
“ဒီအတန္း (အုပ္စုထဲမွာ) မင္းဟာ အေတာ္ဆုံးလုိ႔ ထင္ပါသလား” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိသာ ေမးၾကည့္ပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္သူက ဒီေမးခြန္း မ်ိဳးကုိ သိပ္ၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ စဥ္းစားမေနဘဲ “မွန္တာေပါ့” လုိ႔ ေျဖလိမ့္ မယ္။ ခပ္တည္တည္သမားကေတာ့ သူ႔စကား မွားသြားမွာ စုိးတာနဲ႔ “မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ ေျဖလိမ့္မယ္။

ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတဲ့ ဆရာကုိယ္တုိင္ကကုိ ဉာဏ္စမ္း၊ စိတ္စမ္းတဲ့ သေဘာ မ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေမးတာပါ။ မွားလုိ႔ ဘာမွ မျဖစ္သလုိ မွန္ရင္လည္း ဘာမွ မရပါဘူး။ အရင္တခ်ိန္က ဆုိရင္ေတာ့ “No” ေျဖတဲ့ ခပ္တည္တည္သမားကုိ ခ်ီးက်ဴးၾက မွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမးခြန္းကုိ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ပဲ ေျဖတတ္သူကုိ ပုိၿပီး အမွတ္ေပးထားသလုိလုိ ရွိပါတယ္။ စိတ္ပညာသေဘာအရ “Yes” ေျဖသူေတြဟာ ပုိၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ အေမရိကန္ပညာရွင္ေတြက သီလရွင္ေတြ ကုိ သုေတသန လုပ္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ ဝါသနာ ပါပါတယ္။ အတိတ္ေမ့ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အရင္ဆုံး သီလရွင္ေတြကုိ သုေတသန လုပ္သလုိ အသက္ရွည္၊ မရွည္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း သီလရွင္ေတြကုိပဲ အရင္ သုေတသန လုပ္ၾကည့္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ အဆုိအရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္တဲ့ သီလရွင္ေတြက (ဘယ္သူမွ နာတာရွည္ေရာဂါ၊ အက္ဆီးဒင့္ စသည္ မျဖစ္ရင္) ခပ္တည္တည္ ေနတတ္ တဲ့ သီလရွင္ေတြထက္ ေျခာက္ႏွစ္ကေန ဆယ္ႏွစ္အထိ အသက္ ပုိရွည္ ရွည္ ေနရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
စီးပြားေရး နယ္ပယ္ထဲမွာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေနတတ္၊ ေျပာတတ္ သူေတြက ပုိၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ေနတတ္ တာ ေတြ႔ရတယ္။ လစာလည္း ပုိရတတ္တယ္။ အလုပ္ အကူး အေျပာင္းမွာ လည္း သူမ်ားထက္ ပုိၿပီး လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ တတ္ပါတယ္လုိ႔ ေဒါက္တာ ဒီယင္နာက သူ႔ေဒတာကုိ ထုတ္ျပပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆုိတာ ေငြနဲ႔ ဝယ္ယူလုိ႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေငြေၾကးျပည့္စုံသူေတြက မျပည့္စုံသူေတြထက္ ပုိၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရတာကုိလည္း ျငင္းလုိ႔ေတာ့ မရျပန္ဘူး။ အေမရိကန္သူေဌးေတြဟာ သာမန္လူေတြထက္ (နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္) ပုိေပ်ာ္ရတယ္လုိ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလည္း သူက ဆက္စပ္ျပတယ္။
ဘယ္သူက ပုိေပ်ာ္တယ္၊ မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ရွင္းမရေသး တဲ့ ျပႆနာေတြလည္း ကမၻာမွာ ရွိေနဆဲပါ။ အရင္ဆုံး အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳး သား ဘယ္သူက ပုိၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသလဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတဲ့ ေနရာမွာ အတူတူပဲ လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္ၾကတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ က ႏွစ္ဆပုိၿပီး စိတ္ညစ္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိထားျပန္ပါတယ္။

(ဆက္ရန္)

 ဇင္ေဝေသာ္

Read more

တနဂၤေႏြ အပ်င္းေျပ ( ေဘာလုံး )

-တက္ဗက္ဇ္ ရဲအဖမ္းခံရရင္ ဟက္ထရစ္ရလိ႔ု အပတ္တိုင္း ရဲဖမ္းပါေစလို႔ -မန္ခ်ိနီက ဆုေတာင္းတယ္ တဲ႔။
-ဂေရ႕သ္ ဘဲလ္ကို ေပါင္ သန္းတစ္ရာနဲ႔ မက္ဒရစ္က ေခၚမယ္ဆိုလား။
-ဂြာဒီယိုလာက ရြန္းနီကို ျမဴးနစ္လာခဲ႔ပါလို႔ ဖိတ္ေခၚဆိုလား။
-ပန္ေတာ္က် FAဖလားပြဲကို ရင္မခုန္ေၾကာင္း ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ -ဘယ္သူ ႏိုင္ႏိုင္။
-ခ်ယ္လ္ဆီးအတြက္ FAဖလားက ေကာက္ရုိးမ်ွင္။ ဘင္နီတက္ -စြမ္းရင္ယူေပါ႔၊ အိုးထရက္စ္ဖို႔ ေညာင္ပင္ေအာက္ -အသည္းကြဲသရဲနီေတြ ေစာင္႔ေနေလရဲ႕။ ထားေတာ႔။
-လူးဝစ္ဆြာရက္ဇ္ နဲ႔ ဂေရ႕သ္ ဘဲလ္၊ ဦးသူစားမယ္႔ သတၱဝါေတြ၊ -နံၾကားေထာက္ဖို႔ေတာင္ ကိုယ္႔လက္ၫွိုးကိုယ္ မယုံရဲဘူး။
-မေျဖရင္ ေသဒဏ္ဆိုၿပီး ဓါးမိုးထားရင္ေတာ႔ ရူးရူးနဲ႔ -အေဝးကြင္းမွာ ေလဆန္ကန္တင္ရမယ္႔ ဂေရ႕သ္ ဘဲလ္နဲ႔ အဖြဲ႔ကို႔ ေရြးမယ္။
-ေဆာရီးပဲ အန္ဖီးလ္။
-လက္က်န္ ပြဲစဥ္ေတြရယ္၊ ရက္ကနပ္ရဲ႕ သမိုင္းရယ္ကို ေက်ေက်ညက္ညက္ -ဖတ္ထားရင္ က်ဴပီအာ ကုန္းထလာမယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္ထားလို႔ရတယ္။
.
.
.

လီဗာပူး၊ စပါး တစ္ဂိုးစီ သေရက်ဆဲ။
၁၂ မိနစ္မွာ ခ်ယ္လ္ဆီးကေတာ႔ ႏွစ္ဂိုး ေပးထားရၿပီ။ ဟာနန္ဒက္ဇ္ ၁၊ ရြန္းနီ ၁။

 ကမ္းလက္ 

Read more

တနဂၤေႏြ အပ်င္းေျပ ( ပီအိတ္ခ်္ဒီ ကိစၥ )

အခုတေလာမွာ ပြထြက္လာတဲ႔ ကိစၥ က ပီအိတ္ခ်္ဒီပါ။ ဒီဂရီအတြက္ ႐ူးသြပ္ သူေတြ ရွိသလို ဒီ႐ူးသြပ္မႈကို အကူအညီေပးေနသူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
အေမရိကကေပးတဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရႏိုင္သူေတြထဲမွာ
၁ ။ အေမရိကမွာရိွတဲ႔ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ေတြ
၂ ။ တတိယကမၻာ၊ အထူးသျဖင္႔ အာရွက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္ပါတယ္။

ေျမာက္ ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္ Kim Il-Sung က ေဒါက္တာပါ၊ California မွာ ရိွတဲ႔ Kensington University တကၠသိုလ္က ေပးတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒါက တကၠသိုလ္အစစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ တရားမဝင္ ပရင္တာ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။
ကေမၻာဒီးယားေခါင္းေဆာင္ Hun Sen လည္း ေခသူ မဟုတ္၊ ေဒါက္တာပါပဲ။ အထက္ကလို ေဒါက္တာေပါ႔။
ဒီ ေဒါက္တာဘြဲ႔ေတြ ဘယ္လို႔ရတာလဲ၊ အစစ္ေတြေကာဟုတ္ရဲ႕လားဆိုေတာ႔
" ေဒါက္တာဆို ေဒါက္တာေပါ႔၊ ဘာအတုအစစ္ေတြ ရွိေနရမွာလဲ " လို႔ ျပန္ေမးတတ္ၾကပါသတဲ႔။

