လယ္သမားႀကီး ဗုဒၶ

 
              “ ဘုဥၹတု ဘဝံေဂါ တေမာ ကႆေကာ ဘဝံ၊
            ယံ ဟိ ဘဝံေဂါ တေမာ အမတပၺလမၸိ ကသိ ံ ကႆတိ။
            လယ္ထြန္တတ္ေသာ အရွင္ေဂါတမ၊ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ၊ အရွင္ေဂါတမသည္ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ အသီးကိုရရွိေအာင္ပင္ လယ္ထြန္ႏိုင္ေသာ လယ္သမားႀကီးျဖစ္ပါေပ၏။
                                                                                       ( ကသိဘာရဒြါဇပုဏၰား)

            “ေကာက္စိုက္ေနေသာ ရဟန္းမ်ား” ကိုဖတ္ၿပီး လယ္သမားႀကီးဗုဒၶအေၾကာင္းကိုလည္း ေရးခ်င္သည္။ ဘုရားရွင္လယ္လုပ္ျခင္းႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနေသာသုတ္ကား ကသိဘာရဒြါဇသုတ္(သဂါထာဝဂၢသံယုဂ္၊ ဥပါသကာဝဂ္) ပင္ျဖစ္သည္။

             ဆြမ္းရပ္လာေသာ ဘုရားရွင္ကို လယ္သမားႀကီး ဘာရဒြါဇက ဆန္စပါးရလုိလွ်င္ ငါလိုလယ္လုပ္ေပါ႔ဟူေသာ ပုဏၰား၏စကားကို အေျခခံကာ လယ္ယာလုပ္ျခင္းႏွင့္စပ္ေသာ ေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

            သဒၶါတရားသည္ မ်ိဳးေစ့ျဖစ္ၿပီး ဣျႏၵိယသံဝရသီလဟူေသာ မိုးေရျဖင့္ ရွင္သန္ႀကီးထြားေစသည္။
          ဝိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာတို႔သည္ ထမ္းပိုး၊ ထြန္တံုးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးကား ထြန္သန္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ၾကသည္။

            သမာဓိစိတ္သည္ ထိန္းေပးေသာႀကိဳးျဖစ္၍ ဝိပႆနာသတိ၊ မဂ္သတိတို႔သည္ ထြန္သြားႏွင့္ ႏွင္တံတို႔ျဖစ္ၾက၏။

            ကာယသုစရိုက္သံုးပါး၊ ဝစီသုစရိုက္ေလးပါးတို႔ျဖင့္ စိုက္ခင္းကိုကာရံၿပီး ပစၥည္းေလးပါးအာဟာရ၌ စက္ဆုပ္မႈတရားတို႔ကို မျပတ္ေစာင့္ၾကပ္ေန၏။

            မွန္ကန္ေသာသစၥာဟူသည့္ တံစဥ္ျဖင့္ ေကာက္ရိတ္သိမ္းမႈကို ၿပဳ၏။

            ကိုယ္စိတ္ ဝီရိယႏွစ္ပါးကား လယ္ထြန္ႏြားလားႀကီးႏွစ္ေကာင္တည္းဟု လယ္သမားကို လယ္ေဒသနာျဖင့္ ညွိၿပီးေဟာလုိက္သည့္အခါ ဘာရဒြါဇ သည္းေျခခိုက္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အထက္ပါ “ဘုဥၹတု ဘဝံေဂါ တေမာ….” စေသာ စကားကို ဝမ္းသာအားရေလွ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ (အေသးစိတ္သိလိုသူမ်ား ထိုသုတ္ကို ရွာဖတ္ၾကပါ)။

            ဘုရားရွင္၏ လယ္ယာႏွင့္စပ္ေသာေဒသနာကား ဤမွ်မကေသးပါ။

 (ပံုကို ဤေနရာမွ ရယူခဲ့ပါသည္။)

            ဗီဇသုတ္ ( ခႏၶဝဂၢသံယုဂ္၊ ဥပါယဝဂ္) ၌ မ်ိဳးေစ့ငါးပါးအေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ေဟာေတာ္မူခဲ့ျပန္သည္။
           
၁။ အျမစ္ မ်ိဳးေစ့
            ၂။ အဆစ္ မ်ိဳးေစ့
            ၃။ အေစ့ မ်ိဳးေစ့
            ၄။ ပင္စည္ မ်ိဳးေစ့
            ၅။ အညႊန္႔ မ်ိဳးေစ့

