ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အလႉခံတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း
(သိပ္ေတာ့မရင္ႏွီး) တစ္ေယာက္ရွိဖူးတယ္။
သူဘယ္ကရလာသလဲ မသိဘူး။ ေခါင္းေတာ္နဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ ဆက္လို႔မရတဲ့
ေရွးေဟာင္းဘုရားဆင္းတုေတာ္ေလး သူ႔အခန္းထဲမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆင္းတုေလးျပဳျပင္ဖို႔ဆိုၿပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက အလႉခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါကို သိပ္ၾကည့္လို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အလႉခံမယ့္
အလွည့္လည္းေရာက္လာေရာ….
“သူငယ္ခ်င္းရာ… ေျပာလို႔သာေျပာရတာ
ငါက ဘုရားကို မင္းေလာက္ေတာင္ သံေယာဇဥ္မရွိဘူး။ ဒီအတြက္ေတာ့ မလႉခ်င္ဘူးကြာ။ မင္းေခါင္းျပတ္သြားလို႔
ျပန္ဆက္ဖို႔ ေငြလိုရင္ေတာ့ ငါတတ္ႏိုင္သ၍ ထည့္ပါ့မယ္။ ငါ့ကို အသိေပးပါဦး “ လို႔။
သူတစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ထြက္သြားတယ္။
ကဲဗ်ာ… တိုက္ဆိုင္ပံုက - ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခမ္းအနားေတြ၊ ဘာေတြရွိရင္
သူက ဓာတ္ပံုရိုက္၊ ဗီြဒီယိုရိုက္ တာဝန္ယူေလ့ရွိသူေလ။ အဲသလိုေျပာမိၿပီးတဲ့ေနာက္ - အဖြဲ႔လိုက္ဓာတ္ပံုေတြရိုက္တိုင္း
ကၽြန္ေတာ့္ပံုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းပါမလာေတာ့ဘူး။ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳး။
အဲ.. ေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က ၅ေပနဲ႔ ၁၁လက္မရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပါ။
Post a Comment