အာရွက ေခါင္းေဆာင္ေတြၿပီးရင္ အေမရိကမွာရိွတဲ႔ အိမ္ေမြး တိရစၦာန္ေတြ ဖက္လည္း လွည္႔ၾကည္႔ၾကရေအာင္ပါ။
အေမရိကမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရ ေခြး၊ ေၾကာင္ေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဆိတ္ တစ္ေကာင္ေတာင္ ပါပါေသးတယ္။

Colby Nolan ဆိုတာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ပါ။ ၂၀၀၄ ခုမွာ MBA ဘြဲ႔ရပါ တယ္။Trinity Southern University, a Dallas, Texas-based ကေပး တာပါ။ အေဝးသင္ ပညာေရးစနစ္နဲ႔မို႔ ေဒၚလာ ၂၂၉ ေဒၚလာပဲ ကုန္က်ခဲ႔ပါ တယ္။
Chester Ludlow ကေတာ႔ ေခြးေလးပါ။ သူကလည္း ေခသူ မဟုတ္၊ ေဒါက္ တာပါပဲ၊ သူ႔ကိုေတာ႔ Rochville University ကေပးတာပါ။
ေနာက္ဆုံး Dr. Zoe D. Katz, PhD ပါ။ သူကလည္း ပညာတတ္ ေၾကာင္ တစ္ေကာင္ပါ။
ဒီထက္ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားၾကရင္ Nate Thayer ရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္ကို သြားၾကည္ ႔ႏိုင္ပါတယ္။

အေမရိ တိရစၦာန္ပိုင္ရွင္ေတြက ကိုယ္႔တိရစၦာန္ေတြ အတြက္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ လိုခ်င္ၾကသလို အရွေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဒါက္တာဘြဲ႔ လိုခ်င္ေနၾကေလရဲ႕။
အာရွႏိုင္ငံေရးကေန တဆင္႔ အျခား လူမႈေရး၊ စီပြားေရး နဲ႔ (ဘာသာေရးမွာ) ဒီ ေဝဒနာ ကူးစက္လာႏိုင္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္း။

 ဇင္ေဝေသာ္

Read more

စေနေဘာလံုး

FA ကေတာ႔ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေရးဖို႔လုပ္ေနျပန္ျပီ။
အယ္ဗာတန္က အိမ္ကြင္းမွာ ဝီဂန္ကို သုံးဂိုး ဂိုးမရိွ တဲ႔။ ရတဲ႔ဂိုးေတြကလည္း အဆင္႔ျမင္႔တယ္။
ဒုတိယပိုင္း ၄၅ မိနစ္မွာ ေျပာင္းျပန္လွန္ႏိုင္ရင္ ဒီထက္ ယုံရခက္ခက္ေပါ႔။
မလြယ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။

 ကမ္းလက္ 

Read more

“လူစိမ္းမွ လူရင္းသို႔ (၇ း ၁)”

လီကြမ္းယု ရဲ႕ Hard Truths ကေန အခုတေလာ ေရပန္းစားေနတဲ႔ စကၠဴျဖဴ စီမံကိန္းကို အထိုကအေလ်ာက္ ထင္ဟပ္ေစတဲ႔ အခန္း ၇ ကို တင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။


ေမး ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေရာက္လာဖို႔ တံခါးဖြင့္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုသူေတြ ထဲမွာ မစၥတာလီက အသံအက်ယ္ဆံုးပဲ။ စင္ကာပူဟာ ဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံျခား သားေတြအေပၚမွာ အျမဲတမ္း ရပ္တည္ေနရမွာလား။

ေျဖ ။ ။ လက္ရွိကေလးေမြးဖြားႏႈန္းအတိုင္းသာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ သကၠရာဇ္ ၂၀၅၀ - မွာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သူဦးေရက ၁.၅ ပဲရွိၿပီး သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကို သူတို႔က ေထာက္ပံ့ေနရလိမ့္မယ္။ လံုးဝ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံလည္း ၿပိဳက်သြားမယ္။ ဒီတာဝန္ႀကီးက သိပ္ေလးေနေ တာ့ လူေတာ္ေတြက ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ေျပးသြားၾကမွာ။
စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ကေလးယူၾကပါ၊ ကေလးယူၾကပါလို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါတို႔က ခိုင္းေနရတယ္ ထင္လို႔လဲ။

ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းက မကာမိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အစားထိုးႏိုင္ဖို႔ သူတုိ႔ ကေလးေတြ စင္ကာပူးရီးယန္း ျဖစ္လာဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကရတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ ငံျခားသားေတြကို ေနရာခြဲၿပီး ေနရာခ်ထားေပးတာ။ သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ ရွိေနရမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ကေလးေတြက ဒီက ကေလးေတြနဲ႔ အတူေန၊ အတူေက်ာင္းတက္၊ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားမွာ။
အခုဝင္လာတဲ့မ်ိဳးဆက္က ေျပာင္းလဲလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အိႏၵိယန္း၊ တရုတ္ ဘာလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ကေလးေတြကို ငါတို႔ရေအာင္ ယူထားႏိုင္ရမယ္။ ဒီမွာေမြးတဲ့ ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဒီကိုေရာက္လာတဲ့ ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ တို႔ေက်ာင္းကိုသြား၊ တို႔ေျပာသလို ေျပာ၊ တို႔လုပ္သလို လုပ္ေအာင္ ျပင္ယူၾကရမွာ။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြမပါဘဲ လက္ရွိတိုးတက္ႏႈန္းကို ငါတို႔ ထိန္းမထားႏိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းေလး။ လူအင္အားမွ မရွိတာ။တႏွစ္မွာ ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ ေမြး သလဲ။ သံုးေသာင္းနဲ႔ သံုးေသာင္းခြဲၾကားမွာ ရွိတယ္။ ဒီအေရအတြက္ရဲ့ ဆ တိုး ျဖစ္သင့္တယ္။ ငါ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ကို ကေလး ဦးေရ ေျခာက္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ေမြးဖြားတယ္။ ဒါေတာင္မွ လူဦးေရ က ႏွစ္သန္း မျပည့္ဘူး။

ေမး ။ ။ တံခါးဖြင့္ရာမွာ အတုိင္းအတာေတာ့ ရွိသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါက စင္ကာပူမွာ လူဦးေရေျခာက္သန္းခြဲ မေက်ာ္သင့္ဘူးလို႔ မစၥတာလီ ပဲ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ေျဖ ။ ။ ငါေျပာခဲ့တာက ေနရာအခက္အ ခဲေၾကာင့္ ေျပာခဲ့တာ။ ေျမေနရာ လြတ္ေတြရွိမွ ပတ္ဝန္းက်င္စိမ္းစိုေအာင္ စီမံၿပီး ေနခ်င္စဖြယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူလို႔ရတယ္။ တို႔မွာ ေျမလြတ္ေတြ ရွိေနေသးေတာ့ ေျခာက္သန္းခြဲအ ထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ သူတို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ (၁၅) ရာခိုင္ႏႈန္း လက္ခံမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာ။

အဲဒီေနာက္ ဘာျဖစ္သလဲ။ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း နယ္နိမိတ္ေတြကို ျပန္ လုပ္ ယူရတယ္။ ဒီေနာက္ ကိုယ့္အရည္အေသြးကို ျပန္တင္ယူရတယ္။ အေကာင္းဆံုးေတာ့ ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲ။ ငါတို႔လူထုရဲ့ မူလဗီဇကို ေျပာင္းလို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ပညာေပးရင္း ေလ့က်င့္ေပးရင္းနဲ႔ အရင္ကထက္ အရည္အခ်င္းရွိလာေအာင္ေတာ့ လုပ္ယူလို႔ရတယ္။ အခု ငါတို႔လုပ္ေနတဲ့ SPUR (Skills Programme for Upgrading and Resilience) အစီ အစဥ္ လိုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးက်ဆင္းတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူတို႔အဆင့္ နဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ တက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးၾကရတယ္။ ဒါမွ စီးပြားေရးဦးေမာ့လာလို႔ စက္႐ုံအလုပ္ေတြ ပိုမ်ားလာရင္ သူတို႔က အဆင္ သင့္ျဖစ္ေနမွာ။ စက္႐ံုအေဟာင္းေတြကေတာ့ ဒီကို ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေ တာ့ဘူး။ သူတို႔က တို႔ထက္ လုပ္အားခ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို သြားၾကမွာ။