            စည္ပင္ေၾကာင္း မ်ိဳးေစ့ငါးမ်ိဳးကိုျပကာ-
            ၁။ ဝိဥာဥ္သည္ မ်ိဳးေစ့ႏွင့္တူ၏။
            ၂။ ရူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနကၡႏၶာ၊ သညာ ၊ သခၤါရကၡႏၶာတို႔သည္ ေျမႏွင့္တူ၏။
            ၃။ တဏွာကား ေရႏွင့္တူသည္ဟု- စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ဆက္စပ္ေသာ ေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူျပန္၏။

            “ကပၸိယံ ကေရာဟိ၊ ကပၸိယံ ဘေႏၱ” ဟူေသာ ပါဠိေဖာ္ျမဴလာကို ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ နီးကပ္သူတိုင္း သိၾက၊ ၾကားဖူးၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။ အပင္ေပါက္ေစႏိုင္ေသာ အသီး (မ်ိဳးေစ့) ကို ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ လွီးျဖတ္ဘုန္းေပး၍ မရ၊ ကပၸိယက ကူညီမွသာ အဆင္ေျပႏိုင္သည္။

            ထို႔အတူ သစ္ပင္၊ သစ္ကိုင္းမ်ားကို မခုတ္ျဖတ္ၾကရန္လည္း တားျမစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
            ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၌ တံေတြးစေသာ အညစ္အေၾကးမ်ား မစြန္႔ပစ္ရန္ တားျမစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။

            ဘာရဒြါဇသုတ္ႏွင့္ ဗီဇသုုတ္တို႔က ျမန္မာဗုဒၶဘာသားမ်ားႏွင့္ ပို၍ရင္းႏွီးေနေသာ္လည္း ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးကို ပို၍အာရံုစိုက္ၾကေသာ ကမၻာရွိဗုဒၶဘာသာမ်ား၌မူ လွီးျဖတ္၍ မစားရ၊ သစ္ပင္ မခုတ္ရ၊ ျမက္ခင္းေပၚ တံေတြးမေထြးရဆိုေသာ အဆံုးအမမ်ားက ပို၍ေရပန္းစားလွ်က္ရွိသည္။ ဘုရားရွင္ကိုပင္ ေတာေတာင္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ကမ္ပိန္းကို ပထမဆံုးစတင္ခဲ့သူဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္။ The Buddha is the first environmentalist ဟုျဖစ္ေလသည္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါ၏။


            သံဃာ့ဂုဏ္ကိုးပါးကို ေဖာ္ျပရာ၌ပင္ လယ္လုပ္ျခင္းကိုေမြ႔ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္က “အႏုတၱရံ ပုညေခတၱံ ေလာကႆ” ဟု ဥပမာေပးေတာ္မူခဲ့ျပန္သည္။ လယ္မရွိေသာ စကၤာပူကလူမ်ား အခက္ေတြ႔ႏုိင္ေသာ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေလသည္။           

            ေနာက္ဆံုးေျပာလိုေသာကိစၥမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ သကၤန္းခ်ဳပ္လုပ္ပံု ျဖစ္ေလသည္။

            စိဝရကၡႏၶကအရ လယ္သမားတို႔၏ လယ္ကန္သင္းကိုၾကည့္ကာ သကၤန္းခ်ဳပ္လုပ္ပံုကို ပံုေဖာ္ေတာ္မူခဲ့သည္ဟုဆို၏။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မသိခဲ့ရ။

            ယခုႏွစ္ အိႏၵိယသို႔သြားမွသာ ဗာရာဏသီသို႔ ေလယာဥ္ဆင္းရန္ ဝဲပ်ံေနခိုက္ ေအာက္မွာရွိေနေသာ လယ္ႏွင့္ လယ္ကန္သင္းတို႔ကို ငံု႔ၾကည့္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ မိမိဝတ္ရံုထားေသာ သကၤန္းကိုလည္း ၾကည့္မိ၏။ မွန္ေပသည္။ သကၤန္း၏ အစိတ္အစိတ္ေသာ အကြက္္တို႔သည္ လယ္သမားတုိ႔ လက္ကြက္မ်ားႏွင့္ လံုးဝတူေနေတာ့သည္။

            ထိုအခါ သကၤန္းရံုထားသည္ထက္ လယ္ကြက္ႀကီးမ်ားကို ေကာက္ရံုထားသလိုပင္ ခံစားမိေပေတာ့သည္။

