ကေလးတို႔ေရ…
တစ္ခါတုန္းကတဲ့ကြယ္၊
(ဒါေပမယ့္ ေဖႀကီးေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သီဟနာဒ ဆရာေတာ္ေလး ေျပာျပတာကို ျပန္ေရးတာ) ။ ရြာတစ္ရြာမွာ
ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ငယ္ငယ္တစ္ပါး ေက်ာင္းထိုင္သတဲ့။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕
ေက်ာင္းအစ္မႀကီးမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလး ရွိသတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့
ေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး အဲဒီတစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလး ဆံုးပါးသြားရွာသတဲ့။ ေက်ာင္းအစ္မႀကီးခမ်ာ
ေသာက ပရိေဒဝေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ရွာေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ေလးက
ဒကာမႀကီးအိမ္ကိို ၾကြၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱလို႔ တရားျပသတဲ့ကြဲ႔။
ဒါနဲ႔ဒကာမႀကီးက
“သိေတာ့ သိပါရဲ႕ ၊
တကယ္လက္ေတြ႔က်ေျဖဖို႕ခက္သမို႔ ငိုေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား” လို႔
ေလွ်ာက္ရွာသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔
လအတန္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္မက ေမြးတဲ့
တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလး ခမ်ာမွာလည္း ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ ဆံုးပါး သြားျပန္ေရာတဲ့ကြယ္။
အဲဒီဆရာေတာ္ေလးက သူ႔တူမေလးကို သိပ္ခ်စ္ရွာဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမို႔
ငိုရွာသတဲ့။
ဒကာမႀကီးက
တရားနဲ႔ ေျဖေတာ္မူပါဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့။
ဒီေတာ့
အဲဒီကိုယ္ေတာ္ေလးက “ ဒကာမႀကီးက
အမ်ိဳးမေတာ္ေတာ့ ေျပာအားရွိတာေပါ့။ ဒီကေလးမေလးက ဦးပဥၨင္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ
တူမေလးမို႔ ေျဖလို႔ မရဘူးလို႔ “မိန္႔ေတာ္မူပါသတဲ့။
~~~~~~~~~~~~~~~~
ေနာက္ပံုျပင္တစ္ခုကေတာ့
အေမရိကန္က ေတးေရးဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ ကေလးတို႔ ရွာၾကည့္ရင္ သူ႔အေၾကာင္းကို
သိရလိမ့္မယ္ ။ “Don’t
Worry, Be Happy“ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ေရးခဲ့သူေလ။
ဒုန္႔ေဝါရီး
ဘီဟက္ပီး လို႔သာေရးခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ဘဝကိုေတာ့ ဒုန္႔ေဝါရီး မျဖစ္၊ ဟက္ပီး ျဖစ္ေအာင္ေနမသြားႏိုင္ဘဲ
စိတ္ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေနေနရရွာသတဲ့။ တခ်ိဳ႕က သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားတယ္ လို႔ေတာင္ဆုိၾကသကြဲ
့။
ေဖႀကီးရဲ႕
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာကေတာ့ သတ္ေသသည္ အထိေတာ့ မေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ဘဝမွာ
ေနသြားရတယ္ဆိုတာကေတာ့ မွန္သတဲ့။
ဒါပါပဲကြယ္။
ဒီပုံျပင္ေလးႏွစ္ပုဒ္ရဲ႕
ေမာ္ရယ္ကေတာ့ လူေတြျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေျပာတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ေျခာက္ေကာင္ဝိုင္းထဲက
လိပ္၊ ငါး ၊ ဖား၊ ေျမြ၊ ဆင္၊ က်ားဆိုတဲ့ သတၱဝါေလးေတြ မၾကာမၾကာပါလာ တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲကြယ္။
အဲ.. ေမ့လို႔ ။ ေဖႀကီးပံုျပင္ထဲမွာ
တစ္ေကာင္မွ ပါမသြားရွာဘူး။