ေမး ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတဲ့ စင္ကာပူး ရီးယန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး မအံ့ၾသမိဘူးလား။

ေျဖ ။ ။ မအံ့ၾသပါဘူး။ အသစ္အဆန္းတစ္ခု ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။ လတ္ တေလာႏွစ္ေတြရဲ့ အေရအတြက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လက္ခံလိုက္တာကို ေတြ႕ရမယ္။ စီးပြားေရးက ပိုက်ယ္ျပန္႔လာေတာ့ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ မလစ္ဟင္းရေအာင္ သူတို႔က စင္ကာပူအတြက္ လို အပ္ေနတယ္။ ဒီစီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းကာလမွာ အလုပ္ၾကမ္းသမား၊ ပညာရွင္ ဘယ္သူ႔ကို ဦးစားေပးမယ္ ဆိုတာေတြ သတ္မွတ္လို႔ မရဘူး။ သတ္ မွတ္လိုက္ရင္ အလုပ္ရွင္ေတြကေရာ၊ အလုပ္သမား ႏိုင္ငံျခားသားေတြကပါ နားလည္မွဳ လြဲသြားႏိုင္တယ္။

တို႔လုပ္ႏိုင္တာက စင္ကာပူလူမ်ိဳးကို အလုပ္ခန္႔ရင္ ေဂ်ာ့(ဘ္) ခရက္ဒစ္ အေနနဲ႔ ေဒၚလာသံုးရာ ျမွင့္ေပးထားတယ္။ ဒါက အလုပ္ရွင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အပိုင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားကို ငွားမယ္ဆိုရင္ ေဒၚလာသံုးရာ ဆပ္(ဖ္) ဆီဒိုက္ လုပ္ရမယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ငါတို႔ က ေပးထားရေသးတယ္။ စင္ကာပူးရီးယန္းကို ငွားမလား၊ ႏိုင္ငံျခားသားကို ငွားမလား။ သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါက ဒီအလုပ္သမားက အလုပ္ရွင္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ေပးႏိုင္သလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္။

အစိုးရအေနနဲ႔ ငါတို႔က အားလံုးကုိ ၿခံဳၾကည့္ထားရတယ္။ ဒါမွ စီးပြားေရး ျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခါ ငါတို႔ရဲ့ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏႈန္းက အခက္အခဲ ရင္မဆိုင္ရမွာ။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား၊ စည္းေဝးၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ၾကရတာ။ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ အ လုပ္သမားဝန္ႀကီးေတြတင္ေတာင္ မကဘူး။ အမ်ိဳးသားဖြ႔ံၿဖိဳးေရးနဲ႔ ကုန္ သြယ္ေရးဝန္ႀကီး၊ ကက္ဘိနက္အဖြဲ႔ဝင္ေတြအားလံုး ပါဝင္စဥ္းစားၿပီး ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾကတာ။

အျခားႏိုင္ငံေတြ ျပာယာခတ္ေနခ်ိန္မွာ စင္ကာပူက ဘာေၾကာင့္ ျပာယာခတ္ မေနတာလဲလို႔ေရာ မေတြးမိဘူးလား။
တို႔က သူတို႔ကို အခြင့္အေရးေတြ ေပးထားလို႔။ အခြင့္အေရးဆိုတာေတြထဲမွာ လက္ရွိ အလုပ္သမားေတြကို ျပန္လည္ေလ့က်င့္ေပးတာ။ စင္ကာပူးရီးယန္း ကို အလုပ္ငွားရင္ ဆပ္ဆီဒိုက္ေပးတာ၊ သူတို႔ အလုပ္သ မားေတြကိုအခ မဲ့ ေလ့က်င့္ေပးၿပီး ပိုေတာ္လာတဲ့ အလုပ္သမားကို သူတို႔ဆီ ျပန္ပို႔ေပးတာ။ ဒါေတြ ပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တည္ေဆာက္ယူခဲ့တဲ့ လူသားနဲ႔ နည္းပညာ အရင္းအျမစ္ေတြ ငါတို႔ဆီမွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပႆနာျဖစ္လာတဲ့အ ခါမွာ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ခဲ့တာ။
အစိုးရက ဒီမူကေန လံုးဝေသြဖည္ေပးလို႔ မရဘူး။ ဒါေတြက စနစ္တက် တြက္ခ်က္ထားတဲ့ မူဝါဒေတြ၊ ငါတို႔ ၾကည့္တာက စင္ကာပူရဲ့ ေရရွည္ ရပ္ တည္ႏိုင္ေရးပဲ။

ေမး ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ႐ုတ္တရက္ႀကီး တိုးလာတာကို အေၾကာင္းျပ ၿပီး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြကို အခုလိုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ စိတ္သက္သာသြားေအာင္ တစ္ခုခု စဥ္းစားမေပးသင့္ဘူးလား။

ေျဖ ။ ။ အားလံုး တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးေနတာပဲ။ အရင္ဆံုး HDB တိုက္ခန္းေတြမွာ သူတို႔ကို ခြဲထည့္ေပး ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိႏၵိယက ေနာက္မွ ေရာက္လာသူေတြက East Coast မွာ ကြန္ဒိုေတြ ဝယ္ေနတာကေတာ့ ငါတို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီမွာပဲ ကြန္ဒိုဝယ္ေနၾကတဲ့ အိႏၵိယေျမာက္ပုိင္းကလူေတြရဲ့ အေရအတြက္ မမွ် မတ လည္း ရွိႏိုင္တာပဲ။

HDB တိုက္ခန္းေတြမွာေတာ့ ဖိအားေပးျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ သူတို႔ခ်င္း တစ္ေပါင္းတည္း ျဖစ္သြားေအာင္၊ အခ်င္းခ်င္း နားလည္ေအာင္ ကိုတာစနစ္နဲ႔ အိမ္ေတြခ်ေပးထားတယ္။ ပီေအပီက လူထုအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအဖြဲ႔ေတာင္ ဖြဲ႔ၿပီး နယ္ေတြမွာဆင္းၿပီး လႈပ္ရွားၾကဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ဒီကိစၥ အထေျမာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ့ လုိတာေပါ့။

ပီေအပီရဲ့ ပါတီတြင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ဒီကိစၥကို စတင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ စီတီဇင္ အသစ္ေတြက တ႐ုတ္မန္ဒရင္းစကား ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအထဲက စီတီဇင္ အသစ္ တ႐ုတ္စကားေျပာ ေကာင္မေလးကို အဂၤလိပ္လို မွန္မွန္မေျပာတတ္ ရပါ့မလားဆိုၿပီး ဆူလို႔တဲ့ ေကာင္မေလးက ငိုတယ္။ ဒီကလူေတြလို ဘယ္လို လုပ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာတတ္ပါ့မလဲ။ သူ႔ကို အခ်ိန္ေတာ့ ေပးမွေပါ့။ သူက ဒီအထဲမွာပါဝင္ၿပီး သူတတ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းကေန လႈပ္ရွားတယ္။ ဒါကို ဆူလိုက္ ၊ ေငါက္လိုက္လုပ္တယ္တဲ့။ တို႔က နားလည္မႈ ပိုရွိဖို႔လိုတယ္။ သူက ႀကိဳး လည္းႀကိဳးစားတယ္။ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကိုလည္း ေျပာျပတယ္ ။ ႏွစ္ ဖက္စလံုး ႀကိဳးစားဖို႔ လိုတယ္။ ဒါက ႏွစ္လမ္းေမာင္းစနစ္ပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၆၀ - ခု ဝန္းက်င္ေတြကလို မိသားစုတိုင္း ကေလးေလးေ ယာက္ႏႈန္းရွိရင္ ဒီျပႆနာက တက္ကို မတက္ဘူး။ အဲဒီႏႈန္းနဲ႔ဆိုရင္ ဒီေန႔ တုိ႔လူမ်ိဳးသက္သက္ပဲ ေျခာက္သန္းနဲ႔ ခုႏွစ္သန္းၾကားမွာ ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပညာေရးနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ အညီအမွ်ရတဲ့ ဖံြ႔ၿဖိဳးဆဲ၊ ဖြ႔ံၿဖိဳး ၿပီးႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ဒီလုိပဲ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းက က်သြားတတ္တာပါပဲ။
အခုဆိုရင္ စီတီဇင္အသစ္ေတြကကို ငါတို႔လူမ်ိဳးေတြလို ျဖစ္လာေနၿပီ။