            မွန္ပါသည္။ ဘုရားရွင္ကား လယ္သမားအစစ္ပင္ျဖစ္သည္။
            လယ္လုပ္ျခင္းကိုသာမက လယ္ကြက္မ်ားကိုပင္ ဝတ္ရံုထားေတာ္မူေလသည္။

အမွာ။                ။ ေမြးျမဴေရးသမား ဗုဒၶ
                     ရြက္လႊင့္ေတာ္မူေနေသာ ဗုဒၶ တုိ႔ကို ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။


သီဟနာဒ







Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ေကာင္းကင္လွံစိုက္

လူငယ္ ။       ။ အဘ ...
အဘ    ။        ။ ေဟ ..

လူငယ္ ။       ။ လူေတြက ေျမနိမ္႔ရာ လွံစိုက္တတ္ၾကတယ္၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဗ်။

အဘ   ။        ။ လွံစိုက္ၾကတာပါကြာ၊ ေျမနိမ္႔ရာရယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊
                       လူေလးက ကုန္းေပၚမွာစိုက္ထားတဲ႔လွံေတြကို မေတြ႔ဖူးေသးလို႔။
                       သစ္ပင္ႀကီးေတြ႐ဲ႕ ပင္စည္ေတြထဲလည္း လွံစိုက္ၾကပါတယ္။

လူငယ္ ။       ။ အဲဒါ ဘာေၾကာင႔္လဲဗ်။

အဘ   ။        ။ ေကာင္းကင္ေပၚတက္ၿပီးလွံစိုက္မရလို႔ျဖစ္မွာေပါ့။
                       ေက်ာက္တုံးေပၚမွာလည္း လွံကစိုက္ထားလို႔မရဘူးေလကြယ့္။


ဦးကိုေမာင္














Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ၾကြက္ေသတစ္ေကာင္ႏွင္႔ေခတ္သစ္စီးပြားေရးမူ(၇)ခ်က္

 ၁။ (က)ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တို႔၏စကားကို မွတ္သားတတ္ျခင္း။
    (ခ)အက်ိဳးအျမတ္မ႐ွိလွဟု ထင္ရေသာ္လည္း ရဲရဲဝံ႔၀ံ႔လုပ္ကိုင္ရဲျခင္း။
ဇာတ္ေတာ္ထဲလာလူငယ္သည္ "ဤႂကြက္ေသကို အရင္းအႏွီးျပဳ၍ စီးပြားေရးလုပ္စားတတ္လ်ႇင္ ေကာင္းစြာခ်မ္းသာလိမ္႔မည္" ဟူေသာဘုရင္႔ ဘ႑ာေတာ္ထိမ္း၏ စကားကုိ မွတ္သားခဲ႔သည္။(က)
ထို႔ေနာက္ ႂကြက္ေသကိုေကာက္ယူကာ ေမးျမန္းစုံစမ္းျခင္းအနည္းငယ္ျပဳက ေၾကာင္စာေကၽြးသူမ်ားထံ တစ္ျပားျဖင္႔ ေရာင္းၿပီး သူ႕စီးပြားေရးကိုစတင္ခဲ႔သည္။(ခ)




၂။(က) သုံးသပ္ဆင္ျခင္မႈ၌ ပါးနပ္ျခင္း။
    (ခ)  အရွံဳးခံရင္းႏွီးမႈကိုျပဳလုပ္ၿပီး ဆားဗစ္တန္ဖိုးကို ျမႇင္႔တင္ျခင္း။
ႂကြက္ေသေရာင္း၍ရေသာ တစ္သျပာေသာေငြျဖင္႔ အိုးတစ္လုံးကိုဝယ္ယူခဲ႔သည္။ အိုးကိုေရျဖည့္ၿပီး ပန္းခူးရာမွ ေမာေမာပန္းပန္းျပန္လာၾကေသာပန္းခူးသမားတို႕ကို ေအးခ်မ္းေသာေရျဖင္႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳခဲ႔သည္။(က)
ပန္းခူးသမားတို႔က ေက်းဇူးဆပ္သ္႔အေနျဖင္႔ သူ႕ကိုပန္းမ်ားျပန္ေပးၾကသည္။ ထိုပန္းမ်ားကိုျပန္ေရာင္းၿပီး ရွစ္ဆပိုေသာဝင္ေငြကုိ ထပ္႐ွာခဲ႔ျပန္သည္။(ခ)




၃။(က) အျခားသူမ်ားက ျပႆနာထင္ေနေသာ အေျခအေနကို အခြင္႔အေရးတစ္ခုဟု သုံးသပ္ႏိုင္ျခင္း။
    (ခ) သူတစ္ပါးတို႔ကိ႔ု စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းႏိုင္ျခင္း။

ဥံဳ မဏိ ပဒ္ေမ ဟုမ္( Om mani Padme Hum)

ဥံဳ မဏိ ပဒ္ေမ ဟုမ္ ဆိုတာ သကၠဋစကားျဖစ္ၿပီး
မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ကရုဏာကုကိုယ္စားျပဳတဲ႔
အဝေလာကိတစြာရ ကို ဆုေတာင္းအရုိအေသျပဳတဲ႔ စကားပါ။

ဒီစကားက ခရစ္ယန္ေတြရဲ႕ "Praise the Lord" နဲ႔
မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ " God is Great!" နဲ႔ ဆင္ဆင္တူပါတယ္။

ဒီစကားကို သကၠရစ္ ေလးရာစုနဲ႔ ခြန္ႏွစ္ရာစု ၾကားမွာေပၚထြက္ခ႔ဲတဲ႔
Karandavyaha Sutra ထဲမွာ ပထမဆုံးေတြ႔ခဲ႔ရတာပါ။
ဒါေပမဲ႔ ဒီစကားကို သုံးစြဲေနၾကတာကေတာ႔ ဒီထက္အမ်ားႀကီးေ႐ွးက်ပါတယ္။

အဲဒီစကားေျခာက္လုံးထဲမွာ ဥံဳ နဲ႔ ဟုမ္က အဓိပၸာယ္ ေထြေထြထူးထူးမ႐ွိပါဘူး၊
ma ni pad me ေလးလုံးက ရတနာေရႊၾကာ လု႔ိအဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
အဝေလာကိတစြာရ ကိုညႊန္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္းရပါတယ္။

ဥံဳ မဏိ ပဒ္ေမ ဟုမ္ ဆိုတာအဝေလာကိတစြာရဆီက အကူအညီေတာင္းတာ၊
ကရုဏာဂုဏ္ကိုၾကည္ညိုတာ၊အႏုႆတိပြားမ်ားတာ အထိ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။
A Guide to Buddhism A to Z.



Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

မျပံဳးရက္ခဲ့ေသာ ျပံဳးဖြယ္မ်ား

           အေၾကာင္းမသိေသာ္ ရိုက္ခ်င္စရာပင္ေကာင္းေသး၏။ သူတို႔ေမးလိုက္ပံုက “ ဦးႏု ေနေကာင္းသလား” တဲ့။ ဘယ္က ဦးႏုလည္းဟု ဆက္ေမးရာ က်ဳပ္တို႔ကို အဝတ္အစားေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ဆားေတြေပးတဲ့ ဦးႏုေပါ႔တဲ့။ သို႔မွ စဥ္းစားမိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီး ဦးႏုကို ေမးေနၾကျခင္းတည္း။ ထိုၿမိဳ႕ကေလး၌ ဦးႏု စိုက္ေပးခဲ့ေသာ ေညာင္ပင္လည္းရွိ၏။

           ဦးႏုလာစဥ္ က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဗုဒၶဘာသာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူမလာတာၾကာေတာ့ က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ခရစ္ယာန္ေျပာင္းလိုက္ၾကၿပီဟု ဆိုၾကျပန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးႏုအေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာရစ္၊ မွာရစ္ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္ဆိုရမူ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဦးႏုကို ေဝဝါးဝါး။ သမိုင္းသာ သိသည္၊ လူကို မသိ။ သူတို႔က အစိုးရအဆက္ဆက္ေျပာင္းသည္ကိုပင္ မသိၾက။ ဦးႏုရွိဆဲ၊ အသက္ရွင္ဆဲ၊ ဦးႏု အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲဟုပင္ ထင္ေနၾကသည္။

           ထို႔ေၾကာင့္ ဦးႏုက ေစာင္ေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ မေပးတာၾကာၿပီ-တဲ့။

           ကဲ- ဘာေျပာရန္ရွိပါေသးသနည္း။ ထိုသူမ်ားကား နာဂေတာင္ေပၚမွ နာဂမ်ားသာတည္း။( ၁၉၉၇-၉၈ က ျဖစ္သည္)