တ႐ုတ္ျပည္ကေန ေရာက္လာတဲ့ နာ့(စ္)မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူ႔မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
“ဘာလို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မယူတာလဲ။ သံုးေယာက္ဆို ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္” လို႔ ငါကေမးေတာ့ “မယူႏိုင္ဘူး၊ ေစ်းသိပ္ႀကီးတယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းအပ္ခကေတာင္ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကေလးက ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မယ္။ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္နားက ဘယ္ေက်ာင္းမွာ အပ္ရမလဲလို႔ လိုက္စံုစမ္းၾကည့္ေနရတာ။ သူ အရြယ္ေကာင္းေကာင္းမေရာက္ခင္ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တာ၊ လမ္းျဖတ္ကူးေပးရ တာေတြကအစ လိုက္လုပ္ေပးရဦးမယ္” တဲ့။

သူမက ဆက္ေျပာတယ္။ “ကေလးႏွစ္ေယာက္သာဆိုရင္ ေငြလည္း မတတ္ႏုိ င္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္က အနားယူၿပီး ေနာက္မွ အလုပ္ျပန္လုပ္မယ္ဆိုရင္ လည္း ကိုယ့္ေနရာကို သူမ်ားေတြက ဦးသြားလို႔ ေနရာေတာင္ ေပ်ာက္သြား ဦးမယ္” တဲ့။

သူစဥ္းစားေနပံုက ဒီကလူေတြ စဥ္းစားတာနဲ႔ တစ္ေထရာတည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ စဥ္းစားတာက စီတီဇင္အသစ္ေတြဟာ ငါတို႔ ဟိုတုန္းက စင္ကာပူး ရီးယန္းေတြလို ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထားၾကတာ။ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ႏုိင္ငံသားအသစ္ေတြ တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္းတာေတြက ဒီေခတ္ စင္ကာပူးရီးယန္းေတြ အတိုင္းပဲ။ ဒီညီမွ်ျခင္းကို ငါတို႔ ရွာမေတြ႔ေသး ဘူး။ မေတြ႔ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။

ျပင္သစ္နဲ႔ ဆီြဒင္မွာသာ မိသားစုတစ္စု ကေလးႏွစ္ေယာက္ေမြးဖြားႏႈန္းကို ထိန္းထားႏိုင္တယ္။ တျခားေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ထိန္းမထားႏိုင္ဘူး။ အထူး သျဖင့္ အေရွ႕အာရွက ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြ ပိုဆိုးေသးတယ္။
အေမရိကကေတာ့ တမူထူးျခားတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ သူတို႔က ေျမေနရာ အလြတ္ေတြကကို အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတာ။ လူေတြကလည္း အေကာ င္းျမင္ဝါဒသမားေတြ။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဒီအတိုင္း ျဖစ္လာဦး မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိတယ္။ ဂ်ပန္နဲ႔ တ႐ုတ္က ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာဆိုရင္ လက္မထပ္ တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ မီဒီယာထဲမွာေကာ၊ စီးပြားေရးေလာကထဲမွာေရာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီျပႆနာက ကမၻာနဲ႔အဝွမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာပဲ။ ပံုစံတက် ေျပာင္းလဲလာေနတဲ့ လူမွဳေရးပံုသ႑ာန္ပဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပညာတတ္လာၿပီး အလုပ္အကိုင္မွာ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ အခြင့္အေရးအတူတူ ရလာၿပီဆိုရင္ အဲဒီ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေျပာင္းလဲလာတာပဲ။

 ဇင္ေဝေသာ္

Read more

ျပည္သူ႕အသံ ကိုယ္႔အသံ

အလုပ္သမား ဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ က်န္းမာေရး ဝန္ႀကီးဌာန ခင္မ်ား....
စလုံးေတြျမန္မာျပည္မွာ ရက္ရွည္ေနၿပီး စီးပြားေရးလုပ္( အလုပ္လုပ္ခြင္႔ ပါ မစ္ေလ်ွာက္ ) မယ္ဆို တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္ ေဆးစစ္ခိုင္းပါ။
သန္႔ရွင္းတဲ႔ႏိုင္ငံသားေတြ ေရာဂါမရိွဘူးထင္ၿပီး လႊတ္မေပးလိုက္ပါနဲ႔။
စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသာေတြကေတာ႔ ေရာဂါ " ဆုိး " မရိွတာ ( စေတး တိုးတိုင္း စစ္ေနရလို႔ ) ေသခ်ာပါတယ္။
စလုံးေတြက စေတးတိုးစရာမလုိေတာ႔ ေဆးစစ္စရာလည္း မလို၊ ဒါေၾကာင္႔ မေသခ်ာပါ။
ဆီးခ်ိဳနဲ႔ ေသြးတိုးကို နာနာစစ္ပါ၊ လူတိုင္းနီးပါး ရိွပါတယ္။ က်န္တာေတြကို လည္း စစ္ပါ။ လိုအပ္ရင္ ေဒါက္တာေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္အျပင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆး ဆရာရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ပါ ေတာင္းပါ။
ဒီမွာ အဝလြန္ေရာဂါ ၆၃ ရာခိုင္ႏႈန္း ( တစ္ရာမွာ ၆၃ ေယာက္ ) ရိွပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဗိုက္ေခါက္ထက္ ပိုထူရင္ ( ဗိုလ္ေပၚ ဗိုလ္လာမက်နဲ႔ ဆိုၿပီး ) ရီဂ်က္ ထုေပးပါ။

ဘာမွ မဟုတ္ပါ။
ဘာေရာဂါမွ မရိွဘဲ စေတး တိုးတိုင္း ေသြးေဖာက္ခံေနၾကရတာ သေဘာ မေတြ႔လို႔ပါ။

အဲသလို မဆီမဆိုင္ ေဒါသျဖစ္ရတဲ႔အထဲမွာ ဘရားဇီးက ေဘာလုံးသ မား ေရာ္နာဒိုလည္း ပါတယ္။
ေပၚတူဂီက ေရာ္နာဒိုနဲ႔ ဘရားဇီးက ေရာ္နာဒိုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေမးေတာ႔ ဖာဂူဆန္က မဆီမဆိုင္ "The older,the fatter " လို႔ ေျဖခဲ႔တယ္။
ဒါကို မေက်နပ္လြန္းလို႔ ဘရားဇီးကက မီဒီယာကိုဖိတ္ေခၚၿပီး သူ႕ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ခဲ႔တယ္။
သူ႕ဆႏၵက တစ္ဖက္သားကို အဲသလို " ဝတုတ္ " လို႔ ရစရာမရိွေအာင္ေျပာ တဲ႔အတြက္ ဖာဂီရဲ႕ မန္ယူ ကစားတဲ႔ပြဲတိုင္း ရွံးပါေစ တဲ႔။
ၿပီးပါၿပီ။

ဇင္ေဝေသာ္ 

Read more

“လူပီသဖို႔ ငိုရမယ္ ၂ (I cry, therefore I am)”

Humanity’s sob story.
By Michael Trimble.

" ယဘုယ်က်က်ေျပာရရင္ ပုိၿပီးလည္းခ်မ္းသာ၊ ပိုၿပီးလည္း ဒီမိုကေရစီ ထြန္း ကားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက လူေတြဟာ ပိုၿပီးငိုတတ္ၾကပါတယ္။ မ်က္ရည္ က်ရ မွာ မရွက္သလို မ်က္ရည္က်မိရင္လည္း ဝန္ခံရမွာ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး "

"အေမရိကန္ေတြ၊ ဂ်ာမန္ေတြ၊ အီတာလီယန္ေတြဟာ ဘူေဂးရီးယန္းေတြ၊ တရုတ္ေတြ၊ ပီရူးလူမ်ိဳးေတြထက္ ပိုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္ၾကတယ္ "

ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ ေရွးေဟာင္း ဂရိသူရဲေကာင္းႀကီးေတြမွာလည္း မ်က္ ရည္နဲ႔ မေဝးကြာလွပါဘူး။ Odysseus တို႔၊ Agamemnon တို႔၊ Achilles တို႔လည္း မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ သိပ္မျပတ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါကို မယံုရင္ လတ္တေလာ ကမၻာ့သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ အေမရိကန္သမၼ တ ေရာ္နယ္ရီဂင္၊ ဘီ(လ္) ကလင္တန္တို႔ ေဂ်ာ့ဘု(ရွ္) တို႔ဆိုရင္ အငိုမင္း သားႀကီးေတြ(Weepy Chief Executive) လို႔ေတာင္ ဆိုစမွတ္ျပဳခဲ့ရပါတယ္။

တစ္ပတ္တည္း ႏွစ္ခါငိုသူတစ္ေယာက္ အရင္တစ္ပတ္ကပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသး တယ္။ အဲဒါ သမၼတ အိုဗားမားပါပဲ။ အိုင္အိုဝါးမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာစဥ္တစ္ႀကိမ္၊ ခ်ီကာဂိုမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာစဥ္ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ပတ္အတြင္း ႏွစ္ႀကိမ္ငိုခဲ့ပါတယ္။ Babe Ruth က သူ႔မွာ ကင္ဆာရွိေနၿပီလို႔ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငိုခဲ့သလုိ Floyd Patterson လည္း မိုဟာမက္ အလီကို ရွံဳးတုန္းက ငိုခဲ့တာပါပဲ။

အမ်ိဳးသမီးေရာ အမ်ိဳးသားပါတူတဲ့အခ်က္က သူတို႔က အိမ္တြင္းထဲမွာဆို ပိုၿပီးငိုတတ္ၾကတယ္။ ညေန ေစာေစာပိုင္းမွာ ပိုၿပီးငုိတတ္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခါ (သို႔) အမ်ိဳးသမီး အေဖာ္ရွိေနတဲ့အခါ မ်ိဳးေတြမွာ ငုိတတ္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနစဥ္မွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာေတြ ဇာတ္လမ္းထဲမွာပါေနရင္ ကိုယ့္ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းလည္း ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီး မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။

လူေတြရဲ့ ကိုယ္စီကိုယ္စီ စစ္တမ္းအရ သနားတတ္သူ၊ ခံစားနားလည္တတ္ သူေတြဟာ စိတ္ဓာတ္မာသူ၊ ခံစားမွဳကို ထိန္းထားတတ္သူေတြထက္ပိုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္တတ္ပါတယ္။ ငိုတဲ့ အႀကိမ္ေရနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဝတၱဳဖတ္ရင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း ငိုေနတတ္ၾကသလို တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သူူတို႔ တစ္ဘဝလံုးမွာ ငိုေၾကြးမိတဲ့ အႀကိမ္ေရကို ေရတြက္လို႔ေတာင္ ရႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ခုခုအဆင္မေျပလို႔၊ စိတ္ညစ္လို႔၊ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာျဖစ္လို႔ ငိုၿပီဆိုရင္ တျခားငိုေၾကြးျခင္းေတြထက္ ပိုၿပီးအခ်ိန္ၾကာတတ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရ၊ ေက်နပ္ ရလို႔လည္း မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္ရည္က်ျခင္းက ခဏ မွ်သာပါ။

ဒါဝင္ရဲ့ သံုးသပ္ခ်က္အရကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံမဟုတ္တဲ့ အျခား တိုင္းျပည္ေတြနဲ႔စာရင္ ျဗိတိန္မွာ ငိုေၾကြးမွဳက ပုိနည္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေနာက္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက (ျဗိတိန္အပါအဝင္) သူမ်ားထက္ ငိုေၾကြးတာ နည္းတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္ဟန္ တူပါတယ္။

ငိုေၾကြးမွဳနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ယဥ္ေက်းမွဳကို အေျခခံ သုေတသနလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒတ္ (ခ်္) လူမ်ိဳး စိတ္ပညာရွင္ A.J.J.M. Vingerhoets နဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ့ ေတြ႔ရွိ ခ်က္က ပိုၿပီးဆြဲေဆာင္မွဳရွိပါတယ္။ (၃၇) ႏုိင္ငံကို သူတို႔ သုေတသနျပဳခဲ့ၾက ရာမွာ အေမရိကန္ေတြ၊ ဂ်ာမန္ေတြ၊ အီတာလီယန္ေတြဟာ ဘူေဂးရီးယန္းေ တြ၊ တရုတ္ေတြ၊ ပီရူးလူမ်ိဳးေတြထက္ ပိုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။

ေယဘုယ်က်က်ေျပာရရင္ ပုိၿပီးလည္းခ်မ္းသာ၊ ပိုၿပီးလည္း ဒီမိုကေရစီ ထြန္း ကားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက လူေတြဟာ ပိုၿပီးငိုတတ္ၾကပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ရ မွာ မရွက္သလို မ်က္ရည္က်မိရင္လည္း ဝန္ခံရမွာ ဝန္မေလးတတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ငိုေၾကြးတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး၊ အ မ်ိဳးသား ကြဲျပားမွဳကေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။

ဒီႏုိင္ငံႀကီးေတြက လူေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ပိုလြယ္ရသလဲဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ယဥ္ေက်းမွဳက မ်က္ရည္က်မွဳ ဟာ ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းလို႔ ယူဆတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီက်တဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ တဖက္သားရဲ့ မ်က္ရည္က်မွဳကိုလည္း ပုိၿပီးနားလည္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကသည္ပင္ ဝမ္းနည္းလို႔ က်တဲ့မ်က္ရည္ကို ထိန္းေနစရာမလုိဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆဝင္သြားၿပီး မ်က္ရည္လြယ္သြားၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။

ဝမ္းနည္းမွဳနဲ႔ ငိုေၾကြးမွဳဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားၾကေပမယ့္ လူ တစ္ေယာက္ဟာ ငိုၿပီးရင္ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္လာတတ္ပါတယ္။ သုေတသန ေတြ႕ ရွိခ်က္ေတြက ေျပာျပတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ၈၅-ရာခိုင္ႏွံဳးနဲ႔ အမ်ိဳး သား ၇၃-ရာခိုင္ႏွံဳးဟာ ငိုၿပီးတဲ့ေနာက္ ခံစားရတာ ပိုသက္သာလာတယ္ ဆို တဲ့ အခ်က္ပါ။

ကမၻာ့လူသားေတြ လက္ခံထားတာကေတာ့ မ်က္ရည္ဟာ စိတ္တင္းက်ပ္မွဳ ကို ေျဖေလ်ာ့ေစဖုိ႔၊ ခံစားမွဳကို ဖြင့္ထုတ္ဖုိ႔၊ နာက်င္မွဳကို သက္သာေစဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ (တကယ္တမ္း လက္ခံထားၾကတဲ့ အထဲမွာလည္း လူခႏၶာကိုယ္ထဲကထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြထဲမွာ မ်က္ရည္တစ္ခုကိုသာ စက္ဆုပ္စရာအေနနဲ႔ သေဘာမထားၾကတာပါ။)

ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနႏွင့္လည္း ကရုဏာကို ဖြင့္ျပသတဲ့ အေန နဲ႔ မ်က္ရည္က်ျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ကမၻာတဝွမ္းလံုးပါ။

" ၾကက္သြန္နီနဲ႔ ဇနီးမ်က္ရည္ "


မ်က္ရည္ဆိုတာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမွဳရဲ့ သေကၤတဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုး လက္ ခံထားရတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ စိတ္က အလြန္ အမင္း ဝမ္းနည္းေနေတာ့ မ်က္ရည္က်လုိ႔မရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေန တတ္ျပန္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ မိမိအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္ ဆံုးပါး သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ မ်က္ရည္က်ျခင္း၊ မက်ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေျပာၾကေပမယ့္ ေရွးေရွးေခတ္တုန္းကေတာ့ လင္သားတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးလို႔ လူေရွ႕မွာ ဇနီးက မ်က္ရည္မက်ရင္ လူထုက ေဝဖန္ျပစ္တင္တာ မ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေယာက်ၤားဆံုးတာေတာင္ မ်က္ရည္မက်တဲ့မိန္းမ၊ မၾကာခင္ တစ္ပင္ထူမယ့္မိန္းမ စတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ ဇနီး (မုဆိုးမ) ေတြဟာ ၾကက္သြန္နီရဲ့ အကူအညီနဲ႔ မ်က္ရည္က်ျပရတတ္ပါတယ္။ ဒီမ်က္ရည္က်မွဳက ေရွးေခတ္တုန္းကေတာ့ လူမွဳေရးမွာသာမက ႏိုင္ငံေရး ထဲမွာေတာင္ ရွိေနပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ရမယ့္အခ်ိန္မွာ က်ကို က်ေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့။