           ရဲသားငါးေယာက္၊ စခန္းမွဴးတစ္ေယာက္္၊ တပ္စိတ္တစ္စိတ္၊ ရဟန္းတစ္ပါးတို႔ နာဂေတာင္ေပၚ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီျဖင့္ တက္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားတို႔က အေတြ႔အၾကံဳရွိၾကသျဖင့္ တစ္ေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ တက္သြားၾကေလေတာ့၏။

           ဝဝဖိုင့္ဖုိင့္ ရဲစခန္းမွဴးႏွင့္ ပိန္ပိန္လွီလွီရဟန္းတို႔ကမူ သူတို႔ေျခရာကို မွီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ၾက။ ေနာက္က် က်ရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။

           နာဂအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရဲသားမ်ားအသံကိုၾကားၿပီး ခ်ံဳထဲဝင္၍ ပုန္းေနၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကဟန္ရွိ၏။ ထိုအခါ စခန္းမွဴးႏွင့္ ရဟန္းတစ္ပါးလာေနေၾကာင္း သိရျပန္ေသာအခါ အေလာတႀကီး ခ်ံဳထဲျပန္ဝင္ၾကျပန္၏။ မ်က္ေစ့လ်င္ေသာ စခန္းမွဴးက ခ်ံဳပုတ္လွဳပ္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခါးၾကားက ေျခာက္လံုးျပဴးကို ထုိးခ်ိန္ကာ-
           “ ထြက္ခဲ့၊ ထြက္ခဲ့” ဟု အမိန္႔ေပးေလေတာ့၏။

          ေသနတ္ကိုေၾကာက္စရာဟုသိေသာ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ခ်ံဳထဲပုန္းေနရွာေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ခ်ံဳထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

           မ်က္စိမ်ား ျပာေဝသြား၏။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုစလံုး မဆိုစေလာက္ကေလးသာ ဖံုးအုပ္ထား၏။
           ခရီးပန္းလာေသာစခန္းမွဴးက ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္ေသာအခါ-
           “ဟာ- ဒီေကာင္မေတြ၊ ေသေတာ့မွာပဲ။ ခရီးပန္းလာရတဲ့အထဲ- သြားၾက၊ ထြက္သြားၾက” ဟု ေအာ္ေငါက္ေလေတာ့၏။

          ျမန္မာစကားမတတ္ရွာေသာ ယင္းဒကာမႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ျမန္မာစကားတတ္လွ်င္ပင္ ဘာလုပ္ရမွန္းသိမည္ေတာ့မထင္။ ထြက္ခဲ့ဆို၍ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ထြက္သြားၾကဟု ဆိုျပန္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

           ဒါနဲ႔ပင္ ရဟန္းဝင္ရေတာ့၏။

           သူတို႔ကို ျပံဳးျပ၊ စခန္းမွဴးကို ရွင္းျပကာ အိတ္ထဲမွာပါေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေခၚ သၾကားလံုးေလးမ်ားကို ထုတ္ေပးရ၏။ သူမတို႔က စားစရာမွန္းသိေသာ္လည္း မည္သို႔စားရမွန္းမသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြံကိုခြါ၍ လက္ထဲထည့္ေပးဖို႔လုပ္စဥ္ လက္မျဖန္႔ပဲ ပါးစပ္ဟေပးေလေတာ့၏။ မတတ္ႏိုင္၊ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲ သၾကားလံုးထည့္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။

           အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သၾကားလံုးခြါ၍ ခြံ႔ေကြ်းရေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ပံုရိပ္ကား အနည္းငယ္ ရိုမစ္တစ္ဆန္သြားႏုိင္၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ခြံ႔လိုက္ရ၏။ ခဏၾကာေသာ္ ျပံဳးၿပီး ေကာင္းသည္ဟု နားလည္ရႏိုင္သည့္ တုန္႔ျပန္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။ ျပံဳးမိၾက၏။

           ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထိုရဟန္းပင္ ဦးႏုျဖစ္ႏိုင္ေသး၏။

           ဘဝ၌ ေခါင္းမာသူမ်ား ေတြ႔ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ တင္ပါးမာသူမ်ားကိုမူ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ အမွန္ပင္ တင္ပါးမာၾက၏။