မ်က္ရည္ကို အျခားလူမွဳေရးကိစၥေတြမွာလည္း အဓိပၸါယ္တစ္ခုခုအေနနဲ႔ သတ္မွတ္ၾကျပန္တယ္။ Rousseau က သူ႔ရဲ့ “Confessions” ျပဇာတ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာရဲ့ အထင္ရွားဆံုး သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါတင္မကဘူး၊ မ်က္ရည္ဟာ ကုိယ့္အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ထားလြန္းလို႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥအတြက္ က်တဲ့ မ်က္ရည္လည္း ရွိေနျပန္ေသးတယ္လို႔ သူကပဲ ဆိုထားျပန္ပါတယ္။

တျခားဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ဟာ တစ္ဖက္သားကို စိတ္ ယိမ္း ယိုင္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။
ရွိတ္စပီးယားကေတာ့ သူ႔ရဲ့ “The Taming of the Shrew” ထဲမွာ-
“ And if the boy have not a woman’s gift
To rain a shower of commended tears,
An onion will do well for such a shift” လို႔ ေရးထားခဲ့တယ္။
( ဆက္ရန္ )

ဇင္ေဝေသာ္

Read more

ေနာက္ပိုင္း မေသခ်ာတဲ႔ သတင္းႏွစ္ပုဒ္

အိႏၵိယမွာ အသစ္စက္စက္ လက္ထပ္ၿပီးစ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြျဖစ္ၾကတဲ႔ Jyoti Parkash နဲ႔ Priyanka Rani တို႔ဆီ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြဆီက အမိန္႔စာ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒါက to “live like brother and sister” လက္ထပ္ၿပီးေပမဲ႔ ေမာင္ႏွေတြလိုပဲ ေနၾကဖို႔ အမိန္႔ျဖစ္ပါတယ္လို႔ 'Times of India ' က ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ႔ သူတို႔ က ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔တဲ႔။ ကဲ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လိုေျပာရပါ႔။

" ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဘဏ္၊ ျမန္မာ့ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈနဲ႔ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး ဘဏ္ (MICB) ဘဏ္ေတြနဲ႔အတူ အရင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ စီး ပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဦးေတဇ ပိုင္ အာရွစိမ္းလန္းမႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဘဏ္ နဲ႔၊ ဦးေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ မက္ဇ္ျမန္မာကုမၸဏီပိုင္ ဧရာ၀တီဘဏ္ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္ " ဒါက အရင္တပတ္က အေမရိကန္အစိုးရက ဘဏ္ေလးခုကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတဲ႔ ဗြီအိုေအ သတင္းပါ။

ေမး ။ ။ ေငြျဖဴနဲ႔ ေငြမည္း ျခားနားခ်က္က ဘာပါလဲ။
ေျဖ။ ။ ေငြျဖဴက ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ျပတ္ေနတတ္ၿပီး ေငြမည္းေတြက အသစ္စက္စက္ အုပ္လိုက္ တစ္ထပ္ႀကီး ရွိေနတတ္ပါတယ္။
ေမး ။ ။ေငြမည္းကို ေငြျဖဴျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါသလဲ။
ေျဖ ။ ။ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ပါ။ ၾကာရင္ ျဖဴသြားပါတယ္။ ( ေျဖဆိုသူေတြက ဦးေတဇနဲ႔ ဦးေဇာ္ေဇာ္ မဟုတ္ပါ )

 ကမ္းလက္ 

Read more

“လူပီသဖို႔ ငိုရမယ္ (I cry, therefore I am)”

Humanity’s sob story.
By Michael Trimble.

( နယူးေယာက္ တိုင္းက မ်က္ရည္မ်ားရဲ႕ သမိုင္း စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ သုေတ သနေဆာင္း ပါးပါ။ စိတ္ဝင္စားမိလို႔ ျပန္လိုက္တာပါ။ ရွည္လြန္းလို႔ သုံးရက္ ခြဲတင္သြားပါမယ္။)

၂၀၀၈- ခုႏွစ္တုန္းက ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံ Muenster မွာရွိတဲ့ တိရိစ ၦာန္ရံုထဲက ဂါနာ (Gana) လို႔ေခၚတဲ့ ေဂၚဇီလာမႀကီးက ေဂၚဇီလာေလး တစ္ေကာင္ေမြး တယ္။ သံုးလၾကာေတာ့ ေဂၚဇီလာေလး ဆံုးသြားတယ္။ ေျဖဆည္ မရ ေၾက ကြဲေနရွာတဲ့ ဂါနာရဲ့ဓာတ္ပံုေတြလည္း မီဒီယာေပၚမွာ ပလူပ်ံလို႔ေနတာပဲ။ အသည္းကြဲ ေဂၚဇီလာမႀကီးဟာ အသက္မရွိေတာ့တဲ့ ေဂၚဇီလာေလးကို ဝမ္းနည္းတႀကီး ေပြ႔ဖက္လို႔ထားတယ္။ ေဂၚဇီလာမႀကီးကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ လာ ၾကတဲ့ လူပရိသတ္ႀကီးဆိုတာလည္း မနည္းမေနာပဲ။

ေျပာရမွာေတာ့ အားနာစရာပါ။ ဂါနာဟာ ဝမ္းနည္းတတ္ေပမယ့္ ငိုေတာ့ မငို တတ္ပါဘူး။ ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ မ်က္ရည္က်ျခင္း တစ္ထပ္တည္းက်တာဆိုလို႔ လူဆိုတဲ့ သက္ရွိသတၱဝါပဲရွိပါတယ္။ ဒမ္ဘုိတို႔ ဘန္ဘီတို႔ကို ေတာင္းပန္ စ ကား ေျပာရပါလိမ့္ဦးမယ္။ တိရိစ ၦာန္ေတြ ငိုတတ္တယ္ဆိုတာ သိပၸံနည္းက် သက္ေသျပလို႔ မရပါဘူး။

ေဂၚဇီလာေတြကို အထူးျပဳေလ့လာေနတဲ့ Dian Fossey နဲ႔ ခ်င္ပန္ဇီေတြကို အထူးျပဳေလ့လာေနတဲ့ Jane Goodall တို႔အဆိုအရ တိရိစ ၦာန္ေတြရဲ့ မ်က္ရည္နဲ႔ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမွဳ ဆက္စပ္လို႔ မရပါဘူး။ “the emotional Lives of Animals” စာအုပ္ကိုေရးတဲ့ Marc Bekoff အဆိုအရ တိရိစ ၦာန္ရဲ့ မ်က္ရည္ဟာ မ်က္ရည္သက္သက္ပါ။ ဝမ္းနည္းပူေဆြးမွဳနဲ႔ ဆက္စပ္မေနျပန္ ပါဘူး။ ဆင္ေတြကို အထူးျပဳေလ့လာေနတဲ့ မစၥတာ Jeffery Moussaieff နဲ႔ Mrs. Susan McCarthy တို႔ကလည္း ဆင္ေတြဝမ္းနည္းလို႔ ငိုတယ္ဆိုတာ မေတြ႔ဖူးသေလာက္ပါလို႔ ဆိုခဲ့ျပန္ပါတယ္။

တိရိစ ၦာန္ေတြ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္ရည္က နာက်င္မွဳေၾကာင့္ ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုန္႔ျပန္မႈသက္သက္ သဘာ ဝအရ ထြက္လာတဲ့မ်က္ရည္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ရည္က မ်က္လံုး ရဲ့စြတ္ စုိမွဳကို အကာအကြယ္ေပးပါတယ္။ ပရိုတိန္းဓာတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို လည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားႏိုင္ပါတယ္။ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမွဳနဲ႔ မ်က္ရည္ ဆက္ စပ္ၿပီး က်လာတာကေတာ့ လူသားမွာသာရွိတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခုိင္အမာ လက္ကိုင္ထားၾကဆဲပါ။

ကေလးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ေမြးၿပီးလို႔ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ ဝမ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာ ဝမ္းသာတဲ့မ်က္ႏွာကို ေဖာ္ျပတတ္ေနပါၿပီ။ ေမြးကင္းစ ကေလး တစ္ေယာက္ဟာ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ မငိုတတ္ဘူးဆုိရင္ အသက္ရွင္ဖို႔ လမ္းစမရွိပါဘူး။