           က်န္းမာေရးမွဴးေရာက္ခိုက္ လူတစ္ေယာက္ေနမေကာင္းသျဖင့္ လာျပ၏။ က်န္းမာေရးမွဴးက ေဆးထိုးဖို႔လုပ္၏။ ထိုလူ၏ တင္ပါးကား အသားမာမ်ားျဖင့္ တင္းေနသျဖင့္ ေဆးထိုးအပ္မတိုး။ ဇြတ္အတင္း ေဆးထိုးေသာ္ ရႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ အပ္က်ိဳးက်န္ခဲ့လွ်င္ ျပႆနာ။ ထိုစဥ္-

           အျခားလူတစ္ေယာက္က သူ႔ခါးမွာပါေသာ ဓားျဖင့္ အသားမာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျခစ္ေပး၏။ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔သြား၏။ အဲဒီေနရာမွာ ေဆးထိုးဟု ထိုလူကေျပာ၏။ ထုိအခါမွ ေဆးထိုးျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားေတာ့သည္။

           ဟုတ္ပါ႔မလားဟု အခ်ိဳ႕က သံသယရွိႏိုင္၏။ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ဆင္းလမ္းမ်ား၌ ကေလးငယ္မ်ား ေလ်ာစီးဖို႔လုပ္ထားသည့္ ေလ်ာစင္ႏွင့္တူေသာ အဆင္းလမ္းမ်ားရွိသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ေခ်ာေမြ႔ေနျခင္းမွာ အဆင္းတြင္ လူေအာက္တစ္ခုခုခံၿပီးထိုင္ရင္း ေလ်ာခ်လိုက္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းျခင္းထက္ ျမန္သည္ဟူသတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သူမ်ား၏တင္ပါးမ်ား မာေနျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ဤကိစၥကို မၿပံဳးရက္။

          ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အတန္ငယ္ရင္းႏွီးမႈရလာေသာအခါ-

           လူတစ္ေယာက္အသားတံုးႀကီးဆြဲကာ ဝါးေက်ာင္းေလးထဲ ဝင္လာ၏။
           ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲဟုေမးရာ ဟင္းရတုိင္း ရြာလူႀကီးကိုတစ္တြဲ၊ ရြာဘုန္းႀကီးကိုတစ္တြဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈရွိ၏။ သို႔မွသာ ေဘးရန္ကင္း၏၊ သားေကာင္လိုက္ရတာလြယ္၏ဟု ရွင္းျပၾက၏။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးလွဴျခင္းကား ေကာင္းပါ၏။ အသားက ေသြးတရဲရဲ။ ေနာက္ေနာင္ သားေကာင္ရွာရလြယ္ေအာင္ဟု ဆိုျပန္ေသး၏။ မတတ္ႏိုင္၊ ယူခဲ့ရ၏။ သူတို႔ႏွင့္ မိတ္ပ်က္၍မရ။ ငါးပါးသီလ ေျပာခြင့္မသာ။

           တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းေနေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရလာခဲ့၏။ သူ၏ တူမီးေသနတ္ကိုလည္း ေက်ာင္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထား၏။ မင္းတူမီးေသနတ္ႀကီး မယူခဲ့နဲ႔ဆိုလွ်င္ ၎ေက်ာင္းသားပါ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရ၏။

           တစ္ညေနတြင္ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကုိပစ္ရန္ သူ႔လက္စြဲေတာ္ တူမီးေသနတ္ကုိယူၿပီးမွ ျပန္ခ်လိုက္၏။ ေလးခြကို ေကာက္ကိုင္၏။

           “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
           “ ဒီေကာင္က နတ္ႀကီးတယ္ ဘုန္းဘုန္း။ တူမီးေသနတ္နဲ႔ပစ္ရင္ မီးမကူးတတ္ဘူး”
           “ ေလးဂြနဲ႔ ဆိုရင္ေကာကြာ”

           “ေလးဂြက မီးကူးစရာမလိုဘူး၊ ေလးဂြနဲ႔ ပစ္ရင္ ဒီေကာင္ နတ္မႀကီးႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုကာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ပစ္ထည့္လိုက္၏။ မွန္သည္။ ဇီးကြက္ နတ္မႀကီးႏိုင္ရွာ။ ဖုတ္ကနဲ က်လာ၏။ မၾကည့္ရက္က မ်က္စိလႊဲယံုသာ။ ဤသို႔ျဖင့္ပင္ နာဂေတာင္၌ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ရေသး၏။

အမွာ။         ။ အခ်ိဳ႕ကား ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကား ေရွ႕ကေရာက္ႏွင့္ေနေသာ မိတ္ေဆြရဟန္း၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။





သီဟနာဒ











Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.