ကေလးေမြးၿပီးလို႔ ေလးငါးလအတြင္းမွာပဲ အဲဒီကေလးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ ခံစားမွဳေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ဖြဲ႔ခ်ည္ေနပါေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူ႕ရဲ့ ခံစားခ်က္ကိုေဖာ္ျပဖုိ႔ ကေလးက ငိုျပတာမ်ိဳးေတြပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကီးျပင္းလာျပန္ေတာ့လည္း မ်က္ရည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမွဳဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ရဲ့ အထင္ကရ ဆက္သြယ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္ပါေသးတယ္။ ငိုေၾကြးျခင္းဆုိတာ ရယ္ေမာျခင္း လိုပါပဲ။ လူသားရဲ့ စၾကာဝဠာဆိုင္ရာ ခံစားမွဳျပယုဂ္တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမွဳေတြအေပၚအေျခခံ၊ လိင္ကြဲျပားမွဳေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ရယ္ေမာမွဳေလာက္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ထုတ္ေဖာ္မျပ တတ္ၾကပါဘူး။ လက္လည္းသိပ္မခံၾကပါဘူး။ တကယ္က ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ထက္ ေၾကကြဲမွဳက ပိုၿပီးအေရာင္အေသြးစံုလင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေၾကကြဲၿပီး ငိုမိၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငိုေၾကြးပံုေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး အသြင္ကြဲေနတတ္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အမ်ိဳးသားေတြထက္ ပိုငိုတတ္ၿပီး ပုိၿပီးလည္း ရွိဳက္ႀကီး တငင္ ရွိတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ခံစားမွဳ အရွိန္ျမင့္မားေနတဲ့ အခ်ိန္ မ်ိဳးေတြမွာေပါ့။ ဒါဟာ ကြဲျပားတဲ့ ဟုိမုန္းဓာတ္ သဘာဝေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလို လိင္ကြဲျပားမွဳေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ငိုေၾကြးျခင္းလိုပါပဲ၊ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း ကမၻာတစ္ဝွမ္းလံုး မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြက အမ်ိဳးသားေတြထက္ပိုၿပီး ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔တန္းတူ အခြင့္ အေရး မရခဲ့တဲ့ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္မ်ား ျဖစ္ေလမလားဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္လည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူမွဳေရးႏွိမ္ခ်ခံရတာ၊ တခါတရံ အၾကမ္း ဖက္မွဳ ခံရတာေတြအထိ ရွိတတ္တာေတြလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္။

" မ်က္ရည္က်ဖို႔ ေသးမႊားတဲ့ကိစၥရယ္လို႔ မရွိ "

အမ်ိဳးသားေတြဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ ငိုတဲ့အခ်ိန္ပိုနည္းတာတင္ မကပါ ဘူး။ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ရတယ္ဆိုတာကိုလည္း အမ်ိဳးသမီးေ တြေလာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ သူမ်ား မသိေအာင္ ေယာက်ၤားေတြက ခိုးခိုးငိုတတ္ၿပီး သူတို႔ငိုုတာ သူမ်ားေတြ သိသြားရင္လည္း ေတာင္းပန္စကား အမ်ိဳးသမီးေတြထက္ ပိုေျပာတတ္ၾက တယ္။ သူတို႔ တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဆံုးပါးတဲ့အခါနဲ႔ ဘာသာေရး ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြလိုပဲ မ်က္ရည္က်တတ္တယ္လို႔ သုေတသနအရ သိရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က တာဝန္ယူထားရသူ၊ ေစာင့္ေရွာက္ ထားရသူ၊ ကာကြယ္ေပးထားရသူေတြ ဆံုးပါးသြားရင္ ေယာက်ၤားေတြက ပိုငိုတတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ရွိတ္စပီးယားရဲ့ ကမၻာေက်ာ္ Coriolanus ထဲမွာေတာ့ “ It is no little thing to make mine eyes to sweat compassion” လို႔ ေျပာထားတယ္။ ငါ့မ်က္လံုးထဲမွာ ကရုဏာမ်က္ရည္ေဝဖို႔ ေသးမႊားတဲ့ အရာရယ္လို႔ မရွိဘူး လို႔ ျပန္ရင္ သင့္ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဇင္ေဝေသာ္

Read more

စူပါမ်ားၾကား ရပ္တည္ျခင္း ( ၈:၄ )

( ဒီေန႔ လီကြမ္းယုရဲ႕ Hard Truths( to keep Singapore going ) ကို ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ Ch 8 Standing among Giants ပါ။ ေမာင္ျမတ္မိုး ဘာသာျပန္ထားတာ ရိွေပမဲ႔ စာအုပ္ေဈးႏႈန္း ရွစ္ေထာင္ ( ၈၀၀၀ ) က်ပ္ ဆို တာရယ္၊ ဘာသာျပန္ပံု မတူတာရယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္မွာက ေကာင္းႏိုးရာရာ ေ႐ြး တင္လို႔ ရတာရယ္ေၾကာင္႔ ဆက္တင္ပါ႔မယ္။ ဒီေန႔ ၂၀၀၉၊ ၂၀၁၀ က ျမန္မာ႔ အေပၚ လီကြမ္းယု အျမင္နဲ႔ စလိုက္ပါတယ္။ ဆရာတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ကြန္မင့္ ကို ျပန္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ )

ေမး ။ ။ ျမန္မာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အေကာင္းဆံုး ၾကည့္လို႔ရတဲ့အျမင္က ဘာပါ လဲ။ ဒီဆယ္စုႏွစ္ေတြထဲ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါသ လား။

ေျဖ ။ ။ ေတာ္လွန္ေရး တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္မွ အေျပာင္းအလဲျဖစ္မွာ။ ေတာ္ လွန္ေရးဆိုရာမွာ စိတ္ဓာတ္ အသိဉာဏ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး၊ အၾကမ္းဖက္ ေ တာ္လွန္ေရး ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနႏိုင္မွာလဲ။ ေနာက္တက္လာမယ့္ ေခါင္းေဆာ င္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ခံမွာလဲ။ဒီကိစၥက လူငယ္စစ္ဗိုလ္ေတြဆီ ေရာက္သြား မွာ။ သူတို႔က အထီးက်န္ေနတယ္။ ထိုင္း တိုးတက္လာတာကို လွမ္းျမင္ေန ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ခ်မ္းသာ၊ ႏိုင္ငံက မြဲၿပီးရင္း မြဲ။ အရည္အေသြးမမီတဲ့ ေဒါက္တာေတြ၊ ေဆးမရွိတဲ့ ေဆးရံုေတြ၊ မစြံတဲ့ ပညာေရး။ ဘယ္သူက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဒီလုိ ျမင္ခ်င္မွာလဲ။

သူတို႔က ဦးေႏွာက္နည္းနည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ တံခါးဖြင့္ရမွာပဲ။ တံခါးဖြင့္ လိုက္ရင္ လူထုကို ပညာသင္ေပးရေတာ့မယ္။ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ကုန္ရင္ အ က်ိဳးဆက္ေတြက လိုက္လာမွာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္မယ္ (ဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္) လို႔ ငါေတာ့ မျမင္မိဘူး။

ငါကိုယ္တိုင္ လက္ေျမွာက္ထားရတာ။ အေမရိကန္အရာရွိေတြ ေရာက္ေရာက္လာတိုင္း လူငယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာပါလို႔ ငါေတာင္းဆုိေနၾကတယ္။ ငါ ခင္ညြန္႔နဲ႔ စကားေျပာတယ္။ သူတို႔အထဲမွာ သူက ေခါင္းအေကာင္းဆံုး။ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ။ အင္ဒိုနီးရွားနည္းအတိုင္း က်င့္သံုးၾကဖို႔ ငါနားခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ မင္းရဲ့ စစ္ဝတ္စံုကို ခြ်တ္၊ အရပ္သားလုပ္၊ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပိဳင္ပါလုိ႔ ငါေျပာတဲ့ လမ္းစဥ္ကို သူတို႔ စလိုက္ေနၾကၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ဆူဟာတိုက ျပဳတ္ ပါေလေရာ။ သူတို႔က ေျပာတယ္။ ငါ့အႀကံက မေကာင္းတဲ့ အႀကံဥာဏ္ႀကီး တဲ့။
ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ငါ့ကုိ ဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့။ ငါ့ဘဝထဲကေန သူတို႔ကို ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီးၿပီ။

ေမး ။ ။ စင္ကာပူနဲ႔ မေလးရွားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ လီရွန္လြန္းနဲ႔ နာဂ်စ္ရာဇတ္တို႔ တန္ဂြ်န္ပါဂါမွာရွိတဲ့ ရထားဘူတာရံုႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္ၾကဖို႔ အထင္ကရ သေဘာတူညီမႈႀကီး ရ ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ိဳဟုိးနဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔ MRT (Mass Rapid Transit) တံတားေဆာက္ဖို႔လည္း သေဘာတူညီမႈ ရခဲ့ၾကတယ္။ အီစကန္ဒါ နယ္က စင္ကာပူစီးပြားေရးသမားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားေန ၾကတယ္။ ဒီလို စီးပြားေရးပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္လာတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေကာင္းဖက္က ျမင္မိပါသလား။ စီးပြားေရးအရ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ အတူလက္တြဲ သြားႏိုင္ပါ့မလဲ။

ေျဖ ။ ။ စင္ကာပူက စီးပြားေရးအားျဖင့္ အၿမဲတမ္း သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေန တဲ့ ႏိုင္ငံပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ပုိင္း ဂ်ိဳဟုိးလို နယ္ေျမေတြမွာ စင္ကာပူနဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ စင္ကာပူက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ မႈေတြနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြကို သူတို႔က ႀကိဳဆိုသင့္တာေပါ့။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာဂ်စ္က ဒါကို သေဘာေပါက္တယ္။ အဲဒီ ေဒသေတြကို သူက ဖြံ႔ၿဖိဳးေစ ခ်င္တာ။ စီးပြားေရး အေရးပါမႈက သိပ္အားေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယထာ ဘူ တ မက်တဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီက ဒီစီးပြားေရး ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္မႈ ကို ေရွ႕ဆက္ခြင့္ ျပဳမလားဆိုတာကေတာ့ သံသယရွိစရာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ပူးေပါင္းလို႔ ရႏုိင္မလဲဆိုတာကေတာ့ မေလးရွားရဲ့ သေဘာ ထားအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ပင္နီဆူလာထဲ ဝင္လာတဲ့ စင္ကာပူးရီးယန္း စီးပြားေရးသမားေတြကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ သူတို႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတာေတြဟာ စိတ္ ခ်ရပါတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ေပးထားႏိုင္ရမယ္။

ေမး ။ ။ အေမရိကနဲ႔ တရုတ္၊ (သို႔) တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ မသင့္မျမတ္ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ စင္ကာပူက တစ္ဖက္ဖက္ကို ကပ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္သင့္သလား။

ေျဖ ။ ။ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယတို႔ ျပႆနာျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေနပါဦး၊ ဘာအ တြက္ ျပႆနာ ျဖစ္ရမွာလဲ။ ဟိမဝႏၱာေတာင္အတြက္လား။

ေမး ။ ။ သူတို႔က နယ္နိမိတ္ခ်င္းစပ္ေနတာ။ အရွည္ႀကီးပဲ။

ေျဖ ။ ။ အဲဒီ နယ္နိမိတ္ေတြရဲ့ တန္ဖိုးကဘာလဲ။ ေတာင္ေပၚက သစ္ပင္ေတြ လား။ အိႏၵိယကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္၊ တစ္ဘီလီယံရွိတဲ့ လူထုႀကီးရဲ့ တာဝန္ေတြကိုယူ၊ ဒီလိုလား။ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိမွာလဲ။
အိႏၵိယေတြကေရာ။ တိဗက္ကို သိမ္းမွာလား။ ဘာလုပ္မွာလဲ။
အိႏၵိယန္းေတြက ဒလိုင္းလားမားကို ဓမၼသာလကေန ႏွင္ထုတ္ၿပီး တိဗက္ နယ္စပ္ကို သြားအေနခိုင္းမွာလား။ မလုပ္ဘူး။ ဒလိုင္းလားမား တိဗက္နယ္ စပ္နဲ႔ နီးနီးေလးမွာ ေနတာကို တရုတ္က သေဘာမေတြ႔ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ႏိုင္ငံ လံုးက ႏ်ဴးကလီးယားေတြရွိေနေတာ့ သူတို႔ခ်င္း စစ္ပြဲႀကီးျဖစ္လို႔ကို မရဘူး။
သူတို႔က ဘာအတြက္ တိုက္မွာလဲ။ ရလာဒ္က ဘာလဲ။
အေမရိကန္ေတြကေရာ တ႐ုတ္ကိုတိုက္ၿပီး အေရွ႕အာရွကို ထိန္းခ်ဳပ္မလား။ အေရွ႕အာရွအတြက္ တရုတ္က တိုက္ေနစရာကို မလိုဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔က စီးပြားေရးဆက္သြယ္မႈကို တိုးခ်ဲ႕မွာ။ သူတို႔ရဲ့ ၁.၃ ဘီလီယံ လူဦးေရေစ်းကြက္ကို အေရွ႕အာရွႏုိင္ငံေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမွာ။ အာဆီယံ ဆယ္ႏိုင္ငံထဲက ခုႏွစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ သေဘာတူညီမႈရထားတဲ့ သံုးႏိုင္ငံထဲမွာ တရုတ္ျပည္ပါတယ္။ သူတို႔ စီးပြားေရးတံခါး စဖြင့္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ - ခုႏွစ္ေတြကတည္းက ဒီႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ေရာင္းလုိက္ဝယ္လိုက္ လုပ္ေနတာ။ လာမည့္ (၁၀) ႏွစ္၊ ႏွစ္ (၂၀) အတြင္းမွာ တရုတ္ျပည္ဟာ အေရွ႕အာရွႏုိင္ ငံေတြနဲ႔ သြင္းကုန္၊ ထုတ္ကုန္စီးပြားေရးမွာ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
ကုန္သြယ္မႈမွာ အေမရိကန္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ တရုတ္ကို ယွဥ္ႏိုင္မွာတုန္း။

ေမး ။ ။ လာမယ့္ ႏွစ္ - ၂၀၊ ၃၀ အတြင္းမွာ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အေမရိကတို ႔ၾကားမွာ စစ္မက္ျဖစ္ပြားဖို႔ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီကာလအတြင္းမွာပဲ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြၾကားမွာ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိလာႏိုင္ပါသလား။ စင္ကာပူအတြက္ စိုးရိမ္စရာတစ္ခုခု မရွိႏိုင္ဘူးလား။

ေျဖ ။ ။ ပထမဆံုး ငါတို႔မွာ စြမ္းရည္ျမင့္တဲ့ ကာကြယ္ေရးတပ္ မရွိဘူးဆို ရင္ေတာ့ မေလးရွားနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားက လာၿပီး ျပႆနာရွာႏိုင္တယ္။ ထိကပါး၊ ရိကပါးလုပ္တာမ်ိဳးကို ေျပာတာ။ ေျဗာင္ဝင္တိုက္ရဲမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုလသမဂၢလံုၿခံဳေရးေကာင္စီက ရွိေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ႏိုင္ ငံေတြရဲ့ ဆက္ဆံေရးကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေမာက္ကမျဖစ္ ရုံေလာက္ေတာ႔ လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔က လာလုပ္ရင္ တို႔ကလည္း ျပန္တြယ္ မွာပဲ။

ၿပီးေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေတြ ရွိဦးမလဲ။ ဖိလစ္ပုိင္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား။ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ ဗီယက္နမ္၊ စစ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းမျမင္ပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွားက ျမန္မာကို တိုက္မွာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲမွာ တို႔ေလာက္ ေခတ္မီတဲ့စစ္တပ္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူး။ တို႔ဆီကလူေတြက ပိုလည္း ပညာတတ္တယ္။ အားလံုးကြန္ျပဴတာနဲ႔ ထိန္းထားတာ။ ပိုင္အိုနီးယားမဂၢဇင္းကို ဖတ္ၾကည့္။ “3G SAF” (Third Generation Singapore Armed Forces - တတိယမ်ိဳးဆက္ စင္ကာပူ စစ္အင္အား) ဆိုတာပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ တို႔မွာ အင္အားဘယ္ေလာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ အျမြက္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ႏိုင္တာပဲ။ ဒီေဒသထဲမွာ ဒါေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ။

ဒီစနစ္ေတြနဲ႔ အသားက်ေနၿပီးသား။ ထိပ္တန္းစစ္ဗိုလ္ေတြတင္ မကဘူး။ စစ္ပြဲမွာ အမွန္တကယ္ စစ္ဆင္တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္္ေတြလည္း လိုအပ္တယ္။ ဘယ္လို ဗိုလ္မွဴးေတြလဲ၊ ဘယ္လို ဆာဂ်င့္ေတြလဲ၊ ဒါေတြ ရွိေနရမယ္။

စူပါမ်ားၾကား ရပ္တည္ျခင္း ( ၈:၃ )

 ဇင္ေ၀ေသာ္

Read more